|
Amy, opnieuw in een zeer klein jurkje en imposant beehive-kapsel was het grootste deel van het optreden bezig om haar borsten en kapsel op de juiste plaats te houden. Ook haar neus en de onderkant van haar jurk werden te pas en te onpas door haar beroerd. Ze leek afwezig en werkte haar set aanvankelijk vlak en routineus af. Ze speelde geregeld op een witte gitaar en leek verbaasd dat er effectief geluid uit kwam. Telkens ze haar gitaar afdeed, schrok ze wanneer een roadie haar gitaar wou aannemen. Vanaf Cupid en Back to Black kwam er verbetering en in die zeldzame momenten dat ze zich echt gaf, kregen we een glimp van haar talent te zien. Na amper 55 minuten verliet ze voor de eerste keer onverwacht het podium. De groep stelde zichzelf dan maar voor (één solo elk). Samen eindigden ze in schoonheid met het onvolprezen Me & Mr Jones en het profetische Rehab. Tijdens de korte bisronde herbeleefde ze Love is a losing game op magistrale wijze en gaf aldus alle critici lik op stuk. In schoolmiddens zou men op het rapport het volgende kalken: "uw dochter kan beter!". In het geval van Amy hoop ik dat ze deze fase mag overleven en zich Faithfull-gewijs (desnoods negen keer) herpakt.
|
