Op een dag vroeg een lerares aan haar leerlingen de namen van alle klasgenoten op een papier te schrijven en naast de naam enige ruimte te laten. Daarna zei ze tegen deze leerlingen dat ze het beste wat ze over deze
klasgenoten zouden kunnen vertellen achter de naam moesten schrijven en dat ze achter iedere naam iets moesten schrijven. De opdracht duurde het gehele lesuur. En aan het einde van de les moest de
opdracht ingeleverd worden bij de lerares.

In het weekeinde nam de lerares van iedere leerling een blad en schreef per leerling al deze positieve en opbouwende opmerkingen op zijn of haar blad. Op maandag gaf ze tijdens haar les aan deze klas aan alle leerlingen hun lijst. Na slechts korte tijd begon iedereen te lezen en te lachen. 'Is dat echt zo?', kon je horen fluisteren, 'Ik wist niet dat ik voor iemand anders waarde had!' en 'Ik wist niet dat anderen mij zo leuk vinden', waren de over het algemeen gehoorde commentaren.

Na enige tijd werd er over deze lijsten niet meer gesproken. Ook wist de leerkracht niet of de leerlingen onderling of met hun ouders hierover gesproken hadden, maar dat was ook niet het belangrijkste. Die oefening had zijn effect gehad. De leerlingen waren gelukkig met zichzelf en met de anderen.

Enkele jaren later was een van haar leerlingen omgekomen in een oorlogsgebied en de lerares werd uitgenodigd voor de begrafenis en ze ging. De kerk was overvol met vele vrienden. Een voor een gingen de mensen die van
hem gehouden hadden of hem gekend hadden bij zijn graf voorbij en bewezen hem zijn laatste eer.

De lerares ging als een van de laatste naar zijn graf en bad voor hem. Nadat zij daarmee klaar was vroeg een collega soldaat van Mark aan haar: 'Bent u Marks wiskunde lerares?' Zij knikte bedroeft en zei zachtjes; 'ja'. Toen zei hij; 'Mark heeft zeer vaak over u gesproken'.

Na de begrafenis was er gelegenheid tot condoleren en de meeste van Marks vroegere klasgenoten, ook aanwezig, waren bij elkaar gaan zitten. Marks ouders waren blij haar te zien en spraken haar aan. 'We willen u iets laten zien', zei Marks vader en haalde een portefeuille uit zijn broek. 'Dit vonden we toen we door Marks spullen gingen kijken nadat hij gesneuveld was en we dachten dat u het zou herkennen'.

Uit de portefeuille trok hij een sterk verouderd, veelgebruikt, bij elkaar geplakt blad, welke duidelijk zichtbaar vaak opengevouwen en weer dichtgevouwen was. De lerares wist zonder verder te kijken dat dit het blad
was waarop alle goede, opbeurende en positieve dingen stonden die zijn medeklasgenoten opgeschreven hadden en zij bijeen geschreven had.'Wij willen u hiervoor zeer bedanken, dat u dit gedaan heeft', zei Marks moeder.
'Zoals u kunt zien heeft Mark dit enorm gewaardeerd.'

Hierna verzamelden alle voormalige leerlingen rondom de lerares. Charlie lachte een beetje en bekende: 'Ik heb mijn lijst ook nog. Deze ligt in de bovenste lade van mijn bureau'. Heleen, de vrouw van Joost, zei: ' Joost heeft me gevraagd of ik uw lijst in ons trouwalbum wilde plakken'. Ik heb mijn lijst ook nog zei Marylin. 'Ik heb hem in mijn dagboek geplakt'. Toen deed Vicky, een van de andere leerlingen, haar handtas open en haalde
haar agenda hieruit en toonde haar lijst aan de anderen. Helemaal bijeen geplakt en duidelijk veel gebruikt. 'Ik neem hem overal mee naar toe' zei Vicky en voegde er aan toe 'Volgens mij heeft iedereen die lijst nog, en
onder handbereik'. De lerares was totaal ontroerd, zo dat ze begon te huilen en moest gaan zitten. Ze huilde om Mark en al deze vrienden die hij nooit meer zou zien.

In het samenzijn met onze medemensen vergeten wij vaak, dat ieder leven eens eindigt en dat we niet weten wanneer dit zal zijn. Daarom is het zo belangrijk dat we de mensen die we liefhebben, die ons dierbaar zijn,
zeggen dat ze speciaal, bijzonder en belangrijk zijn. Zeg het ze voordat het te laat is. Je kunt het op verschillende manieren doen, bijvoorbeeld door deze boodschap naar hen te sturen. Doe je dit niet dan heb je weer een geweldige mogelijkheid laten gaan om iets moois en goeds te doen voor deze mensen.

