Ok deel 7. Ik heb al even niets geschreven. Omdat er mss ook net iets minder te beleven valt. De 2^e week van school zit erop. Het niveau werd serieus opgedreven. Reflexieve werkwoorden, werkwoorden vervoegen in de verleden tijd, waar helemaal GEEN logica in zit. Ineens veranderen werkwoorden van letters etc. Pfff. En ik ben geen studente meer, of toch al voor lange tijd. Dus het aankweken van de studie mentaliteit en huiswerk maken is wat moeilijk. Ik heb thans mn best gedaan om wat bij te studeren, maar ik ervaar toch een impasse in mn leren van Spaans.

Mn nieuwe huisgenoot Katy komt van Canada en spreekt zeer snel. Engels of Spaans. Voor Engels valt dat nog redelijk mee. Voor Spaans heb ik moeilijkheden met haar gigantisch Amerikaans/Canadees accent. Ze heeft mss een grotere woordenschat dan ik, maar haar uitspraak is vreselijk.

Ik neem haar op maandag mee naar school en leg haar uit hoe ze er naartoe moet geraken en waar de school is, welke bushalte dichtbij is etc. In de namiddag ga ik wat chillen en mn huiswerk maken. Zij gaat met de nieuwe studenten een rondleiding volgen in het oude centrum van Quito. Net zoals ik heb gedaan de 1^e schooldag. Er is ook een Belgische student die ook half Engels is opgevoed en in Zwitserland woont. En eigenlijk vlot Spaans spreekt maar nog wat opfrissing wou. Hoeveel nationaliteiten kan je mengen??? Het is wel eens leuk om gewoon ‘goeiemorgen’ te kunnen zeggen. Voor de rest klikt het ni echt met deze half Belf half Engelsman half… Ik vind het not nogal een dikke nek. J

 S avonds schrijf ik nog mn blog van het voorbije weekend.

Deze week is onze leerkracht Vivi. Ze is net iets sneller dan Monica en het is zoveel info en nieuwe dingen dat ik soms een beetje het noorden kwijt ben.

Op dinsdag gaan Katy en ik wat op wandel in de namiddag. Maar met gietende regen is dat eigenlijk ni zo leuk. We wandelen toch maar braafjes terug naar huis en ik heb een heel “leuke” huiswerkopdracht. Vraag aan je host familie wat zij denken over de verkiezingen in Quito. Er zijn 2 kandidaten, Laso en Moreno. Andres en Patricia zijn pro Laso. Carlos is pro Moreno. En het is nogal een gevoelig onderwerp. Het laatste dat gezegd wordt is dat ze ‘agree to disagree’. Ik pak het diplomatisch aan en vraag het aan elks afzonderlijk wat ze er van denken. Het leukste van al vind ik dat Patricia zegt dat haar man een socialist is maar ook wel een sjieke auto (Ferrari) wil. “Izquierda con Ferrari”

Ik ben eigenlijk doodop na bijna 2u luisteren en notities nemen.

Dinsdag nacht slaap ik echt niet goed en woensdag voel ik me redelijk crappy.

Vandaag heeft de familie Q een etentje voor 30 mensen. Carlos is wat zenuwachtig s morgens en er zijn geen eitjes. Hij laat vanalles uit zn handen vallen. Op donderdag en vrijdag hebben ze nog eens een etentje voor 40 en 50 mensen.

Eigenlijk zouden Katy en ik naar het Palacio Del Gobierno gaan, het Paleis van de regering. Maar ik zeg dit af. Ga snel even lunchen met de rest. Ga nog even voor een koffietje met Meera een andere studente die het wat moeilijk heeft in haar gastgezin. Nogmaals als ik alle verhalen hoor over de andere families dan zijn we echt wel met ons gat in de boter gevallen. Ze respecteren onze privacy, tonen interesse, het eten is lekker en voldoende etc etc.

Nadien kruip ik gewoon mn bed in en slaap voor 2 u. Na een warme douche en een thee maak ik mn huiswerk maar mn maag reageert wat raar. Ik hou het avondeten simpel en nadien kruip ik mn bed terug in.

Katy en ik beginnen aan een lost in translation document over alle zotte dingen die we hier al gezegd hebben:

Yo soy en Ecuador por dos mesas

I’m in Ecuador for 2 tables

Correct: Yo soy en Ecuador por dos meses

Soy embarazada

I’m embarrassed

Correct: I’m pregnant

Soy rica

It’s delicious (es rica)

Correct: I’m delicious

Yo quiero una pieza de gato (gateau)

I want a piece of cat

I want a piece of pie (Yo quiero una pieza de pastel)

Donderdag voel ik me stukken beter. Het zijn ook zware weken. Veel indrukken, weinig slaap een heftig weekend fysiek en mentaal. Donderdag namiddag gaan Katy, Meera en ik naar het museum van Oswaldo Guayasamin. Ik zit er helemaal niet mee in om het nog eens te bezoeken. Het weer is wederom fantastisch, donkere wolken, dikke druppels en overweldigende donderslagen. Maar nu hebben we het juister aangepakt en eerst de kapel bezorgd waar je half depressief buiten komt van de schilderijen over dood en onderdrukking en racisme etc. En dan het majestueuze huis. Waar we mss maar de helft van zien. Maar toch onder de indruk zijn. Hij woonde er helemaal allen. Ook maar eenzaam. We blijven nog wat hangen in de winkeltjes omdat het pijpenstelen regent buiten. Maar we moeten ooit vertrekken aangezien we morgen examen hebben en beide nog moeten studeren… We nemen een “taxi” wat later blijkt een gewone auto te zijn. De chauffeur kent het adres van Meera niet. Zij kent geen grote herkenbare gebouwen in de buurt, de ramen van de auto zijn helemaal aangedampt en we weten eigenlijk niet waar we zijn. Maar we zetten haar toch in de buurt af en moeten het dubbele van een gewone taxi rit betalen.

We komen redelijk droog thuis, met nog eens een grote kost voor het kleine stukje naar onze familie maar ja. We beginnen aan ons huiswerk en samenvattingen. En hebben een zotte avond met een discussie over insecten half int Spaans half int Engels. Het besluit van de avond is dat flamingo’s de meest homofiele dieren zijn van de hele wereld. Zo roze en op één poot en onnozel doende. De atmosfeer is anders met Katy erbij, ik vind dat wel leuk. Als ik eerlijk ben meestal ben ik s avonds echt te moe om nog een hele uitleg te doen. Maar met Katy erbij is het wel leuk. Ik genoot van s morgens alleen naar school te wandelen met wat muziek. Maar samen wat tetteren is ook best leuk.

Op vrijdag is ons examen. Ik studeer nog aan de ontbijttafel. Yo fui, Tu fuiste, El fue… Aaaaah! Madre Dios!

We overlopen in klas even ons huiswerk en nadien is het examen. Veel gezucht en geblaas. Ik overloop alles nog eens een 3^e keer en dien het dan toch maar in. Na het examen hebben we geen les meer. Maar een groepsactiviteit. We gaan met enekel klassen samen koken. We gaan boodschappen doen in een klein winkeltje en maken we samen met in totaal 7 studenten en 3 leerkrachten ‘Llapingachos’. Dat zijn tortillas van aardappelpuree met kaas in. Met salchichas (worstjes) en een gebakken ei en een salade van tomaat, komkommer en avocado. Het is wel wat werk. Maar super lekker. Het is allemaal wat behelpen. Want er zijn geen messen of toch wel… Er is enkel gigantisch heet water om mee af te wassen maar geen handdoeken. Aangezien het een van de weinige momenten is dat de zon nog eens schijnt leggen we alles buiten op een bank om te drogen. Een heel effectieve manier.

Nadien aangezien het nog steeds niet echt aant regenen is; passeren we langs het park en gaan we effe chillen.

We hebben vanavond afgesproken met de andere studenten om samen uit te gaan en te gaan eten. Ik kijk er echt wel naar uit.

