Ik heb een vriendje! Ik rukte me loom los uit mijn droogmoment (de kinderen hadden me net met hun waterpistolen onder handen genomen) en deed één oog open. Recht voor mij stond één van de meisjes uit de opvang. Terwijl ik één natte broekspijp met inhoud zorgzaam in de volle zon legde, herhaalde ik de woordjes een vriendje op een ludieke, plagend zingende toon. Het meisje rolde ostentatief met haar ogen en zuchtte heel diep. In een oogwenk ving ik daar op dat moment een glimp op van de vrouw die ze ooit zou zijn. Ik besefte dat ik haar onrecht gedaan had. Ook al zat ze nog maar in het eerste studiejaar, de lovebug had haar duidelijk zwaar te pakken. Bijgevolg gooide ik het over een andere boeg. Ik vroeg naar zijn naam, waar ze elkaar hadden leren kennen, hoe hij eruit zag . Vertel, spoorde ik haar aan en zij ging honderduit. Hij zat blijkbaar in haar klas. Eerst was hij OP (een vreemd woord toch in deze samenhang) een vriendin van haar geweest, maar die vriendin zag hem uiteindelijk toch niet zo zitten. Dus had die vriendin met haar afgesproken om met hem te breken zodat zij met hem kon zijn omdat zij wel iets in hem zag en hij eigenlijk ook meer in haar zag dan in haar vriendin. En ja, nu waren ze een week samen. Het ging goed. Op school trok ze wel niet zo veel met hem op omdat ze niet tussen hem en zijn vrienden wilde komen. Maar binnenkort was het godzijdank vakantie en dan zou hij bij haar thuis blijven slapen. Tenminste als papa het goed vond en maar die vond het voor het moment toch beter dat ze een vriendinnetje in plaats van haar vriendje uitnodigde. Maar ze zou hem nog wel ompraten. Die laatste woorden waren nog maar amper bezonken, toen ze er alweer vandoor stoof om samen met haar vriendinnetjes te springtouwen.
Ik had haar woordenstroom met veel aandacht beluisterd. Eerlijk gezegd was ik van de ene verbazing in de andere gevallen. Zij en haar vriendin hadden deze relatie duidelijk berekend gestuurd. Hoe ik deze girlpower ook bejubelde, ik had nooit zo gehandeld, hield ik mezelf trots voor totdat ik eventjes diep in mijn geheugenkist groef en de herinnering aan mijn eerste liefje van onder meters stof opduikelde. Glashelder herbeleefde ik hoe ongecompliceerd hij onze relatie begonnen was met Wil je mijn liefje zijn? en hoe ik het kort daarop met Ik vind dit stom! beëindigd had, waardoor die befaamde eerste kus nog enkele jaren had moeten wachten. Als ik dat op voorhand geweten had Dan dat hele relatietherapeutische ik-geef-je-voldoende-ruimte. Herhaalde ze wat ze ergens had horen waaien of waren die woorden echt van haar? Terwijl ik over die vraagde dobde, speelde opeens een liedtekst van Reinhard Mey door mijn hoofd.
Kinder werden als Riesen geboren, Kinderen worden als reuzen geboren
Doch mit jedem Tag, der dann erwacht, Maar met elke zich ontwakende dag
Geht ein Stück von ihrer Kraft verloren, Gaat er een stuk van hun kracht verloren
Tun wir etwas, das sie kleiner macht. Doen wij iets, dat ze kleiner maakt.
Kinder versetzen so lange Berge, Kinderen verzetten bergen zo lang
Bis der Teufelskreis beginnt, Totdat de Duivelskring begint,
Bis sie wie wir erwachsne Zwerge Totdat zij, zoals wij volwassen dwergen,
Endlich so klein wie wir Großen sind! Eindelijk zo klein als wij, groten, zijn.
Terwijl ik dit deuntje verder neuriede, voelde ik ook iets van mededogen voor de papa. Zijn kleine meid werd duidelijk ouder en sneller dan hij gedacht of gehoopt had.