Laat me licht zijn en warmte

ja, warmte en licht

zo kan ik leven in vreugde

Uw vreugdevol licht

Help me, teder en zacht

’t lichtje behoeden

zo kan ik leven in licht

Uw vriendelijk licht

Leer me: licht zijn

vrede zijn

heel menselijk zijn

soms goddelijk zijn

Ja, zo nu en dan

een glimp daarvan

daar dank ik voor…

Hompe dompe stompepoten :

alle deuren zijn gesloten.

‘k Wil dat ze weer open gaan,

mensen in het zonlicht staan.

Allen hebben licht van doen

Zoals jij en ik een zoen.

Laat ons toch de kinderdromen,

want als straks de reuzen komen

ons bedelvend onder macht,

moeten wij uit alle kracht

-          hompe dompe – blijven hopen

anders gaat geen deur meer open !

« Honger is nog lang de wereld niet uit, precies zoals Marx dacht. Sterker nog, je kunt zeggen dat ieder slachtoffer werd vermoord. Dit is stille massamoord.”

Jean Ziegler.

Wanneer je er geen doen meer meer aan ziet
je, met de ontnuchtering, het geraas
van je brekende dromen hoort neervallen
in het donkerste van de nachten

tracht dan met liefde en zachtheid
het wonderlijk beeld van solidariteit
van weleer te vatten, van toen
het vuur van verrukking in ons brandde !

Geert Tuerlinckx


uit: weekkalender basisgroepen : week 14 - 2008

HOSANNA IN DEN HOGE !

In Den Haag ben ik eens gaan spreken voor een groepje jongeren die niet geloofden dat de kampen echt bestaan hebben. De vrouw die mij uitgenodigd, wilde hen daar toch van overtuigen en nodigde mij daarom uit. Toen ik daar binnenkwam, was ik wel een beetje bang. Het waren allemaal nogal forse kerels. En in het begin waren ze helemaal niet geïnteresseerd in wat ik vertelde - je zag hen denken : "Laat dat oude wijf maar zagen." Tot ik het nummer op mijn arm liet zien. Toen begonnen ze na te denken. Niemand laat zoiets voor zijn plezier op zijn arm tatoeëren, dat beseften ze ook wel. Toen waren ze genezen. Ze zijn later nog naar Auschwitz gegaan, en ze hebben mij zelfs nog een kaartje gestuurd. Dat vind ik een geweldig resultaat.

                                               Regine Beer
(gevangen in Auschwitz-Birkenau van mei 1944 tot mei 1945)

uit : weekkalender basisgroepen (week 10)

Waar hebben we nog zulke negationismen gehoord ??? Kunnen we er iets van leren ? Herhaalt de geschiedenis zich ?

Een mooie vlinder fladderde rond

op een donkere avond.

Opeens zag hij een klein lichtje in de verte.

Hij zag een vlammetje

dat zachtjes heen en weer bewoog.

De vlinder vond het prachtig.

Maar...hij wilde meer dan alleen maar be­wonderen.

Hij wilde erin doordringen, zoals in een bloem,

er helemaal in opgaan.

Hij vloog er rakelings over en...

viel verdoofd neer.

Hij had zijn pootjes verbrand.

Maar zo gauw hij weer bijkwam,

vloog hij er opnieuw naartoe,

want die drang was te ster in hem.

Hij er helemaal op in...

in de vlammen.

Verschroeid viel hij in de olie,

die het vlammetje voedde.

Stervend schreeuwde de vlinder:

"Vreselijk licht, ik dacht bij jou het geluk te vinden,

 maar ik vond er slechts de dood.

Het was een dwaas verlangen.

Je bent gevaarlijk, maar nu is het te la­at."

Maar het licht antwoordde:

"Arme vlinder. Ik ben niet de zon, zoals jij dacht,

 ik ben slechts een vlam."

Leonardo Da Vinci

« Wanneer je een schip wil bouwen

breng dan geen mensen bij elkaar

om hout te slepen,

werktekeningen te maken,

taken te verdelen

                            en het werk te organiseren.

Maar doe de mensen

vurig verlangen

naar de eindeloze zee”.

                                                                                                                       Antoine de Saint-Exupéry