'Ze heeft vannacht moeten overgeven. Deze morgen had ze ook koorts en diarree.' Het kleutertje kijkt haar papa met lusteloze ogen aan. 'Bent u zeker dat u haar naar de vakantieopvang wil laten komen?', vraag ik. De vader doet of hij oostindisch doof is, ondertekent, geeft zijn dochtertje nog een schouderklopje en verdwijnt in de rij van toestromende ouders.
Tegen het einde van de week zitten bijna alle kinderen met koortsige ogen onderuitgezakt aan tafel. Eten willen ze niet, want hun buikje doet pijn. Diarree is schering en inslag. Mijn collega's en ik doen niets anders dan pampers omdoen of ongelukjes uit de weg ruimen. De ouders zijn ons op dat vlak ook erg behulpzaam. Zo is er een jongen van vijf die opeens in een lang vergeten luierbroekje naar de opvang komt. Kwestie van een afdoend recipiënt te hebben als de diarree weer toeslaat.
Als mijn collega's en ik de ouders hierop aanspreken, krijgen we antwoorden als 'zo'n beetje krampen' en 'zo erg is het allemaal niet'. Nou ja, zo erg is het inderdaad niet. Tegen het einde van de week zijn, naast het merendeel van de 40 kleuters, ook mijn collega's ziek of ze voelen zich, op zijn minst, niet in hun sas. Bij mij lijkt de beker voorbij gegaan en ik slaak inwendig een diepe zucht. Het laatste wat ik wil, is mijn zoontje van 11 maanden aansteken. Maar dan is het maandag en de gewone opvang start. 's Avonds vraagt een ouder aan zijn kind of het gedurende de dag nog koorts gehad heeft. 'Ja,' antwoordt het kind. 'En mijn oren doen ook nog pijn.' De volgende dag opnieuw enkele pipse gezichten en klachten over keelpijn en buikkrampen. Dit maal ontspring ik de dans niet. Ik word op het werk ziek. Mijn vingers verkrampen en een zoete smaak laat me meermaals kokhalzen. 'Mijn zoontje!' is het eerste waar ik aan denk en ik kruis mijn vingers dat ik hem niet heb aangestoken.
Terwijl ik gefrustreerd in bed lig, laat ik de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken aan me voorbij schieten. Hoe meer ik erover nadenk, hoe woedender ik word. Wat de reden voor het gedrag van de ouders ook moge zijn (het najagen van een carrière, de schrik om de broodnodige job te verliezen, een hoogzwangere moeder, een boreling in huis, met de beste wil van de wereld geen oppas vinden voor het zieke kind, ...), in mijn ogen kan je hier wel spreken van verwaarlozing. Trouwens, welke levenslessen leren deze ouders aan hun kinderen? Zorg dragen voor je eigen lichaam is niet belangrijk? Oog hebben voor de anderen is niet nodig? Vooral, mama en papa zijn er niet voor mij als ik hen het hardste nodig heb...
Onze zoon werd thuis geboren. De reacties uit de omgeving waren uiteenlopend. Je had de onverschilligen, zoals mijn man en ik ze noemden. Zij hielden het op een amai en vroegen dan of onze zoon al doorsliep. Mijn vriendinnen, aan wie ik allemaal verteld had dat ik liever een thuisbevalling had, wensten me proficiat en in één ruk vertelden ze om welke medische/psychologische redenen dit voor hen niet mogelijk was geweest. Ten slotte had je de angstige groep. Hiertoe behoorden onze wederzijdse ouders. Zij noemden het een riskante onderneming. Met riskant bedoelden ze onverantwoord. Het viel ook op dat deze groep ons nooit de vraag stelde waarom we dan wel van het, voor hen normale, pad waren afgeweken. De meerderheid ging er als vanzelf van uit dat we speciaal wilden doen.
Maar niets van dit alles is/was waar. In de eerste plaats was de keuze voor een thuisbevalling niet over één dag ijs gegaan. Ik had wel degelijk het bevallingskwartier in het ziekenhuis op voorhand bezocht. Ik was trouw naar elke controle in het ziekenhuis gegaan. Toen duidelijk werd dat ons kindje goed lag en alles normaal leek, ging ik bij mezelf te rade: in het ziekenhuis bevallen of thuis. Ik luisterde naar mijn intuïtie en die koos prompt voor het tweede. Eerst verschoot ik zelf. Wat als? schoot het door me heen. Maar hoe dichter het grote moment kwam, hoe meer mijn intuïtie en ook ons kindje (klinkt misschien raar, maar toch is het waar) me aanraadde voor de thuisversie te gaan. Toen ik mijn man van mijn voornemen thuis bevallen vertelde, was hij er eerst niet voor te vinden: te gevaarlijk noemde hij het. Maar ik drong behoedzaam aan en hij ging op onderzoek uit. Wat bleek, bij een thuisbevalling was er minder risico op infecties en het was al bij al een stuk rustiger voor moeder en kind. Bovendien woonden we op een boogscheut van een ziekenhuis (als er iets mis zou gaan, waren we snel ter plekke) en verder hadden we beiden vertrouwen in het goede beoordelingsvermogen van onze vroedvrouwen.
