Na enkele uurtjes rust. Geen verloren uren, maar wel uren ten koste van mijn tijd. Klinkt raar, maar het is zo. Allerlei huishoudelijke klusjes had ik nog kunnen doen, maar de uren waren belangrijker voor mij.
Ik sliep, keek een filmpje en las een stuk uit 'De Zahir' van Paul Coelho. Zeer boeiend.
Vertrouwen. 'Als hij zijn naaste liefheeft, zal hij zichzelf liefhebben.' Een citaat uit het boek. Gebaseerd op vertrouwen, zelfbeeld, eigen waarde. Ik merk hoe weinig vertrouwen ik in anderen kan stellen. Kijk naar de brief van mijn huisarts: dat is weer een domper op mijn 'vertrouwen in anderen'. Hoe kan ik hem vertrouwen? Hij bedoelt het vast heel goed, maar ik kan recht in mijn schoenen zeggen: ik ben niet depressief! Ik heb een slechte periode, ja dat zeker wel. Met goeie en slechte dagen. Met veel moe zijn. Met angst, onzekerheid,... Ik heb tijd nodig, geef me alstublieft gewoon tijd! Terug op vertrouwen. Ik vertrouw mijn vriend, mijn beste vriendin, mijn nichtje, mijn jongste broer. Dat zijn voor mij grote vertrouwenspersonen. Op zich al heel wat. En toch voel ik me zo 'minder'. Ik heb geen vertrouwen in mensen die me het vertrouwen beschamen, in mijn eigen lichaam zelfs. Ik denk vaak dat mijn lichaam bepaalde zaken niet aankan, dat ik niet 'gezond' ben, allergieën heb. Zoals voor fruit of iets dergelijks. En dan denk ik: je hebt het toch ooit gegeten. Ja idd, maar dan gaat er weer een stemmetje: ja maar nu ben je onder stress en dat kan het wel eens uitlokken. 'Laat je niet doen!' denk ik dan. En daar ga ik ook voorgaan! Die opdracht van mijn mental coach proberen te doen: think positive! Omdraaien die gedachten! Laten we leven! Energie!!!
Toch ook nog meer rusten denk ik dan: Niet meer elke dag zoveel doen. een voor/namiddagje werken en daarna rust!
Stomverbaasd lees ik de doorverwijzingsbrief van mijn huisarts: 'Laag BMI', daarna iets met 'stress' en 'depressie' en 'stoornis'. Ik schiet inwendig uit mijn krammen. 'Wat?!' Hoe durft hij zoiets te noteren? Waarom krijg ik die stempel op mij geplakt? Waarom?
Vandaag ben ik toevallig ook weer in een minder goede bui en ik twijfel aan mezelf... Ik voel mezelf rot momenteel... Tijd om te slapen... :(
Enerzijds de ene teleurstelling na de andere ivm de werkzoektocht. Daarstraks nog een sollicitatie gedaan. Ik kan al niet meer hopen. Inclusief die sollicitatie heb ik nog van 1 andere plaats geen antwoord gekregen. Pfff... Intussen (gisteren 7/7) antwoord gehad: het begeleiden van leerlingen gaat dus niet door. Het is nu zondag. Die andere job hoop ik deze week antwoord van te krijgen. Verder heb ik ook mijn grenzen verruimd: gesolliciteerd voor verpleegkundige OK in een naburig ziekenhuis. Zo kan ik misschien mijn dromen waarmaken? Ik had gisteren een gesprek met iemand uit de buurt. Ook een 'creatieve mind' :) Zij heeft gestudeerd als grafisch vormgever en heeft nu moeite om de touwtjes aan elkaar te binden. Ze werkt slechts 50% en doet hier en daar wat bij: om haar dromen waar te maken! Het is geweldig hoe zij erover verteld: dromen waarmaken. Je moet gaan voorwat je echt wilt gaan. Ik wil behoorlijk wat: Ik wil gepeste kinderen begeleiden, de kinderyoga eventueel ondersteunend geven, misschien wel een boek schrijven met getuigenissen of iets dergelijks,... Verder wil ik ook nog 'scrapbooking' verder doen, kaarten ontwerpen,... De persoon waarmee ik gisteren sprak over een job dat je niet volledig 'moet' liggen en tijdelijk even bij kunt doen... Dat lijkt me fijn. Daarmee mijn laatste sollicitatie. In mijn beroep als vroedvrouw wil ik graag 'zelfstandig' aan het werk: borstvoedingbegeleiding, preconceptionele zorg, acupunctuur ev. bijstuderen of iets dergelijks alternatief. Maar dat ligt nog te ver weg voor mij: te kostelijk, tijdrovend,... Als ik dus al eens 80% begin te werken ergens anders, dan kan ik misschien één van mijn andere dromen ook waarmaken: zelfstandig vroedvrouw, scrapbooking,... Maar dus eerst nog weten wat mijn dromen zijn...