Het plan om samen te gaan eten valt int water. Blijkbaar hebben Tine en Thomas me via what’s app laten weten dat ze ergens anders willen gaan eten, maar we hebben geen wifi waar we zitten dus die berichten komen pas s avonds laat toe. We gaan dus maar met 3 eten. We wandelen van het centrum van Quito naar Calle Ronda. Een “gezellig” straatje met enkel witte huisjes en veel restaurantjes en hand gemaakte spulletjes.

Maar het is schreeuwerig toeristisch. We doen dan ook maar toeristisch en gaan ergens eten met “prachtige” live muziek.  Het eten is ook toeristisch en de menu vol grappige spellingsfouten. Zoals pizza Jam and Cheese ipv Ham and Cheese.

Het is hier erg druk en het is toch niet echt ons ding. Dus gaan we na het eten maar stilletjes aan huiswaarts. Zoals donderdag heeft Meera weer veel problemen om haar adres te vinden. De  chauffeur kent de zijstraat niet waar zij woont en zij weet niet welke straat er in de buurt is. We rijden dus bijna 15min toertjes. Maar we geraken allemaal veilig thuis. Het is best wel een cute taxi chauffeur en hij zit ‘opgescheept’ met 3 jonge lichtjes aangeschoten giechelende meisjes. Zn eerste vraag is of we getrouwd zijn. Son casadas? Wat heel erg lijkt op zijn jullie moe? Son cansadas? Ik antwoord diplomatisch, ja hoor we zijn allemaal moe! J Ook Meera doet haar best om Spaans te spreken wat klinkt als Yoooooooo… euhm. Hihihihi… never mind.

Op zaterdag hebben we gepland om naar de markt te gaan in Otovalo. Dat is naart schijnt zeker de moeite.

Er zijn 3 verschillende markten. Een groenten en fruit markt, een dierenmarkt en een markt met handgemaakte dingen van inheemse mensen. Die laatstemarkt spreekt ons het meeste aan. Eigenlijk hadden we op een plannetje moeten zien waar we moeten zijn… Katy is er zeker van dat ze de weg weet. Wij (Meera en ik) zijn er niet zo zeker van. Na een aantal keren vragen en elke keer een heel andere uitleg te krijgen nemen we democratisch de weg die het meeste gezegd is. (het tegenovergestelde van Katy haar instructies… told you so) Soit we geraken er en zijn onder de indruk. Zo ver we kunnen zien zijn er kraampjes met zeilen over met allerhande spulletjes. Zeer kleurrijk. Tafellakens, tafellopers, truien, sjaals in alle kleuren die je kan inbeelden, juweeltjes, speelgoed, dekens van alpaca wol en de meest schattige pluche cavias, leeuwen en lama’s van restjes alpaca wol. Die je gewoon is moet geaaid hebben. Spijtig dat mn nichtjes die leeftijd al ontgroeid zijn (en ik ook). We houden ons wa in met direct al te beginnen kopen en mn idee is dat hoe verder je op de markt wandelt hoe goedkoper het wordt. En ik heb gelijk. Je moet steeds afdingen, maar je hebt ni het gevoel dat je int zak wordt gezet. Ze dringen wel wat aan maar laten je met rust als je nee zegt. Ik denk dat ik soms nog wat meer had kunnen afdingen, maar ik ben der ni zo goe in. We besluiten in een gezellig restaurantje te eten waar alleen toeristen zitten. Maar het eten is super lekker en voor 5$ heb je echt goed gegeten. Een groot broodje nog eens in de lengte doorgesneden met 2 lagen kaas en ham met sla, frietjes en 2 sausjes, 3,5$! Komaan.

Het is de hele voormiddag stralend weer geweest. Eigenlijk zijn we wat te warm aangekleed maar het weer kan zo omslaan in Ecuador dat je op alles moet voorzien zijn.

En dat blijkt nog maar eens als we buiten komen van het restaurant. Het begint te druppelen, dan te regen, dan te gieten en dan is het een wolkbreuk met onweer en dan beginnen we uit te kijken of de ark van Noa op komst is... Het regent zo erg dat mn voeten volledig onderwater staan. Dat is de 2^e keer dat de memory foam in mn schoenen eerder squishy foam is. Als ik mn voeten ophef dan loopt het water letterlijk uit mn schoenen. De Ecuadoranen zijn wel wat gewend. Maar door de hevige regen beginnen de zeilen boven hun kraampjes wat door te hangen dus moeten ze het water er steeds uitduwen met een stok. Maw regelmatig rondom jou een douche. Maar mn schoenen zijn toch al nat, maakt ni uit. We hebben alle drie hetzelfde idee en vinden het erg voor de mensen dat het zo aan het regenen is dus doen we allemaal een extra effort om nog wat meer te kopen. Bij sommige dingen ding ik al niet meer af. Katy en ik  hebben een duidelijk plan wat we willen kopen en hoe het er moet uitzien. Maar Meera is een beetje (hééééél) besluiteloos. We rennen opt einde van her naar der op de markt om naar de verschillende kraampjes te gaan waar ze nog iets leuk heeft gezien. Ze is op zoek naar een rode sjaal. Ik denk dat ze bijna alle rode sjaals heeft vastgehad maar niet kon beslissen. Zennnnn!

Uiteindelijk stopt het met regenen maar het is overal nog wel nat. En mn schoenen zijn nog steeds squishy. Ik schrijf dit een dag later en mn sokken zijn nog nat. (ze hangen op de wasdraad hé, ik heb ze niet aan!)

We nemen de bus terug naar Quito. Het is geen aangename rit, heel felle regen en het begint donker te worden.

Maar we geraken er, een beetje doorheen geschud maar dat is ok.

We willen in het bus station van Quito een taxi terug nemen maar er is niet veel keuze. Uiteindelijk komt er toch een onze richting uit en Katie geeft door waar we naartoe moeten. We geven alle info die we hebben. Naar het Quicentro shopping center, naast het olympisch stadion op de Avenida 6 de Deceimbre. Jaja ze (het is een vrouwelijke taxi chauffeur) weet het zijn. Dan begint ze vanalles te vragen. Welk Quicentro we bedoelen. Ze spreekt heel onduidelijk en Katie heeft zelf een zwaar accent dus de communicatie verloopt niet vlot. Ze blijft vanalles vragen. En de taxista wil ons afzetten aan een ander shopping center. Het is donker, het regent fel, we zijn moe, hebben koud en honger… We geven nog eens alle info door. Ze blijft moeilijk doen. En steeds afremmen en een heel drama maken dat we de verkeerde info hebben gegeven en dat ze nu allemaal binnenwegen moet nemen en niet via de autostrade kan rijden. Maar de chauffeur van deze morgen reed ook niet langs de autostrade. Ze moet gewoon een grote avenida volgen. Ik verlies mn geduld en vlieg uit int Nederlands. Maar aangezien we in the middle of nowhere zitten en er geen andere taxi’s rijden hou ik mn bek maar. Laat Katie nog maar eens uitleggen waar we naartoe willen. En Meera en Katie volgen hoe ze aant rijden is en het lijkt toch goed te komen. Het is een rare vrouw. Volgens mij is ze ofwel dronken, high of heeft psychische problemen. Ze zet Meera met wat omwegen veilig af. En dan zet ze ons af. We hebben toch wel een beetje schrik onderweg. Ik ben niet helemaal op mn gemak maar ben niet vlot genoeg int spaans om haar op haar plaats te zetten.

Als we willen betalen zegt ze dat mijn briefje van 20$ een vals briefje is en dat niet kan aannemen. Ik denk dak uit mn vel spring. Maar Katie heeft al een chance ook nog voldoende geld bij (na een zotte shopping dag)  en we zijn zoooo blij als we uit de taxi kunnen stappen. We komen doodmoe aan bij onze familie en eten eerst avondeten, nemen een warme douche en kruipen ons bed in.

Morgen (zondag) is het voor mij een chill dag. Afhankelijk vant weer natuurlijk. En er staat weer een skype gesprek gepland.

