We zijn ondertussen in Nasca geraakt, na weer een rit van 400 km maar dan op de Pan Amerika. De landschappen hier zijn fenomenaal¡ We zijn vertrokken vanuit Camana, een kustdorp dat echt ontzettend vies en vuil was. Er is een duidelijk verschil tussen de properheid van de steden in west en oost Peru¡ We reden richting het noorden met de zee aan onze linkerkant. In camana hing een dikke wolkenlaag waar de zon niet doorgeraakte, het was ook maar 12 graden. Waarschijnlijk weer het verhaal van Wolkje dat weer niet over de bergen landinwaarts geraakte. Het landschap veranderde voordurend: grote kliffen met rotswanden aan beide zijden, dan weer woestijnzand met bergen, vlakke gebieden met een rechte weg, haarspeldbochten, rode of oranje of zwarte rotsen, ook verschillende kleuren zand als er woestijn was... Ongelooflijk hoeveel verschillen op slechts enkele kilometers van elkaar. Bij elke rivier die vanuit het land de zee in stroomde, was er een langgerekte oase vol met velden, boomgaarden, kleine huisjes,... te vinden. Heel eigenaardig. Zonde van het vele zwerfvuil dat langs de weg verspreid lag. Onderweg een bezoekje aan een Inca- ruine, die een vissersdorpje moest voorstellen dat de vis ving en droogde. Daarna werd de vis door middel van 'runners' die om de 7 km afgelost werden, naar Cusco gebracht. Best wel een indrukwekkende gedachte...even de Andes over crossen ( en dat zonder nikes¡).
Hoe dichter we bij Nasca kwamen, hoe meer zon en woestijn. De bergen verdwenen en maakten plaats voor hete zandvlaktes en heuvels. Het is hier eindelijk lekker warm, met een temperatuur van 28 graden overdag. We hebben onze eerste, echte mummies gezien die op een begraafplaats lagen midden in de woestijn. Het had wel iets...
Onze vlucht over de Nasca lijnen is geboekt en staat morgen op de planning ( als de wolken geen spelbreker zijn). Het advies om niet te ontbijten, ga ik rustig in de wind slaan...
vroeg opgestaan om 7 uur te rijden op ons welbekend boemelbaantje van 40 per uur. Hoewel het deze keer op sommige plaasen wel wat slechter gesteld was met de weg. Het landschap daarentegen maakte alles weer goed. Prachtige bergen, ravijnen, dalen, gelaagde bergen met zelfs rood geoxideerde lagen alsof er werd geknoeid met rood poeder, nog meer bergen en ravijnen, tot het landschap plotseling veranderde in een uitgestrekte vlakke woestijn. De desolaatheid en de eenzaamheid waren imens, slechts een drietal auto´s tegen gekomen op onze route van slechts 200 km¡ ( ps Pa, echt iets voor jou¡) Onderweg gestopt in een dorpje, waar alles in voorbereiding werd gebracht voor het feest van een of andere heilige ( die klaar stond in de kerk om rondgedragen te worden) Kennisgemaakt met de pastoor die heel ijverig ons wilde begroeten... Gelukkig geen echt gesprek moeten voeren... Wij als vrome katholieken??? Ook moesten we een eigen stenen torentje bouwen langs de weg, zoals alle anderen doen. Daar werd Steven aangevallen door migrerende cactussen die een lift wilden om zich voort te plantem. Gevolg: stekels in zijn beide benen en vingers. Een uur later ontdekte hij nog een verstekeling aan zijn andere broekspijp...
We zitten nu opnieuw in een doorvoerdorp waar niets te beleven valt, behalve rusten. Morgen de Pan America Sud verder volgen richting Nasca....
