Harvey, de eigenaar van de Lodge waar we verblijven stond ons op te wachten. Samen met hem voeren we langs de kust naar het noorden. Plots zag ik aan de rechterkant een vin uitsteken! Een groep dolfijnen zwom ons voorbij. We draaiden de boot en kregen de kans om ze beter te bekijken. Schitterend!
Tegen half 11 kwamen we aan en mochten we ons installeren in de Tree house. De cabine, speciaal door steven gekozen, lag 85 trappen ( lees 160 gewone) hoog! Midden in de bomen dus maar geen sinecure om boven te raken.
Tijdens de lunch ( 12 u 15) was het dan zover! Het eerste warmte onweer! Helaas voor ons heeft die de hele dag aangehouden en hebben wij de hele middag vanaf de veranda naar de regen gestaard. Allebei op van de jetlag. Toen het dinertijd was om half 6 brak het onweer in alle hevigheid los! Converseren aan tafel was onmogelijk! In die gietende regen moesten wij de trappen op! Levensgevaarlijk!
Een uitzonderlijke onweer was het die heel veel schade in het dorp aanrichtte. De kippen van de moeder van de kokin onder het huis, verzopen in de regen en modder.
Onze vlucht naar Golfito met de kleine vlieger verliep goed. Best wel spannend, 11 mensen, 1 oudere piloot en een zeer jonge co- pilote, die mocht opstijgen en landen. Stel je een go- cart voor die uit elkaar rammelt, snelheid maakt en al zwalpend over de runway gaat. Eens opgestegen lijkt het alsof je elk moment uit de lucht kan vallen.
Drie kwartier later werd de landing ingezet en wat we daar zagen was zelfs in CR ongezien. Aan de landingsbaan stonden minstens 10 politie- jeeps met zwaailichten, overal zwaar bewapende agenten met de vinger op de trekken. Heel indrukwekkend. Bleek dat ze een mega- grote drugsvangst van 2 koffers drugs hadden gedaan en nu moesten ze de koffers naar de hoofdstad transporteren. Het volgende vliegtuig zou een militair vliegtuig zijn dat de drugs zou escorteren. Een macho- politie vertoning...
Even geleden, niet zo'n goeie wifi midden in onze jungle. Ik ga proberen stuk voor stuk in te geven maar als het niet lukt, zeker een update vanaf vrijdag... Wanneer we naar de volgende logde gaan op, waar er meer elektriciteit en luxe is.
Van rondgecross deze keer geen sprake. Snel heerlijk ontbijt gekregen met vers fruit, granola met yoghurt en een verse broodpudding! Zo lekker maar zo zwaar op de maag!
Nature air had vroeger een andere luchthaven maar zit nu gewoon op de internationale. Wij geloofden dat weer niet, gelukkig wist onze taxi raad door het te gaan vragen bij de concurrentie. ;-)
De allerlaatste desk in het vliegveld, niet aangegeven, een ongeïnteresseerde heer en een dame die haar nagels aan het vijlen was. Als we het niet gevraagd hadden, waren we nog lang aan het zoeken geweest. Maar we zijn in gecheckt en geen enkele zever gehad met de grote van de bagage. Deze mocht maar 127 cm in totaal (h+b+l) groot zijn. Die van steven was maar iets groter. Hoe je 18 kilo in die kleine ruimte kan bij elkaar krijgen is me onduidelijk. Wij zaten aan 15...
San José voelt aan als Peru, mensen rijden als gekken, geen lijnen op de weg, door het rood! Helemaal Steven zijn ding! Maar zoveel natuur en bomen, heerlijk!
Deze morgen zat er een grijze eekhoorn met bruine pootjes in de tuin, we hebben al kolibries gezien. En een citroengele vliegenvanger. Geweldig, toch!
Maar straks het echte werk! Nu schijnt de zon en is het al heet, benieuwd wanneer we het eerste onweer hebben!