20-03-2017 om 02:36 geschreven door An  

Deel 6 van de blog, opgedragen aan de bergen. En mn blauwe neus. J

Cotopaxi-weetjes:

Stratovulkaan in Ecuador

De Cotopaxi is een stratovulkaan, en een van de hoogste actieve vulkanen ter wereld. Het is tevens de op een na hoogste berg van Ecuador.

Hoogte: 5.897 m

Laatste uitbarsting: augustus 2015

Eerste beklimming: 28 november 1872

Prominentie: 2.403 m

Bergketen: Andes

Eerste beklimmers: Ángel Escobar, Wilhelm Reiss

Zaterdag sta ik vroeg op, Patricia besteld voor mij een taxi. We pikken Tine op en de taxi zet ons af aan het restaurant waar we de rest van de groep ontmoeten om de vulkaan Cotopaxi te beklimmen. Ik ben wat zenuwachtig of ik het wel ga aankunnen, Tine is heel sportief, ik niet echt. Onderweg zijn het prachtige zichten. Soms zien we het topje van de Cotopaxi, maar die zit meestal verscholen in de mist.

Onze gids ziet er vreselijk Duits uit, zn Engels klinkt ook vreselijk Duits, maar zn naam is José. Tine en ik kijken naar mekaar; ok nu je echte naam, grapjas! Maar José heeft een Ecuadoraanse papa en Duitse mama, vandaar. Zn uitleg beperkt zich vooral tot de bergen in de buurt en hun hoogte.

We ontbijten in de lodge waar Tine en ik ook zullen blijven slapen, voor ons is het een weekend activiteit. De rest zal enkel vandaag klimmen.

Onvoorstelbaar maar waar is er een Deens koppel in onze groep. Waar Tine ook komt, komt ze Denen tegen.

De 2 (jonge) Duitse meisjes achter ons in de bus zwijgen geen seconde. Djeezes een Duitse mitraillette.  De eerste 2 uur rijden is op goede wegen. Na het ontbijt worden de wegen meer bumpy. Gratis massage voor onze derriere. De klim in het nationaal park van Cotopaxi is indrukwekkend. Onderweg zien we veel eucalyptus bomen en dennenbomen. Deze groeien niet in Ecuador maar zijn geïmporteerd uit Australië. En zijn hier geplant voor de productie van hout en papier. Deze bomen groeien ook veel hoger dan de inheemse bomen.

We stoppen aan een winkeltje waar je mutsen en handschoenen etc kan kopen. Je hebt dat echt wel nodig want het kan sneeuwen op de berg en de wind is zeer fel. Ik koop handschoenen met lama’s op en een muts met de Cotopaxi op.

De weg is grellig; haarspeldbochten op vreselijk slechte wegen. We kruisen ook een grote vlakte waar in 1870 (ongeveer, moet de datum nog eens checken) een vulkaan uitbarsting was. De hele vlakte was bedolven onder de lava. Er liggen hier en daar grote rotsblokken die de lava heeft meegebracht van de top van de vulkaan. De lava is ondertussen geërodeerd maar de begroeiing is nog niet volledig terug gegroeid. Hier groeien enkel mossen etc. De vlakte ziet er helemaal grijs uit door de mossen alsof het net gesneeuwd of gehageld heeft. Onderweg zien we een vos, wat zeer uitzonderlijk is, ik heb per toeval mn camera vast dus kan er een aantal foto’s van nemen. Nadien is er weer hogere begroeiing maar dan krimpen die weer hoe hoger we klimmen.  

Onderweg krijg ik last van de hoogte. Verhoogde hartslag en hoofdpijn. We zitten op een hoogte van 4600 m en zullen zelf klimmen tot 4800m. Het topje van de Cotopaxi is op bijna 6000m. Maar het laatste stuk kunnen we niet beklimmen aangezien de vulkaan actief is en te gevaarlijk en bedekt met ijs.

Als we uitstappen op de parking kleden we ons alsof we op expeditie vertrekken naar Siberië. We hebben geluk dat het niet te fel waait op de vlakte van de parking, soms kan je bijna niet stappen. Als we nog maar aan de rand van de parking zijn ben ik buiten adem. Dan moet de klim nog beginnen. We hebben we 2 routes die we kunnen nemen, de steile en korte of de minder steile, maar dubbel zo lang. Iedereen in de groep behalve ik kiest voor de 1^e optie. Ik pas me dan maar aan.

Ik moet elke 15 stappen stoppen om op adem te komen. De ondergrond is ook vreselijk; zwart vochtig zand waar je continu in wegschuift. Ik leg 1/3^e van de trip af en besluit om terug te keren. Ik ben continu draaierig, krijg mn hartslag en ademhaling niet onder controle en voel me echt miserabel. Ik ben tot op 4700m geraakt en neem van die hoogte een steentje mee. Ik neem wat selfies en gewone foto’s.

Zelfs de afdaling is een opgave. Ik ben wat gefrustreerd dat ik de top niet haal, dat mn lichaam niet mee wil, maar de gids zegt ook dat je je wat mag forceren maar het moet leuk blijven.

De chauffeur wacht in de bus, maar ik wil gewoon nog even op adem komen in de buitenlucht. Ik ben zo mottig dat mn sultana koek en deel van mn ontbijt terug passeert. Blij dat ik op een rots zit en niet in de bus.

Het weer veranderdt hier elke 10 seconden. Op een geven moment schijnt heel even de zon, enkele seconden later is er zo veel mist dat ik de bus 20 meter verder niet meer zie, of zelfs mn uitgestrekte hand. Ik doe een dutje in de bus en wacht op de terugkomst van de rest van de groep. Tine is bezorgd om mij en voelt zich wat ambetant dat ze me in de steek heeft gelaten. Maar ik zou boos zijn als ze de klim niet zou maken. Ze is nog verder dan 4800m geweest tot net aan het ijs (wat eigenlijk niet mag)

Net als de groep terug komt begint het te regenen, dan te gieten. De bus rijdt naar beneden en met momenten ben ik er van overtuigd dat we de berg gaan af donderen. Tzou niets voor ons mama zijn…

Een stukje lager kunnen we kiezen of we afdalen per mountainbike. Ik heb zo iets, ge moet alles is proberen, dus doe ik mee. Mn helm valt uit mn handen op mn neus. En blijkbaar (maar dat wist ik pas nadien) heb ik hem achterstevoren op.

Ik laat de zotte sportieve bende eerst vertrekken en rijd als laatste de berg af. De bus blijft steeds achter ons rijden, als er iets is kunnen we steeds weer instappen of hulp vragen.

Ik molesteer de remmen bijna en durf mn 2^e been bijna niet op de trapper te zetten. De weg is een grote modder glijbaan met niets anders dan putten in de weg, ik ziet met momenten nix van de regen of omdat mn helm voor mn ogen schuift, (dat komt ervan als je die achterstevoren op hebt…) en gil me bijna hees van de schrik. Leuk leuk!

Na 5 km geef ik het op. Ze nemen mn fiets terug in de bus en ik probeer te bekomen van de zotte ervaring. Als we bijna beneden zijn begint de zon te schijnen. Omdat we zo hoog zijn is de zon heel fel en begint alle regenwater te verdampen. Het is alsof de aarde in de fik staat. Echt een raar zicht. Er zijn zelfs precies kleine tornado’s van verdampend water. Het laatste stuk van de trip is op vlakke grond. En lijkt me zelfs leuk.

Iedereen die aankomt met de fiets hangt vol modder en hun kleren zijn volledig doorweekt. Maar de zon schijnt voor enkele minuten en mn kleren zijn al opgedroogd. Je moet hier echt oppassen met de zon. Op enkele minuten ben je verbrandt.

We keren terug naar de lodge voor een lunch. Super lekker maar mn maag is nog niet in orde dus ik eet ni veel.

Nadien vertrekt de rest van de groep en Tine en ik blijven en krijgen de sleutel van onze kamer. Heel mooi, een beetje chalet – achtig met donker hout, hoge houten plafonds, super goede bedden en een mooie douche.

Maar… den douche is lauw, het douche gordijn is geklemd tussen 2 muren en het valt dus naar beneden als ik mn handdoek erover hang om te laten drogen. Ik knutsel het terug in elkaar.