Nieuw hotel en 3 pc´s ter beschikking, alvast bedankt voor alle leuke reacties en nieuws van het thuisfront¡
zondag 8/8: Lake Titicaca Bestaat het woord ´boemelboot´? Waarschijnlijk niet, maar het is toch een goede omschrijving van ons transport naar de eilanden. Met meer dan 50 boten in colonne naar de 40 drijvende eilanden, waar de vrouwen staan te wuiven om de boten te lokken. Na 1 gekozen te hebben, meerden we aan en kregen we uitleg over hun eilanden: De wortels van een soort papyrus worden in blokken van 50/50 cm gehakt: Wanneer ze in het water gelegd worden, dan drijven ze. Ze worden aan elkaar geankerd en ook aan de bodem. Daarop leggen ze maandeijks dikke pakken riet. De eilanden zijn ongeveer 200 vierkante meter groot en er staan kleine hutjes op van 2 op 2 m, waar ze met heel hun gezin in slapen ( in ons geval 5 personen). Zo leven er 20 mensen op 1 eielandje. Ze hebben een leefnet in het midden met vissen, een uitkijktoren waar de kinderen (van 2 - 6 jaar) op en af kruipen. De families leven enkel nog van het toerisme en verdienen door hun textiel en prullaria te verkopen. Voor een ritje in hun rieten catamaran betaal je 10 NS = ongeveer 3 dollar, evenveel als een hoofdmaaltijd in een lokaal restaurant¡ Reken er maar op dat ze 3/4, zo`n 15 personen meehadden¡ Een uur later weer met de boemelboot naar het eiland Taquile.Een ontzettend moordende steile klim van 20 min, die al zo breathtaking was na slechts enkele meters. De ijle lucht bevat nauwelijks genoeg zuurstof om je op de been te houden. Alsof ik de coopertest 3 keer achtereen liep, en dat gevoel al na enkele minuten¡ Dat wens ik mijn ergste vijand niet toe (moet ik zo iemand kennen...) Het eiland zelf was een teleurstelling¡ Het had meer weg van een Grieks eiland met huisjes, terassen voor de landbouw, een kerkje en schapen. Totaal niet de moeite om daar even rond te lopen, een dure lunch geserveerd te krijgen en dan 3 uur terug te varen. Sommige dingen weet je nu eenmaalniet op voorhand.
maandag 9/8: op weg naar de Colca Canyon Het is een feit , onze eerste verkeersboete¡ Een verkeersagent op het midden van het kruispunt niet gezien. Blijkbaar stond hij op 'rood' ( maar dan zonder zijn armen uit te strekken, zoals de onze doen) Een hele heisa, uitleg,... het uitschrijven van een boete van ongeveer $150. Toch even een belletje naar de man van de huurauto. Deze doorgegeven aan de politieagent en plots kwam er een andere oplossing aan het licht: het briefje terug geven, plooien en $40 ertussen. No problema was het antwoord. Zo verdient een agent hier dus zijn loon...
De colca is waanzinning mooi¡ We zijn pas hier, nauwelijks iets gezien maar het is indrukwekkend en vergelijkbaar met de Grand Canyon. Dat smaakt naar meer... Op 3 km van ons dorpje gaan dobberen in therminale baden. Het was slecht 39 graden warm, dat mocht best wat meer zijn. ( Caroline? Heb mijn baantjes niet gezwommen, krijg ik nu naar mijn voeten als ik terug ben? Ik lag zo lekker¡) Ik zit hier in het familierestaurant van ons hostal. Geen kaart, eten wat de pot schaft voor nog geen 1¡ Aardapelsoep met Andesrijst ( een soort mini kouskous) en kip met rijst en aardappel. Lekker zoals de meeste lokale maaltijden. Het hele restaurant zit vol met lachende Peruvianen, wat wil je, daar kook je toch niet voor?