Door omstandigheden wordt het dadelijk weer rondcrossen en hectisch. We boekten speciaal een latere vlucht naar her zuiden om wat uit te rusten. Helaas heeft de luchtvaartmaatschappij het vertrek een uur vervroegd en moeten we om 8 uur al inchecken. Balen dus. Ze kunnen enkel 's morgens of voormiddag vliegen door de onweersstoring die namiddag opzet.
Gelukkig komt onze Lodge ons oppikken om dan met de boot tot ginder te varen. Hopelijk zien we walvissen! Duimen dus!
In dit hotel hebben ze ook 2 huishouden... Duitse herders, en jawel hoor, ze lijken op bekenden... Ene komt steeds zijn bal voor je voeten leggen en de andere zit naast je te schooien... Yep, Eran en Erinle!
Dus al bij al goed verlopen op ons paniekje van het paspoort en de vermiste e- sigaret overleefd!
Tot de tweede vlucht: 3 kwartier in een heet vliegtuig taxiën in colonne naar de runway. Elke 5 minuten steeg er één op. Wat een mega fabriek Atlanta airport. Ook het landen werd drie kwartier uitgesteld door een zware regenbui boven de tarmac... Ondertussen waren we al anderhalf uur later en was het half 10.
In de rij aan customs stonden we beiden te zwalken op onze benen. Elke stap moest je je evenwicht opnieuw zoeken, echt freakie. We hadden zeer snel onze bagage, kregen geld van een vriendelijk bank automaat. Wat voor mij eigenlijk de 2 grootste stressfactoren zijn! Centen en bagage, zeker als je nog een derde vlucht moet halen.
Vreemde taxi genomen maar veilig in het hotel geraakt. De tuin was nier zichtbaar maar de krekels zijn hun best aan het doen. De vogels zijn nu ook wakker.
Effectief 24 uur nadat we zaterdagochtend op stonden, zijn we in ons eerste hotel aangekomen. Met een jetlag van jewelste, de wereld draaide rond alsof we op een boot zaten. Nu is het 5 uur later, 5 uur ' oc htends en zijn we allebei klaar wakker. Leuk is anders.
Ik vergeet altijd hoe hard ik reizen wel niet haat. De spanning die erbij hoort, de hindernissen die je achtereen volgens tegen komt: mijn wandelschoenen extra geswiped op explosieven, steven met extra s'en op zijn boardingpas kreeg een reuze fouille aan de gate, half uur vertraging,...
De Amerikaanse douane viel dan weer heel goed mee. Een toffe beambte die enkele woordjes Nederlands sprak en steven vergelijk te met steven Tyler van aerosmith! 3 keer door dezelfde bodyscan... We waren iets vergeten in het vliegtuig en moesten daardoor terug in tegenovergestelde richting begeleid worden. Aan de balie van de vlucht maatschappij konden ze ons niet helpen ,dus terug door de bodyscan... Tot steven zijn paspoort missing was! Paniek! Terug in tegenover gestelde richting om het paspoort aan de balie in zijn rugzak te vinden op een plaats die we vroeger steeds gebruikten. Koud zweet bestaat! Toen we voor de derde keer de bodyscan moesten doorlopen kende ze ons allemaal! Benieuwd wat ze thuis verteld hebben over die gekke toeristen.
Na heel wat vijven en zessen hebben we dan toch onze route kunnen plannen. Zoveel keuzes en nationale parken om te bezoeken, maar we willen vooral de rust en het regenwoud laten primeren. Elke lodge heeft er zijn eigen trails die je zelfstandig kan verkennen, ook dat was een beslissende factor.
De dag na de aankomst nemen we een binnenlandse vlucht naar het zuiden. Oorspronkelijk om in Puerto Jimminez uit te komen maar aangezien ze daar eindelijk een echte asfalt-startbaan krijgen, wordt onze vlucht naar Golfito geleid, waar we sowieso een kleine tussenstop zouden maken.
