Ik ben nu meer dan 2 maanden in de Filipijnen en als alles goed gaat zal ik hier definitief blijven. Ik heb er geen idee van wanneer ik nog eens terug ga naar België. Charly wil graag onze familie bezoeken, maar is de familie daar ook in geïnteresseerd? Ik hoor zeer weinig van hun. Ik ben opgegroeid in een gezin met 12 kinderen, maar ik krijg alleen van mijn vader en mijn zus Elise af en toe een bericht. Voor mijn vertrek had Hanna mij gevraagd om af en toe een foto te sturen van mijn activiteiten hier. Maar zelf stuurt ze nooit een foto. Ze neemt geen enkel initiatief om zelf iets te laten weten over haar leven en haar gezin. Ik zal er daarom zelf ook mee stoppen, ik heb geen zin meer in zo’n eenrichtingsverkeer. Ik wil alleen nog moeite doen voor mensen met wie de interesse en het initiatief wederzijds is. Ik zal haar een bericht sturen dat ze vanaf vandaag mijn foto’s kan zien in Instagram. Mijn account is openbaar en iedereen die wil kan mij volgen, ook mijn familie. Voor de rest van mijn familie geldt hetzelfde.

Het is erg confronterend dat slechts twee van al mijn familie interesse tonen. Maar zo is het al lang. Een jaar geleden realiseerde ik mij dat al mijn contacten met Christina tijdens de voorbije 20 jaren steeds mijn initiatieven geweest zijn. Tijdens mijn vorige verblijf in de Filipijnen stuurde ik haar regelmatig een bericht met een foto. Ze antwoordde dan steeds, maar zelf nam ze geen enkel initiatief. Ik ben daarom een jaar geleden gestopt met berichten naar haar te sturen en ik ben gaan wachten op een initiatief van haar, maar dat is er niet gekomen. Ik hoor sindsdien niets meer van haar. Blijkbaar hoeft het voor haar niet.

Ik moet dit feit accepteren. Ik ben het beu om om aandacht te vragen. Het is confronterend, maar het zijn de feiten. Als ik zelf berichten blijf sturen onderhoud ik een illusie. Ik ben erg dankbaar voor alle liefde die ik van Charly krijg. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik echte liefde ervaar.

Als we later samen naar België zouden reizen zal dat veel geld kosten, vooral als we op hotel moeten verblijven. En veel geld hebben we niet. We zouden zeer lang al ons geld moeten sparen. Maar waarvoor? Om familie te ontmoeten die niet geïnteresseerd is? Elise is van plan om ons zo snel mogelijk te bezoeken samen met haar man. De enige geïnteresseerde die dan nog overblijft is mijn vader. Maar dan is het veel goedkoper als we voor hem een reis naar hier betalen. Dat zou ons veel geld uitsparen. Maar hij is al 80 en zo’n verre reis zal moeilijk voor hem zijn. Anderzijds is het de vraag of hij nog zal leven tegen dat we genoeg gespaard hebben. Toen ik vertrok heb ik hem gezegd dat het een vijftal jaar zou kunnen duren eer ik terug kom naar België, en zijn reactie was dat hij niet weet of we elkaar ooit nog gaan terug zien. Met het budget voor een reis naar België kunnen we hier heel wat leuke dingen doen. En we willen ook graag geld investeren in de verbetering van ons huis. En wie weet over een jaar de bouwgrond naast ons huis komen en daarop ons huis uitbreiden.

Voorlopig hoef ik nog geen belangrijke beslissingen te nemen over financiën en de toekomst. Dat komt eind volgend jaar pas. Maar ik ben wel al van plan om geld uit te geven aan diepzeeduiken. En fitness. Ik concentreer mij op mijn vrouw en schoonfamilie en vrienden hier. Ik ben hier een nieuw leven begonnen en ga dat hier nu verder opbouwen.

22-12-2019 om 07:46 geschreven door Andreas  

Ik heb een psycholoog nodig, maar waar kan ik die vinden in de Filipijnen? Een psychiater is ook goed, maar ik heb liever een psycholoog. Ik heb in België meestal slechte ervaringen gehad met psychiaters en ik heb een hekel aan medicatie. Het doet meestal niets aan de oorzaak maar geeft dikwijls wel bijwerkingen. Met twee psychologen heb ik vroeger zeer goede ervaringen gehad.

Een Duitse vriend in onze stad zei eens dat hij eens een depressie gehad heeft en daarvoor naar een psychiater ging in Living Hope Hospital in Maasin en hij was daar tevreden van. Vorige zomer heb ik dat ziekenhuis gevraagd of ze een psycholoog hebben, maar ik heb geen antwoord gekregen. Daarom heb ik mijn huisarts om namen gevraagd. Hij zei dat er in de streek geen psychologen zijn maar er is wel een psychiater.

