Onvoorstelbaar, maar na de mooie, zonnige dag van gisteren, had het weer bijna de hele nacht geregend. Bij het verlaten van Burgos moest ik nog snel aan enkele postzegels zien te geraken omdat we gisteren in een winkel kaartjes hadden gekocht waar geen zegels bij waren. In één van de voorsteden van Burgos was de klus snel geklaard. Even voorbij Burgos keerde ik me nog eens om en maakte ik een laatste foto van de stad. Het begon weer te regenen en ik moest snel mijn regenkledij aantrekken. Even voorbij het dorpje Cavia moest ik over een pad met steenslag. Door het slechte weer kleefde het goedje niet alleen aan de fiets, maar ook aan mijn schoenen en regenbroek. Het was niet om aan te zien. Het zand kraakte tussen de ketting en de tandwielen. Overal plassen, stenen en zand. Zo’n 4 km lang. In deze streek zit je volop tussen de graanvelden. In de zomer is dit een gevreesde streek voor pelgrims omdat het zo verschroeiend warm kan zijn. Ook als de wind tegenzit, kunnen fietsers hier hun peer afzien. “De Meseta”. Iedere pelgrim kent dit begrip. Vandaag was het geen probleem. De hemel was grauw en grijs en de wind waaide volledig in het voordeel. Alleen de regen was er teveel aan. Wanneer het weer wat droger werd, kwam ik aan bij de ranke overblijfselen van de vroegere abdij van San Antón. We moesten gewoon onder één van de bogen door. Hier at ik mijn boterhammen op terwijl ik met lede ogen naar mijn vuile fiets staarde. Ik had één troost: alle pelgrims zagen er even belabberd uit als ik. En ik heb er veel gezien vandaag. Even verder zag ik een bult aan de horizon, met links een dorp, boven op de top de resten van een burcht en rechts van de bult een mooi kerkje. Dit heette Castrojeriz. Als één van de weinige pelgrims wou ik het kerkje wel eens bezoeken en draaide daarom even van de hoofdweg af. De straatjes leken verlaten tot ik bij het kerkje aankwam. Daar stond nu toch een pak volk, en allemaal zo netjes opgemaakt met hun allerbeste kleren aan, tot bij de ingang van de kerk. Toen kwam ik, een half verzopen Belgisch kieken met modder tot aan zijn knieën en een fiets waarvan je met moeite de kleur nog kan zien. Alle kopjes aan de kerk gingen allemaal in mijn richting. Ik reed door de menigte heen, stopte vijftig meter verder, maakte snel een foto van het geheel en verdween als een hazewind uit het dorp. Even verder reed ik over de Rio Pisuergo, een rivier waarover een middeleeuws brugje loopt met 12 bogen. Een klein monumentje aan de overzijde liet blijken dat hier de provincie Palencia begint. Net voor Boadilla steek ik de zoveelste pelgrim voorbij, ditmaal een vrouw die een karretje meetrekt. Op het moment dat ik haar voorbij rijdt en groet, roept zij:”Hé, een Nederlander”. Ze had het gele vlaggetje van het Vlaamse Compostelagenootschap dat achteraan op mijn fiets zat verward met het gele vlaggetje van de Nederlanders. Ze heette Marion, kwam uit Nijmegen en trok een karretje met al haar spullen erop. We vertelden over onze tocht en namen terug afscheid van elkaar. In Fromista kwam ik aan in volle Siësta. In een winkel waarvan de deur nog open stond, wou ik nog iets kopen, maar werd er attent op gemaakt dat de zaak tot 17 uur dicht ging. Dus reed ik maar door tot in Carrion de los Condes waar Gerda op mij wachtte bij de camping en waar wij na het nemen van een deugddoende douche nog samen onze boodschappen konden doen.

31-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Na het ontbijt reden we met de bus naar het centrum van Burgos. We begonnen ons bezoek aan de Plaza de España bij de fontein met dolfijnen. We volgden de Rio Vena, een riviertje dat door de stad loopt, tot aan de Plaza de San Juan, waar een standbeeld en een kerk naar deze Heilige werd vernoemd. Van één van die pastoren kreeg ik een stempel in mijn credential. De pastoor was ook benieuwd waar ik vandaan kwam. Na dit bezoek volgden we terug de Rio Vena tot aan een grotere rivier die de stad doorsnijdt: de Rio Arlanzón. Die volgden we tot bij de Puente de San Pablo waar het standbeeld van El Cid staat, die in feite Rodrigo Dias de Vivan heette. Hij kreeg voor zijn heldendaden tegen de Moren hier zijn standbeeld. We kwamen dan langs de Puente de Santa Mario, waar we recht tegenover de gelijknamige arc kwamen te staan. Na een paar foto’s van de Arc te hebben genomen, wandelden we er doorheen. Zo kwamen we voor de gigantisch grote kathedraal te staan. Een bezoek aan deze prachtige kathedraal nam 2 uur in beslag. Deze kathedraal is niet alleen van buiten zeer mooi, ook de binnenkant is de moeite waard. Na dit bezoek gingen we op zoek naar een cybercafé om onze ervaringen en foto’s van de laatste dagen door te sturen. Daarna was het de hoogste tijd voor het middagmaal die we net als de gewone Spanjaarden ruim in de namiddag namen. Omdat er hier vandaag een plaatselijke feestdag was, waren de meeste winkels dicht na de middag en wandelden we dan de heuvel op tot aan de “Mirador del Castillo”. Dit is een uitkijkpunt nabij de oude burcht, vanwaar je een prachtig zicht hebt op de kathedraal, de stad en de wijde omgeving rondom Burgos. We maakten ook nog een wandeling door het stadspark tot aan de plaats waar het plaatselijke feest zich afspeelde. Dit feest dat hier  “El Parral” heet, trok enorm veel volk. Alle feestvierders werden met gratis autobussen tot op de plaats zelf gebracht. Wij namen de bus die ons tot op de camping bracht waar we eindelijk konden uitrusten van een heel mooie en interessante dag in Burgos.

