'Ze heeft vannacht moeten overgeven. Deze morgen had ze ook koorts en diarree.' Het kleutertje kijkt haar papa met lusteloze ogen aan. 'Bent u zeker dat u haar naar de vakantieopvang wil laten komen?', vraag ik. De vader doet of hij oostindisch doof is, ondertekent, geeft zijn dochtertje nog een schouderklopje en verdwijnt in de rij van toestromende ouders.
Tegen het einde van de week zitten bijna alle kinderen met koortsige ogen onderuitgezakt aan tafel. Eten willen ze niet, want hun buikje doet pijn. Diarree is schering en inslag. Mijn collega's en ik doen niets anders dan pampers omdoen of ongelukjes uit de weg ruimen. De ouders zijn ons op dat vlak ook erg behulpzaam. Zo is er een jongen van vijf die opeens in een lang vergeten luierbroekje naar de opvang komt. Kwestie van een afdoend recipiënt te hebben als de diarree weer toeslaat.
Als mijn collega's en ik de ouders hierop aanspreken, krijgen we antwoorden als 'zo'n beetje krampen' en 'zo erg is het allemaal niet'. Nou ja, zo erg is het inderdaad niet. Tegen het einde van de week zijn, naast het merendeel van de 40 kleuters, ook mijn collega's ziek of ze voelen zich, op zijn minst, niet in hun sas. Bij mij lijkt de beker voorbij gegaan en ik slaak inwendig een diepe zucht. Het laatste wat ik wil, is mijn zoontje van 11 maanden aansteken. Maar dan is het maandag en de gewone opvang start. 's Avonds vraagt een ouder aan zijn kind of het gedurende de dag nog koorts gehad heeft. 'Ja,' antwoordt het kind. 'En mijn oren doen ook nog pijn.' De volgende dag opnieuw enkele pipse gezichten en klachten over keelpijn en buikkrampen. Dit maal ontspring ik de dans niet. Ik word op het werk ziek. Mijn vingers verkrampen en een zoete smaak laat me meermaals kokhalzen. 'Mijn zoontje!' is het eerste waar ik aan denk en ik kruis mijn vingers dat ik hem niet heb aangestoken.
Terwijl ik gefrustreerd in bed lig, laat ik de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken aan me voorbij schieten. Hoe meer ik erover nadenk, hoe woedender ik word. Wat de reden voor het gedrag van de ouders ook moge zijn (het najagen van een carrière, de schrik om de broodnodige job te verliezen, een hoogzwangere moeder, een boreling in huis, met de beste wil van de wereld geen oppas vinden voor het zieke kind, ...), in mijn ogen kan je hier wel spreken van verwaarlozing. Trouwens, welke levenslessen leren deze ouders aan hun kinderen? Zorg dragen voor je eigen lichaam is niet belangrijk? Oog hebben voor de anderen is niet nodig? Vooral, mama en papa zijn er niet voor mij als ik hen het hardste nodig heb...