Ik lig in de zetel... Vreselijk vervelende dag! Vandaag hadden we met een groep bij ons in de buurt iets georganiseerd. Met die groep doen we ook al die projecten. Ik wil niet gaan. Elke keer wordt ik geconfronteerd met de pijn die ik het afgelopen jaar heb gehad: geroddel, dan nog een 'mes in mijn rug', buitengesloten,... en ja nu hebben ze me terug nodig voor dat nieuwe project. Misbruik noem ik dat. Mijn vriend is er wel. Hij wilt dat ik kom. Voor de gezelligheid. Ik vind er niet veel gezellig aan hoewel er wel mensen zullen zitten die ik wel graag heb. Maar diegenen die me het bovenste hebben 'aangedaan' verzieken naar mijn gevoel de boel. Het zijn koptrekkers. Mensen die iedereen meetrekken. En af en toe krijg ik wel eens te horen: Hoe vervelend dat zij het wel niet vinden en ook zien wat er gaande is. Maar denk je nu dat echt iemand, maar dan ook iemand deze onnozele situatie zal doorbreken? Ja, mijn vriend heeft wel een poging gedaan. Hij heeft het vrijdag een keer gezegd tegen die koptrekkers. Ze begrepen dat ik me buitengesloten voel. Ik weet dat niemand dit gaat veranderen. Alleen ik kan mijn gevoel veranderen. En hoeveel ik ook met mijn mental coach erover heb gepraat, hoeveel mogelijke situaties hebben bekeken. Ik weet totaal niet wat te doen! Misschien met een pint op: ja dan weet ik mss wel wat te zeggen. Ik zou willen zeggen: Dat ik zo graag zou willen helpen en zo graag zou willen meedoen, maar dat er iets wringt: ik voel me buitengesloten. Ik ben gekwetst geweest en dan lijkt het mij het beste om afstand te nemen.
Ik luister een lied. Een lied dat mijn broer mee heeft geschreven. De zanger van de groep stapte naar een andere band en nam het lied mee. Ook zeer pijnlijk dus! Het is vergelijkbare pijn. De groep is nu bekend en bracht recent dit lied uit. Toch put ik er kracht uit. Hij heeft één keer enorm zijn mening eens uitgeroepen. Uitgeschreeuwd. Hij blijft sterk, ziet er toch sterk uit. Ik vind het super hoe hij dit kan. Een voorbeeld voor mij!
Donderdag was ik bij de coach. Ik vertelde haar over de verschillende doemgedachten die ik heb over mezelf (lichaam),... Al een eerste huistaak gemaakt: Gedachtegang noteren en proberen om te buigen. Goed... Verder vertelde ik haar wat de afgelopen week had gebracht... Veel pesterijverhalen kwamen bij mezelf boven. Draai het of keer het: ik trek het aan. Op één of ander manier straal ik het uit. Ik vertelde haar die verhalen (zie ook blog 25/6). We bekeken hoe ik het kon aanpakken. Mijn denken en doen als één laten worden... Mja... vandaag bleek dat het in de praktijk niet zo gemakkelijk is: Ik kreeg weer een vervelende situatie voorgeschoteld. Eentje waarvan je zoiets hebt: tegen die persoon kan ik niet voluit mijn mening zeggen, want heb er schrik voor. Kort: het gaat over een project waarbij ik naar mijn gevoel (en ook die van mijn vriend) niet echt betrokken wordt, maar als het erop aankomt dan hebben ze me nodig. Vandaag krijg ik dus de vraag: en, wil je niet dit doen voor het project? En dan denk ik: :s Ja, wat moet ik nu ?! De ene keer hebben ze me nodig en de andere keer ben ik net 'iets dat in de weg staat'. Ik durfde het niet te zeggen. Ik heb gezegd: 'Ja, we zien wel.' Mmm... Ik voelde in mij dat het niet oké was. Ik kreeg een soort 'black-out', wist niet wat te zeggen. Achteraf bekeek ik de situatie opnieuw bij mezelf. Goed dat ik het al zie dat het niet oké is, nu nog uitvoeren.
