Voila de data's staan vast beide organisators van zowel rock Zottegem als de Lokerse feesten komen op 6 juli naar format c op topradio tussen 20 en 22uur.Wij hebben al onze backstage kaart ,Jij niet ?????? Bye the way topradio is vanaf 1 juli te beluisteren via digitale tv van telenet. Greetzzzzzzzzzzzzzzz Danny
Jeugdsentiment TW Classic drijft erop, Werchter Boutique en The Proms gaan nog een stapje verder. Waarom zouden wij er dan onze neus voor ophalen en de aftap van het Europese luik van Duran Durans Red Carpet Massacre World Tour aan ons laten voorbijgaan? Jeugdsentiment bood immers de echte meerwaarde van dit concert. In een haast originele bezetting scoorde Duran Duran vooral met de oude hits, naar de songs van Red Carpet Massacre keek blijkbaar niemand echt uit. Timabaland en Timberlake ten spijt.
organisator's rock zottegem en lokerse feesten soon live in format c
Oef veel moeite gekost,maar heel binnenkort komen beide organisator's van zowel rock zottegem als de lokerse feesten naar format c voor een babbel .op rock zottegem staan op de affiche ondermeer flogging molly,motorhead,arsenal,zita swoon,gabriel rios,Joe jackson,blondie.op de lokerse feesten oa the sex pistols,sinead o'connor,Status Quo,Sonic Youth,Buffalo Tom,Alanis Morissette. Van alanis hebben we sfeerbeelden gemaakt vanop pinkpop in landgraaf zie onderaan. voor meer info www.rock-zottegem.be en www.lokersefeesten.be
De datums komen soon op deze site of luisteren naar FORMAT C
Neubauten verwacht je geen bedachtzame, gemoedelijk kabbelende set. Het sextet verdiende immers zijn sporen door op stalen buizen te slaan en die met slijpschijven duchtig aan te pakken. Blixa Bargeld, 'main man' van het ensemble, ontpopte zich trouwens tot een uiterst aimabel gastheer en ceremoniemeester, met de juiste toets hier en de correcte kwinkslag daar. We hebben de man nog anders meegemaakt. Maar goed, the times, they are a-changing en dat zag je ook aan de zaal. Veel oudere jongeren, zich al dan niet vastklampend aan hun zwarte garderobe, stonden op Einstürzende Neubauten te kijken zonder er op te reageren. Het decor van de Neubauten zo weggelopen uit een film van Fritz Lang gaf meer respons op de muziek dan het publiek.
Wij nemen dan ook aan dat er dit keer géén live-album in de AB werd opgenomen (zie 9-15-2000, Brussels) voor deze Alles Wieder Offen-toer. Uit die recentste plaat hoorden we zo goed als alles: Nagorny Karabach, Let's Do It a Dada, Weil Weil Weil, Susej, Ich Warte, Nummers die, zoals al aangehaald, nergens echt bij de keel grepen, zelfs al bouwden ze zoals in Lets Do It a Dada voort op een op een buis gemept primair ritme.
Bargeld en co speelden evenmin veel ouder werk, laat staan klassiekers à la Tanz Debil, Yü-Gung, We vingen wel Dead Friends, Heaven Is of Honey of Sabrina op, maar ook daar werd de zaal niet wild van. De beperkte stem van Bargeld sleepte je niet mee, laat staan dat de band ons tot een gooi dan je armen in de lucht credo kon verleiden.
Ondanks de lauwe reacties kon er toch nog een bis vanaf, waarin de band een aardig experimentje opvoerde. Met lukraak gekozen steekkaartjes kreeg elke Neubaut een paar opdrachten in een song. Met een maf soort improvisatie als resultaat en met een woordje uitleg achteraf over wat ieders opdracht nu precies inhield. De tweede bis hield dixit Bargeld een Duite schlager in een parallel universum in. Het bleek Ich Hatte Ein Wort. Met Youme & Meyou konden we dan naar huis, of beter gezegd: naar de verlengingen van Chelsea vs Man U ! Waar we dan toch nog wat opwinding beleefden
Nick Cave & The Bad Seeds â 01/05/08 - Vorst Nationaal
Toen we tijdens de verschroeiende openingsbom Night of the Lotus Eaters zagen dat er op het podium drie slagwerkhoekjes - maar geen vleugelpiano - te bespeuren viel, wisten we al hoe laat het was. Nick Cave en zijn zes gezanten van de hel sprongen hongerig op de nieuwe songs en lasten slechts zeer zelden een adempauze in. Wanneer sporadisch de akoestische gitaar omgord werd, was zelfs dat geen aanduiding dat er een ballade zou volgen.
