Voordat ik in oktober naar de Filipijnen vertrok had ik een afscheidsfeestje met mijn familie in een restaurant. Mijn zus Hanna vroeg mij toen om haar regelmatig foto’s te sturen over mijn leven en activiteiten hier. Ik was blij met haar interesse, maar ik merk dat ze zelf nooit eens een foto stuurt. Nooit vertelt ze mij iets over haar leven en gezin. Nooit stuurt ze zelf uit eigen beweging een bericht. En zo gaat het al 30 jaar. Sinds ze getrouwd is heb ik haar af en toe bezocht, maar ik kan mij niet herinneren dat ze mij ooit uitnodigde. Het waren steeds mijn initiatieven. Nooit heeft ze mij bezocht sinds ik 19 jaar geleden alleen ging wonen. Nooit heeft ze mij gebeld of geschreven. Al 30 jaar komen de initiatieven en interesse van mijn kant. Het is eenrichtingsverkeer.

En zo gaat het met bijna al mijn familie. Ik heb er genoeg van en heb besloten zo’n contacten niet meer te onderhouden. Ik heb al die jaren in een illusie geleefd. Ik heb nu enkelen het bericht gestuurd dat ze mijn foto’s kunnen zien in Instagram. Ik stuur ze niet meer naar iedereen afzonderlijk. Al mijn familie kan ze zien. Maar ik verwacht zeer weinig interesse. De enigen die mij regelmatig een bericht sturen zijn mijn vader en mijn zus Elise. In hen ga ik nu nog investeren. Al de anderen hun berichten zal ik beantwoorden als zij initiatief nemen. Maar ik weet dat dat zelden zal zijn. Ik laat het aan hen over of ze interesse zullen tonen.

Ik heb de illusie van mooie familie beëindigd en leef nu in de realiteit. Ik aanvaard die realiteit. Ik concentreer mij nu hoofdzakelijk op mijn nieuwe leven in de Filipijnen. Ik heb hier een echtgenote, schoonfamilie, vrienden en een kerk. Hier zal ik mijn leven nu uitbouwen.

03-01-2020 om 04:04 geschreven door Andreas  

Toen ik lang geleden een blog begon met Christelijke artikels was ik er nieuwsgierig naar wat er op populaire blogs te zien zou zijn. Ik dacht dat ik misschien iets zou kunnen afkijken van hen, want ik wou ook graag populair worden. Maar wat zag ik? Op het populairste blog over religie stond af en toe een foto gepost van die man zijn middageten. Is dat religie? Wat heb ik daar aan? Is dat dan de soort informatie waar lezers het meest in geïnteresseerd zijn? Dan ben ik tevreden met mijn aantal volgers en lezers. Populair zijn hoeft dan niet meer voor mij.

Twee keer raadden mensen mij aan om te schrijven wat mensen graag lezen. Tja, dan krijg je wel meer lezers, maar ik wist direct dat ik dat niet zou doen. Ik kies er voor om dat te schrijven wat mij bezig houdt. Wat mij interesseert. Ik schrijf mijn eerlijke opinie. Als mensen dat graag lezen dan ben ik daar blij mee. Maar indien niet, laten ze dan naar een ander blog gaan.

Natuurlijk ben ik een beetje jaloers als ik zie dat anderen met hun blog duizenden volgers hebben. Ik hoop ook dat mijn aantal volgers en lezers zal toenemen. En langzaam aan gebeurt dat ook. Sinds de start van mijn nieuwe leven in de Filipijnen ben ik wel een nieuw blog gestart en nu heeft dat tijd nodig om bekend te worden. Maar zolang ik zie dat elk artikel gelezen wordt en er af en toe een nieuwe volger bij komt is het voor mij ok.

02-01-2020 om 07:16 geschreven door Andreas  

Ik heb hier sinds mijn aankomst in oktober twee tyfoons meegemaakt. Gelukkig steeds zonder problemen in onze stad. Op andere plaatsen is er steeds veel schade en zijn er veel doden.

