everything you read, can and will be used against you ...
23-01-2009
Vannacht lag ik wakker. Dat op zich is niet zo bijzonder. Het gebeurt wel meer de laatste weken. Vannacht was echter anders. Niet dat er zoveel verschillende manieren zijn om wakker te liggen, maar deze was toch wel bijzonder.
Vannacht had wakkerliggen zin.
Gisteren was een frustrerende werkdag. Je kent dat wel, zon dag waarop de inspiratie zoek is, waarbij je urenlang op een computerscherm staart en over de middag eenzaam alleen een tafel en krant opzoekt voor je middagmaal.
Bij frustratie voor zon dagen pleeg ik nogal eens cds te gaan kopen, als beloning omdat ik er weer maar een keer heelhuids doorspartelde.
Zo dus ook gisteren. Drie cds voor 20 euro in de Bilbo brachten me In rainbows (veruit de beste cd van de afgelopen 5 jaar), Mark Lanegan én Cat Power.
Vannacht had wakker liggen zin door Mark Lanegan. Met elke muzieknoot werd een gedachte in mijn hoofd omvergegooid en weggespoeld. Na enkele liedjes staarde ik nog enkel wezenloos naar het plafond.
Gedachtenloos zijn heeft zin.
Gedachtenloos wakker liggen is niet zo erg. Zo kan ik nog uren wakker liggen. Ik hoop maar dat Mark L deze taak blijft vervullen.
Het lawaai in de veel te kleine ruimte giert door mijn hoofd. Van overal lijken stemmen op me af te komen. Mensen vuren woorden en zinnen af, alsof het zo makkelijk is voor mij om ze op te vangen, om hun woorden in te drinken. Achter een gevoel van lusteloosheid laat ik het op me afketsen. Met open ogen zoek ik naar vluchtwegen. Het liefste zou ik mijn gerief razendsnel bijeen rapen en wegstormen, blijven lopen tot al deze chaos zo ver achter me ligt en het besef van tijd en ruimte me weer inhaalt.
Beleefdheid, sociaal gedrag, vriendelijk zijn ... Ze staan als barrières voor elke mogelijke vluchtroute die mijn ogen ontdekken. Ik vervloek het sociale leven dat ik me op de hals haalde sinds zij bij me weg ging. Ik vervloek het moment dat ik besliste mijn leven druk in te kleden, want dat je anders toch maar alleen blijft zitten met je gedachten.
God, die eenzame gedachten - wat mis ik ze. Wat mis ik het gevoel van levenloos in mijn zetel te zitten en mijn gedachten de vrije loop te gunnen. Wat mis ik het gevoel mijn gedachten te laten ronddwalen tot ze een plaatsje vinden waar ze veilig zijn.
Iemand met een zware dranklucht doorprikt mijn lusteloosheid en vraagt me waar ik werk. Met ogen die moeite doen hem zo snel mogelijk dood te bliksemen antwoord ik met de kortste zin die ik in mijn hoofd kan terugvinden. De onderliggende toon spreekt boekdelen, maar die vindt mijn gesprekspartner blijkbaar niet terug. Met een stralende glimlach beantwoordt hij mijn korte antwoord en blaast hij zijn dranklucht enthousiast verder mijn gezicht in.
Als de ober passeert maak ik van vliegensvlugge handen gebruik mezelf een glas champagne toe te vertrouwen. Misschien kan ik mijn nu steeds vreemder uitziende gesprekspartner wat "tegenlucht" bieden.
Snelle slokken champagne en een even snel tweede glas geven wat perspectief aan de persoon voor me. Mijn ogen blijven echter rusteloos zoekend naar een uitweg. Hoofdknikken en ja mompelen is ondertussen een kunst geworden. Terwijl hij maar blijft ratelen, merk ik een aantal bekende gezichten op. Ze kunnen voor de nodige afleiding zorgen - flitst door mijn hoofd. ik glimlach en blijf glimlachen, tot het bekende gezicht terugglimlacht en me aanspreekt. Zoenen dan maar, drie verplichte kussen op twee wangen en dan ... verlost van de persoon recht over me.
Met bekenden praten op zo'n momenten heeft iets pervers. Het is vertrouwd en toch ook weer niet. Waarom zijn mensen altijd anders ? Is het de alcohol die met hen speelt ?
Dan zie ik haar en bevriezen mijn gedachten. Mijn ogen pinnen zich vast op haar rug. Ik krijg ze er niet weg. Alsof ze me alle tijd wil geven om haar in te halen, wandelt ze in slow motion naar buiten. Haar stappen zijn geruisloos mooi. Mijn gesprekspartners laat ik voor wat ze zijn. Ik slik de sociaal wenselijke glimlach in en verdwijn van het toneel. Achter haar aan ... tot ik niet meer anders kan dan tegen haar te spreken. Tot we met ons tweeën overblijven, zonder beleefdheid, zonder sociale wenselijkheid, maar met een zee van tijd in ruimte, mét gevoel.
Stil lopen we langs het voetpad heen de straat over. Bij het oversteken raken onze jassen elkaar even, wat een storend geluid met zich meebrengt. Mijn hart springt in mijn keel, in mijn hoofd nestelt zich een trouw geklop. Aan de fietsen houden we stil.
Ze staart me aan. Het lijkt alsof ze dwars door me heen kijkt. Ik voel hoe haar ogen diepe wonden in mijn lichaam branden. Zenuwachtig wieg ik heen en weer, het ene been op, het andere af. Zenuwen gieren in mijn benen. Ik wil niets liever doen dan haar ogen wegslaan, neerslaan, doen wegkijken. Haar ogen blijven op me, in me, langs me.
Dan spreekt ze plots. Ze duwt haar woorden bruusk in mijn handen. Wat moet ik ermee ? Ik hou ze onhandig vast en wieg ze op en neer. Rust brengt dat niet. Ze blijven tegen me spreken. Zomaar naast me neer leggen gaat niet. Daarvoor zijn ze te vers en nog maar net gesproken.
De simpele kus op mijn wangen luidt het afscheid in. Een paar luttele tellen later is ze met haar fiets om de hoek verdwenen.
Daar sta ik, temidden op straat met haar woorden in mijn handen. Ze boren gaten in mijn hoofd. Langzaam banen ze zich een weg door mijn huid. Ze nestelen zich in me, duwen mijn eigen woorden weg. Tot niets meer overblijft, tot ik niet meer weet hoe ik ze ooit nog wegkrijg.