De medewerkers van de Saladero Eco Lodge zullen ons daar opwachten om nadien met de boot naar de lodge te varen. Met wat geluk zien we walvissen, dolfijnen en/of schildpadden. Dus duimen! We hebben deze lodge echt specifiek voor de afgelegenheid, de mangrove, het strand en het achterliggende regenwoud uitgezocht. Hier zullen we dan ook 5 dagen verblijven om ons in alle eenvoud te laten onderdompelen in het echte regenwoud.
Nadien worden we opnieuw per boot naar de overkant van de baai gebracht naar Danta Corcovado lodge. Waar een uitstap naar het nationaal park Corcovado ingepland staat. Corcovado is door National Geografic uitgeroepen tot 1 van de 5 mooiste/meest diverse regenwouden ter wereld. ""the most biologically intense place on Earth in terms of biodiversity".
Ontzettend benieuwd en hoge verwachtingen dus!
Met hetzelfde kleine vliegtuig terug naar de internationale luchthaven, auto ophalen en dan richting het noorden.
Arenal Observatory lodge is zowat de chiqueste, grootste en toeristische lodge/hotel in de buurt van de vulkaan de Arenal. Volledig in een ander soort regenwoud gelegen. Ook het nabijgelegen Lake Arenal is de moeite waard.
Na twee dagen rijden opnieuw helemaal naar het noorden. Het afgelegen en absoluut niet toeristische Cano Negro is een nationaal park dat vooral geliefd is bij vogelspotters! Dat konden wij dus niet links laten liggen. Hier geen regenwoud maar wetlands vol vogels en kaaimannen. Hotel de Campo ligt rechtstreeks aan de baai van waar we alle dieren kunnen gadeslaan vanuit onze luie strandstoel.
De laatste 3 dagen brengen we in alle rust door in Carolina lodge. Geen internet of gsm-bereik, geen lampen slechts kaarsen om de echte rust te ervaren.
Het is dan zover. Bijna voorbij, het is gevlogen¡ We zijn beland in een klein vissersstadje, 50 km boven Lima. Het is hier verrassend gezellig, mooi en modern. Toevallig ook nog wekelijkse markt, dus de drukte is vergelijkbaar met Hasselt. Weer geen toerist te bespeuren ( behalve 2 gekken die met een fiets door het land trekken en in ons hotel verblijven, die tel ik niet mee). De zon is weer van de partij na 2 dagen bewolkt, mistroostig weer. Een pareltje van een reservaat ontdekt in de woestijn. Heel groen tussen de bergen omdat de wolken die van de zee komen, daar blijven hangen en een micro- klimaat vormen. Veel arenden en gekke rode vogeltjes gezien. Morgen opnieuw Lima in, om ons allereerste hostal terug te gaan zoeken. Zondagochtend komen ze daar de auto oppikken en dan is het vervelen tot we om 19 u onze vlieger richting Madrid hebben. Maandagavond tegen een uur of 10 zullen we weer in het land zijn... klaar om alles weer te terroriseren¡ Tot een van dees, en voor de gelukigen, geniet nog van de enkele dagen vakantie... ( zorg ook dat het zonnetje geboekt is, voor minstens nog 1.5 week ¡¡¡....)
WAAAAHHH, het venijn zit weer in de staart. Steven was gemotiveerd en zat vol enthousiasme om Lima binnen te rijden. Op verscheidene punten waar taxi's en bussen de rijweg opkwamen, was het soms millimeter rijden. Een grote bus die ons op enkele centimeters wou rammen. Zelf je eigen plaats op de rijweg moeten veroveren en zeker niet afgeven¡ Terwijl ik weer op het puntje van mijn stoel zat en links en rechts zat te kijken, beleefde Steven de tijd van zijn leven. Kiezen waar je wil rijden, anderen de baan afsnijden, toeteren is blijkbaar toch een noodzakelijk kwaad. op nog geen 3 km voor het einde van het centrum: een omleiding¡ De secundaire wegen op, al het verkeer van de Pan America in de zijstraten¡ Wat een helse tocht ( voor mij dan toch) Na een ommetje van minstens een uur, de omleiding voorbij en richting noorden. Een dubbele autostrade, maar nog steeds niet dat: kuddes geiten op de rechterrijstrook, camionettes die tegen 10 `per uur voor je rijden, moeten voorbijsteken langs rechts omdat ze links blijven rijden, voetgangers die oversteken, tuktuks,... Hopeloos...
