BINNENSTE BUITEN  

leven in en rond huis

Mensen, voorwerpen in en om huis en gebeurtenissen in ons dagelijks leven bleven me inspireren. Ik hield ervan sobere interieurs en taferelen buiten te creëren waarin ogenschijnlijk niets gebeurde. Door het schilderen van zulke eenvoudige, tot de essentie teruggebrachte taferelen kreeg ik meer grip op mijn leven. Het temperde mijn bezorgdheid, bracht mijn soms zeer rusteloze geest tot kalmte en ordende een en ander in mijn hoofd. Een ander, zeer praktisch en plezierig aspect ervan, dat me al mijn hele leven goed van pas komt, was dat ik veel aandachtiger ging kijken naar alles wat binnen mijn gezichtsveld kwam.

Mijn opmerkzaamheid nam er spectaculair door toe, alsof ik voortdurend door het oog van een cameralens tuurde die haarscherp was afgesteld. Door zo intens met alles om me heen bezig te zijn, geconcentreerd te blijven observeren, schilderend vast te leggen en uit te diepen wat ik waarnam, verwierf ik ook meer inzicht in het kronkelige gangenstelsel van mijn eigen complexe, soms door triviale gedachten en gevoelens verduisterde geest. Schilderen en schrijven (wat ik ook steeds meer ging doen) werkten voor mij nog altijd therapeutisch en bleven een leerzaam proces.

Ieder mens maakt soms moeilijke tijden door, dat hoorde ook bij mijn leven als vrouw, moeder en kunstenares. Als echtgenote en kunstenares kon ik dit goed aan, door te blijven schilderen vocht ik me er meestal wel weer bovenuit. Ook financieel wisten Joep en ik het meestentijds samen wel te rooien. Maar als moeder lag het voor mij iets gecompliceerder. Hoezeer ik ook opging in mijn taken als moeder en hoeveel kracht me dit ook gaf, soms beklemde me die nimmer aflatende zorg om het welzijn van onze kinderen en ervoer ik die als een druk op mijn schouders. Dan was ik bang in zorg en betrokkenheid tekort te schieten en voelde me hier schuldig om. Natuurlijk besefte ik dat die zorgdruk niet van me af te nemen was zoals men zich een zware winterjas van de schouders laat nemen, dat zou ik niet eens gewild hebben.

Maar hoe fier en gelukkig ik als moeder ook was, dit vond ik niet altijd even gemakkelijk. Dan had ik de twijfelachtige hoop dat deze in het moederschap verankerde bezorgdheid voorbij zou zijn als de kinderen ieder hun eigen stek gevonden hadden en uitgevlogen waren. De werkelijkheid was, begreep ik wel – en dit was een heel diep in me verankerd weten – dat moederlijke zorg nooit stopt en mijn moederrol, met alles wat erbij hoort aan vreugde en verdriet, nooit uitgespeeld zou raken.

Als ik in de semiwetenschappelijke literatuur, die ik er soms op nasloeg, tegenkwam dat iedere moeder behept is met zulke gevoelens en verlangens en mocht concluderen dat de mijne dus volkomen normaal waren, stelde me dat wel enigszins gerust. Meestal verdwenen zulke wat weemoedige overpeinzingen wel weer uit mijn geest als ik me bezighield met de gebruikelijke huishoudelijke karweitjes en me daarna rustig aan het schilderen zette. Terwijl ik kleine ruimtes met diepe vensters penseelde met kindjes erin, moeders met kindjes aan tafel of poesjes op schoot en appels op ronde schalen en meer van dit soort vredige taferelen, werd de wereld minder bedreigend, leken onze kinderen minder frequent aan gevaren bloot te staan, kalmeerde mijn gemoed. Naderhand, als die golven van overmatige bezorgdheid weer uit me weggetrokken waren, verbaasde het me dat ik zelfs in deze moeizame uren serene, verstilde, ja vredige schilderijtjes had gemaakt.

Blijkbaar is de keerzijde van de status van geluk altijd het besef dat de scheiding tussen geluk en ongeluk, tussen goed en kwaad, vreugde en verdriet flinterdun is. Misschien is het dit bewustzijn dat me als kunstenares in mijn werk onderhuids altijd parten heeft gespeeld. Het is een oerbesef dat waarschijnlijk ieder mens in zich meedraagt. Zo heeft het zich bij mij ongemerkt kunnen mengen met de terpentijn waarmee ik de kleurrijke olieverven op mijn palet verdunde om er mijn schilderijtjes mee in te kleuren.

Als ik nu naar mijn schilderijen kijk en mijn gehele oeuvre overzie, durf ik te zeggen dat ze allemaal heel authentiek zijn, aan niemand anders toe te schrijven dan aan mezelf. Ze zijn hoe dan ook levensecht, in elk geval als het om mijn persoonlijke levenswandel gaat. Ik houd van mijn schilderijen, vind ze aangenaam om naar te kijken. Ondanks het net onder de oppervlakte sterk voelbare broze, stralen ze een zekere rust uit. Omdat ze harmonieus van kleur en compositie zijn, de vormentaal eenvoudig is en de taferelen huiselijk, zijn ze voor de aanschouwer niet moeilijk te begrijpen. Ik denk zelfs dat heel veel mensen er iets herkenbaars in ervaren, niet alleen in de voorstellingen, waarvan de meeste vertellen over gebeurtenissen die in bijna ieder mensenleven plaatsvinden, maar ook in de kwetsbaarheid van ons bestaan die in ieder schilderij voelbaar is, omdat nu eenmaal ieder mens vroeg of laat in het leven met lijden en de eindigheid van ons bestaan in aanraking komt.

20-04-2013 om 09:39 geschreven door Elisabeth  

DIERENWERELD

dieren die mijn pad kruisten 

Landschappen, stillevens, maar ook de dode vogeltjes die onze kinderen ergens op ons erf vonden en mee naar binnen namen, schilderde ik. Ze brachten ze voor me mee in de hoop dat ik er mooie, tere schilderijtjes van maakte, waarin zich wellicht ook iets van hun stille teleurstelling en verdriet om zo’n gestorven vogeltje weerspiegelde. Ik vond dode vogels schilderachtig mooi. Het was spannend om zo'n kwetsbaar vogeltje, dat zich tegen een van onze ramen te pletter gevlogen had, of uit het nest gevallen was, of om onnaspeurbare reden dood op ons erf lag, op aquarelachtige, zo transparant mogelijke manier te vereeuwigen. Meestal werkte ik het niet uit zoals ik het over het algemeen deed met portretten en mijn andere schilderijen, maar probeerde schetsend in slechts een paar penseelstreken weer te geven wat me in het dode wezentje zo trof. Het dunne, schetsmatige opbrengen van de olieverf had een mooi, doorzichtig effect, waardoor de breekbaarheid van die (meestal nog heel) kleine schepseltjes nog veel beter tot uitdrukking kwam.

De dode vogels legde ik altijd voor me op een wit stuk papier, omdat ik hun kleuren dan beter zag. Al lagen ze morsdood voor me, ik vond ze zo mooi omdat ze er aards en vergankelijk uitzagen en ik tegelijkertijd geroerd was door hun tere, nog bijna levende kwetsbaarheid. Objectief gezien kon niemand ze nog pijn doen, maar juist in hun dode vergankelijkheid leken ze nóg brozer en weerlozer. Dat ontroerde me en stimuleerde me om, uit een zekere vorm van piëteit, met mijn olieverven de transparantie van het aquarelleren toe te passen. De meeste van mijn vogelschilderijtjes heb ik daarom op die manier geschilderd.

Het dode mereltje, dat nog maar net een paar dagen oud al uit het warme nest gevallen was, roerde nog iets veel diepers in me aan. Dit hulpeloze wezentje, met amper net de vleugelpennetjes zichtbaar in het piepkleine zachte vogellijfje, heeft me het meest getroffen van alle vogels en vogeltjes die onze kinderen in de loop der jaren mee naar binnen gebracht hebben. Waarschijnlijk omdat het me deed denken aan een (mijn?) hulpeloos, veel te vroeg geboren kindje dat de warme moederschoot al verlaten had toen het er eigenlijk nog in thuishoorde. Het met sterk verdunde olieverf penselen van dit tere wezentje op grijs getint schilderslinnen was troostend voor me, alsof ik na zoveel jaren nog een zachte, woordeloze omarming gaf aan het kindje dat nooit tastbaar deel uitgemaakt had van ons gezin, en het hiermee alsnog recht van bestaan had gegeven.

Het schilderen van de twee honden Grimm en Clara van onze goede vrienden Harry en Gu Smets was een heel andere sensatie. Zij woonden toen nog in Venlo en verhuisden later naar Valkenburg aan de Geul. Harry en Gu hadden al eerder werk van mij aangekocht en ik had hun oudste dochter Oda geportretteerd. Blijkbaar waren ze erg gesteld op mijn werk, want nu wilden ze graag een gelijkend portret van hun honden. Daarvoor moest ik naar hen toe komen met al mijn schildersspullen, want de grootste hond (een Deense Dog) was te oud om te reizen. Nu ben ik erg bang van grote honden en had dit ook aan onze vrienden verteld, die me hierop beloofden dat ze hem zouden afschermen, zodat hij niet bij me kon komen.

Dit hadden ze inderdaad gedaan, maar Grimm zag er toch wel zeer indrukwekkend uit! Met mijn opgefokte angst voor grote honden duurde het zeker een heel uur voor ik me een beetje kon ontspannen. Gaandeweg voelde ik die angst uit me wegglijden en kreeg ik steeds meer plezier in het schilderen van hun trouwe hond, met haar mooie, donkere, glanzende vacht en haar karakteristieke kop. Voor hondje Clara had ik totaal geen angst, zij was klein genoeg om me er niet bedreigd door te voelen. Maar hierin vergiste ik me, in de praktijk bleek zij veel kittiger en agressiever te zijn! Ze reageerde fel, zo gauw ze iets of iemand zag bewegen, terwijl Grimm zijn kalme waardigheid behield en vanaf zijn tapijt alles bedaard in ogenschouw nam.

19-04-2013 om 09:30 geschreven door Elisabeth  

abstract schilderen:
IN VOGELVLUCHT

zwevend boven aarde

Themaschilderijtjes groeiden vanzelf in me, die liepen parallel met mijn moederschap en verschenen als vanzelf op mijn doeken. Maar voor het landschapsschilderen had ik een duwtje in de rug nodig. Eerder had ik al eens overwogen om ermee te beginnen en in een ver verleden had ik uit verplichting ook wel buiten zitten tekenen, maar alle keren alleen met heel mooi weer en niet echt van harte. Afzien zoals Kees Bol had gedaan in zijn jonge jaren heeft me nooit getrokken. Zijn verhalen over hoe hij eropuit trok met een gammel schildersezeltje om in de kou naar een sneeuwlandschap te gaan zitten turen, stonden nog even vers in mijn geheugen als toen ik ze voor de eerste keer hoorde. Hij had nog behoord tot de garde klassieke kunstschilders die voor een goed schilderij alles over hadden. Als ik daaraan terugdacht, zag ik Kees weer voor me, die met verkleumde vingers enkele vegen op het doek penseelde en onder het uitademen van wolkjes opgewarmde ademcondens opnieuw naar zijn compositie stond te turen, om er daarna nog urenlang verder aan te schilderen. Tot er eindelijk een aanvaardbaar landschap op doek stond en hij, verkleumd tot op het bot, zijn boeltje kon pakken om naar huis te fietsen, waar hem hete soep wachtte en hij pas na lange tijd weer opgewarmd raakte. Ik bewonderde hem erom, ik wist hoeveel mooie schilderijen het hem had opgeleverd, maar dat was niets voor mij.

Ik was schilderes in huis, dicht bij de kinderen en al het andere waarmee ik dagelijks leefde. Alleen dat was echt en tastbaar voor me, hoorde bij me, lag binnen mijn bereik, was me vertrouwd en inspireerde me bovenal. In de beslotenheid van ons huis maakte ik mijn olieverfschilderijtjes en aquarellen, schilderde diep vanuit mijn onderbewuste etherische tafereeltjes met mensgestalten in sobere interieurs en imaginaire, bijna lege landschappelijke achtergronden. Ik schilderde zoals ik leefde, puur op mijn gevoel en tussen de vier muren van ons huis.

Het waren de vier jaargetijden die ik op de vier hoekpanelen van de astronomische kunstuurwerken had geschilderd had die iets nieuws in me aanboorden en me ertoe aanzetten landschappen te gaan schilderen. Op een dag ben ik er maar gewoon aan begonnen. Niet op de klassieke manier of vanuit de traditie van bijvoorbeeld de schilders uit het Belgische Sint-Martenslatem, waarmee Kees Bol zich sterk verbonden voelde, maar vanuit de fantasie, alsof ik bij wijze van spreken van binnenuit naar buiten kon kijken. Voor de kunstuurwerken had ik het geheel functioneel toegepast, nu wilde ik landschapsschilderijen maken pur sang en dat was weer een nieuwe uitdaging voor me.

Eenmaal hiermee begonnen, kreeg ik de smaak te pakken. Blij met deze nieuwe bron van inspiratie schilderde ik mijn hemelse vergezichten in vogelvlucht, vanuit de eigen herinnering aan wat ik in mijn directe omgeving en daarbuiten aan landschappen had gezien, of geheel vanuit mijn fantasie, geïnspireerd door mijn verlangen naar hoe het zou kunnen zijn als de aarde nog ongerept was. Tijdens onze jaren in Zuid-Limburg hadden we genoten van het mooie, lieflijk lichtglooiende landschap. De beelden in mijn hoofd van groene heuvels met her en der een dorpje, groene weilanden, afgewisseld met wat bosschages en struikgewas, holle weggetjes, aan weerskanten geschraagd door beukenheggen of meidoornhagen, fruitbomen in bloei en snelstromende beekjes, meanderend door het heuvelland, koester ik nog altijd.

Naast Marie Koenen, met haar literaire omschrijvingen van het Zuid-Limburgse boerenhofleven, las ik Vlaamse schrijvers als Stijn Streuvels, Ernest Claes en Marnix Gijsen. Zij beschreven op poëtische, soms sterk geromantiseerde en tegelijk dramatische wijze het harde, rauwe plattelandsleven dat zich in die mooie heuvels afspeelde. Ook Louis Paul Boon las ik, met zijn indrukwekkende beschrijvingen van het grijze, uitzichtloze arbeidersleven in de fabriekssteden. Hun weemoedige verhalen vol tragiek grepen me aan, misschien omdat de rauwe werkelijkheid die ze vertegenwoordigden zich afspeelde op die zich van geen leed en ellende bewuste, lichtglooiende vruchtbare heuvelen, waar de seizoenen zonder weerstand hun cyclische loop hadden. Schoonheid en tragiek verenigd.

Aan het schilderachtig mooie heuvelland uit mijn studententijd moest ik vaak denken als ik een landschap aan het schilderen was. Met onbekommerd plezier penseelde ik mijn doeken kleurrijk vol akkers, bomen, riviertjes en meren, waardoor ze niet realistisch, maar sferisch werden. Schilderijen waarop alles geruststellend mooi was, zonder gevaar, vredig en stil, vrijgemaakt van weemoedige literaire dramatiek. Zo nu en dan schilderde ik ook een landschap als achtergrond voor een portret, om er een speciale betekenis aan te geven die paste bij de geportretteerde. Als ik het gevoel had me niet voldoende uitgedrukt te hebben in het schilderij schreef ik er een gedicht of haiku bij. De combinatie van schilderen en schrijven inspireerde me naar beide kanten, gedichten riepen nieuwe schilderijen in me op, schilderijen weer nieuwe gedichten.