dinsdag 10/8 Wat een uitstapje van 1 uur zou worden, draaide anders uit. De 4X4 kwam goed te pas en we ontdekten allerlei dorpjes verstopt tussen de bergen. Een heleboel vogels, kolibri`s en hopen kuddes gezien. Toen we 2 jonge gasten meenamen die stonden te liften, hadden we plots gidsen in de auto zitten. Alle bergen zijn volgebouwd met terassen, blijbaar dateren zij al van voor de Inca`s. Niet te geloven hoeveel en hoe goed ze ouderhouden zijn. Toen we halverwege toevallig uitkwamen op de weg naar onze volgende slaapplaats maakten we een gok. 30 km terug rijden en gaan tanken in ons vorig dorp of 30 km doorrijden naar het volgende dorp in de hoop daar een tankstation te vinden? Tja dan maar de gok, maar dat was mis... Geen tankstaiton te vinden, laat staan onze zeldzame gasoil 90. Dan maar de 60 km terug op een 40 per uur baantje enkel verhard met stenen. Ik begin er aan te wennen¡ Als troost kwamen de Condors nog even goeie dag zeggen en vlogen ze boven ons hoofd enkele rondjes. Morgen opnieuw de 60 km terug de andere kant op, deze keer met genoeg naft om de 350 km naar de kust te maken zonder nood te hebben aan een tankstation¡
Al even niets laten horen, maar we leven nog. We zitten in de Colca Canyon, vergelijkbaar met de Grand Canyon maar dan in het langgerekt. Ik zit nu op de pc van de baas van ons chique hotel. We moeten onszelf ook eens verwennen... Eindelijk het eerst sinds we hier zijn een bad! Zodra ik een pc vind die niet van de baas is op onze weg naar de kust, krijgen jullie een uitgebreid verslag...
Gisteren belandden we in een doorvoerdorpje. Een hotelkamer voor nog geen 8 met voor het eerst in 14 dagen kabeltv. Op die manier zijn we weer bij met de wereldnieuws via CNN, zagen de simpsons en Star Wars in Spaans¡ Toen we een `hapje`gingen eten in een naburig restaurantje, hadden we veel bekijks. Blijkbaar zien ze hier niet zo dikwijls gringo`s. Het was kijken en bekeken worden. Toen we een halve geroosterde kip bestelden, wat hier een lekkerij is, bleek dat de kip toch wat groter uitviel dan verwacht. Een halve hier, is even groot dan een hele bij ons... Hadden we dat maar op voorhand geweten.
De mensen hier zijn zeer verschillend, van uiterlijk maar ook ivm vriendelijkheid. Er zijn de hele traditionele mensen die je vaak op het platteand ziet. Kleine oude vrouwtjes met traditionele kledij en hun haren in een dikke vlecht of soms 2. Je hebt de gewonere mensen maar er zijn ook de rijkeren die zich vrij Westers kleden. Het zal wel aan het geld liggen zeker? Ook de vriendlijkheid is heel verschillend, sommigen lachen en helpen je met plezier, anderen ogen nors en er kan geen lachje van af. Zou het liggen aan hun eigen behandeling? Maar met ons geweldig taalgebruik, moeten ze meestal wel lachen. Solo un poco Espangol? Wat betreft dit Spaans maken we elke dag vorderingen, lukt het niet dan is het gewoon met handen en voeten. Aan de manier waarop ze iets vertellen, kan je ook veel afleiden.
We hebben er een rit van 4 uur opzitten. Ik heb zelf ook een half uur achter het stuur gezeten toen Steven een uiltje ging vangen. We zijn ondertussen van de hoge Andes naar de Altiplanos verhuisd. Dat wil zeggen: uitgestrekte, ontzettend dorre vlaktes op 3500 m hoogte, met nog maar een klein aantal toppen. Een vrij vlakke en rechte weg die veel deed denken aan de Amerikaanse films.
Tot onze spijt hebben we ook een vuilnisbelt gezien aan de rand van de stad, waar de honden en de mensen de resten aan het doorspitten waren. Zeer confronterend als je in een 4X4 ( Toyota Prada 3l naft ¡ ) met 7 zitplaatsen rondrijdt.
Morgen hebben we een eendaags tour geboekt naar de drijvende eilanden op het meer. Ze komen ons om 6 u 50 afhalen. (deze morgen toen we onze ruit wilden proper krijgen met een emmer water, bleek dat het ijs werd... Het heeft dus al gevroren.) Waarschijnlijk zal ik dus morgen bevriezen onderweg... Overdag is het wel warm tot zeker 23 graden. Die temperatuursverschillen hebben ons al allebei een snufneus bezorgd.
