|
Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen
van alle klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte
te laten. Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze
klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze
achter iedere naam iets moesten schrijven. De opdracht duurde het gehele
lesuur. En aan het einde van de les moest de
opdracht ingeleverd worden bij de lerares.
In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per leerling
al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad. Op maandag
gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun lijst. Na slechts
korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. 'Is dat echt zo?', kon je
horen fluisteren, 'Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!' en 'Ik
wist niet dat anderen mij zo leuk vinden', waren de over het algemeen gehoorde
commentaren.
Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de leerkracht
niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover gesproken hadden,
maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had zijn effect gehad. De
leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen.
Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied
en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging. De kerk was
overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van
hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem
zijn laatste eer.
De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem. Nadat
zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: 'Bent u Marks
wiskunde lerares?' Zij knikte bedroeft en zei zachtjes; 'ja'. Toen zei hij;
'Mark heeft zeer vaak over u gesproken'.
Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Marks vroegere
klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Marks ouders waren
blij haar te zien en spraken haar aan. 'We willen u iets laten zien', zei Marks
vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. 'Dit vonden we toen we door
Marks spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was en we dachten dat u het
zou herkennen'.
Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar geplakt
blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer dichtgevouwen was. De
lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad
was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn medeklasgenoten
opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had.'Wij willen u hiervoor zeer
bedanken, dat u dit gedaan heeft', zei Marks moeder.
'Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd.'
Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares. Charlie lachte
een beetje en bekende: 'Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in de bovenste
lade van mijn bureau'. Heleen, de vrouw van Joost, zei: ' Joost heeft me
gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken'. Ik heb mijn lijst ook
nog zei Marylin. 'Ik heb hem in mijn dagboek geplakt'. Toen deed Vicky, een van
de andere leerlingen, haar handtas open en haalde
haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen. Helemaal bijeen geplakt
en duidelijk veel gebruikt. 'Ik neem hem overal mee naar toe' zei Vicky en
voegde er aan toe 'Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en
onder handbereik'. De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en
moest gaan zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou
zien.
In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens
eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk
dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn,
zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te
laat is. Je kunt het op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door deze boodschap
naar hen te sturen. Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige mogelijkheid
laten gaan om iets moois en goeds te doen voor deze mensen.
Is dat niet mooi ?
|
