Na wat livesets gedaan te hebben in format c ,is het binnenkort de beurt aan Tristand, Zie onderaan voor clip.ook voor een babbel de organisator van rock Zottegem en Lokerse feesten. Voor datums ??? Binnenkort op deze site Greetzzzz !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Voorlopig staan we in de halve finale van de Champions League, stelde Barman onlangs nog. En dat lokt natuurlijk volk. Veel volk. Tijdens het voorprogramma door onze jonge helden van The Black Box Revelation hadden we al het gevoel dat de Melkweg (ongeveer half zo groot als de AB) boven zijn maximumcapaciteit zat. Wanneer dEUS klokslag halftien op het podium verscheen, was de zaal letterlijk tot de nok gevuld. Nu, de Nederlanders zijn zo groot uitgevallen dat ons zicht het eerste kwartier beperkt bleef tot Mauro Pavlowskis baard. Niet erg, want wij waren vooral benieuwd naar hoe het nieuwe album Vantage Point live zou klinken. Met liefst vier van de eerste zes nummers werden we op onze wenken bediend. When She Goes Down bleek live een even sterke opener als op plaat, en Favorite Game klonk als een instant klassieker. Over The Architect (een ode aan Richard Buckminster Fuller, Amerikaans architect én uitvinder van de mobilhome!) hebben we onze mening moeten herzien: het is nog steeds niet onze favoriete eerste single, maar live is het een funky brok. Stephane Misseghers is dan weer een waardig vervanger voor Karin Dreijer Andersson van The Knife als tweede stem in Slow, een van de toppers op de nieuwe plaat. Nog voor die officieel uit is, zijn de nieuwe nummers al geëvolueerd. dEUS heeft in deze bezetting meer dan 150 optredens gespeeld, en dat voel je. Het trio Pavlowski-Gevaert-Misseghers voegde, nog meer dan op de vorige tour, een 'je ne sais pas quoi' toe aan de set. Dat gaf het oudere materiaal een frisse vitaliteit mee en het nieuwe een doorleefd gevoel.
Verder weinig verrassingen in de set; de groep groeide gestaag naar een verschroeiend Bad Timing en een zinderend Instant Street. Dat was pas de opwarming, luidde de laconieke commentaar van Barman. Smokers Reflect, de perfecte synthese van de nieuwe sound, paste netjes tussen What We Talk About en Roses in. Le nouveau dEUS est arrivé: geen onderhuidse spanningen meer op het podium, en zelfs de typische dubbele microfoon is verdwenen. In plaats daarvan een relaxte podiumprésence en bakken spelplezier. De halve finale van de Champions League? Als dEUS zich niet meer op de transfertmarkt waagt, neemt de groep binnenkort de beker met de grote oren mee naar huis.
Het vijftal gebruikte de podiumruimte alsof ze voor een weide van 60.000 mensen stonden, met alle grote bewegingen van dien: een gigantisch drumstel, een felle lichtshow, gitaarsolos op de monitoren en heel veel pose. Dat alles zorgde voor een potsierlijke vertoning, maar tegelijk werkte het bijzonder aanstekelijk. Slash moest maar even op een monitor gaan staan of de hele zaal stak zijn rock-n-roll hand in de lucht. Op McKagan en übergitarist Slash viel dan ook weinig af te dingen. Beiden waren op hun best tijdens stevigere nummers zoals Big Machine, Fall To Pieces en American Man, maar ze slaagden er zelfs in om het akoestische Patience (mét Slash op een double neck gitaar) niet helemaal cheesy te laten klinken. Alleen Weiland maakte geen sterke beurt. Hij waagde het om aan te treden in een débardeur die je normaal vooral in discotheek Kokoriko te Zomergem kan bewonderen en duwde bij momenten ook zo hard op zijn stem dat hij vocaal door het ijs dreigde te zakken.