Rijden met een auto in Peru is een avontuurlijke taak, je moet ogen in alle richtingen hebben. Overal lopen zwerfhonden, herders met hun schapen, geiten, ezels, koeien en zelf varkens¡ Daar beleven we nog het meeste plezier aan, er was zelfs een stier die het niet eens was dat we wilden passeren. Gelukkig heeft onzs auto een koebaar, hihi,... dus geen gaten in onze banden. Ook zijn er vaak onderwachte putten in de weg, gele vluchtheuvels die je tegen 10 per uur moet nemen, hopelijk nemen ze daar in België geen voorbeeld aan... Er zijn ook vaak hellingen ingestort die de helft van de weg versperren, of soms is de halve weg ingestort. We hebben ook onze eerste staking meegemaakt. We kwamen net aan een brug waar een heleboel mensen samen liepen, ze gebaarden en achter de brug gooiden mannen stenen op de rijweg. Omdat ze er nog niet veel liggen hadden zijn we snel kunnen door glippen. Ik zou wel eens willen weten waarom ze staakten... De huisjes hier zijn gemaakt van leem die ze gewoon uit hun eigen achtertuin hakken, zeven en nat maken en er gewoon blokken van maken die ze in de zon laten drogen. De rijkeren die kalken hun huis nog. Overal langs de weg zie je huizen die beschilderd zijn met slogans van politieke partijen zoals: de pan (brood), condor, Apu (¡¡¡) partij. Waar ze voor staan weten we niet, mss hebben ze iets te maken met de stakingen?
Een trip naar werelderfgoed die meer dan $ 440 dolla kostte¡ Ticket van trein en inkom, taxi`s en bussen,... Was het dat waard? Zoek een afbeelding van MP op google, voeg er 3D , honderden toeristen, tientallen lama´s aan toe en je komt in de buurt. De bergen van het Cloudforest errond, zijn een schitterend decor voor een ruine die vrij middeleeuws aanvoelt. Veel te toeristisch uitgebuit maar wel het mooiste wat ik tot nu toe gezien heb.
Vandaag (donderdag) hebben we de 4X4 opgehaald en zijn we zelf op pad gegaan. Eindelijk zien we de schoonheid van het land. Tussen de bergen rijden op zoek naar ruines. Al bij al rijdt Steven best goed, ik heb soms een klein hartje, maar dit is niks vergeleken met de busrit¡ Ook het zoeken naar kleine onbekende overblijfselen is hopeloos, niets is aangegeven en je zit voor je het weet op een mini landweg. Hebben ook al de eerste lifter gehad, die spontaan achter in de bak sprong toen Steven wou vragen waar de ruines lagen... Hij heeft wel gelift maar onze ruines hebben we niet gevonden... ( Vooral omdat ik die landweggetjes echt niet graag doe... Ben toch een chicken...)
Tja het moest er van komen, als je de regengoden uitdaagt met een uitspraak: We hebben nog geen regen in het regenwoud gehad. Dan weet je wat je te wachten staat. De hele nacht regen en onweer, ook het inladen van de boot ´s morgens was lekker nat. Gietende regen¡ Eerst nog de propellor van de buitenboordmotor rechtkloppen met een hamer en de terug weg kon beginnen.
Van de boot onmiddellijk in de bus voor opnieuw een rit van 8 u. Ik begon er net aan te wennen tot ... Om 6 u ´s avonds plotseling een file, wat bleek: een landverschuiving die de weg blokkeerde... Dan maar terug draaien en een andere weg volgen. Eigenlijk kun je het woord weg hier niet gebruiken, meer een pad dat snel met een buldozer was uitgegraven, smal, vol putten,... Eerst kijken of er geen tegenliggers af kwamen en dan maar erin duiken. De chauffeur Emilio had ook zijn familie bij dus was ik toch gerust. Ondertussen was het pikdonker en enkel de koplampen verlichtten de weg. Toen kwamen de eerste tegenliggers... De kleine auto´s gingen nog net. Tot er een bus moest kruisen. Spannend hoor: tientallen peruanen schreeuwend op de donkere weg, bevelen roepen, iedereen uit de bus en zo er langs proberen te wringen. Dat was nog leuk... Tot op een volgend punt er een vrachtwagen vast gereden stond in een bocht tegen de rotswand om ons te laten passeren. Steven ging helpen, ik bleef zielig in de bus. Onze chauffeur was er niet zeker van maar iedereen stond te roepen dat hij moest doorrijden. Halverwege zaten we vast en twijfelde hij heel sterk. We schuurden langs de camion en toen zat er niets anders op dan doorrijden. Aan de andere kant hadden de achterste wielen slechts centimeters... Ik was er eker van dat we zouden vallen... Ik de afgrond in en Steven boven staan kijken. Met een aanroep naar de goden toe, zijn we er toch geraakt... Wat een avontuur, maar dat hoeft niet meer voor mij...
