Ok deel 7. Ik heb al even niets geschreven. Omdat er mss ook net iets minder te beleven valt. De 2^e week van school zit erop. Het niveau werd serieus opgedreven. Reflexieve werkwoorden, werkwoorden vervoegen in de verleden tijd, waar helemaal GEEN logica in zit. Ineens veranderen werkwoorden van letters etc. Pfff. En ik ben geen studente meer, of toch al voor lange tijd. Dus het aankweken van de studie mentaliteit en huiswerk maken is wat moeilijk. Ik heb thans mn best gedaan om wat bij te studeren, maar ik ervaar toch een impasse in mn leren van Spaans.

Mn nieuwe huisgenoot Katy komt van Canada en spreekt zeer snel. Engels of Spaans. Voor Engels valt dat nog redelijk mee. Voor Spaans heb ik moeilijkheden met haar gigantisch Amerikaans/Canadees accent. Ze heeft mss een grotere woordenschat dan ik, maar haar uitspraak is vreselijk.

Ik neem haar op maandag mee naar school en leg haar uit hoe ze er naartoe moet geraken en waar de school is, welke bushalte dichtbij is etc. In de namiddag ga ik wat chillen en mn huiswerk maken. Zij gaat met de nieuwe studenten een rondleiding volgen in het oude centrum van Quito. Net zoals ik heb gedaan de 1^e schooldag. Er is ook een Belgische student die ook half Engels is opgevoed en in Zwitserland woont. En eigenlijk vlot Spaans spreekt maar nog wat opfrissing wou. Hoeveel nationaliteiten kan je mengen??? Het is wel eens leuk om gewoon ‘goeiemorgen’ te kunnen zeggen. Voor de rest klikt het ni echt met deze half Belf half Engelsman half… Ik vind het not nogal een dikke nek. J

 S avonds schrijf ik nog mn blog van het voorbije weekend.

Deze week is onze leerkracht Vivi. Ze is net iets sneller dan Monica en het is zoveel info en nieuwe dingen dat ik soms een beetje het noorden kwijt ben.

Op dinsdag gaan Katy en ik wat op wandel in de namiddag. Maar met gietende regen is dat eigenlijk ni zo leuk. We wandelen toch maar braafjes terug naar huis en ik heb een heel “leuke” huiswerkopdracht. Vraag aan je host familie wat zij denken over de verkiezingen in Quito. Er zijn 2 kandidaten, Laso en Moreno. Andres en Patricia zijn pro Laso. Carlos is pro Moreno. En het is nogal een gevoelig onderwerp. Het laatste dat gezegd wordt is dat ze ‘agree to disagree’. Ik pak het diplomatisch aan en vraag het aan elks afzonderlijk wat ze er van denken. Het leukste van al vind ik dat Patricia zegt dat haar man een socialist is maar ook wel een sjieke auto (Ferrari) wil. “Izquierda con Ferrari”

Ik ben eigenlijk doodop na bijna 2u luisteren en notities nemen.

Dinsdag nacht slaap ik echt niet goed en woensdag voel ik me redelijk crappy.

Vandaag heeft de familie Q een etentje voor 30 mensen. Carlos is wat zenuwachtig s morgens en er zijn geen eitjes. Hij laat vanalles uit zn handen vallen. Op donderdag en vrijdag hebben ze nog eens een etentje voor 40 en 50 mensen.

Eigenlijk zouden Katy en ik naar het Palacio Del Gobierno gaan, het Paleis van de regering. Maar ik zeg dit af. Ga snel even lunchen met de rest. Ga nog even voor een koffietje met Meera een andere studente die het wat moeilijk heeft in haar gastgezin. Nogmaals als ik alle verhalen hoor over de andere families dan zijn we echt wel met ons gat in de boter gevallen. Ze respecteren onze privacy, tonen interesse, het eten is lekker en voldoende etc etc.

Nadien kruip ik gewoon mn bed in en slaap voor 2 u. Na een warme douche en een thee maak ik mn huiswerk maar mn maag reageert wat raar. Ik hou het avondeten simpel en nadien kruip ik mn bed terug in.