Ik lees nu op de nieuwssite van de VRT dat deze tyfoons de oorzaak zijn van de armoede in de Filipijnen. Maar na twee jaar ervaring met de Filipijnen kan ik met zekerheid zeggen dat dit zeker niet zo is. In de USA hebben ze orkanen en tornado’s maar ze zijn welvarend. Het verschil is dat er in de Filipijnen een totaal gebrek is aan efficiëntie.

Onze huwelijksakte van het stadhuis moet door de nationale overheid PSA geregistreerd worden, maar dat duurt 6 a 12 maanden. Ik kreeg van een Belg het advies om bij de start van die procedure electronic endorsement aan te vragen omdat het dan maar 3 weken zou duren. We moesten daarvoor wel 4,5 uren rijden met een minibus naar Tacloban, een grote stad helemaal aan de andere kant van ons eiland. Ondertussen zijn we 6 weken verder en we hebben er geen enkel zicht op wanneer de procedure zal afgerond zijn. En in ieder geval zal iemand een tweede keer helemaal naar Tacloban moeten gaan.

In België had ik af en toe vragen over visa en verblijfsvergunning. Ik mailde die vragen naar het Bureau of Immigration in Cebu, maar ik heb nooit een reactie gekregen. Ik mailde daarom naar hun collega’s in Tacloban. Ik twijfelde tussen 2 dingen en vroeg hun: is het dit of dat? Ze antwoordden met 1 woord: Yes. Tja, dan weet ik nog niets. Na enkele mails kreeg ik van hen ook geen antwoord meer. Het hoofdkantoor in Manila heeft mijn e-mails nooit beantwoord. Het enige dat ik dan nog kon doen was hopen dat de Filipijnse overheid gezond verstand en logica gebruikt bij het maken van hun wetten. Maar dat is wel heel riskant.

Toen Charly haar paspoort moest laten vernieuwen zocht ik daar informatie over op op de website van DFA. Ik schreef naar 2 e-mailadressen die op hun website staan, maar ik kreeg direct een errormelding want de adressen bestaan niet. Ik liet daarom Charly bellen naar het telefoonnummer in Manila, maar dat werkte niet. Uiteindelijk heb ik antwoord op mijn vragen gekregen via hun Facebookaccount.

De eerste keer dat ik naar hier zou komen zocht ik contact met een hotel in Charly haar streek. Ik schreef naar het eerste e-mailadres op hun website, maar ik kreeg direct de errormelding dat hun postvak vol is. Dat betekent dat ze nooit hun e-mails lezen. Op mijn bericht naar hun boekingsagent heb ik nooit een reactie gekregen. Ondertussen heeft het hotel zelfs geen website meer. Ze hebben ook geen Facebookaccount. Dat kost nochtans niets.

Het beste ziekenhuis in de provincie heeft geen website. Wel Facebook, maar ik heb nooit antwoord gekregen op mijn bericht dat ik hen stuurde via Messenger.

Hoe kan je op zo’n manier zakendoen? Ik kan aanvaarden dat men geen website heeft want dat kost veel geld en ik denk dat maar weinig mensen hier een computer hebben. Maar Facebook kost niets en wordt hier veel gebruikt. Maar het minste dat je dan moet doen is elke dag checken of er berichten zijn, en die dan vlot beantwoorden.

Tyfoons worden hier “God’s act” genoemd. Maar geef de schuld van de armoede aub niet aan God, de tyfoons of het lot. Dat zijn factoren die je niet kan beïnvloeden en op die manier sta je machteloos en zal je eeuwig arm blijven. Maar je kan wel efficiënt gaan communiceren. En er zijn zoveel dingen die je kan doen. Zoals op tijd starten, en niet een uur te laat en dan laconiek zeggen dat dat “Filipino time” is.

29-12-2019 om 07:49 geschreven door Andreas  

Het is straks Kerstavond, maar ik ben er helemaal niet gelukkig mee. Mensen beginnen hier al in september met kerstversiering en muziek. Tegen dat Kerst dan echt begint ben ik het al lang al kotsbeu. Voor bij ons thuis heb ik mijn veto gesteld: geen kerstboom voor december. Ik mis hier de levende dennenboom. Dat bestaat hier niet. Er is alleen namaak.

