Is het je al opgevallen hoe onze samenleving je definieert aan de hand van de studies en de job die je doet? Als ik iemand leer kennen, kan ik er gift opnemen dat die persoon me in de eerste tien minuten de vraag stelt wat doe je? of, als die persoon wat ouder is wat doet u zoal in het leven? Deze vraag, hoe standaard ook, overvalt me altijd een beetje. Iets in mij wil antwoorden Ik eet, ik slaap, ik wandel, ik lees, ik adem, ik probeer gelukkig te zijn . Het aangepaste deel in mij antwoordt braafjes met kinderbegeleidster. Op dat moment gaan sommige wenkbrauwen naar boven. Maar kinderbegeleidster, zie je de bijhorende ogen denken. Eensklaps is hun aandacht elders. Je ziet ze het social event (lees feestje) afschuimen op zoek naar iemand die interessanter is voor de volgende carrièresprong. Godzijdank heb ik tegenwoordig een job. Toen ik werkloos was, was het politiek correcte antwoord Ik ben between jobs. Waarom die naakte werkelijkheid in het Engels moest beschreven worden, is me tot op heden niet duidelijk. Maar in welke taal ik het ook bracht, de reactie was steeds hetzelfde: medelijdende blikken op mij gericht en een inwendige gelukwens omdat deze beker aan de vrager voorbijging.
Trouwens, waarom luidt de uitdrukking between jobs. Voor het moment heb ik een belangrijke keuze moet nemen. Ik heb besloten tijdskrediet op te nemen. Reden? Mijn zoontje. De job als kinderbegeleidster liet niet toe om op een goede manier voor hem te zorgen. Temeer daar mijn man een drukke job heeft die hem vaak tot laat van huis laat zijn.
Toen ik mijn beslissing (die ik in samenspraak met mijn man genomen heb) aan de buitenwereld kond deed, waren de reacties verdeeld. Goed zo, zei één groep. Veel minder stress. Je wilt toch dat je zoon naar je opkijkt?, zei de andere groep. Net alsof ik door eventjes huismoeder te zijn, geen persoon meer zou zijn voor wie je respect zou kunnen hebben. In mijn beleving sluit huismoeder-zijn niet uit dat je je ook kan ontwikkelen. Toegegeven. De ontwikkeling gebeurt niet volgens de gangbare kanalen (een job, collegas, ) en het vergt een extra inspanning (je moet zelf op zoek en je hebt geen financiële middelen). Maar toch, het is mogelijk. Ik ken genoeg voorbeelden. Bovendien is deze beslissing geen onomkeerbaar feit. Het is een job als een ander. (Ik weet dat er mensen zijn die dat niet vinden. In hun beleving zitten huismoeders de hele dag op hun luie krent TV te kijken of te lezen of koffie te drinken. Er zijn ongetwijfeld dagen die op je op deze manier invult. Er zijn ook ongetwijfeld vrouwen voor wie dit de dagelijkse realiteit is. Voor mij betekent huisvrouw-zijn poetsen, strijken, in de tuin werken, boodschappen doen, schrijven, recensies schrijven, cursussen volgen, mediteren en het belangrijkste voor mijn zoontje zorgen.) Net zoals iemand anders van job verandert, kan ik dat ook.
Als mijn man vertelt wie zijn huidige werkgever is, volgt steevast de zin oh, dan moeten jullie er nu warmpjes bij zitten. Hoe oprecht de daaropvolgende gelukwensen ook zijn, dat ene zinnetje behelst een hebberige jaloezie. In het kielzog hiervan schiet me een uitspraak van mijn overgrootmoeder te binnen: (in platduutsch) Das liebe liebe Jelt, das rejiert die Welt.
