Ik heb een psycholoog nodig, maar waar kan ik die vinden in de Filipijnen? Een psychiater is ook goed, maar ik heb liever een psycholoog. Ik heb in België meestal slechte ervaringen gehad met psychiaters en ik heb een hekel aan medicatie. Het doet meestal niets aan de oorzaak maar geeft dikwijls wel bijwerkingen. Met twee psychologen heb ik vroeger zeer goede ervaringen gehad.

Een Duitse vriend in onze stad zei eens dat hij eens een depressie gehad heeft en daarvoor naar een psychiater ging in Living Hope Hospital in Maasin en hij was daar tevreden van. Vorige zomer heb ik dat ziekenhuis gevraagd of ze een psycholoog hebben, maar ik heb geen antwoord gekregen. Daarom heb ik mijn huisarts om namen gevraagd. Hij zei dat er in de streek geen psychologen zijn maar er is wel een psychiater.

Twee weken geleden ben ik daar naar toe gegaan. Maar dat was een enorme teleurstelling. Vanaf dat ik hem zag binnenkomen beviel zijn gezicht mij niet. Tijdens het gesprek moest ik mij heel goed concentreren om hem te kunnen verstaan. Dat gebeurt mij af en toe met Filipino’s. Charly kon hem ook niet goed verstaan en zei achteraf dat hij niet goed articuleerde. Hij beweerde heel wat dingen die echte nonsens waren. Hij was zeer snel met zijn meningen en conclusies. Als we hem tegenspraken luisterde hij niet. Charly vond hem bruut. Ze zei achteraf dat ze hem onmiddellijk een bedrieger vond. Ik was blij dat we allebei dezelfde indruk hadden. Dat is vroeger nog gebeurd en dat toont mij dat ze mensen goed inschat. Hij schreef medicijnen voor en als ik daar mijn mening over gaf reageerde hij verwijtend. Charly zei dat hij zich als degene vindt die alles beter weet dan ons. Ik heb zelf ervaring in de geestelijke gezondheidszorg en zag dat hij alles precies omgekeerd doet dan wat ik geleerd heb. Uiteindelijk verplichtte hij ons om de medicijnen onmiddellijk bij hem te kopen. Ik wou dat eigenlijk niet. Ik wou eerst thuis met Charly spreken en over alles nadenken en dan zelf beslissen wat ik zou doen. Maar hij is de enige psychiater in de streek en ik zal hem later misschien nog nodig heen. Daarom heb ik ingestemd. Hij vroeg 2500 peso voor de medicijnen. Maar toen ik bij de apotheek navroeg wat hun prijs is zeiden ze 900. Hij heeft ons dus echt bedrogen. Ik heb besloten de medicijnen niet te nemen. Ik geloof helemaal niet dat ze juist zijn voor mij. Ik zal ook niet terug naar hem gaan.

Dit betekent dus dat we zonder hulpverlening zitten. Maar ik heb al heel mijn leven last van posttraumatische stressstoornis en heb ook een seksueel probleem dat mij erg stoort. Ik had ook lang gedacht om Charly eens mee te nemen naar een psychiater omdat ze last heeft van slapeloosheid. Maar dat zal nu niet direct lukken. Ik ben nu zelf op internet op zoek gegaan naar hulpverleners verder weg op ons eiland. Maar ik zie al dat er heel weinig aanbod is. Ik heb geschreven naar verenigingen voor psychologen en psychiaters en naar een kliniek om namen te vragen. Maar het is mijn ervaring in de Filipijnen dat e-mails meestal niet beantwoord worden. Dus zal ik binnenkort eens bellen.

20-12-2019 om 06:58 geschreven door Andreas  

Na een relatie van 2 jaar met mijn Filipijnse partner was het 23 november onze grote dag. We zijn getrouwd in haar stad, Macrohon, hier in de Filipijnen. We hebben een prachtige bruiloft gehad helemaal in Filipijnse stijl. De voorbereiding was snel gegaan in slechts drie weken. Mijn Belgische familie kon er niet bij zijn. Op enkele weken tijd was het niet mogelijk om een reis naar hier te organiseren. Niet dat er zeer veel interesse was. Alleen mijn zus Elise heeft al regelmatig gezegd dat ze ons zal bezoeken samen met haar man. Thierry en Hanna zullen misschien komen.

De ceremonie gebeurde in de Katholieke kerk en werd geleid door father Banoc. Ik kende hem al van een vorig verblijf hier en vind hem een zeer aangename man. Charly kent hem zeer goed. Aan de universiteit zijn ze nog klasgenoten geweest. Een burgerlijk huwelijk is hier niet nodig. De priester heeft de autoriteit om een huwelijk af te sluiten. Ik had er op voorhand geen idee van hoe een huwelijksceremonie hier verloopt, maar we hadden een uurtje uitleg gekregen van een vriendin. Charly zingt al sinds haar twaalfde in het koor van de kerk. Haar koor heeft tijdens onze mis gezongen.

Na de mis hadden we een diner op een leuke locatie die ik gekozen had. Er is een moderne zaal beschikbaar, maar die interesseerde mij niet. Ik had gekozen voor Lapiyahan, een echte tropische en Filipijnse plaats vlak naast de zee. Er waren honderd mensen uitgenodigd, maar de mensen van de keuken zeiden dat er 150 borden gebruikt waren. Zo gaat dat hier. De genodigden brengen familie en vrienden mee zonder uitnodiging. En dan valt het nog mee, het hadden er ook 200 kunnen zijn. Gelukkig was er genoeg eten. De catering was geleid door Charito, de vrouw van mijn Duitse vriend Arnold. Zij was zo attent om een mes aan mijn bord klaar te leggen. De mensen zijn dat hier niet gewoon, ze eten met vork en lepel. Charito had ons ook verrast met Duitse aardappelsalade. Ik was echt blij met haar attenties. Joy, de Filipijnse vrouw die ons 2 jaar geleden aan elkaar had voorgesteld, verraste ons met een filmpje met boodschappen van vrienden uit de Filipijnse kerk in Belgie.

Ik had geen geld durven uitgeven aan een echte huwelijksreis. We hebben al geld moeten lenen om te kunnen trouwen. Maar ik had echt geen zin om onze huwelijksnacht thuis door te brengen in ons huisje waar ook mijn schoonmoeder en de nanny met haar gezin verblijven. We zijn daarom 2 nachten naar het leukste hotel uit de streek gegaan en daar hebben we van genoten.

Het is al ongeveer 2 maanden geleden dat ik geschreven had. Het was tot nu toe druk geweest en ik heb tijd nodig gehad om hier te acclimatiseren. Maar ik ben blij dat ik nu weer in gang geschoten ben. Geleidelijk aan begin ik weer in mijn vertrouwde dagelijkse routine te komen.

Deze blog is het vervolg op mijn vorige blog bloggen.be/49dagen dat ik gestopt ben. Tezamen met het begin van een nieuw leven ben ik ook een nieuw blog begonnen. Ik ga nu proberen om weer regelmatig berichten te posten. De onderwerpen zijn mijn leven hier in de Filipijnen en de andere thema`s die mij het meeste boeien, en dat zijn psychologie, filosofie en religie.

20-12-2019 om 01:40 geschreven door Andreas