18-04-2013 om 08:47 geschreven door Elisabeth  

Het was goed om regelmatig bij elkaar binnen te lopen, naar elkaars werk te kijken en er openhartig commentaar op te leveren. We bekritiseerden elkaars beelden en schilderijen in wording in alle eerlijkheid, probeerden dat wel zoveel mogelijk opbouwend te doen, wat zonder meer verhelderend werkte en ons nieuwe impulsen gaf. We wilden dat allebei. Joep komt uit een cultureel ontwikkelde, maar erg kritische familie, hij had dus al jong geleerd kritisch naar dingen te kijken, ze te becommentariëren en zijn betoog te onderbouwen. Ik kom uit een burger milieu waarin kunst geen enkele rol speelde en voor mijn artistieke bezigheden weinig interesse was. Alle kunst waarmee ik door beide academies in aanraking kwam, zag ik voor het eerst en bewonderde die vooral.

Ik heb dan ook heel lang moeten wennen aan de kritische kijk onder kunstenaars op het werk van andere beeldhouwers en kunstschilders en op moderne kunst in het algemeen. Een verschijnsel dat ik op de Jan van Eijck Academie onder de studenten ook veelvuldig had waargenomen en waarmee ik gedurende mijn hele Maastrichtse studietijd en nog lang daarna grote moeite heb gehad. Het op de academie gangbare cynisme en defaitisme, ook jegens collega’s, waarvan ik dacht het na mijn afstuderen van me afgeschud te hebben, bleek ook onder allang afgestudeerde kunstenaars nog geliefd. Als jonge, nog maar net begonnen kunstenares ging ik me er onzeker door voelen en het bemoeilijkte me ook in mijn kunstbeschouwelijke ontwikkeling. Niet dat er reden voor was, Joep had en heeft juist veel waardering voor mijn visie op beeldende kunst en bewondering voor mijn manier van schilderen. Hij stimuleerde me altijd enorm in mijn werk en doet dat nu nog altijd.

Maar het ontbrak me nog aan zelfvertrouwen en dit had tot gevolg dat ik me de kritische opmerkingen van Joep meestal ook erg aantrok. Ondanks dat ik wist dat hij me er alleen maar mee wilde helpen en het juist deed uit respect voor mijn werk liet ik me er toch door uit het veld slaan en had dan telkens langere tijd nodig om mezelf moed in te spreken en weer door te werken aan het bewuste schilderij. En hoewel ik van mezelf wist hoe onthutst ik erop zou reageren, wilde ik toch altijd horen wat hij me te zeggen had, omdat ik al ondervonden had dat zijn aanwijzingen meestal leidden tot verbetering.

Dat ik het me persoonlijk ook erg aantrok als er in de media negatief over mijn werk gesproken of geschreven werd, lag dus voor de hand, gezien mijn overgevoeligheid op dit punt. Maar zoiets gebeurde zelden en omdat mijn ambities niet zo hoog lagen, leed ik daar wel veel minder onder. Ook hiertegen was Joep veel beter bestand, hij kon negatieve recensies goed relativeren en hierdoor beter verdragen. Zo leek het althans voor mij, maar misschien ervaart hij het in werkelijkheid heel anders, ook nu nog altijd. Want tot op de dag van vandaag zie ik hoe hij op zoek is naar waardering door kunstcritici, museumdirecteuren en conservators die hij van invloed acht in de kunstwereld en naar zijn idee van betekenis zouden kunnen zijn voor hem. Hij is te bescheiden om zelf op zulke mensen af te stappen, deze wijze van handelen past helemaal niet bij zijn geaardheid en sobere manier van leven.

Ik geef toe dat ikzelf ook nooit naar kruiwagens heb gezocht om de aandacht van (belangrijke) musea op Joep of mezelf gevestigd te krijgen. Wat niet wegneemt dat ik het voor mijn eigen werk evengoed prettig gevonden zou hebben als iemand zich er enthousiast voor gemaakt had en er bij conservators belangstelling voor had weten te wekken. In de eerste jaren van mijn kunstenaarsbestaan hoopte ik nog wel op (veel meer) naamsbekendheid, maar meer op de manier waarop ik er als jong meisje van had gedroomd een beroemd ballerina te worden. Door wat ik op tentoonstellingen in musea zag, in galeries en op andere locaties was ik al gauw realistisch genoeg om te beseffen dat er met mijn stijl van schilderen op huiskamerformaat weinig kans op grote bekendheid bestond. Mijn schilderijen werden gekocht door gewone mensen en kwamen te hangen in gewone huiskamers van gewone woonhuizen en daar was ik gewoon heel tevreden mee.

Het was ook maar de vraag of ik het plezierig zou vinden als de grote kunstwereld me ontdekt had. Ik zou mijn rijzende ster aan het firmament zo goed als zeker ervaren als een last. Het me zou beklemmen, ik zou opnieuw bang zijn dat er (te) veel van me verwacht ging worden en ik die druk niet aan zou kunnen. Dus vervulde ik met genoegen mijn doodgewone, allesbehalve spectaculaire taken als moeder en huisvrouw en schilderde, schreef en musiceerde met weinig andere bedoelingen dan er zoveel mogelijk plezier aan te beleven. Schilderen heb ik al die jaren weliswaar beschouwd als een bijzondere en interessante bezigheid, maar van niet veel meer importantie dan mijn andere bezigheden.

Door in onze manier van leven en werken trouw te blijven aan onszelf dwongen we in onze vrienden- en kennissenkring ongemerkt respect af. In de loop der jaren groeide die gestaag en dienden zich regelmatig belangstellenden en kopers aan. Zo nu en dan kreeg Joep (grote) opdrachten. We waren allebei op onze eigen manier harde werkers en begonnen er langzamerhand, zij het met schommelingen, materieel de eerste vruchten van te plukken. Ik denk dat de sterke gedrevenheid van Joep en hieruit voortkomend zijn disciplinaire aanpak een van de belangrijkste redenen is dat we met ons hele gezin de meeste tijd van onze kunstwerken hebben kunnen leven.

Mijn financieel aandeel als kunstenares in onze verdiensten was vrij bescheiden, maar ik droeg zeker mijn steentje bij. In mijn werk ervoer ik dit als voldoende erkenning en bevestiging. Het moederschap, de zorg die ik had voor onze kinderen, de behoefte voor hen een veilige omgeving te creëren, heeft me waarschijnlijk weerhouden van experimentele dadendrang die mogelijk heel mooie en zelfs verrassend spannende schilderijen en wie weet museale waardering opgeleverd zou hebben. Ik heb er altijd genoeg ideeën en fantasie voor gehad. Maar men kan zich afvragen of het ertoe deed – zolang ik me gelukkig voelde in mijn werk, voor mij in elk geval niet.

Tot op heden werkt Joep nog altijd elke dag met veel plezier in zijn atelier. Ik verbaas me erover hoe gedreven hij ook op deze leeftijd nog altijd is en heb grote bewondering voor zijn volharding. En natuurlijk voor het resultaat van zijn nimmer tanende ijver, de talrijke houten en bronzen beelden. In vroeger jaren had hij veel studie gemaakt van het bronsgieten. Zijn kennis op dit gebied heeft hij overgedragen aan de firma Eijsbouts in Asten en de bronsgieter Jos Boerekamps in Nederweert, twee gieterijen in onze regio die hier nog steeds veel profijt van hebben. Van zijn door drie gieterijen in brons gegoten beelden zijn er in de loop der jaren honderden verkocht. Ze staan sinds jaar en dag verspreid door het hele land bij particulieren en (overheids-)instanties en overal bij ons in huis, tuin en expositieruime.

De zorg voor onze kinderen liet Joep voor een groot deel aan mij over. Die werden groter en ouder en hadden in elke nieuwe periode van hun leven op andere manieren de aandacht van hun ouders nodig. We doorstonden de gebruikelijke opvoedingsperikelen die bij hun puberteit hoorden. Die calculeerden we in als horend bij deze fase van het ouderschap, al had Joep er wat meer moeite mee dan ik. Het was niet altijd even gemakkelijk, maar wel mooi omdat onze kinderen nu minder sturende en meer begeleidende aandacht vroegen.

In geaardheid heel verschillend van elkaar, maakten ze alle vier hun eigen school- en studiekeuzes, waren ieder op zoek naar hun persoonlijke levensinvulling. Om hier getuige van te zijn, hun met vallen en opstaan te zien uitgroeien tot volwassen mensen met een flinke dosis invoelingsvermogen, respect en begrip voor de ander, ervoer ik als een voorrecht. Ieder mens vernieuwt zich voortdurend door alles wat er in het leven gebeurt, dat zag ik tot mijn vreugde ook met onze kinderen gebeuren. In elke fase van hun leven bleken ze, hoe lastig voor henzelf soms ook, open te staan voor verandering en groei. Ervaringen, dat is zeker, die altijd omgezet worden in duurzame verworvenheden, waarmee een mens veel verder kan komen dan met materiële rijkdom en rationele intelligentie. Ja, hier deelgenoot van te zijn maakte ons allebei oprecht gelukkig.

17-04-2013 om 09:49 geschreven door Elisabeth  

Bijlagen:
STILLE WATEREN 2013.pdf (8 MB)   

vervolg boek  Stille wateren

Voor Joep vervullen al zolang hij beelden maakt andere, beroemd geworden beeldhouwers, die hij voor zijn ontwikkeling als beeldhouwer van grote betekenis acht en voor wie hij grote bewondering heeft, een voorbeeldfunctie. Hij maakt studie van hun werk en leven, put er inspiratie uit en leeft met de stille hoop op soortgelijke erkenning. Beelden maken is zijn manier om de wereld te begrijpen en tegelijkertijd diezelfde wereld te laten zien wat hem bezighoudt, waardoor hij geraakt wordt, waarmee hij zich wil verbinden. Het is de spirituele kant van zijn gedrevenheid. En ik zie elke dag dat zijn werk hem rust geeft, kracht en motivatie om hoe dan ook door te gaan op de door hem ingeslagen weg, in zijn stijl van werken niet (merkbaar) gekweld door twijfels. Het is dus niet verwonderlijk dat ook zijn ambitie veel verder reikt dan de mijne. Beeldhouwen betekent voor hem dat hij bestaat.

Joep reikt ook in zijn beeldtaal veel verder dan ik, wil iets uitdragen naar de wereld en doet dit in abstracte beelden die tekens lijken uit een ver achter ons liggende wereld, verbonden met de runentekens van Germaanse volkeren en de Afrikaanse beelden uit zijn vaders verzameling. Hierdoor hebben zijn beelden een weids en tegelijk historisch karakter. De beeldhouwwerken van Joep zijn sterke metaforen voor vruchtbaarheid en groeizaamheid in mens en natuur, voor binnen en buiten de mensheid werkzame krachten. Hij probeert in vormgeving en uitdrukkingskracht van zijn beelden aan te sluiten op ons eeuwenoude erfgoed aan kunst en cultuur, religie en filosofie, onder andere door hierover veel te lezen en bestuderen.

Ook ik gebruik vruchtbaarheid en groei als thema, maar in zowel mijn stijl van schilderen als in beeldtaal blijf ik heel dicht bij huis. Mijn schilderijen hebben het karakter van vertellingen, bescheiden getuigenissen van leven en sterven en het (ogenschijnlijk) eenvoudige leven van alledag dat ertussen ligt. Ze verbeelden de gewone dingen die gebeuren en elke sterveling vroeg of laat op zijn pad vindt. Mijn schilderijtjes zijn puur gestoeld op belevenissen heel dichtbij, emoties van mensen uit mijn eigen directe omgeving. Ze reiken bij wijze van spreken tot net voorbij mijn voordeur en ik ben al tevreden als de toevallige passant begrijpt wat ik (tussen de regels door) te zeggen heb. Mijn werk als kunstenares stond helemaal in het teken van het moederschap en mijn emotionele beleving hiervan, ik had er geen hoger doel mee voor ogen. Ook hierin verschil ik heel sterk van Joep.

Naast zijn bevlogenheid om zijn leven vorm te geven in beelden heeft Joep zich ook altijd sterk verantwoordelijk gevoeld voor onze inkomsten (veel meer dan ik). In dat opzicht beschouwt hij zijn werk ook als een ambachtelijk vak waarmee hij zich creatief kan uitdrukken en de kost kan verdienen. Daarom is hij zeer disciplinair en volhardend in zijn dagelijkse werkzaamheden. Het hele proces van het boetseren in was tot en met het afwerken van de beelden als ze in brons gegoten zijn, is fysiek behoorlijk arbeidsintensief. Zijn structurele werkbehoefte als ambachtsman en de onophoudelijke drang om als kunstenaar uitdrukking te geven aan zijn artistieke boodschap, zetten hem aan tot die gedisciplineerde werkwijze, en die vragen ook om een regelmatig leefpatroon.

Aan een gestructureerd leven hebben wij allebei altijd groot belang gehecht, al is het maar ten behoeve van onze eigen gezondheid en die van onze kinderen. Al zolang we samenzijn leven we op deze manier. We staan op tijd op en de maaltijden zijn markeerpunten in ons dagelijks leven. Doch die nimmer aflatende werkbehoefte van Joep heb ik niet, tenminste niet zo gestructureerd. Ik leef wel binnen ons patroon van dagbesteding, maar laat me tot op de dag van vandaag leiden door stemmingen van het moment en (onverwachte) gebeurtenissen die dat dagritme doorkruisen. Anders gezegd: als een bezoeker zich aandient, laat ik onmiddellijk alles vallen waarmee ik bezig ben en geef me over aan het moment. Voor Joep is dat veel moeilijker.

Ook al verschilden wij als beeldende kunstenaars in onze manieren van werken en dagbesteding sterk van elkaar, we begrepen allebei heel goed dat hard werken in combinatie met investeren de enige manier was om een eigen oeuvre te kunnen opbouwen. Als we tentoonstellingen wilden inrichten, belangstellenden, aspirant-kopers en mogelijke opdrachtgevers een ruime keus wilden bieden, kon dat alleen als we genoeg kunstwerken op voorraad hadden. Joep boetseerde in was en liet met dit doel voor ogen zijn wassen beelden altijd in brons gieten, wat uiteraard veel meer kosten met zich meebracht dan de aanschaf van schildersmaterialen.

Om onze doelstellingen te kunnen verwezenlijken bleven we bewust sober leven. Dit hield in dat ik per fiets de boodschappen deed, met enkele uren per week huishoudelijke hulp van buitenaf zelf voor de huishouding zorgde, al mijn eigen kleren en die van de kinderen naaide en ons eigen brood bakte. We aten de gewassen uit onze eigen groentetuin en gingen zelden uit. Bioscoop, theater en concertzaal bleven voor ons vrijwel onbetreden gebied, wel bezochten we zo nu en dan een museum. Op vakantie gaan met het hele gezin was een luxe die we ons zelden of nooit permitteerden. Dagelijks leven en bestedingspatroon stonden in dienst van ons kunstenaarschap. We waren sterk gemotiveerd en gingen niet zwaar gebukt onder zulke (materiële) beperkingen. Er stond meer dan genoeg tegenover dat ons leven aangenaam maakte, zoals onze vier gezonde en met een helder verstand gezegende kinderen, paradijselijke woonplek en onze ongebondenheid aan wat of wie dan ook. We waren content met het leven zoals het toen voor ons was.

We hielpen elkaar waar het nodig was. Overdag schermde ik Joep zoveel mogelijk af en ontving in mijn eentje een deel van de mensen die ons wilden bezoeken, zodat hij in zijn atelier aan het werk kon blijven. Ik riep hem er wel bij als het me voor hem van belang leek. Joep verrichtte voor mij allerlei hand- en spandiensten, hij spande schilderslinnen op spielatten, lijstte mijn schilderijen in, organiseerde voor zichzelf of mij en voor ons samen tentoonstellingen, bereidde die voor en richtte ze in, waarbij ik hem zo nodig hielp. Ook de financiële administratie voor de verkoop van onze beelden en schilderijen hield hij nauwgezet bij en fotografeerde elk kunstwerk dat de deur uitging. We hadden elkaar op alle fronten nodig.