We zitten in Barranca, 200 km boven Lima, geen toerist te bespeuren. Iedereen is hier vriendelijk, etalages liggen vol zoetigheid: reusachtige chocolade cakes, koekjes, bladerdeegkoejes,...
We konden het weer niet laten¡ Een chique hotel met kingsize bed, een yacussi en uitzicht op de vissershaven en een helderblauwe zee met palmbomen. Het hele plaatsje doet een beetje Hawaiaans aan. Lekkere vis maar niet goedkoop ( geen lokaal restaurantje te vinden ) naar Peruviaanse normen. Voor ons is 8 niet te veel voor een lekkere visfilet. Ontelbare meeuwen, strandlopers en pelikanen om je uren bezig te houden. Islas Ballestas was de moeite: miljoenen vogels op grote rotsen ( met ook de nodige geurhinder van hun uitwerpselen, die om de 7 jaar verzameld worden om als kostbare mest verkocht te worden), pelikanen, zeeleeuwen en zelf enkele verdwaalde pinguins¡ Krabben en zeesterrren die aan de rotsen hingen en zichtbaar werden toen de golven zich terugtrokken. Een speedboot deze keer¡ Wat een luxe, wel zonder dak zodat onze kapitein een waardevol dropje op zijn hoofd kreeg¡ Nadien met de auto het Parcasreservaat in, een schiereiland met een grote stenenwoestijn. Prachtige standen, kliffen in verschillende kleuren, gieren en andere aanverwanten die langs scheren. Geweldig mooi. Op dit moment zitten we in Pisco, een stad op 20 km van ons hotel die in 2007 volledig verwoest werd door een aardbeving. Dat is er nog aaltijd aan te zien. De kerk is gesloten, staat op instorten. Het stadhuis is volledig verdwenen en moet nog opgebouwd worden. Enkel de grote banken, belangrijke winkels zoals apotheken, privéklinieken,... zijn modern en nieuw. Buiten de stad is de school opnieuw herrezen voor de ruines van de oude. Al de rest is nog in aanbouw, wegen in de stad zijn er niet meer, overal puin,... De mensen zijn hier ook heel arm en dat merk je aan hun manier van doen. Heel gehard.
We zijn rond met de verplichte toeristische tour. We hebben 1 dag gewonnen en dus nog tot zaterdagavond om naar het noorden te rijden en en nog wat extra dingen te bezoeken. Dat wil zeggen: morgen Lima doorkruisen¡ Dat wordt nog een avontuur¡
ps. als er mensen zijn die graag eens een Inka Kola willen proeven? Een fluo- gele frisdrank, een favoriet van de Peruvianen, die naar kauwgomballen smaakt. Ken je die nog van vroeger? In zo'n sjiekenbak? Laat maar iets weten, breng wel 1 mee... Op eigen risico...
