In Den Haag ben ik eens gaan spreken voor een groepje jongeren die niet geloofden dat de kampen echt bestaan hebben. De vrouw die mij uitgenodigd, wilde hen daar toch van overtuigen en nodigde mij daarom uit. Toen ik daar binnenkwam, was ik wel een beetje bang. Het waren allemaal nogal forse kerels. En in het begin waren ze helemaal niet geïnteresseerd in wat ik vertelde - je zag hen denken : "Laat dat oude wijf maar zagen." Tot ik het nummer op mijn arm liet zien. Toen begonnen ze na te denken. Niemand laat zoiets voor zijn plezier op zijn arm tatoeëren, dat beseften ze ook wel. Toen waren ze genezen. Ze zijn later nog naar Auschwitz gegaan, en ze hebben mij zelfs nog een kaartje gestuurd. Dat vind ik een geweldig resultaat.
Regine Beer
(gevangen in Auschwitz-Birkenau van mei 1944 tot mei 1945)
uit : weekkalender basisgroepen (week 10)
Waar hebben we nog zulke negationismen gehoord ??? Kunnen we er iets van leren ? Herhaalt de geschiedenis zich ?
|
