Zaterdag sta ik vroeg op, Patricia besteld voor mij een
taxi. We pikken Tine op en de taxi zet ons af aan het restaurant waar we de
rest van de groep ontmoeten om de vulkaan Cotopaxi te beklimmen. Ik ben wat
zenuwachtig of ik het wel ga aankunnen, Tine is heel sportief, ik niet echt.
Onderweg zijn het prachtige zichten. Soms zien we het topje van de Cotopaxi,
maar die zit meestal verscholen in de mist.
Onze gids ziet er vreselijk Duits uit, zn Engels klinkt ook
vreselijk Duits, maar zn naam is José. Tine en ik kijken naar mekaar; ok nu je
echte naam, grapjas! Maar José heeft een Ecuadoraanse papa en Duitse mama, vandaar.
Zn uitleg beperkt zich vooral tot de bergen in de buurt en hun hoogte.
We ontbijten in de lodge waar Tine en ik ook zullen blijven
slapen, voor ons is het een weekend activiteit. De rest zal enkel vandaag
klimmen.
Onvoorstelbaar maar waar is er een Deens koppel in onze
groep. Waar Tine ook komt, komt ze Denen tegen.
De 2 (jonge) Duitse meisjes achter ons in de bus zwijgen
geen seconde. Djeezes een Duitse mitraillette.
De eerste 2 uur rijden is op goede wegen. Na het ontbijt worden de wegen
meer bumpy. Gratis massage voor onze derriere. De klim in het nationaal park
van Cotopaxi is indrukwekkend. Onderweg zien we veel eucalyptus bomen en dennenbomen.
Deze groeien niet in Ecuador maar zijn geïmporteerd uit Australië. En zijn hier
geplant voor de productie van hout en papier. Deze bomen groeien ook veel hoger
dan de inheemse bomen.
We stoppen aan een winkeltje waar je mutsen en handschoenen
etc kan kopen. Je hebt dat echt wel nodig want het kan sneeuwen op de berg en
de wind is zeer fel. Ik koop handschoenen met lamas op en een muts met de
Cotopaxi op.
De weg is grellig; haarspeldbochten op vreselijk slechte
wegen. We kruisen ook een grote vlakte waar in 1870 (ongeveer, moet de datum
nog eens checken) een vulkaan uitbarsting was. De hele vlakte was bedolven
onder de lava. Er liggen hier en daar grote rotsblokken die de lava heeft
meegebracht van de top van de vulkaan. De lava is ondertussen geërodeerd maar
de begroeiing is nog niet volledig terug gegroeid. Hier groeien enkel mossen
etc. De vlakte ziet er helemaal grijs uit door de mossen alsof het net
gesneeuwd of gehageld heeft. Onderweg zien we een vos, wat zeer uitzonderlijk
is, ik heb per toeval mn camera vast dus kan er een aantal fotos van nemen. Nadien
is er weer hogere begroeiing maar dan krimpen die weer hoe hoger we klimmen.
Onderweg krijg ik last van de hoogte. Verhoogde hartslag en
hoofdpijn. We zitten op een hoogte van 4600 m en zullen zelf klimmen tot 4800m.
Het topje van de Cotopaxi is op bijna 6000m. Maar het laatste stuk kunnen we
niet beklimmen aangezien de vulkaan actief is en te gevaarlijk en bedekt met
ijs.
Als we uitstappen op de parking kleden we ons alsof we op
expeditie vertrekken naar Siberië. We hebben geluk dat het niet te fel waait op
de vlakte van de parking, soms kan je bijna niet stappen. Als we nog maar aan
de rand van de parking zijn ben ik buiten adem. Dan moet de klim nog beginnen. We
hebben we 2 routes die we kunnen nemen, de steile en korte of de minder steile,
maar dubbel zo lang. Iedereen in de groep behalve ik kiest voor de 1e
optie. Ik pas me dan maar aan.
Ik moet elke 15 stappen stoppen om op adem te komen. De
ondergrond is ook vreselijk; zwart vochtig zand waar je continu in wegschuift.
Ik leg 1/3e van de trip af en besluit om terug te keren. Ik ben
continu draaierig, krijg mn hartslag en ademhaling niet onder controle en voel
me echt miserabel. Ik ben tot op 4700m geraakt en neem van die hoogte een
steentje mee. Ik neem wat selfies en gewone fotos.
Zelfs de afdaling is een opgave. Ik ben wat gefrustreerd dat
ik de top niet haal, dat mn lichaam niet mee wil, maar de gids zegt ook dat je
je wat mag forceren maar het moet leuk blijven.