Een nog zeer fijne tip die ik gisteren van de shiatsutherapeute meekreeg: Probeer 5 zaken aan mensen te geven, gewoon iets kleins simpels. Je krijgt er zeker iets voor terug! Mijn moeder heb ik een mooi aantal bloemetjes gegeven. Ik heb haar kunnen vergeven... Ik voel het. Een propere lei. Een nieuwe start 2.0 kan je zeggen. Ik voel hierdoor ook dat ik open kan zijn tegenover haar. Ook op mindere fijne momenten. Verder wil ik mensen dingen geven die ik liefheb. Zoals mijn vriend, grootouders, broers,... Ik zie verder wel... Ik moet het juiste tegenkomen ;)
Ze gaf me ook nog een tip: als de pestverhalen bovenkomen, probeer je ogen te sluiten en de situatie te 'regisseren'. En neem positief afscheid ervan. Misschien start je dan met een propere lei.
Ik ga nog wat lezen. En hopelijk zo slapen. Ik ben enorm moe (laatste dagen zeer onregelmatige dagen) en voel me slapjes. (En ja: ik denk al anders! Dit is een signaal van mijn lichaam! Tijd voor rust)
Zoals steeds ben ik nog moe (ik slaap 12u/dag), lichamelijke klachten (zoals vandaag branden in de keel bij het slikken) en maak ik me veel zorgen over vanalles en nog wat. Nu, ik heb ook positieve dagen en leuke momenten. Zoals gisteren: kruidentuintje geïnstalleerd, scrapbooking, genieten van verhalen lezen...
Mijn grootste twijfel die me onderuit haalt is mijn werksituatie. Wanneer ik erover praat met collega's, word ik al misselijk. Ik moet van werk veranderen... Voor mezelf... En ik voel de druk: ik heb niet heel veel tijd om nieuw werk te zoeken (hoewel mijn huisarts me wel tijd geeft). Toch wil ik me de tijd gunnen en niet zomaar de eerste beste job nemen. Ook mijn ambities rijken nog zo ver!! Als vroedvrouw moet ik mijn keuze maken welke richting ik verder uitwil. In het Belgische systeem kan ik niet geraken waar ik wil geraken. Ook mijn shiatsutherapeut zegt dat het ideaal zijn om gepeste kinderen te begeleiden. Maar hoe begin ik er aan... Ik zit op een keerpunt, een groot kruispunt beter gezegd, maar weet niet welke richting ik uitmoet.
Terjuist was ik in de winkel waar men kraslootjes uitdeelt (al maanden) om een grote prijs te winnen. Telkens trek ik een :( smiley. En dan denk ik: mijn geluk komt nog wel... Op een andere moment! Laat dat moment maar komen!
Om de tijd gezellig te verdrijven, startte ik opnieuw met scrapbooking. Voor diegenen die het niet kennen: foto's worden verwerkt op een heel toffe manier. Ik kwam foto's tegen van 2 jaar geleden. Ik kon me meteen de gehele periode errond opnieuw inbeelden. Fijne, maar ook verschrikkelijke periodes af en toe: ik werd opnieuw gepest op mijn stageplaats... door jawel: de mensen daar zelf!!! Er zat wel eentje bij van de pestkoppen van vroeger en heb haar tijdens die mijn stage een keer 'betrapt' met geroddel over mij! Ik word meteen mee in het gevoel gesleurd, maar ook omdat nu net zij mij de loef opnieuw afsteekt.
Verder opnieuw heel moe vandaag. Ook zenuwpijn (zoals ik het noem) aan mijn linkerwijsvinger en verschillende delen van mijn linker lichaamszijde.
Ik ga met mijn 'zomerboek' het positieve van elke dag eruit halen. Dat gaat me helpen om er niet mee in te gaan... het negatieve (de pijn. Om bij mijn eigen waarden te komen en te blijven, afleiding te creëren,...
Dat liedje kwam in me op als ik dacht over het schrijven van dit blognieuwtje.