Tine en ik gaan op verkenning, maar het begint serieus te regenen. En eigenlijk is er niets te zien in het aangrenzend dorpje. Een bushalte, 2 winkels een kerk en een café dat gesloten is. Overal volgen ons honden achterna maar ze doen voor de rest niets. We negeren hen en ze laten ons uiteindelijk ook met rust. We kopen heel goedkope chips en nootjes en keren terug naar onze kamer. Er is een andere groep toegekomen en een van hen zit in de lounge. Ze belt met haar familie en klinkt Scandinavisch. Geloof het of niet, ze komt van Denemarken. Ze is erg overstuur en later vertaalt Tine voor me dat ze in groep reizen, dat er kliekjes zijn en dat ze veel heimwee heeft.

We drinken een belachelijk dure koffie en chocomelk, die maar lauw zijn. In de lounge liggen er ook boeken in vreemde talen. Tine kan elk boek lezen. Duits, Noors, Deens etc. Ze neemt er een mee en ik speel spelletjes op mn gsm. Heb niets van boeken ofzo bij. We eten ook ons avondeten in de lodge. De tafel naast ons zijn 15 Deense meisjes en een gids. Hij zijn echte meisjes-meisjes. Die klagen over vanalles en nog wa. Die roddelen over elkaar als er iemand de kamer heeft verlaten. En die bijna ruzie maken met de gids. Ze gaan morgen de Cotopaxi beklimmen en een van de meisjes vraagt via welke route. Er is maar 1 route (alez eigenlijk 2 maar die liggen naast elkaar) de gids zegt dit en het meisje wordt echt kwaad. In haar reisgids staan 4 verschillende routes. Wss weet de gids het wel net iets beter, niet?

Nadien vertaald Tine alles voor mij. Hihi sneaky!

We slapen als roosjes. En de volgende morgen hebben we een prachtig zicht op de Cotopaxi, zonder mist. We krijgen een ontbijt om U tegen te zeggen. Tine is gluten intolerant en krijgt extra fruit en gebakken banaan met kaas. Ik krijg pannenkoeken met fruit en siroop. Een stevig ontbijt voor een stevige dag. Onze gids voor vandaag komt zich even voorstellen. Wij dachten dat de rest van de groep mee komt ontbijten in de lodge zoals gisteren dus eten op ons gemakje. Maar blijkbaar zitten ze te wachten in de auto. Dat wisten we dus niet…

We zijn vandaag (maar) met 4. Een jongen uit Zwitserland die ook van Spaanse afkomst is, dus redelijk goed Spaans kan. En een meisje uit Nederland. We gaan eerst naar een klein dorpje in de buurt waar er op zondag ochtend een markt is. Er zijn veel kraampjes met fruit, dat er allemaal super vers uit ziet. En een paar kramen met vlees dat er net iets minder aantrekkelijk uit ziet. Ondertussen gaan de andere 2 met de gids ontbijten. Blijkbaar ook een stevig ontbijt met rijst en kip etc.

Nadien gaan wij al terug naar de auto en gaan de andere 2 naar de markt. De gids verteld ons dat het meisje nogal serieus is. Ik vraag hem van waar ze is, ik wist niet dat ze van Nederland is. We spreken dezelfde taal maar ze stelt zich niet voor…

We vertrekken naar het Quilotoa meer.

Quilotoa weetjes:

Quilotoa

Kratermeer in Ecuador

Hoogte: 3.914 m

Laatste uitbarsting: 1280

Prominentie: 155 m

Bergketen: Andes

We hebben een toffe gids, die ons allerhande toffe weetjes bijbrengt. We stoppen eerst bij het restaurant waar we s middags gaan eten. Hij wil even checken of de menu ok is voor Tine, qua gluten. Ariana, het Nederlandse meisje eet geen varkenvlees. Maar dan blijkt dat ze ook geen groentes eet, geen saus, geen soep etc etc. de rest van de groep kijkt een beetje vreemd naar elkaar.

We beginnen aan de afdaling. Ik denk int begin nog, bwa dit valt wel mee. Maar na een goed half uur zijn we nog maar net in de helft. Je kan de klim terug te voet doen of per paard. Halverwege beslis ik dat het wss de beste 10$ besteed zijn als ik de klim terug maak per paard. Ik kom ruim als laatste aan aan het meer. En net op het einde sla ik mn enkel om. We krijgen nog wat wist-je-datjes van Victor onze gids. Hij en Tine en Robin maken de klim te voet terug naar boven. Ariana en ik kiezen een paard om mee te klimmen. Maar Ariana kan haar been niet plooien dus is het moeilijk om op het paard te geraken. Ik heb er eigenlijk ook wat moeilijkheden mee, dus vraag aan Victor om me een duwtje te geven. Hij duwt mn rugzak ipv mezelf, maar met wat sukkelen lukt het wel. Ik ben het niet gewend om op een paard te zitten. Maar het paard weet wel wat het doet en op een gegeven moment heb je het ritme te pakken. Ariana heeft meer schrik en is de hele tijd aan het gillen. Zo grellig is het nu ook weer niet…

Ik ben zo blij dat ik per paard ben geklommen. Onderweg begint het te gieten, hagelen, etc. er zijn echte modderstromen naar het meer, nadien hoor ik dat er ook rotsblokken naar beneden zijn gekomen en mensen gekwetst hebben. Mn regenjas is 100% waterdicht, maar mn broek en schoenen niet. Ik ben nat tot op mn ondergoed en mn schoenen met memory foam zijn compleet zompig en verzopen. De rest van de groep is ook verzopen maar ik ben de enige met geen echte stapschoenen.

We wandelen in de gure regen nog even verder naar het restaurant en zijn echte verzopen waterkiekes als we aankomen. Maar wonder boven wonder is er in het restaurant een terrasverwarmer op gas. Er is bijna nergens verwarming in de huizen in  Ecuador. We staan allemaal een vreugde dansje te doen rond het gasvuur. Vooral onze handen (en voeten) zijn bevroren. Maar je kan moeilijk op je handen gaan staan om je voeten te ontdooien. We krijgen heerlijke quinoa soep en Ariana krijgt haar speciale bord met extra kip, zonder groenten. Maar er is per ongeluk ook saus op haar bord. Haar reactie is degoutant. Ze roept luidkeels, “Nee dat wil ik niet!!!”

Iedereen trekt grote ogen. Victor, de gids kent de kok, dit is een deftig restaurant, hotel en ze zijn zo’n reactie niet gewend.

Ik zeg tegen Ariana in het Nederlands, geef je bord aan mij, ik zal het wel regelen. Ik vraag aan de kok een bord met kip, rijst, GEEN groenten, GEEN saus.

Zij vraagt aan mij, jamaar ik krijg dat extra stuk kip toch terug hé. En er zijn toch geen sesamzaadjes op mijn bord hé. What a nerve…

Ze krijgt een nieuw bord zonder saus en is weer niet tevreden want er is ook gebakken banaan en dat lust ze ook niet. De gids zegt, laat het dan gewoon liggen en wij eten het wel op.

Ik eet mn soep verder op en schraap alle saus van 1 stuk kip en geef het aan haar. Ze neemt het stuk kip aan in een serviet en kuist er alle overige saus af. Nog meer grote ogen.

We krijgen vers fruitsap bij ons eten. Dit is van tomate del arbol (boom tomaat letterlijk vertaald) het is frisser dat gewoon tomatensap en groeit enkel in Ecuador. Ze zegt tegen de gids dat ze dit in Nederland ook hebben. Ik zeg, ja mss geïmporteerd. Nee hoor, volgens haar groeit het ook in Nederland. Ik woon nààst Nederland en heb dat nog nooit gezien. Soit. By the way, dit lust ze ook niet…

Tine kan zich niet inhouden en vraagt wat ze dan wel eet. Ze zegt dat ze vroegen veel bananen at maar dat nu beu is. ??? Ze knabbelt haar kluifjes kip af op een heel vervelende manier. In mn ogen kan ze niet veel goed doen.