30-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag reed ik de provincie La Rioja uit om die van Castilla Y León binnen te rijden. Dat betekende ook dat de wijngaarden van de zogekende Riojawijn zouden overgaan in uitgestrekte graanvelden. De afstand via de N120 tussen beide steden bedraagt amper 66 km. Maar omdat de St-Jacobs-fietsroute nu eens boven en dan weer onder die drukke N120 gaat, loopt die afstand op tot 88 km. Bij het verlaten van Santo Domingo de la Calzada had ik een lange, rechte weg voor mij met daarlangs een lange sliert van fietspelgrims. We waren precies allemaal op hetzelfde moment vertrokken. Eén voor één haalde ik de koppels of groepjes in. Eén grote groep zag ik in de verte steeds bij elkaar blijven. Toen ik ze voorbijstak bleek het een groep Duitsers te zijn van wel 30 mensen. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was om met zo een grote groep naar Compostela te trekken. 60 km verder zou alles duidelijker worden. Na 30 km kwam ik aan in Belorado, waar de wind kwam opsteken en de ooievaars hoog boven mijn hoofd rondvlogen. Na Belorado moest ik een paar km langs die drukke N120. Ik stak er nog een fietser voorbij die een wagentje achter zich trok met daarin zijn hond. Dierenliefde heet men dat. Ter hoogte van Tosantos verliet ik de drukke N120 en dat betekende een lange klim plus nog eens een strakke wind in het gezicht. Voor mij reed een man met een koersfiets, sleurend en trekkend, de helling op. Ik hield mij steeds op zo’n 50 à 100 meter. De man trapte een veel te grote versnelling op deze helling en een paar 100 meter voor de top ging ik erover. Ik vermoedde dat hij ook op weg was naar Compostela en wilde graag eens horen van waar hij kwam. Maar de man hijgde zo erg dat ik er niet meer uit kreeg dan: “Jo jo”. Ook op de minder lastige stukken bleef de wind mij parten spelen. In de omgeving van San Juan de Ortega werd het mysterie van de grote groep Duitsers mij duidelijk. Op een zijweg stonden 2 autobussen zo’n 50 meter van elkaar, met daartussen een tiental banken en tafels opgesteld. Een aantal mensen die druk bezig waren om alles klaar te zetten, riepen me nog een goede reis tegemoet. Op de bussen stonden dezelfde naam als op de truitjes van de fietsers die ik een paar uur geleden had voorbijgestoken en aan de voorruit van beide bussen stond een bordje met als opschrift: “JACOBSWEG”. Meteen was alles duidelijk. Enkele km verder had ik afspraak met Gerda. Ik had toen 71 km op de teller en het was de hoogste tijd voor koffie en koekjes. Een rustpauze die heel uitgebreid werd genomen. Daarna begon ik aan de laatste km van de dag. Toen Gerda als eerste terug vertrok, realiseerde ik me dat ik weer, de 2^e keer al deze week, mijn helm in de camper had laten liggen. Omdat het niet zover meer was, riskeerde ik het zonder de helm, ook al is die hier verplicht. Een tijdje later belde Gerda me op en zei dat ze geen camping tegengekomen was en hopeloos door het drukke Burgos gereden was en niet zo goed meer wist waar ze nu heen moest. Ik had de camping wel gezien maar reed door tot in het drukke Burgos. Na een paar telefoontjes over en weer en een grondige studie van een bord met een stadsplan vonden we elkaar dan toch terug. Het was een heel emotioneel moment voor ons beiden. En samen keerden we met de camper terug naar de camping.

29-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag ben ik terug vertrokken onder een grauwe hemel. Ik zou er een korte rit van maken maar achteraf bleek hij nog korter te zijn dan ik vooropgesteld had. Dat kwam omdat ik na 38 km een bord zag waarop een klooster stond met de naam: “Monasterio de Yuso”. In mijn boekje kon ik lezen dat dit klooster op de UNESCO-lijst van Werelderfgoed stond. Ik moest er wel een kleine omweg voor maken, maar ik was nieuwsgierig. Bij het klooster aangekomen zag ik dat er regelmatig bussen binnenkwamen en dat het klooster onder begeleiding kon bezocht worden. Ik belde naar Gerda die 20 km verder stond en we spraken af dat ze tot aan het klooster zou komen. Een goed half uurtje later was ze daar en samen konden wij het Monasterio de Yuso bezoeken. Het Yusoklooster staat in het dorpje San Milàn de la Cogolla, het draagt de naam van een plaatselijke weldoener die hier leefde van 473 tot 574 en stichter was van het Susoklooster die een eind verderop ligt. Het Yusoklooster wordt ook beschouwd als de wieg van de Spaanse taal. Binnen het klooster bevinden zich dan ook nog heel wat gigantisch grote boeken met geschriften die door de monniken werden bijgehouden. Spijtig genoeg worden de rondleidingen alleen in het Spaans gedaan. Na het bezoek aan het klooster werd er in de camper gegeten en daarna reden we elk apart richting Santo Domingo de la Calzada. Toen ik na iets meer dan een uur rijden dit stadje naderde werd ik getrakteerd op zo’n felle regenbui. Overal stonden pelgrims te schuilen. De riolen konden met moeite het water opvangen. Gelukkig vond ik Gerda en de camper heel snel. Ik kon me onmiddellijk omkleden in de camper en enkele minuten later waren we al op verkenning in het stadje. Wat mij het meest interesseerde waren de echte witte kip en witte haan die zich in de kerk bevinden. We moesten ze echter van achter tralies bekijken, en de kerk bezoeken ging ook al niet. Aan de kip en de haan is wel een legende verbonden en die gaat in het kort als volgt:

Er was eens …… een jonge pelgrim. Hij werd in dit stadje opgeknoopt voor een diefstal die hij niet deed. De jongen werd echter op wonderbaarlijke wijze ondersteund door Domingo de la Calzade, een plaatselijke heilige, en bleef zo in leven. Men ging het opzienbarend feit vertellen aan de rechter die de jongen had veroordeeld, terwijl hij net een gebraden kip en haantje zat te verorberen. De rechter lachte en spotte dat dit verhaal even waar was als dat het gevogelte dat voor hem lag, levend was. Plotseling kregen de kip en de haan in het bord terug veren en vlogen ze weg uit zijn bord. De jonge pelgrim werd uit zijn benarde positie geholpen en leefde nog lang en gelukkig. En sinds dit “voorval” zitten er nu in de kerk van Santa Domingo de la Calzada steeds een levende witte kip en een levende witte haan.