Om 10 PM is er een mis. De kerk zit dan afgeladen vol. Sinds vorige week maandag was er elke dag om 4.30 AM Missa de Gallo. Dat betekent eigenlijk middernachtmis in het Spaans. Voor mij is dat veel te vroeg en elke dag is veel te veel, maar Charly stond erop dat ik de eerste dag mee deed. En ook op mijn verjaardag. Ik heb haar dan gezegd dat ik het zal doen om haar gelukkig te maken want voor mij zelf voel ik daar geen behoefte aan. Maar ze vindt dat fout, ik moet het voor God doen.

Na de mis vanavond hebben we het kerstdiner wat hier traditioneel macaronisalade is. Geen kalkoen. Filipina’s maken steevast gigantische hoeveelheden voedsel klaar voor bezoekers en feesten, dus zullen we nog voor enkele dagen genoeg hebben. Ik kan haar dat niet uit het hoofd praten.

Maar het is hier ook helemaal niet het juiste weer voor Kerst. Het voelt fout om Kerst te vieren bij 30 graden. In België wordt het in de herfst kouder met meer wind en regen. In december begint het dan te vriezen en is er misschien sneeuw. De dagen worden korter en donkerder. Dan is het leuk om een groot feest te vieren en dan af te tellen naar de lente. Maar hier is het het hele jaar zomer. Ik ben daar heel blij mee, maar Kerst past er niet in.

24-12-2019 om 08:29 geschreven door Andreas  

Ik ben nu meer dan 2 maanden in de Filipijnen en als alles goed gaat zal ik hier definitief blijven. Ik heb er geen idee van wanneer ik nog eens terug ga naar België. Charly wil graag onze familie bezoeken, maar is de familie daar ook in geïnteresseerd? Ik hoor zeer weinig van hun. Ik ben opgegroeid in een gezin met 12 kinderen, maar ik krijg alleen van mijn vader en mijn zus Elise af en toe een bericht. Voor mijn vertrek had Hanna mij gevraagd om af en toe een foto te sturen van mijn activiteiten hier. Maar zelf stuurt ze nooit een foto. Ze neemt geen enkel initiatief om zelf iets te laten weten over haar leven en haar gezin. Ik zal er daarom zelf ook mee stoppen, ik heb geen zin meer in zo’n eenrichtingsverkeer. Ik wil alleen nog moeite doen voor mensen met wie de interesse en het initiatief wederzijds is. Ik zal haar een bericht sturen dat ze vanaf vandaag mijn foto’s kan zien in Instagram. Mijn account is openbaar en iedereen die wil kan mij volgen, ook mijn familie. Voor de rest van mijn familie geldt hetzelfde.

Het is erg confronterend dat slechts twee van al mijn familie interesse tonen. Maar zo is het al lang. Een jaar geleden realiseerde ik mij dat al mijn contacten met Christina tijdens de voorbije 20 jaren steeds mijn initiatieven geweest zijn. Tijdens mijn vorige verblijf in de Filipijnen stuurde ik haar regelmatig een bericht met een foto. Ze antwoordde dan steeds, maar zelf nam ze geen enkel initiatief. Ik ben daarom een jaar geleden gestopt met berichten naar haar te sturen en ik ben gaan wachten op een initiatief van haar, maar dat is er niet gekomen. Ik hoor sindsdien niets meer van haar. Blijkbaar hoeft het voor haar niet.

Ik moet dit feit accepteren. Ik ben het beu om om aandacht te vragen. Het is confronterend, maar het zijn de feiten. Als ik zelf berichten blijf sturen onderhoud ik een illusie. Ik ben erg dankbaar voor alle liefde die ik van Charly krijg. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik echte liefde ervaar.

Als we later samen naar België zouden reizen zal dat veel geld kosten, vooral als we op hotel moeten verblijven. En veel geld hebben we niet. We zouden zeer lang al ons geld moeten sparen. Maar waarvoor? Om familie te ontmoeten die niet geïnteresseerd is? Elise is van plan om ons zo snel mogelijk te bezoeken samen met haar man. De enige geïnteresseerde die dan nog overblijft is mijn vader. Maar dan is het veel goedkoper als we voor hem een reis naar hier betalen. Dat zou ons veel geld uitsparen. Maar hij is al 80 en zo’n verre reis zal moeilijk voor hem zijn. Anderzijds is het de vraag of hij nog zal leven tegen dat we genoeg gespaard hebben. Toen ik vertrok heb ik hem gezegd dat het een vijftal jaar zou kunnen duren eer ik terug kom naar België, en zijn reactie was dat hij niet weet of we elkaar ooit nog gaan terug zien. Met het budget voor een reis naar België kunnen we hier heel wat leuke dingen doen. En we willen ook graag geld investeren in de verbetering van ons huis. En wie weet over een jaar de bouwgrond naast ons huis komen en daarop ons huis uitbreiden.

