Vanaf de start deze morgen, was er net buiten Carrion de los Condes, weer een grindpad voorzien. Ook een alternatieve route die wel iets langer was, stond in mijn boekje aangeduid. Ik koos voor de alternatieve weg. Ik had niet nog eens zin om met dat slechte weer van de laatste dagen, weer onder het zand en steengruis te moeten aankomen. Na 38 km kwam ik aan in Sahagun, waar ik afgesproken had met Gerda. Het duurde nog wel even voor we elkaar vonden omdat zij de kerktoren van een oud klooster waar zij stond, niet echt meer als een kerk beschouwde, en ik maar bleef ronddraaien in het stadje op zoek naar een klooster zonder toren. Toen we elkaar toch vonden, konden we er goed om lachen. In de namiddag moest ik nog een lange weg afleggen, tot in León. Zo’n traject waar je als wandelaar van boompje naar boompje stapt, die hier zijn neergezet om de pelgrims te voet in de zomer een beetje schaduw te geven. Die boompjes krijgen in de zomer zo weinig water dat ze met moeite groeien. Vanwaar je staat tot aan de horizon, zie je één rij met boompjes en als je dan die horizon bereikt hebt, en denkt er te zijn, dan herhaalt dit fenomeen zich. Geen wonder dat je soms van die eenzame wandelaars tegenkomt die tegen zichzelf aan het praten zijn. In die dorpjes is het net hetzelfde, geen mens te zien. Behalve hier of daar een hond die de wacht houdt. Tussen 2 en 5 uur ’s middags, zie je zelfs die hond niet meer, want je ziet dan echt niemand meer. En waarom zou je als hond de wacht houden als er toch niemand is behalve die pelgrim die tegen zichzelf praat. In Mansilla de las Mulas kwam ik dan weer in het normale leven terecht. Bij een mooi standbeeld van 2 jonge pelgrims nam ik nog een foto met mezelf erbij. Daarna moest ik nog 13 km over de drukke N601, omdat Gerda nabij León op die weg stond. Ditmaal vond ik haar zeer snel. We gingen op zoek naar de camping “Ciudad de León”, maar toen we hem na veel zoeken toch vonden, stonden we voor een gesloten poort. Dus konden we terugkeren. Op de terugweg kwamen we de Duitsers met hun camper tegen die we al een paar dagen kenden, en die ook op weg waren naar die camping. Midden op de weg werden ze door ons ingelicht. In Mansilla de las Mulas had ik ook een bordje gezien met “camping” erop, maar toen we daar aankwamen was het ook gesloten. We keerden dan maar weer terug naar León, waar we ons op een grote parking plaatsten. We voelden ons daar niet echt op ons gemak en na een paar boekjes te hebben geraadpleegd, vonden we toch een tweederangs-camping 20 km buiten León.

