Voordat ik in oktober naar de Filipijnen vertrok had ik een afscheidsfeestje met mijn familie in een restaurant. Mijn zus Hanna vroeg mij toen om haar regelmatig foto’s te sturen over mijn leven en activiteiten hier. Ik was blij met haar interesse, maar ik merk dat ze zelf nooit eens een foto stuurt. Nooit vertelt ze mij iets over haar leven en gezin. Nooit stuurt ze zelf uit eigen beweging een bericht. En zo gaat het al 30 jaar. Sinds ze getrouwd is heb ik haar af en toe bezocht, maar ik kan mij niet herinneren dat ze mij ooit uitnodigde. Het waren steeds mijn initiatieven. Nooit heeft ze mij bezocht sinds ik 19 jaar geleden alleen ging wonen. Nooit heeft ze mij gebeld of geschreven. Al 30 jaar komen de initiatieven en interesse van mijn kant. Het is eenrichtingsverkeer.

En zo gaat het met bijna al mijn familie. Ik heb er genoeg van en heb besloten zo’n contacten niet meer te onderhouden. Ik heb al die jaren in een illusie geleefd. Ik heb nu enkelen het bericht gestuurd dat ze mijn foto’s kunnen zien in Instagram. Ik stuur ze niet meer naar iedereen afzonderlijk. Al mijn familie kan ze zien. Maar ik verwacht zeer weinig interesse. De enigen die mij regelmatig een bericht sturen zijn mijn vader en mijn zus Elise. In hen ga ik nu nog investeren. Al de anderen hun berichten zal ik beantwoorden als zij initiatief nemen. Maar ik weet dat dat zelden zal zijn. Ik laat het aan hen over of ze interesse zullen tonen.

Ik heb de illusie van mooie familie beëindigd en leef nu in de realiteit. Ik aanvaard die realiteit. Ik concentreer mij nu hoofdzakelijk op mijn nieuwe leven in de Filipijnen. Ik heb hier een echtgenote, schoonfamilie, vrienden en een kerk. Hier zal ik mijn leven nu uitbouwen.