28-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

27-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag namen we de bus tot in Pamplona. Op de “Plaza de las Merindades” stapten we af en begonnen we aan onze tocht door de stad. Eén van de eerste monumenten die we zagen was dit ter ere van de waaghalzen van de “Encierro”. Het monument toont hoe mannen met een krant in de hand door de stad lopen, achterna gezeten door een 6-tal op holgeslagen stieren. Daarna slenterden we over de “Plaza del Castillo” een mooi plein met arcaden, stijlvolle cafés, bankjes, platanen en in het midden een kiosk. De straten in het oude deel van Pamplona zijn zéér smal, maar je vindt er overal kleine winkeltjes en gezellige cafés. Ook héél wat restaurants zijn er te vinden en het eten is er niet duur. We brachten ook een bezoek aan het oudste park van Pamplona “El Parque de la Taconera”. Een rustig park of groene zone in een drukke stad. Er zitten zelfs een paar dieren in, meestal gevogelte, maar ook enkele reeën en herten. Iets verder stapten we de “Citadelle” binnen. Weer zo’n rustige plaats waar kunst en groen aan elkaar gekoppeld worden. Daarna brachten we ook een bezoek aan de Santa-Maria Kathedraal. Deze kathedraal staat op het hoogste punt van de oude stad en met zijn torens van bijna 50 meter hoog is hij reeds van ver te bewonderen. De kathedraal en het museum zijn een bezoekje waard. Maar wie een kaars wil branden komt van een kale reis terug. Vooraan bij het altaar staat namelijk een bak met elektronische kaarsen. Wie een euro in de gleuf werpt, ziet dan het lampje van één van de elektronische kaarsen aangaan. En dan maar hopen dat de elektriciteit niet uitvalt….. Stel je voor dat ze dat in Lourdes zouden doen.

26-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Niettegenstaande de zware bewolking bleef de regen toch uit. Dat was maar goed ook want vandaag moesten we de Pyreneeën over. Om 10 uur begon ik eraan. Een 25 km lange klim die in het begin héél goed meeviel. Af en toe was er zelfs een plat  stukje. Bij Arnéguy reed ik voorbij de oude grenspost die er nu verlaten bijlag. Na 11 km was het gedaan met de pret en moest er geklommen worden. Ik reed toen het dorpje Valcarlos binnen. Gerda stond aan de kerk met het fototoestel in de hand om mijn doortocht voor het “nageslacht” vast te leggen. Het viel ons op dat de plaatselijke bevolking druk in de weer was met het opsmukken van de straat. Gras werd in 3 rijen over de straat gelegd, takken werden tegen de voorgevels van de huizen gezet, uit de vensters hingen geborduurde stukken stof en af en toe werd een soort van altaar met bijhorende religieuze foto bij de voordeur gezet. Van één van de bewoners kwam ik te weten dat er vandaag een processie voorbij kwam. Ik trok verder bergop. Ik had de goede cadans gevonden en haalde de éne na de andere pelgrim terug in. Ik ben nu wel geen afgetrainde wielertoerist, maar onderweg had ik de mening dat veel van die fietspelgrims veel te klein trapten om boven te geraken. Het was werkelijk een heel mooie klim, met af en toe van de haarspeldbochten die je toelaten om snel eens een glimp op te vangen van de andere pelgrims. Na precies 2 uur te hebben geklommen, kwam ik boven bij de kapel van Punto de Ibaneta, op 1057 meter. Hier staat ook een klein monument ter nagedachtenis ter Roelandt, de trouwe gezant van Karel De Grote die hier gesneuveld zou zijn. Gerda stond hierboven terug te wachten om een foto van haar klauterende man te nemen. Boven had ik 26 km op de teller staan. Ik deed een vers onderlijfje en koerstruitje aan in de camper en daarna plantte ik mijn zelfgemaakt kruisje tussen dat van al die pelgrims die mij hier voor waren. Na de warme soep met boterhammen trok ik dan verder naar Roncevalles, dat amper 2 km verder ligt. Ik nam er een paar foto’s, slenterde eens rond in de souvenirwinkel en liet in één van de lokalen van het kloostergebouw een stempel in mijn credential zetten. Hier werden ook nog duchtig pelgrimspassen verstrekt voor wie dit nog niet had. Daarna ging het weer verder. De afdaling was van korte duur omdat het parcours hier terug over een volgend dal trok. Zo moest ik eerst over de Alto Mezquiriz (922 meter) en nabij Erro volgde nog een klim van 3 km tot op een hoogte van 800 meter. Onderweg in de dorpen waren de mensen allen bezig met dezelfde rituelen als in Valcarlos. In één van die dorpen had Gerda haar temperament ook eens aan de Guardia Sivil laten zien. Toen de man haar de toegang tot het dorp ontzegde voor de processie, en zij de omweg met het tegenliggend verkeer te smal vond voor de camper, bleef ze kordaat stilstaan. Alle maneuvers van de brave Guardiaman ten spijt, maar Gerda bleef staan. Tot hij het tegenkomende verkeer stillegde, de verkeerskegels netjes aan de kant zette, en als een werknemer op de tarmak van de vlieghaven netjes de camper en koppige bestuurster door de smalle straat loodste. De brave Guardia Sivil-man zal ’s avonds thuis geweten hebben wat te vertellen. Bij het binnenrijden van Huarte, een voorstadje van Pamplona, trof ik Gerda op een parking. We reden samen naar de camping, een paar km verder en werden er in de vooravond nog getrakteerd op een onweer met klank- en lichtspektakel dat meer dan een uur bleef duren. Morgen 26 mei is het rustdag en gaan we op verkenning in Pamplona, want we hebben iets te vieren…..