in de verte doemen de bergen terug op, we komen in de bewoonde wereld. Van 9 u tot 3 u in de boot, 2 u sneller dan verwacht op onze bestemming. Tegen de stroming met lage waterstand. De bootsmannen zwieren als apen langs de boot en beginnen vooraan te bomen als een gek als we dreigen vast te lopen. Het was vaak nipt, maar niets gebeurt¡ Het kan mss ook liggen aan de cerveza`s die we hun in de morgen getrakteerd hebben voor de goede zorgen, reis, het eten en het gidsen,... Op de achtergrond klinkt het voortdurende razen van een trein, ware het niet dat dit brulapen zijn. Een vreslijk zwaar klagend geluid, surrealistisch¡ Gisteren vond een groepslid een handgrote wolfsspin in haar slaapzak onder het muskietennet¡ Een andere dame heeft een uur gejaagd achter 2 exemplaren maar niets gevangen...
dag 8 De geluiden van een naderend onweer klinken steeds luider en luider en verstoort het idylische van onze lodge. Hutjes rond een tuin waarin enkele Oropendolas in de boom zitten te bouwen aan hun hangende nesten.Echte aanstelvogels die een geluid maken dat lijkt op een drupel water die in een glas valt, maar dan 100 keer versterkt. Ze lijken op onze eksters maar dan met een gele staart.
We hebben een trail van 4.6 km gevolgd in 4 u tijd¡¡¡ Weinig echte dieren gezien, wel tientallen highways gekruist: mieren met stukken blaadjes op hun rug die het pad kruisen,met duizenden tegelijk¡ Maf¡
Net terug van de hot springs: Heerlijk¡ Ontzettend heet water dat uit de rots komt en in kommen terecht komt, waar je in kan relaxen. Wat een voldoening. ps: pa, als kerstcadeau een echte hotspring in mijn tuin? Dat zal wel lukken, he?
dag 5: onafhankelijkheidsdag, weinig nieuws, veel verplaatsing
Dag 6 4 u 45 opstaan en vertrek naar de klemuur (Claylick) die de papegaaien en Macauws ( de grote bekende rode en blauwe) gebruiken om te detoxen na het eten van onrijpe vruchten.De kleinere papegaaien zijn te opgewonden en schrikkerig om te komen knabbelen. Maar uiteindelijk pas om half 10 is het dan zover, de Macauws ( denk aan de piraten) hebben genoeg zelfvertrouzen om toch een knabbeltje te doen. Een typische meute die vecht om 1 been: Elkaar bijten, afsnauwen, wegjagen, alsof de muur van 100 m niet bestaat hangen ze op 1 kluitje. Terwijl ik dit schrijf zijn er 8 locals aan het voetballen op een pleintje voor onze hut. Het is broeierig heet en ze zijn al een uur intensief bezig, veel andere ontspanning is er niet.... Na 3.5 in de boot zitten met op de achtergrond een buitenboordmotor is de rust hier zalig. We zijn trouwens terug in de tarantulla-lodge...
Morgen zullen we nog maar met 3 over zijn, de rest neemt het vliegtuig. Had ik geweten wat ik nu wist, had ik me stiekem verstopt in de laadruimte....