16-04-2013 om 10:02 geschreven door Elisabeth  

Bijlagen:
STILLE WATEREN 2013.pdf (8 MB)   

14-04-2013 om 14:15 geschreven door Elisabeth  

13 april 2013

Vluchteling

Tegenwoordig lijkt een kwart van de mensheid op de vlucht. In grote lijnen is de groep vluchtelingen in te delen in economische en vluchtelingen om andere redenen, die meestal direct te maken hebben met gevaar voor eigen leven. En als je ’t mij vraagt, hebben ze allebei evenveel recht van spreken. Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe het moet zijn om als vluchteling naar een heel ander land, werelddeel te moeten trekken en alles achter te laten wat me dierbaar is. Natuurlijk kan ik me daar nooit een voorstelling van maken die helemaal overeenkomt met wat deze mensen doormaken.

Laat ik eens nagaan hoe het voor mij was om uit mijn geboorteplaats Sint-Oedenrode te verkassen naar de Zuid-Limburgse hoofdstad Maastricht, weg uit ons grote gezin en van de familie (die van moederskant allemaal in Sint-Oedenrode woonde). Dat is natuurlijk geen vergelijk, dat begrijp ik, maar voor zo'n onnozel dorpsmeisje als ik toen was, was het een heel grote stap. Essentieel verschil: er waren voor mij geen bedreigingen, er was niemand die me onder druk zette, in tegendeel, ik had alle reden om me erop te verheugen, want ik ging er studeren, was jong en vol ijver en ambitie en vond het vooral spannend.

Toch bleek het in de praktijk veel lastiger te zijn dan ik dacht. Er waren nog geen computers uitgevonden, geen mail dus, en evenmin mobieltjes waarmee ik op alle plekken van de wereld naar huis kon bellen, al was het maar om even de stem van mijn moeder of mijn broers en zussen te horen. Ik zat in een vreemde stad, waar men het onvervalste Maastrichtse dialect sprak waarvan ik nauwelijks iets verstond. Mijn medestudenten kwamen uit alle windstreken van Nederland, dus moest ik algemeen beschaafd Nederlands spreken, wat ik niet gewend was te doen. Ik kwam in een totaal ander milieu, met heel andere normen en waarden, die vrij sterk afstaken tegen wat ik gewend was in onze degelijke Rooms-katholieke familie.

Ik had heimwee, droeg dat in stilte en probeerde me enigszins aan te passen. Maar in al die zeven jaren dat ik in Maastricht woonde, ervoer ik heel sterk dat het echte contact met de ingezetenen zeer moeizaam was. Hun dialect leerde ik weliswaar goed verstaan en zelfs spreken, maar hoe ik ook mijn best deed, ze gaven me nooit het gevoel een van hen te zijn. Voor hen bleef ik een vreemde tegen wie ze ook nooit Maastrichts spraken, ook al wisten ze dat ik het goed verstond. Toen we er weggingen (Joep had er toen al tien jaar gewoond en had hetzelfde ervaren), moesten we tot de conclusie komen dat onder de weinige vrienden die we overhielden aan onze Maastrichtse tijd nagenoeg geen enkele Maastrichtenaar zat.

In Vlierden (kerkdorpje van Deurne) is het ons ongeveer net zo vergaan. Doordat we er nu tweeënveertig jaar wonen, hebben we er in de loop der jaren genoeg contacten gecreëerd, maar we brengen het nooit tot die fijn verweven connecties en de soort van gemeenschappelijke humor die ingezetenen van Vlierden en Deurne met elkaar hebben. Dit werd nog eens bevestigd in een streekbusje, waarvan ik gebruik maakte, samen met een in Deurne geboren en getogen oudere vrouw. Zij vertelde over gebeurtenissen met ingezetenen van Deurne van wie ik misschien wel eens gehoord had, maar die me verder niets zeiden. Terwijl zij aan het vertellen was, werd ik me er heel sterk van bewust dat ik totaal geen verleden, geen geschiedenis heb met de mensen uit ons dorp. Ik mag dan bevriend geraakt zijn met Vlierdense en Deurnese mensen, maar ik zal nooit helemaal kunnen delen in hun gezamenlijke herinneringen en evenmin in allerlei hiermee direct samenhangende anekdotes. Ik spreek hun dialect niet en heb er geen familie; ik heb er niet op de basisschool gezeten en heb er niet gestudeerd of gewerkt.

Toen besefte ik maar weer eens hoe zwaar het moet zijn voor mensen die op drift raken ten gevolge van oorlog en geweld, of omdat ze anders van honger sterven, om dergelijke keuzes  te moeten maken. Als mensen huis en haard verlaten, vluchten met als enige hoop zich (voorlopig) niet opgejaagd te hoeven te voelen, dan is hun voorgeschiedenis zonder meer dramatisch. Om hun hele familie, hun eigen verleden, de band met hun leefgemeenschap, hun historische en culturele wortels van zich los te snijden om ergens in een totaal onbekend land, waarvan ze de taal niet spreken en verstaan, waar ze niemand kennen, met geen mens ook maar énige binding hebben… daar is wel wat voor nodig, dat doet men niet ondoordacht.

Ik ben een geluksvogel. Ik hoefde nergens voor te vluchten, beide verhuizingen waren geheel en al vrijwillig. Ik verstond en versta de mensen om me heen en ook al spreken we niet hetzelfde dialect, ik kan in heel veel met hen delen, ook in humor, die het leven zoveel luchtiger en draaglijker maakt en helpt te relativeren. Voor mijn wortels hoef ik maar een kilometer of 35 te rijden en cultuurverschillen zijn er niet of nauwelijks. Maar voor deze vluchtelingen is het heel andere koek. Jazeker, in ons land krijgen ze een uitkering, een dak boven hun hoofd en begeleiding. Maar er zitten wel zeeën vol water dat overbrugd moet worden tussen hen en hun families, én bijna onoverbrugbare zeeën van verschil in volksaard en cultuur. Hoe eenzaam moet dát soms, en misschien wel voor altijd, voor hen voelen….

Vanuit onze warme, veilige huizen hebben wij makkelijk praten… maar…begin d’r maar eens aan!

En dan nu:

DICHT BIJ MEZELF BLIJVEN

niets forceren

Schilderen, vrij en in opdracht, exposeren, soms een interview voor een paginagroot artikel over mijn werk – het hoorde allemaal bij mijn beroep als kunstenares. En hoeveel tijd en energie ik daar ook instak, mijn concentratie lag het meest van al op het welzijn van onze kinderen. Ze te zien opgroeien fascineerde me. Geboeid keek ik toe hoe hun karakters zich uitkristalliseerden, hun contacten met leeftijdsgenoten zich ontwikkelden tot (hun meest trouwe) vriendschappen. We vonden genoeg gelegenheden om met elkaar te praten over allerlei belangrijke dingen in hun persoonlijk leven. Hierin voelde ik me bevoorrecht en deelde vol liefde met hen in vreugde of verdriet. Het waren de jaren waarin zij zich langzaam maar onherroepelijk stukje bij beetje losmaakten van ons, ieder met hun eigen toekomstverwachtingen bezig waren en, vervuld van allerlei plannen, hun eerste zelfstandige schreden zetten in de maatschappij der volwassenen. Ik keek toe hoe ze zoekend hun wegen kozen en onvermijdelijk hier en daar botsingen plaatsvonden.

Als moeder ontroerde me de moed en onbevangenheid waarmee ze zich op die weg begaven. Dit hele groeiproces intrigeerde me hevig, als kunstenares liet ik me erdoor inspireren en putte er al mijn ideeën uit. In mijn schilderijen en aquarellen probeerde ik deze voor onze kinderen zo belangrijke levensfase vast te leggen. Hun groei naar de volwassenheid, met alle bijkomende emoties van dien zette ik om in kleurrijke taferelen. Ik had en hield mijn zorgen, verzette me allang niet meer tegen die diep in me gewortelde angst voor de breekbaarheid van ons gezinsgeluk. Maar onbewust of ongewild sijpelde die wel dwars door de ogenschijnlijk idyllische tafereeltjes die op mijn doeken verschenen.

Meestal schilderde ik met olieverf op schilderslinnen, maar zo nu en dan waagde ik me aan het aquarelleren. Het was een mooie manier om nog veel meer vanuit mijn gevoel te schilderen. Het plezierige van aquarelleren was ook dat ik het wat makkelijker en sneller even tussendoor kon doen, met de kinderen aan tafel in de huiskamer, bekers thee of warme chocolademelk binnen handbereik en ieder bezig met onze eigen dingen. Het was huiselijk en intiem.

Maar aquarelleren was geen gemakkelijke manier van schilderen. Er staat wat er staat, elke streek met het penseel blijft zichtbaar, niets kan uitgewist of weg gewassen worden. Ik moest heel erg opletten om de juiste penseelstreken op mijn kostbare aquarelpapier te zetten. Bij elke nieuwe penseelstreek bestond het gevaar het transparante en de kleurrijke helderheid, die zo kenmerkend zijn voor de aquarel in het algemeen en waarvan ik zoveel hield, zomaar te verliezen. Hoe spannend en tegelijk genoeglijk het ook was om te aquarelleren, in de praktijk heb ik het weinig gedaan, mijn voorkeur ging toch uit naar het schilderen met olieverf. Maar ik had zo’n sterke behoefte aan die transparantie dat ik met olieverf op doek dikwijls ook zo dun en doorzichtig schilderde dat het wel geaquarelleerd leek.

In Deurne was in 1980 het Literair Café Deurne opgericht. In 1981 hielden we onze eerste literaire avond in het Deurnese café-restaurant De Roode Leeuw. Tien jaar ben ik lid geweest van het LCD, waarvan vijf jaar als bestuurslid, en na die tien jaar zijn we ermee gestopt. Het LCD sloot perfect aan bij mijn behoefte om naast het schilderen ook te schrijven. Ontelbaar veel brieven had ik in mijn leven al geschreven aan ontelbaar veel mensen en in Maastricht was ik begonnen met het schrijven van korte verhalen en gedichten. Een enkele keer las ik op poëzieavonden in De Roode Leeuw voor uit eigen werk en door ons bestuur georganiseerde Haiku dag werd voor mij het startsein tot het schrijven van mijn eerste haiku.

Haiku spreken me nog altijd aan, misschien omdat ze aan speciale regels gebonden zijn. De regel is dat ze bestaan uit slechts drie dichtregels van respectievelijk vijf, zeven en vijf lettergrepen met de natuur als thema en tweemaal kort na elkaar gelezen worden, wat mij doet denken aan een spiritueel ritueel. Ik kreeg plezier in het schrijven van deze beknopte maar veelzeggende poëtische teksten, ook omdat ze zeldzaam mooi pasten bij de thema's van mijn schilderijtjes. Met Rennie van Windt, mijn (dichters-)vriendin, die er net zo door gegrepen was als ik, wisselden we onze haiku uit via onze dochters, die toen allebei op het Peellandcollege zaten. Een aantal van mijn aquarellen en schilderijen heb ik in die tijd met haiku gecombineerd.

13-04-2013 om 10:45 geschreven door Elisabeth  

12 april 2013

Tunnelvisie III

In hoeverre was ik dus medeplichtig.... Al die jaren had ikzelf nooit aangedrongen op nader onderzoek naar een andere oorzaak voor mijn chronische buikklachten en genoeg gehad aan de diagnose Ehlers-Danlos. Nu voelde ik me hierom schuldig, ook ten opzichte van mijn gezin, vroeg me af óf en zo ja, wát ik eraan had kunnen doen om dit alles te voorkomen. Dit was een ware kwelling. Ik heb er in ziekmakende vertwijfeling verschrikkelijk onder geleden. Deze vertwijfeling was heel veel erger dan mijn fysieke krachteloosheid na die grote operaties.

Het was emotioneel dus een zeer moeilijke periode, waarin ik krachttoeren moest uithalen om niet compleet in te storten. Geen psycholoog of psychiater kon me hierin helpen, begreep ik wel, dit traject moest ik in mijn eentje afleggen, zelf alles een aanvaardbare een plek proberen te geven.

Ik probeerde me er doorheen te worstelen door me te concentreren op al het goede dat ik in mijn leven al had meegemaakt. Misschien, zo dacht ik, kon het me helpen terug te denken aan de jaren waarin ik als gezonde, sterke jonge vrouw en moeder had geleefd, God zij dank nog onwetend van wat me later te wachten stond. Hoopvol hield ik mezelf voor dat de rijkdom van zoveel toch redelijk gezonde levensjaren, waarin ik met heel mijn wezen als vrouw en moeder had kunnen genieten van alle mooie gebeurtenissen die in de eerste vier decennia van mijn leven hadden plaatsgevonden, het toch moest winnen van deze emotioneel zo moeilijke tijd.

Maar eerlijk gezegd was dat een hele krachttoer, want alle blijdschap leek uit me weggesijpeld te zijn…. En toen ik in november 2011 weer een grote buikoperatie moest ondergaan om, na twee acute alvleesklierontstekingen de galblaas te laten verwijderen en voor de zoveelste keer een ernstige complicatie optrad, waardoor het herstel een half jaar duurde, dreigde ik het vertrouwen in mijn eigen lichaam en de geneeskracht ervan voorgoed te verliezen en leek dat de druppel die de emmer psychisch deed overlopen. Toen ben ik naar een psycholoog gegaan.

Wat me telkens weer overeind getrokken heeft, is moeilijk te zeggen. Ik moet wel over een schier onverwoestbaar optimisme beschikken of er zit, zoals de Rooms-katholieken het zo mooi zeggen, een goede Engelbewaarder op mijn schouder. Ik gok op beide. In dit kader mag het misschien vreemd klinken als ik zeg dat in al die jaren ook de computer een zeer effectief hulpmiddel is gebleken. In dit hele traject van ziekte en bezinning heeft die me over veel pijn en verdriet heen getild. Dreigde ik fysiek af te glijden, mentaal zo nu en dan te bezwijken, mijn bezigheden op de computer fungeerden als een zeer effectieve therapie. Een beter geneesmiddel tegen opduikende negatieve emoties en fysieke pijn was niet denkbaar.

Toch ontbreekt me nog één ding: begrip vanuit de medische wereld voor wat mij is overkomen. Het onvermogen van artsen om zich in te leven in wat de gevolgen van hun handelen voor de patiënt en zijn familie (in dit geval ik en de mijne) zijn. Die kunnen desastreuze proporties aannemen. Al heeft een van hen wel zijn excuses aangeboden voor deze medische misser, voor hen gaat het leven gewoon door. Geen van hen vraagt eens aan me hoe ik dit alles verwerkt heb. Ze zijn gewoon overgegaan tot de orde van de dag en draaien poli zoals voorheen, toen nog niet van deze interne ramp in mijn buik bekend was.

12-04-2013 om 10:18 geschreven door Elisabeth  

11 april 2013

Tunnelvisie II

Het was voor mij en mijn hele gezin een schokkende ervaring, een moeilijke tijd, de periode waarin ik me weer opnieuw terug het leven in had moeten vechten. Nog moeilijker was het, zowel voor mijn man als voor mij, om te aanvaarden dat ik tientallen jaren met niet één maar twee ziektes in mijn lijf rondgelopen had, met zulk verwoestend werk in mijn buik en verslechtering van mijn algehele gezondheidstoestand tot gevolg. Uit alle macht zocht ik naar aanvaardbare redenen waarom dit nooit door ook maar één van mijn behandelende artsen onderkend was.

In radeloosheid vroeg ik me af hoe ik vrede moest sluiten met alle voorafgaande jaren, waarin het zo spectaculair bergaf gegaan was met me en ik meer tijd in het hospitaal dan thuis had doorgebracht. Om nog maar niet te spreken over de jarenlange invloed hiervan op de kwaliteit van leven voor ons als gezin. Als ik eraan dacht en er ook nu nog aan denk hoe diep dit op het dagelijks leven en de gemoedstoestand van Joep en onze kinderen ingevreten moet hebben, word ik letterlijk beroerd van ellende en breekt mijn hart.