Aanvankelijk leek Cave het echt te menen. Oudere strijdliederen als Tupelo en Red Right Hand klonken even doorleefd als We call upon the author. Ouderwetse donderpreken meermaals laten overgaan in heerlijke, ongeforceerde dronkemansfunk: het is niet iedereen gegeven. Helaas passeerden nadien een groot aantal nummers (te) geroutineerd de revue. Deanna en The Ship song waren slechts schimmen van wat ze ooit waren. De man was veel minder op dreef dan bij zijn vorige passages. Het leek alsof een soapacteur ingehuurd was ter vervanging van de gepassioneerde artiest.
Tijdens de bissen wisselde hij zijn eeuwig pak in voor een Grinderman T-shirt. Hij liet nog even zijn tanden zien, maar echt bang werden we niet. Een middelmatige Cave mag dan nog meer dan de moeite zijn, op deze historische dag (1 mei viel voor één keer samen met Rerum Novarum) hadden we stiekem op meer gehoopt. Het feit dat we ons de volgende dag vooral Into my arms herinnerden, bewijst dat de man zijn zachte ik nooit (meer) mag verloochenen.
Na wat livesets gedaan te hebben in format c ,is het binnenkort de beurt aan Tristand, Zie onderaan voor clip.ook voor een babbel de organisator van rock Zottegem en Lokerse feesten. Voor datums ??? Binnenkort op deze site Greetzzzz !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Voorlopig staan we in de halve finale van de Champions League, stelde Barman onlangs nog. En dat lokt natuurlijk volk. Veel volk. Tijdens het voorprogramma door onze jonge helden van The Black Box Revelation hadden we al het gevoel dat de Melkweg (ongeveer half zo groot als de AB) boven zijn maximumcapaciteit zat. Wanneer dEUS klokslag halftien op het podium verscheen, was de zaal letterlijk tot de nok gevuld. Nu, de Nederlanders zijn zo groot uitgevallen dat ons zicht het eerste kwartier beperkt bleef tot Mauro Pavlowskis baard. Niet erg, want wij waren vooral benieuwd naar hoe het nieuwe album Vantage Point live zou klinken. Met liefst vier van de eerste zes nummers werden we op onze wenken bediend. When She Goes Down bleek live een even sterke opener als op plaat, en Favorite Game klonk als een instant klassieker. Over The Architect (een ode aan Richard Buckminster Fuller, Amerikaans architect én uitvinder van de mobilhome!) hebben we onze mening moeten herzien: het is nog steeds niet onze favoriete eerste single, maar live is het een funky brok. Stephane Misseghers is dan weer een waardig vervanger voor Karin Dreijer Andersson van The Knife als tweede stem in Slow, een van de toppers op de nieuwe plaat. Nog voor die officieel uit is, zijn de nieuwe nummers al geëvolueerd. dEUS heeft in deze bezetting meer dan 150 optredens gespeeld, en dat voel je. Het trio Pavlowski-Gevaert-Misseghers voegde, nog meer dan op de vorige tour, een 'je ne sais pas quoi' toe aan de set. Dat gaf het oudere materiaal een frisse vitaliteit mee en het nieuwe een doorleefd gevoel.
Verder weinig verrassingen in de set; de groep groeide gestaag naar een verschroeiend Bad Timing en een zinderend Instant Street. Dat was pas de opwarming, luidde de laconieke commentaar van Barman. Smokers Reflect, de perfecte synthese van de nieuwe sound, paste netjes tussen What We Talk About en Roses in. Le nouveau dEUS est arrivé: geen onderhuidse spanningen meer op het podium, en zelfs de typische dubbele microfoon is verdwenen. In plaats daarvan een relaxte podiumprésence en bakken spelplezier. De halve finale van de Champions League? Als dEUS zich niet meer op de transfertmarkt waagt, neemt de groep binnenkort de beker met de grote oren mee naar huis.