Ariana spreekt en verstaat geen Spaans maar het wel het ‘lef’ om mijn foute vervoegingen te verbeteren. Ik bijt op mn tanden en zwijg.

Als we willen vertrekken ga ik nog eerst even een droge jeans aantrekken. Tine sluipt mee de wc in en is ook helemaal verbouwereerd over mn noorderbuur haar gedrag. De gids ziet dit ook en zegt ‘solo pasar’ je kruist enkel even elkaar pad, laat het los.

We vertrekken terug en gaan nu een inheemse familie bezoeken. Ik ben benieuwd. De gids verteld ons dat we ze wat geld of eten moeten geven. Het is een gezin dat leeft in een lemen hut zonder water of elektriciteit. Als we toekomen rennen de kinderen ons tegemoet. Dit gezin kweekt cavia’s voor de verkoop. Wss ook voor op te eten. Cavia is een specialiteit van Ecuador. Er staat buiten een groot kot met een hele hoop cavia’s in. Zo cuuute en echt proper en goed onderhouden. In de hut is er een bed gemaakt van hout en op de grond kruipen er zeker 50 cavia’s rond. Ook deze hut is proper onderhouden. Droog gras op de grond waar de cavia’s van knabbelen. Er zijn ook 2 katten, die de cavia’s met rust laten. Er zijn een paar vogeltjes in een kooi. Ik weet niet welk soort vogel dit is maar ze houden dit bij voor de eitjes. De vader toont ons ook fier de worteltjes en aardappeltjes die ze geoogst hebben.

Ik wil de cavia’s aaien, maar ze zijn mensenschuw. Een van de kinderen grabbelt er toch een voor mij. Ik zou het echt niet kunnen opeten… Maar ja lammetjes en konijnen zijn ook schattig én lekker.

De inheemse volkeren geloven ook in de geneeskrachtige eigenschappen van een cavia. Ze geloven dat als je ziek bent en de cavia over je hele lichaam wrijft je nadien in de gedisecteerde cavia kan zien in wel lichaamsdeel of orgaan je een probleem had omdat de anatomie van een cavia en een mens hetzelfde is.

We zijn allemaal wat onder de indruk. Ariana stelt de meest domme vragen. Waar is hun douche? Eh… ze hebben geen stromend water dus hebben geen douche. Ze wassen zich met een tobbe warm (regen) water. Ze vraagt hoe de kinderen naar school gaan. Onze gids verteld haar dat het ongeveer 30 min reizen is per auto. Ze vraagt of het gezin een auto heeft. Ja tuurlijk. Geen water of elektriciteit maar de auto staat achter het huis geparkeerd.

We geven de centjes die we hebben aan de vader van het gezin. Ik zeg tegen de gids dat ik nog snoepjes heb in de auto. Tine en ik geven alle eten dat we hebben van eten of snoepjes aan het gezin. De kinderen zijn nogal hebberig maar dat is hen waarschijnlijk ook aangeleerd. Ariana heeft niets gegeven. Dat is voor mij de druppel. Het gezin is al blij met 50 cent, das verdomme 20 belgische frank. Als je dat al ni kan geven???

Als we terug in de auto stappen ben ik echt heel emotioneel. Ik kan mn tranen niet bedwingen. Dit is een gezin langs de kant van een belangrijke autostrade en zal wel wat geld verdienen per dag van de toeristen die passeren. Maar er zijn zoveel gezinnen die midden in de brousse wonen waar niemand op bezoek komt. Deze mensen hebben enkel de basis spullen en de kids zijn dolblij met 2 autootjes die ze continu van de berg naar beneden laten denderen. Zelf op een gegeven moment per ongeluk door mn benen tot groot jolijt. Ze hebben geen tv, geen luxe en hun wangen zijn verbrand door de felle zon. Wij lopen er dan rond als rijke toerist die zit te klagen dat zn schoenen nat zijn? Het plaatst alles ffe in perspectief. Als ik er terug aan denk ben ik weer emotioneel. Er is genoeg eten voor iedereen op aarde, maar wij hebben te veel en verspillen zo veel. En zij hebben 5 kleine aardappeltjes en zijn er zo fier op. En die hollandse kip voelt zich te goed om iets te geven. Ik was beschaamd in haar plaats. Bij de laatste tussenstop aan een tankstation vraagt de gids om iets tegen haar te zeggen. Hij begrijpt dit ook niet.

Het laatste stuk van de trip zetten we ‘happy’ muziek op. Ik heb het nodig. Maar enkel ik en de gids zingen mee. De rest is wss te moe.

We zetten Ariana eerst af en ik stap even uit om afscheid te nemen en mn gedacht te zeggen. Elke vraag die de gids stelde wist ze het antwoord op. Ze wist alles over Ecuador. Maar haar mensen kennis was 0,0. Ik was beschaamd in haar plaats. Ze begreep totaal niet waar ik het over had. Maakt me niet echt uit, ik heb gezegd wat ik wou zeggen. En hoop dat anderen dat ook doen en dat ze ooit begrijpt wat ze verkeerd doet.

Voor alle duidelijkheid ik heb geen probleem met Nederlanders, ik heb sommige goei vrienden die van Nederland komen. Ik heb een probleem met wereldvreemde mensen, doet er ni toe van waar ze komen. Ik begrijp niet wat je doet in Ecuador of op een trip naar een inheemse familie als je je zo gedraagt.

Het was een emotionele dag op vele verschillende manieren. Ik ben heel blij als ik toekom bij mn Ecuadoraans familie. En het gevoelen is wederzijds. Ik geef Carlos “naar zn voeten” omdat hij zei dat het zeker niet ging regenen dit weekend. We zijn meermaals volledig uitgeregend. Hij antwoordt, in Quito heeft het niet geregend…

Normaalgezien kwam zaterdag ochtend een nieuwe roommate en medestudente aan. Maar blijkbaar had ze problemen met haar vlucht en komt ze pas zondag avond aan. Haar naam is Katy en ze komt van Canada.

Het is een redelijk jong en zenuwachtig meisje maar ze doet haar best om wat Spaans te spreken ook al heeft ze een fel accent. Ik ben doodop en ga vlak na het eten slapen. Ik ben nog steeds bevrozen en lig te bibberen in mn bed. Ik doe mn sloeffen aan in mn bed en een fleece over mn pyjama. En val eindelijk int slaap.

Ik zal morgen wel mn best doen om Katy beter te leren kennen. 

14-03-2017 om 04:31 geschreven door An  

11-03-2017 om 01:05 geschreven door An  

Blog deel 4

Vergezeld door Linde Merckpoel van Stubru schrijf ik deel 4.

Vandaag is het 8 maart. Dus Dia del Mujer. A todos las mujeres del mondo, un feliz dia del mujer!!!

Maar eerst bij het begin. Ik moet nog vertellen over gisteren. Op dinsdag 7 maart, 2^e dag les. We leren in de klas los verbos irregulares. Toppie! Ik ben blij dat ik frans heb geleerd want dat helpt enorm. Langs de andere kant zeg ik steeds ella ipc eja. Dubbele L is J. En schrijf ik overal dubbele FF terwijl int Spaans er maar 1 wordt geschreven.

We kunnen vandaag mee op uitstap naar een museum van Oswaldo Guayasamin. Ik weet niet wat ik er van moet verwachten maar onder het moto “doe is iets zot”, schrijf ik me mee in.

Met de studenten van ons groepje gaan we lunchen in een foodtruck verzamelplaatsje. We hebben ‘maar’ een uur om te lunchen en dat is maar net genoeg. Moet we wat aanpassen aan het Ecuadoraanse tempo. Het plezante aan foodtrucks is dat je allemaal iets anders kan eten. We weten ni echt wat te verwachten maar het is belachelijk lekker en maar 4$ voor een heel bord met crispy chicken en papas fritas en sla. De anderen eten quasadillas en pinchos (saté met verschillende soorten vlees op de bbq). We zien scheel van de honger!