Hoe belangrijk deze elementen ook waren, voor mij waren ze niet doorslaggevend. Voor mij ging het om andere dingen. Telkens ik in een ziekenhuis kom, word ik overrompeld door de geuren van ziekte en erger. De witte kittels stralen een onherroepelijke kilheid uit. In de materniteit heerst verzengende hitte en het doorschijnende bakje (lees bedje) van het kindje oogt steriel. Bovendien gruwelde ik bij het idee dat ik in een vreemde ziekenhuisomgeving (hoe huiselijk men deze ook had proberen in te richten) in de diepste pijnkrochten van mezelf zou moeten laten kijken. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ik op het hoogtepunt mijn totale ver-antwoord-elijkheid zou kwijtspelen aan de dienstdoende (lees mij wellicht onbekende) man of vrouw die weliswaar ervoor gestudeerd had, maar die naar alle waarschijnlijkheid er niet om zat te springen me in de hurkhouding (de natuurlijkere houding) te laten bevallen, getuige hiervan de stijgbeugels (zoals ik ze noem) in het bevallingskwartier.
Maar goed, onze zoon is thuis geboren. In de vroege ochtend. Om middernacht begonnen de weeën. Om twee uur maakte ik mijn man wakker. Om vijf uur brak mijn water en belde mijn man de vroedvrouw uit bed. Om zeven uur hield ik onze zoon in mijn armen. Iedereen was verbaasd dat de geboorte van een eerste kind zo vlot verlopen is. Mijn man en ik houden het bij het feit dat we het thuis hebben mogen beleven. Laat de anderen het maar goed geluk noemen.
De trilling, de spanning. Bijna is het zo ver. Nog een laatste schminkveeg. Nog een laatste plaspauze (al dan niet in het groen). Een diepe ademhaling. Een schouderklopje en het straattheater begint. Mijn collegas en ik zwermen, volgens het scenario, de straat op en het stadspark in. Twee van ons slaan elk rustig op de sjamanentrom en onder zijn sonore stem doet een derde dolle kunstjes op een één-wieler. De kinderen staan braafjes met hun ouders te wachten en kijken hun stralende ogen uit naar de elfjes, de trol, de kabouter, de fee en de magiër die hen plotsklaps omringen.
Vanaf nu ben ik niet meer mezelf, maar het vertelelfje Lazuli. Ik laat mijn vleugels de hoofden van de kinderen strelen. Ik maak mijn ogen groot en klein. Ik wacht geduldig mijn beurt af terwijl ik, net als de kinderen en hun ouders, met open mond staar naar de acroyoga en het vuurspektakel of luister naar de Tuvaanse keelklanken van de magiër in ons midden. Dan is het mijn beurt. Een horde kinderen staat in een cirkel rondom me. Hun ogen kijken me verwachtingsvol aan. Ik wacht even totdat ze bedaard zijn. Dan steek ik van wal. Ik neem de kinderen mee in het verhaal van mijn hand en hoe meer ik vertel, hoe meer ze aan mijn lippen hangen. Ik voel me groeien en, daar waar ik eerst nog een zekere schroom bezat (het is per slot van rekening mijn verhaal, mijn kindje), laat ik nu alle angst varen en mijn verhaal zijn ding doen. Nog vol van adrenaline sta ik, enkele acts verder, naast de kabouter en een ander elfje. De kinderen zitten elk in schoenmakerszit bij een met rode verf en glitters bekleefde steen en ze luisteren met open mond naar ons kabouterliedje.
Als de voorstelling is afgelopen, kijken we allen verbaasd op ons uurwerk. Anderhalf uur was voorzien, maar de kinderen lieten ons niet los. Ik neem haastig afscheid van mijn collegas en ijl naar huis. Deze avond is het straatfeest bij ons in de buurt en aangezien mijn man en ik nieuw zijn, leek het ons wel nuttig en plezant om alle of toch de meeste buren eens te leren kennen. Thuis ontschmink ik me in razend tempo. Ik trek de papieren bloemen uit mijn haren, ruk de kast open en vis er het eerste beste tenuetje uit. Kwestie van een goede indruk te geven en mijn man, die reeds aanwezig is, aangenaam te verrassen.