Het vijftal gebruikte de podiumruimte alsof ze voor een weide van 60.000 mensen stonden, met alle grote bewegingen van dien: een gigantisch drumstel, een felle lichtshow, gitaarsolos op de monitoren en heel veel pose. Dat alles zorgde voor een potsierlijke vertoning, maar tegelijk werkte het bijzonder aanstekelijk. Slash moest maar even op een monitor gaan staan of de hele zaal stak zijn rock-n-roll hand in de lucht. Op McKagan en übergitarist Slash viel dan ook weinig af te dingen. Beiden waren op hun best tijdens stevigere nummers zoals Big Machine, Fall To Pieces en American Man, maar ze slaagden er zelfs in om het akoestische Patience (mét Slash op een double neck gitaar) niet helemaal cheesy te laten klinken. Alleen Weiland maakte geen sterke beurt. Hij waagde het om aan te treden in een débardeur die je normaal vooral in discotheek Kokoriko te Zomergem kan bewonderen en duwde bij momenten ook zo hard op zijn stem dat hij vocaal door het ijs dreigde te zakken.
organisatoren van Werchter Boutique op 13 juli in Werchter hebben de Nederlandse rockdiva Anouk toegevoegd aan de affiche. De Haagse krijgt een plaats op het hoofdpodium naast Doe Maar, Santana, Crowded House en Tokio Hotel. In de pyramid marquee staan tot dusver al James Blunt en Mick Hucknall (ex-Simply Red) geprogrammeerd.
Werchter Boutique is een nieuw festival naast Rock Werchter en TW Classic. Het richt zich tot "levensgenietende popliefhebbers die hun hobby willen delen met hun kroost en jonge melomanen die hun ouders willen verrassen". Een kaartje in voorverkoop kost 65 euro. Kinderen tussen de 3 en 12 jaar betalen 20 euro.hieronder een beeldfragment van het concert in het sportpaleis.enjoy
Zichzelf had The Cure meer dan een halfuurtje toebedeeld. In een 35 (!) songs lange marathonshow werd zowel de occasionele concertganger als de rabiate Cure-fan netjes bediend: van de obligate hits tot obscure albumtracks en zelfs een drietal nieuwe nummers (waarvan we vooral het ingetogen A Boy I Never Knew onthouden). Meer dan die muziek en dat beetje weemoed in de stem (Lovesong!), had Robert Smith niet nodig om het Sportpaleis een avond lang te boeien. Een sober maar mooi aangekleed podium en een groep in beperkte en tamelijk originele bezetting (inclusief gitarist van het allereerste uur - en in het gewone leven ook Smiths schoonbroer - Porl"Hellraiser"Thompson) gaf het optreden een just like the old days cachet. Aan het speelplezier dat van de bandleden afdroop, zag je dat ze het zelf ook zo aanvoelden. Vandaar ook dat Smith en co. na de absolute parel Disintegration nog drie dwarse bisrondes ten beste gaven. De eerste werd volledig geplukt uit Seventeen Seconds, voor veel fans het ultieme album van The Cure, de tweede greep terug naar de naiëve punkwave waarmee ze eind jaren zeventig hun carrière startten om te eindigen met de bijna-pop van Close To Me en Why Can't I Be You?. Net toen de vaart een beetje uit het optreden dreigde te verdwijnen, slofte Robert Smith voorgoed het podium af. We hadden heimelijk nog gehoopt dat de band nog één keertje zou terugkeren om zoals twee dagen eerder in Parijs af te sluiten met Faith, sinds 1989 niet meer gespeeld in België. Helaas! Maar zo gulzig hadden we misschien niet mogen zijn na een fantastisch concert, waarmee The Cure bewees dat ze de tand des tijds nog steeds doorstaan. Zelfs al lokt de band eerder een publiek van dertigers op zoek naar het ultieme avondje jeugdsentiment.
Dan toch! Boften wij even dat Lenny Kravitz toch nog een gaatje vond in zijn ongetwijfeld drukke agenda. Volledig hersteld van zijn appelflauwte in de Verenigde Staten stond onze ladies man in de knusse gezelligheid van de AB te rocken. Playing in your living room noemde hij het zelf.
