|
Het gaat er druk aan toe op de camping in de
vroege morgen. Veel pelgrims staan op het punt om te vertrekken. De Duitsers
met hun mobilhome keren huiswaarts, het Nederlands koppel dat hun tentje naast
ons opzetten, gaat wel nog naar Fisterra
maar ze doen het in 2 dagen en komen dan terug naar Santiago om daarna met de
trein, boot en nog eens een boot terug naar Nederland te trekken. Een ander
Nederlands koppel blijft nog 1 dag in de omgeving en vertrekt dan morgen met
het vliegtuig. En dan de Oostenrijkse pelgrim met de hond. Met hem heb ik het
meeste contact. Hij heeft problemen om weg te geraken en komt mij ten einde
raad om hulp vragen. Alles komt ook voor hem in orde. De baas van de camping
kan hem helpen. We nemen ontroerend afscheid van elkaar. Ik geef hem mijn
emailadres en hij belooft mij een email te sturen. En dan is het onze beurt. We
verlaten de camping en gaan eerst tanken. Daarna verlaten we de drukte van de
stad. We moeten even zoeken maar vinden toch onze weg. Nabij Bertamiràns gaat
de fiets van de wagen en ik start voor de laatste rit. Ik neem de kortste weg
via Noia naar Fisterra en iets verder naar Cabo Fisterra. In Noia ontmoet ik
Gerda voor het eerst. Ze laat me weten dat het zeer druk is wegens wegenwerken.
Geen probleem, ik kom er goed door en krijg er nog een stempel. Daarna gaat het
richting Pino do Val. Het is weer de hele morgen helling op en helling af. Maar
na Pino do Val blijft het toch maar stijgen. De zon doet weer haar uiterste
best en dat betekent dat het zweet weer over mijn lichaam rolt. In de omgeving
van Oliveira is het weer van dat. Klimmen en blijven klimmen tot aan de voet
van de enorme windmolens die hier dik bezaaid zijn. En dan komt de verlossing.
Een lange afdaling naar Cée, een stadje aan de zee. Vanuit een groene omgeving
kom ik nu in een prachtige blauwe omgeving. Met prachtige vergezichten over de
zee. Nog een paar km en ik ben in Fisterra. Als ik het stadje al van op 4 km zie liggen, laat ik me
nog eens fotograferen door een Spaans koppel, die me vraagt waar ik vandaan
kom. Als ze horen dat ik uit België kom met de fiets, kunnen ze hun oren niet
geloven. In Fisterra rijd ik gewoon door naar Cabo Fisterra waar de vuurtoren
staat en waar de weg en ook mijn Camino ophoudt. Daar word ik opgewacht door
Gerda met de camera in aanslag. We zijn beiden blij. Mijn droom is nu
definitief werkelijkheid geworden. De fiets gaat op de camper en we wandelen
naar de vuurtoren. Er worden nog heel wat fotos gemaakt. Het is er vrij druk.
Dat komt waarschijnlijk door het mooie weer. Daarna wordt nog één oud gebruik
in ere gehouden. Duitse fietsers zijn bezig een persoonlijk kledingstuk te
verbranden. Een oud ritueel die pelgrims graag in stand houden. Ik sluit me bij
hen aan. Ik ga op een rots zitten, doe beide schoenen uit en ontdoe mij dan van
mijn bezwete kousen. Wanneer ik beide kousen in de fik steek worden er menige
fotos gemaakt. Ik sta er verbaasd van dat die vochtige, stinkende kousen nog
zo goed branden. Na het ritueel gaan we nog iets drinken in het cafeetje bij de
vuurtoren. Ook een ijsje moet eraan geloven. Daarna keer ik samen met Gerda in
de camper terug naar het dorpje Fisterra. Ik haal er in de Albergue een
allerlaatste stempel en krijg er nog een certificaat voor de laatste rit. En
dit is dan het absolute einde. Adios Camino y muchos gracias.
09-06-2008, 00:00 geschreven door Ernie 
|
