Blog deel 4

Vergezeld door Linde Merckpoel van Stubru schrijf ik deel 4.

Vandaag is het 8 maart. Dus Dia del Mujer. A todos las mujeres del mondo, un feliz dia del mujer!!!

Maar eerst bij het begin. Ik moet nog vertellen over gisteren. Op dinsdag 7 maart, 2^e dag les. We leren in de klas los verbos irregulares. Toppie! Ik ben blij dat ik frans heb geleerd want dat helpt enorm. Langs de andere kant zeg ik steeds ella ipc eja. Dubbele L is J. En schrijf ik overal dubbele FF terwijl int Spaans er maar 1 wordt geschreven.

We kunnen vandaag mee op uitstap naar een museum van Oswaldo Guayasamin. Ik weet niet wat ik er van moet verwachten maar onder het moto “doe is iets zot”, schrijf ik me mee in.

Met de studenten van ons groepje gaan we lunchen in een foodtruck verzamelplaatsje. We hebben ‘maar’ een uur om te lunchen en dat is maar net genoeg. Moet we wat aanpassen aan het Ecuadoraanse tempo. Het plezante aan foodtrucks is dat je allemaal iets anders kan eten. We weten ni echt wat te verwachten maar het is belachelijk lekker en maar 4$ voor een heel bord met crispy chicken en papas fritas en sla. De anderen eten quasadillas en pinchos (saté met verschillende soorten vlees op de bbq). We zien scheel van de honger!

Nadien vertrekken Tine (uit Denemarken) en Timo (student uit Zwitserland) en Pati (leerkracht) en ik naar het museum. We nemen een taxi en ik zit op de achterbank in het midden. Er is geen gordel voor de middelste plaats. De taxi’s rijden ongeveer even “voorzichtig” als de bussen. Dankzij mn lange benen kan ik me klem zetten achter de stoelen van de passagier en chauffeur. Het is al een chance maar 5 minuten rijden.

Het museum is eigenlijk het huis van Oswaldo Guayasamin en een kapel voor “de gewone man” die hij heeft gebouwd op een heuvel met een bangelijk zicht op de bergen van Quito. Hij heeft enorm veel werken gemaakt, schilderijen, sculpturen, juwelen en poëzie.

Heel veel van zn werken zijn over de hele wereld verspreid onder andere in de luchthaven van Barcelona. Hij heeft gevraagd aan zn 7 kinderen of ze al zn werken willen samen houden na zn overlijden, en deze tentoon te stellen aan alle mensen.

Hij heeft 3 periodes gehad. De periode van Quito, de periode van de woede en de periode van de verzoening ook opgedragen aan zn mama.

Hij was ook verzamelaar van christelijke kunstwerken en inheemse kunstwerken van Quito met een hele hoop beeldjes met nogal expliciete houdingen in zn slaapkamer. De kamasutra van de inca’s bij wijze van spreken.

Het huis is fenomenaal. Er zijn geen woorden voor de indruk die de ruimtes maken. Veel licht, zelfgemaakte meubels (zn vader was meubelmaker). Het is mss niet altijd helemaal mijn stijl maar je moet er wel ontzag voor hebben. In de kelder is een tijdelijke expositie met kunstwerken van zn laatste periode. Er staan prachtige teksten op de muren geschreven en wonder boven wonder versta ik er bijna alles van. Pati vertaald de rest.

Hij heeft ook een kapel gebouwd voor de gewone man. Niet voor een god of een heilige. Tis een mooi idee langs de andere kant is het zo groot en indrukwekkend dat de “gewone man” er nooit zal komen. Hij wil met zn kunstwerken strijden tegen de ongelijkheid en racisme en onderdrukking etc. Maar zn huis zou plaats kunnen geven aan weet ik hoeveel arme mensen. Ergens spreekt dat zich tegen.

We hebben in de kapel een gids die onvoorstelbaar goede uitleg geeft in het Engels. Een deel van de andere toeristen komen van Denemarken. Hun gids is steeds simultaan aan het vertalen, vreselijk storend. Tine, die van Denemarken is, zit mee te luisteren maar geeft niet prijs dat ze hen verstaat.

Er zijn kunstwerken van 12m op 8m en kunstwerken van 6 verschillende delen die je van plaats kan veranderen binnen een kader. Niet enkel de plaats maar ook nog eens kan keren in verschillende richtingen. Dit geeft miljoenen mogelijkheden en elke keer een andere opstelling en impressie. Eigenlijk knap gezien. Oswaldo Guayasamin heeft iets met handen. Als je een half geopend hand naar beneden keert stelt het armoede voor, als je dit omkeert is het een bijna vuist dus kracht. Ik zou hier nog uuuuren kunnen rondwandelen. Pati haar favoriete kunstwerk is van Quito. Aangezien het weer hier zo vaak veranderd op een dag hebben de bergen ook alle kleuren van de regenboog. Hij heeft Quito in alle kleuren geschilderd. Echt knap.

Het midden van de kapel is onderaan een nep vlammetje in stof met een ventilator onder met de tekst : “mantencan encendida una luz que siempre voy a volver” vertaling: laat steeds en kaars/licht branden want ik kom steeds terug.

Je kan wel begrijpen dat dit me kippenvel bezorgt.

We keren zwaar onder de indruk terug naar de school, deze keer ga ik niet meer in het midden zitten…

Ik heb niet genoeg geld om de bus te nemen dus ga ik maar te voet. Ik maak thuis mn huiswerk. Ik voel me echt terug een tiener.

