Modfather Paul Weller heeft schijnbaar nooit moeite moeten doen om het eeuwige vuur in hem brandende te houden. Na meer dan dertig jaar in het vak staat hij nog steeds hongerig op het podium. Met 22 Dreams bracht hij deze zomer een zeer gevarieerde cd uit. Zijn passage in Brussel stond vooral in het teken van die sterke plaat. We kregen maar liefst 10 sneden uit zijn laatste worp voorgeschoteld en die gaven een staalkaart van datgene waarmee de man doorheen zijn hele carrière mee bezig geweest is (denk aan Engelse folk, forse gitaarrock en soulvolle ballades). Ze werden gebracht door een steeds jonger lijkende Weller en een aantal piekfijn uitgedoste klasbakken (waaronder Steve Cradock van The Ocean Colour Scene in een smetteloos pak). Van The Style Council had geen enkel nummer de setlist gehaald maar gelukkig beschikken nieuwe nummers als Have you made up your mind of Empty Ring over dezelfde positieve vibe.
De vele genres vloeiden dankzij de onfeilbare Weller-touch naadloos in elkaar over. Schaamteloze liefdesboodschappen werden afgewisseld met feilloze beschrijvingen over de aloude pijn van het zijn. De branie, passie en honger zijn al die jaren intact gebleven. Moge hij eeuwig de kaars brandende houden!
Coldplay vindt zichzelf opnieuw uit. Dat was het eerste wat we te horen kregen over Viva La Vida Or Death And All His Friends, het nieuwe album van het Londense viertal. Dat doen 'grote bands' -waar Coldplay intussen bij hoort- nu éénmaal. Om dan enkele albums later terug te keren naar hun roots. Maar toen we Viva La Vida dan eindelijk te horen kregen vonden we het nogal meevallen met die metamorfose. Ja, Viva La Vida klinkt zonder twijfel een stuk gevarieerder en frisser (met dank aan producer Brian Eno en opnameuitstapjes naar onder meer Barcelona) dan voorganger X&Y maar aan hun handelsmerk, sterke songs met grootse melodiëen en een twist, raakte Coldplay gelukkig niet.
Coldplay sloot in Antwerpen het Europese luik van hun "Viva La Vida"-tournee af en dat was er aan te merken. En dat bedoelen we voor een keer positief. Want we zagen een perfect op elkaar ingespeelde groep aan het werk die er duidelijk zin in had. Colplay laat dan ook weinig aan toeval over, de setlist is -op een paar punten en comma's na- al maanden niet meer gewijzigd. Over de vocale prestaties van Chris Martin -en het geluid in het algemeen- liepen de meningen na afloop uiteen. Ons klonk het echter allemaal perfect in de oren. Over het Nederlands van Martin, die ons feliciteerde met het mooiste woord ter wereld - "ongeloofelijk", waren er al zeker geen klachten.
Met Violet Hill, Clocks en In My Place wist de groep het Sportpaleis meteen op de juiste temperatuur te brengen. Maar na Speed of Sound werd het pas echt interessant met geweldige versies van Cemeteries Of London, Chinese Sleep Chant en 42, allemaal uit het nieuwe album.
Vanop een klein podium midden in de zaal serveerde het viertal ons technoversies (nu, ja) van God Put A Smile Upon Your Face en Talk. Leuk, maar niet meer dan een tussendoortje. Net zoals het instrumentale pianoliedje Postcards From Far Away. Het was wel de perfecte intro voor hét hoogtepunt van de avond, Viva La Vida. Het uitzinnige publiek zong het woord voor woord mee, alsof het nummer al jaren meegaat.
Na Lost! verdween de groep in de catacomben van het Sportpaleis om even later terug op te duiken in de tribunes voor een akoestisch intermezzo. Na The Scientist mocht drummer Will Champion, het fijnste exportproduct van Southampton -dixit Martin, achter de microfoon plaatsnemen voor Death Will Never Conquer.
Met Politik zette de groep de eindspurt in. Tijdens een mooi Lovers in Japan werden duizenden fluorescerende vlindertjes over ons uit gestrooid. Over de aankleding van de show gesproken, die was hightech maar toch sober. Gigantische gloeilampen deden dienst als videoschermen, lasers schoten heen en weer in alle kleuren van de regenboog.
Tijdens de bisronde had Coldplay nog een verrassing voor ons in petto: Glass of Water, een nagelnieuw nummer ("We hebben het pas vandaag afgewerkt", aldus Martin) dat binnenkort op de EP Prospekt's March verschijnt. Ook voorprogramma Albert Hammond, Jr. (The Strokes) mocht mee op het podium. Yellow was de perfecte afsluiter van een al bijna even perfect concert.