Het was een verschrikkelijke tijd, ook voor hen. Zelf werd ik heen en weer geslingerd tussen gevoelens van blijdschap vanwege mijn herstel en gevoelens van teleurstelling, angst, onzekerheid en wantrouwen om wat was gebeurd. Emotioneel liep mijn gemoedstoestand parallel met het scala aan emoties tijdens ernstige ziekte en rouwverwerking, door de psychiater Elisabeth Kübler-Ross zo kernachtig in haar boeken opgetekend, behalve dan dat de boosheid toen nog ontbrak en die er nu intussen wél geweest is.

Toegegeven, het uiteindelijke resultaat van die twee buikoperaties is spectaculair, door niemand verwacht of voorzien, ook niet door de operateurs. De kwaliteit van mijn leven is er ontegenzeglijk aanzienlijk door verbeterd. Maar het is en blijft verbijsterend dat het met mijn gezondheidstoestand zover heeft kunnen komen onder het wakend oog van, waar ik tot dan toe van uitging, medisch goed onderlegde specialisten in een academisch ziekenhuis, en zoveel jaren heeft kunnen voortduren.

Toch deed ik verwoede pogingen om er geen enkele arts persoonlijk op aan te kijken. Welbewust koos ik ervoor om dit dramatisch verloop van mijn ziekteproces toe te schrijven aan wat men in het medisch jargon ‘tunnelvisie’ noemt. Er wás immers een duidelijke diagnose (ED) gesteld, het lag dus voor de hand dat men geen enkele reden meer gezien had om aan de hand van mijn (aanhoudende) buikklachten nog naar andere, eventueel onderliggende aandoeningen te zoeken, aldus praatte ik op mezelf in. Het was die éne en enige strohalm waaraan ik me krampachtig vastklampte om mentaal nog overeind te blijven.

Hoe laakbaar het verschijnsel tunnelvisie ook is, met mijn nog redelijk gezonde verstand en in de hoop niet helemaal weg te zakken in een depressie, probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat iedere arts of specialist dit had kunnen overkomen. Trachtend me in te leven in mijn behandelende specialisten, probeerde ik te begrijpen hoe afschuwelijk deze dramatische reeks van gebeurtenissen ook voor hen moest zijn (geweest). Niemand van hen had dit voor me gewild, nergens was sprake geweest van enige opzet, alle artsen hadden het beste met mij voorgehad, zo praatte ik voortdurend op mezelf in. Alleen zo kon ik de kracht verzamelen om te blijven werken aan mijn herstel, de diepsnijdende pijn verdragen die dit alles in me had gekerfd en die tot op de dag van vandaag nooit meer helemaal is verdwenen.

Verstandelijk mocht ik dan zo redeneren, gevoelsmatig werkte deze hele geschiedenis heel anders uit. Het vertrouwen in mijn behandelaars én mijn eigen lijf was ik volledig kwijt. Terwijl ik me op de poli bij mijn behandelende specialisten in alle vriendelijkheid presenteerde, draaide ik in mijn hoofd de klok voortdurend terug, zoekend naar waar de boel ontspoord was. Terugkijkend in hun jarenlange manieren van behandeling van mijn ziekteproces en klachtenpatroon, maar me evenzo afvragend of ik de oorzaak van dit dramatisch verloop soms ook bij mezelf moest zoeken. Mijn poliklinisch behandelend specialist had voor mijn herhaaldelijk gepresenteerde buikklachten altijd zeer aanvaardbare redenen aangevoerd. Uit respect voor zijn medische professie en vertrouwend op zijn deskundigheid én die van het team van behandelende specialisten – waarmee wekelijks ruggenspraak gehouden werd, werd me verteld – had ik die altijd aangenomen en dan ook geprobeerd me ermee te verzoenen dat buikpijn blijkbaar bij mijn algehele constitutie hoorde.

En dan nu:

EIGEN HAARD

zoals het klokje thuis tikt

Wij werkten dus gewoon aan en in huis. Zo heb ik de eerste jaren zitten schilderen in onze eigen woonkamer, omringd door onze dierbare spullen, terwijl Joep zijn beelden maakte in het aangrenzend atelier. Later ben ik met mijn schildersezel en verfkist naar dat atelier verhuisd en is Joep gaan werken in het nieuwgebouwde, grotere atelier. In zijn houten ‘werkhuis’ is hij de ruwe werkzaamheden gaan verrichten die horen bij de afwerking van zijn in brons gegoten beelden en hij kapt er in hout.

Aan alles wat ons hier omringt ben ik gehecht geraakt, omdat ik er al bijna vijftig jaar in en tussen leef en zich hier alle belangrijke gebeurtenissen van ons en onze vier kinderen hebben afgespeeld. Ik heb er altijd veel plezier in gehad een echt thuis te creëren, een plek waar we als gezin graag zijn, waar onze families en vrienden het prettig vinden om te komen en waar we ons gestimuleerd voelen in onze creatieve bezigheden. Zoiets doen we natuurlijk samen en dat een krappe beurs kan leiden tot creatieve daden, daarvan is ons interieur een levend getuigenis, ieder voorwerp in ons huis heeft een eigen (ontstaans-)geschiedenis.

Voor mij betekenen ons huis en deze woonplek ontzaglijk veel. Als Joep me na een (soms) lange ziekenhuisperiode weer naar huis rijdt, zijn de akkers rond de molen en de bossen rond ons erf al een eerste warm welkom. Maar zo gauw ik ons huis binnenkom, voelt het alsof zorgzame handen een warme deken om mijn schouders leggen. Ik kom echt thuis, kruip terug in mijn tweede huid, mijn veilige cocon waarbinnen ik weer helemaal mezelf mag zijn. Het is natuurlijk heel bijzonder om op een molenerf te wonen. In mijn studententijd had ik nooit kunnen denken dat ik ooit op zo’n plek terecht zou komen. Afkomstig uit Sint-Oedenrode, gewend aan het vruchtbare rivierlandschap in die contreien, met in mijn oren nog altijd het ruisen van populieren in een zachte bries, zou ikzelf nooit gekozen hebben voor het droge hoge akker- en bossenlandschap aan de rand van de Deurnese Peel. Maar die woonplek kwam op ons pad en toen dat eenmaal het geval was, gaf ik me er van harte aan over.

Het moet gezegd, ik heb er heel lang aan moeten wennen om nergens rivierwater te horen, geen zacht tinkelend ruisen van populieren aan de horizon of langs rulle zandpaden. Ik had het er moeilijk mee dat ons woonerf in plaats daarvan bestond uit met droge gele zandgrond, omzoomd met maisakkers en bossen van vliegdennen, berken en eiken. Maar mijn verlangen naar het sappige rivierlandschap in Sint-Oedenrode en de Zuid-Limburgse heuvels met hun vruchtbare boerenakkers is langzaam weggesleten. Ik ben gaan houden van dit stukje hoge droge Brabantse grond, omdat zich hier een heel lange, veelbewogen en gelukkige reeks van jaren in ons huwelijks- en gezinsleven heeft afgespeeld.

In de loop der jaren hebben we onze woning uitgebreid naar onze behoefte. Enig ondernemerschap kan ons niet ontzegd worden, want in totaal hebben we aan ons huis en op het erf zeven keer verbouwd en aangebouwd. In 1976 bouwden we tegen de oostgevel het eerste atelier, dat nu verdeeld is in ouderslaapkamer en kantoorruimte. In 1986 het ‘groot atelier’, in 1992 de ouderlijke badkamer en in 1994 mijn werkplek annex liftkamer. In 1996 richtte Joep het houten werkhuis op en in 1998 werd de expositieruimte gebouwd. In 2011 lieten we ouderlijke badkamer aanpassen en onze slaapkamer vergroten. De houtschuur heb ik dan nog niet meegeteld. Ons huis, dat begon als een sprookjeshuisje, is uitgegroeid tot een heel complex van gebouwen. En het mooie is dat we elke steen ervan door hard werken met eigen handen verdiend hebben.

11-04-2013 om 09:31 geschreven door Elisabeth  

10 april 2013

Tunnelvisie

Iedere arts krijgt er vroeg of laat wel mee te maken. Dat hoeft gelukkig in de meeste gevallen niet heel ernstig te zijn, maar soms kan dat wel zeer ingrijpende gevolgen hebben, waardoor de patiënt in kwestie zwaar gedupeerd is en groot kwaliteitsverlies van leven heeft. Ikzelf ben er een bepaald niet bemoedigend voorbeeld van. Het is een lang verhaal, maar ik voel me geroepen het toch te vertellen, omdat het me vele jaren van ziekte, ziekenhuisellende en ernstig verlies van kwaliteit van leven heeft gekost. Ik hoop van harte dat andere chronisch zieken met een concrete diagnose van hun ziekte er in de toekomst profijt van kunnen hebben en mijn behandelende artsen ervan geleerd hebben.

Ik ben behept met het syndroom van Ehlers-Danlos, een bindweefselaandoening waarbij de bindweefsels in het lichaam aan de slappe kant zijn. Zodoende ben ik hypermobiel en zijn mijn inwendige organen verslapt. Voorbeeld: maag hangt tot in het kleine bekken, dikke darm was helemaal uitgerekt en lag in lussen op de bekkenbodem, blaas idem dito. Ten gevolge van dit syndroom heb ik al heel wat doorgemaakt, onder andere: significant veel bloedverlies na de bevallingen vanwege het slecht samentrekken van de baarmoeder; baarmoeder en eierstokken verwijderd omdat de baarmoeder naar buiten kwam en eierstokken vol cysten zaten; levenslange ellende met de stoelgang (onder andere jarenlange darmspoelingen); uiteindelijk operatief aanleg van een dikke darm stoma, en wegens ernstige blaasproblemen, door verslapping en uitzakken tot op de bekkenbodem en gebrek aan peristaltiek, ook een urinestoma. Ook ontstond hierdoor bij mij al op tamelijk jonge leeftijd poliartrose met secundaire artritis en botontkalking.

Ruim twee jaar ben ik parenteraal gevoed. Dat is voeding die rechtstreeks via een ader dichtbij het hart in de bloedbaan wordt gepompt. Later heb ik bijna 11 jaar op sondevoeding geleefd die rechtstreeks via de dunne darm inliep. Dit had tot gevolg dat ik te kampen kreeg met een negental sepsissen, dat zijn bloedvergiftigingen waarbij een bacterie zich razendsnel in de bloedbaan vermenigvuldigt en je levensgevaarlijk ziek maakt), ernstige lever- en beenmergproblemen, klaplong en talrijke bloedtransfusies, waardoor ik diverse keren op het randje van de dood balanceerde.

Half augustus 2009 werd ik heel ziek en belandde voor de zoveelste keer in het universitair ziekenhuis. Voor het eerst na zeer lange tijd ging men (ten einde raad) met een scoop in de dikke darm kijken. Gevolg: pas toen zagen ze dat ik een ernstige vorm van de ziekte van Crohn heb en de gehele dikke darm bleek zeer hevig ontstoken te zijn. Een spoedoperatie op zaterdagmorgen volgde, om mijn leven te redden moest de hele dikke darm worden verwijderd. “U bent in de slechtst mogelijke conditie geopereerd”, aldus de MLD-oncologisch chirurg, en: "Uw darmen waren totaal niet meer in staat om nog voedsel op te nemen". Dat was alvast de verklaring voor het feit dat ik in de loop der jaren ruim 10 kg was afgevallen.
 

De dikke darm bleek zich in 'een proces van tientallen jaren' – aldus de chirurg van het team chirurgen dat me heeft geopereerd – diverse keren rond de dunne darm, de maag en de urineleiders gewikkeld te hebben en was daar helemaal mee gaan vergroeien. De dikke darm was ook zo extreem lang dat nog een deel ervan in een lus op de bekkenbodem lag. Bovendien was de hele darm erg opgezet. De chirurgen 'hadden zoiets nog nooit eerder gezien'. Het was een hele klus om die doodzieke darm van de organen los te krijgen en te verwijderen. Er werd een ileostoma aangelegd i.p.v. de colostoma. De operatie duurde een hele dag. Een aantal weken later bleek tijdens die operatie een van de urineleiders per ongeluk doorgesneden te zijn, wat betekende dat ik opnieuw geopereerd moest worden.

Het herstelproces was verschrikkelijk. Ik kwam na twee weken op IC terecht met longontsteking, 14 kg extra vocht in mijn lijf, waarmee ik er uitzag als een Michelinpoppetje, en ik had een postoperatieve sepsis. Toen men me daar weer wat opgekrikt had, werd ik naar de Hartbewaking overgeplaatst, waar bleek dat ik een licht hartinfarct had gehad ten gevolge van een ernstig zuurstofgebrek en dit terwijl de zaalarts me twee dagen ervoor naar huis had willen sturen. Drie maanden hospitaal was het gevolg van deze miserie. Vijf maanden later moest ik opnieuw en grote buikoperatie ondergaan om de doorgeknipte urineleider te bevestigen aan de urostoma. Complicatie: een dunne darmperforatie en een groot abces. Dit keer verbleef ik weer een hele maand in het hospitaal.

Uiteraard is later alles door de patholoog-anatoom onderzocht. Zijn conclusie was dat ik, zoals de chirurg het uitdrukte, 'voor tweehonderd procent aan de ziekte van Crohn' lijd. De combinatie van Ehlers-Danlos en Crohn heeft geleid tot deze desastreuze ontwikkelingen. Confronterende uitspraak van diezelfde chirurg: "Uw dikke darm heeft uw leven tientallen jaren lang ernstig geïnvalideerd!"

Ziehier wat het gevolg kan zijn van 'tunnelvisie'. Er was een diagnose gesteld: het syndroom van Ehlers-Danlos en vervolgens werden – heel begrijpelijk! – al die jaren alle lichamelijke klachten uitsluitend hieraan toegeschreven. Ook al verscheen ik jarenlang (met talrijke, soms zeer langdurige ziekenhuisopnamen ertussen) elke paar maanden ter controle bij de poliklinisch behandelende specialist, aan de hand van mijn klachtenpatroon stelde hij doorgaans geen bijzonderheden vast. Wel gaf ik regelmatig aan dat ik last had van twee soorten buikpijn: snerpende pijn rond en in de insteekopeningen van beide katheters die via de buikwand in respectievelijk mijn maag en dunne darm zaten, en permanent een gedempter, zeurende pijn in de onderbuik. Het maagslangetje was aangebracht om de maag leeg te hevelen en het dunne darmslangetje om kunstmatig gevoed te worden.

Men schreef die buikpijn toe aan de gevolgen van langdurig katheters in de buik en het syndroom van ED: de slappe bindweefsels en uitzakking van de organen, plus mijn diverse operaties in die buik en de littekenweefsels die daar het gevolg van waren. Dit alles zou de druk en zeurende pijn in de onderbuik verklaren. Dit klonk plausibel, dus ging ik hier hoopvol in mee (ik ben geen medicus) en volgde het advies om de pijnpoli te bezoeken gemotiveerd op. Helaas hielpen die pijnbehandelingen niet of slechts heel kort. Achteraf gezien omdat er iets veel ernstigers aan de hand was. Totdat ik dus zeer ernstig ziek werd en bovengenoemde toestand zichtbaar werd.
Het laat zich niet moeilijk raden in wat voor psychische toestand me deze gebeurtenissen brachten, en mijn gezin erbij….

Morgen het tweede deel van mijn verhaal.

En dan nu:

Wat zij nu eigenlijk voor ideeën hadden over hun vader als beeldhouwer en hun moeder als kunstschilderes weet ik niet precies. Nu ze alle vier een eigen leven elders opgebouwd hebben, realiseren ze zich wel dat het heel bijzonder is om grootgebracht te zijn door kunstzinnige ouders en in een artistieke omgeving. Zelf hebben ze geen van vieren gekozen voor een kunstenaarsbestaan, maar ze weten (is onze indruk) wel te waarderen dat ze niet in een doorsnee burgerlijke omgeving zijn opgegroeid. In hun kindertijd ervoeren ze de verschillen met andere gezinnen en vooral die van hun klasgenootjes, waarin heel anders gewoond en geleefd werd, niet altijd als onverdeeld positief. Het riep bij hen wel de nodige vragen op, wat natuurlijk heel begrijpelijk was.