Mn hoofd zit zo vol Spaans dat ik het echt moeilijk heb om iets te kunnen vertellen, maar ik maak minder fouten in bv de vervoegingen. En mn woordenschat wordt ook hoe langer hoe groter. Andres verteld me dat hij ook Frans kan. Zn Frans is even vlot als mijn Spaans. Kei grappig. Maar nu begin ik ook tegen Patricia Frans te spreken… Het gezin heeft een aantal kunstwerken van Oswaldo. Het zijn natuurlijk kopies.

Patricia verteld me dat haar broer, schoonzus, nichtjes en papa op bezoek komen vanavond. Het zal una noche loca zijn… Geen rust.

We beginnen aan het eten, alez ik kijk toe, ik mag hier niets doen… vandaag is het soep met (zachte witte) popcorn. Kei lekker, ook al klinkt het mss raar. Nadien pasta met kaas en hesp en taart die de schoonzus bij had. Ze is Italiaanse en spreekt Spaans met een Italiaanse intonatie, ik begrijp er bijna niets van. We eten uiteindelijk met 8 aan een tafel voor 4. Iedereen babbelt door elkaar en ik begrijp er soms niet veel van. Jaime, Patricia haar broer dacht dat ik al 2 maanden in Zuid Amerika was niet 2 dagen.

Na het dessert eten we Antwerpse handjes. Ik vertel over de legende van de reus Antigoon. (van het boekje dat in de doos zit) en krijg complimenten over mn uitspraak.

Na het eten en de opkuis kruip ik in mn bed, ben echt doodop. De jetlag, hoogteverschil, vele indrukken, lessen, uitstappen, ander bed etc begint zo zn tol te eisen.

Morgen kan ik mee gaan op uitstap naar Mitad del mundo, de evenaar en een heel museum errond. Ik denk dat ik ga passen. Even een rustdag en wat me-time.

Op woensdag is het dus día del mujer. Op weg naar school verkopen ze overal bloemen. Ik ben (weeral) de eerste van mn klas die aanwezig is. De genen van mn papa! Ik vind het zo leuk dat bijna iedereen hier goeiedag zegt tegen mij. Wildvreemde mensen op straat, en iedereen is vriendelijk en lacht terug als je naar hen lacht. Dat mis ik soms aan België. Ik heb indertijd als ik met de fiets naar werk ging er soms een sport van gemaakt van tegen elke tegenligger goeiedag te zeggen. Rare blikken dat je dan krijgt!!!! Hier is dat niet het geval. Enkel de automobilisten zijn niet hoffelijk. Zij hebben voorrang.

Op veel drukke kruispunten staan politie agenten die het verkeer regelen. Ze gebruiken niet zo veel gebaren maar een fluitje dat klinkt als een vogeltje. Echt grappig.

Vandaag eerst herhaling van de 3 verschillende soorten irreguliere werkwoorden van gisteren en ons huiswerk. Dan nog meer irreguliere werkwoorden. Juppie!  

We krijgen van (de andere) Pati allemaal een zelfgemaakte roos en een snoepje (ook voor de mannen)

Ik lunch samen met Annabel en Thomas en blijf zitten op het terras aan de Franse bistro om mn huiswerk te maken. Maar de wind maakt het er ni makkelijk op. Ik wandel dan maar naar het shoppingcenter vlakbij mn huis. De straatverkopers kennen me al. Gisteren vroegen ze of ik iets wou eten. Maar had nog geen geld voor de bus… Dus zei No gracias, no tengo dinero. (nee bedankt ik heb geen geld). Vandaag vragen ze of ik al terug geld heb. Ik zeg ja, maar heb geen honger J

En iets kopen van een kraampje op de straat staat gelijk aan je hele voorraad imodium opgebruiken…

Tegen dat ik aan het shopping center ben begint het serieus te regenen. Ik heb niet goed genoeg of vaak genoeg mn zonnegroet gedaan deze ochtend…

Ik ga langs de supermarkt om shampoo etc te kopen. Ik was gewaarschuwd dat is hier zeer kostelijk, maar de verpakkingen zijn dan ook dubbel zo groot, dus ik denk dat de prijs ongeveer hetzelfde is als in België. Een vrouw spreekt me aan in de supermarkt voor de prijs van een bepaald product ze is haar bril thuis vergeten. Ik help haar verder en zeg dat het maar mn 3^e dag is in Ecuador. Ze gelooft me ni. Ik ben toch geen toerist???!!! Aloooo ik steek bijna 2 koppen boven de plaatselijke bevolking uit. Maar vind het een mooi compliment.

Ik maak in een koffiebar mn huiswerk en een samenvatting van mn cursus. Ik neem wel een risico want bestel een té frio. (koude thee) met ijsblokjes… Tja ik zal het wel merken de komende dagen… Tot hiertoe alles ok met de interne huishouding.

Het shopping center is groot en mn rugzak weegt veel dus ik blijf niet te lang rondwandelen. Naast de I phone winkel is een doorgang naar een uitgang valk bij de straat waar ik woon. Mn onfeilbaar oriëntatie gevoel laat me niet in de steek en ik vind het zonder zoeken.

Ik kom thuis en test alle nieuwe badkamer producten en doe eerst mn huiswerk en begin dan aan mn blog met ‘Linde staat op’ van Stubru op de achtergrond.

Ik moet soms echt nadenken over het juiste woord in het Nederlands. Weet het soms enkel in het Spaans of Engels.

Els brengt me op de hoogte van de gebeurtenissen in Temptation Island. Dankuuuuu! Ik zit hier met momenten te lachen met de mopjes op de radio of de uitleg over Lize etc van Temptation. Alleen de hond (Scrappy) kan meelachen.

Het is bijna tijd voor het avondeten. Dus zal ik hier maar afsluiten.