De tintelingen hebben plaats gemaakt voor een vervelend, droog gevoel in mond en keel. Maar ik ben geruster, het mag er zijn. Rust, rust, rust... is het advies van mijn shiatsu-therapeut. Het doet goed. Ik herken de noden van mijn lichaam: zo herkende ik vandaag mijn maag. Bij enkele happen eten werd ik misselijk, kreeg ik pijn in plekken van linker arm, rug en nek. Ook de meridiaan in mijn been en onderrug reageerde. Ik rustte, gaf druk op de meridianen. En ja, eten lukte beter! Leve de chakra's!
Jaloezie, voor de meeste mensen een gekend gevoel. De rode draad voor mij in het verhaal: Vandaag trouwde iemand uit het dorp, één van de pestkoppen van vroeger. Iedereen praat erover, ik zie de trouwers aan de kerk en jaloezie, frustratie, de krop in mijn keel komt naar boven. Ik wil ook trouwen, kinderen krijgen (moest ik me niet zo slecht voelen) en ons stekje uitbouwen! Waarom zij weer wel en ik niet?! Ik concentreer me weer op mezelf, op ons. Dat voelt beter... Ik kruip dicht tegen mijn vriend aan en weet dat ik hier beter zit dan tussen dat schijnheilig groepje aan de kerk. Ik zie je graag, lieve schat!
11 mei 2012, 21.30... Moe van de lichamelijke uitputtingsslag: tintelende tong, tintelende keel met angst tot gevolg. Reeds 2190 dagen, ruw geschat, loop ik met de dagelijkse lichamelijke beslommeringen rond. Hoe het allemaal begon...
2190 dagen, 6 jaar terug, mijn laatste jaar middelbare school. Mooie vooruitzichten zoals het verder studeren het jaar erop. Ik heb al zeker besloten: het wordt vroedvrouw! Toch zijn er enkele vervelendere zaken op dat moment... Ik haal prachtige punten op school. Je zou denken, toch niets mis mee? Dat dacht ik ook, maar dit kon niet iedereen verkroppen. Ik moest het bekopen met pesterijen van zowel hen als de vroegere lagere schoolkinderen. Mijn toenmalige vriend was niet met me begaan, het contact met mijn ouders was overmatig onaangenaam en als kers op de taart liep ik rond met dagelijkse pijn aan mijn been. Ik 'overleefde', slaagde met succes het schooljaar en werd snel geopereerd aan mijn been. Een zomer revalidatie stond aan de deur.
Zucht... Ik revalideerde, maar voelde me alleen. Mijn toenmalige vriend liet me nog steeds aan mijn lot over, ook liep het contact met mijn ouders niet van een leien dakje. Ik startte in de hogeschool met vol goede moed, maar crashte al snel. Ik kreeg paniekaanvallen van de stress: het gevoel dat je keel wordt dichtgeknepen, je krijgt warm en koud, angst overheerst, je krijgt geen lucht meer,... Verschillende keren kwam het terug, het werd week per week, dag per dag erger. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten. Ik zocht steun in mijn omgeving, die kwam er, beperkt en tijdelijk... Mijn ouders, mijn toenmalige vriend: ze werden kwaad, ze waren hard voor me,... Ik voelde me meer alleen dan ooit tevoren en voelde me niet gehoord of begrepen. Ik vond steun bij mijn huisarts, mijn psychologe op school. De dag voor een groot examen in januari liet mijn toenmalige vriend me zitten. Op dat moment maakte dat er zeker niet beter op. Al die maanden heb ik gehuild, ik wou weg, ik was onzeker. De jarenlange pesterijen en dit erboven op was te veel voor me. Ik startte, onwetend, met antidepressiva. Na 5 - 6 weken sloegen de antidepressiva aan. Ik had terug levenslust, had mijn weg zelf gevonden naar de nodige therapeuten, begon terug uit te gaan en vond mijn goede 'oude jeugdvriendengroep' terug. Het tweede jaar vroedkunde was heerlijk. Oké, het contact met mijn ouders was nog niet schitterend en mijn lichaam had nog niet alles verwerkt van vorig jaar, maar ik genoot! Om daarna eens zo hard terug met je hoofd er tegenaan te lopen: ja, de winter kwam er weer aan, ik voelde het tij weer keren, de stress kwam terug hoog oplopen,... Ik kreeg opnieuw paniekaanvallen, maar verzweeg het tegen mijn ouders een maand lang. Ik zorgde zelf opnieuw voor de contacten met de nodige therapeuten, wat zeker niet evident is voor een student! Ik stortte in, gaf toe aan mijn ouders dat het zo niet verder kon. De school ondernam mee: mijn persoonlijke begeleidster liet me stoppen met de stage. Ik kon het overige deel beter in het volgend semester afmaken, vertelde ze. Ik had op dat moment ook veel steun van een vriendin, nog steeds mijn beste vriendin, die ik in de opleiding leerde kennen. Eerlijk? Ik heb al die herinneringen in detail verdrongen. Ik wil het niet meer weten. Weer een overlevingsstrategie van mezelf? Daar ben ik intussen expert in!
Toch heb ik 1 ding onthouden: mijn beste vriend toen, maanden/jaren lang waren we verliefd. Eindelijk leek het er door te komen. Vrienden vroegen wanneer we eindelijk een koppel zouden vormen. Zij zagen het eerder dan ons! :) En ja, vandaag, 3 jaar/1095 dagen geleden dat het begon, zijn we nog steeds gelukkig samen in goede en natuurlijk ook kwade dagen.
Ik vertelde hem alles, maar het is moeilijk te begrijpen voor hem. Dat is volkomen normaal. Hij weet niet wat ik voel en het is ook moeilijk om in te schatten hoe het voelt. Voor mij is het dan weer moeilijk om te begrijpen dat hij mij aanvaard zoals ik ben, dat hij mij niet laat zitten. Ik ben niet veel anders gewoon geweest, dus dat is wel heel vreemd voor me.
Jaar in, jaar uit. Mijn lichaam bleef reageren, jaarlijks maagklachten, angstgevoelens, pijn,... Maar ook natuurlijk leuke gezellige momenten met mijn vriend, beste vriendin, mijn nichtje, familie,...
Ik studeerde af, vond een job die mentaal heel zwaar weegt met dagelijkse files erbij. Natuurlijk kwam die stress terug naar boven. En hier zitten we dan... Al heel wat stappen verder, hard gewerkt... met mijn mental coach intussen, met ook op de alternatieve weg te gaan: osteopaat en nu shiatsu en yoga. Afgelopen december had ik weer even een moment waarbij ik 'met mijn hoofd tegen de muur botste', met als gevolg: maagklachten, pijn,... Ik startte met yoga, ondernam bewust in mijn voeding door een gezondheidsconsulente te consulteren en ben nu zover dat ik met shiatsubehandelingen startte.
'Zou ik...' Mmm... Hoe begin ik er in hemelsnaam aan? M'n shiatsu-therapeut raadt het me toch nog een keer aan. Oké we beginnen eraan: blog aangemaakt en we zien wel hoe het loopt.
Ik ben een 24-jarige vrouw, getekend door het verleden, maar meer dan klaar om te vechten voor de toekomst en het heden! Hier wil ik mijn verhaal kwijt, wil ik erop terugkijken en wie weet ooit iemand ermee helpen!