eindelijk uitslapen, ontbijt om 7 uur. Room with a view: het regenwoud, prachtig. Bezoek aan een meer, een afgesneden meander van de rivier met een heleboel zwarte kaaimannen van wel 4 m. Namiddag nog zo´n meer maar dit keer met een ander doel: Giant Otter¡ Onze bootmannen hadden ze snel in het vizier¡ Een prachtig dier, maar wel bedreigd¡ Spelend in het water, duiken achter vis, deze buit ruglings opknabbelen, zichzelf en de ander wassen, samenspannen om een kaaiman weg te jagen. Toen we op het punt stonden weg te gaan, ontstond er beroering in het nest: gepiep en gegrom enkele min lang. Tot plotseling de hele familie naar buiten komt met 4 kleine jongen in hun bek. Zwemlessen voor de kroost¡ Zelden gezien en een geweldig zicht¡ Bij valavond schoten de vleermuizen uit hun holen. Een medium-sized is zo groot als een merel¡ Toen het helemaal donker was, begon de jacht op kaaimannen. Hun ogen lichten nl rood op bij je zaklamp, niet te schatten hoeveel er op de oever en in het water lagen. Laten we stellen dat mijn geduld snel op was en ik alle sterren van het z- halfrond heb bestudeerd. Mij niet gezien om deze beesten lang te pesten, ze durven zel eens aanvallen.
opnieuw 6 uur varen naar het tentenkamp dat gewoon enekel hutjes bleken te zijn, wat een teleurstelling. Steven haalt zijn hart op, hij ontdekt vaak als eerste verscheidene vogels en apen. Een 2 uur durende wandeling met surveiveltips. Nadien een douche met koud water, bijgelicht door de zaklamp die Steven omhoog houdt, romantisch he? Er mag hier namelijk geen generator bollen, we zitten in een speciaal reservaat. Dat heeft tot gevolg dat alles verlicht wordt met petroleumlampen, kaarsen en je eigen zaklamp. Het is ook al om 6 uur donker... Je hebt je eigen beddegoed dat je telkens meeneemt. Je maakt je bed op en zorgt dat je muskietennet mooi dicht onder de matras vast zit. `s Nachts naar toilet gaan is een slecht idee: alle kleren en schoenen uitschudden en bekijken voor je ze aan doet. Alles goed bekijken eer je iets vastneemt, de deur bv. 20 meter wandelen en hopen dat je geen wildlife tegen komt. Laat staan de toilet, de bril, ... nog checken¡
Eindelijk terug in de bewoonde wereld, hoewel de drukte van de stad moordend is. Wat een avontuur, verhalen en ervaringen met honderd. Wat de titel betreft, die slaat op de terugweg, waarbij heel wat spannende dingen gebeurd zijn: Maar laat ik bij het begin beginnen....
dag 1 6 uur in de ochtend, een prachtige zonsopgang, een helse misselijk makende tocht van 8 uur voor de boeg. Onze groep bestaat uit 4 Nederlanders, een Amerikaanse, wij, de Finse gids Atru, onze eigen kok Orlando en een gekke chauffeur Emilio. Met een gammele bus door de bergen, met aan de ene kant een greppel en de roswand en aan de andere kant euhm niks. Duizend doodsangsten beleefd bij elke haarspeldbocht, tegenligger of inhaalmaneuver. Een stuurfout is fataal en honderden meters de dieperik in. Een stoffige weg, soms breed maar meestal smal, uitgehakte zeer nipte tunnels, watervallen die de weg dwarsen, putten,... Bewijzen van zware aardverschuivingen na een ongewoon hevig onweer in februari ( 3 dagen na de verschuiving in Machu piccu) waarbij de weg een maand afgesloten was en 1 dode viel. Van de Andes naar het Cloudforest met het verhaal van Wolkje ( welbekend bij al mijn oud eerstejaars) = stijdingsregens die het regenwoud voeden. Een prachtige lodge in de jungle met de krekels op de achtergrond.
Een korte opsomming: met een gemotiriseerde kanoe met dak 6 uur varen, birdspotting ( gieren, aalscholversm parapluvoogels, ijsvogels, reigers, havikken, arenden) maar ook apen, kaaimannen. Vastgelopen op de rievierkeien, duwen maar... Niet makkelijk maar wel leuk¡ De eerste huiskat van een lodge tegengekomen, die toch de mijne noch de nijn kan vervangen¡ Maar blijkbaar hadden ze nog huisdieren¡ Raad eens wat ik ontdekte op het plafond enkele meters van mij, toen ik rustig op de toilet zag? Ja hoor, een grote tarantulla¡¡¡ Alle toeristen in rep een roer, de locals hadden plezier¡ Mijn toiletbezoek verliep vanaf toen niet meer zo kalm...
