27-12-2008 om 00:00 geschreven door Fake  

Het was een stralende ochtend toen de schildpad zijn hoofd naar buiten stak. Dat deed hij nog een beetje aarzelend, niet wetend hoe koud de lucht zou zijn. Eenmaal de warme zonnestralen echter zijn ogen pijnigden, was hij meteen wakker en klaar voor een nieuwe, mooie, dag. Met grote passen startte de schildpad zijn dagelijkse ochtendwandeling. De ijskoude nacht had blinkende parels op het strand getoverd, en die smolten nu langzaam onder druk van de eerste aanstormende zonnestralen.

‘Wat een heerlijke en rustgevende dag’ – zei de schildpad tegen zichzelf, en glimlachend ging hij op zoek naar al het lekkers op het strand.

‘ja’ – bedacht de schildpad ‘deze dag kan niet meer stuk’…

Na een half uurtje werd de schildpad moe van het wandelen en van het volproppen van zijn mond met de lekkernijen op het strand. De schildpad vond een warm plekje op het strand, en met de benen in de lucht keek hij naar de wilde golven. Zwemmen misschien ? – nee, daar had hij niet echt zin in. Vandaag zou perfect worden, zonder koud zeewater in zijn mond, zonder vermoeide benen en meer nog: zonder in zijn schild weg te kruipen – zo bedacht de schildpad zich.

Zijn woorden waren nog maar nauwelijks koud, of daar – ergens acher hem – hoorde de schildpad een diep gegrom, alsof een vreselijk beest van achter naderde. Met de snelste beweging die de schildpad in huis had, draaide hij zich om en keek recht in de ogen van een prachtige leeuw.

Wat deed een leeuw op het strand ?

De schildpad stond klaar om zich veilig terug te trekken in zijn schild, maar iets in de nieuwsgierige blik van de leeuw hield hem tegen. Even keken de schildpad en de leeuw elkaar diep in de ogen.

Met diepgrommende stem zei de leeuw echter; ‘hmm… weet jij … weet jij misschien de kortste weg naar het goede leven ?’

De schildpad keek de leeuw stomverbaasd aan, zich afvragend waarom hij deze vraag zo terecht vond. Ook de schildpad was vaak op zoek naar het goede leven, zonder daarbij meteen de juiste weg te weten. Dit vertelde hij ook aan de leeuw, die aandachtig naar de schildpad luisterde. Toen ze beiden beseften de weg naar het goede leven niet te weten, zuchtten ze diep en ploften neer in het warme zand.

‘Dit komt misschien toch ook een beetje in de buurt’ – vroeg de leeuw aarzelend …

‘Niet echt hoor’ – antwoordde de schildpad een beetje ontgoocheld. ‘ergens daar ver buiten moet er echt iets fantastisch zijn. Ik zou het zo graag eens zien’

De leeuw klonk plots strijdvaardig… Met zelfvertrouwen in zijn stem vroeg hij de schildpad samen met hem de juiste weg te zoeken.

‘Wil jij met … met mij op zoek gaan naar de juiste weg ?’ – klonk de schildpad aarzelend.

‘Maar natuurlijk, jij zoekt er ook naar, we zoeken er samen naar … dan kunnen we dat toch ook gewoon samen doen ?’

Dat klonk wel heel erg logisch in de schildpads kleine oren, en met een stralende glimlach (en een beetje moeite) kroop hij recht en keek naar de verre horizon, die zoveel geheimen verbergt, zoveel mooie zaken die er te vinden zouden zijn. Dat hoopte de schildpad toch …

De leeuw zag hem kijken en vroeg ongeduldig wanneer ze zouden vertrekken: ‘Ik verlang zo naar het goede leven, schildpad. Kunnen we alsjeblieft vertrekken ?’

Een paar minuten later begonnen de leeuw en de schildpad samen aan hun tocht. Ze wandelden door bossen en grote parken, ze gingen bruggen over en namen een bootje om aan de overkant van een groot meer te raken. Ondertussen praatten ze honderduit, over alles wat ze zagen, voelden en ervaarden. De schildpad had zich nooit eerder zo gelukkig gevoeld, besefte hij toen ze even uitrustten aan de voet van een berg. Zoals hij nooit eerder gedacht had, leek hij plots iemand gevonden te hebben die hem zo aanvoelde zoals hij het niet voor mogelijk achtte.

Na een korte rustpauze trokken de leeuw en de schildpad de berg over. Op een bepaald ogenblik zagen ze in de verte grote torens rijzen. Ze tekenden zich prachtig af tegen de blauwe hemel. Met vuur in de ogen begonnen de schildpad én de leeuw nog wat sneller te wandelen.