25-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Gisteravond hadden we nog maar pas een wasje gedaan of de hemelsluizen werden opengedraaid. Dat ging zo de ganse nacht door. Onze was drogen was dus een groot probleem. Toen ik deze morgen wou vertrekken, begon het weer te regenen. Zo reed ik van de ene vlaag in de andere. Tegen de middag kwam ik aan in Mauléon-Licharre. Hier bevinden wij ons in het departement Pyrenées-Atlantiques. De bergen zijn hier niet zo hoog meer en sneeuw zie je hier helemaal niet meer. Na het middagmaal bij Gerda reed ik dan richting St-Jean-Pied-de-Port. Het was ondertussen droog geworden, maar de wolken bleven wel de hoofdrol vertolken. Ik moest over de Col d’Osquich. Volgens het ene boek 495 m, een ander gaf 648 m en op de Col zelf stond 500 meter. Het kon me in feite niet schelen. Ik vond hem meer dan hoog en lang genoeg. Ook de wegwijzers zijn hier tweetalig opgesteld. Soms had ik al moeite met de Franse uitspraak van die borden en aan de Baskische uitspraak, daar begon ik helemaal niet aan. In St-Jean-Pied-de-Port aangekomen, was het eerste wat mij opviel, dat alles hier in het teken staat van de Camino. Overal pelgrims, op de fiets of te voet. Toen ik Gerda niet direct kon vinden, stapte ik het info toerismebureau binnen om naar de camping te vragen die ik met Gerda afgesproken had. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een stempel te vragen, maar ik werd doorverwezen naar een aanmeldingsplaats voor pelgrims in de Rue de la Citadelle 39. Daar aangekomen moest ik even aanschuiven om aan mijn stempel te geraken. Ik kreeg er ook nog wat informatie over traject in het noorden van Spanje. Toen ik daar wou vertrekken, stond er achter mij een groep Duitse fietspelgrims aan te schuiven en in het smalle straatje kwam er nog een groep Spaanse wielertoeristen zich aanmelden. In het bureau hadden ze meteen de handen vol. Daarna zakte ik door het smalle maar aangename straatje af en liet mij nog door 1 van de Duitsers fotograferen. Dit oud, historisch stadje wist me wel te bekoren. Het ligt net aan de voet van de Passe van Roncesvalles in het zuiden van het Baskenland. Van hieruit moet ik dus morgen vertrekken om de Frans-Spaanse grens over te steken. Volgens mijn boekje wacht mij morgen een klimpartij van 25 km. Ik hoop dat ik vannacht een goede nachtrust heb, want ik zal het kunnen gebruiken. Het weer laat het in ieder geval wel afweten. De ene na de andere onweersbui trekt hier over de camping. Maar wie weet, misschien rij ik morgen wel een paar kilometer per uur sneller met al die elektriciteit in de lucht.

24-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Na de rustdag van gisteren en het bezoek aan Lourdes, trokken we vandaag weer verder. Bij aanvang begon het licht te regenen, maar na tien minuten was de bui al over. Na 8 km reed ik Lestelle-Bétharram binnen. Twee dagen daarvoor had ik er al voorbij gereden om boodschappen te doen. Het was me toen al opgevallen dat hier toch iets te zien was. Lestelle-Bétharram is een pittoresk dorpje aan de rivier de Gave tussen Lourdes en Pau. Het is vooral bekend om zijn grotten en als zéér oude bedevaartplaats. Ik bezocht de Chapelle Notre Dame. Een 17^e eeuwse kerk met een voorgevel in grijs marmer en binnen een prachtig barok interieur met grote schilderijen aan de muren tot op het plafond. Voor de kerk staat ook een mooi fonteintje met daarop een beeld van St-Jacques. Dus werd het fototoestel bovengehaald. Er bleek ook een museum te zijn en aan de ingang kreeg ik nog een mooie stempel in de vorm van een schelp. Ook werd mij een klein kaartje met de afbeelding van de “Notre Dame du Beau Rameau” overhandigd met de boodschap dat dit mij zou beschermen op mijn verder tocht….. Ik kon dus met een gerust gemoed terug vertrekken. Na zo’n 33 km kwam ik bij Gerda in Louvie-Juzon. We aten iets in de camper en vertrokken toen elk op onze weg naar Oloron-Ste-Marie. Ik nam de kortste weg door het bos en kon genieten van een prachtige rit over een bochtrijk traject. Ook het weer was mij gunstig. In de camper had ik op de middag mijn lange fietsbroek uitgedaan alsook de fietstrui met lange mouwen werd er vervangen door één met korte mouwen. Toen ik ongeveer op 6 km van Oloron-Ste-Marie ontmoette ik een Britse Pelgrim te voet. Hij was deze morgen uit Oloron-Ste-Marie vertrokken en het scheelde geen haar of hij zou er vanavond weer aankomen. De man wandelde niet met een stafkaart, maar met een kaartje die hij ergens in één of ander toerismebureau had gekregen. Ik zette hem op de goede weg, al vraag ik me nog steeds af wat hij daar deed, ook al was hij op weg naar Compostela. Bij het binnenrijden van het stadje vond ik dat het water die de stad doorsnijdt nogal onstuimig is. Later zou ik lezen dat hier twee zijrivieren in de Oloron uitmonden. Namelijk de Gave d’Aspe en de Gave d’Ossau. Ze scheiden de stad in 3 delen. Ik vond Gerda bij de ingang van de camping en na eerst nog wat boodschappen gedaan te hebben, lieten we ons daar inschrijven voor één nacht, want morgen trekken we verder naar het wereldberoemde stadje in de Pyreneeën. Namelijk St-Jean-Pied-de-Port.

23-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Nadat we rustig hadden uitgeslapen, ons ontbijt hadden genomen, en alles opgeruimd hadden, werden de fietsen van de camper genomen. We fietsten de afstand van Peyrouse naar Lourdes over een lichtgolvende baan. In Lourdes aangekomen hadden we daardoor ook geen parkeerprobleem. We geraakten zonder problemen tot aan het toerismebureau waar ik een stadsplan en een stempel kreeg. De hulpvaardige dame stuurde mij ook naar het info toerismebureau in het heiligdom bij het Sanctuares omdat men daar een speciale stempel heeft voor mensen die op weg zijn naar Compostela. Wat mij vooral opviel in Lourdes was niet alleen het feit dat hier veel gebeden wordt, maar vooral dat dit een plaats is waar veel klinkende euro’s over de toog gaan. Lourdes is business!! Laat daar geen twijfel over bestaan. Binnen de poorten van dit Heiligdom blijft alles heel rustig. Ook al is er veel pracht en praal mee gemoeid. Ik herinnerde mij de soms zeer sobere kerkjes en kapelletjes die ik onderweg had gezien en vergeleek ze dan met de pracht die hier ten toon wordt gesteld. Nee, ook binnen de kerk is niet alles evenredig verdeeld. We zagen hier ook héél veel militairen. Het ene uniform was al mooier dan het andere, maar de uniformen uit Kroatië vielen toch wel echt op. Binnen de poorten van het Heiligdom bezochten we de Basiliek die gebouwd werd op de rots van de grot van Massabille. Ook de rozenkrans Basiliek met zijn 15 in mozaïek versierde kapellen bezochten we. Ook in de Crypte namen we een kijkje. De grot zelf vereerden we ook met ons bezoek, alsook de Heilige Pius X Basiliek die zich onder de grond bevindt. Deze laatste biedt plaats aan 20.000 bezoekers en is niet meer dan een arena, gemaakt van staal en beton en opgesmukt met enorme foto’s en afbeeldingen van allerhande heiligen. Na ons bezoek aan één van de vele winkels in de omgeving en snel nog een foto gemaakt te hebben van het geboortehuis van Bernadette, keerden we met de fietsen terug naar de camping. Toen ik op de camping nog eens zat na te denken aan wat ik in Lourdes gezien had, moest ik terugdenken aan wat de kelner in Périgueux mij had gezegd: “Lourdes c’est la commerce!!”. En daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven…..