En of het gezellig was in die ruime woonkamer! Len had er van meet af aan zin in. Met een grote grijns plugde hij zijn retrogitaar in een vintage versterker en trapte hij zijn feestje en dat van zijn jarige stergitarist Craig Ross op gang. Opener en nieuw nummer Bring It On liet al meteen de eerste metalsolo horen. Hoewel nog een beetje aarzelend, bleek het de aanzet tot heel wat lekkers.
De Queens plukten gretig uit hun vijf studio-albums, maar de nadruk lag vooral op Songs for the Deaf en Era Vulgaris. Feel Good Hit of the Summer trapte het feestje echt in gang, en de stottertruuk met c-c-c-c-c-cocaine werkte nog even goed als in The Whos My Generation. Het publiek kreeg nog verschroeiende versies voorgeschoteld van Misfit Love, Little Sister (die koebel!), Sick, Sick, Sick en No One Knows, en reageerde steeds uitzinniger op al dat lekkers. Een crowdsurfer ontsnapte aan het alziend oog van de security en raakte tot op het podium. Hij liep in een boog om de band heen en dook meteen terug de massa in, maar het was voldoende om de welgemeende felicitaties van de queen mother in ontvangst te mogen nemen. Homme heeft gelijk: rock-n-roll draait niet om veiligheid, maar om attitude en spelplezier, zelfs met een erbarmelijk geluid. Voorwaar de woorden van een groot filosoof.
Setlist:
You Think I Ain't Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire
Air Traffic zette er meteen daarop de beuk in met Take Your hands Of Me en liet ons kennismaken met hun typische handelsmerk: een dominante piano, de wel heel herkenbare falsettostem van Chris Wall en de potente rocksound die Jim Maddock (bass) en David Jordan (drums) uit hun respectievelijke instrumenten puren. Ze speelden snel, jachtig, soms ietwat rommelig (zeker tot single Just Abuse Me) maar gelukkig counterden ze deze nonchalance met een onverdroten enthousiasme.
Air Traffic zette er meteen daarop de beuk in met Take Your hands Of Me en liet ons kennismaken met hun typische handelsmerk: een dominante piano, de wel heel herkenbare falsettostem van Chris Wall en de potente rocksound die Jim Maddock (bass) en David Jordan (drums) uit hun respectievelijke instrumenten puren. Ze speelden snel, jachtig, soms ietwat rommelig (zeker tot single Just Abuse Me) maar gelukkig counterden ze deze nonchalance met een onverdroten enthousiasme.
Op zich verschilde deze set niet zozeer van hun doortocht in oktober vorig jaar; kan ook moeilijk met maar één plaat onder de arm. Zoals al vaker aangehaald, kon je ook deze keer niet onderuit aan de hoorbare invloeden van Air Traffics grote voorbeelden. Keane, als vergelijkbare groep die zowat in elk nummer een piano gebruikt en een hoog zingende zanger in zn rangen telt. Zelf hoorden we echter ook The Beatles in het eerste intiemere nummer van de avond, I Cant Understand. Gloednieuwe song Cut My Heart In Two zweemde dan weer wat naar Muse, de My Space-weggever Come On refereerde aan Coldplay.
De zaal lustte er pap van en Chris Wall vond ons alleen al daarom amazing. Tijdens het slotnummer Charlotte sprong hij de zaal in en een oorverdovend gekrijs om meer was zijn deel. Hij nestelde zich helemaal alleen aan zijn piano voor bisnummer annex aansteker-moment Empty Space. De volledige band werd erbij gehaald voor hun grootste succes tot nu toe, Shooting Star en leverde daarmee de gedroomde afsluiter voor het perfecte popconcert!
Samen met leden van de originele Mink DeVille Band en enkele jongere muzikanten kwam hij officieel zijn nieuwe CD Pistola voorstellen. We kregen er uiteindelijk maar twee (mindere !) nummers uit te horen; opnieuw het bewijs dat een artiest niet altijd de beste beoordelaar van zijn eigen werk is.
