Weer een bewogen week... Gestart met zeer pijnlijke menstruatie. Ook daar heeft heel de vroegere situatie een invloed op. Mijn energie is gestagneerd, is op,... Donderdag was geheel de hel: krampen, opnieuw maagpijn. Toch gaan werken tot braakneigingen toe. Vrijdag was de grens bereikt: thuis gebleven, rustig aan. En ja... dat gewicht weer de diepte in. Zaterdag stortte ik in bij de shiatsu: ik hou dit niet vol. Mijn werk laat me niet toe om te ontwikkelen, om sterker te worden,... Ze opteert om een tijd thuis te blijven, liefst een half jaar. Ik vind dit te lang. Ik weet niet meer wat te doen... 2 maand lijkt me goed... Ik weet niet wat ik moet doen... Ik ben bang voor reacties en al dat praktische? Gaat dat? En dan de ene moment voel ik me goed en dan denk ik... ja volhouden of wat? De andere momenten kan ik huilen voor niets. Ik besef meer dan ooit dat het verleden zwaar is geweest en geheel tot uiting komt nu. Mijn eigen aarding is niet oké. En dan denk ik... Ja, laten we het doen: enkele maanden rust. Maar is dat genoeg? En wanneer weet ik dat het genoeg is? Ik twijfel... Ik wil wel werken... Mijn shiatsutherapeut vertelt me ook dat ze een opleiding aan het inrichten is voor kinderyoga. Zo kunnen docenten uitgezonden worden naar scholen. Dat lijkt me wat... Mss kan ik zo wel verder naar zwangerschapsyoga... Maar nee... dit werk is het niet... Hier vind ik geen energie... Laat het nog even bezinken en voel aan... Ik bekijk het straks even met mijn vriend...
Ja, we gaan up and down. Niet alle momenten kunnen even mooi zijn. Vannacht was zo'n moment waarbij ik in paniek slaag. Ook deze namiddag lijkt het me niet gemakkelijk om rustig te blijven. Mijn rechterkeel en net onder het sleutelbeen lijken enorm gespannen. Zijn het nog steeds de meridianen die reageren na de shiatsu? Het begon donderdag met bovenwervel van de nek en vermoedelijk trekt het zo door naar mijn rechterzijde. Ook het slikken is zo niet gemakkelijk.
Ik laat het gebeuren... Dat is zeker niet gemakkelijk. Maar ik noteer het even, wie weet komt het later van pas.
Vandaag: de laatste lessen van de postgraduaat die ik nog volg buiten mijn werk. Mindfulness & acupunctuur, meer een informatieve sessie, maar zeer boeiend! Mindfulness is iets wat ik op zich goed toepas bij deze heerlijke 'zomermomenten': genieten van elk moment. Stoppen, landen en kijken. Wat voel je, wat hoor je, wat ruik je en eventueel wat proef je... We staan er zo weinig bij stil! En ja... laat het er maar zijn als het niet zo fijn voelt. Dat zag ik ook vorige week bij de mental coach. Dus individueel was er al aan het werken. Weerstand bieden heeft geen zin bij de onaangename dingen... Laat het er zijn en accepteer... Trek wel je grenzen. Vele gekende lessen...
Eén van deze vele lessen vonden plaats deze week: het begon woensdag met een shiatsubehandeling, donderdag de yoga, vrijdag -nu- deze twee lessen. De shiatsubehandeling verrijkte me weer op en top: Zo zag mijn yogalerares dat mijn rechterschouder lager hangt dan mijn linker. Ze bekeek het even samen met me... Ze gelooft dat mijn maag en darmen slechts een symptoom zijn van iets onderliggend, iets van vroeger wat ik meeneem mogelijk? Vandaag bij de acupunctuursessie zien we dat menstruele cyclus bij sommige gevallen (lange folliculaire fase) gekoppeld is aan maag-miltmeridiaan... Geloof het of niet... Maar ook dit merk ik op mijn cycluskaarten (naar aanleiding van de les van onze postgraduaat in december, startte ik met enkele collega-studenten NFP): de 1e dag van temperatuurverhoging valt telkens later: 14, 15, 19, 21 en 24 nu al! Maar we laten het ook gebeuren: mijn lichaam heeft tijd nodig. 'Laagje per laagje halen we het stof eraf.', zoals mijn yogalerares zegt. En ik geloof erin. Mijn lichaam vertelt:
De week ervoor is mijn tintelende tong van zichzelf getemperd: galblaas/lever? Toch de handvoetmondziekte? We'll never know. Na de behandeling van deze week lijkt mijn nek de eerste dag 'uit evenwicht', letterlijk dan. Dizzy en zweverig, maar we laten het gebeuren. Vrijdag lijkt tijdens de mindfullness-sessie met meditatie mijn nek mijn hoofd naar achter te willen trekken. We laten het gebeuren.
