Tijdens mijn studie psychiatrische verpleegkunde las ik in een boek een hoofdstuk over dissociatie. En daar herkende ik mijzelf helemaal in. Maar toen ik dat besprak met dr De Volder zei ze dat ik geen dissociatie heb, maar een zeer sterke derealisatie en depersonalisatie. Maar in het boek waren dat net de symptomen van dissociatie. Ook een psycholoog zei dat hij bij dissociatie aan iets anders denkt. Maar in de reeks over kindermishandeling die ik nu gezien heb worden mijn symptomen door twee professors toch dissociatie genoemd. Ik heb het altijd geweten. Ik heb op internet informatie gezocht over de gevolgen van seksueel misbruik en daar herken ik mijzelf ook helemaal in. En nu lees ik het boek van een van de professors. Ik leer daar ook veel uit. Ik wist al lang dat mijn slapeloosheid een symptoom is van PTSS. Maar nu lees ik dat het ook kan gaan over te veel slapen, of op ongepaste tijden. En daar heb ik ook jaren last van gehad. En somatiseren, te veel alcohol drinken, depressie en zoveel meer. Ik herken opnieuw alle symptomen. Ik ben erg teleurgesteld dat mensen zoals dr De Volder dat niet gewoon hebben toegegeven. Ik zie ook dat getraumatiseerde kinderen soms schizofreen of autistisch genoemd worden. Ik heb het allemaal meegemaakt. Het is opnieuw zo duidelijk voor mij dat PTSS mijn diagnose is en niets anders. Ik zie hoe zwaar beschadigd ik ben. Maar ik weet ondertussen ook dat een trauma zoals het mijne zeer moeilijk te behandelen is en meestal niet geneest. Ik heb dat min of meer aanvaard en probeer op mijn manier iets moois van mijn leven te maken.

21-02-2020 om 07:36 geschreven door Andreas  

Ik heb geleerd om mijn doelen niet meer zo hoog te stellen. In het verleden ben ik soms geweldig ambitieus geweest. Als ik in iets geïnteresseerd was groeide dat alsmaar. Zoals mijn passie voor de filosofie. Ik begon met uitzoeken of het mogelijk was om 1 vak per semester te studeren. Maar daarna hoopte ik om dat op te bouwen naar een halftijdse studie, want dan zou ik een studiebeurs krijgen. Ik droomde van prachtige resultaten en daarna een halftijds doctoraat. En een privépraktijk als filosofisch consulent.

Ik geloof in mijn capaciteiten, maar de realiteit is dat ik volledig uitgeput ben en al 10 jaar op invaliditeit sta. Vandaag versta ik dat ik tevreden moet zijn met een eenvoudig leven. Ik heb mijn leerkracht Bisaya direct uitgelegd dat ik niet in staat ben om elke week veel leerstof te verwerken. Ik begrijp de dingen wel, maar ik krijg het niet snel genoeg ingestudeerd. Ze begreep dat onmiddellijk en stelde voor om de wekelijkse les speels te houden met weinig leerstof. Net zoals ze aan de kinderen lesgeeft. Ik denk dat ik de juiste persoon gevonden heb.

Een week geleden ben ik enthousiast begonnen aan fitnes. Maar de eerste les al moest ik eerder stoppen dan de coach wou. Na de tweede les voelde ik dat ik te ver gegaan was. Ik was uitgeput en had het gevoel dat ik op straat ineen zou storten. Al gauw heb ik besloten om een week te rusten, en dan slechts 1 training per week, en maar 1 ronde oefeningen in plaats van de drie die de coach mij wil laten doen. Ik hoop dat aan te kunnen en er plezier aan te beleven.

Professioneel heb ik geen enkele ambitie meer. De lonen zijn in de Filipijnen ook veel te laag. Ik houd er niet veel rekening meer mee dat ik ooit nog vrijwilligerswerk zal doen in de geestelijke gezondheidszorg. Ik ben tevreden met mijn zelfstudie op gebied van filosofie en psychologie.

Het belangrijkste voor mij is om nu ontspannen te leven met mijn hobby’s. Elke dag een beetje doen, met de activiteiten verspreid over de week. Ik probeer op die manier zinvol bezig te zijn. Maar vooral te genieten van het leven hier in de Filipijnen.