Zo nu en dan spraken ze hardop hun verlangen uit naar ouders die, zoals zij het uitdrukten, 'normaal' waren, in een gewoon huis woonden dat ook op een 'normale' manier was ingericht. In de ogen van onze kinderen voldeden we als ouderpaar waarschijnlijk ook uiterlijk niet aan wat gangbaar was in onze dorpsgemeenschap. Wij zagen er heel anders uit dan de gemiddelde Vlierdenaar. Joep, met baard en altijd in oude, afgedragen werkkleding, en ik in zelfgemaakte, tamelijk artistieke kleren, met heel lang, loshangend stijl haar in plaats van een keurig kapsel voor vrouwen van mijn leeftijd. Misschien schaamden ze zich een beetje voor het grote verschil tussen hun eigen nogal artistieke, onconventionele leefomgeving en de veel meer aan de burgermaatschappij aangepaste van hun vriendjes en vriendinnetjes. Die waren ver in de meerderheid.

Ook mijn schilderijen, die wellicht in hun optiek evenmin pasten in een doorsnee huiskamer en waarop vaak naakte figuurtjes te zien waren, riepen bij de kinderen vragen op. Eén leuk voorval in dit opzicht herinner ik me nog heel goed: onze oudste dochter was een jaar of negen toen ze me vroeg waarom ik zo dikwijls blote mensen schilderde. Een vraag om over na te denken. Ze had toen een warm vestje aan, wat me op een idee bracht. Ik vroeg haar een van haar mouwen op te stropen. Enigszins verwonderd deed ze het en ik streelde zacht met mijn hand over haar onderarm, vroeg haar nu haar mouw weer omlaag te doen en streelde haar arm nog eens. Hierna vroeg ik haar of ze verschil had gevoeld en wat het aangenaamst was. Ze had verschil gevoeld. Gestreeld worden op haar blote armpje had haar voorkeur. Waarop ik haar vertelde dat ik precies hierom kinderen en grote mensen vaak zonder kleren aan schilderde. Het was niet precies de waarheid, maar de tijd was nog niet rijp om haar uit te leggen dat voor mij de naakt geschilderde mens symbool is voor het zich ontdaan hebben van alle franje, zodat de innerlijke mens in al zijn kwetsbaarheid zichtbaar is. Onze dochter was tevredengesteld, ze kwam er nooit meer op terug.

Als onze kinderen lieten merken dat ze worstelden met dergelijke vragen, vroeg ik me in stilte wel eens af of ik niet toch beter kantoorbediende had kunnen blijven en Joep werkzaam als docent aan een of ander instituut. We zouden meer inkomen gehad hebben, regelmatiger ook, en misschien zouden we onze manier van wonen en leven wat meer aangepast hebben. Maar ik wist uiteraard heel goed dat dit niet het geval was en het niets aan onze omgang met de kinderen veranderd zou hebben. We zouden precies dezelfde vader en moeder voor hen geweest zijn en er zouden evengoed vragen geweest zijn.

Ach, ze zouden het later wel begrijpen, het was niet verkeerd te ervaren dat mensen ook op andere manieren konden leven, andere keuzes maakten, stelde ik mezelf dan gerust. En ging weer door met schilderen, me ervan bewust dat mijn zorg hierom enkel en alleen te maken had met mijn hoop en verlangen onze kinderen nooit te zien lijden, zelfs niet om zulke conventionele, uiterlijke dingen. Geruster omdat ik zag hoe natuurlijk ze ermee opgroeiden, er met hun kinderlijke flexibiliteit en loyaliteit mee leerden leven, eenvoudig omdat ze nou eenmaal kinderen van ons waren en eraan gewend geraakt waren. Tot slot kwam daar nog bij dat ons beroep voor hen tenminste één groot voordeel had: we werkten thuis, zodat ze ons altijd wisten te vinden als ze ons nodig hadden, ook dat ontging hun waarschijnlijk niet.

10-04-2013 om 10:54 geschreven door Elisabeth  

9 april 2013

Psychiatrie

Zijn we met z’n allen psychisch ziek? Dat vroeg ik me af toen ik onlangs naar het semiwetenschappelijk programma Labyrint keek. Daar werd eens uit de doeken gedaan in hoeverre wij ons met z’n allen niet alleen hebben laten medicaliseren, maar ook psychiatriseren. Dit door mijzelf verzonnen woord mag in de volgende editie van de Dikke Van Dale, aangezien ik me er, zonder dit programma gezien te hebben, ook al erg over verwonderd heb hoeveel kinderen en volwassenen er in de tegenwoordige tijd blijken te lijden aan een of anders psychische/psychiatrische stoornis. In Labyrint zag ik een deel van het antwoord hierop.

Op gezette tijden wordt er, net als in de geneeskunde, een boek samengesteld waarin gegevens staan opgetekend die een diagnostische betekenis hebben. Er doet zich een psychische stoornis voor, dan is dit boekwerk erop na te slaan en men vindt ervoor wat met blijkbaar zoekt, namelijk een diagnostische term, een etiket. Het is niet moeilijk zich voor te stellen dat er op het gebied van de psychiatrie heel veel mogelijkheden zijn. Dat is ook wel gebleken, want een verstandig, ouder en wijs mens, zelf psychiater en voormalig hoofdmedewerker van datzelfde boekwerk heeft hier eens een boekje over opengedaan. Hij gaat hierin zover dat hij de mensheid voor, of liever tégen een dergelijke diagnostische honger waarschuwt, omdat dit soort wetenschappelijk geclassificeerde boekwerken, populair en misschien wat overmoedig gezegd een boel nonsens de wereld insturen, waarvan mensen die gezond gedrag vertonen alleen maar ziek gemáákt kunnen worden.

Hij stelde zichzelf als voorbeeld: enige tijd geleden verloor hij zijn vrouw. Als twee mensen veel van elkaar houden, brengt dat een flinke dosis verdriet met zich mee, ook in zijn geval dus. De hem omringende (psychiatrische) wereld wilde hem ervan doordringen dat hij in een depressie zat en hoognodig voor een behandeling moest kiezen. Stel je voor dat hij hierop ingegaan was. Denk maar na over het traject waarin hij dán meegetrokken was. Er zijn talrijke voorbeelden te geven van vermeende psychiatrische aandoeningen die het niet zijn, was zijn boodschap, omdat men met een beetje persoonlijke aandacht en dieper aftasten van wat er werkelijk gaande is, heel veel op natuurlijke wijze te ‘genezen’ is. Emoties durven toelaten, er niet meteen mee naar de psychiater rennen.

Hij noemde als voorbeeld autisme en schizofrenie. Sinds deze twee begrippen tot officiële psychiatrische aandoeningen verklaard zijn, zijn de aanverwante ‘ziektes’ als paddenstoelen uit de grond gerezen. Tegenwoordig heeft bij wijze van spreken de halve groep vier op de basisschool autisme, ADHD of daaraan gelinkte stoornissen, terwijl er in feite geen sprake is van stoornis in de klassieke betekenis van het woord, maar dat ervan gemaakt is door de honger naar diagnostiek en etikettering. Hoe begrijpelijk ook, het is je reinste waanzin.

Je zou verwachten dat dergelijke manoeuvres zouden bijdragen tot het welzijn van mensen, maar het tegendeel is waar. Vanaf het moment dat iemand het etiket (aan) Asperger of ADHD (verwante) stoornis opgeplakt krijgt, zijn al zijn handelingen ‘verdacht’, wordt voor al zijn gedrag een medisch-psychiatrische verklaring gezocht en gebeurt het niet zelden dat er een hele batterij aan medicijnen op losgelaten wordt, om nog maar niet te spreken van alle psychiatrische en maatschappelijke zorg. Die mens, een gezond mens, met misschien wat eigenaardige trekjes (maar die hebben we allemaal), belandt in de categorie ‘patiëntenzorg’, waardoor een normaal en vrij en onbezorgd psychisch leven onmogelijk wordt en voor hem voor de toekomst gegarandeerd allerlei nadelige problemen opduiken.

We hebben gewoon het geduld niet meer om er eens voor te gaan zitten als mensen met verdriet, pijn of niet helemaal aangepast gedrag behept zijn. We zijn wetenschappelijk doorgeslagen. Der diagnostiek en etikettering is belangrijker geworden dat het welzijn van de cliënt/patiënt/mens. Het zou de gezondheidszorg kapitalen schelen als daar eens een eind aan kwam en het zou de mensen een stuk gelukkiger maken. De psychiatrie is uitgegroeid tot een duistere ‘wetenschap’ die in feite geen wetenschap is, maar een scheefgegroeid medisch specialisme dat in de praktijk heel weinig effect sorteert.

Tot slot mezelf als voorbeeld. Op mijn negenentwintigste werd ik gewild zwanger van ons derde kindje. Tijdens die zwangerschap werd ik zeer ernstig ziek, zo ernstig dat het kindje in mijn buik stierf en ik nog net niet. Ik had al leven gevoeld, we hadden het kindje al een naam gegeven, het maakte al min of meer deel uit van ons gezin. Het kindje kwam dood ter wereld en ik genas. In het ziekenhuis werd me door zowel artsen als verpleegkundigen verteld dat ik blij moest zijn dat dit kindje nu uit mijn buik was, het betekende mijn genezing. Zodoende kon ik bij niemand terecht met mijn verdriet. Twee maanden later kreeg ik een inzinking. Ik had waarschijnlijk wat nu een postnatale depressie genoemd wordt. In plaats van dat men eens met mij ging praten, werd ik in het ziekenhuis opgenomen. Slechts voor ‘een paar dagen’, werd door de psychiater  aan mijn man verteld. Het duurde dertien weken. Ik kreeg enkel verschrikkelijke pillen, die me alle emoties ontnamen en na die dertien weken stond ik buiten en was er helemaal niets veranderd. Ik heb het zelf allemaal moeten uitzoeken, van de psychiater heb ik totaal geen bijstand gehad, op zijn rotpillen na. Sindsdien stond ik te boek als iemand met aanleg voor depressie. De rest zal ik de lezer besparen.

Alle psychoanalytica pillen heb ik de deur uit gesmeten. Sindsdien huppel ik vrolijk rond, heb nooit meer een depressie gehad, maar wel alle emoties die mijn hart overspoeld hebben toegelaten en verwerkt. Geef mij maar een paar fijne vrienden, die werken vaak meer genezend dan de hele psychiatrie bij elkaar.

En dan nu:

DIE ANDERE WERELD

gepenseelde emoties

Onze kinderen hebben alle vier ontzaglijk veel getekend. Op grote vellen geel papier hebben ze de prachtigste taferelen uitgebeeld. Na schooltijd leefden ze zich uit met alles waarmee ze konden tekenen en schilderen, was- en pastelkrijt, viltstiften en kleurpotloden, water- en plakkaatverf. We kregen die vellen van een bevriende laborante die in een ziekenhuis op de röntgenafdeling werkte, waar de overvloed aan zulk papier anders toch maar in de papierversnipperaar verdween. Hele verhalen werden er door hen bij verteld, waardoor ik een mooi beeld kreeg van wat hun bezighield. Hun creaties zetten voor mij de deur naar hun dieperliggende emoties op een kier.

De emoties van onze kinderen nam ik net zo serieus als mijn eigen emoties en die van iedere andere volwassene. Ik was er heel sterk van doordrongen dat het verdriet van een kind even diep kan gaan als dat van een volwassene, de vreugde trouwens evengoed, en handelde er ook naar. Ik was er minstens even sterk van overtuigd dat ieder kind positieve bevestiging nodig heeft. Daarom prees ik onze kinderen bewust in alles wat ze deden en ondernamen. Omdat ik er met grote stelligheid in geloofde dat ze hierdoor meer zelfvertrouwen zouden ontwikkelen en later stabieler in het leven zouden staan. In de jaren zeventig had ik gretig de boeken van de Deurnese psychiater dr. Anna Terruwe gelezen en was het helemaal eens met haar Leer der bevestiging, die in die tijd voor veel mensen een openbaring was. Door haar voordrachten en boeken liet ik me

inspireren in mijn taak als echtgenote en moeder, maar al te goed beseffend wat het met een mens doet als hij in zijn jeugd te weinig bevestiging ontvangen heeft.

Tegen de tijd dat onze kinderen de leeftijd van een jaar of dertien bereikten, stopten ze een voor een met zo intensief te tekenen en schilderen. Hun actieradius verbreedde zich, er kwamen blijkbaar andere beelden hun leven binnen. Die hadden misschien meer te maken met het in actie komen van hun hormonen en het ermee gepaard gaande prille ontluiken van hun seksuele interesse. Wat mij weer beelden bracht die per se geschilderd wilden worden.

In de jaren dat onze kinderen naar de middelbare school gingen en hun vleugels begonnen uit te slaan naar elders schilderde ik gestaag door. Hoe groter de kringen in de vijver van hun leven, hoe meer ik me bewust was van de gevaren die onze kinderen bedreigden. Ze namen intensiever deel aan het verkeer, zagen ongetwijfeld dat er rond en op scholen hier en daar al werd gedeald, moesten welhaast merken dat het hasjgebruik toenam. Jongeren gingen uit en dronken (veel) alcoholische dranken. Ook voor ons viertal lonkte het uitgaansleven. Maar met hoeveel zorg ik die tijd ook naderbij zag komen, ik probeerde me in te houden, gebood mezelf te vertrouwen op hun loyaliteit jegens ons en hun gezond verstand. Dat heeft naar beide kanten toe doorgaans redelijk goed gewerkt.

Het was voor mij als moeder ontegenzeglijk een boeiende tijd. De kinderen bereikten een voor een de leeftijd waarop we over serieuze thema’s konden praten met elkaar. Ik was meer een voorlees-, luister- en praatmoeder dan een moeder van samen dingen doen en genoot dan ook veel meer van de gesprekken die we voerden bij kopjes thee en bekers warme chocolademelk dan van samen kaarten of bordspelen. Aan de hand van wat onze kinderen me toevertrouwden, ontstonden in mijn hoofd schilderijtjes die hun verborgen dromen verbeeldden. Ik probeerde er de achter hun verhalen verscholen emoties, voor zover het tenminste binnen mijn vermogen lag, in tot uitdrukking te brengen. Schilderen kalmeerde me, het was in die turbulente jaren, waarin zoveel in beweging was in het leven van onze kinderen, een soort reddingsboei voor me. Het temperde mijn voor de buitenwereld grotendeels verborgen, maar wel voortdurend aanwezige onrust en zorg om het welzijn van ons ondernemende (en uitgaande) viertal.

09-04-2013 om 13:10 geschreven door Elisabeth  

8 april 2013

Graaiers

Je opwinden over allerlei zaken waar je in je eentje toch niks aan kunt veranderen, heeft geen zin en is slecht voor je rikketik. Het levert een boel stress op en het leidt nergens toe. Maar…vanmorgen was ik toch even helemaal furieus. Niet dat er plotseling zoiets spectaculairs gebeurd was – als je tenminste het nieuwsitem dat Portugal nog niet genoeg heeft aan die om en nabij de 75 miljard euro’s die het van de EuroUnie gekregen heeft als niet-spectaculair wilt beschouwen – maar ik werd me er ineens heel sterk van bewust hoe onbetrouwbaar het hele politieke en economische wereldgebeuren in elkaar zit. Hoe er wereldwijd steeds meer een graaicultuur is ontstaan, die alle perken te buiten gaat en eerlijke hardwerkende mensen massaal de kop kost.

Het trieste is, dat die graaicultuur zich niet beperkt tot een kleine groep die standaard nooit genoeg heeft aan de miljoenen die ze al verdienen, maar zich verspreid heeft over de hele samenleving. Ga maar na, in de politiek, in het bedrijfsleven, in de bankensector, in de goede doelen branche, in de zorgsector. Eén grote schandvlek, waarvan het voor gewone mensen zoals ik niet te bevatten is hoe zoiets heeft kunnen groeien en hoe De Politiek dit allemaal maar heeft kunnen laten gebeuren. Ja, daar kan ik me nog steeds heel woedend om maken.