Voorlopig hoef ik nog geen belangrijke beslissingen te nemen over financiën en de toekomst. Dat komt eind volgend jaar pas. Maar ik ben wel al van plan om geld uit te geven aan diepzeeduiken. En fitness. Ik concentreer mij op mijn vrouw en schoonfamilie en vrienden hier. Ik ben hier een nieuw leven begonnen en ga dat hier nu verder opbouwen.

22-12-2019 om 07:46 geschreven door Andreas  

Ik heb een psycholoog nodig, maar waar kan ik die vinden in de Filipijnen? Een psychiater is ook goed, maar ik heb liever een psycholoog. Ik heb in België meestal slechte ervaringen gehad met psychiaters en ik heb een hekel aan medicatie. Het doet meestal niets aan de oorzaak maar geeft dikwijls wel bijwerkingen. Met twee psychologen heb ik vroeger zeer goede ervaringen gehad.

Een Duitse vriend in onze stad zei eens dat hij eens een depressie gehad heeft en daarvoor naar een psychiater ging in Living Hope Hospital in Maasin en hij was daar tevreden van. Vorige zomer heb ik dat ziekenhuis gevraagd of ze een psycholoog hebben, maar ik heb geen antwoord gekregen. Daarom heb ik mijn huisarts om namen gevraagd. Hij zei dat er in de streek geen psychologen zijn maar er is wel een psychiater.

Twee weken geleden ben ik daar naar toe gegaan. Maar dat was een enorme teleurstelling. Vanaf dat ik hem zag binnenkomen beviel zijn gezicht mij niet. Tijdens het gesprek moest ik mij heel goed concentreren om hem te kunnen verstaan. Dat gebeurt mij af en toe met Filipino’s. Charly kon hem ook niet goed verstaan en zei achteraf dat hij niet goed articuleerde. Hij beweerde heel wat dingen die echte nonsens waren. Hij was zeer snel met zijn meningen en conclusies. Als we hem tegenspraken luisterde hij niet. Charly vond hem bruut. Ze zei achteraf dat ze hem onmiddellijk een bedrieger vond. Ik was blij dat we allebei dezelfde indruk hadden. Dat is vroeger nog gebeurd en dat toont mij dat ze mensen goed inschat. Hij schreef medicijnen voor en als ik daar mijn mening over gaf reageerde hij verwijtend. Charly zei dat hij zich als degene vindt die alles beter weet dan ons. Ik heb zelf ervaring in de geestelijke gezondheidszorg en zag dat hij alles precies omgekeerd doet dan wat ik geleerd heb. Uiteindelijk verplichtte hij ons om de medicijnen onmiddellijk bij hem te kopen. Ik wou dat eigenlijk niet. Ik wou eerst thuis met Charly spreken en over alles nadenken en dan zelf beslissen wat ik zou doen. Maar hij is de enige psychiater in de streek en ik zal hem later misschien nog nodig heen. Daarom heb ik ingestemd. Hij vroeg 2500 peso voor de medicijnen. Maar toen ik bij de apotheek navroeg wat hun prijs is zeiden ze 900. Hij heeft ons dus echt bedrogen. Ik heb besloten de medicijnen niet te nemen. Ik geloof helemaal niet dat ze juist zijn voor mij. Ik zal ook niet terug naar hem gaan.