‘Zou daar het goede leven zijn ?’ – zei de schildpad hoopvol ?

‘Daar moet het zijn, we hebben het gevonden !’ – zei de leeuw verlangend.

Met de snelheid die hun benen konden dragen, wandelden ze de prachtige stad binnen. Ze dronken een ijskoude drank op een prachtig plein, gingen uitgebreid eten in een restaurantje met zicht op de zonsondergang en stopten ondertussen niet met discussiëren over wat het leven zou brengen. Toen de nacht eindelijk gevallen was, kropen ze zo dicht bij elkaar dat ze sneller dan ooit in een diepe slaap met mooie dromen verzeild raakten.

De volgende ochtend was grauw en koud. De schildpad vergat echter al snel deze zorgen toen hij zich langzaam uit de warme klauwen van de leeuw bevrijdde.

‘Wat zullen we vandaag meemaken ?’ – vroeg hij zich bijna luidop af.

De leeuw leek niet zo goed wakker te zijn, was een heel stuk stiller dan de dag voordien en liep stilzwijgend naast de schildpad door de prachtige stad. De schildpad praatte over alles wat ze gisteren meemaakten, over de mooie stad die zijn deuren zo prachtig opende, over het gevoel dat ze misschien wel vandaag het juiste straatje zouden vinden op de juiste weg.

Ze wandelden langs het water en kwamen aan een brug. Het grauwe en koude weer had spiegelgladde ijsplekken op de stijle brug getoverd.

‘Makkelijk zal het niet zijn, om hierover te raken’ – riep de schildpad enthousiast. Hij nam de fiere leeuw bij de manen voor steun en zette de eerste stappen op de brug. De schildpad voelde al snel dat de leeuw tegenwerkte en keek vragend opzij, in de donkere ogen van de leeuw.

‘Hier moet je alleen verder, schildpad …’

‘ Maar… maar waarom ?’ vroeg de schildpad verbaasd.

‘Zo moet het schildpad, hier stopt onze weg samen. Ik kan niet meer meestappen met jou …’

‘Maar de brug is zo stijl en glad, daar geraak ik nooit op zonder jouw sterke poten om me te steunen’. Terwijl de schildpad dit zei keek hij met tranen in de ogen naar de hoge brug voor hem. De moed zonk in zijn schoenen, en plots leek hij de koude dag tot in zijn kleinste teen te voelen.

De leeuw nam hem vast, wandelde een paar passen de brug op en die gingen wonderwel. De schildpad volgde aarzelend en hield zich krampachtig vast aan de fiere manen van de leeuw. Het gaf de schildpad een gevoel dat hij langzaam maar zeker alles weer zou aankunnen. Dan stopte de leeuw echter weer, en liet de trillende poten van de schildpad weer los.

‘Je kan het wel, het is een nieuwe weg, maar daarom niet minder goed’ – fluisterde de leeuw de schildpad toe.

‘ maar …’ de schildpad vond de woorden niet langer. Met een krop in de keel zette hij de eerste stappen zonder de steun van de leeuw. De leeuw wandelde nog even mee, alsof hij de schildpad wilde tonen hoe het moest. Halverwege de brug stopte hij echter definitief. De schildpad keek aarzelend en bang naar voor, naar de koude die de brug omvatte, naar de ijsplekken die als uit het niets verrezen. De eerste stappen verliepen goed maar dan schoof de schildpad hard uit. Hij botste tegen de railing van de brug en bleef even verdoofd liggen. De pijn die de schildpad voelde deed hem hopen dat de leeuw hem nu zou komen helpen. Er gebeurde echter niets. Toen hij met veel moeite langzaam recht ging staan zag hij hoe de leeuw al terug beneden was. Zonder om te kijken wandelde de leeuw verder, tot hij nog maar een kleine gele stip in de verte was.

‘een nieuwe weg’, zuchtte de schildpad … ‘maar ik vond de vorige net zo fijn’

Hij begon aan de lange eenzame tocht, waggelde tussen de ijsplekken op de stijle brug, trok zijn hoofd zo diep mogelijk in zijn schild zodat hij net nog iets zag, maar toch niet zoveel voelde van de snijdende wind.

‘dankjewel leeuw, voor de mooie ontdekking … en om nog even met me mee te wandelen daarnet …’

nog even keek de schildpad achterom. Hij zag geen gele stip meer, enkel mist en asgrauw water. De dag was kouder dan ooit, en de schildpad miste de warme manen van de fiere leeuw.

22/12/2008---Jorgen

23-12-2008 om 10:43 geschreven door Fake