22-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag reed ik van Air-sur-l’Adour, een stadje in de Landes, naar Peyrouse,op 6 km van Lourdes, gelegen in de Hautes-Pyrenées. Het begin van de tocht liep over tamelijk vlakke wegen. Maar toen ik na een 15-tal km richting Lembeye reed, begonnen de hellingen weer serieuze normen aan te nemen. Zowel in lengte als in hoogte. In Codillon hield ik nog even halt bij een kunstmatig aangelegd meer en daarna ging het gestaag naar omhoog. Vandaag moest ik regelmatig het kleinste tandwiel vooraan gebruiken en kroop ik met een snelheid van 10 km per uur sommige hellingen op. Ook de zon was weer van de partij en dat liet zich voelen in het aantal liters dat ik dronk. Na ongeveer 51 km had ik een afspraak met Gerda in het dorpje Villenave-près-Béarne waar ik mijn boterhammen met soep kon opeten en de bidons terug kon opvullen. Voor ik vertrok sprak ik met haar af om een tiental km verder elkaar weer te ontmoeten. Dat zou dan in Gardères zijn. Toen ik echter Gardères binnenreed deed ik de schrik van mijn leven op. Recht voor mij, in de verte en tussen de wolken, doemden de hoge besneeuwde toppen van de Pyreneeën op. Het waren verschrikkelijke hoge toppen. Van het schrikken bleef ik verstomd langs de baan staan om het plaatje tot mij te laten doordringen. Het zweet liep al over mijn lichaam en bij het bewonderen van dit natuurschoon, in gedachten dat ik daarover moest, kreeg ik zo’n huiveringwekkend gevoel. Een paar honderd meter verder stond Gerda op mij te wachten met het fototoestel in de hand. Toen ik bij haar kwam vroeg ik of ze de bergen in de verte al gezien had. Dat was nog niet het geval, tot ze haar omdraaide en ik de bergen aanwees. Ook zij was vol bewondering en gedurende de volgende paar km stopten we enkele malen om toch maar die ene mooie foto van deze bergketen te maken. Daarna volgde nog een mooie afdaling tot in het stadje: Pontacq. Maar telkens met de mooie, maar verschrikkelijke bergen voor mij. Vanaf Pontacq ging het over de brede en dalende D940 richting Lourdes tot in Loubajac waar ik deze weg verliet om richting Peyrouse te rijden. Meteen moest ik weer naar het kleinste tandwiel vooraan overschakelen en voelde ik het zweet over de wangen lopen en mijn hart het bloed door mijn lichaam pompen. Eens de top bereikt, volgde een smalle en vrij gevaarlijke afdaling tot in het dorp Peyrouse waar Gerda aan de kerk stond. Het eerste wat mij opviel was het mooie St-Jacques-beeld in de voorgevel van de kerk. Het werd meteen op de gevoelige, digitale kaart gezet. Van aan de kerk reden we samen nog een kilometertje verder tot aan de camping waar we meteen voor 2 nachten boekten. Het was namelijk onze bedoeling om Lourdes de dag erna en in alle rust te gaan bezoeken. ’s Avonds werden nog een paar sms-jes verstuurd en een telefoontje naar de familie. Om hen te laten weten dat we voorlopig goed en wel Frankrijk van Noord  naar Zuid doorkruist hadden.

21-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Toen ik deze morgen op de fiets sprong en wou vertrekken, had ik het vermoeden dat het een eentonige dag zou worden. Omdat ik door een streek moest fietsen genaamd: “Forêt des Landes de Gascogne”. Toen ik de laatste huizen van Casteljaloux voorbijreed zat ik al tussen de bomen en het was ongeveer 40 km verder toen ik weer min of meer in de bewoonde wereld terechtkwam. In héél mijn leven heb ik nooit zolang door het bos gereden. Het traject was helemaal niet lastig en zeker niet eentonig. De kilometers gingen zo aan mij voorbij. Nu en dan kwam ik al eens 2 of 3 gegroepeerde huizen tegen, of ergens een ruïne van een kerk, en dat bleken dan de gehuchten te zijn die op mijn kaart vermeld werden. Ware het niet dat men bij één of meerdere huizen een bordje zette met daarop de naam van het gehucht, je zou er anders blijven naar zoeken tussen al die bomen. Na ongeveer 50 km kwam ik dan terug in de bewoonde wereld met gemeenten zoals: Gabarret die de hoofdplaats bleek te zijn van de Gabardon. Iets verder kwam ik dan in Barbotan-Les-Thermes. Dit bleek dan een klein kuuroord te zijn in de Bas-Armagnac. Het bronwater schijnt hier aangewend te worden tegen reuma en beenderziekten. Ik had meer nood aan een frisse pint tegen dorst en droge keel. Nog een paar km verder, bij Le Lac de l’Uby had ik een afspraak met Gerda. We aten iets op een terrasje van de camping en reden toen, elk met zijn voertuig, verder. De laatste 35 km liepen over aangename, brede wegen via de dorpen: Estang en Le Houga tot in Air-sur-l’Adour, waar we op de camping terechtkwamen. Na het avondeten wandelden we nog eens door het dorp en het viel mij op dat “Le Chemin De Compostelle” hier heel bekend is. Er was hier zelfs een pelgrimsonderkomen. Ik ontmoette hier zelfs 4 Parisiennes die te voet op weg waren naar Compostela en één Belgische die ook met de fiets op weg was naar Compostela. Van de Hospitalero Jean-Michel kreeg ik nog een stempel in mijn credential en na onze routes aan elkaar te hebben verteld, namen we afscheid. Dit waren niet de enige pelgrims die ik vandaag ontmoette. Ook in Barboton-Les-Thermes, was ik al aangesproken geweest door een man afkomstig uit Chambery bij Grenoble die mij vroeg of ik op weg was naar Compostela. Hijzelf had de route al 2 maal gedaan. Eén maal met de fiets, en één maal te voet. We hebben zeker een kwartier met elkaar staan praten langs de baan. Zo zie je maar dat een dag waarvan je niet veel verwacht, toch nog héél goed kan meevallen. Mensen ontmoeten, dat doe je op weg naar Compostela.