Ik heb zorgen. Vaak zorgen. Laten we zeggen: angst. Ik stap in de douche, zie verschillende dikke muggenbeten op mijn rug en been. Nadien jeukt men gehemelte ook nog, moet ik niezen en kriebelt mijn neus en ogen. Ik heb hooikoorts, dat weet ik. Dan begint er een stemmetje in mijn hoofd... 'Kan dit niet erger worden?' 'Zometeen ga je naar een anafylactische shock!' etc.,... Een kwartier verder... Meer zelfs. Niets... Oké, dat is positief. Toch weer dat stemmetje. Ik concentreer me op mijn ademhaling. Buikademhaling: 5 in, 5 uit. Blijft nog moeilijk.
Denk maar aan de fijne dingen... Zoals gisteren nog een gezellig avondje met mijn schoonzusje. Kon ik dat op mezelf ook maar creëren...
Na de sessie bij de acupuncturist heb ik enorm goed geslapen afgelopen nacht. Ik geraakte amper wakker: zo moe. Vandaag in de tuin gewerkt met mijn vriend. Wild schuppen zand, steentjes,... Ik ben enorm moe!
Ik voelde me zelfs slap in benen, armen en hoofd. Vreemd om het zo te zeggen, maar het is zo. Het lijkt op een enorme suikerdip. Het lijkt alsof je spieren opspannen maar niet kunnen en dat geeft een vervelend gevoel, niet pijnlijk, maar echt vervelend. Alsof je niets meer kan. Ik ben nu even gaan liggen, lig al een half uurtje. Hoe meer ik me ontspan, hoe beter ik me voel, wel nog steeds heel moe. Maar de spanning glijdt eraf en maakt plaats voor 'moe' gevoel in de spieren, niet meer slap, maar moe. Ik kan wel slapen! En heb enorm zin in een douche! Heerlijk warm... Want ik heb ook koud.
Het voordeel is wel: De tuin is zo goed als af! Gras nog inzaaien en hier en daar nog wat plantjes. Maar de basis is gevormd.
Om nog even terug te komen op de acupuncturist: Hij beveelt me Arnica aan. Een homeopathisch middel dat mijn inwendige trauma's verzacht. 3 dosissen te nemen gespreid over 3 weken. Ik moet het nog gaan halen.
Weer fijne inzichten gekregen m.b.v. machtsdriehoek. (zie ook bijlage)
Zo zie ik dat vroeger vaak naar 'almacht' toe ging: de situatie vermijden,... In situaties thuis gebruikte ik dit aangezien ik moeilijk mijn eigen kwetsbaarheid (onmacht) kon laten zien.
Toch ben ik nu een stap vooruit gegaan: afgelopen weekend (zie ook blog 17/6) had ik het moeilijk. Uit onmacht belde ik mijn vriend of hij naar huis wou komen. 'Ja, maar', zei hij, 'er zijn juist nog enkele vrienden aangekomen voor er ene te drinken.' Daarop barste ik in tranen en zei ik zeer duidelijk om naar huis te komen: ik had iemand nodig! Hij kwam naar huis en ondersteunde, troostte mij. Zo zie je hoe sterk onze relatie is. Je leert hier enorm veel uit. Dat is al een enorme stap voor mezelf tegelijkertijd ook! Ik mag me kwetsbaar tonen, mijn onmacht tonen! Ik kon hem ook heel goed verwoorden wat ik voelde: ik zat er weer alleen voor, het maakte me machteloos en bang.
Als je dan verder in de driehoek gaat: 'Machtsstrijd' is nog een moeilijk punt voor mezelf. Bij mensen die dwingend over komen of overheersend overkomen, wordt ik voorzichtig en wordt ik 'klein'. Terwijl ik ook het recht heb om mijn mening duidelijk te stellen. Belangrijk: bij mezelf blijven! Dat is nog een kunst...
Ik moest vandaag op controle bij de dokter. Hoewel het zonnetje niet enorm hard scheen, heb ik de fiets genomen. Een toertje langs de dokter, langs thuis, even buiten gezeten met de hond, gelezen, toertje terug, aarbeitjes halen even gestopt bij familie,...
Dat is voor mezelf genieten! Tot rust komen. Ik heb er deugd van gehad.
Ja, ik heb het nu op dit moment even moeilijk. Ik lijk soms naar hyperventilatie over te gaan. Ik voel mij verschrikkelijk alleen op dit moment. Het is zo'n harde confrontatie met vroeger: momenten dat ik het moeilijk had, stond ik er ook bijna altijd alleen voor. Op dit moment kan ik alleen maar wenen, maar het doet wel o zo goed...
