Ja, we gaan up and down. Niet alle momenten kunnen even mooi zijn. Vannacht was zo'n moment waarbij ik in paniek slaag. Ook deze namiddag lijkt het me niet gemakkelijk om rustig te blijven. Mijn rechterkeel en net onder het sleutelbeen lijken enorm gespannen. Zijn het nog steeds de meridianen die reageren na de shiatsu? Het begon donderdag met bovenwervel van de nek en vermoedelijk trekt het zo door naar mijn rechterzijde. Ook het slikken is zo niet gemakkelijk.
Ik laat het gebeuren... Dat is zeker niet gemakkelijk. Maar ik noteer het even, wie weet komt het later van pas.
Vandaag: de laatste lessen van de postgraduaat die ik nog volg buiten mijn werk. Mindfulness & acupunctuur, meer een informatieve sessie, maar zeer boeiend! Mindfulness is iets wat ik op zich goed toepas bij deze heerlijke 'zomermomenten': genieten van elk moment. Stoppen, landen en kijken. Wat voel je, wat hoor je, wat ruik je en eventueel wat proef je... We staan er zo weinig bij stil! En ja... laat het er maar zijn als het niet zo fijn voelt. Dat zag ik ook vorige week bij de mental coach. Dus individueel was er al aan het werken. Weerstand bieden heeft geen zin bij de onaangename dingen... Laat het er zijn en accepteer... Trek wel je grenzen. Vele gekende lessen...
Eén van deze vele lessen vonden plaats deze week: het begon woensdag met een shiatsubehandeling, donderdag de yoga, vrijdag -nu- deze twee lessen. De shiatsubehandeling verrijkte me weer op en top: Zo zag mijn yogalerares dat mijn rechterschouder lager hangt dan mijn linker. Ze bekeek het even samen met me... Ze gelooft dat mijn maag en darmen slechts een symptoom zijn van iets onderliggend, iets van vroeger wat ik meeneem mogelijk? Vandaag bij de acupunctuursessie zien we dat menstruele cyclus bij sommige gevallen (lange folliculaire fase) gekoppeld is aan maag-miltmeridiaan... Geloof het of niet... Maar ook dit merk ik op mijn cycluskaarten (naar aanleiding van de les van onze postgraduaat in december, startte ik met enkele collega-studenten NFP): de 1e dag van temperatuurverhoging valt telkens later: 14, 15, 19, 21 en 24 nu al! Maar we laten het ook gebeuren: mijn lichaam heeft tijd nodig. 'Laagje per laagje halen we het stof eraf.', zoals mijn yogalerares zegt. En ik geloof erin. Mijn lichaam vertelt:
De week ervoor is mijn tintelende tong van zichzelf getemperd: galblaas/lever? Toch de handvoetmondziekte? We'll never know. Na de behandeling van deze week lijkt mijn nek de eerste dag 'uit evenwicht', letterlijk dan. Dizzy en zweverig, maar we laten het gebeuren. Vrijdag lijkt tijdens de mindfullness-sessie met meditatie mijn nek mijn hoofd naar achter te willen trekken. We laten het gebeuren.