Gelukkig waren we zo slim geweest om een gids te vragen die met ons de sites in Nasca wilde bezoeken¡ De eerste site lag een dertigtal kilometer in de woestijn (die vooral bestond uit grote kiezels), geen aanduidingen van richting, pijlen,... zonder gids waren we vast en zerker verdwaald. We ontdekten 1 van de 40 piramides die ze bouwden in de woestijn. Het woord piramide is hier niet echt van toepassing, stenen muren die in de hoogte op een heuvel gebouwd zijn. De andere piramides liggen nog steeds begraven onder een laag zand die er ook zal blijven, kwestie van een goede bescherming¡ Een andere site bestond uit boomstammen die in een bepaald patroon naast een rivier geplaatst waren. Ware het niet dat er nauwelijks iets overschoot van deze archeologische site omdat een of andere kerel in de jaren 50, houtkool van deze rechtopstaande boomstammen maakte. Rondom de site waren overal begraafplaatsen. Hoe je dit merkte? Aan de stukjes bot en potscherven die overal verspreid over de woestijn verspreid lagen. Best wel luguber om gewoon een stuk bot vast te nemen en er naar te kijken. Voor de rest viel er niets te 'rapen' aangezien grafrovers ons al jaren voor waren... Ik betwijfel trouwens of de douane dat zo leuk gevonden zou hebben? Nog een bezoekje aan een aantal aquaducten en spings die het water naar de akkers brengen. Denk niet in de de zin van aquaducten zoals die van de Romeinen, maar dan eerder aan ondergrondse...
Na ons tochtje werd het hoogdringend tijd om onze auto te laten wassen. Op de achterbumper lag minstens 4 cm stof van alle dust-roads die we al aandeden. Zelfs binnenin was het een stofboel ( soms kwam het stof vanonder onze voeten gewoon omhoog gedwarreld, alsof er een gat in de bodem van de auto zat¡) Dan begin je toch even te twijfelen aan de staat van dat ding¡ Voor 15 soles = $ 5 werd hij meer dan een uur binnen en buiten onder handen genomen door enkele jonge gasten, die een cent bijverdienden op zondag. Toen de baas duidelijk maakte dat hij een hogedruk reiniger nodig had en even later (met onze toestemming) weg reed met de huurauto, was het even afwachten of ze ons niet opgelicht hadden.Maar nee hoor, een half uur later kwam hij blinkend en als nieuw terug. Elk stukje dashbord, plastiek, de banden,... kregen nog even een extra spuitbuslaag en klaar was kees. Voor hoelang natuurlijk....
We zijn net gaan eten in het duurste restaurant van de stad, een maaltijd kost er gemiddeld $ 10 dollar. Komen we daar toch geen ober tegen die iets van gothic en metal afweet zeker? Hij vroeg of we 'Lacrimosa' kenden, (een gothic-band uit Duitsland voor de onwetenden onder jullie)¡ We vielen bijna achterover¡ Blijkbaar komen zij in oktober in Lima spelen. Een band waar we al verschillende keren speciaal heel België afgereden hebben als ze toch eens bij ons wilden vertoeven. Zeer eigenaardig allemaal.... Na het eten vroegen we een espresso... Je moet er blijkbaar voor in Peru zitten om een echt klein Italiaans koffietje te krijgen ( iets wat ze in België nauwelijks kennen, of anders bekijken ze je wel alsof je van een andere planeet komt.
Morgen vertrekken we richting Paracas/ Pisco om een uitstap naar de Galopagos voor de armen te maken.... Zeeleeuwen, beware of the beast¡
Veel oh's, ah's en een onderdrukte 'help we storten neer'. Met 4 passagiers en 2 piloten in een klein sportvliegtuigje , scheren langs de Nasca- lijnen. Vervaarlijke hellingen maken om ons een zo goed mogelijk zicht te geven, volgens de nieuwe officiële richtlijnen mag de helling van het vliegtuig niet meer dan 30 % bedragen. Geloof dat maar niet, gegarandeerd veel meer. De eerste figuren merkten we niet eens op, en de piloot moest ons er op wijzen... Best wel speciaal ( de ene al mooier dan de andere), hoewel de vlucht zelf al duizelingwekkend en spannend was. De rest van de dag lekker niks gedaan en met een boek op ons dakterras in de hete zon vertoeft¡ Ik kan toch niet tuis komen zonder een beetje kleur...