Katy en ik beginnen aan een lost in translation document over alle zotte dingen die we hier al gezegd hebben:

Yo soy en Ecuador por dos mesas

I’m in Ecuador for 2 tables

Correct: Yo soy en Ecuador por dos meses

Soy embarazada

I’m embarrassed

Correct: I’m pregnant

Soy rica

It’s delicious (es rica)

Correct: I’m delicious

Yo quiero una pieza de gato (gateau)

I want a piece of cat

I want a piece of pie (Yo quiero una pieza de pastel)

Donderdag voel ik me stukken beter. Het zijn ook zware weken. Veel indrukken, weinig slaap een heftig weekend fysiek en mentaal. Donderdag namiddag gaan Katy, Meera en ik naar het museum van Oswaldo Guayasamin. Ik zit er helemaal niet mee in om het nog eens te bezoeken. Het weer is wederom fantastisch, donkere wolken, dikke druppels en overweldigende donderslagen. Maar nu hebben we het juister aangepakt en eerst de kapel bezorgd waar je half depressief buiten komt van de schilderijen over dood en onderdrukking en racisme etc. En dan het majestueuze huis. Waar we mss maar de helft van zien. Maar toch onder de indruk zijn. Hij woonde er helemaal allen. Ook maar eenzaam. We blijven nog wat hangen in de winkeltjes omdat het pijpenstelen regent buiten. Maar we moeten ooit vertrekken aangezien we morgen examen hebben en beide nog moeten studeren… We nemen een “taxi” wat later blijkt een gewone auto te zijn. De chauffeur kent het adres van Meera niet. Zij kent geen grote herkenbare gebouwen in de buurt, de ramen van de auto zijn helemaal aangedampt en we weten eigenlijk niet waar we zijn. Maar we zetten haar toch in de buurt af en moeten het dubbele van een gewone taxi rit betalen.

We komen redelijk droog thuis, met nog eens een grote kost voor het kleine stukje naar onze familie maar ja. We beginnen aan ons huiswerk en samenvattingen. En hebben een zotte avond met een discussie over insecten half int Spaans half int Engels. Het besluit van de avond is dat flamingo’s de meest homofiele dieren zijn van de hele wereld. Zo roze en op één poot en onnozel doende. De atmosfeer is anders met Katy erbij, ik vind dat wel leuk. Als ik eerlijk ben meestal ben ik s avonds echt te moe om nog een hele uitleg te doen. Maar met Katy erbij is het wel leuk. Ik genoot van s morgens alleen naar school te wandelen met wat muziek. Maar samen wat tetteren is ook best leuk.

Op vrijdag is ons examen. Ik studeer nog aan de ontbijttafel. Yo fui, Tu fuiste, El fue… Aaaaah! Madre Dios!

We overlopen in klas even ons huiswerk en nadien is het examen. Veel gezucht en geblaas. Ik overloop alles nog eens een 3^e keer en dien het dan toch maar in. Na het examen hebben we geen les meer. Maar een groepsactiviteit. We gaan met enekel klassen samen koken. We gaan boodschappen doen in een klein winkeltje en maken we samen met in totaal 7 studenten en 3 leerkrachten ‘Llapingachos’. Dat zijn tortillas van aardappelpuree met kaas in. Met salchichas (worstjes) en een gebakken ei en een salade van tomaat, komkommer en avocado. Het is wel wat werk. Maar super lekker. Het is allemaal wat behelpen. Want er zijn geen messen of toch wel… Er is enkel gigantisch heet water om mee af te wassen maar geen handdoeken. Aangezien het een van de weinige momenten is dat de zon nog eens schijnt leggen we alles buiten op een bank om te drogen. Een heel effectieve manier.

Nadien aangezien het nog steeds niet echt aant regenen is; passeren we langs het park en gaan we effe chillen.

We hebben vanavond afgesproken met de andere studenten om samen uit te gaan en te gaan eten. Ik kijk er echt wel naar uit.