Nadien vertrekken Tine (uit Denemarken) en Timo (student uit Zwitserland) en Pati (leerkracht) en ik naar het museum. We nemen een taxi en ik zit op de achterbank in het midden. Er is geen gordel voor de middelste plaats. De taxi’s rijden ongeveer even “voorzichtig” als de bussen. Dankzij mn lange benen kan ik me klem zetten achter de stoelen van de passagier en chauffeur. Het is al een chance maar 5 minuten rijden.

Het museum is eigenlijk het huis van Oswaldo Guayasamin en een kapel voor “de gewone man” die hij heeft gebouwd op een heuvel met een bangelijk zicht op de bergen van Quito. Hij heeft enorm veel werken gemaakt, schilderijen, sculpturen, juwelen en poëzie.

Heel veel van zn werken zijn over de hele wereld verspreid onder andere in de luchthaven van Barcelona. Hij heeft gevraagd aan zn 7 kinderen of ze al zn werken willen samen houden na zn overlijden, en deze tentoon te stellen aan alle mensen.

Hij heeft 3 periodes gehad. De periode van Quito, de periode van de woede en de periode van de verzoening ook opgedragen aan zn mama.

Hij was ook verzamelaar van christelijke kunstwerken en inheemse kunstwerken van Quito met een hele hoop beeldjes met nogal expliciete houdingen in zn slaapkamer. De kamasutra van de inca’s bij wijze van spreken.

Het huis is fenomenaal. Er zijn geen woorden voor de indruk die de ruimtes maken. Veel licht, zelfgemaakte meubels (zn vader was meubelmaker). Het is mss niet altijd helemaal mijn stijl maar je moet er wel ontzag voor hebben. In de kelder is een tijdelijke expositie met kunstwerken van zn laatste periode. Er staan prachtige teksten op de muren geschreven en wonder boven wonder versta ik er bijna alles van. Pati vertaald de rest.

Hij heeft ook een kapel gebouwd voor de gewone man. Niet voor een god of een heilige. Tis een mooi idee langs de andere kant is het zo groot en indrukwekkend dat de “gewone man” er nooit zal komen. Hij wil met zn kunstwerken strijden tegen de ongelijkheid en racisme en onderdrukking etc. Maar zn huis zou plaats kunnen geven aan weet ik hoeveel arme mensen. Ergens spreekt dat zich tegen.

We hebben in de kapel een gids die onvoorstelbaar goede uitleg geeft in het Engels. Een deel van de andere toeristen komen van Denemarken. Hun gids is steeds simultaan aan het vertalen, vreselijk storend. Tine, die van Denemarken is, zit mee te luisteren maar geeft niet prijs dat ze hen verstaat.

Er zijn kunstwerken van 12m op 8m en kunstwerken van 6 verschillende delen die je van plaats kan veranderen binnen een kader. Niet enkel de plaats maar ook nog eens kan keren in verschillende richtingen. Dit geeft miljoenen mogelijkheden en elke keer een andere opstelling en impressie. Eigenlijk knap gezien. Oswaldo Guayasamin heeft iets met handen. Als je een half geopend hand naar beneden keert stelt het armoede voor, als je dit omkeert is het een bijna vuist dus kracht. Ik zou hier nog uuuuren kunnen rondwandelen. Pati haar favoriete kunstwerk is van Quito. Aangezien het weer hier zo vaak veranderd op een dag hebben de bergen ook alle kleuren van de regenboog. Hij heeft Quito in alle kleuren geschilderd. Echt knap.

Het midden van de kapel is onderaan een nep vlammetje in stof met een ventilator onder met de tekst : “mantencan encendida una luz que siempre voy a volver” vertaling: laat steeds en kaars/licht branden want ik kom steeds terug.

Je kan wel begrijpen dat dit me kippenvel bezorgt.

We keren zwaar onder de indruk terug naar de school, deze keer ga ik niet meer in het midden zitten…

Ik heb niet genoeg geld om de bus te nemen dus ga ik maar te voet. Ik maak thuis mn huiswerk. Ik voel me echt terug een tiener.

Mn hoofd zit zo vol Spaans dat ik het echt moeilijk heb om iets te kunnen vertellen, maar ik maak minder fouten in bv de vervoegingen. En mn woordenschat wordt ook hoe langer hoe groter. Andres verteld me dat hij ook Frans kan. Zn Frans is even vlot als mijn Spaans. Kei grappig. Maar nu begin ik ook tegen Patricia Frans te spreken… Het gezin heeft een aantal kunstwerken van Oswaldo. Het zijn natuurlijk kopies.

Patricia verteld me dat haar broer, schoonzus, nichtjes en papa op bezoek komen vanavond. Het zal una noche loca zijn… Geen rust.

We beginnen aan het eten, alez ik kijk toe, ik mag hier niets doen… vandaag is het soep met (zachte witte) popcorn. Kei lekker, ook al klinkt het mss raar. Nadien pasta met kaas en hesp en taart die de schoonzus bij had. Ze is Italiaanse en spreekt Spaans met een Italiaanse intonatie, ik begrijp er bijna niets van. We eten uiteindelijk met 8 aan een tafel voor 4. Iedereen babbelt door elkaar en ik begrijp er soms niet veel van. Jaime, Patricia haar broer dacht dat ik al 2 maanden in Zuid Amerika was niet 2 dagen.

Na het dessert eten we Antwerpse handjes. Ik vertel over de legende van de reus Antigoon. (van het boekje dat in de doos zit) en krijg complimenten over mn uitspraak.

Na het eten en de opkuis kruip ik in mn bed, ben echt doodop. De jetlag, hoogteverschil, vele indrukken, lessen, uitstappen, ander bed etc begint zo zn tol te eisen.

Morgen kan ik mee gaan op uitstap naar Mitad del mundo, de evenaar en een heel museum errond. Ik denk dat ik ga passen. Even een rustdag en wat me-time.

Op woensdag is het dus día del mujer. Op weg naar school verkopen ze overal bloemen. Ik ben (weeral) de eerste van mn klas die aanwezig is. De genen van mn papa! Ik vind het zo leuk dat bijna iedereen hier goeiedag zegt tegen mij. Wildvreemde mensen op straat, en iedereen is vriendelijk en lacht terug als je naar hen lacht. Dat mis ik soms aan België. Ik heb indertijd als ik met de fiets naar werk ging er soms een sport van gemaakt van tegen elke tegenligger goeiedag te zeggen. Rare blikken dat je dan krijgt!!!! Hier is dat niet het geval. Enkel de automobilisten zijn niet hoffelijk. Zij hebben voorrang.

Op veel drukke kruispunten staan politie agenten die het verkeer regelen. Ze gebruiken niet zo veel gebaren maar een fluitje dat klinkt als een vogeltje. Echt grappig.

Vandaag eerst herhaling van de 3 verschillende soorten irreguliere werkwoorden van gisteren en ons huiswerk. Dan nog meer irreguliere werkwoorden. Juppie!  

We krijgen van (de andere) Pati allemaal een zelfgemaakte roos en een snoepje (ook voor de mannen)

Ik lunch samen met Annabel en Thomas en blijf zitten op het terras aan de Franse bistro om mn huiswerk te maken. Maar de wind maakt het er ni makkelijk op. Ik wandel dan maar naar het shoppingcenter vlakbij mn huis. De straatverkopers kennen me al. Gisteren vroegen ze of ik iets wou eten. Maar had nog geen geld voor de bus… Dus zei No gracias, no tengo dinero. (nee bedankt ik heb geen geld). Vandaag vragen ze of ik al terug geld heb. Ik zeg ja, maar heb geen honger J

En iets kopen van een kraampje op de straat staat gelijk aan je hele voorraad imodium opgebruiken…

Tegen dat ik aan het shopping center ben begint het serieus te regenen. Ik heb niet goed genoeg of vaak genoeg mn zonnegroet gedaan deze ochtend…

Ik ga langs de supermarkt om shampoo etc te kopen. Ik was gewaarschuwd dat is hier zeer kostelijk, maar de verpakkingen zijn dan ook dubbel zo groot, dus ik denk dat de prijs ongeveer hetzelfde is als in België. Een vrouw spreekt me aan in de supermarkt voor de prijs van een bepaald product ze is haar bril thuis vergeten. Ik help haar verder en zeg dat het maar mn 3^e dag is in Ecuador. Ze gelooft me ni. Ik ben toch geen toerist???!!! Aloooo ik steek bijna 2 koppen boven de plaatselijke bevolking uit. Maar vind het een mooi compliment.