We zijn ondertussen in Nasca geraakt, na weer een rit van 400 km maar dan op de Pan Amerika. De landschappen hier zijn fenomenaal¡ We zijn vertrokken vanuit Camana, een kustdorp dat echt ontzettend vies en vuil was. Er is een duidelijk verschil tussen de properheid van de steden in west en oost Peru¡ We reden richting het noorden met de zee aan onze linkerkant. In camana hing een dikke wolkenlaag waar de zon niet doorgeraakte, het was ook maar 12 graden. Waarschijnlijk weer het verhaal van Wolkje dat weer niet over de bergen landinwaarts geraakte. Het landschap veranderde voordurend: grote kliffen met rotswanden aan beide zijden, dan weer woestijnzand met bergen, vlakke gebieden met een rechte weg, haarspeldbochten, rode of oranje of zwarte rotsen, ook verschillende kleuren zand als er woestijn was... Ongelooflijk hoeveel verschillen op slechts enkele kilometers van elkaar. Bij elke rivier die vanuit het land de zee in stroomde, was er een langgerekte oase vol met velden, boomgaarden, kleine huisjes,... te vinden. Heel eigenaardig. Zonde van het vele zwerfvuil dat langs de weg verspreid lag. Onderweg een bezoekje aan een Inca- ruine, die een vissersdorpje moest voorstellen dat de vis ving en droogde. Daarna werd de vis door middel van 'runners' die om de 7 km afgelost werden, naar Cusco gebracht. Best wel een indrukwekkende gedachte...even de Andes over crossen ( en dat zonder nikes¡).
Hoe dichter we bij Nasca kwamen, hoe meer zon en woestijn. De bergen verdwenen en maakten plaats voor hete zandvlaktes en heuvels. Het is hier eindelijk lekker warm, met een temperatuur van 28 graden overdag. We hebben onze eerste, echte mummies gezien die op een begraafplaats lagen midden in de woestijn. Het had wel iets...
Onze vlucht over de Nasca lijnen is geboekt en staat morgen op de planning ( als de wolken geen spelbreker zijn). Het advies om niet te ontbijten, ga ik rustig in de wind slaan...
vroeg opgestaan om 7 uur te rijden op ons welbekend boemelbaantje van 40 per uur. Hoewel het deze keer op sommige plaasen wel wat slechter gesteld was met de weg. Het landschap daarentegen maakte alles weer goed. Prachtige bergen, ravijnen, dalen, gelaagde bergen met zelfs rood geoxideerde lagen alsof er werd geknoeid met rood poeder, nog meer bergen en ravijnen, tot het landschap plotseling veranderde in een uitgestrekte vlakke woestijn. De desolaatheid en de eenzaamheid waren imens, slechts een drietal auto´s tegen gekomen op onze route van slechts 200 km¡ ( ps Pa, echt iets voor jou¡) Onderweg gestopt in een dorpje, waar alles in voorbereiding werd gebracht voor het feest van een of andere heilige ( die klaar stond in de kerk om rondgedragen te worden) Kennisgemaakt met de pastoor die heel ijverig ons wilde begroeten... Gelukkig geen echt gesprek moeten voeren... Wij als vrome katholieken??? Ook moesten we een eigen stenen torentje bouwen langs de weg, zoals alle anderen doen. Daar werd Steven aangevallen door migrerende cactussen die een lift wilden om zich voort te plantem. Gevolg: stekels in zijn beide benen en vingers. Een uur later ontdekte hij nog een verstekeling aan zijn andere broekspijp...
We zitten nu opnieuw in een doorvoerdorp waar niets te beleven valt, behalve rusten. Morgen de Pan America Sud verder volgen richting Nasca....