Met het deuntje en de woorden tover mij het elfje dat door mijn dromen vliegt, stap ik kordaat naar de riante villa op het hoekje van onze straat. (Voordat jullie nu allerlei wilde ideeën krijgen over mijn woonsituatie, laat me één ding duidelijk stellen, ons huis is een stuk bescheidener). De muziek drijft me al tegemoet. Mijn man (die al weet dat ik eraan kom) staat me buiten op te wachten. We gaan naar binnen en binnen de kortste keren ben ik omringd door mannen en vrouwen die me hun naam vertellen en mijn hand tot moes knijpen. Ik knik, schud handen, herhaal namen die ik terstond weer vergeet en herhaal de mijne alsof ik schrik heb hem te vergeten. Wat een wereld van verschil, schiet het door me heen...
Letters. Elke dag opnieuw vullen ze je wereld en je dromen. Als zwevend zwervende bloesemblaadjes betasten ze je. Ze strelen je hoofd, je mond, je handen, je voeten en je hart. Ze kussen je behoedzaam op de lippen. Ze omhelzen je als een lang verloren vriend. Ze beroeren je oorschelpen met tinkelingen van lang verloren tijd en beeld. Hun klanken laten je zingen of stil zwijgen. Hun penseelstreken schilderen je levenspad.
Letters. Ze zijn mijn leven. Ze vergezellen me overal. Ze zijn mijn meester en mijn leerling. Ik zie ze in de bloemen en het gras. Ik hoor ze in de zucht van de wind. Ik zie hun beroering in het gedrag van de dieren. Ik voel hun herinnering op het gelaat van de mensen.
Letters. Mijn vrienden. Ze zijn zo verscheiden als de dingen en wezens rondom ons. De stoere liggen, als ondeugende kinderen, op de loer. Ze wachten op een mond, op die luttele seconde, waarin ze schreeuwen en zingen wie ze zijn om dan opnieuw in zichzelf te verzinken. In het zachte suizelen van een bries wonen de zachtaardigen. Ze liggen op de lippen van de smakkende baby. Ze spelen te midden van de op de wind tikkende kopjes van de bloem, de sierlijke vlucht van de vogel, wiens naam je niet kende totdat je hem voor het eerst zag. De middelmoot breit de dagen aan elkaar met wis wasjes en kattebelletjes.
Letters. Mijn vrienden. Soms hoor ik ze huilen en tieren. Ik zie hoe hun gave van liefde verdrinkt in een stroom van jaloezie, verdriet en haat. Ik voel hoe hun pijnlijke echo het hart en de wil verduistert en verhardt totdat alleen de harde pit overblijft waarin het goede schuilt tot beter dagen.
Toetsen. Het woord duikt als een vals afgestemde mantra elke morgen opnieuw op. Tussen twee beten door, tussen twee slokjes melk-is-goed-voor-elk spreekt de ene het uit en de andere zucht. De andere somt zijn toetsen van de dag op en de ene heeft het over een hardnekkige afkijker die speciaal een farde met gat heeft zodat ze (het blijkt een zij te zijn) kan overpennen wat hij geschreven heeft. Weer een generatie gevangen in prestaties, hoor ik mezelf murmelen. Heel even zie ik mezelf ook opnieuw in uniform of (uit een later levensdeel) in paasbeste kleding op een stoel of bank schuiven onderwijl verwoed het (hopelijk!) juiste antwoord neerpennend of pratend met tegenover mij een leraar of prof met blik op oneindig. Hoewel het maar een droombeeld is, pik ik de eerste signalen van stress op. Een verhoogde hartslag, een ongedurig gevoel... Terwijl ik deze onheugelijk lichamelijke geneugten kordaat naar de achtergrond duw, weet ik dat het examentrauma niet alleen mij plaagt. In mijn directe omgeving hoor ik in de bloeimaand regelmatig de verzuchting ben-ik-blij-dat-ik-daar-van-af-ben of de melding van nachtmerries over nog te blokken leerstof of black-outs. Telkens er een junikind bijkomt, komt er steevast iemand op de proppen met toch jammer, altijd in de examens verjaren.