Zondag vandaag. Ik ben nog moe: gisteren een zware dag gehad met de nacht ervoor zeer weinig slaap. Ook vrijdag was een drukke dag.
Wat een contrast met donderdag: rust, coaching en shiatsu :) Heerlijk. Mijn therapeut van de shiatsu vertelde me een keer indigokinderen op te zoeken en te testen. En idd. Ik zou erbij horen. Iemand die hypergevoelig is en met een speciale taak naar deze wereld is gekomen. Meer vindt je op www.indigokinderen.nl. En dat gekwetste kind... Tijd om mijn grens te stellen tegenover de mensen die mijn grens niet respecteren. Zeker niet gemakkelijk. Maar als ik daarvoor kan zorgen, ben ik al een stap verder. Ook door alleen al te zorgen voor mezelf, te rusten, lezen,... Ben ik ook al verder. Ik geniet al wel van kleine gezellige momenten: eens een pintje, gezellig iedereen tegenkomen,...
Toch wil ik niet meer naar mijn huidige werk. Toen ik vrijdag die kanten op moest met de auto kreeg ik al een brok in mijn keel. Laten we het positief ombuigen: ik wil heel graag openstaan voor iets anders, iets nieuws! Laat het maar komen. Ik ben er hier en nu klaar voor!
Een therapeutische dag met coaching en -oh zalig- shiatsu. Bij mijn coach ging t over allerlei. De stamboom van mijn moeder leerde mijn familiebanden kennen, regeltjes als 'niet flauw zijn', 'volhouden' en 'doorbijten'. Zo zag ik dat knuffelen in de zetel met je kinderen normaal is (das nieuw). Het gekwetste kind in mij, daar moet nu eerst voor gezorgd worden. Mijn shiatsutherapeute zegt dat mijn nierqi leeg is. De tintelingen en branden in de mond is ook lage qi van hart, longen en lever/galblaas, dikke darm, maag. Opladen die qi: slapen en lezen! Slaapwel!
En waarom zit ik weer thuis? Die gedachte spookt door mijn hoofd. Maar als ik mijn blog van een week terug zie, weet ik weer waarom. Het werk maakte me kapot! Mijn lichaam schreeuwt om rust voor alle momenten dat ik geen rust heb genomen. Ik heb na elke activiteit rust nodig: moet gaan zitten/liggen overdag.
En niet abnormaal denk ik dan (hoewel ik me wel zorgen maak met al dat moe zijn en vergeetachtig zijn,...). Ik wil aan mezelf werken, maar hoe? Rust, rust, rust! Morgen yoga gepland, beetje leren/lezen, maar ook start met vitaminen. Ik vermoed vitamine B12 tekort te hebben. En aan mezelf werken. Hoe doe je dat? Ik heb nog een opdracht van mijn mental coach. Ik denk dat een keer te doen. En vraag ook enkele tips aan mijn coach bij de yoga.
Ik wil rust, maar mijn lichaam kan me geen rust bieden. Het lijkt een soort zuivering van mijn lichaam waarbij het reageert op de afgelopen periode: Zo ben ik zo snel moe! Na het minste ben ik moe: naar de winkel geweest? Dan moet ik steevast gaan liggen. En dan die vergeetachtigheid erbij samen met dat 'zombie'-gevoel. De pijn niet te vergeten... Gisteren maag of dikkedarmmeridiaan: van mijn been tot in mijn bovenrug/schouder. Die spieren zitten links ook allemaal vast, dan weer die maag bij het eten en nu de spanning op mij kaken/hoofd. Die onderlip die samentrekt en ik kan nog wel doorgaan... Het voelt verschrikkelijk, maar je kan het vergelijken met griep: Als je het 'uitgezweet' bent, dan ben je nadien enorm beter.
Ja, zo kan ik je wel noemen. Het voelt goed om te kunnen schrijven.
Gisteren had ik een cd opstaan van K's Choice. Bepaalde liedjes deden me denken aan een vroeger vriendje. En als ik nu terugkijk, zie ik dat ik voor dat vriendje alles deed om hem 'gelukkig' te maken. Zelfs als jong tienermeisje paste ik dus reeds dat gedrag reeds toe. Ik wou wel een keer liefde krijgen van anderen, maar dan het deksel op je neus krijgen.
Verder put ik mijn kracht uit therapeutisch creatief zijn, zometeen ga ik ook rustig naar de winkel. Ik start mijn dag ook heel rustig.