Twee weken geleden ben ik daar naar toe gegaan. Maar dat was een enorme teleurstelling. Vanaf dat ik hem zag binnenkomen beviel zijn gezicht mij niet. Tijdens het gesprek moest ik mij heel goed concentreren om hem te kunnen verstaan. Dat gebeurt mij af en toe met Filipino’s. Charly kon hem ook niet goed verstaan en zei achteraf dat hij niet goed articuleerde. Hij beweerde heel wat dingen die echte nonsens waren. Hij was zeer snel met zijn meningen en conclusies. Als we hem tegenspraken luisterde hij niet. Charly vond hem bruut. Ze zei achteraf dat ze hem onmiddellijk een bedrieger vond. Ik was blij dat we allebei dezelfde indruk hadden. Dat is vroeger nog gebeurd en dat toont mij dat ze mensen goed inschat. Hij schreef medicijnen voor en als ik daar mijn mening over gaf reageerde hij verwijtend. Charly zei dat hij zich als degene vindt die alles beter weet dan ons. Ik heb zelf ervaring in de geestelijke gezondheidszorg en zag dat hij alles precies omgekeerd doet dan wat ik geleerd heb. Uiteindelijk verplichtte hij ons om de medicijnen onmiddellijk bij hem te kopen. Ik wou dat eigenlijk niet. Ik wou eerst thuis met Charly spreken en over alles nadenken en dan zelf beslissen wat ik zou doen. Maar hij is de enige psychiater in de streek en ik zal hem later misschien nog nodig heen. Daarom heb ik ingestemd. Hij vroeg 2500 peso voor de medicijnen. Maar toen ik bij de apotheek navroeg wat hun prijs is zeiden ze 900. Hij heeft ons dus echt bedrogen. Ik heb besloten de medicijnen niet te nemen. Ik geloof helemaal niet dat ze juist zijn voor mij. Ik zal ook niet terug naar hem gaan.

Dit betekent dus dat we zonder hulpverlening zitten. Maar ik heb al heel mijn leven last van posttraumatische stressstoornis en heb ook een seksueel probleem dat mij erg stoort. Ik had ook lang gedacht om Charly eens mee te nemen naar een psychiater omdat ze last heeft van slapeloosheid. Maar dat zal nu niet direct lukken. Ik ben nu zelf op internet op zoek gegaan naar hulpverleners verder weg op ons eiland. Maar ik zie al dat er heel weinig aanbod is. Ik heb geschreven naar verenigingen voor psychologen en psychiaters en naar een kliniek om namen te vragen. Maar het is mijn ervaring in de Filipijnen dat e-mails meestal niet beantwoord worden. Dus zal ik binnenkort eens bellen.

20-12-2019 om 06:58 geschreven door Andreas  

Na een relatie van 2 jaar met mijn Filipijnse partner was het 23 november onze grote dag. We zijn getrouwd in haar stad, Macrohon, hier in de Filipijnen. We hebben een prachtige bruiloft gehad helemaal in Filipijnse stijl. De voorbereiding was snel gegaan in slechts drie weken. Mijn Belgische familie kon er niet bij zijn. Op enkele weken tijd was het niet mogelijk om een reis naar hier te organiseren. Niet dat er zeer veel interesse was. Alleen mijn zus Elise heeft al regelmatig gezegd dat ze ons zal bezoeken samen met haar man. Thierry en Hanna zullen misschien komen.

De ceremonie gebeurde in de Katholieke kerk en werd geleid door father Banoc. Ik kende hem al van een vorig verblijf hier en vind hem een zeer aangename man. Charly kent hem zeer goed. Aan de universiteit zijn ze nog klasgenoten geweest. Een burgerlijk huwelijk is hier niet nodig. De priester heeft de autoriteit om een huwelijk af te sluiten. Ik had er op voorhand geen idee van hoe een huwelijksceremonie hier verloopt, maar we hadden een uurtje uitleg gekregen van een vriendin. Charly zingt al sinds haar twaalfde in het koor van de kerk. Haar koor heeft tijdens onze mis gezongen.

Na de mis hadden we een diner op een leuke locatie die ik gekozen had. Er is een moderne zaal beschikbaar, maar die interesseerde mij niet. Ik had gekozen voor Lapiyahan, een echte tropische en Filipijnse plaats vlak naast de zee. Er waren honderd mensen uitgenodigd, maar de mensen van de keuken zeiden dat er 150 borden gebruikt waren. Zo gaat dat hier. De genodigden brengen familie en vrienden mee zonder uitnodiging. En dan valt het nog mee, het hadden er ook 200 kunnen zijn. Gelukkig was er genoeg eten. De catering was geleid door Charito, de vrouw van mijn Duitse vriend Arnold. Zij was zo attent om een mes aan mijn bord klaar te leggen. De mensen zijn dat hier niet gewoon, ze eten met vork en lepel. Charito had ons ook verrast met Duitse aardappelsalade. Ik was echt blij met haar attenties. Joy, de Filipijnse vrouw die ons 2 jaar geleden aan elkaar had voorgesteld, verraste ons met een filmpje met boodschappen van vrienden uit de Filipijnse kerk in Belgie.

Ik had geen geld durven uitgeven aan een echte huwelijksreis. We hebben al geld moeten lenen om te kunnen trouwen. Maar ik had echt geen zin om onze huwelijksnacht thuis door te brengen in ons huisje waar ook mijn schoonmoeder en de nanny met haar gezin verblijven. We zijn daarom 2 nachten naar het leukste hotel uit de streek gegaan en daar hebben we van genoten.

Het is al ongeveer 2 maanden geleden dat ik geschreven had. Het was tot nu toe druk geweest en ik heb tijd nodig gehad om hier te acclimatiseren. Maar ik ben blij dat ik nu weer in gang geschoten ben. Geleidelijk aan begin ik weer in mijn vertrouwde dagelijkse routine te komen.

Deze blog is het vervolg op mijn vorige blog bloggen.be/49dagen dat ik gestopt ben. Tezamen met het begin van een nieuw leven ben ik ook een nieuw blog begonnen. Ik ga nu proberen om weer regelmatig berichten te posten. De onderwerpen zijn mijn leven hier in de Filipijnen en de andere thema`s die mij het meeste boeien, en dat zijn psychologie, filosofie en religie.

20-12-2019 om 01:40 geschreven door Andreas