De chauffeur wacht in de bus, maar ik wil gewoon nog even op
adem komen in de buitenlucht. Ik ben zo mottig dat mn sultana koek en deel van
mn ontbijt terug passeert. Blij dat ik op een rots zit en niet in de bus.
Het weer veranderdt hier elke 10 seconden. Op een geven
moment schijnt heel even de zon, enkele seconden later is er zo veel mist dat
ik de bus 20 meter verder niet meer zie, of zelfs mn uitgestrekte hand. Ik doe
een dutje in de bus en wacht op de terugkomst van de rest van de groep. Tine is
bezorgd om mij en voelt zich wat ambetant dat ze me in de steek heeft gelaten.
Maar ik zou boos zijn als ze de klim niet zou maken. Ze is nog verder dan 4800m
geweest tot net aan het ijs (wat eigenlijk niet mag)
Net als de groep terug komt begint het te regenen, dan te
gieten. De bus rijdt naar beneden en met momenten ben ik er van overtuigd dat
we de berg gaan af donderen. Tzou niets voor ons mama zijn
Een stukje lager kunnen we kiezen of we afdalen per mountainbike.
Ik heb zo iets, ge moet alles is proberen, dus doe ik mee. Mn helm valt uit mn
handen op mn neus. En blijkbaar (maar dat wist ik pas nadien) heb ik hem
achterstevoren op.
Ik laat de zotte sportieve bende eerst vertrekken en rijd
als laatste de berg af. De bus blijft steeds achter ons rijden, als er iets is
kunnen we steeds weer instappen of hulp vragen.
Ik molesteer de remmen bijna en durf mn 2e been
bijna niet op de trapper te zetten. De weg is een grote modder glijbaan met
niets anders dan putten in de weg, ik ziet met momenten nix van de regen of
omdat mn helm voor mn ogen schuift, (dat komt ervan als je die achterstevoren
op hebt ) en gil me bijna hees van de schrik. Leuk leuk!
Na 5 km geef ik het op. Ze nemen mn fiets terug in de bus en
ik probeer te bekomen van de zotte ervaring. Als we bijna beneden zijn begint
de zon te schijnen. Omdat we zo hoog zijn is de zon heel fel en begint alle
regenwater te verdampen. Het is alsof de aarde in de fik staat. Echt een raar
zicht. Er zijn zelfs precies kleine tornados van verdampend water. Het laatste
stuk van de trip is op vlakke grond. En lijkt me zelfs leuk.
Iedereen die aankomt met de fiets hangt vol modder en hun
kleren zijn volledig doorweekt. Maar de zon schijnt voor enkele minuten en mn
kleren zijn al opgedroogd. Je moet hier echt oppassen met de zon. Op enkele
minuten ben je verbrandt.
We keren terug naar de lodge voor een lunch. Super lekker
maar mn maag is nog niet in orde dus ik eet ni veel.
Nadien vertrekt de rest van de groep en Tine en ik blijven
en krijgen de sleutel van onze kamer. Heel mooi, een beetje chalet achtig met
donker hout, hoge houten plafonds, super goede bedden en een mooie douche.
Maar den douche is lauw, het douche gordijn is geklemd
tussen 2 muren en het valt dus naar beneden als ik mn handdoek erover hang om
te laten drogen. Ik knutsel het terug in elkaar.
Tine en ik gaan op verkenning, maar het begint serieus te
regenen. En eigenlijk is er niets te zien in het aangrenzend dorpje. Een bushalte,
2 winkels een kerk en een café dat gesloten is. Overal volgen ons honden
achterna maar ze doen voor de rest niets. We negeren hen en ze laten ons
uiteindelijk ook met rust. We kopen heel goedkope chips en nootjes en keren
terug naar onze kamer. Er is een andere groep toegekomen en een van hen zit in
de lounge. Ze belt met haar familie en klinkt Scandinavisch. Geloof het of
niet, ze komt van Denemarken. Ze is erg overstuur en later vertaalt Tine voor
me dat ze in groep reizen, dat er kliekjes zijn en dat ze veel heimwee heeft.