01-06-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Onvoorstelbaar, maar na de mooie, zonnige dag van gisteren, had het weer bijna de hele nacht geregend. Bij het verlaten van Burgos moest ik nog snel aan enkele postzegels zien te geraken omdat we gisteren in een winkel kaartjes hadden gekocht waar geen zegels bij waren. In één van de voorsteden van Burgos was de klus snel geklaard. Even voorbij Burgos keerde ik me nog eens om en maakte ik een laatste foto van de stad. Het begon weer te regenen en ik moest snel mijn regenkledij aantrekken. Even voorbij het dorpje Cavia moest ik over een pad met steenslag. Door het slechte weer kleefde het goedje niet alleen aan de fiets, maar ook aan mijn schoenen en regenbroek. Het was niet om aan te zien. Het zand kraakte tussen de ketting en de tandwielen. Overal plassen, stenen en zand. Zo’n 4 km lang. In deze streek zit je volop tussen de graanvelden. In de zomer is dit een gevreesde streek voor pelgrims omdat het zo verschroeiend warm kan zijn. Ook als de wind tegenzit, kunnen fietsers hier hun peer afzien. “De Meseta”. Iedere pelgrim kent dit begrip. Vandaag was het geen probleem. De hemel was grauw en grijs en de wind waaide volledig in het voordeel. Alleen de regen was er teveel aan. Wanneer het weer wat droger werd, kwam ik aan bij de ranke overblijfselen van de vroegere abdij van San Antón. We moesten gewoon onder één van de bogen door. Hier at ik mijn boterhammen op terwijl ik met lede ogen naar mijn vuile fiets staarde. Ik had één troost: alle pelgrims zagen er even belabberd uit als ik. En ik heb er veel gezien vandaag. Even verder zag ik een bult aan de horizon, met links een dorp, boven op de top de resten van een burcht en rechts van de bult een mooi kerkje. Dit heette Castrojeriz. Als één van de weinige pelgrims wou ik het kerkje wel eens bezoeken en draaide daarom even van de hoofdweg af. De straatjes leken verlaten tot ik bij het kerkje aankwam. Daar stond nu toch een pak volk, en allemaal zo netjes opgemaakt met hun allerbeste kleren aan, tot bij de ingang van de kerk. Toen kwam ik, een half verzopen Belgisch kieken met modder tot aan zijn knieën en een fiets waarvan je met moeite de kleur nog kan zien. Alle kopjes aan de kerk gingen allemaal in mijn richting. Ik reed door de menigte heen, stopte vijftig meter verder, maakte snel een foto van het geheel en verdween als een hazewind uit het dorp. Even verder reed ik over de Rio Pisuergo, een rivier waarover een middeleeuws brugje loopt met 12 bogen. Een klein monumentje aan de overzijde liet blijken dat hier de provincie Palencia begint. Net voor Boadilla steek ik de zoveelste pelgrim voorbij, ditmaal een vrouw die een karretje meetrekt. Op het moment dat ik haar voorbij rijdt en groet, roept zij:”Hé, een Nederlander”. Ze had het gele vlaggetje van het Vlaamse Compostelagenootschap dat achteraan op mijn fiets zat verward met het gele vlaggetje van de Nederlanders. Ze heette Marion, kwam uit Nijmegen en trok een karretje met al haar spullen erop. We vertelden over onze tocht en namen terug afscheid van elkaar. In Fromista kwam ik aan in volle Siësta. In een winkel waarvan de deur nog open stond, wou ik nog iets kopen, maar werd er attent op gemaakt dat de zaak tot 17 uur dicht ging. Dus reed ik maar door tot in Carrion de los Condes waar Gerda op mij wachtte bij de camping en waar wij na het nemen van een deugddoende douche nog samen onze boodschappen konden doen.

31-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Na het ontbijt reden we met de bus naar het centrum van Burgos. We begonnen ons bezoek aan de Plaza de España bij de fontein met dolfijnen. We volgden de Rio Vena, een riviertje dat door de stad loopt, tot aan de Plaza de San Juan, waar een standbeeld en een kerk naar deze Heilige werd vernoemd. Van één van die pastoren kreeg ik een stempel in mijn credential. De pastoor was ook benieuwd waar ik vandaan kwam. Na dit bezoek volgden we terug de Rio Vena tot aan een grotere rivier die de stad doorsnijdt: de Rio Arlanzón. Die volgden we tot bij de Puente de San Pablo waar het standbeeld van El Cid staat, die in feite Rodrigo Dias de Vivan heette. Hij kreeg voor zijn heldendaden tegen de Moren hier zijn standbeeld. We kwamen dan langs de Puente de Santa Mario, waar we recht tegenover de gelijknamige arc kwamen te staan. Na een paar foto’s van de Arc te hebben genomen, wandelden we er doorheen. Zo kwamen we voor de gigantisch grote kathedraal te staan. Een bezoek aan deze prachtige kathedraal nam 2 uur in beslag. Deze kathedraal is niet alleen van buiten zeer mooi, ook de binnenkant is de moeite waard. Na dit bezoek gingen we op zoek naar een cybercafé om onze ervaringen en foto’s van de laatste dagen door te sturen. Daarna was het de hoogste tijd voor het middagmaal die we net als de gewone Spanjaarden ruim in de namiddag namen. Omdat er hier vandaag een plaatselijke feestdag was, waren de meeste winkels dicht na de middag en wandelden we dan de heuvel op tot aan de “Mirador del Castillo”. Dit is een uitkijkpunt nabij de oude burcht, vanwaar je een prachtig zicht hebt op de kathedraal, de stad en de wijde omgeving rondom Burgos. We maakten ook nog een wandeling door het stadspark tot aan de plaats waar het plaatselijke feest zich afspeelde. Dit feest dat hier  “El Parral” heet, trok enorm veel volk. Alle feestvierders werden met gratis autobussen tot op de plaats zelf gebracht. Wij namen de bus die ons tot op de camping bracht waar we eindelijk konden uitrusten van een heel mooie en interessante dag in Burgos.