Morgenvroeg vertrekken we voor 9 dagen naar het Manu Reservaat. We zullen midden in de jungle zitten en dus geen kans hebben om verslag uit te brengen. De communicatie ginder gebeurt per radio, dus waarschijnlijk zul je ons niet horen voor de 2de augustus... Geniet nog van de vakantie en tot de 2e, met een uitgebreid verslag vanuit de bushbush¡¡¡
´s Morgensvroeg een taxi, die door een dom toeval zonder LPG viel op de hoek van het vliegveld. Soms moet je geluk hebben¡ Nog geen uur vliegen over de droge uitgestrekte Andes, met af en toe een helderblauw meertje en enkele toppen bestrooid met bloemsuiker (= sneeuw). Een reusachtige U- bocht met het vliegtuig waarbij het rakelings langs de bergen af scheerde voor de landing, was niet aangenaam voor de zenuzen. De bomen lekenplots veel groter dan ik wilde.
Ons nieuwe hostal is koloniaal, groot en gezellig. (Zonde van de ontelbare Franse bezoekers) We kregen direct een tas coca thee om ons te helpen aanpassen aan de hoogte. 3000m voel je aan je lichaam en je hoofd voelt licht en dronken.Voorlopig is het aangenaam warm met temperaturen boven 20. Deze nacht wordt andere koek: -1 is voorspeld¡ Ik heb mijn Alpaca muts al gekocht om mijn oren warm te houden.
De stad is mooi maar ontzettend druk. Honderden toeristenbureautjes verkopen hun tours en spreken je de hele tijd aan. Ook de eerste echt souvenierswinkels zijn opgedoken. Steven zag de eerste Alpaca aan de hand van een vrouwtje met originele klederdracht. Op die manier prberen ze geld te verdienen door te poseren. Het zijn prachtige beesten met een reuzezachte wollaag. Om een of andere reden doen ze me denken aan mijn nijn: een oor omhoog, de ander plat, aandachtig rondkijken en kuren¡ Tot morgen¡
Noodzakelijk na alle musea, een bezoek aan Miraflores en het feit dat er eigenlijk niet meer veel te zien valt inde hoofdstad. Miraflores is het residentiële gedeele van de stad, dat aan de zee ligt. Veel flats, hotels, disco`s, starbucks, mc donalds en aanverwanten, zijn hier te vinden. Een typische Westerse shopping buurt waar toeristen volgens de reigidsen veilig kunnen overnachten. Gelukkig dat we die raad niet volgden¡¡¡
Gisteren ontdekten we bij toeval (laten we zeggen dat ik verdwaald was) een lokale overdekte markt. Honderden kleine standjes met fruit, groenten, kleding, juwelen, huishoudspullen, elektro,... Ook de vlees en vis afdeling was de moeite De mensen op de markt zijn super vriendelijk, laten je proeven, poseren op de foto,... Bij het kopen van 1 granaatappel schonk een Peruviaanse bomma van 90 me 2 mini bananen extra¡
Ook het eten is hier echt lekker. Rijst en papa (gefrituurde dikke aardappelen) worden geserveerd met steak, kip, omelet,... Langs de baan verkopen ze broodjes met beleg en soms ook sla voor nog geen 0.20¡¡¡
Morgenvroeg vertrekken we rihcting de legendarische stad Cusco.Hopelijk zal de hoogte ons geen parten spelen¡
Vandaag de eerste taxi rit. Best wel leuk: eerst onderhandelen over de prijs, tot akkoord is instappen en weg wezen. Optrekken als een gek, stoppen uit uiterste nood, op de centimeter anderen wegduwen, het kruispunt stilletjes veroveren door langzaam op te rijden, toeteren als het niet snel genoeg gaat of als de voetgangers in de zeg lopen,... zijn de taken van de chauffeur. Lima wordt beschouwd als een mistroostige stad in de winter. Een wolkendek ( als de buik van een grijze ezel is de lokale uitdrukking), met heel wat vochitgheid bedekt de stad. Achttien graden maar toch een frisse wind. Ligt het aan onze aanwezigheid of aan de klimaatsverandering, maar hier schijnt elke middag de zon en dat zijn ze niet gewoon. `s Avonds komt de koude terug en maakt alles vochtig. Als dat in de kleren zit, is het gedaan met warm blijven¡ Peruanen zijn zeer vriendelijk en aangenaam, de stad voelt zeer Europees aan. Hopelijk zal de rest van de reis Zuid- Amerika promoten ipv een Spaanse kolonie die vast gevroren zit in zijn semi-Europese gewoonten. Alles wordt hier in gereedheid gebracht voor de nationale feestdag. Veel militair vertoon: waterkanon, tanks, oproerpolitie, machinegeweren overal waar je kijkt. Maar de sfeer lijdt er niet onder, iedereen is uitgelaten en blij met 3 dagen feest in het verschiet. Gelukkig zitten wij dan in het oerwoud...
