De eerste week vrijwilligers werk is goed meegevallen.
Vooral op maandag was het wat moeilijk aan te voelen wat er van me verwacht
wordt. We moeten maar 3 uur werken. Van 14u tot 17u, en we moeten ook stipt om
17u vertrekken want later is de buurt nogal gevaarlijk. We zijn met 4
vrijwilligers int begin van de week. Maar vanaf volgende week ben ik alleen.
De kinderen zijn hevig, maar das ni iets wa ik ni aankan.
Was zelf ni direct een rustig kind J
Eerst is er een spelletje om de tafels te oefenen dan beginnen
ze aan hun huiswerk en moeten we ze helpen met bv Engels ofzo. Ineens moet ik
weer weten hoe je staartdelingen moet doen etc.
Pfff.
Ik heb niet het gevoel dat ik veel heb gedaan of geholpen de
1e dag.
Op dinsdag hebben we recyclage project in school met de
vrijwilligers. Vandaag gaan we een ovenwant maken van restjes stof. Het
materiaal is nogal beperkt en ik vrees dat je met 2 stukjes stof niet voldoende
bescherming hebt tegen de hitte van een ovenschotel, maar soit
Ik heb vanavond afgesproken met de broer van een vriendin
uit België. Ze is Ecuadoraanse en haar broer woont bij mij in de buurt. Ik wou
pas met hem afspreken als mn Spaans goed (of beter is) aangezien hij niet of
bijna geen Engels spreekt. Kei grappig, het voelt als een blind date. Geen
zorgen, hij heeft een vriendin!
Het is een leuke avond. We babbelen over politiek, zeer
gevoelig onderwerp voor hem, over zn zus (ben veel te weten gekomen ), werk
familie etc. en de conversatie verloopt vlot. Nadien gaan we eten in de
foodcourt van de Quicentro. Dan kunnen we beide kiezen wat we willen, aangezien
hij veganist is ligt dat wat moeilijk. Maar zn bankkaart is geblokkeerd omdat
hij nog ingelogd is voor e banking. Dus kan geen geld afhalen. Dus hij gaat
niet eten. Nix van zeg ik, ik betaal wel voor jou. Dat is hier niet de
gewoonte. Na duizend verontschuldigingen neemt hij toch iets om te eten. Ik zou
me verschrikkelijk ambetant voelen als hij er gewoon zat te zien hoe ik aant
eten was. Hij belooft om voor mij te koken om het goed te maken. Zoals een
echte gentleman begeleidt hij me tot thuis. Echt een toffe kerel, helemaal
zoals zn zus J
Op woensdag is het weer project, maar het is goed weer dus
ga ik int park wat lezen. Een oudere man passeert en vraagt me van waar ik ben,
want mensen van Ecuador lezen geen boeken. We babbelen wat, hij is een piloot
op rust en wandelt graag. En doet blijkbaar ook graag een babbeltje.
Het is eigenlijk te warm in de zon (nee ben geen zonnecrème
vergeten) dus ga ik een koffietje drinken. Daar lees ik wat verder. En het oude
meneertje passeert nog eens. Het is een gezellig café, goede koffie, zaaaalig
lekkere zoete dingen (zoals een grote smoutenbol maar dan koud met een beetje
kaneel, kwil ni weten hoeveel calorieën dit zijn) en het oude meneertje
passeert nog eens. Hij vraagt of hij even bij mij mag komen zitten. Graag
zelfs, maar ik moet wel bijna vertrekken naar het project. In België zou je
denken, wat wil hij van mij? Hier is dit normaal. De man is wat eenzaam en wil
gewoon een babbeltje doen. Hij heet Eduardo is ergens in de 80, woont bij zn
dochter, zn vrouw is 3j eerder overleden. Is een piloot op rust en heeft de
hele wereld gezien. Hij vertelt vanalles over zn familie etc en het is kei leuk
om naar te luisteren en met te babbelen. Ik verbaas me wederom over mn kennis
van het Spaans, zowel spreken als luisteren. Het is echt zonde dat ik naar mn
werk moet vertrekken.