Voor de rest hoor je ons helemaal niet klagen. Willy was opnieuw helemaal bij de pinken. Hij bestrijdt zijn diabetes al enkele jaren door middel van het overmatig consumeren van een - niet nader genoemd - energiedrankje en dat gaf de man inderdaad vleugels. Hij zong dit maal zeer krachtig, blies als een tornado door zijn mondharmonica en martelde zijn gitaren alsof het nog steeds 1982 was. Spanish stroll, Chieva, Heart and soul, Savoir faire, Caddilac walk of Demasiado Corazon klonken even fris als toen ze voor de eerste keer FM-band teisterden. De terugkeer van parels als Venus of avenue D, Italian Shoes of White Trash Girl in de set, was een verademing voor de vele aanwezige ouwere jongeren. Hij had geen zin om in te gaan op de vele verzoeknummers: een vraag naar I must be Dreaming werd gecounterd met dit optreden lijkt me anders wel realistisch genoeg en liet ons uiteindelijk achter met een bloedstollende versie van Let it be me. Eén pianist, Willy en zijn eeuwige sigaret: meer heb je niet nodig om een uitverkochte AB muisstil te krijgen. Vernieuwend is hij al lang niet meer, maar zolang hij koppig zijn zin blijft doen, zullen we hem ongetwijfeld blijven volgen.
Sex Pistols zijn de belangrijkste punkgroep ooit, en één van de meest invloedrijke bands uit de muziekgeschiedenis. Vorig jaar werd het legendarische debuutalbum 'Never Mind The Bollocks, Here's...' dertig jaar na datum opnieuw uitgebracht, en speelden de vier originele leden (Johnny Rotten, Steve Jones, Paul Cook en Glen Matlock) enkele reünieshows. De respons was zo overweldigend, dat beslist werd om deze zomer een aantal festivals te doen, o.m. als headliner op het Isle Of Wight (naast The Police en Kaiser Chiefs). Lemmy van Motorhead in UK magazine MOJO (januari 2008): "The best thing all year was a Sex Pistols gig at the Roxy on Sunset Boulevard in LA in October. They were fucking excellent. (...) And it had nothing to do with nostalgia; if they had been a brand new band, I'd have said they were great too. Everything they did just worked ... Anarchy, Holdidays In The Sun, everything, just really really good... En wie zijn wij om Lemmy tegen te spreken!? Afspraak op zaterdag 2 augustus 2008 voor een exclusieve Belgische festivalshow. De voorverkoop voor deze festivaldag start nu. Tickets in vvk kosten 25 euro (excl reservatiekosten) en kunnen besteld worden via www.lokersefeesten.be (ga naar 'Tickets').
Jan De Wilde hier in aktie samen met Sarah Bettens .Het nummer de aarde gewoon prachtig gebracht!!!!!! De Jean weer te nerveus bijna geen stem kortom je was weer fantastisch !!!!!!! Voor sfeerbeelden klikt je maar nee geen dank!!
Het is toch opvallend dat Gabriel Rios er na al die doortochten nog steeds niet in slaagt om zijn publiek te ontdooien. Integendeel, op een paar halfslachtige pogingen na, laat hij zowat alle interactie achterwege. Gelukkig zat de show zelf strak in elkaar. Weinig spektakel op de lichtshow na misschien, maar met een heel hecht spelende band en sterke songs zoals The Boy Outside, Dinks Song, Baby Lone Star en Im Gonna Die Tonight.