Het moest toch weer wat moeilijker zijn dan gedacht om uiteindelijk op onze bestemming aan te komen. Het begon al in Zaventem aan de check-in. Een zuchtende, vloekende balie- medewerker die voor de eerste vlucht naar Madrid wel tickets kon printen, maar om een of andere reden kon Steven zijn ticket voor de vlucht Madrid - Lima niet juist afgedrukt worden. De enige oplossing was bij aankomst in Madrid onmiddellijk het kantoor zoeken van onze vluchtmaatschappij en een ticket ophalen. Met een "bang" hart dan maar op het vliegtuig...
Een reusachtige vlieghaven in Madrid, zonder enige aanwijzingen tot het vinden van een infobalie, was niet behulpzaam. Uiteindelijk na veel vragen en gebarentaal moesten we uit de transitzone en naar de vertrekhal gaan om daar het gezochte item te vinden. Dat was geen probleem, maar wat bleek: we zaten helemaal achteraan in het vliegtuig. Voor diegene die plaatsen kennen, weten dat er van rust geen sprake is. Steven kreeg de beambte zover ons te verzetten en wat bleek: we mochten aan een nooduitgang zitten met wel een meter beenruimte¡¡¡ Al dat geloop en gezever waren dus weer eens positief uitgevallen¡ Hoe Steven het doet weet ik niet, maar het is hem weer maar eens gelukt .
Wat betreft Lima. Volgens mij houden alle chauffeurs een wedstrijdje: hoeveel keer kan ik claxioneren in 1 minuut? Onnoemelijk veel taxi´s, collectivos en bussen rijden je gewoon van straat, gelukkig zijn alle voetpaden verhoogd¡ Een miljoenenstad die toch heel anders is dan de steden in Europa en Azië. Het verplicht aantal kerken, kloosters en musea bezocht... maar tot rust gekomen in ons gezellige hostal Casa Ana. De eigenares doet alles om je maar te helpen. In plaats van een aftandse computer die het niet meer deed, moest en zou Ana de laptop van haar zoon (en toen die niet werkte, de tablet- pc van zichzelf verhuizen ) Terwijl er een internetcafe in de straat ligt¡ We zijn met ons gat in de boter gevallen met een "MAMA" om ons handje vast te houden. ( Hoe gaan we ooit leren zelfstandig te zijn? ). Andere verslagen en eerste indrukken volgen snel¡
Terwijl jullie al slapen, gaan wij een hapje eten... en kruipen vroeg in bed, want de jetlag heeft ons flink te grazen genomen¡
Eindelijk, eindelijk en nog eens eindelijk... Na een jaar voorbereiding is de dag des oordeels toch aangebroken. Over een paar uur vertrekt de caravaan richting Zaventem. Het wachten is er echt wel teveel aan. Laten we stellen dat er een pak van mijn hart valt, op het moment dat ik in het vliegtuig zal zitten! (En waarschijnlijk nog méér als we geland zijn!) De volgende afspraak is in Lima... See you ( met een klein beetje geluk???)
.
) Terwijl er een internetcafe in de straat ligt¡ We zijn met ons gat in de boter gevallen met een "MAMA" om ons handje vast te houden. ( Hoe gaan we ooit leren zelfstandig te zijn? 
). Andere verslagen en eerste indrukken volgen snel¡ 