Het plan om samen te gaan eten valt int water. Blijkbaar hebben Tine en Thomas me via what’s app laten weten dat ze ergens anders willen gaan eten, maar we hebben geen wifi waar we zitten dus die berichten komen pas s avonds laat toe. We gaan dus maar met 3 eten. We wandelen van het centrum van Quito naar Calle Ronda. Een “gezellig” straatje met enkel witte huisjes en veel restaurantjes en hand gemaakte spulletjes.

Maar het is schreeuwerig toeristisch. We doen dan ook maar toeristisch en gaan ergens eten met “prachtige” live muziek.  Het eten is ook toeristisch en de menu vol grappige spellingsfouten. Zoals pizza Jam and Cheese ipv Ham and Cheese.

Het is hier erg druk en het is toch niet echt ons ding. Dus gaan we na het eten maar stilletjes aan huiswaarts. Zoals donderdag heeft Meera weer veel problemen om haar adres te vinden. De  chauffeur kent de zijstraat niet waar zij woont en zij weet niet welke straat er in de buurt is. We rijden dus bijna 15min toertjes. Maar we geraken allemaal veilig thuis. Het is best wel een cute taxi chauffeur en hij zit ‘opgescheept’ met 3 jonge lichtjes aangeschoten giechelende meisjes. Zn eerste vraag is of we getrouwd zijn. Son casadas? Wat heel erg lijkt op zijn jullie moe? Son cansadas? Ik antwoord diplomatisch, ja hoor we zijn allemaal moe! J Ook Meera doet haar best om Spaans te spreken wat klinkt als Yoooooooo… euhm. Hihihihi… never mind.

Op zaterdag hebben we gepland om naar de markt te gaan in Otovalo. Dat is naart schijnt zeker de moeite.

Er zijn 3 verschillende markten. Een groenten en fruit markt, een dierenmarkt en een markt met handgemaakte dingen van inheemse mensen. Die laatstemarkt spreekt ons het meeste aan. Eigenlijk hadden we op een plannetje moeten zien waar we moeten zijn… Katy is er zeker van dat ze de weg weet. Wij (Meera en ik) zijn er niet zo zeker van. Na een aantal keren vragen en elke keer een heel andere uitleg te krijgen nemen we democratisch de weg die het meeste gezegd is. (het tegenovergestelde van Katy haar instructies… told you so) Soit we geraken er en zijn onder de indruk. Zo ver we kunnen zien zijn er kraampjes met zeilen over met allerhande spulletjes. Zeer kleurrijk. Tafellakens, tafellopers, truien, sjaals in alle kleuren die je kan inbeelden, juweeltjes, speelgoed, dekens van alpaca wol en de meest schattige pluche cavias, leeuwen en lama’s van restjes alpaca wol. Die je gewoon is moet geaaid hebben. Spijtig dat mn nichtjes die leeftijd al ontgroeid zijn (en ik ook). We houden ons wa in met direct al te beginnen kopen en mn idee is dat hoe verder je op de markt wandelt hoe goedkoper het wordt. En ik heb gelijk. Je moet steeds afdingen, maar je hebt ni het gevoel dat je int zak wordt gezet. Ze dringen wel wat aan maar laten je met rust als je nee zegt. Ik denk dat ik soms nog wat meer had kunnen afdingen, maar ik ben der ni zo goe in. We besluiten in een gezellig restaurantje te eten waar alleen toeristen zitten. Maar het eten is super lekker en voor 5$ heb je echt goed gegeten. Een groot broodje nog eens in de lengte doorgesneden met 2 lagen kaas en ham met sla, frietjes en 2 sausjes, 3,5$! Komaan.

Het is de hele voormiddag stralend weer geweest. Eigenlijk zijn we wat te warm aangekleed maar het weer kan zo omslaan in Ecuador dat je op alles moet voorzien zijn.

