Dat liedje kwam in me op als ik dacht over het schrijven van dit blognieuwtje.
Ik heb zorgen. Vaak zorgen. Laten we zeggen: angst. Ik stap in de douche, zie verschillende dikke muggenbeten op mijn rug en been. Nadien jeukt men gehemelte ook nog, moet ik niezen en kriebelt mijn neus en ogen. Ik heb hooikoorts, dat weet ik. Dan begint er een stemmetje in mijn hoofd... 'Kan dit niet erger worden?' 'Zometeen ga je naar een anafylactische shock!' etc.,... Een kwartier verder... Meer zelfs. Niets... Oké, dat is positief. Toch weer dat stemmetje. Ik concentreer me op mijn ademhaling. Buikademhaling: 5 in, 5 uit. Blijft nog moeilijk.
Denk maar aan de fijne dingen... Zoals gisteren nog een gezellig avondje met mijn schoonzusje. Kon ik dat op mezelf ook maar creëren...
Na de sessie bij de acupuncturist heb ik enorm goed geslapen afgelopen nacht. Ik geraakte amper wakker: zo moe. Vandaag in de tuin gewerkt met mijn vriend. Wild schuppen zand, steentjes,... Ik ben enorm moe!
Ik voelde me zelfs slap in benen, armen en hoofd. Vreemd om het zo te zeggen, maar het is zo. Het lijkt op een enorme suikerdip. Het lijkt alsof je spieren opspannen maar niet kunnen en dat geeft een vervelend gevoel, niet pijnlijk, maar echt vervelend. Alsof je niets meer kan. Ik ben nu even gaan liggen, lig al een half uurtje. Hoe meer ik me ontspan, hoe beter ik me voel, wel nog steeds heel moe. Maar de spanning glijdt eraf en maakt plaats voor 'moe' gevoel in de spieren, niet meer slap, maar moe. Ik kan wel slapen! En heb enorm zin in een douche! Heerlijk warm... Want ik heb ook koud.
Het voordeel is wel: De tuin is zo goed als af! Gras nog inzaaien en hier en daar nog wat plantjes. Maar de basis is gevormd.
Om nog even terug te komen op de acupuncturist: Hij beveelt me Arnica aan. Een homeopathisch middel dat mijn inwendige trauma's verzacht. 3 dosissen te nemen gespreid over 3 weken. Ik moet het nog gaan halen.
Weer fijne inzichten gekregen m.b.v. machtsdriehoek. (zie ook bijlage)
Zo zie ik dat vroeger vaak naar 'almacht' toe ging: de situatie vermijden,... In situaties thuis gebruikte ik dit aangezien ik moeilijk mijn eigen kwetsbaarheid (onmacht) kon laten zien.
Toch ben ik nu een stap vooruit gegaan: afgelopen weekend (zie ook blog 17/6) had ik het moeilijk. Uit onmacht belde ik mijn vriend of hij naar huis wou komen. 'Ja, maar', zei hij, 'er zijn juist nog enkele vrienden aangekomen voor er ene te drinken.' Daarop barste ik in tranen en zei ik zeer duidelijk om naar huis te komen: ik had iemand nodig! Hij kwam naar huis en ondersteunde, troostte mij. Zo zie je hoe sterk onze relatie is. Je leert hier enorm veel uit. Dat is al een enorme stap voor mezelf tegelijkertijd ook! Ik mag me kwetsbaar tonen, mijn onmacht tonen! Ik kon hem ook heel goed verwoorden wat ik voelde: ik zat er weer alleen voor, het maakte me machteloos en bang.
Als je dan verder in de driehoek gaat: 'Machtsstrijd' is nog een moeilijk punt voor mezelf. Bij mensen die dwingend over komen of overheersend overkomen, wordt ik voorzichtig en wordt ik 'klein'. Terwijl ik ook het recht heb om mijn mening duidelijk te stellen. Belangrijk: bij mezelf blijven! Dat is nog een kunst...
Ik moest vandaag op controle bij de dokter. Hoewel het zonnetje niet enorm hard scheen, heb ik de fiets genomen. Een toertje langs de dokter, langs thuis, even buiten gezeten met de hond, gelezen, toertje terug, aarbeitjes halen even gestopt bij familie,...
Dat is voor mezelf genieten! Tot rust komen. Ik heb er deugd van gehad.
