Ik wil rust, maar mijn lichaam kan me geen rust bieden. Het lijkt een soort zuivering van mijn lichaam waarbij het reageert op de afgelopen periode: Zo ben ik zo snel moe! Na het minste ben ik moe: naar de winkel geweest? Dan moet ik steevast gaan liggen. En dan die vergeetachtigheid erbij samen met dat 'zombie'-gevoel. De pijn niet te vergeten... Gisteren maag of dikkedarmmeridiaan: van mijn been tot in mijn bovenrug/schouder. Die spieren zitten links ook allemaal vast, dan weer die maag bij het eten en nu de spanning op mij kaken/hoofd. Die onderlip die samentrekt en ik kan nog wel doorgaan... Het voelt verschrikkelijk, maar je kan het vergelijken met griep: Als je het 'uitgezweet' bent, dan ben je nadien enorm beter.
Ja, zo kan ik je wel noemen. Het voelt goed om te kunnen schrijven.
Gisteren had ik een cd opstaan van K's Choice. Bepaalde liedjes deden me denken aan een vroeger vriendje. En als ik nu terugkijk, zie ik dat ik voor dat vriendje alles deed om hem 'gelukkig' te maken. Zelfs als jong tienermeisje paste ik dus reeds dat gedrag reeds toe. Ik wou wel een keer liefde krijgen van anderen, maar dan het deksel op je neus krijgen.
Verder put ik mijn kracht uit therapeutisch creatief zijn, zometeen ga ik ook rustig naar de winkel. Ik start mijn dag ook heel rustig.
Waar ik me vaak zelf op betrap: ik laat mijn gedachten zo hard op een lopen gaan, dat ik gewoon vergeetachtig wordt door te veel te 'denken'. Te veel: ik kan dat nog doen en dat nog en dat nog en dat nog,... Daar geraak ik ook juist niet verder mee.
Zo had ik op aan raden van mijn shiatsutherapeut een mailtje gestuurd naar iemand die met paarden werkt en zo gedrag spiegelt naar jezelf toe. Ik bekijk het even of het iets voor mezelf is.
Zo, ik zal mijn boodschappenlijstje eens maken. Tot snel!
Ik was mijn e-mails aan het verwijderen. De gehele inbox aan het nakijken en wat weg mocht: de prullenmand in. Ik verschiet ervan hoeveel erin zit. Maar vooral: Wat ik snel weg wil, is iets waarmee ik mezelf niet goed voel. Bv.: Die job die ik vorig jaar voor even probeerde, die ontwerper waarmee ik een project ineen boxte, maar wat uitdraaide op een fiasco,... En idd: die dingen heb ik snel afgehandeld en daar heb ik geen spijt van.
De dingen die je te lang laat aanslepen, heb ik idd wel spijt van!
Er stond in mijn 'Flow' een artikel over schrijven en blijven schrijven. Het zou je gedachten ordenen, een beter zich krijgen. Ik ga er dus ook gretig van gebruik maken in tijden. Het zegt ook dat je in slechte tijden ook iets goeds van die dag moet schrijven. Dat helpt om het positieve eruit te halen. We zullen zien.
Gisteren was dus een moeilijke dag. Maar ik kan nu wel zeggen: oké goede beslissing. Er was nog de grote schrik van... Wat gaat die ervan denken en die... Ik ga niets forceren. Diegene die echt om mij geeft, zal er ook staan denk ik dan. Mijn shiatsutherapeut zei gisteren dat ik een aura van bloemen rond me moet dragen, dan kan je het visueel 'geven' aan mensen die het 'verdienen'. Lijkt me een fijn plan. Verder had ik nog wel een hele hoop te doen, maar ik doe wat ik kan en vooral wat ik wil. Zoals zo meteen ga ik cupcakes bakken. Ontspanning bij een beetje muziek en kaarslicht op deze regenachtige dag. Klinkt oergezellig! :) Ik hou een lijstje bij met wat ik nog zoal kan doen, dan kan ik kiezen. Het werk vermijd ik doelbewust. Ookal zou ik nog enkele zaken moeten afwerken. Het deert me niet. Verder nodigde mijn shiatsutherapeut me uit om er verder over te praten en dat klinkt echt zeer aangenaam. Ik stuur zo meteen al een berichtje.
Kiezen voor jezelf... Ik wist niet dat het zo moeilijk was.
Zo'n 2 maanden terug zei ik nog tegen mijn verantwoordelijke op het werk: Als ik zo hetzelfde verder ga, dan ben ik binnenkort terug van af. 'Help me alstublief om het haalbaar te houden.' Die noodkreet was niet duidelijk genoeg. Of werd zoals altijd niet gehoord? En ja, hier sta ik dan.
Na nog een waarschuwing van mijn lichaam (zie vorige blog) ben ik op het punt gekomen en is het me meer dan duidelijk: Ik zal mijn rust moeten nemen en goed moeten nemen! Toch is er zo'n klein stemmetje in mijn hoofd als ik me beter voel, zoals: ja maar ja, nu valt het toch mee?