Het examendeel loopt tijdens een avondje wijn bijna altijd spontaan over in de leerstof die we moesten verwerken. We gruwelen nog altijd bij de hoeveelheid inhoud uit de stapels boeken langs ons bed en uit de bibliotheek. We zijn het er nog altijd over eens dat er heel wat inhoud te versmaden was omdat ze totaal niet aan de praktijk beantwoordt of omdat het je niets bijgebracht heeft. Bij die laatste opmerking vallen we meestal stil en ieder lijkt even in eigen gedachten verzonken. Zelf voel ik altijd een oude frustratie de kop opsteken. Ik, die zo graag zoveel wilde leren, bleef maar al te vaak op mijn honger zitten. Wat ik in het middelbaar kreeg, was een jarenlange repetitie van hetzelfde - spelling en grammatica tot in den treure herhaald- of wiskunde en wetenschappen wier wonderen me verwonderd naar de wereld lieten kijken, maar meer ook niet. Eerlijk waar, ware het niet voor Grieks en Latijn en de occasionele leerkracht Nederlands die haar jaarplan durfde te overstijgen, mijn Danaïdisch vat was kurkdroog gebleven. Op unief herhaalde zich hetzelfde liedje. Veel leren en niet zoveel inhoud. Koppig als ik was, hield ik de stier jarenlang met de hoorns vast. Een waslijst aan diplomas volgde en maar telkens ik zon getuigschrift in mijn handen hield, was mijn ego het enige dat zich verheugde.
Maar goed, toetsen, examens Als je wat langer in de opvang blijft, hoor je vanuit de klassen van de lagere school het dictee van meester of juf. In de eetzaal ritselt papier en krassen er pennen gretig of niet over het papier. Ik kan niet anders dan me gelukkig prijzen dat deze kelk voor mij al opgedronken is.
Ik heb een vriendje! Ik rukte me loom los uit mijn droogmoment (de kinderen hadden me net met hun waterpistolen onder handen genomen) en deed één oog open. Recht voor mij stond één van de meisjes uit de opvang. Terwijl ik één natte broekspijp met inhoud zorgzaam in de volle zon legde, herhaalde ik de woordjes een vriendje op een ludieke, plagend zingende toon. Het meisje rolde ostentatief met haar ogen en zuchtte heel diep. In een oogwenk ving ik daar op dat moment een glimp op van de vrouw die ze ooit zou zijn. Ik besefte dat ik haar onrecht gedaan had. Ook al zat ze nog maar in het eerste studiejaar, de lovebug had haar duidelijk zwaar te pakken. Bijgevolg gooide ik het over een andere boeg. Ik vroeg naar zijn naam, waar ze elkaar hadden leren kennen, hoe hij eruit zag . Vertel, spoorde ik haar aan en zij ging honderduit. Hij zat blijkbaar in haar klas. Eerst was hij OP (een vreemd woord toch in deze samenhang) een vriendin van haar geweest, maar die vriendin zag hem uiteindelijk toch niet zo zitten. Dus had die vriendin met haar afgesproken om met hem te breken zodat zij met hem kon zijn omdat zij wel iets in hem zag en hij eigenlijk ook meer in haar zag dan in haar vriendin. En ja, nu waren ze een week samen. Het ging goed. Op school trok ze wel niet zo veel met hem op omdat ze niet tussen hem en zijn vrienden wilde komen. Maar binnenkort was het godzijdank vakantie en dan zou hij bij haar thuis blijven slapen. Tenminste als papa het goed vond en maar die vond het voor het moment toch beter dat ze een vriendinnetje in plaats van haar vriendje uitnodigde. Maar ze zou hem nog wel ompraten. Die laatste woorden waren nog maar amper bezonken, toen ze er alweer vandoor stoof om samen met haar vriendinnetjes te springtouwen.
Ik had haar woordenstroom met veel aandacht beluisterd. Eerlijk gezegd was ik van de ene verbazing in de andere gevallen. Zij en haar vriendin hadden deze relatie duidelijk berekend gestuurd. Hoe ik deze girlpower ook bejubelde, ik had nooit zo gehandeld, hield ik mezelf trots voor totdat ik eventjes diep in mijn geheugenkist groef en de herinnering aan mijn eerste liefje van onder meters stof opduikelde. Glashelder herbeleefde ik hoe ongecompliceerd hij onze relatie begonnen was met Wil je mijn liefje zijn? en hoe ik het kort daarop met Ik vind dit stom! beëindigd had, waardoor die befaamde eerste kus nog enkele jaren had moeten wachten. Als ik dat op voorhand geweten had Dan dat hele relatietherapeutische ik-geef-je-voldoende-ruimte. Herhaalde ze wat ze ergens had horen waaien of waren die woorden echt van haar? Terwijl ik over die vraagde dobde, speelde opeens een liedtekst van Reinhard Mey door mijn hoofd.
Kinder werden als Riesen geboren, Kinderen worden als reuzen geboren
Doch mit jedem Tag, der dann erwacht, Maar met elke zich ontwakende dag
Geht ein Stück von ihrer Kraft verloren, Gaat er een stuk van hun kracht verloren
Tun wir etwas, das sie kleiner macht. Doen wij iets, dat ze kleiner maakt.