Ik word misselijk als ik lees met wat voor salarissen bankdirecteuren, zorgmanagers, goede doelen directeuren en aanverwante lieden aan de haal gaan. Hoe ze zonder blikken of blozen elke maand hun schandalig hoge salarissen innen en hun overtollige kapitalen wegsluizen naar belastingparadijzen. Ik erger me groen en geel aan de bonussencultuur die gewoon doorgaat, De Politiek die zonder schaamte publiekelijk exorbitante salarissen in de bankensector goedkeurt, sterker nog, er zelfs het welslagen aan verbindt van de ‘overlevingsstrategie van banken’. Terwijl het ene Europese land na het andere omvalt, overal mensen massaal worden ontslagen, heeft de kleine bovenlaag ergens ver weg miljarden op obscure banken staan en steekt geen poot uit om daar iets aan te veranderen. De staatsschuld in de meeste Europese landen bedraagt miljarden, maar geen mens van die grote graaiers zal zijn salaris verminderen. Geen enkele die opstaat om zijn bonus te weigeren.

En wij moeten dat allemaal heel gewoon vinden, over ons heen laten komen als een regenbuitje. Al het geld dat al in de bankensector gepompt is, mogen de brave, rechtschapen belastingbetalers ophoesten en de argeloze hardwerkende mensen plus de meest kwetsbare groep van ouderen, gehandicapten en zieken zijn het haasje, desnoods ten koste van hun eigen welzijn. Want denk maar niet dat het aan de bovenkant van de koek wordt afgeschraapt. Wij zijn het slachtoffer van de economische belangen geworden. Het gaat in De Politiek allang niet meer om het welzijn van de burgers.

Wat ik me afvraag, is waarom die categorie mensen het er zo op begrepen heeft nóg meer te verdienen dan ze al verdienen en hun kapitaal nóg meer te vergroten. Onze kinderen, die toen ze wat groter werden, wel zagen dat een kunstenaarsbestaan niet bepaald lucratief is, riepen in koor: wij worden nooit kunstenaar! Wij gaan later heel veel geld verdienen. Ze moesten nog wél even bedenken waarmee. Dan legde ik hen uit dat ze ook met een berg geld niet meer konden eten dan tot de honger gestild was; ze zich niet warmer konden kleden dan nodig was om het niet koud te krijgen; ze maar in één auto tegelijk konden rijden en in één huis tegelijk wonen, en hield hen voor wat mijn oude wijze moeder ons vroeger zei: genoeg is genoeg.

Je zou zeggen, dat dit soort eenvoudige spelregels toch voor iedereen gelden. Maar nee, blijkbaar is het voor mensen die veel verdienen nooit genoeg. Ik probeer wel eens te begrijpen hoe dat dan werkt. Misschien is het een vorm van verslaving – zoals je plantjes uit de grond kijkt als je ze net gepoot hebt: je hebt een kapitaaltje bijeen gespaard en dat wil je gestaag zien groeien, liever nog heel snel zien groeien. En ben je daar eenmaal mee begonnen, dan wordt het een sport om het nog verder te zien groeien, ook al hoef je er zelf niet meer van te eten en er je huishoudgeld niet vanaf te knijpen.

Of die mensen door al hun gegraai heen nog naar hun geweten (durven te) luisteren, is maar de vraag. Of ze beseffen, of wíllen beseffen dat ze met hun gedrag een hele samenleving ontwrichten en eerlijke mensen in een noodsituatie brengen, dáár valt sterk aan te twijfelen.

Wat ben ik blij dat mij zo’n giga rijk leven bespaard is gebleven!

En dan nu:

LEVENDE STILTE

stillevens als meditatieve bron

Opdrachten krijgen was fijn, het betekende extra inkomen, maar ze waren niet dik gezaaid en bovendien wilde ik ook een collectie schilderijen opbouwen om te kunnen blijven exposeren. Naast portretten en themaschilderijen schilderde ik ook met heel veel plezier stillevens. Hiervoor koos ik de gewone dingen om me heen, groente en fruit, siervruchten, lege flesjes die ik mooi vond, gedroogde bloemen, zonnebloemen, stenen die Joep en ik nog in Maastricht opgeraapt hadden toen we langs de Maas wandelden – alles kon dienen als voorwerp voor zulke schilderijen.

Als ik hiermee bezig was, kwam ik tot rust. Ik hield van die voorwerpen zonder diepere betekenis, die niet vroegen om de zin van het bestaan, waarvoor ik me niet verantwoordelijk hoefde te voelen, maar die er in hun eigen bescheiden gedaante gewoon waren en ikzelf had uitgekozen en voor me had neergelegd of op een rijtje gezet. Voorwerpen vroegen niets van me, ze nodigden me enkel uit om te gaan zitten schilderen en met mijn zachte marterharen penselen iets op het schilderslinnen te creëren dat diezelfde stille rust ademde. Mijn gedachten kon ik laten dwalen, schilderend luisteren naar het keuvelen van onze kinderen. Als ik later aandachtig keek naar wat ik geschilderd had, hoe ik die pretentieloze voorwerpen had vormgegeven en gerangschikt, was ik verwonderd over de rust en het aangenaam harmonieuze ervan en verheugde me erover, omdat dit het was wat ik had gehoopt te creëren in zulke schilderijtjes.

Als ik hiermee bezig was, kwam ik tot rust. Ik hield van die voorwerpen zonder diepere betekenis, die niet vroegen om de zin van het bestaan, waarvoor ik me niet verantwoordelijk hoefde te voelen, maar die er in hun eigen bescheiden gedaante gewoon waren en ikzelf had uitgekozen en voor me had neergelegd of op een rijtje gezet. Voorwerpen vroegen niets van me, ze nodigden me enkel uit om te gaan zitten schilderen en met mijn zachte marterharen penselen iets op het schilderslinnen te creëren dat diezelfde stille rust ademde. Mijn gedachten kon ik laten dwalen en ondertussen schilderend luisteren naar het keuvelen van onze kinderen.

Veel van die stillevens vonden hun weg naar liefhebbers. Ik verkocht ze aan particulieren en stuurde ze soms naar kunstuitleencentra, die midden jaren tachtig ontstonden. Instituten waar schilderijen en beelden tentoongesteld en te huur aangeboden werden met de bedoeling beeldende kunst dichter bij de mensen te brengen en binnen handbereik voor mensen die graag een kunstwerk wilden kopen, maar zich dat financieel niet zonder meer konden permitteren. Men kon voor een bepaald maandelijks bedrag een kunstwerk huren naar eigen keuze. De huurprijs gold tevens als afbetaling. Als men het kunstwerk maar vaak genoeg opnieuw inhuurde, kon het na langere tijd voor het restantbedrag gekocht worden en was de nieuwe eigenaar op een plezierige manier en passend bij zijn beurs in het bezit gekomen van zijn geliefde beeld of schilderij. Via zulke instanties heb ik regelmatig schilderijen verkocht en, wat ik nooit had voorzien, ook diverse portretopdrachten gekregen. Toch een heel mooie aanvulling op onze wervingsarbeid, lonend voor zowel huurders en kopers als ons, kunstenaars.

08-04-2013 om 10:59 geschreven door Elisabeth  

7 april 2013

Muziek

In mijn hele leven heeft muziek een heel grote rol gespeeld. Mijn vader was voorzitter van Harmonie Nos Jungit Apollo in Sint-Oedenrode en hoewel ik hem nauwelijks gekend heb en dit het enige is wat ik zo ongeveer van hem weet, herinner ik me nog wel dat dit voor hem heel belangrijk was. Hij was een muzikale man, die behalve naar zijn harmonie ook graag naar klassieke muziek luisterde. Wij, zijn kinderen kregen pianoles. Die pianoles was voor mij een ware kwelling, niet vanwege het pianospel zelf, maar omdat die lessen bij ons thuis plaatsvonden en altijd op de onmogelijkste tijdstippen, bij voorkeur als ik hongerig uit school kwam. De pianoleraar, een corpulente man met een dikke bril op zijn vlezige neus, tikte ons op de vingers als we ons lesje niet goed kenden en als we het in zijn ogen te bont maakten, moesten we op de fiets naar Olland, zijn woonplaats, om daar een lesje te komen leren. Zelf ben ik bij mijn weten nooit naar Olland gefietst en mocht dit wel het geval zijn dan heb ik dat definitief uit mijn geheugen gewist.

Het gevolg van die gedwongen pianolessen is dat ik nooit meer een piano heb aangeraakt, maar de liefde van vader voor de muziek en zijn behoefte aan enige muzikale ontwikkeling van zijn kinderen heeft toch iets in me gezaaid dat tot mijn latere interesse in de muziek heeft geleid. Jarenlang deed ik er overigens niets mee. Ja, ik luisterde in het voorbijgaan naar de klassieke radiozender (Bel Canto) op onze radio thuis, hoorde in de Rooms-katholieke kerk het orgelspel en de koorgezangen, maar dat was nooit de muziek van mijn keuze. Ik was nog te jong om al enig inzicht in muziek te hebben, laat staan er onderscheid in te maken. Het hoorde erbij zoals de dagelijkse afwas en ik associeerde veel van wat ik hoorde met de stemmingen waarin ik verkeerde.

Een voorbeeld. Toen mijn vader begraven was, klonk bij het binnengaan en weer verlaten van de kerk zware, sonore orgelmuziek. Het verlies van een vader is voor een gezin met dertien kinderen natuurlijk een groot drama en de organist, die dit haarfijn aanvoelde, trok alle basregisters open. Ik herinner me nog heel goed hoe die muziek door mijn hele lijf trilde en me zo somber maakte als ik me nog nooit eerder gevoeld had. Sindsdien associeerde ik elke orgelklank met de dood van mijn vader en een kerk die, vanwege de uitvaart, helemaal in het zwart gehuld was. Het heeft nog heel lang geduurd voor ik naar de orgelklanken van Bach en Händel kon luisteren zonder er dat dramatische gevoel van somberheid bij te krijgen en mijn oren niet dicht te drukken.

Als jong meisje in de puberteit begon ik aarzelend de muzikale wereld te verkennen. De pianolessen hadden me al enige liefde bijgebracht voor Chopin, mijn vaders Bel Canto programma’s voor de klassieke Italiaanse opera’s en mijn balletlessen leidden me naar Tsjaikowsky en Grieg, Beethoven en Strawinsky. Van mijn verdiende centjes met het boekje Alison wil ballerina worden, waarmee ik zowaar duizend harde guldens verdiend had, kocht ik een draagbare pick-up. Daarmee sloot ik me op in een van de slaapkamers en luisterde naar mijn lievelingsmuziek. Jaren later ben ik blokfluitlessen gaan nemen en heb zeven jaar met vrienden in een barokensemble gezeten.

Intussen zijn de jaren voortgegleden en heb ik ervaren dat het beleven van muziek, in welke vorm dan ook, uit welke periode dan ook, heel persoonlijk is en muziek ontzaglijk veel voor een mens kan betekenen op cruciale momenten in het leven. Een paar klanken, een enkele gezongen tekstregel kan je onverwacht diep raken, je bemoedigen, je opbeuren of je gevoelens van dat moment ondersteunen. Je ontkomt er bijna niet aan of je verbindt de muzikale klanken met de gemoedsstemming waarin je verkeerde toen je ernaar luisterde. Geen wonder dus dat zoveel mensen op een of andere manier van muziek houden en muziek ook vaak gebruiken als middel om allerlei gemoedsstemmingen mee tot uitdrukking te brengen, zowel bij feestelijke als droevige gelegenheden.

Onze twee puberzonen wisten het al heel jong, in de zomer trokken ze met hun kornuiten naar het Eindhovense muziekfestival Dynamo Open Air, om zich daar – geheel in contrast met hun naar middeleeuwse muziek luisterende ouders – vier dagen lang te laten bedwelmen door hardrock heavy metal music, en na zo’n lang muzikaal weekend, beladen onder de modder, met de nodige verhalen thuis te komen, waar moeders, minder harmonieus, maar wel praktisch, de wasmachine maar weer aanzette.

En dan nu:

In de tekenkamer van het bedrijf wachtten de campanoloog en twee medewerkers me op. Ik kreeg een vierkant paneel op schaal te zien, waarop een van de ontwerpers voor elke hoek rond de eigenlijke klokring een krullenornament had getekend dat me sterk deed denken aan decoratieve opvullingen in barok ingerichte kerken uit de zeventiende en achttiende eeuw. De campanoloog had Joep en mij eerder al eens uitgelegd wat zo’n astronomisch uurwerk allemaal voor mogelijkheden had. Bij het zien van dit concreet model ging mijn fantasie onmiddellijk aan het werken en mijn schildershart sneller kloppen. Er werd me nadrukkelijk om mijn mening gevraagd, dus gaf ik te kennen dat dit naar mijn idee op een heel wat origineler en interessanter manier beschilderd zou kunnen worden. Er werd me gevraagd dit nader uiteen te zetten.

Er hing heel veel af van wat ik ging zeggen. Misschien stond ik op het punt een grote opdracht te krijgen waarvan ikzelf nooit had durven dromen, maar die me, als het om het wekken van verwachtingen ging, wel hevig op de proef zou stellen. Met die aan te gaan zou er uitzonderlijk veel van me verwacht worden. Ik wist niet of ik dat zou aandurven, ik voelde de druk ervan al nog vóór er überhaupt sprake was van een opdracht. Maar het fantastische project haalde genoeg lef in me naar boven om het erop te wagen en mijn gezond verstand bleef blijkbaar voldoende waakzaam. We hadden een gezin met vier opgroeiende kinderen, we konden het geld goed gebruiken en opnieuw overwon het prikkelend gevoel van de uitdaging mijn angst om te falen. Ik besloot de uitdaging aan te gaan die mogelijk tot zo’n mooie grote opdracht kon leiden.

Enthousiast vertelde ik de heren dat ikzelf de vier hoeken zou vullen met landschappen van de vier seizoenen, jaargetijden de klok rond, in mijn optiek sterke metaforen voor het verglijden van de tijd. Binnen de ronde cijferring, waarop ik de uren van de dag, schemering en nacht zou afbeelden, zou ik in het dagdeel de dieren schilderen die overdag te zien zijn. Ook de schemering en de nacht zouden elk hun eigen diersoorten krijgen en de dierenriem zou ik uitbeelden in twaalf zinnebeeldige (figuratieve) tafereeltjes. Dit alles natuurlijk in mijn eigen stijl van schilderen, waarvan ik wist dat de campanoloog en zijn medewerkers die goed kenden en waardeerden.

Mijn ideeën, ludiek en fantasierijk in vergelijking met wat de ontwerper van de tekenkamer voor ogen had gehad, werden tot mijn grote vreugde met belangstelling aangehoord. De heren werden enthousiast en wat onvoorstelbaar leek, gebeurde: ik kreeg deze bijzondere opdracht! Het was totaal nieuw voor me, schilderen in opdracht op deze manier én het zou op een zeer prominente plaats komen staan, in Parijs nog wel, bij de ESA, een organisatie die volop in het nieuws was. Dat zat me zeker in de beginfase van de uitvoering behoorlijk in de weg. Maar de druk van de verwachting, die er van de kant van de firma uiteraard volop was, verdween uit mijn gemoed door het enthousiasme waarmee ik me in alle vrijheid op de vier panelen en de grote wijzerplaat kon uitleven. Hoe spannend ook, met veel inspiratie en ontzaglijk veel plezier heb ik aan dit eerste astronomisch kunstuurwerk gewerkt.