We drinken een belachelijk dure koffie en chocomelk, die
maar lauw zijn. In de lounge liggen er ook boeken in vreemde talen. Tine kan
elk boek lezen. Duits, Noors, Deens etc. Ze neemt er een mee en ik speel
spelletjes op mn gsm. Heb niets van boeken ofzo bij. We eten ook ons avondeten
in de lodge. De tafel naast ons zijn 15 Deense meisjes en een gids. Hij zijn echte
meisjes-meisjes. Die klagen over vanalles en nog wa. Die roddelen over elkaar
als er iemand de kamer heeft verlaten. En die bijna ruzie maken met de gids. Ze
gaan morgen de Cotopaxi beklimmen en een van de meisjes vraagt via welke route.
Er is maar 1 route (alez eigenlijk 2 maar die liggen naast elkaar) de gids zegt
dit en het meisje wordt echt kwaad. In haar reisgids staan 4 verschillende
routes. Wss weet de gids het wel net iets beter, niet?
Nadien vertaald Tine alles voor mij. Hihi sneaky!
We slapen als roosjes. En de volgende morgen hebben we een
prachtig zicht op de Cotopaxi, zonder mist. We krijgen een ontbijt om U tegen
te zeggen. Tine is gluten intolerant en krijgt extra fruit en gebakken banaan
met kaas. Ik krijg pannenkoeken met fruit en siroop. Een stevig ontbijt voor
een stevige dag. Onze gids voor vandaag komt zich even voorstellen. Wij dachten
dat de rest van de groep mee komt ontbijten in de lodge zoals gisteren dus eten
op ons gemakje. Maar blijkbaar zitten ze te wachten in de auto. Dat wisten we
dus niet
We zijn vandaag (maar) met 4. Een jongen uit Zwitserland die
ook van Spaanse afkomst is, dus redelijk goed Spaans kan. En een meisje uit
Nederland. We gaan eerst naar een klein dorpje in de buurt waar er op zondag
ochtend een markt is. Er zijn veel kraampjes met fruit, dat er allemaal super
vers uit ziet. En een paar kramen met vlees dat er net iets minder
aantrekkelijk uit ziet. Ondertussen gaan de andere 2 met de gids ontbijten.
Blijkbaar ook een stevig ontbijt met rijst en kip etc.
Nadien gaan wij al terug naar de auto en gaan de andere 2
naar de markt. De gids verteld ons dat het meisje nogal serieus is. Ik vraag
hem van waar ze is, ik wist niet dat ze van Nederland is. We spreken dezelfde
taal maar ze stelt zich niet voor
We hebben een toffe gids, die ons allerhande toffe weetjes
bijbrengt. We stoppen eerst bij het restaurant waar we s middags gaan eten. Hij
wil even checken of de menu ok is voor Tine, qua gluten. Ariana, het Nederlandse
meisje eet geen varkenvlees. Maar dan blijkt dat ze ook geen groentes eet, geen
saus, geen soep etc etc. de rest van de groep kijkt een beetje vreemd naar
elkaar.
We beginnen aan de afdaling. Ik denk int begin nog, bwa dit
valt wel mee. Maar na een goed half uur zijn we nog maar net in de helft. Je kan
de klim terug te voet doen of per paard. Halverwege beslis ik dat het wss de
beste 10$ besteed zijn als ik de klim terug maak per paard. Ik kom ruim als
laatste aan aan het meer. En net op het einde sla ik mn enkel om. We krijgen
nog wat wist-je-datjes van Victor onze gids. Hij en Tine en Robin maken de klim
te voet terug naar boven. Ariana en ik kiezen een paard om mee te klimmen. Maar
Ariana kan haar been niet plooien dus is het moeilijk om op het paard te
geraken. Ik heb er eigenlijk ook wat moeilijkheden mee, dus vraag aan Victor om
me een duwtje te geven. Hij duwt mn rugzak ipv mezelf, maar met wat sukkelen
lukt het wel. Ik ben het niet gewend om op een paard te zitten. Maar het paard
weet wel wat het doet en op een gegeven moment heb je het ritme te pakken.
Ariana heeft meer schrik en is de hele tijd aan het gillen. Zo grellig is het
nu ook weer niet
Ik ben zo blij dat ik per paard ben geklommen. Onderweg
begint het te gieten, hagelen, etc. er zijn echte modderstromen naar het meer,
nadien hoor ik dat er ook rotsblokken naar beneden zijn gekomen en mensen
gekwetst hebben. Mn regenjas is 100% waterdicht, maar mn broek en schoenen
niet. Ik ben nat tot op mn ondergoed en mn schoenen met memory foam zijn
compleet zompig en verzopen. De rest van de groep is ook verzopen maar ik ben
de enige met geen echte stapschoenen.