Dit betekent dus dat we zonder hulpverlening zitten. Maar ik heb al heel mijn leven last van posttraumatische stressstoornis en heb ook een seksueel probleem dat mij erg stoort. Ik had ook lang gedacht om Charly eens mee te nemen naar een psychiater omdat ze last heeft van slapeloosheid. Maar dat zal nu niet direct lukken. Ik ben nu zelf op internet op zoek gegaan naar hulpverleners verder weg op ons eiland. Maar ik zie al dat er heel weinig aanbod is. Ik heb geschreven naar verenigingen voor psychologen en psychiaters en naar een kliniek om namen te vragen. Maar het is mijn ervaring in de Filipijnen dat e-mails meestal niet beantwoord worden. Dus zal ik binnenkort eens bellen.

20-12-2019 om 06:58 geschreven door Andreas  

Na een relatie van 2 jaar met mijn Filipijnse partner was het 23 november onze grote dag. We zijn getrouwd in haar stad, Macrohon, hier in de Filipijnen. We hebben een prachtige bruiloft gehad helemaal in Filipijnse stijl. De voorbereiding was snel gegaan in slechts drie weken. Mijn Belgische familie kon er niet bij zijn. Op enkele weken tijd was het niet mogelijk om een reis naar hier te organiseren. Niet dat er zeer veel interesse was. Alleen mijn zus Elise heeft al regelmatig gezegd dat ze ons zal bezoeken samen met haar man. Thierry en Hanna zullen misschien komen.

De ceremonie gebeurde in de Katholieke kerk en werd geleid door father Banoc. Ik kende hem al van een vorig verblijf hier en vind hem een zeer aangename man. Charly kent hem zeer goed. Aan de universiteit zijn ze nog klasgenoten geweest. Een burgerlijk huwelijk is hier niet nodig. De priester heeft de autoriteit om een huwelijk af te sluiten. Ik had er op voorhand geen idee van hoe een huwelijksceremonie hier verloopt, maar we hadden een uurtje uitleg gekregen van een vriendin. Charly zingt al sinds haar twaalfde in het koor van de kerk. Haar koor heeft tijdens onze mis gezongen.

Na de mis hadden we een diner op een leuke locatie die ik gekozen had. Er is een moderne zaal beschikbaar, maar die interesseerde mij niet. Ik had gekozen voor Lapiyahan, een echte tropische en Filipijnse plaats vlak naast de zee. Er waren honderd mensen uitgenodigd, maar de mensen van de keuken zeiden dat er 150 borden gebruikt waren. Zo gaat dat hier. De genodigden brengen familie en vrienden mee zonder uitnodiging. En dan valt het nog mee, het hadden er ook 200 kunnen zijn. Gelukkig was er genoeg eten. De catering was geleid door Charito, de vrouw van mijn Duitse vriend Arnold. Zij was zo attent om een mes aan mijn bord klaar te leggen. De mensen zijn dat hier niet gewoon, ze eten met vork en lepel. Charito had ons ook verrast met Duitse aardappelsalade. Ik was echt blij met haar attenties. Joy, de Filipijnse vrouw die ons 2 jaar geleden aan elkaar had voorgesteld, verraste ons met een filmpje met boodschappen van vrienden uit de Filipijnse kerk in Belgie.

Ik had geen geld durven uitgeven aan een echte huwelijksreis. We hebben al geld moeten lenen om te kunnen trouwen. Maar ik had echt geen zin om onze huwelijksnacht thuis door te brengen in ons huisje waar ook mijn schoonmoeder en de nanny met haar gezin verblijven. We zijn daarom 2 nachten naar het leukste hotel uit de streek gegaan en daar hebben we van genoten.

Het is al ongeveer 2 maanden geleden dat ik geschreven had. Het was tot nu toe druk geweest en ik heb tijd nodig gehad om hier te acclimatiseren. Maar ik ben blij dat ik nu weer in gang geschoten ben. Geleidelijk aan begin ik weer in mijn vertrouwde dagelijkse routine te komen.

Deze blog is het vervolg op mijn vorige blog bloggen.be/49dagen dat ik gestopt ben. Tezamen met het begin van een nieuw leven ben ik ook een nieuw blog begonnen. Ik ga nu proberen om weer regelmatig berichten te posten. De onderwerpen zijn mijn leven hier in de Filipijnen en de andere thema`s die mij het meeste boeien, en dat zijn psychologie, filosofie en religie.

20-12-2019 om 01:40 geschreven door Andreas