Om het even samen te vatten: Gabriel Rios gaf in Vorst een aardig concert, zeker qua songs en de manier waarop ze werden gespeeld. Maar er zat veel meer in. Want hoeveel keer heb je de kans om voor zoveel volk te concerteren? En moet je dan eens niet wat meer spektakel brengen ? After all, no business like showbusiness
the police live @sportpaleis antwerpen tw classic 2008
The Police, The Scabs en Iggy & The Stooges op TW Classic 2008. U koopt geenszins een kat in een zak, want dit tijdloze lentefestival pakt op 7 juni uit met een stel ronkende namen. Headliner is The Police, het strakste rocktrio van de planeet in de categorie 50+ (al laten ze heel wat jonge snaken ook een poepje ruiken). Wie hen onlangs in Antwerpen miste, heeft geen excuses meer om deze historische reünie nog een keer te laten schieten. Ook nog even strak in het vel als veertig jaar geleden: Iggy en zijn Stooges. De leguaan rockt nog altijd even fel als in zijn begindagen. Wie hen vorig jaar op Pukkelpop zag, bekomt nog van hun aardverschuivende kracht en tomeloze energie. Prijken ook op de affiche van TW Classic: de lokale helden van The Scabs. Swinnen & co speelden in lang vervlogen tijden (1982 en 1983) op TW en beleefden onlangs hun live comeback door met hun klassieker Royalty in exile de AB drie avonden opeen plat te spelen. The Police, The Scabs en Iggy & The Stooges: drie tijdloze acts die bewijzen dat (bijna) pensioengerechtigde mannen nog een flink potje kunnen rocken. En het mooie is: er staat ons nog veel fraais te wachten, want de affiche is nog lang niet compleet! U leest het uiteraard hier als er nieuwe namen worden bekendgemaakt.
Er passeerden veel nummers uit zijn laatste plaat Magic die live nog aan kracht wonnen. Zo begon Gypsy Biker akoestisch maar transformeerde zich na een strofe in een potige rocksong waarin Bruce en Steve zowaar een gitaarduel uitvochten. Magic was een gitzwart rustpunt voor akoestische gitaren, een viool en twee stemmen. Het vrolijke Girls in their Summer Clothes deed ons al halsreikend uitkijken naar het Boudewijnstadium in de zomer. Maar hoe mooi het recent werk ook moge zijn, het is vooral bij de oudere nummers dat de zaal helemaal ontplofte. Reason to believe was voor de gelegenheid herwerkt tot een delta-blues nummer dat langzaam maar zeker overging in een ZZ Top Boogie. Zelden hebben we iemand zo gepassioneerd door een mondharmonicamicrofoon zien spelen, rochelen en brullen. Het duo Because the Night en She's the one was groots maar werd door zijn eenvoudig arrangement en massale samenzang overtroffen door The River. Tijdens de bissen kwam de kerstman even op bezoek, floepten de lichten aan tijdens Born to run en Tenth Avenue Freeze-out om net op tijd te doven voor Dancing in the dark. Een truc van de foor, maar die blijft werken.
Setlist
Radio Nowhere
No Surrender
Lonesome Day
Gypsy Biker
Magic
Reason to Believe
Because the Night
She's the One
Livin' in the Future
The Promised Land
Waitin' on a Sunny Day
The River
Working on the Highway
Devil's Arcade
The Rising
Last to Die >
Long Walk Home
Badlands
-------------------------------
Girls in Their Summer Clothes
Santa Claus is Comin' to Town
Born to Run
Tenth Avenue Freeze-out
Dancing in the Dark
-------------------------
American Land
voor sfeerbeelden enjoy !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Amy, opnieuw in een zeer klein jurkje en imposant beehive-kapsel was het grootste deel van het optreden bezig om haar borsten en kapsel op de juiste plaats te houden. Ook haar neus en de onderkant van haar jurk werden te pas en te onpas door haar beroerd. Ze leek afwezig en werkte haar set aanvankelijk vlak en routineus af. Ze speelde geregeld op een witte gitaar en leek verbaasd dat er effectief geluid uit kwam. Telkens ze haar gitaar afdeed, schrok ze wanneer een roadie haar gitaar wou aannemen. Vanaf Cupid en Back to Black kwam er verbetering en in die zeldzame momenten dat ze zich echt gaf, kregen we een glimp van haar talent te zien. Na amper 55 minuten verliet ze voor de eerste keer onverwacht het podium. De groep stelde zichzelf dan maar voor (één solo elk). Samen eindigden ze in schoonheid met het onvolprezen Me & Mr Jones en het profetische Rehab. Tijdens de korte bisronde herbeleefde ze Love is a losing game op magistrale wijze en gaf aldus alle critici lik op stuk. In schoolmiddens zou men op het rapport het volgende kalken: "uw dochter kan beter!". In het geval van Amy hoop ik dat ze deze fase mag overleven en zich Faithfull-gewijs (desnoods negen keer) herpakt.