Het rouwproces is al een hele tijd op gang. Vroeger, de pestkoppen, de hoge verwachtingen,... Mijn ouders zijn schitterende mensen, maar ze hebben me altijd geleerd om te blijven geven, geven tot je niet meer kan. Geven tot jezelf op bent. Met gevoelens omgaan was 'not done'. Overleven was voor mezelf vanzelfsprekend. Ik verzon zaken om rust voor mezelf te vinden en zocht andere manieren om wel mijn gevoelens kwijt te kunnen. En toch zat ik daar nog op mijn kamertje, op mijn hoede voor eventuele 'controles'. En dan heb je nog die pestkoppen die me het leven zuur maakten. Zo kan ik nog 1000 en 1 voorbeelden ophalen waarbij ze me letterlijk lieten staan, bv.: mijn rekker van mijn fiets zat in mijn wiel en iedereen reed door, of gewoon wanneer ik uit school kwam (eerste jaar middelbaar) dan was iedereen doorgereden, bij een groepsfeestje voor de 18de verjaardag waarbij ik de uitnodiging maakte en ze achter mijn rug de uitnodiging opnieuw maakten, of die keer waarbij ik wakker werd tijdens jeugdbewegingkamp buiten de tent,... In de lagere school merk ik meer fysiek geweld (slagen, aan de haren trekken of bijten zelfs!) of uitsluiten in groep (bij o.a. spel tijdens de pauzes). In het eerste leerjaar was het zelfs zo erg dat ik er echt ziek van was. Mijn moeder is me op school komen halen. Ik herinner me nog levendig dat ik aan het huilen was, de juf er geen aandacht voor had en naast een van de grootste pestkoppen op de bank zat in de klas. Ze keek me vernederend aan en met een blik van 'wacht maar, volgende pauze heb ik je nog wel eens'. Als ik terugkijk, merk ik dat in de volledige schooljaren dat ik dit moest doormaken geen enkele steun ondervond van onderwijzende personeel. Geen gehoor. Geen gehoor in de nabije omgeving, school,... Ook waren er geregeld 'beste vriendinnetjes' die me lieten zitten voor die pestkoppen. Ook daar geen gehoor. Het klinkt allemaal verschrikkelijk, maar ik kan zeggen dat ik er veel heb uitgeleerd. Alleen het moeilijke is nu... Ik kom in een omgeving die me confronteert met mezelf, met hoe ik ben geworden door heel het verleden,... Ik ben nu iemand die niet kan loslaten (bang voor reacties van anderen, 'want ik moet voor hen toch nog goed blijven doen he'), die wilt blijven geven, die alleen maar goed wil doen voor iedereen (maar dan ook voor iedereen) en ook zal blijven gaan (ook wanneer er niemand gehoor geeft) tot wanneer ik er letterlijk bij neerval. Heel die situatie van vroeger heeft me gemaakt dat ik me diep vanbinnen niet sterk voel, me niet krachtig voel staan,... Veilig voelen bij jezelf: Wat is dat? Bij jezelf thuis komen, alleen thuis zijn is daarom al niet gemakkelijk.
Ik zit met een groot angstgevoel: angst om mijn gevoelens prijs te geven (op mijn hoede voor iemand die er geen gehoor aan geeft), angst om niet te kunnen voldoen aan iedereen of voor hun reacties,... Ik kan niet meer rustig zijn: ik ben op mijn hoede voor reacties, voor... Ik zit te compenseren voor iedereen, voor jan en alleman. Om maar zeker te zijn dat niemand iets tekort komt. En mijn lichaam reageert maar, reageert maar door... Als reactie op mijn compensaties. Als reactie op vroeger, op het rouwproces.
Het gevoel van 'geen gehoor' krijgen, krijg ik nu terug te voelen op het werk. (en dat in combinatie met het alleen gaan wonen met mijn vriend is een enorme confrontatie van bij 'jezelf thuiskomen') Ik voel het verkeer is niets voor mij. Ik heb jaren geen rust gevoeld en ik snak nu naar een rust. Een job met gezonde stress mag. Maar een overdruk op het werkveld... Nee. Een overdruk in de zin van... Overmaat aan zorgen, veel aan je hoofd,... Ik heb hier geen zin meer in. Mensen die uitvallen aan de lopende band. Soms vraag ik me af. Ligt het aan mij? Maar als ik dan kijk: collega's die net iets langer in het veld zijn, voelen het ook. Ze zeggen: het is er niet op vooruit gegaan. Het wordt alleen maar erger. Dan voel ik: oké dit is niet de job om mezelf te kunnen blijven beschermen. Ik wil er staan voor mezelf en later voor mijn gezin. Het werk mag niet op de eerste plaats komen. En toch ben ik ambitieus. Ik wil wel uitdaging! Zoals mijn shiatsutherapeute zei: de shiatsu is iets voor jou. En ook de kinderyoga! Kinderen begeleiden die gepest worden. Dit lijkt een roeping.
Er valt zoveel te ontdekken. Maar tijd brengt raad. Ik zal nu tijd nodig hebben om hier eerst zelf fysiek (liefst 4 kilo minimum meer (want momenteel is het geen 50 kg bij mij)) en mentaal ervan te bekomen. Creativiteit lijkt een fijne verwerking.