Ik maak in een koffiebar mn huiswerk en een samenvatting van mn cursus. Ik neem wel een risico want bestel een té frio. (koude thee) met ijsblokjes… Tja ik zal het wel merken de komende dagen… Tot hiertoe alles ok met de interne huishouding.

Het shopping center is groot en mn rugzak weegt veel dus ik blijf niet te lang rondwandelen. Naast de I phone winkel is een doorgang naar een uitgang valk bij de straat waar ik woon. Mn onfeilbaar oriëntatie gevoel laat me niet in de steek en ik vind het zonder zoeken.

Ik kom thuis en test alle nieuwe badkamer producten en doe eerst mn huiswerk en begin dan aan mn blog met ‘Linde staat op’ van Stubru op de achtergrond.

Ik moet soms echt nadenken over het juiste woord in het Nederlands. Weet het soms enkel in het Spaans of Engels.

Els brengt me op de hoogte van de gebeurtenissen in Temptation Island. Dankuuuuu! Ik zit hier met momenten te lachen met de mopjes op de radio of de uitleg over Lize etc van Temptation. Alleen de hond (Scrappy) kan meelachen.

Het is bijna tijd voor het avondeten. Dus zal ik hier maar afsluiten.

09-03-2017 om 00:56 geschreven door An  

Blog deel 3… veel leesplezier…

Zondag goed vertrokken vanuit Schiphol. Is een vrij moderne luchthaven. Alleen zijn Hollandse reizigers DOM! Ze vragen 10.000 keer of je liquids of gels bij hebt. Nee, nee, nee… Pakt die van de controle een kei grote pot vocht inbrengende crème uit haar bagage. Oh is dat een liquid? Ja, kip!

Ik ben nog eens extra gefouilleerd omdat ik een zakje met geld onder mn kleren aan had. De bedoeling van zo’n zakje is dat je je geld veilig dicht bij jou bewaart. Niet dat je er mee te koop loopt… Ik ga dat dan bij zo’n controle niet uitdoen… Tis geld, het ergste dat je er van kan krijgen is een paper cut. (eigenlijk is da zelfs ni waar want das eerder katoen dan papier)? Mn handtas wordt ook extra gecontroleerd omdat er muntjes in mn portefeuille zitten???!!!

De vlucht vertrok goed op tijd. Ik zit aan de gang zoals gevraagd, de laatste rij voor de keuken en toiletten. Eigenlijk een topplaats, niemand die aan je rugleuning zit te trekken, niemand die zn tray table terug toe ramt en de toiletten roken KEI fris naar rozen en citroen.

Ik zit naast een koppel uit Zwitserland die frans spreken. Effe een omschakeling in mn hoofd… Ik moet tolk spelen voor de man want hij spreekt zeer gebrekkig Engels en de stewardessen van KLM spreken geen frans. En hun uitspraak van het Spaans is erbarmelijk.

Het eten is ok. Meatballs of pasta? Ik kies het eerste, ik vind platgekookte pasta echt jakkes.

Ik heb de aard naar mn papa en slaap ni veel. Mss een goed halfuurtje. Ik kijk naar de film Jackie en 24 afleveringen van the big bang theory. Hopelijke hebben ze een nieuw seizoen beschikbaar op de terugvlucht. Moet alleen mn best doen om mn lach in te houden tijdens het kijken met de fratsen van Sheldon en co.

Mn buren spelen “Who wants to be a millionaire” je kan geld winnen met vragen te beantwoorden. En je hebt ook 3 hulplijnen.

We winnen 3 keer een miljoen, vaak dankzij mijn hulp. Vragen over mythologie, planeten en acteurs of muziek zijn voor mij. We zitten soms te juichen (stilletjes) met 3 op een rij. 12 u naast elkaar zitten schept een band.

We gaan het gels spenderen om een upgrade te betalen voor de terug vlucht.

Ik kom aan na een vlucht met de airco op mega-friskes/kiekes-aan-den-draad, in een luchthaven met muy caliente temperatuur! Ik sta in een t shirt met okselvijvers aan de douane. Maar ze kijken enkel naar mn gezicht. Nadien moet je je valies nog door een X-ray machine steken. Maar ze checken het ni echt.

In de aankomsthal staan Patricia en Andres me op te wachten, met een bordje met mn naam, helemaal juist geschreven. Patricia verstaat goed Engels maar spreekt het zelf maar beperkt. Andres spreekt heel goed Engels. Ik ben redelijk pompaf en blij dat ik eindelijk eens mn benen kan strekken. We rijden bijna een uur naar het centrum van Quito. Het is een redelijk oude auto. Die niet gewend is om stijl bergop te rijden. Soms heb ik schrik dat we gaan achteruit bollen en mini koekendoosjes steken ons zelf voorbij. Ofwel is Andres een voorzichtige chauffeur. Qua winkels en infrastructuur en weg infrastructuur doet het me erg denken aan Puerto Rico. Putten en bulten in de weg. Het laatste stuk voor t centrum van Quito is een tunnel waar ik echt ni happig op was. Heel donker en smal bweih.

Ik verblijf bij de Fam Q. In het business, commerciële gedeelte van Quito, het noorden dus. Vlak bij een groot park en een shopping center waar Wijnegem nog iets van kan leren.

Het huis is eigenlijk een duplex appartement op het hoogste verdiep. Ik mag van Andres mijn valies niet zelf naar boven dragen. Ik zou te vermoeid zijn door de hoogte van Quito. Na 4 trappen ben ik inderdaad buiten adem. Niet dat dat specifiek komt door de hoogte of mn crappy conditie.

Het huis heeft een groot terras waar scrappy de hond op mij wacht. Een grijze maltezer achtig model, 17j oud en nogal slechtgezind. Hij bijt me net niet. Ik moet hem wat tijd geven.

We komen binnen in de keuken waar Carlos de papa op me wacht. Zn Engels is zeer basic. Ze tonen me mn kamer, ruim genoeg met een bed, bureau, tv en aparte badkamer. Mn was wordt hier gedaan door de mama en er zijn handdoeken. Had ik da geweten had ik een deel van mn valies kunnen thuis laten.

Dan is er een ruime living met prachtige donkere vloer en koloniale meubels en een aparte TV ruimte, cozy met zeteltjes en een computer.

Er is overal kei goede wifi en ik krijg meteen het paswoord.

Ik heb zo het idee dat dit geen arme mensen zijn…

Boven slapen Andres en Carlos en Patricia. De dochter Jennifer woont samen met haar vriend. Die zal ik binnenkort wel ontmoeten.

Ik krijg een glaasje water (later verneem ik op de school dat de host families verplicht zijn om een zuiverings installatie te installeren voor drinkbaar water of alle water moeten koken. Het kraantjes water is hier niet drinkbaar.)

Ik neem een douche, ik kan zelfs rechtstaan in de douche maar moet me wel bukken als ik uit de badkamer kom en in de keuken moet ik me ook bukken om de afwas te kunnen doen (zou ik dat mogen…)

We eten pollo asado met papas fritas (opgewarmd in de microgolf, schandalig!!!), rijst en salade. En…. Mayonaise!!! Mn broer had veel schrik dat die er niet lekker zou zijn, maar dat valt goed mee. Als dessert eet je crackers met cheddar spread of dulche de leche spread. Eigenlijk kei lekker. Maar ben dood moe. Voor mij is het 2u s nachts.

Ik ga slapen, mn had me gewaarschuwd dat de nachten hier koud zijn, maar dat valt reuze mee. De huizen zijn inderdaad ni super geïsoleerd maar met 3 dikke dekens heb ik het veeeel te warm zene! Ik val snel in slaap maar ben ook al vroeg terug wakker. Ik denk dat het 2u is, dus 5 u geslapen. Dan is het elke 2u wakker. Omdat ik zo’n dorst had op de vlucht en bij aankomst heb ik echt belachelijk veel water gedronken dus vanaf 5u ist elk half uur naart wc.