Kinder versetzen so lange Berge, Kinderen verzetten bergen zo lang
Bis der Teufelskreis beginnt, Totdat de Duivelskring begint,
Bis sie wie wir erwachsne Zwerge Totdat zij, zoals wij volwassen dwergen,
Endlich so klein wie wir Großen sind! Eindelijk zo klein als wij, groten, zijn.
Terwijl ik dit deuntje verder neuriede, voelde ik ook iets van mededogen voor de papa. Zijn kleine meid werd duidelijk ouder en sneller dan hij gedacht of gehoopt had.
Ergens ten Vlaamschen lande bij het krieken van de dag. Wekker staat op zes uur kwart en ik ben net op tijd wakker om de wekker af te drukken voordat zijn sonore stem onze kamer vult. Oef, denk ik, mijn man kan nog net dat half uurtje extra slapen. Ik spring uit bed (voor zover dat slaapdronken kan), ren naar de badkamer (voor zover ik energie heb) en ik aanschouw mijn gezicht in de spiegel (voor zover dit te herkennen is onder de slaaprimpels en de dikke wallen). Terwijl ik gedachteloos mijn ochtendritueel doorloop, hoor ik een vroege vogel of twee. Ze kwetteren erop los. Een ochtendhumeur is hen duidelijk onbekend (voor zover ik natuurlijk vogels spreek). Hun (vermeende) goede staat van ochtendlijke dienst geeft me moed. Ik trek mijn kleren aan, neem mijn sleutel en storm het huis uit. Met Nur getraümt van Nena op de achtergrond (ja, die 99 hebben het gedaan), stuif ik naar het werk. Ik ben keivroeg. Ik heb nog tijd om op mijn gemak de stoelen van tafels te nemen, de toiletten te controleren en zelfs enige paginas in mijn boek te consumeren. Als het tien voor zeven is, hoor ik de eerste ouders. Ik houd onze deur mooi op slot, opdracht van mijn werkgever. We willen voorkomen dat een opvang die pas om zeven uur start, in realiteit als maar vroeger begint. Het raam staat open en ik hoor de ouder duidelijk sjamfoeteren (toch een mooi Vlaamsch woord, niet waar). Ze vindt het ongehoord dat ik er al ben en dat ik niet open doe. Als ik dan, als een geste naar haar toe, de deur één minuut vroeger opendoe, weet ik niet wat ik hoop, maar wat ik krijg, had ik totaal niet verwacht. Voor mij staat een vrouw die de noemer furie alle eer aandoet. Ze gooit me allerlei dingen naar het hoofd en hoewel ik ze ontkracht, lijkt dit haar alleen maar woedender te maken. Ik besluit het hele voorval over me heen te laten gaan en terwijl ik haar mond op en neer zie gaan, bedenk ik bij mezelf om hoe laat is het kind vandaag opgestaan? en om hoe laat zou de moeder het kind hier dan wel niet willen laten opvangen? Voor mijn geestesoog verschijnen al die kinderen die van zeven uur s morgens tot half zeven s avonds bij ons in de opvang verblijven. Ik stel vast dat het een aantal zijn. Ik vraag me af welke relatie zij met hun ouders hebben. Als de mond van de dame stopt, schraap ik mijn keel en geef ik haar de raad mijn coördinatrice te contacteren. Ze neemt haar biezen en stormt het lokaal uit, haar kind in tranen achterlatend.
Min- of meeruren. Voordat ik in de Buitenschoolse Kinderopvang werkte, was dit concept mij vreemd. Toen ik de termen voor het eerste hoorde, werkte mijn oeverloze fantasie plotsklaps op volle toeren. Ik zag twee wekkers voor mij (van de mickeymouse-soort die ik ook voor mijn eerste communie cadeau gekregen had). Eén wekker liep vooruit, de andere achteruit en eens om de twaalf uur sloegen ze tesamen twaalf keren. Op dat moment groeten ze naar elkaar plechtig en vervolgens tikten ze elks hun eigen weg. In hun omgeving verouderde er niets of niemand.
De volwassen werkelijkheid is echter een stuk prozaïscher. Elke maand namen mijn minuren met rasse schreden toe en dat terwijl ik al van alles probeerde om dit debiet weg te werken (extra shiften draaien, tot in het oneindige potloden slijpen, zieltogende speldozen plakken, lugubere poppen desinfecteren, verloren gegane of gewaande spelregels op het internet opsporen, mijn eigen verhalen schrijven, ). Niets mocht baten en zo zat ik elke maand in zak en as als ik mijn uurrooster kreeg. Zo ook deze maand.