Nieuw hotel en 3 pc´s ter beschikking, alvast bedankt voor alle leuke reacties en nieuws van het thuisfront¡
zondag 8/8: Lake Titicaca Bestaat het woord ´boemelboot´? Waarschijnlijk niet, maar het is toch een goede omschrijving van ons transport naar de eilanden. Met meer dan 50 boten in colonne naar de 40 drijvende eilanden, waar de vrouwen staan te wuiven om de boten te lokken. Na 1 gekozen te hebben, meerden we aan en kregen we uitleg over hun eilanden: De wortels van een soort papyrus worden in blokken van 50/50 cm gehakt: Wanneer ze in het water gelegd worden, dan drijven ze. Ze worden aan elkaar geankerd en ook aan de bodem. Daarop leggen ze maandeijks dikke pakken riet. De eilanden zijn ongeveer 200 vierkante meter groot en er staan kleine hutjes op van 2 op 2 m, waar ze met heel hun gezin in slapen ( in ons geval 5 personen). Zo leven er 20 mensen op 1 eielandje. Ze hebben een leefnet in het midden met vissen, een uitkijktoren waar de kinderen (van 2 - 6 jaar) op en af kruipen. De families leven enkel nog van het toerisme en verdienen door hun textiel en prullaria te verkopen. Voor een ritje in hun rieten catamaran betaal je 10 NS = ongeveer 3 dollar, evenveel als een hoofdmaaltijd in een lokaal restaurant¡ Reken er maar op dat ze 3/4, zo`n 15 personen meehadden¡ Een uur later weer met de boemelboot naar het eiland Taquile.Een ontzettend moordende steile klim van 20 min, die al zo breathtaking was na slechts enkele meters. De ijle lucht bevat nauwelijks genoeg zuurstof om je op de been te houden. Alsof ik de coopertest 3 keer achtereen liep, en dat gevoel al na enkele minuten¡ Dat wens ik mijn ergste vijand niet toe (moet ik zo iemand kennen...) Het eiland zelf was een teleurstelling¡ Het had meer weg van een Grieks eiland met huisjes, terassen voor de landbouw, een kerkje en schapen. Totaal niet de moeite om daar even rond te lopen, een dure lunch geserveerd te krijgen en dan 3 uur terug te varen. Sommige dingen weet je nu eenmaalniet op voorhand.
maandag 9/8: op weg naar de Colca Canyon Het is een feit , onze eerste verkeersboete¡ Een verkeersagent op het midden van het kruispunt niet gezien. Blijkbaar stond hij op 'rood' ( maar dan zonder zijn armen uit te strekken, zoals de onze doen) Een hele heisa, uitleg,... het uitschrijven van een boete van ongeveer $150. Toch even een belletje naar de man van de huurauto. Deze doorgegeven aan de politieagent en plots kwam er een andere oplossing aan het licht: het briefje terug geven, plooien en $40 ertussen. No problema was het antwoord. Zo verdient een agent hier dus zijn loon...
De colca is waanzinning mooi¡ We zijn pas hier, nauwelijks iets gezien maar het is indrukwekkend en vergelijkbaar met de Grand Canyon. Dat smaakt naar meer... Op 3 km van ons dorpje gaan dobberen in therminale baden. Het was slecht 39 graden warm, dat mocht best wat meer zijn. ( Caroline? Heb mijn baantjes niet gezwommen, krijg ik nu naar mijn voeten als ik terug ben? Ik lag zo lekker¡) Ik zit hier in het familierestaurant van ons hostal. Geen kaart, eten wat de pot schaft voor nog geen 1¡ Aardapelsoep met Andesrijst ( een soort mini kouskous) en kip met rijst en aardappel. Lekker zoals de meeste lokale maaltijden. Het hele restaurant zit vol met lachende Peruvianen, wat wil je, daar kook je toch niet voor?