Waar ik me vaak zelf op betrap: ik laat mijn gedachten zo hard op een lopen gaan, dat ik gewoon vergeetachtig wordt door te veel te 'denken'. Te veel: ik kan dat nog doen en dat nog en dat nog en dat nog,... Daar geraak ik ook juist niet verder mee.
Zo had ik op aan raden van mijn shiatsutherapeut een mailtje gestuurd naar iemand die met paarden werkt en zo gedrag spiegelt naar jezelf toe. Ik bekijk het even of het iets voor mezelf is.
Zo, ik zal mijn boodschappenlijstje eens maken. Tot snel!
Ik was mijn e-mails aan het verwijderen. De gehele inbox aan het nakijken en wat weg mocht: de prullenmand in. Ik verschiet ervan hoeveel erin zit. Maar vooral: Wat ik snel weg wil, is iets waarmee ik mezelf niet goed voel. Bv.: Die job die ik vorig jaar voor even probeerde, die ontwerper waarmee ik een project ineen boxte, maar wat uitdraaide op een fiasco,... En idd: die dingen heb ik snel afgehandeld en daar heb ik geen spijt van.
De dingen die je te lang laat aanslepen, heb ik idd wel spijt van!
Er stond in mijn 'Flow' een artikel over schrijven en blijven schrijven. Het zou je gedachten ordenen, een beter zich krijgen. Ik ga er dus ook gretig van gebruik maken in tijden. Het zegt ook dat je in slechte tijden ook iets goeds van die dag moet schrijven. Dat helpt om het positieve eruit te halen. We zullen zien.
Gisteren was dus een moeilijke dag. Maar ik kan nu wel zeggen: oké goede beslissing. Er was nog de grote schrik van... Wat gaat die ervan denken en die... Ik ga niets forceren. Diegene die echt om mij geeft, zal er ook staan denk ik dan. Mijn shiatsutherapeut zei gisteren dat ik een aura van bloemen rond me moet dragen, dan kan je het visueel 'geven' aan mensen die het 'verdienen'. Lijkt me een fijn plan. Verder had ik nog wel een hele hoop te doen, maar ik doe wat ik kan en vooral wat ik wil. Zoals zo meteen ga ik cupcakes bakken. Ontspanning bij een beetje muziek en kaarslicht op deze regenachtige dag. Klinkt oergezellig! :) Ik hou een lijstje bij met wat ik nog zoal kan doen, dan kan ik kiezen. Het werk vermijd ik doelbewust. Ookal zou ik nog enkele zaken moeten afwerken. Het deert me niet. Verder nodigde mijn shiatsutherapeut me uit om er verder over te praten en dat klinkt echt zeer aangenaam. Ik stuur zo meteen al een berichtje.
Kiezen voor jezelf... Ik wist niet dat het zo moeilijk was.
Zo'n 2 maanden terug zei ik nog tegen mijn verantwoordelijke op het werk: Als ik zo hetzelfde verder ga, dan ben ik binnenkort terug van af. 'Help me alstublief om het haalbaar te houden.' Die noodkreet was niet duidelijk genoeg. Of werd zoals altijd niet gehoord? En ja, hier sta ik dan.
Na nog een waarschuwing van mijn lichaam (zie vorige blog) ben ik op het punt gekomen en is het me meer dan duidelijk: Ik zal mijn rust moeten nemen en goed moeten nemen! Toch is er zo'n klein stemmetje in mijn hoofd als ik me beter voel, zoals: ja maar ja, nu valt het toch mee?