Vol verwachting sloeg ik de tweede pagina van mijn uurrooster open. Mijn ogen vonden als vanzelf het overzicht met mijn min- en meeruren. Wat ik zag, zinde me totaal niet. Veertig minuren! De thee kwam via mijn neusgaten naar buiten en onder luid gekuch kloeg ik mijn rampspoed. Mijn collegas bleven er filosofisch onder. Met het credo onder de vakantie haal je dat allemaal in, veegden ze mijn bezorgdheid onder tafel. Ik liet er het zwijgen toe. Als enige van mijn collegas heb ik een contract van bepaalde duur (ik vervang een zwangere collega). Ik had al genoeg horrorverhalen van andere interims gehoord, waarin ze vertelden over loonverlies rechtevenredig met het aantal niet gewerkte uren of urenopvullende taakjes die ik hoegenaamd niet zag zitten.
Toeval wou ook dat er deze maand een extra blad bij ons uurrooster zat. Om mistoestanden te vermijden, luidde het opschrift, vinden jullie hierbij een tabel met alle mogelijke taken en het maximale aanvaarde tijdsbestek. Lap, schoot het door me heen, nu heb ik mijn glansrijke bankierscarrière vaarwel gezegd omdat het getallengehensel me te zuur opbrak en nu krijg ik ze opnieuw op mijn brood. Kuisen, 2,5uur per week, koeken halen 1 uur per week, verhalen schrijven, 30 minuten. Ik voelde een lach in mijn binnenste opborrelen en ik schreef een memo aan mezelf opstellen tabel, 5 minuten.
Ik stond vandaag bij de kleuters. Jeminee, hoe klein ze ook zijn, hun stembanden werkten, zoals meestal, op volle toeren. Het was een drukte van jewelste. Slechts met grote moeite en piepende, overslaande stem slaagde mijn collega erin, dankzij de steevaste kreet Jabbedabedoe, de gemoederen te bedaren. Terwijl de kinderen in koor en uit volle borst Mondjes toe., terugschreeuwden, stond ik erbij en keek ernaar. Nu de rust teruggekeerd was, liet mijn collega de kinderen twee per twee in de rij staan. Weg waren ze, naar buiten. Mijn collega voorop en de kinderen, in haar kielzog, met hun tasjes in de hand, half over de grond slepend.
Dit hele plaatje bracht herinneringen boven aan het laatste schoolfeest dat ik als leerkracht mocht beleven. Het was in de mooie mei (ei, ei) en naar jaarlijkse gewoonte voerden de kinderen van de lagere school en de jongeren van de secundaire school samen een dans op. Hiervoor verzamelden ze zich op het sportveld en aangezien dit veld in een soort kom lag, bood dit aan ons, de toeschouwers, de mogelijkheid om alles van boven of alleszins van hoger te bekijken. De vorige jaren waren sommige leerkrachten, als regelrechte belhamels, zelfs op het platte dak van de school geklommen. Dit jaar had de directie het lerarenkorps op het hart gedrukt dat dit geen goed voorbeeld was en dat het dientengevolge ook geen herhaling behoefde.
Het spektakel zelf biologeerde me. Iedereen wiegde naar rechts of links, huppelde of spurtte op hetzelfde moment en dat omdat de sportleraar het zo aangeleerd had. De testosterongestuwde brute kracht veerde op vrouwelijke elegantie en de tussentijdse kinderdans gaf het geheel een lieflijke opsmuk. De toeschouwers (ouders, leraren en andere sympathisanten) vonden het in één woord prachtig omdat het hele gebeuren, dixunt mijn naaste buren, van ware gemeenschapszin getuigde. Deze laatste opmerking brak me ietwat zuur op. Wat zij niet wisten, was dat de jongeren die niet naar het schoolfeest konden komen (om wat voor reden dan ook), zelfs de generale repetitie op vrijdagnamiddag niet hadden mogen bijwonen, maar papiertjes op de speelplaats hadden moeten rapen.
In elke opvang zijn er enkele kinderen die je in het oog springen. Omdat je affiniteit met hen hebt of juist niet. Omdat ze zich elke dag opnieuw angstig achter mamas of papas hand terugtrekken onder het motto wat ik niet zie, ziet mij niet. Omdat ze levensvreugde uitademen. Omdat ze regelmatig je hand zoeken of op je schoot kruipen en om verhaaltjes bedelen. Omdat ze de wereld koste wat kost hun zin willen opleggen en telkens dit niet lukt in een huilsalvo uitbarsten of krabben of hun engelengezicht in een wrede trek ontwrichten. Soms zie je ook de stille kinderen die langs de kant staan alsof ze zich even uit de wereldse drukke mallemolen terugtrekken.