dinsdag 10/8 Wat een uitstapje van 1 uur zou worden, draaide anders uit. De 4X4 kwam goed te pas en we ontdekten allerlei dorpjes verstopt tussen de bergen. Een heleboel vogels, kolibri`s en hopen kuddes gezien. Toen we 2 jonge gasten meenamen die stonden te liften, hadden we plots gidsen in de auto zitten. Alle bergen zijn volgebouwd met terassen, blijbaar dateren zij al van voor de Inca`s. Niet te geloven hoeveel en hoe goed ze ouderhouden zijn. Toen we halverwege toevallig uitkwamen op de weg naar onze volgende slaapplaats maakten we een gok. 30 km terug rijden en gaan tanken in ons vorig dorp of 30 km doorrijden naar het volgende dorp in de hoop daar een tankstation te vinden? Tja dan maar de gok, maar dat was mis... Geen tankstaiton te vinden, laat staan onze zeldzame gasoil 90. Dan maar de 60 km terug op een 40 per uur baantje enkel verhard met stenen. Ik begin er aan te wennen¡ Als troost kwamen de Condors nog even goeie dag zeggen en vlogen ze boven ons hoofd enkele rondjes. Morgen opnieuw de 60 km terug de andere kant op, deze keer met genoeg naft om de 350 km naar de kust te maken zonder nood te hebben aan een tankstation¡
Al even niets laten horen, maar we leven nog. We zitten in de Colca Canyon, vergelijkbaar met de Grand Canyon maar dan in het langgerekt. Ik zit nu op de pc van de baas van ons chique hotel. We moeten onszelf ook eens verwennen... Eindelijk het eerst sinds we hier zijn een bad! Zodra ik een pc vind die niet van de baas is op onze weg naar de kust, krijgen jullie een uitgebreid verslag...
Gisteren belandden we in een doorvoerdorpje. Een hotelkamer voor nog geen 8 met voor het eerst in 14 dagen kabeltv. Op die manier zijn we weer bij met de wereldnieuws via CNN, zagen de simpsons en Star Wars in Spaans¡ Toen we een `hapje`gingen eten in een naburig restaurantje, hadden we veel bekijks. Blijkbaar zien ze hier niet zo dikwijls gringo`s. Het was kijken en bekeken worden. Toen we een halve geroosterde kip bestelden, wat hier een lekkerij is, bleek dat de kip toch wat groter uitviel dan verwacht. Een halve hier, is even groot dan een hele bij ons... Hadden we dat maar op voorhand geweten.
De mensen hier zijn zeer verschillend, van uiterlijk maar ook ivm vriendelijkheid. Er zijn de hele traditionele mensen die je vaak op het platteand ziet. Kleine oude vrouwtjes met traditionele kledij en hun haren in een dikke vlecht of soms 2. Je hebt de gewonere mensen maar er zijn ook de rijkeren die zich vrij Westers kleden. Het zal wel aan het geld liggen zeker? Ook de vriendlijkheid is heel verschillend, sommigen lachen en helpen je met plezier, anderen ogen nors en er kan geen lachje van af. Zou het liggen aan hun eigen behandeling? Maar met ons geweldig taalgebruik, moeten ze meestal wel lachen. Solo un poco Espangol? Wat betreft dit Spaans maken we elke dag vorderingen, lukt het niet dan is het gewoon met handen en voeten. Aan de manier waarop ze iets vertellen, kan je ook veel afleiden.
We hebben er een rit van 4 uur opzitten. Ik heb zelf ook een half uur achter het stuur gezeten toen Steven een uiltje ging vangen. We zijn ondertussen van de hoge Andes naar de Altiplanos verhuisd. Dat wil zeggen: uitgestrekte, ontzettend dorre vlaktes op 3500 m hoogte, met nog maar een klein aantal toppen. Een vrij vlakke en rechte weg die veel deed denken aan de Amerikaanse films.
Tot onze spijt hebben we ook een vuilnisbelt gezien aan de rand van de stad, waar de honden en de mensen de resten aan het doorspitten waren. Zeer confronterend als je in een 4X4 ( Toyota Prada 3l naft ¡ ) met 7 zitplaatsen rondrijdt.
Morgen hebben we een eendaags tour geboekt naar de drijvende eilanden op het meer. Ze komen ons om 6 u 50 afhalen. (deze morgen toen we onze ruit wilden proper krijgen met een emmer water, bleek dat het ijs werd... Het heeft dus al gevroren.) Waarschijnlijk zal ik dus morgen bevriezen onderweg... Overdag is het wel warm tot zeker 23 graden. Die temperatuursverschillen hebben ons al allebei een snufneus bezorgd.