Blijkbaar was het eindresultaat zeer tot tevredenheid van de firma, want mijn onderneming resulteerde in vijfmaal de opdracht voor de beschildering van een astronomische kunstuurwerk. Ze staan in Parijs, in het gemeentehuis in Best, in het stadhuis in Hoorn, in Kollenberg, Duitsland en het grootste en laatste astronomisch kunstuurwerk is te vinden in het Nationaal Beiaardmuseum in Asten, waar het sinds enkele jaren staat, nadat het jarenlang in het centrum van Asten achter in de Rooms-katholieke kerk Maria Presentatie heeft gestaan. De eerste vier zijn anderhalve meter in het vierkant, het vijfde twee meter en aan dit astronomisch kunstuurwerk is later een Driekoningenomloop toegevoegd, waarvan de aankleding en beschildering ook geheel van mijn hand zijn.

Dit waren voor mijn doen heel grote en bijzonder mooie opdrachten, die misschien maar zelden voorkomen in het leven van een kunstschilder. Op deze gedenkwaardige avond had ik deze eerste opdracht spontaan aangenomen. Mijn fantasie, de drang om me creatief uit te drukken en de mogelijkheid me op zulke tot de verbeelding sprekende opdrachten uit te leven, hadden me een flinke duw in de rug gegeven. En tijdens het schilderen leverde het me nog een andere bijzondere ervaring op, ik hield me voor de allereerste keer bezig met toegepaste kunst. Dit keer maakte ik nu eens geen autonoom schilderij, maar beschilderde een instrument, een gebruiksvoorwerp met een heel concrete functie. Mijn arbeid was van grote toegevoegde waarde, omdat die het technisch zeer vernuftig astronomisch uurwerk tot een serieus kunstuurwerk verhief. Deze mooie, eervolle opdrachten brachten me op heel nieuwe ideeën. En let wel, ik verwierf ze – om even terug te komen op wat ik hierboven geschreven heb – omdat wij de campanoloog van de firma Koninklijke Eijsbouts Klokkengieterij in Asten persoonlijk kenden. Wat maar weer bewees hoe belangrijk relaties voor ons waren. We hadden al heel veel bijgeleerd.

07-04-2013 om 19:35 geschreven door Elisabeth  

6 april 2013

Orde en netheid

De boel ordenen, daar heb ik een speciaal talent voor. Dat moet wel ergens vandaan komen, het heeft beslist met mijn karakter te maken en natuurlijk met de manier waarop ik vroeger thuis grootgebracht ben. In een gezin van dertien kinderen, op de wereld gekomen in een tijdsbestek van amper achttien jaren, moest wel orde heersen. Als daar niemand was geweest die in zo’n huishouden de scepter zwaaide (zeker nadat er geen vader meer in huis was), zou het er een janboel geworden zijn. Da’s heel mooi op schilderijen van Jan Steen en Pieter Brueghel, maar in de praktijk geeft het toch vaak de nodige problemen.

Goed, ik ben dus opgegroeid met orde en regelmaat, want ook dat laatste hield moeder scherp in de gaten. Er werd thuis niet afgeweken van het dagelijks patroon, drie maaltijd op vaste tijdstippen, op tijd opstaan, op tijd naar bed. Niemand leed daaronder, in tegendeel, in ons grote gezin liep alles gesmeerd, ieder had zijn eigen taken en zonder veel misbaar werden die door ons gehoorzaam afgewerkt.

Toen ik thuis wegging om te gaan studeren, kwam ik eigenlijk pas voor het eerst met chaos en troep in aanraking. Studenten, zo bleek al gauw, namen het niet zo nauw met orde en netheid. Dat waren ouderwetse, aftandse begrippen, daar stond je boven, daar lachte je om, want je had wel wat belangrijkers om je mee bezig te houden, al was het maar je studie, die ook niet eens bovenaan je lijstje van prioriteiten stond. Dat was voor mij helemaal nieuw. Ik had er vijf jaar avondstudie opzitten, gevat in een heel strak leefpatroon. Dat had prima gewerkt, ik was er tevreden mee geweest en had er ook veel baat bij gehad.

Ineens kwam ik in een leefwereld terecht waarin heel andere regels golden. Orde en regelmaat werden er weggelachen, als oerburgerlijk gestempeld en fatsoen was ouderwets. Ik schaamde me voor mijn eigen afkomst, want die was nu juist van de meest oerburgerlijke soort en fatsoenlijker dan ik was opgevoed, was bijna ondenkbaar. Zoals het gaat met studenten…ook ik probeerde me enigszins aan te passen, niet al te erg, om mijn familie niet voor het hoofd te stoten en te provoceren, maar net genoeg om niet ál te erg af te wijken van de rest. Ik had er grote moeite mee en hield het niet lang vol.

Jaren later moest ik wel een beetje lachen om mijn valse schaamte van toen. Ouder en wat wijzer geworden, was ik intussen blij met mijn aangeboren en van huis uit meegekregen gevoel voor orde en netheid, want dat resulteerde in harmonie en schoonheid, was mijn ervaring. Eenmaal los van thuis, mijn studententijd achter me, moeder van vier kinderen en kunstenares, had ik ondervonden van hoeveel nut die burgerlijke netheid een mens kan zijn, hoeveel extra energie en tijd me die opleverde. Mijn oude wijze moeder was zo gek nog niet geweest. Dankzij dat burgerlijk fatsoen, dankzij haar behoefte aan rust, regelmaat en orde had zij haar hele huishouden op poten gehouden – ik ervoer het nu zelf! Een prettige bijkomstigheid, die van grote betekenis gebleken is voor me, was mijn ervaring dat een ordelijk huis en een regelmatig leven niet alleen schoonheid en harmonie creëerden, overal in huis, maar ook mijn overladen geest tot rust brachten. En...dat werkt nog altijd zo, eerst en vooral voor mij als kunstenares!

Toch leeft bij veel mensen blijkbaar nog altijd het idee dat ‘artistiek’ en ‘chaos’ onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een kunstenaar is pas echt een kunstenaar als hij/zij chaos om zich heen gecreëerd heeft en een onregelmatig leven leidt. Het beeld van de bohemien, het clochard-achtige type is uitgegroeid tot een symbool voor het begrip ‘echte kunstenaar’. Jammer, want juist een kunstenaar heeft er, net als ieder ander, heel veel baat bij om zijn boeltje te ordenen. Voor het quasi-artistieke komen ze bij ons bedrogen uit…want de invloed van mijn oerburgerlijke moeder is overal waarneembaar, tot en met in het kleinste geheime kamertje. Prettig fatsoenlijk dus.

En dan nu:

We moesten leren geduld te beoefenen, het kwam voor dat zulke (langdurige) ontmoetingen, die zich soms meerdere keren herhaalden voor men tot een definitieve beslissing kwam, zonder enig resultaat bleven. Maar het gebeurde evengoed dat we onverwacht (snel) succes boekten. Met deze zeer wisselende ervaringen leerden we op den duur wel omgaan. Joep, die zeker doordeweeks liever niet zijn atelier uitkwam, had het er niet altijd even gemakkelijk mee, maar met vereende krachten probeerden we een en ander toch zo prettig mogelijk te laten verlopen en mensen nooit onder druk te zetten. De ernst van Joep en mijn natuurlijke drang om het de mensen zoveel mogelijk naar de zin te maken, compenseerden elkaar ruim voldoende. Daarbij begrepen we allebei goed genoeg dat ons lot min of meer afhing van deze hartelijke ontvangsten in de huiselijke sfeer. En last but not least heeft een aantal van deze ontmoetingen ons naast de broodnodige bestaansmiddelen, ook heel fijne, zeer waardevolle vriendschappen voor het leven gebracht.

Aan geen galerie of kunstinstituut verbonden en niet in de BKR, hadden we financieel nooit zekerheid, het is zelfs voorgekomen dat we op de rand van de onvervalste armoede balanceerden. Maar tegenover deze schommelingen in onze financiële toestand stond wel onze vrijheid van leven en werken en de bevrijdende wetenschap, door geen mens opgejaagd of gecontroleerd te worden. Hoe prettig dit zonder meer ook was, het was niet altijd even gemakkelijk, verre van dat zelfs. Die altijd aanwezige financiële onzekerheid, de permanente druk ervan, heb ik persoonlijk wel ervaren als het moeilijkste en meest belastende in mijn kunstenaarsbestaan. Al het geld dat we overhielden als het beetje huishoudgeld was opgebruikt en onze maandelijkse vaste lasten betaald, probeerden we opzij te leggen. Dat werd bestemd voor noodsituaties als een kapotte wasmachine, koelkast of andere huishoudelijk apparatuur, of schade aan het huis. Wat we konden, zetten we opzij voor de studies van onze kinderen. Dit hield in dat we ons de eerste dertig jaar van ons huwelijksleven geen enkele vorm van luxe permitteerden. Daar konden we goed mee leven, zolang de financiële druk niet al te groot werd.

Een heel ander verschijnsel, dat niets met onze financiën te maken had, maar mijn plezier in het schilderen pur sang behoorlijk kon temperen, was het feit dat mensen, op grond van het werk dat ze al van me kenden, een en ander van me verwachtten dat ik niet kon waarmaken. Voldoen aan andermans verwachtingen ervaar ik nog altijd als een van de zwaarste lasten in mijn leven. Als men iets van me verwacht op grond van wat ik in het verleden gepresteerd heb, verlies ik, uit angst de ander teleur te stellen, mijn onbevangenheid. Als kunstenares woog dit zwaar op me, het remde me in mijn spontaniteit en hinderde me het meest als het om portretopdrachten ging. Altijd moest ik iets in mezelf overwinnen om aan een nieuwe opdracht te beginnen. Als ik achter mijn schildersezel stond en het witte doek voor me zag waar nog geen enkele penseelstreek op stond, voelde ik die druk het sterkst. Pas als ik een aantal penseelstreken op het schilderslinnen geplaatst had en het gevoel begon te krijgen dat het me misschien wel ging lukken, viel die spanning grotendeels van me af, maar nooit helemaal. Men zou denken dat dit met de jaren en de nodige ervaring wel verdween, maar dat was niet het geval, het heeft me gehinderd zolang ik heb geschilderd. Mijn weerzin tegen die druk van de verwachting, vanwaar ook, is de voornaamste reden geweest die me in de late jaren negentig deed besluiten geen opdrachten meer aan te nemen.

Joep liet eind jaren zeventig nog al zijn wassen beelden in brons gieten bij de firma Koninklijke Eijsbouts Klokkengieterij in Asten. We waren bevriend geraakt met de campanoloog (die in de directie van dit bedrijf zetelde) en zijn vrouw. Joep had op diens verzoek zitting genomen in het bestuur van het Nationaal Beiaardmuseum, waarvan de campanoloog (klokken- en beiaarddeskundige) conservator was. Op een dag werd ik door hem gebeld. Hij vertelde me dat men in de fabriek bezig was een astronomisch kunstuurwerk te maken, in opdracht van the European Space Agency (ESA) in Parijs. Het was voor de firma Eijsbouts de eerste opdracht voor een dergelijk kunstuurwerk. Een van de ontwerpers van de tekenkamer van de firma had een ontwerp gemaakt voor de grote wijzerplaat. De campanoloog wilde mijn mening hierover horen en stond open voor nieuwe ideeën. Verrast door zijn vraag en nieuwsgierig naar wat ik te zien zou krijgen, ging ik op zijn uitnodiging in.

06-04-2013 om 11:38 geschreven door Elisabeth  

05-04-2013 om 11:50 geschreven door Elisabeth  

4 april 2013

Reanimatie

Teruggeroepen worden, het leven weer in, terwijl je voor dood ergens buiten op straat op de grond ligt of ergens in een hoog ziekenhuisbed. Die beelden kennen we allemaal en als we de ‘reclame’filmpjes mogen geloven die de Nederlandse Hartstichting de ronde heeft laten doen, dan mogen we zeer hoopvol verwachten dat we uit zo’n reanimatie weer gezond en wel tevoorschijn springen. Even een stoornisje gehad, de batterij weer bijgesteld en opgeladen en daarna weer een heel leven voor ons. Dat is toch mooi! Wie zou dát niet willen....

Het dagblad Trouw spreekt dit vandaag wel tegen. Slechts acht procent van de mensen die op straat gereanimeerd worden, overleeft het en daarvan maar een enkeling fatsoenlijk, aldus Trouw. De rest gaat dood of houdt er de een of andere stoornis aan over, en alle nog levende gereanimeerden zijn vanaf dat tijdstip, of ze willen of niet, hartpatiënt. Want al hadden ze voorheen geen enkele kwaal of pil, na een dergelijke gezondheidsstoornis en medische ingreep komen onherroepelijk de hartritmestoornispillen in beeld, de bloeddrukverlagers en bloedverdunners en staan ze halfjaarlijks op de polichecklist van hun cardioloog.

Reanimatie staat in de belangstelling, de ziekenhuizen beginnen zich bewust te worden van de zin en zinloosheid ervan. Toen ik vorig jaar zeer plotseling met een alvleesklierontsteking werd opgenomen in het ziekenhuis kwam een van de EHBO-artsen naar me toe met een papier in de hand. Niet om me te onderzoeken, dat was al gebeurd, nee, om me te vragen: 1. of ik in geval van nood gereanimeerd wenste te worden en 2. of ik in zo’n geval aan de beademing wilde.

Nu ben ik door mijn eigen langdurige ziek zijn zo’n beetje door de wol geverfd en heb over zulke dingen nolens volens goed nagedacht. Ik had mijn antwoord klaar: geen beademing, geen reanimatie. De man tekende dat op en vertrok weer. Tien minuten later kwam hij terug. “Ik wil hier nog even op terugkomen, mevrouw Coppens,” zei hij. “U ziet er goed uit, u bent helder van geest, u verkeert momenteel in een redelijk stabiele gezondheidstoestand en toch geeft u aan niet gereanimeerd te willen worden.” Ik was stomverbaasd, dit had ik nog nooit meegemaakt. Maar al gauw werd het me duidelijk: “U zou ook kunnen overwegen om u één keer te laten reanimeren en als dat mislukt, géén tweede keer. En beademing is veel minder ingrijpend dan reanimatie,” betoogde hij. Een deal dus.

We praatten er even over door, ik liet me door hem voorlichten over de kansen en onmogelijkheden en stemde uiteindelijk aarzelend in met zijn voorstel. Aarzelend, omdat ik er toch niet helemaal het gevoel bij had dat ik van dit zo plotseling veranderde besluit had verwacht: opluchting – nieuwe extra kans in geval dát… Nee, het voelde niet zo.

Weer terug thuis ben ik erover gaan nadenken. Ik overwoog mijn huidige levenssituatie: ik ben bijna zeventig jaar oud. Ik heb alles in het leven meegemaakt wat een mens kan meemaken – ik ben jong geweest, student, verliefd, getrouwd, echtgenote, moeder en zelfs oma geworden. Ik ben langdurig ziek, heb alle mogelijkheden en beperkingen van de gezondheidszorg ervaren en verkeer nu in het stadium waarin ik zonder aarzeling kan zeggen een heel mooi leven gehad te hebben. Ik besef ook dat er, naarmate ik ouder word, meer en meer risico is op (nog meer) ziekte en beperkingen, ernstige stoornissen die direct en indirect nare gevolgen kunnen hebben voor mijn gezin.

Wat zou ik me toch nog laten reanimeren als de kans op een kwalitatief redelijk leven nagenoeg nihil is…. Wat met die beademing als ik in feite voor de hemelpoort sta….

Eén ding werd toen zeker voor me: voor het welzijn van mijn gezin en om nare misverstanden in het medisch circuit te voorkomen, is het zinvol wat dit aangaat mijn eigen wensen en verlangens in een codicil te zetten. Dus heb ik de daad bij het woord gevoegd. Al jaren eerder trouwens. En elk jaar herzie ik mijn codicil: wil ik het nog steeds zoals het hier staat? Zo ja, nieuwe print, nieuwe handtekening, nieuwe datum, en de hele wereld weet dat ik niet meer op reanimatie of beademing zit te wachten.

Wél zo prettig voor degenen die achterblijven en stukken goedkoper voor de gezondheidszorg. Ik kan het iedereen aanbevelen.