Vandaag kwam ik de opvang binnen en ik zag in de verste hoek van het lokaal een jongetje, met zijn rug tegen de muur gedrukt. Het leek wel alsof hij erin wilde kruipen. Instinctief wilde ik naar hem toegaan. Maar iets in mij hield mij tegen. Dit was het jongetje dat naar de andere kinderen en zelfs naar de juffen en de meester sloeg als het niet kreeg wat het wilde. Dit was ook het jongetje dat je soms als een in het nauw gedreven tijger zijn tanden liet zien of als een bange slang op je siste. Mijn werkomgeving noemde hem moeilijk en had het over strikte regels. Hoewel beide elementen op hem van toepassing waren, weigerde iets in mij hem in deze kotjes te stoppen. De jongen was toch meer dan dat. Als je hem observeerde, merkte je dat hij gewrongen zat tussen zijn daadkracht en zijn onkunde om de wereld te duiden en bijgevolg te sturen. Deze tweespalt leidde ertoe dat er rondom hem vaak een sfeer van woedende frustratie of kille angst hing, die vaak al met een simpele streel over zijn gespannen buik verzachtte.
Maar goed. Ik zette me over mijn aarzeling heen en ging op hem af. Toen ik bij hem neerknielde om te vragen wat er scheelde, hield hij zijn ogen op de grond gericht. Zijn zus schreeuwde in zijn plaats en in mijn oor Hij heeft in zijn broek gedaan!. Haar vriendinnetje knikte ernstig. Hij zakte metersdiep de grond in. Ik nam hem bij de hand, zocht enkele reservekleren uit en trok me met hem op het toilet terug. Nou ja, terugtrekken. De architect die de kleutertoiletten voor zijn of haar rekening nam, had vooral aan de veiligheid gedacht. Bijgevolg zijn er geen deuren en de tussenschotten zweven op enkele centimeters boven de grond. Net op het moment dat ik het bruine corpus delicti op de grond liet ploffen, waren we opeens omringd door een horde kinderen die voor het koek-en-drankmoment nog even de handen wilden wassen of plassen of En jawel, iedereen wilde weten wat er scheelde. De meesten hadden mondenvol commentaar. Hoewel ik de gemoederen, tussen de levendige commentaren door, suste of, beter gezegd, probeerde te sussen, voelde en zag ik hoe de jongen zijn handen tot vuisten balde. Bij elke nieuwe woordstroom drukte hij zijn vingers harder in zijn palmen totdat ze spierwit zagen. Toen hij zijn nieuwe broek dan eindelijk aanhad, stoof hij het toilet uit en de recreatieruimte in. Hij plofte zich te midden van de andere kinderen neer en deed alsof er niets gebeurd was. Meer nog, hij had het grootste en luidste woord, zoals zo vaak. Voor de andere kinderen was het voorval blijkbaar ook vergeten. Zij gingen in hun koeken op of speelden met lege en niet zo lege drinkbussen wat op zijn beurt voor de gebruikelijke traantjes en nattigheden zorgde. Fascinerend, dacht ik terwijl ik de broek nog met mijn vingertoppen omhooghield en mijn neus eventjes vergat.
Iedere morgen zie ik vanuit mijn auto de file aan de andere kant van de autosnelweg. Ik prijs me gelukkig omdat ik er niet in zit. Ik behoor tot de gelukkigen die richting Limburg rijden. Jawel, je zou het misschien niet zeggen, maar ook in die richting is er werk te vinden. Als ik dan in de buitenschoolse opvang aankom, hoef ik, na het openen van de dienst, niet lang te wachten. De een na de andere ouder stuift binnen, zet de boterhammendoos van kindlief neer, geeft nog snel een kus en weg zijn ze. Waarschijnlijk de file tegemoet die ik net voorbijstak of de trein op die, zoals zo vaak te laat is of geen zitplaatsen meer biedt. Tegen vier uur tuf ik opnieuw naar het werk. Het verkeer is ook aan mijn zijde een stuk drukker geworden. Ik moet zelfs zorgen dat ik voor een zeker uur vertrek anders zit ik vast in de rijen jongeren die de schoolbanken als een kudde wildgeslagen vee verlaten. Sorry voor de omschrijving, maar ik ken er geen betere. Ik versta ze ook wel. Als je een hele dag gedwongen bent om binnen te zitten en kennis op te drinken (die je niet altijd even erg lust) en dan ook nog eens het slachtoffer bent van hormonale oprispingen en puberale populariteitsdrang, zou je je voor minder uit de voeten maken en rustiger omgevingen opzoeken of chillen of je grieven voor iedereen op facebook te grabbel gooien. Dus, het zal je niet verbazen dat ik er alles aan doe om deze groepen voor te zijn. Mijn wens leidt er toe dat ik te vroeg op school ben. Nou ja, te vroeg. Om kwart na drie heb ik nog een half uur speling. De eerste keer dat ik op dat uur op school kwam, viel het me op dat de kinderen allemaal buiten aan het spelen waren. Niets mis mee, natuurlijk, maar ik was toch verbaasd. In mijn tijd (en ik ben nochtans niet zo oud) liep school tot half vier. Trouwens, valt het je op dat de doorsnee lagere scholen als maar vroeger stoppen? Deze bedenking terzijde. Als de ouders hun kinderen s avonds oppikken, zie ik geen montere volwassenen voor me. Het merendeel is afgepeigerd. De verzuchtingen lijken kopieën van elkaar. Trein te laat, verkeersopstoppingen omwille van een ongeval, de vierdagengekte (d.w.z. op vier dagen het werk van vijf dagen doen), . Sommige ouders lijken staande te slapen. Ze wandelen de ruimte binnen, een goedenavond kan er nog amper af, ze tekenen als in een roes af, ze verlaten het lokaal zonder op hun kroost te wachten.