20-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag verlieten wij Bergérac. Het schilderachtig stadje gelegen aan de oevers van de Dordogne. Het bezoek aan Bergérac zal ons altijd bijblijven. Wat echter niet zo leuk was, is het wegfietsen uit het dal van de Dordogne. Nog geen 6 km verder stond ik al te puffen en te zweten. Ik had namelijk net de beklimming gedaan naar het Château Monbazillac. Een schitterend 16^e eeuws kasteel met prachtige uitzichten over de wijngaarden. Het kasteel is ingericht als wijnmuseum en men kan er tevens wijn proeven en kopen. Dat laatste zat er voor mij echter niet in, want anders geraakte ik nooit op mijn eindbestemming. Dus trok ik verder en kon de hele dag “genieten” van de heuvels. Na zo’n 53 km kwam ik bij Gerda aan in het dorpje St-Barthélemy-d’Angenais. Onmiddellijk werd er koffie gemaakt en met een paar koekjes en een banaan kon ik er terug tegenaan. De lucht begon stilaan grijs te kleuren ondanks dat de zon al heel goed haar best had gedaan. Al snel vielen de eerste druppels, maar echt nat werd ik er niet van. De bordjes langs de weg lieten mij weten dat ik de streek van Lot-et-Garonne bereikt had. De hellingen begonnen stilaan hun tol te eisen. Na het dorp Fauquerolles kwam ik op de D6 terecht. Een rechte baan van 21 km. Ook al liep deze voor een groot deel dwars door het Forêt du Mas d’ Angenais, het begon toch stilaan mijn keel uit te hangen. Ik slenterde de ene na de andere helling op. Wanneer ik de ene helling bijna boven was, zag ik de top van de volgende al op doemen. Eens je de top van zo’n helling bereikt hebt, ben je tevreden dat je eens kan uitbollen. Dat gaat dan zo snel en je haalt snelheden van boven de 40 km per uur, maar amper 1 minuutje later zit je weer aan 12 km per uur te sleuren op de volgende helling. De witte strepen in het midden van de weg zie je links van je voorbijglijden. Dit gaat zo de hele tijd door, tot je op de D933 links mag afslaan en merkt dat je op 2 km van je eindpunt zit. Ik moet zeggen dat dit zeker niet mijn beste dag was en ik héél blij maar ook héél moe in Casteljaloux  van de fiets ben gestapt.

19-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

18-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag zou het een rustige dag worden. Voor we vertrokken naar Chancelade reden we nog eerst naar Château l’Eveque waar Gerda een mooi kasteel had gezien. Na dit bezoek reden we naar Chancelade waar ik de dag ervoor aangekomen was. Toen ik pas vertrokken was, moest ik al snel op de trappers staan. In Marsac-sur-L’Isle kreeg ik al een eerste steile helling te verwerken en het zou zeker de laatste niet zijn. Telkens ik de ene helling afreed, zag ik als het ware de volgende al opduiken. Tegen de middag kwam ik aan in Villamblard, waar de hemel boven mij grijs en grauw kleurde. Ik voelde de eerste druppels al vallen en gaf nog eens extra door om voor de bui bij Gerda aan te komen. Ik zat nog maar pas in de camper of daar gingen de hemelsluizen open. Ik gelukkig natuurlijk. Ze hadden me daarboven niet te grazen kunnen nemen. De pret was echter van korte duur want na de middagstop was ik amper 10 km weg of het water viel weer met bakken uit de lucht. Ik schuilde snel onder de grootste boom die ik vinden kon. Het duurde zeker een kwartier voor ik er weer vanonder durfde te komen. Toen ik dacht dat de bui voorbij was, stapte ik terug op de fiets en vertrok ik weer richting Bergérac. Ik was pas 10 minuten verder of daar waren ze terug met een koude douche. Het kon me echt niets meer maken, ik was toch doornat en bleef gewoon verder fietsen. Even verder merkte ik onder de bomen nog 2 fietsers die aan het schuilen waren. Maar ik wilde niet meer stoppen. Een eind verder was het gedaan met de regen en als bij wonder reed ik het goede weer binnen. Op 10 km van Bergérac was de baan zelfs kurkdroog en door de wind die ik maakte begon ikzelf ook op te drogen. Toen ik bij Gerda in Bergérac aankwam, was ik helemaal droog en was het lekker warm. Na ons te hebben aangemeld op de camping, nam ik een douche en vertrokken we te voet naar de stad. We waren nog maar net buiten de camping of daar had je weer zo’n brollenmarkt. De zoveelste al. Ik vermoed dat dit in Frankrijk de nationale hobby is: brol verkopen. We staken de oude brug van Bergérac over en in de oude stad zag ik weer van die tentjes staan. Ik dacht: “Het is toch niet waar hé!” , maar groot was mijn verbazing toen ik dichter kwam. Prachtige schilderijen, mooi gevlochten smeedijzer, prachtige keramiek en allerhande kunstwerken, zoals beelden in verschillende soorten materialen. Een prachtige kunstmarkt en een zeer gezellige sfeer. Op een zeer mooi binnenplein van het historische Recollectenklooster was er zelfs een jazz-festival aan de gang met muzikanten die duidelijk in de smaak van het publiek vielen. Bergérac had dus alles wat ik maar hopen kon. Toen ik de Eglise St-Jacques voorbij wandelde zag ik dat die zelfs nog open was. Toen ik binnen ging merkte ik de jonge pastoor op en vroeg hem naar een stempel. De man was héél vriendelijk en meteen was ik terug een mooie stempel rijker geworden. ’s Avonds aten we buiten op een terrasje net naast de Eglise St-Jacques en naast het standbeeld van Cyrano de Bergérac. In een folder kwam ik te weten dat deze Cyrano in feite Savinien de Cyrano heette en geboren was in Parijs. Hij diende daar in het Garde Regiment en werd later letterkundige. Na het avondeten had ik op de camping nog een gesprek met Henk, een Nederlandse Pelgrim. Hij was in April vertrokken uit Deventer in Nederland en moederziel alleen op weg naar Compostela. Hij liet me weten, zelfs al 1 paar schoenen te hebben versleten en moest daardoor in Périgueux 4 dagen wachten op een paar nieuwe schoenen uit Nederland. We kwamen van elkaar ook te weten dat we beiden onze ervaringen op een blog plaatsen en meteen werden de blogadressen uitgewisseld. Wie Henk wil volgen kan dit via: Henkopstap.web-log.nl  Zo kwam een er een einde aan een zeer bewogen, maar uiterst interessante dag in Bergérac.