30-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag reed ik de provincie La Rioja uit om die van Castilla Y León binnen te rijden. Dat betekende ook dat de wijngaarden van de zogekende Riojawijn zouden overgaan in uitgestrekte graanvelden. De afstand via de N120 tussen beide steden bedraagt amper 66 km. Maar omdat de St-Jacobs-fietsroute nu eens boven en dan weer onder die drukke N120 gaat, loopt die afstand op tot 88 km. Bij het verlaten van Santo Domingo de la Calzada had ik een lange, rechte weg voor mij met daarlangs een lange sliert van fietspelgrims. We waren precies allemaal op hetzelfde moment vertrokken. Eén voor één haalde ik de koppels of groepjes in. Eén grote groep zag ik in de verte steeds bij elkaar blijven. Toen ik ze voorbijstak bleek het een groep Duitsers te zijn van wel 30 mensen. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was om met zo een grote groep naar Compostela te trekken. 60 km verder zou alles duidelijker worden. Na 30 km kwam ik aan in Belorado, waar de wind kwam opsteken en de ooievaars hoog boven mijn hoofd rondvlogen. Na Belorado moest ik een paar km langs die drukke N120. Ik stak er nog een fietser voorbij die een wagentje achter zich trok met daarin zijn hond. Dierenliefde heet men dat. Ter hoogte van Tosantos verliet ik de drukke N120 en dat betekende een lange klim plus nog eens een strakke wind in het gezicht. Voor mij reed een man met een koersfiets, sleurend en trekkend, de helling op. Ik hield mij steeds op zo’n 50 à 100 meter. De man trapte een veel te grote versnelling op deze helling en een paar 100 meter voor de top ging ik erover. Ik vermoedde dat hij ook op weg was naar Compostela en wilde graag eens horen van waar hij kwam. Maar de man hijgde zo erg dat ik er niet meer uit kreeg dan: “Jo jo”. Ook op de minder lastige stukken bleef de wind mij parten spelen. In de omgeving van San Juan de Ortega werd het mysterie van de grote groep Duitsers mij duidelijk. Op een zijweg stonden 2 autobussen zo’n 50 meter van elkaar, met daartussen een tiental banken en tafels opgesteld. Een aantal mensen die druk bezig waren om alles klaar te zetten, riepen me nog een goede reis tegemoet. Op de bussen stonden dezelfde naam als op de truitjes van de fietsers die ik een paar uur geleden had voorbijgestoken en aan de voorruit van beide bussen stond een bordje met als opschrift: “JACOBSWEG”. Meteen was alles duidelijk. Enkele km verder had ik afspraak met Gerda. Ik had toen 71 km op de teller en het was de hoogste tijd voor koffie en koekjes. Een rustpauze die heel uitgebreid werd genomen. Daarna begon ik aan de laatste km van de dag. Toen Gerda als eerste terug vertrok, realiseerde ik me dat ik weer, de 2^e keer al deze week, mijn helm in de camper had laten liggen. Omdat het niet zover meer was, riskeerde ik het zonder de helm, ook al is die hier verplicht. Een tijdje later belde Gerda me op en zei dat ze geen camping tegengekomen was en hopeloos door het drukke Burgos gereden was en niet zo goed meer wist waar ze nu heen moest. Ik had de camping wel gezien maar reed door tot in het drukke Burgos. Na een paar telefoontjes over en weer en een grondige studie van een bord met een stadsplan vonden we elkaar dan toch terug. Het was een heel emotioneel moment voor ons beiden. En samen keerden we met de camper terug naar de camping.