20-02-2020 om 08:41 geschreven door Andreas  

Ik ben sinds gisteren naar een reeks over kindermishandeling en seksueel misbruik in België aan het kijken. Het maakt mij verdrietig en ik voel dat ik zelf ernstig beschadigd ben door het milieu waarin ik opgegroeid ben. Maar ik voel nu tenminste weer iets, en het brengt mij een beetje meer in contact met mijzelf. Ik besef al heel wat jaren dat ik zwaar getraumatiseerd ben. Ik vind dat ik lichamelijk en psychisch mishandeld en verwaarloosd ben. Ik heb veel religieus geweld meegemaakt. Ik zie nu hoe fundamentalistisch de kerk waarin ik opgegroeid ben is. Ben ik misschien ook seksueel misbruikt? Sinds vorig jaar vraag ik mij dat echt af. Ik heb sinds het begin van mijn puberteit seksuele problemen gehad. Nu ik getrouwd ben is dat echt een probleem geworden waar ik iets aan moet doen. Na lang zoeken naar hulpverlening hier in de Filipijnen heb ik opnieuw hulp gevraagd aan de psychologe met wie ik gesprekken had in België. Ik spreek haar via WhatsApp. Vorig jaar had ik een gesprek met een psychiater die ook seksuologe is. Zij vroeg mij of ik slachtoffer ben van seksueel misbruik. Ik antwoordde haar dat ik mij zoiets niet herinner. Maar ik weet dat sommige slachtoffers die herinneringen volledig verdringen. Ik wil dat in de toekomstige gesprekken met de psychologe verder bespreken.

Het is choquerend om te beseffen dat ik nooit hulp gekregen heb. Toen ik 16 of 17 jaar oud was namen mijn ouders mij mee naar een psychiater omdat ik niet meer naar school wou gaan. Maar na 2 gesprekken stopte dat. Er is nooit meer over haar gesproken. Ik vraag mij af of zij misschien mijn ouders geconfronteerd heeft. Ik weet dat zij geen kritiek verdragen. Later heb ik enkele keren zelf om hulp gevraagd, maar ik kreeg dan bv het advies om eens naar de cinema te gaan naar een film kijken. Zelfs toen ik later naar een psychiater ging ben ik door haar enorm in de steek gelaten. Ik heb 19 jaar met haar gesproken, maar ik voel mij enorm teleurgesteld. 4 of 5 jaar geleden zei ik tegen een psychologe dat ik euthanasie wou omdat ik het lijden niet meer aankon. Maar zij reageerde met geen enkel woord. Ok, zij was gespecialiseerd in slaapstoornissen, maar zo’n mensen zijn professionals. Die moeten op zijn minst doorverwijzen. Verschillende jaren heb ik hulp gevraagd bij leiders in mijn ouders hun kerk, in Nederland en Noorwegen. Ik ben helemaal tot de top gegaan en heb jarenlang om hulp gesmeekt. Maar ik kreeg te horen dat het verboden was om kritiek te hebben. Toen een leider mij tenslotte schreef dat ik alles loog heb ik het opgegeven. De laatste leider die ik om hulp vroeg zei dat ik als ik getraumatiseerd ben naar de rechtbank moet gaan. Hij heeft 4 keer geweigerd om een gesprek te hebben met mijn vader, steeds met een ander excuus.

Sinds mijn jeugdtijd was het mijn droom om naar de andere kant van de wereld te verhuizen, en dat heb ik nu waar gemaakt. Ik weet nu zeer goed waarom ik dat wou. Ik ben er lid van een kerk die ik zelf gekozen heb, en heb mijn vrouw en vrienden zelf gekozen. Ik vind dat zeer belangrijk. Of deze kerk ook het enige, ware geloof verkondigt is voor mij van minder belang. Ik ben hier nu een nieuw leven aan het opbouwen, maar ik draag een zware rugzak uit het verleden mee. Sinds ik een gesprek gehad heb met de Belgische psychologe, Kathleen, over vooral mijn seksuele problemen ben ik van plan om daar mee door te gaan. Er is nog zeer veel te bespreken. De laatste tijd weet ik beter wat ik wil en wat ik nodig heb. Ik ben opnieuw in een fase dat ik vooruit wil.

17-02-2020 om 09:05 geschreven door Andreas