We wandelen in de gure regen nog even verder naar het
restaurant en zijn echte verzopen waterkiekes als we aankomen. Maar wonder
boven wonder is er in het restaurant een terrasverwarmer op gas. Er is bijna
nergens verwarming in de huizen in
Ecuador. We staan allemaal een vreugde dansje te doen rond het gasvuur.
Vooral onze handen (en voeten) zijn bevroren. Maar je kan moeilijk op je handen
gaan staan om je voeten te ontdooien. We krijgen heerlijke quinoa soep en
Ariana krijgt haar speciale bord met extra kip, zonder groenten. Maar er is per
ongeluk ook saus op haar bord. Haar reactie is degoutant. Ze roept luidkeels, Nee
dat wil ik niet!!!
Iedereen trekt grote ogen. Victor, de gids kent de kok, dit
is een deftig restaurant, hotel en ze zijn zon reactie niet gewend.
Ik zeg tegen Ariana in het Nederlands, geef je bord aan mij,
ik zal het wel regelen. Ik vraag aan de kok een bord met kip, rijst, GEEN
groenten, GEEN saus.
Zij vraagt aan mij, jamaar ik krijg dat extra stuk kip toch
terug hé. En er zijn toch geen sesamzaadjes op mijn bord hé. What a nerve
Ze krijgt een nieuw bord zonder saus en is weer niet
tevreden want er is ook gebakken banaan en dat lust ze ook niet. De gids zegt,
laat het dan gewoon liggen en wij eten het wel op.
Ik eet mn soep verder op en schraap alle saus van 1 stuk kip
en geef het aan haar. Ze neemt het stuk kip aan in een serviet en kuist er alle
overige saus af. Nog meer grote ogen.
We krijgen vers fruitsap bij ons eten. Dit is van tomate del
arbol (boom tomaat letterlijk vertaald) het is frisser dat gewoon tomatensap en
groeit enkel in Ecuador. Ze zegt tegen de gids dat ze dit in Nederland ook
hebben. Ik zeg, ja mss geïmporteerd. Nee hoor, volgens haar groeit het ook in
Nederland. Ik woon nààst Nederland en heb dat nog nooit gezien. Soit. By the
way, dit lust ze ook niet
Tine kan zich niet inhouden en vraagt wat ze dan wel eet. Ze
zegt dat ze vroegen veel bananen at maar dat nu beu is. ??? Ze knabbelt haar
kluifjes kip af op een heel vervelende manier. In mn ogen kan ze niet veel goed
doen.
Ariana spreekt en verstaat geen Spaans maar het wel het lef
om mijn foute vervoegingen te verbeteren. Ik bijt op mn tanden en zwijg.
Als we willen vertrekken ga ik nog eerst even een droge
jeans aantrekken. Tine sluipt mee de wc in en is ook helemaal verbouwereerd
over mn noorderbuur haar gedrag. De gids ziet dit ook en zegt solo pasar je
kruist enkel even elkaar pad, laat het los.
We vertrekken terug en gaan nu een inheemse familie
bezoeken. Ik ben benieuwd. De gids verteld ons dat we ze wat geld of eten
moeten geven. Het is een gezin dat leeft in een lemen hut zonder water of elektriciteit.
Als we toekomen rennen de kinderen ons tegemoet. Dit gezin kweekt cavias voor de
verkoop. Wss ook voor op te eten. Cavia is een specialiteit van Ecuador. Er
staat buiten een groot kot met een hele hoop cavias in. Zo cuuute en echt
proper en goed onderhouden. In de hut is er een bed gemaakt van hout en op de
grond kruipen er zeker 50 cavias rond. Ook deze hut is proper onderhouden.
Droog gras op de grond waar de cavias van knabbelen. Er zijn ook 2 katten, die
de cavias met rust laten. Er zijn een paar vogeltjes in een kooi. Ik weet niet
welk soort vogel dit is maar ze houden dit bij voor de eitjes. De vader toont
ons ook fier de worteltjes en aardappeltjes die ze geoogst hebben.
Ik wil de cavias aaien, maar ze zijn mensenschuw. Een van
de kinderen grabbelt er toch een voor mij. Ik zou het echt niet kunnen opeten
Maar ja lammetjes en konijnen zijn ook schattig én lekker.
De inheemse volkeren geloven ook in de geneeskrachtige
eigenschappen van een cavia. Ze geloven dat als je ziek bent en de cavia over
je hele lichaam wrijft je nadien in de gedisecteerde cavia kan zien in wel
lichaamsdeel of orgaan je een probleem had omdat de anatomie van een cavia en
een mens hetzelfde is.