En dan nu:

ANGELA

sterk in haar ziek zijn

Eén heel bijzondere ervaring met portretschilderen is me altijd bijgebleven, de dag waarop ik Angela Bosma geschilderd heb, een gesluierd zonnige herfstdag. Haar heb ik leren kennen door de schilderijtjes die ze al van me gekocht had. Ze had me ook haar twee kinderen laten portretteren. Ze woonde met haar gezin in Rosmalen en was een zachtmoedige, bijzonder mooie vrouw, die me altijd deed denken aan de karakteristieke portretschilderijen van de Italiaanse kunstschilder Amadeo Modigliani (1984-1920).

Blijkbaar had ik tot haar tevredenheid en die van haar man mijn opdrachten vervuld, want op zekere avond werd ik door haar echtgenoot gebeld met de vraag om Angela te portretteren. Zij bleek zeer ernstig ziek te zijn en zou binnen afzienbare tijd al haar mooie, sluike, donkere haar verliezen. Haar man wilde haar graag vereeuwigd hebben voordat dit zou gaan gebeuren. Angela was te zwak om naar Vlierden te komen, dus ging ik in de herfst van 1977 met al mijn schildersspullen naar Rosmalen. Lendert, die in juni geboren was, nam ik mee omdat ik hem nog borstvoeding gaf.

Die dag zal ik nooit meer vergeten. Er scheen een gesluierd herfstzonnetje, waardoor het buiten heiig was en in de woonkamer alles met diffuus licht omgeven leek, Angela in haar grote rieten leunstoel, die licht kraakte bij elke beweging, in het bijzonder. Ze zag er heel mooi, vredig, maar broos uit. Met lood in de schoenen begon ik aan deze moeilijke opdracht, in het besef dat dit portret binnen niet al te lange tijd voor haar man de herinnering zou zijn aan zijn lieve overleden vrouw.

Angela had er met mij heel rustig over gesproken. Ze wist dat haar ziekte uitzichtloos was en leek dit aanvaard te hebben. Zoals ze daar in haar stoel zat, met haar ranke, slanke, roomblanke handen gevouwen in haar schoot straalde ze rust en bezonkenheid uit, vredige aanvaarding. Dat was voor mij, springlevende, nog zogende jonge moeder vol hoop op nog een heel lang leven, bijna niet te bevatten. Haar kalme berusting in dit zware lot maakte diepe indruk op me, greep me sterk aan. Als vanzelf schilderde ik, hoewel de herfst nog maar net begonnen was, een winterlandschap als achtergrond. En terwijl we in weldadige stilte ieder met onze eigen gedachtespinsels bezig waren, klonk uit de speakers van de cd-speler heel zachtjes pianomuziek van Eric Satie, op fijnzinnige wijze gespeeld door Reinbert de Leeuw. De hele dag luisterden we alleen naar die pianoklanken. We spraken nauwelijks met elkaar, door me te concentreren op het schilderen kwam ik tot rust. Ons samenzijn voelde goed, fijn, stil en vredig.

Aan het eind van de dag had ik Angela's portret, althans toch haar fijne gelaatstrekken, haar ingetogen, serene persoonlijkheid te pakken en voelde met grote zekerheid dat zij het wás, met haar hele wezen. Angela bevestigde dit, was er gelukkig mee en toen haar echtgenoot later thuiskwam, toonde hij zich verrast, tevreden en blij met het schilderij. Ik moest het doek mee naar huis nemen om het te voltooien, tot teleurstelling van deze twee sympathieke mensen, die er ook in dat stadium al heel tevreden mee geweest zouden zijn.

Anderhalf jaar later stierf Angela en toen men haar ten grave droeg, klonk opnieuw 'onze' pianomuziek van Eric Satie, en dan nu op de piano vertolkt door een goede vriend. Het is de meest ontroerende ervaring voor me geweest in heel mijn mooie, soms veelbewogen carrière als portretschilderes.  

04-04-2013 om 11:50 geschreven door Elisabeth  

3 april 2013
Overdosis
We worden met z'n allen veel ouder dan onze voorouders. Vroeger kwam het nog in de krant als iemand honderd jaar werd, gouden huwelijksparen werden uitgebreid gefotografeerd en in de bloemetjes gezet en wie de zestigjarige bruiloft haalde, was in één klap een nationale held. We waren nog niet overgemedicaliseerd zoals nu en gingen nog op een natuurlijke manier dood.
Da's nu dus heel anders. We leven veel langer en worden allemaal ook veel langer in leven gehouden, niet zelden langer zelfs dan ons lief is. Eén steeds groter probleem hierbij is de toenemende hoeveelheid aan medicijnen en behandelingen die hiervoor nodig zijn. Vroeger deden een sinasprilletje voor de kinderen en een aspirientje voor de volwassenen wonderen. Veel huis-, tuin- en keukenziektes werden ermee bestreden en genazen er vaak geruisloos mee.
Die tijden zijn voorbij. We zijn allemaal voor onze ziektekosten verzekerd en de meeste medicijnen zijn daarbij inbegrepen. Sterker nog, we zijn hierin zover doorgeschoten, dat we menen voor ieder akkefietje een pil nodig te hebben. We zijn helemaal gemedicaliseerd. We rennen voor iedere scheet naar de huisarts en eisen al snel een verwijzing naar de specialist als we vinden dat de boel niet opschiet.
Zelf had ik een heel wijze oude moeder, die haar dertien kinderen in dit opzicht behoorlijk kort hield door op elke lichamelijke klacht zeer geruststellend te reageren met: "Och kind, het is vanzelf gekomen, 't zal ook vanzelf wel weer weggaan." En in de meeste gevallen had ze gelijk. Afgezien van ikzelf met mijn brakke lijf zijn mijn zes broers en zes zussen gezond groot geworden en huldigen tot op de dag van vandaag dit kerngezonde principe.
Om me heen zie ik het meestal heel anders. Zeker bij oudere mensen. Ik ken er legio die 's morgen een hele waslijst aan medicijnen moeten innemen en in feite al gegeten en gedronken hebben als ze daarmee klaar zijn. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe dit zich heeft ontwikkeld en ik denk dat ik toch tenminste één van de oorzaken hiervan wel ken.
Naarmate we ouder worden, hebben we meer kans op ziektes. Laat ik mezelf als voorbeeld nemen. Ik heb de ziekte van Crohn. Daar staat een bepaalde vorm van medicamenteuze behandeling voor en hiermee heb ik mijn eerste serie pillen al binnen. Crohn gaat soms gepaard met vormen van reuma, in mijn geval is dat zo, dus komen er reumamedicijnen op het lijstje. Dat gaat een tijdlang goed, maar dan ontwikkelt zich bijvoorbeeld hoge bloeddruk. Opnieuw worden medicijnen toegevoegd aan het lijstje. Er komen hartritmestoornissen en ook daar worden pilletjes op losgelaten.
Al die ziektes worden behandelend door verschillende specialisten, die van elkaar niet weten wat ze voorschrijven. Het staat allemaal in de diverse computers, maar in mijn hele 'carrière' als patiënt maak ik het maar zelden mee dat artsen expliciet controleren of hetgeen zij voorschrijven overeenstemt met de rest van het medicijnlijstje, en evenmin of er van dat lijstje niet het een en ander geschrapt kan worden. Als ikzelf mijn medicijnlijst niet meeneem, wordt er door de meeste artsen niet eens over gesproken.
Bij ouderen kan op deze manier de medicijnlijst gigantisch groeien. Het verbaast me niks dat sommige ouderen hierdoor een medicijnvergiftiging oplopen of totaal van de wijs raken en zelfs met vermeende dementieverschijnselen in een verpleeghuis terechtkomen. Een boel ontwikkelingen in de medische wetenschap zijn een zegen voor ons, maar met het verdwijnen van de generatie Nuchterheid Der Grote Gezinnen zijn wij het afgeleerd om ons lichaam rustig de tijd te geven om zélf de ongemakken te overwinnen en verliezen we steeds meer aan natuurlijke weerstand.

Misschien moet De Politiek haar oor maar eens te luisteren leggen bij het handjevol moeders van grote gezinnen dat nog leeft, die er niet mee aangemaakt konden/kunnen zijn om voor elk kwaaltje en pijntje de dokter te roepen. Men kan er in de gezondheidszorg miljarden mee besparen.

En dan nu:

OP AANVRAAG VEREEUWIGD

mensen met karakter – van 1971 tot 1992

Joep werkte zowel in de molen als in ons huis. In huis boetseerde hij in de kleine kamer die aan de woonkamer grensde en eigenlijk bedoeld was als ouderlijke slaapkamer. Wij hadden voor onszelf, net als voor onze dochtertjes, de slaapkamer boven ingericht. Als de kinderen naar school waren, zat ik in onze woonkamer te schilderen op paneeltjes van geprepareerd spaanplaat of schilderslinnen en als ik lekker bezig was, ging ik er ook nog mee door als ze weer thuis waren. Dan vermaakten zij zich het eerste uur meestal ook met tekenen en schilderen. Vijf jaar na onze verhuizing bouwde Joep een atelier aan huis en later ben ik daar gaan schilderen. Ook in het atelier waren de kinderen meestal bij me.

Mijn opdrachtgevers gaf ik altijd de vrijheid om het portretschilderij, als het klaar was, wel of niet aan te kopen, zodat ik me vrij kon voelen en het kind, de man of vrouw kon schilderen op de manier waarop ik dat zelf wilde. Dit werkte uitstekend. Slechts één keer in mijn carrière als portretschilderes heeft een opdrachtgever het portretschilderij niet gekocht. Door te exposeren raakte ik hier en daar bekend, begon mijn werk te verkopen, ontwikkelde een zekere naam onder liefhebbers van naïef-(sur-)realistische kunst en kreeg zo nu en dan een opdracht voor het schilderen van een portret. De mond-tot-mondreclame werkte blijkbaar uitstekend, want ik deed niets bijzonders om hiervoor opdrachten te verwerven.

Met de vrijheid die ik mezelf had toebedeeld door opdrachtgevers nergens toe te verplichten, had ik de ruimte om geheel in mijn eigen stijl te schilderen en er mijn eigen visie op het karakter van de mens die voor me zat in te verwerken. Om goed zicht te hebben op de persoon in kwestie plaatste ik hem liefst recht tegenover me. Ik begon altijd met een praatje te maken met hem of haar, om de start wat te vergemakkelijken, want er was altijd van beide kanten wel enige spanning voelbaar. Degene die geportretteerd ging worden had meestal nooit eerder geposeerd voor een kunstenaar en voelde zich welhaast zeker onwennig.

Voor mij was het iedere keer opnieuw afwachten wie er tegenover me kwam zitten en hoe mijn gast zover te krijgen dat hij of zij zich ontspande. Voor de kinderen had ik stripboeken klaarliggen waarin ze mochten lezen, onder voorwaarde dat ze zo nu en dan even wilden opkijken als ik hun ernaar vroeg. Poseren heeft immers altijd iets gedwongens en deze manier van aanpak had voor mij dan ook grote voordelen, omdat het krampachtige, verlegene met zo’n ongebruikelijke situatie erdoor verdween.

Als die eerste onwennigheid was weggetrokken en we eenmaal op gang waren, ontstond vanzelf een soort sereen-energetische sfeer waarin ik heel prettig kon werken. In die kalme en toch zo energierijke schildersuren zag ik zonder uitzondering al mijn gasten tot rust komen en zich ontspannen, wat me in staat stelde dichter bij hun eigenlijke wezen te komen, hun gelaats- en karaktertrekken schilderend af te tasten zonder mezelf vrijpostig te vinden. Meestal voltrok zich dit proces ongemerkt, van beide kanten op een aangename manier, die een inspirerende en stimulerende uitwerking op me had. Vaak werden zowel kinderen als volwassenen na enige tijd mededeelzaam. Niet zelden ontstonden, zeker in de pauzes, zelfs heel vertrouwelijke gesprekken. Daar werkte wel aan mee dat we altijd uren in een betrekkelijk kleine ruimte bijeen waren en ik mijn ‘modellen’ graag aanmoedigde iets te vertellen over zichzelf of over allerlei gebeurtenissen in hun leven. Hierdoor ontstond er een sfeer van gemoedelijkheid, waardoor ze zich helemaal op hun gemak gingen voelen.

In het hele proces van eerste opzet tot afronding van het portret ontstond op deze manier vaak een speciale verbondenheid tussen degene die voor mij poseerde en mij, waardoor vanzelf iets van de binnenkant van zo’n kind of volwassene zichtbaar voor me werd. Het meest uitdagende en tegelijk huiveringwekkende van het portretschilderen vond ik om te proberen elke keer opnieuw met mijn fijne marterharen penselen op het nog ongeschonden witte schilderslinnen liefst in één dag het wezenlijke karakter van mijn gast te raken, om het in de dagen erna verder te kunnen uitwerken.

Als ik geconcentreerd bezig was met de opzet van het portret, klonk dikwijls de stem van Kees Bol in mijn hoofd: “Durf gerust te overdrijven, overdrijving kenmerkt de zaak! Benadruk het karakteristieke, maak het desnoods karikaturaal!” Dat maakte me dan vrijer, daar kon ik iets mee, ik ontwikkelde er een scherp waarnemingsvermogen door en een zekere vaardigheid in het met een paar penseelstreken karakteriseren van degene die tegenover me zat. Schilderend achterhaalde ik wat áchter de façade van uiterlijke kenmerken van het gelaat verborgen lag. Het was fascinerend te ervaren dat ik, naarmate het portret vorderde, mijn gast ook echt beter leerde kennen. Het was en bleef spannend, maar terwijl ik trachtte de compositie, het lijnenspel, de vlakverdeling, de kleuren en vooral het wezen van die ene mens die voor me zat op me te laten inwerken en in olieverven op doek te penselen, overkwam me dit mijn hele schildersleven lang bij ieder portret opnieuw. Het heeft me diep getroffen dat tijdens mijn portretsessies zonder uitzondering iedereen die tegenover me zat me zonder terughoudendheid zijn eigen kwetsbaarheid heeft laten zien.

Die herkenning, want dat was het in feite voor mij, raakte me telkens weer, ik voelde me er merkwaardig vertrouwd en verwant mee. De door mij te portretteren mensen lieten me onbewust op subtiele wijze in hun ziel kijken. Zoiets kon alleen ontstaan op basis van wederzijds vertrouwen. Het heeft me tot op de dag van vandaag verwonderd, dat het me tijdens al die zittingen gelukt is die sfeer van vertrouwelijkheid te wekken, waardoor ik zo diep kon gaan in het portretteren van dat ene kind, die ene volwassene die tegenover me zat.

Het portretschilderen is een van die ervaringen waarbij ik geleerd heb dat kwetsbaarheid niet per definitie bedreigend is, maar (mijn) creativiteit extra impulsen kan geven. Mezelf kwetsbaar opstellen kan een verrijking betekenen. Wie zijn kwetsbaarheid ontkent of die niet wil zien, mist een belangrijk stuk emotie. Het leven wordt niet gemakkelijker door het bewustzijn van mijn eigen kwetsbaarheid, maar het voegt wel iets belangrijks toe aan de emotionele kant van mijn bestaan. 

Door dit ook zo te ervaren terwijl ik mensen portretteerde, maakte het portretschilderen voor mij tot de mooiste en meest boeiende bezigheid. Zulke ervaringen hebben me keer op keer gemotiveerd om mijn persoonlijke kijk op de geportretteerde onbelemmerd te laten doorklinken in mijn portretten, hoe confronterend dit voor de opdrachtgevers soms ook kon zijn, want ook dat was mijn ervaring. Dat er veel waardering was voor mijn wel heel persoonlijke manier van portretteren, bewees het feit dat ik heel wat portretopdrachten kreeg en met een aantal van deze (ouders van de) geportretteerden ook bevriend raakte. Het zijn waardevolle, voor mij veelbetekenende ervaringen.

03-04-2013 om 20:57 geschreven door Elisabeth  

02-04-2013 om 18:59 geschreven door Elisabeth