Het rouwproces is al een hele tijd op gang. Vroeger, de pestkoppen, de hoge verwachtingen,... Mijn ouders zijn schitterende mensen, maar ze hebben me altijd geleerd om te blijven geven, geven tot je niet meer kan. Geven tot jezelf op bent. Met gevoelens omgaan was 'not done'. Overleven was voor mezelf vanzelfsprekend. Ik verzon zaken om rust voor mezelf te vinden en zocht andere manieren om wel mijn gevoelens kwijt te kunnen. En toch zat ik daar nog op mijn kamertje, op mijn hoede voor eventuele 'controles'. En dan heb je nog die pestkoppen die me het leven zuur maakten. Zo kan ik nog 1000 en 1 voorbeelden ophalen waarbij ze me letterlijk lieten staan, bv.: mijn rekker van mijn fiets zat in mijn wiel en iedereen reed door, of gewoon wanneer ik uit school kwam (eerste jaar middelbaar) dan was iedereen doorgereden, bij een groepsfeestje voor de 18de verjaardag waarbij ik de uitnodiging maakte en ze achter mijn rug de uitnodiging opnieuw maakten, of die keer waarbij ik wakker werd tijdens jeugdbewegingkamp buiten de tent,... In de lagere school merk ik meer fysiek geweld (slagen, aan de haren trekken of bijten zelfs!) of uitsluiten in groep (bij o.a. spel tijdens de pauzes). In het eerste leerjaar was het zelfs zo erg dat ik er echt ziek van was. Mijn moeder is me op school komen halen. Ik herinner me nog levendig dat ik aan het huilen was, de juf er geen aandacht voor had en naast een van de grootste pestkoppen op de bank zat in de klas. Ze keek me vernederend aan en met een blik van 'wacht maar, volgende pauze heb ik je nog wel eens'. Als ik terugkijk, merk ik dat in de volledige schooljaren dat ik dit moest doormaken geen enkele steun ondervond van onderwijzende personeel. Geen gehoor. Geen gehoor in de nabije omgeving, school,... Ook waren er geregeld 'beste vriendinnetjes' die me lieten zitten voor die pestkoppen. Ook daar geen gehoor. Het klinkt allemaal verschrikkelijk, maar ik kan zeggen dat ik er veel heb uitgeleerd. Alleen het moeilijke is nu... Ik kom in een omgeving die me confronteert met mezelf, met hoe ik ben geworden door heel het verleden,... Ik ben nu iemand die niet kan loslaten (bang voor reacties van anderen, 'want ik moet voor hen toch nog goed blijven doen he'), die wilt blijven geven, die alleen maar goed wil doen voor iedereen (maar dan ook voor iedereen) en ook zal blijven gaan (ook wanneer er niemand gehoor geeft) tot wanneer ik er letterlijk bij neerval. Heel die situatie van vroeger heeft me gemaakt dat ik me diep vanbinnen niet sterk voel, me niet krachtig voel staan,... Veilig voelen bij jezelf: Wat is dat? Bij jezelf thuis komen, alleen thuis zijn is daarom al niet gemakkelijk.
Ik zit met een groot angstgevoel: angst om mijn gevoelens prijs te geven (op mijn hoede voor iemand die er geen gehoor aan geeft), angst om niet te kunnen voldoen aan iedereen of voor hun reacties,... Ik kan niet meer rustig zijn: ik ben op mijn hoede voor reacties, voor... Ik zit te compenseren voor iedereen, voor jan en alleman. Om maar zeker te zijn dat niemand iets tekort komt. En mijn lichaam reageert maar, reageert maar door... Als reactie op mijn compensaties. Als reactie op vroeger, op het rouwproces.
Het gevoel van 'geen gehoor' krijgen, krijg ik nu terug te voelen op het werk. (en dat in combinatie met het alleen gaan wonen met mijn vriend is een enorme confrontatie van bij 'jezelf thuiskomen') Ik voel het verkeer is niets voor mij. Ik heb jaren geen rust gevoeld en ik snak nu naar een rust. Een job met gezonde stress mag. Maar een overdruk op het werkveld... Nee. Een overdruk in de zin van... Overmaat aan zorgen, veel aan je hoofd,... Ik heb hier geen zin meer in. Mensen die uitvallen aan de lopende band. Soms vraag ik me af. Ligt het aan mij? Maar als ik dan kijk: collega's die net iets langer in het veld zijn, voelen het ook. Ze zeggen: het is er niet op vooruit gegaan. Het wordt alleen maar erger. Dan voel ik: oké dit is niet de job om mezelf te kunnen blijven beschermen. Ik wil er staan voor mezelf en later voor mijn gezin. Het werk mag niet op de eerste plaats komen. En toch ben ik ambitieus. Ik wil wel uitdaging! Zoals mijn shiatsutherapeute zei: de shiatsu is iets voor jou. En ook de kinderyoga! Kinderen begeleiden die gepest worden. Dit lijkt een roeping.
Er valt zoveel te ontdekken. Maar tijd brengt raad. Ik zal nu tijd nodig hebben om hier eerst zelf fysiek (liefst 4 kilo minimum meer (want momenteel is het geen 50 kg bij mij)) en mentaal ervan te bekomen. Creativiteit lijkt een fijne verwerking.