En dat blijkt nog maar eens als we buiten komen van het restaurant. Het begint te druppelen, dan te regen, dan te gieten en dan is het een wolkbreuk met onweer en dan beginnen we uit te kijken of de ark van Noa op komst is... Het regent zo erg dat mn voeten volledig onderwater staan. Dat is de 2^e keer dat de memory foam in mn schoenen eerder squishy foam is. Als ik mn voeten ophef dan loopt het water letterlijk uit mn schoenen. De Ecuadoranen zijn wel wat gewend. Maar door de hevige regen beginnen de zeilen boven hun kraampjes wat door te hangen dus moeten ze het water er steeds uitduwen met een stok. Maw regelmatig rondom jou een douche. Maar mn schoenen zijn toch al nat, maakt ni uit. We hebben alle drie hetzelfde idee en vinden het erg voor de mensen dat het zo aan het regenen is dus doen we allemaal een extra effort om nog wat meer te kopen. Bij sommige dingen ding ik al niet meer af. Katy en ik  hebben een duidelijk plan wat we willen kopen en hoe het er moet uitzien. Maar Meera is een beetje (hééééél) besluiteloos. We rennen opt einde van her naar der op de markt om naar de verschillende kraampjes te gaan waar ze nog iets leuk heeft gezien. Ze is op zoek naar een rode sjaal. Ik denk dat ze bijna alle rode sjaals heeft vastgehad maar niet kon beslissen. Zennnnn!

Uiteindelijk stopt het met regenen maar het is overal nog wel nat. En mn schoenen zijn nog steeds squishy. Ik schrijf dit een dag later en mn sokken zijn nog nat. (ze hangen op de wasdraad hé, ik heb ze niet aan!)

We nemen de bus terug naar Quito. Het is geen aangename rit, heel felle regen en het begint donker te worden.

Maar we geraken er, een beetje doorheen geschud maar dat is ok.

We willen in het bus station van Quito een taxi terug nemen maar er is niet veel keuze. Uiteindelijk komt er toch een onze richting uit en Katie geeft door waar we naartoe moeten. We geven alle info die we hebben. Naar het Quicentro shopping center, naast het olympisch stadion op de Avenida 6 de Deceimbre. Jaja ze (het is een vrouwelijke taxi chauffeur) weet het zijn. Dan begint ze vanalles te vragen. Welk Quicentro we bedoelen. Ze spreekt heel onduidelijk en Katie heeft zelf een zwaar accent dus de communicatie verloopt niet vlot. Ze blijft vanalles vragen. En de taxista wil ons afzetten aan een ander shopping center. Het is donker, het regent fel, we zijn moe, hebben koud en honger… We geven nog eens alle info door. Ze blijft moeilijk doen. En steeds afremmen en een heel drama maken dat we de verkeerde info hebben gegeven en dat ze nu allemaal binnenwegen moet nemen en niet via de autostrade kan rijden. Maar de chauffeur van deze morgen reed ook niet langs de autostrade. Ze moet gewoon een grote avenida volgen. Ik verlies mn geduld en vlieg uit int Nederlands. Maar aangezien we in the middle of nowhere zitten en er geen andere taxi’s rijden hou ik mn bek maar. Laat Katie nog maar eens uitleggen waar we naartoe willen. En Meera en Katie volgen hoe ze aant rijden is en het lijkt toch goed te komen. Het is een rare vrouw. Volgens mij is ze ofwel dronken, high of heeft psychische problemen. Ze zet Meera met wat omwegen veilig af. En dan zet ze ons af. We hebben toch wel een beetje schrik onderweg. Ik ben niet helemaal op mn gemak maar ben niet vlot genoeg int spaans om haar op haar plaats te zetten.

Als we willen betalen zegt ze dat mijn briefje van 20$ een vals briefje is en dat niet kan aannemen. Ik denk dak uit mn vel spring. Maar Katie heeft al een chance ook nog voldoende geld bij (na een zotte shopping dag)  en we zijn zoooo blij als we uit de taxi kunnen stappen. We komen doodmoe aan bij onze familie en eten eerst avondeten, nemen een warme douche en kruipen ons bed in.

Morgen (zondag) is het voor mij een chill dag. Afhankelijk vant weer natuurlijk. En er staat weer een skype gesprek gepland.

20-03-2017 om 02:36 geschreven door An