18-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Na het ontwaken en het ontbijt op de parking in Angoulême trekken we terug naar de bronnen van de Touvre. De hemel kleurt nog grijs maar de zon doet haar uiterste best om erdoor te komen. De temperatuur valt wel goed mee. Nu het niet regent zoals gisteren, waag ik mij tot aan de bronnen en maak er enkele foto’s. Het valt mij op dat dit werkelijk een mooi stukje natuur is. Daarna wordt de fiets van de camper genomen en ik kan terug vertrekken. Vandaag heb ik geen tussenstop met Gerda afgesproken. Zij rijdt dus in één stuk naar het eindpunt in Chancelade bij de abdij. Ikzelf volg de St-Jacobsfietsroute tot in Ronsenac en verlaat daar de route om de richting Périgueux te volgen. Het eerste dorp na het verlaten van de route is Villebois-Lavalette. Het is reeds van héél ver zichtbaar omdat het op een heuvel ligt. Mijn volgende stopplaats is La Tour Blanche. Er zijn dan zo’n 40 km gereden. In La Tour Blanche neem ik mijn middagmaal en neem er ook een paar foto’s van het dorpsplein en de overdekte marktplaats met indrukwekkende houtconstructie. Tot nu toe was het traject altijd golvend met af en toe een steile helling. Na het middagmaal vond ik dat het meer dalende stukken waren. Het ging dan ook een stuk vlotter. Op 15 km van Chancelade kreeg ik echter een helling voorgeschoteld waar maar geen einde leek aan te komen. De helling was wel niet zo steil maar duurde wel een 5-tal km. De zweetdruppels rolden van mijn voorhoofd over mijn wangen en ik was echt tevreden toen ik eindelijk de top bereikte. Eens de top bereikt, liet ik mij als een steen naar beneden vallen en voor ik het goed en wel wist kwam ik aan bij de abdij van Chancelade waar Gerda stond. Er werden snel nog enkele foto’s genomen en na een grondige opfrisbeurt in de camper trokken we op stadsbezoek naar Périgueux. ’s Avonds aten we in het restaurant Le Bordeaux in Périgueux waar we nog een gezellig gesprek hadden met Patrick de kelner van het restaurant. Het eerste wat hij vroeg was of we in België al een regering hadden. Ik kon hem gerust stellen dat alles in kannen en kruiken was. Toen hij vernam dat ik met de fiets op weg was naar Santiago de Compostela verklaarde hij me knettergek. Hij kon ook niet begrijpen dat ik 2 maanden verlof kon nemen. Na het avondeten beloofde ik hem om, indien ik Compostela zou halen, hem een kaartje te sturen.

17-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vanaf het moment dat we wakker werden was het al duidelijk voor mij. Vandaag zou ik voor het eerst in 11 dagen door de regen moeten. Na het ontbijt en de afwas reden we terug met de camper tot in Nanteuil-en-Vallée waar ik gisteren stopte. Het regende al toen we daar aankwamen. De fiets werd van de camper genomen en de regenkledij werd bovengehaald. Ook de gewone sportschoenen werden vervangen door de waterdichte wandelschoenen. Ik maakte een eerste afspraak met Gerda aan de bronnen van de rivier Touvre, nabij Angoulême. Daar zouden we de situatie evalueren. Ik vertrok met mijn knalgele regenvest alsof ik een kanarievogel op een fiets was. Ik was dus goed zichtbaar in dit slechte weer. Na 20 km door de gietende regen stopte ik in het dorpje St-Angeau. Onder een afdak bij de kerk nam ik even de tijd voor een koekje en een drankje. De mensen die met de auto voorbijkwamen dachten heel zeker dat ik een verzopen kanarievogel was. Onderweg had ik ook al enkele fietsreizigers gezien die er net zo belabberd uitzagen als ik. Ik was al door en door nat, en toen ik na 30 km bij het dorpje Brie aankwam, gingen de sluizen boven mij pas echt open. Afstappen was niet aan de orde omdat ik toch nat was en dan misschien kou zou krijgen, dus reed ik door tot aan de bronnen van de Touvre waar ik heel doorweekt bij de camper aankwam. Er stonden toen 46 km op de teller, en daarmee was ik tevreden. Ik ontdeed mij onmiddellijk van mijn natte kleren en waste mij in de camper. Daarna at ik boterhammen en warme soep en we beslisten om de rest van de namiddag op zoek te gaan naar een wasserij om onze was te doen en ook onze inkopen te doen in een warenhuis. Daarmee waren de uren in de namiddag goed opgevuld en was alles weer proper voor de volgende dag. Hopelijk iets droger dan vandaag.