We zijn allemaal wat onder de indruk. Ariana stelt de meest
domme vragen. Waar is hun douche? Eh ze hebben geen stromend water dus hebben
geen douche. Ze wassen zich met een tobbe warm (regen) water. Ze vraagt hoe de
kinderen naar school gaan. Onze gids verteld haar dat het ongeveer 30 min
reizen is per auto. Ze vraagt of het gezin een auto heeft. Ja tuurlijk. Geen water
of elektriciteit maar de auto staat achter het huis geparkeerd.
We geven de centjes die we hebben aan de vader van het
gezin. Ik zeg tegen de gids dat ik nog snoepjes heb in de auto. Tine en ik
geven alle eten dat we hebben van eten of snoepjes aan het gezin. De kinderen
zijn nogal hebberig maar dat is hen waarschijnlijk ook aangeleerd. Ariana heeft
niets gegeven. Dat is voor mij de druppel. Het gezin is al blij met 50 cent,
das verdomme 20 belgische frank. Als je dat al ni kan geven???
Als we terug in de auto stappen ben ik echt heel emotioneel.
Ik kan mn tranen niet bedwingen. Dit is een gezin langs de kant van een
belangrijke autostrade en zal wel wat geld verdienen per dag van de toeristen
die passeren. Maar er zijn zoveel gezinnen die midden in de brousse wonen waar
niemand op bezoek komt. Deze mensen hebben enkel de basis spullen en de kids
zijn dolblij met 2 autootjes die ze continu van de berg naar beneden laten
denderen. Zelf op een gegeven moment per ongeluk door mn benen tot groot
jolijt. Ze hebben geen tv, geen luxe en hun wangen zijn verbrand door de felle
zon. Wij lopen er dan rond als rijke toerist die zit te klagen dat zn schoenen
nat zijn? Het plaatst alles ffe in perspectief. Als ik er terug aan denk ben ik
weer emotioneel. Er is genoeg eten voor iedereen op aarde, maar wij hebben te
veel en verspillen zo veel. En zij hebben 5 kleine aardappeltjes en zijn er zo
fier op. En die hollandse kip voelt zich te goed om iets te geven. Ik was
beschaamd in haar plaats. Bij de laatste tussenstop aan een tankstation vraagt
de gids om iets tegen haar te zeggen. Hij begrijpt dit ook niet.
Het laatste stuk van de trip zetten we happy muziek op. Ik
heb het nodig. Maar enkel ik en de gids zingen mee. De rest is wss te moe.
We zetten Ariana eerst af en ik stap even uit om afscheid te
nemen en mn gedacht te zeggen. Elke vraag die de gids stelde wist ze het
antwoord op. Ze wist alles over Ecuador. Maar haar mensen kennis was 0,0. Ik
was beschaamd in haar plaats. Ze begreep totaal niet waar ik het over had.
Maakt me niet echt uit, ik heb gezegd wat ik wou zeggen. En hoop dat anderen
dat ook doen en dat ze ooit begrijpt wat ze verkeerd doet.
Voor alle duidelijkheid ik heb geen probleem met
Nederlanders, ik heb sommige goei vrienden die van Nederland komen. Ik heb een
probleem met wereldvreemde mensen, doet er ni toe van waar ze komen. Ik begrijp
niet wat je doet in Ecuador of op een trip naar een inheemse familie als je je
zo gedraagt.
Het was een emotionele dag op vele verschillende manieren.
Ik ben heel blij als ik toekom bij mn Ecuadoraans familie. En het gevoelen is
wederzijds. Ik geef Carlos naar zn voeten omdat hij zei dat het zeker niet
ging regenen dit weekend. We zijn meermaals volledig uitgeregend. Hij antwoordt,
in Quito heeft het niet geregend
Normaalgezien kwam zaterdag ochtend een nieuwe roommate en
medestudente aan. Maar blijkbaar had ze problemen met haar vlucht en komt ze
pas zondag avond aan. Haar naam is Katy en ze komt van Canada.
Het is een redelijk jong en zenuwachtig meisje maar ze doet
haar best om wat Spaans te spreken ook al heeft ze een fel accent. Ik ben
doodop en ga vlak na het eten slapen. Ik ben nog steeds bevrozen en lig te
bibberen in mn bed. Ik doe mn sloeffen aan in mn bed en een fleece over mn
pyjama. En val eindelijk int slaap.
Ik zal morgen wel mn best doen om Katy beter te leren
kennen.