Het gekke is ook dat je het gebruikte wc papier niet mag doorspoelen maar in een vuilbakje moet doen. Ben ik dus ni gewend. Hopelijk doe ik dat niet meer als ik in België ben.

Ik sta wat vroeger op en doe yoga, de zonnegroet. Ik wil mn dag actief beginnen en het heeft geholpen want van de hele dag heb ik mss 5 regendruppels gevoeld. Wel vaak dreigende wolken en grijze lucht maar even goed vaak echt brandende zon!

De volgende morgen brengt Patricia me naar de school. Kei grappig een eerste schooldag en mn Ecuadoriaanse mama zet me af. Nog een dikke knuffel. Er zijn nog een 15 tal andere studenten. We beginnen vandaag met 3 nieuwelingen. Ze vragen om ons voor te stellen, onze naam waar we van zijn etc. dan worden de leerlingen verdeeld over verschillende leerkrachten. Je hebt sowieso elke week een andere leerkracht. En wordt ingedeeld per niveau.

Annabel (van Duitsland) en Thomas (Fransman) beginnen vandaag mee met mij. Ons niveau is alle drie basic. Mss begrijp ik nog net iets meer dan Annabel. Thomas zn uitspraak van Engels en Spaans is met beaucoup de cheveux dedans…

We beginnen in een klasje samen met Tine (uit Denemarken, ze is hier al 1 week en woont in hetzelfde gezin als Annabel en Thomas) Onze leerkracht heet Monica. Heel tof, basic, met een grapje hier en daar niet te stijf maar wel travakken. Ik heb het soms koud en heb soms hoofdpijn maar het is ook wel leuk. Ik krijg complimenten over mn perfecte uitspraak en vertaal capaciteiten. Maar moet echt nog wel wat werken aan mn woordenschat en grammatica. We beginnen met het verschil tussen de werkwoorden Ser en estar. Kga eerlijk zijn, ik weet het soms nog niet… Maar de vervoegingen zijn zoals int Frans.

Nadien is het de “simpele” werkwoorden op –AR, -ER en –IR.

En dan is het meer wat spreken en conversaties voeren.

Tijdens de pauze raak ik aan de babbel met Heather die hier al bijna 2 maanden is. Ze vertelt me dat en 3 weken geleden 4 Belgische vrijwilligers zijn en dat hun Spaans zo snel zo goed was. Spijtig dat ik die gemist heb.

We eindigen de les met een leuk spelletje van “wie is het” wel enkel bekende levende mensen.

Man of vrouw, waarom zijn ze bekend, van waar komen ze, wat doen ze?

Ieders maakt een lijstje van 6 namen en we moeten het raden van elkaar. Echt leuk.

Ik ga samen lunchen met Annabel en Thomas. In een Franse bistro. Een krokje en ne goeie Ecuadoriaanse koffie. Om 2 u hebben we rondleiding in het oude stadsgedeelte met Medy, een andere leerkracht, haar Engels is basic maar ze spreekt traag Spaans en vraagt steeds of iedereen het begrepen heeft. Frank en Karen voegen zich bij de groep. Een koppel vanuit Tenessee USA, maar hun spaans is eigenlijk nog redelijk. We nemen de bus naar het centrum. Amai mn botten, chance dat het maar 25c is. Een rollercoaster is er nix tegen vergeleken. Ik vlieg regelmatig van mn stoel of tegen de raam. We worden SERIEUS door elkaar geschud (goed voor de vertering) en ze moet regelmatig alles toe smijten… De wegen zijn ook ni super, maar of er nu een drempel is of een put, afremmen is niet nodig. We komen aan in het centrum van Quito. Heel mooi, oude gebouwen, Spaanse invloeden en veel volk. We moeten heel voorzichtig zijn met ons geld en mogen eigenlijk geen gsm mee nemen.

Ik voel me nooit echt onveilig. Mss ook omdat we in groep zijn. We klimmen de Calle de Chili op. Een hellingsgraad van weet ik hoeveel procent. Ik ben blij dat Medy ook buiten adem is als we boven zijn.

We bezoek 3 kerken. De eerste is zeer oud en heeft een houten vloer die kei hard kraakt als je er op loopt. We hebben de neiging om op onze tippen te lopen, niet dat dat helpt. De kerk is versierd met veel goud. Wat bombastisch maar indrukwekkend.

De 2^e kerk is onvoorstelbaar indrukwekkend. Overal waar je kijkt is er goud. OVERAL! Er is 50 kg bladgoud gebruikt. We mogen geen foto’s nemen. Maar het is indrukwekkend. Je hebt steeds het gevoel dat het plafond op je hoofd gaat vallen. De kerk is zeer symmetrisch versierd. Aan de ingang onder het orgel is aan de linker kant een trap, aan de rechter kant is dezelfde trap na geschilderd voor de symmetrie. Dat is een van de kenmerken van de barok. Een ander kenmerk is excessive use of versiering, nee echt ofwa??? Onze gids heet William en gidst nog maar 2 maanden in het Engels. Hij doet da goe maar wordt boos op Koreaanse toeristen die na 3 keer vragen toch nog foto’s nemen.

We bezoeken ook de sacristie en een zaaltje waar originele klokken en klepels hangen van de oude toren die in de aardbevin verwoest is. Aan het einde is een schilderij gemaakt door inheemse schilders dat de 7 hoofdzondes voorstelt. Een ervan is Borracha, overdreven gebruik van alcohol. Het eerste woord dat ik van mn vriendin (zelf Ecuadoriaanse en ex collega) heb geleerd. Ik vind dit echt super grappig. Zou een foto willen nemen voor Rafa maar wil William ni op zn tenen trappen…

De laatste kerk is meer ingetogen en ook voor de andere bevolking dan enkel de Spanjaarden. Medy is eigenlijk emotioneel als ze verteld over deze kerk.

We dalen de Calle de Chili terug af, als je dit moet doen als het regent is het een schuifaf.

Overal in het oude stads gedeelte staan er straatverkopers. Echt elke 2m. Ze verkopen echt alles, ijsjes, loterij ticketjes, snoep, planten, onderbroeken (?), … Maar ze zijn niet opdringerig.

We nemen een andere bus terug. Ik dacht niet dat het mogelijk was maar deze is nog erger. Je hebt ook steeds het idee dat de bus nu echt wel kapot is en in 2 is gebroken. In en uitstappen aan een halte is iets dat snel snel moet gebeuren en tegen dat ik aan mijn halte was zitten we als sardienen in een blik. Ni normaal. Hoe die allemaal kunnen blijven rechtstaan??? Ik val bijna om terwijl ik me nog vast heb met 2 handen.

Ik wandel terug de 4 trappen op naar mn familie, ben al minder buiten adem. En sluit de familie op ipv dat ik de deur open doe. Patricia geeft instructies langs de andere kant van de deur. Derecha, no es sinistra, DERECHA…  Kei grappig!

Ben blij om haar te zien en zij mij ook.

Ik spring eerst de douche in en maak mn huiswerk. Anders komt dat er ni van. Hoe lang is da geleden, huiswerk maken!!!

Jennifer de dochter is op bezoek, ze is nogal timide of wel ben ik gewoon doodop. We kijken samen naar tv, “the good wife” in het Spaans. Ik ben verbaasd dat ik al zo veel versta.

Andres is net thuis als we willen beginnen met eten. Het is een dikke soep met aardappelen en groentjes, iets ondefinieerbaar maar best lekker. Nadien eten we rundsvlees, heel erg gezouten en taai maar eigenlijk ook nog ok. Met rijst en sla. Ik heb geen grote honger en na het eten begin ik aan mn blog.

En nu is het bedtijd.

Hopelijk morgen nog wat beter geacclimatiseerd.

07-03-2017 om 04:01 geschreven door An  

28-02-2017 om 20:24 geschreven door An  

27-02-2017 om 15:15 geschreven door An  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

27-02-2017 om 15:03 geschreven door