16-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Wanneer we met tegenzin en na het optrekken van de mist camping Le Futuriste verlaten, gaan we eerst nog enkele kastelen bekijken. Het eerste kasteel ligt op amper 500 meter van de camping en heet: “Château de Vayres”. Het kasteel is in privé-handen en de toren die zich achteraan los van het kasteel bevindt is niet minder dan een duiventoren. Ik vermoed voor duiven van adellijke afkomst….. Het tweede kasteel dat we willen bezoeken is het “Château de Dissay”. Dit kasteel is echter ook in privé-handen en kan pas op zon- en feestdagen bezocht worden. Er zit dus niets anders op dan enkele foto’s maken en terug vertrekken. Nabij St-Georges wordt ik door Gerda afgezet en via de alternatieve route rond Poitiers ga ik terug van start. De mist is ondertussen weggetrokken en ondanks wat wind op kop blijft het toch aangenaam fietsen in een glooiend landschap. Rond het middaguur kom ik voorbij het zoveelste dorpje. Het luistert naar de naam: “Chéré-les-Bois”. Aan het kerkje is geen mens te bespeuren. Een zware bank, gemaakt van enkele zware rotsblokken, die hier waarschijnlijk nog door de Romeinen zijn neergeploft, vormen een uitstekende zitplaats om mijn boterhammen op te eten. Op het moment dat ik mij wil neerzetten schieten de hagedissen zich weg op zoek naar veiliger oorden. Ik zit er ruim een kwartier en welgeteld 1 boer op een tractor komt er voorbij. Voor de rest geen levende ziel te bespeuren, zelfs geen hagedissen. Ik stap op en rij verder tot ik na 68 km in Charroux aankom. Gerda staat op het marktplein op mij te wachten. Charroux is een historisch plaatsje. Het heeft een grote, verhoogde aangelegde overdekte markt uit de 16^e eeuw met een indrukwekkende houtconstructie. Er staat ook een héél bijzondere achthoekige toren die ooit het middelpunt vormde van een enorme abdijkerk. Rondom de toren kan men nog de funderingen zien van de Benedictijner-abdij van St-Saveur. Ik heb er dorst van gekregen en we drinken nog iets op een van de terrasjes rond het marktplein. Later krijg ik ook nog een prachtige stempel van het bureau de toerisme met de afbeelding van de toren van St-Saveur. Daarna rij ik weer verder tot in het pittoreske dorpje Nanteuil-Vallée waar Gerda op mij wacht. De camping gaat pas in juni open en na een bezoekje aan het kerkje, waar ik nog een prachtige afbeelding vind van St-Jacobus in een gekleurd glasraam, gaan we samen op zoek naar een rustige slaapplaats voor de nacht.

15-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

“Poitiers was in de Romeinse tijd en later vooral in de Karolingische tijd een héél belangrijke stad”. Zo staat het in mijn boekje met de route, dus vond ik het maar heel normaal om deze stad eens te bezoeken. Poitiers is niet alleen cultuur en historisch interessant, je vind er ook héél moderne en aangename winkelstraatjes. Er zijn ook een paar historische wandelroutes aangeduid met kleuren op de grond. Die brachten ons langs bezienswaardigheden zoals: Eglise Notre-Dame la Grande, Kathédrale St-Pierre, Eglise Jean-Baptiste, Eglise St-Hilaire, Hotel de Ville, Palais de Justice, Place de la Liberté, Hotel Fumé, Préfecture, Gare TGV en Parc de Blossac. Alles bezoeken op 1 dag is natuurlijk onmogelijk, maar deze stad zomaar links laten liggen zou zeer onverstandig geweest zijn.

14-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Rond 9u30, na het aflaten van het afvalwater en terug bijvullen van proper water, trekken we terug verder. Gerda vertrekt als eerste en ik kort daarna ook. Ik rijd door St-Avertin en neem nog eerst een foto van aanwijzingsborden die de St-Jacobs fiets- en wandelroute aangeven. Nabij Veigné heb ik nog een kleine helling te verwerken en kom dan aan de l’Aindre terecht. Op deze plaats is de l’Aindre vrij onstuimig en kayakkers kunnen hier hun sport naar hartelust beoefenen aan de hand van een parcours die men d.m.v. poortjes boven het water heeft aangelegd. In St-Mauré-de-Touraine valt mijn oog op een mooi kunstwerkje in de vorm van een boom met reuze namaakappelen. Er staat een bordje met uitleg, maar mijn gebrekkige kennis van het Frans speelt mij hier parten. Ik neem wel een foto van het kunstwerk en de uitleg en besluit het thuis eens te proberen aan de hand van een Frans woordenboek. Daarna volg ik de D108 in de richting van de rivier de Vienne. Ik kan kilometers voor mij uitkijken en de weg blijft maar langzaam dalen. Ik maak nog snel een foto van op een hoger gelegen punt met schitterend vergezicht en laat me dan uitbollen tot in het dal van de Vienne. Wanneer ik nabij Marcilly-sur-Vienne de rivier over steek, ben ik vol bewondering voor deze rivier en stop nog even voor een foto. Daarna rij ik 15 km in zuidelijke richting tot Dangé-St-Romain waar ik een afspraak heb met Gerda. Even moeten we elkaar zoeken omdat zij aan een plein staat in de omgeving van de kerk. En omdat ik aan de andere kant van de rivier zit en ook daar een kerkje staat, moeten we even naar elkaar zoeken. Wanneer Gerda mij laat weten dat ze vóór de kerk staat en ook ik voor een kerk op haar wacht, begint het tot mij door te dringen dat hier 2 kerken in het spel zijn. Vanaf dan steek ik de rivier over en zie onmiddellijk de andere kerktoren. Na het middagmaal beslissen we om eerst de boodschappen te doen. Een “intermarchée” ligt op 5 minuten van het dorp, aldus een bord. Later zou blijken dat die 5 minuten in feite 9 km waren. Na de boodschappen komen we terug naar Dangé-St-Romain, en dan spring ik terug op de fiets. Terug rij ik 15 km zuidwaarts langs de Vienne tot ik in Châtelleraut aankom. Ik bewonder nog eens de mooie Pont Henri IV met zijn 9 bogen en trek  dan terug verder. Iets buiten Châtelleraut splitst de Vienne zich met de Clain die ik nu verder moet volgen. Terug komen stilaan enkele pittige hellingen op het parcours voor. In Dissay, op 5 km van mijn eindbestemming, sta ik plots voor een schitterend kasteel. Het blijkt een 15^e eeuws Château te zijn dat ooit fungeerde als zomerverblijf van de bisschoppen van Poitiers. 5 km verder kom ik op mijn eindbestemming waar Gerda staat te wachten bij camping “Le Futuriste”. Een mooiere camping heb ik in héél mijn leven nog niet gezien. Ook de ligging is formidabel. Je kijkt er zo over het dal met op een boogscheut “Futuroscope”, een enorm attractiepark voor liefhebbers van visuele technologie. En daarbij zijn we op 10 km van Poitiers beland.

13-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie