Ik heb hier sinds mijn aankomst in oktober twee tyfoons meegemaakt. Gelukkig steeds zonder problemen in onze stad. Op andere plaatsen is er steeds veel schade en zijn er veel doden.

Ik lees nu op de nieuwssite van de VRT dat deze tyfoons de oorzaak zijn van de armoede in de Filipijnen. Maar na twee jaar ervaring met de Filipijnen kan ik met zekerheid zeggen dat dit zeker niet zo is. In de USA hebben ze orkanen en tornado’s maar ze zijn welvarend. Het verschil is dat er in de Filipijnen een totaal gebrek is aan efficiëntie.

Onze huwelijksakte van het stadhuis moet door de nationale overheid PSA geregistreerd worden, maar dat duurt 6 a 12 maanden. Ik kreeg van een Belg het advies om bij de start van die procedure electronic endorsement aan te vragen omdat het dan maar 3 weken zou duren. We moesten daarvoor wel 4,5 uren rijden met een minibus naar Tacloban, een grote stad helemaal aan de andere kant van ons eiland. Ondertussen zijn we 6 weken verder en we hebben er geen enkel zicht op wanneer de procedure zal afgerond zijn. En in ieder geval zal iemand een tweede keer helemaal naar Tacloban moeten gaan.

In België had ik af en toe vragen over visa en verblijfsvergunning. Ik mailde die vragen naar het Bureau of Immigration in Cebu, maar ik heb nooit een reactie gekregen. Ik mailde daarom naar hun collega’s in Tacloban. Ik twijfelde tussen 2 dingen en vroeg hun: is het dit of dat? Ze antwoordden met 1 woord: Yes. Tja, dan weet ik nog niets. Na enkele mails kreeg ik van hen ook geen antwoord meer. Het hoofdkantoor in Manila heeft mijn e-mails nooit beantwoord. Het enige dat ik dan nog kon doen was hopen dat de Filipijnse overheid gezond verstand en logica gebruikt bij het maken van hun wetten. Maar dat is wel heel riskant.

Toen Charly haar paspoort moest laten vernieuwen zocht ik daar informatie over op op de website van DFA. Ik schreef naar 2 e-mailadressen die op hun website staan, maar ik kreeg direct een errormelding want de adressen bestaan niet. Ik liet daarom Charly bellen naar het telefoonnummer in Manila, maar dat werkte niet. Uiteindelijk heb ik antwoord op mijn vragen gekregen via hun Facebookaccount.

De eerste keer dat ik naar hier zou komen zocht ik contact met een hotel in Charly haar streek. Ik schreef naar het eerste e-mailadres op hun website, maar ik kreeg direct de errormelding dat hun postvak vol is. Dat betekent dat ze nooit hun e-mails lezen. Op mijn bericht naar hun boekingsagent heb ik nooit een reactie gekregen. Ondertussen heeft het hotel zelfs geen website meer. Ze hebben ook geen Facebookaccount. Dat kost nochtans niets.

Het beste ziekenhuis in de provincie heeft geen website. Wel Facebook, maar ik heb nooit antwoord gekregen op mijn bericht dat ik hen stuurde via Messenger.

Hoe kan je op zo’n manier zakendoen? Ik kan aanvaarden dat men geen website heeft want dat kost veel geld en ik denk dat maar weinig mensen hier een computer hebben. Maar Facebook kost niets en wordt hier veel gebruikt. Maar het minste dat je dan moet doen is elke dag checken of er berichten zijn, en die dan vlot beantwoorden.

Tyfoons worden hier “God’s act” genoemd. Maar geef de schuld van de armoede aub niet aan God, de tyfoons of het lot. Dat zijn factoren die je niet kan beïnvloeden en op die manier sta je machteloos en zal je eeuwig arm blijven. Maar je kan wel efficiënt gaan communiceren. En er zijn zoveel dingen die je kan doen. Zoals op tijd starten, en niet een uur te laat en dan laconiek zeggen dat dat “Filipino time” is.