Ergens in Canada

staat voor een school

een beeldje

van een jongetje

dat zijn broertje met een  handicap

op de rug draagt.

Daaronder staat de tekst

eens door een jongetje gezegd,

toen hij zijn broertje

kilometers ver naar school droeg,

en men hem zei

dat dit toch wel te zwaar was:

"Hij is niet zwaar,

 hij is mijn broertje..."

Ons wachten is niet zinloos.

Ik geloof dat wij  moeten leren wachten, zoals wij  leren scheppen. We moeten geduldig de graankorrels zaaien en de aarde waarin zij gezaaid zijn koppig water blijven geven en het gewas zelf zijn eigen tijd gunnen. We kunnen een plant niet voor de gek houden, net zomin als wij de geschiedenis voor de gek kunnen houden. Maar we kunnen haar wel vaker water geven. Geduldig elke dag opnieuw, met begrip, met mededogen, met liefde.

                         Vaclav HAVEL

Lieve Giovanni Bosco,

Al lang wilde ik werkelijk op jouw voetsporen gaan en zo me door jou en je lieve Domenico Savio nog dieper laten inspireren! Dank zij mijn lieve vriend en de goede tussenkomsten van zoveel goede mensen is deze droomreis realiteit geworden…
We bewonderen hoe je werk goed bewaard is gebleven en in je ‘Colle’ zeg je ons nu duidelijk: nu is het aan jullie!
Ik heb in het boek van Jos een tekst gezocht waarvan ik zeg: ‘dat is het wat ik in onze tocht met jou in jouw omgeving ervaren heb’… Ik voelde je aanwezig in al wat we deden in kwade en goeie dagen! We voelden ons als kinderen van Maria, Hulp der Christenen, en we vertrouwden op je zachte blik om langs haar van ons verblijf het beste van te maken!

Bedankt!

Hij wordt weldra 68 jaar, maar men zou het hem niet geven. Een middelmatige gestalte, met een eenvoudige priestertoog, met nog een weelderige haardos die door de ouderdom nog niet grijs is geworden. Zijn blik is zacht en indringend, de mond klaar voor een zachte glimlach. Zijn goede fysieke toestand openbaart iets van zijn open, goed bewaard en joviaal uiterlijk. Alleen een beetje verzwakking in de benen doet eraan denken dat hij niet meer van de jongste is. Met hem spreken is aangenaam en gaat zonder complimenten. Als het zaken betreft, spreekt hij wat trager, zijn voorkomendheid is als van een gentleman.

Hij werkt enorm hard. Hij gaat om middernacht slapen en staat kort na drie uur op. Zijn kamertje is de eenvoud zelf. Hij leest de mis om zeven uur. Iedereen drumt rond zijn altaar en later, in de sacristie, wordt hij belegerd door mensen die zich door hem willen laten zegenen, die hem willen aanraken, zijn hand of zijn kleren willen kussen, of die zich willen aanbevelen in zijn gebeden.

Met de nederige eenvoud, die heiligen kenmerkt, spreekt hij tot hen over Maria, Hulp der Christenen, hij bidt met hen een ‘wees gegroet’ en geeft hen zijn zegen. In de biechtstoel en op zijn kamer wachten mensen van alle leeftijden en van alle slag op een woordje, een goede raad.

Wat een vader en leermeester is hij voor zijn salesianen, voor zijn kinderen! Ze willen allen bij hem biechten en een woordje van hem horen. Ze omgeven hem met genegenheid en ontzag, men is door hem ontroerd en aangedaan. Hij spreekt over zijn werken alsof hij er voor niets tussen zit. Het is God die in alles voorziet, het is God die gebruik maakt van de voorzieningen van Don Bosco en ... het is de Madonna die zoveel houdt van haar kinderen! Met hem spreken wekt het verlangen op om steeds bij hem te blijven en om zijn kind te worden.

Il Berico, 23 juni 1883.

Doe al het goede

dat je kunt,

met de middelen

die je hebt,

op de manier

die je gewoon bent,

op de plaats

waar je staat,

in de tijd

die je gegeven is,

voor de mensen

die je kent,

zolang het je

mogelijk is.

Als helder koel water

waarin de geest

het stof van de dag wegwast

en zich verfrist

wanneer hitte brandt,

waaruit hij kracht put

bij vermoeidheid :

als een burcht

waarin hij thuiskomt,

na verwarring en gevaar,

waar hij veiligheid vindt

bij het haardvuur.

Zo is de vriend voor de vriend.

                                                           BONHOEFFER

DON BOSCO...

Daar stonden ze, zijn salesianen-opvoeders,

onder elkaar te praten, ver van de jongeren.

Don Bosco keek bedachtzaam toe.

Een paar dagen later stonden ze bij hem.

Ze deden er hun beklag over dat er weinig sfeer was,

dat de zaken vierkant draaiden,

dat ze niet over kwamen bij hun gasten.

Zuchtend vroegen ze:

“Wat moeten wij doen om hieraan te verhelpen?”

“Loop naar de pomp”,

was zijn onthutsend antwoord.

Danig verrast keken ze hem aan.

Zo’ n antwoord waren ze van hem niet gewoon.

Hij zag hun onthutste blikken en herhaalde:

“Ja, loop naar de pomp,

daar moeten jullie zijn!

Niet klagend hier bij mij,

niet kletsend bij elkaar,

maar midden onze jongeren,

die hun harde homp brood

wat weken in het water uit de pomp,

daar moeten jullie zijn!

Enkel midden tussen hen

maken jullie waar wat ik jullie voorhield:

‘Je moet ze niet enkel graag zien,

ze moeten het nog voelen ook!’