Een vrouw zegt wel niet graag hoe oud ze is, maar ik zal het toch verklappen. Ik ben 35 jaar. In verhouding tot mijn collegas ben ik één van de oudste medewerkers van de dienst. De meeste collegas zijn in de twintig. Eén van hen is trouwens nog bij de KSA. Vorige week nodigde ze ons uit voor haar jaarlijkse fuif. Ik ben nooit een fuifbeest geweest. Maar na enige aarzeling besloot ik toch mee te gaan, kwestie van de banden met mijn collegas wat meer aan te halen. Zelf had ik in gedachten dat we tegen acht uur zouden afspreken, iets zouden gaan drinken, tegen half tien zouden we dan naar de fuif gaan en dan zou ik tegen één uur terug naar huis rijden. Toen ik deze planning aan mijn man vertelde, schoot hij in de lach. Bij het zien van mijn verongelukt gezicht wees hij me er vriendelijk (doch een weinig belerend) op dat fuiven vaak pas tegen elf uur beginnen. Ik hield echter stoer vast aan mijn eigen idee.
Aan de vooravond van de fuif chatte ik nog even met één van mijn collegas om het afspreekuur af te toetsen. Doodleuk schreef ze me dat de andere collegas en zij om elf uur aan de ingang hadden afgesproken. Ik verslikte me in mijn thee (ja, ik behoor tot die groep). Mijn man schaterlachte. Om elf uur (op het moment dat mijn man van 40 richting sponde trok Benny Nijman zou zingen zijn bed blijft koud de hele nacht) stond ik dus aan de ingang van een fuifzaal in een nabijgelegen dorp. De parking was nog vrij leeg. Mijn man had dus toch gelijk, gromde ik in mezelf.
Aan de ingang van de zaal viel ik van de ene verbazing in de andere. Het aantal securitylui omzoomde de deur zwart. Bij het binnengaan kreeg ik maar liefst twee bandjes omgesnoerd. Eén was mijn betalingsbewijs en de andere het bewijs dat ik alcohol mocht drinken. Jiha In mij raasde het fuifbeest dat ik nooit geweest was. Net op het moment dat ik mij naar binnen wilde wagen, viel mijn oog op enkele snoepjes. Dat dacht ik toch ten minste, want toen ik er een collega op aansprak, keek ze me aan alsof ik van Venus en Mars tegelijk kwam. Snel legde ze me uit dat het oordopjes waren. Ik kleurde roder dan mijn trui. Binnen wachtte me opnieuw een verrassing, de parochiezaal-dj uit mijn tijd (hoe oud ik me nu voel) had hier duidelijk plaats geruimd voor de meer gesofisticeerde variant. Flitslichten lieten mijn oogleden op volle toeren draaien en onmiddellijk begreep ik waarom de oordopjes, als gunst van de organisatie, aan de kassa lagen.
De avond zelf verliep zoals verwacht. Ik dronk welgeteld één pint en schakelde toen op water over. Van praten kwam niets in huis. Bijgevolg had ik dus tijd genoeg om de mensen rondom mij te observeren. Lichamen vloeiden in elkaar over op de beat van een muziek, die ik nog nooit gehoord had (Ik ben een radio1-luisteraar). Eerste voorzichtige kussen wonnen snel aan vertrouwen en de alcoholische dranken gingen erin als zoete koek. Om twee uur hield ik het voor bekeken. Ik tufte naar huis en merkte nu pas de hoeveelheid autos op de parking van de nabijgelegen discotheek. Tot voor kort had ik altijd gedacht dat de zaak op de rand van het failliet stond.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