Dit is wat ik zalig vind aan Ecuador. Mensen zijn
vriendelijk en sociaal, ze beginnen een babbeltje met jou gewoon omdat ze
geïnteresseerd zijn in jou. Niet omdat ze iets moeten hebben. Je kan je dat
niet inbeelden in België. Iedereen zegt hier tegen iedereen goedendag. Als ik
de vader van Patricia tegen kom, knuffelt hij me bijna plat. Het is het precies
of ik ben een deel van de familie. Ze wensen je een fijne dag, hopen dat je
geniet van je dag, je eten, het drankje dat je besteld whatever, en ze menen
dat. Carlos noemt me steeds zn dochter en das ni melig, maar liefdevol bedoeld.
Ik apprecieer da ENORM!
Op donderdag is het weer een activiteit opt school. Deze
keer gaan we samen boodschappen doen, dan koken en samen eten. En Rosie één van
de medestudenten en yoga instructrice, gaat ons een yoga les geven. Kei tof.
Maar Claudia onze leerkracht vindt de sleutel van de fitness ruimte niet dus
geen yoga L.
(een beetje raar maar soit)
We gaan vanavond weer iets typisch Ecuadoraans maken, maar
ben de naam vergeten. Ik zorg voor het aperitief hapje, nachos in den oven en
het dessert. Het hoofdgerecht is varkensvlees met mote (soort van witte mais),
salade, gekookte aardappeltjes, gebakken banaan en avocado. In België vind ik
dat de avocados naar zeep smaken. Maar
hier zijn ze fris en kei lekker. Er is veeeeel te veel eten. Wat ik al had
voorspeld maar soit. Het is een gezellige avond. Ik keer samen met Luke en
Claudia naar huis. Het is niet echt aangeraden om hier s avonds alleen rond te
wandelen. En zeker niet zo dicht bij de manifestaties over de verkiezingen.
Als ik thuis kom heb ik nog een lange babbel met Patty. Haar
man gaat boven tv kijken want we roddelen toch alleen maar Dat is niet waar,
we zeggen enkel de waarheid zeggen we simultaan.
Blijkbaar zijn er wat problemen met Dominique, mn roommate
van Brussel. Ze heeft steeds commentaar op het eten op een vrij onbeleefde
manier maar enkel als ik er niet ben. Patty heeft wat problemen met die houding
en zeker haar manier van reageren. Ik denk niet dan het gezin waar we
verblijven een arm gezin is, maar dat neemt niet weg dat je je bord leeg eet,
tenzij het echt iets is dat je niet lust of je vraagt op voorhand voor een
kleinere portie. Ze doen hier echt hun best om steeds gevarieerd en lekker eten
op tafel te zetten. Ik vind het zeer respectloos als je daar zo degoutant op
reageert. Patty waarschuwt me ook dat Dominique de dingen die ik aan tafel
vertel verder vertelt aan de leerkrachten op school dus dat ik moet oppassen
wat ik zeg. Ik ben soms naïef en geloof enkel in het goede van de mensen. Maar
blijkbaar is mn roommate niet zo zuiver op de graad. Ze is geen studente, maar
ook niet echt een leerkracht en is overal maar informatie aant lospeuteren om
zo aandacht te krijgen. Ik ben blij dat ik dat nu weet. En als ik erover
nadenk, ik weet bijna niets over haar, maar ze heeft steeds veel vragen.
Patty stelt voor dat Dominique en ik wisselen. Dat ik nog 4
maanden blijf en Dominique in mijn plaats naar huis gaat. Ik zeg haar, mn
ouders gaan het verschil wel zien, Dominique is een negerin nee hoor, zeg
gewoon mucho sol en Ecuador (veel zon in Ecuador)
De babbel heeft me veel deugd gedaan. Patty en ik komen goed
overeen. En ze is gewoon een eerlijk en spontaan iemand. (een beetje zoals ik)
we eindigen de avond met chocolaatjes (van Zwitserland spijtig genoeg )
Op vrijdag ist weer project. Timo en ik moeten elks 2
spelletjes voorbereiden. Ik stel voor om een snoepje (lollys) in te pakken in
een hele hoop laagjes krantenpapier en er opdrachten tussen te steken van
spelletjes.
Timo kijkt vol bewondering toe hoe goed ik pakjes kan
inpakken (mn jaren dat ik in een speelgoedwinkel werkte komen nog goed van pas)
Timo heeft een cake gebakken en een glazuur van Maracuja (passievrucht)
voorzien. Maar we moeten met de bus naar het project. Dus 40 min in een
schokkende bus waar je je dan maar met 1 hand kan vasthouden. We bespreken alle
mogelijke doemscenarios. Een plotse stop, de cake aan het plafond van de bus,
of strunkelen op weg naar het project en de cake van de berg zien rollen We
hebben beide een levendige fantasie.
Het is niet makkelijk maar we overleven de trip. En de cake
ook.
Bij aankomst in het project laat een van de kinderen een
fles van 3 liter fanta naast mij per ongeluk op de grond vallen. De fles barst
open en ik krijg een fanta douche. Ze is nog net kunnen wegspringen. Ze kijkt
me verschrikt aan en vreest dat ik KEI kwaad ga worden. Het is verschieten, maar
ik vind het niet erg en lik mn armen af. Er zijn ergere dingen. En zeker fanta
vind ik ni erg
We gaan eerst met alle kids naar het basketbal pleintje/
speeltuin. Ze eerst wat laten rennen en dan terug rustig binnen zitten.
Terwijl we weg zijn heeft Narci de tafel gezet met alle zoetigheden voor de
kids. Alles wat iedereen bij had, eerlijk verdeeld in schoteltjes.
Eerst nog effe speech voor Timo en Camille, het is hun
laatste dag. Met een applausje en een groepsknuffel. Dan beginnen we met het
pak te openen. Echt kei leuk. De kids vinden het super, ze zijn bijna niet te
houden en ook de leerkrachten zijn mee enthousiast. Dat doet me plezier. Het
was een leuke dag. Op terug weg naar de
bus is het aant regenen. Kei goed, kan ik mn armen wat wassen
Ik neem thuis toch maar een douche, mn oren zitten vol
fanta Ik heb vanavond afgesproken met Timo om samen te gaan eten. Er is
niemand die mee wil dus is het een tête à tête.
Ik socialize nog effe met mn familie. Dominique krijgt een
groot bord ceviche (vis in tomaten saus en groenten) en Carlos maar een klein
kommetje (blijkbaar omdat hij in de namiddag nog veel heeft gegeten) ik
fluister stilletjes dat ik naar de pizzeria ga, als hij zin heeft om mee te
gaan Patty staat aan het kookvuur Hij fluistert terug dat hij binnen 5
minuten beneden zal zijn en zogezegd de hond zal uitlaten Hela roept Patty, da
heb ik wel gehoord zene Een zielige blik van Carlos en ik vertrek dan maar
alleen
Het is op vrijdag avond blijkbaar all you can eat voor 6$.
Fantastisch!!! Ook met Timo klikt het heel goed en we babbelen over vanalles en
nog wa.
Nadien gaan we een cocktail drinken in de bar aan de
overkant. Ik wil niet meer mee gaan feesten in de uitgaansbuurt, ik wil morgen
op tijd opstaan om naar Otavalo te vertrekken. Timo is maar net 18 en moet 3
keer zn paspoort laten zien om te bewijzen dat hij oud genoeg is voor een
cocktail. Er is veel lawaai in de bar en live muziek. De muziek is best goed,
geen salsa of wat dan ook, maar Engelstalige muziek maar net iets te luid
Aangezien we elks alleen grote $ biljetten hebben betaalt
Timo de pizzas en ik de cocktails. Dat is NOT done. Ik vraag de rekening, ze
kijken al heel raar op en vragen aan Timo of hij de rekening gevraagd heeft.
Hij moet nog maar eens zn paspoort laten zien en dan presenteren zn de rekening
aan hem. Ik neem die aan en betaal en geef de rest aan hem zodat we zo goed als
gelijk zijn qua onkosten. De andere mannen aan de bar kijken me verschrikt aan.
Een vrouw die betaald en dan de rest nog aan haar partner geeft? Hilarisch,
soms is da macho gedoe wel leuk en soms is da leuk om ze met ons feminisme de
kast op te jagen
Ik ga naar huis en zet mn wekker vroeg om op tijd op te
staan om met Sylvia naar Otovalo te gaan.