29-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag ben ik terug vertrokken onder een grauwe hemel. Ik zou er een korte rit van maken maar achteraf bleek hij nog korter te zijn dan ik vooropgesteld had. Dat kwam omdat ik na 38 km een bord zag waarop een klooster stond met de naam: “Monasterio de Yuso”. In mijn boekje kon ik lezen dat dit klooster op de UNESCO-lijst van Werelderfgoed stond. Ik moest er wel een kleine omweg voor maken, maar ik was nieuwsgierig. Bij het klooster aangekomen zag ik dat er regelmatig bussen binnenkwamen en dat het klooster onder begeleiding kon bezocht worden. Ik belde naar Gerda die 20 km verder stond en we spraken af dat ze tot aan het klooster zou komen. Een goed half uurtje later was ze daar en samen konden wij het Monasterio de Yuso bezoeken. Het Yusoklooster staat in het dorpje San Milàn de la Cogolla, het draagt de naam van een plaatselijke weldoener die hier leefde van 473 tot 574 en stichter was van het Susoklooster die een eind verderop ligt. Het Yusoklooster wordt ook beschouwd als de wieg van de Spaanse taal. Binnen het klooster bevinden zich dan ook nog heel wat gigantisch grote boeken met geschriften die door de monniken werden bijgehouden. Spijtig genoeg worden de rondleidingen alleen in het Spaans gedaan. Na het bezoek aan het klooster werd er in de camper gegeten en daarna reden we elk apart richting Santo Domingo de la Calzada. Toen ik na iets meer dan een uur rijden dit stadje naderde werd ik getrakteerd op zo’n felle regenbui. Overal stonden pelgrims te schuilen. De riolen konden met moeite het water opvangen. Gelukkig vond ik Gerda en de camper heel snel. Ik kon me onmiddellijk omkleden in de camper en enkele minuten later waren we al op verkenning in het stadje. Wat mij het meest interesseerde waren de echte witte kip en witte haan die zich in de kerk bevinden. We moesten ze echter van achter tralies bekijken, en de kerk bezoeken ging ook al niet. Aan de kip en de haan is wel een legende verbonden en die gaat in het kort als volgt:

Er was eens …… een jonge pelgrim. Hij werd in dit stadje opgeknoopt voor een diefstal die hij niet deed. De jongen werd echter op wonderbaarlijke wijze ondersteund door Domingo de la Calzade, een plaatselijke heilige, en bleef zo in leven. Men ging het opzienbarend feit vertellen aan de rechter die de jongen had veroordeeld, terwijl hij net een gebraden kip en haantje zat te verorberen. De rechter lachte en spotte dat dit verhaal even waar was als dat het gevogelte dat voor hem lag, levend was. Plotseling kregen de kip en de haan in het bord terug veren en vlogen ze weg uit zijn bord. De jonge pelgrim werd uit zijn benarde positie geholpen en leefde nog lang en gelukkig. En sinds dit “voorval” zitten er nu in de kerk van Santa Domingo de la Calzada steeds een levende witte kip en een levende witte haan.

28-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

27-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag namen we de bus tot in Pamplona. Op de “Plaza de las Merindades” stapten we af en begonnen we aan onze tocht door de stad. Eén van de eerste monumenten die we zagen was dit ter ere van de waaghalzen van de “Encierro”. Het monument toont hoe mannen met een krant in de hand door de stad lopen, achterna gezeten door een 6-tal op holgeslagen stieren. Daarna slenterden we over de “Plaza del Castillo” een mooi plein met arcaden, stijlvolle cafés, bankjes, platanen en in het midden een kiosk. De straten in het oude deel van Pamplona zijn zéér smal, maar je vindt er overal kleine winkeltjes en gezellige cafés. Ook héél wat restaurants zijn er te vinden en het eten is er niet duur. We brachten ook een bezoek aan het oudste park van Pamplona “El Parque de la Taconera”. Een rustig park of groene zone in een drukke stad. Er zitten zelfs een paar dieren in, meestal gevogelte, maar ook enkele reeën en herten. Iets verder stapten we de “Citadelle” binnen. Weer zo’n rustige plaats waar kunst en groen aan elkaar gekoppeld worden. Daarna brachten we ook een bezoek aan de Santa-Maria Kathedraal. Deze kathedraal staat op het hoogste punt van de oude stad en met zijn torens van bijna 50 meter hoog is hij reeds van ver te bewonderen. De kathedraal en het museum zijn een bezoekje waard. Maar wie een kaars wil branden komt van een kale reis terug. Vooraan bij het altaar staat namelijk een bak met elektronische kaarsen. Wie een euro in de gleuf werpt, ziet dan het lampje van één van de elektronische kaarsen aangaan. En dan maar hopen dat de elektriciteit niet uitvalt….. Stel je voor dat ze dat in Lourdes zouden doen.

26-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie