Toegegeven: we zijn nooit grote Oasis-fans geweest. Tijdens de Britpop-oorlog tussen Oasis en Blur hebben we als muziekverslaafde puber voor het kamp van Damon Albarn gekozen. Fuck Oasis, weet u nog wel? Maar euh Passons! De broertjes Gallagher hebben natuurlijk een handvol kanjers van ninetiesklassiekers bijeengeschreven. Daar kunnen zelfs wij niet omheen.
Het publiek bestond tevens overwegend uit dertigers met heimwee naar de hoogdagen van de Britpop en reageerde dan ook vooral op oudere nummers. Met Cigarettes And Alcohol werden ze op hun wenken bediend, en Lyla had de handen daarvoor al voorzichtig op mekaar gekregen. De eerste helft van het optreden bleek echter weinig meer dan een geroutineerde show waarbij de drums te vaak verzopen in een drassig moeras van geluid. Gelukkig konden we ons nog vergapen aan de vier transparante videoschermen achter de band die afwisselend obligate videoscapes en verrassend scherpe close-ups van de Gallaghers & co toonden. Zo konden we duidelijk vaststellen dat Liam Gallagher nog altijd als vleesgeworden arrogantie door het leven gaat; met zijn halflange redingote, de armen op de rug, de immer te hoog opgestelde microfoon en een tamboerijn tussen de tanden geklemd monsterde hij het publiek als een generaal die zijn troepen aanschouwt.
Geef ons dan maar broer Noel, die met zijn sterke akoestische versies van de b-kantjes The Masterplan en Half The World Away wél wist te overtuigen. Die tweede sidetrack speelde hij ter vervanging van The Importance Of Being Idle, omdat hij naar eigen zeggen door zijn verkoudheid niet aan de hoge noten zou raken. Die tour de force moet Liam (die telkens in de coulissen verdween) duidelijk geïnspireerd hebben, want I'm Outta Time - Oasis prima laatste single kreeg de bezieling mee waar wij al het hele optreden op zaten te wachten.
