Waar pak je nog mee uit nadat iedereen eerder dit jaar het kinderkoor al heeft gezien tijdens een van de zaaloptredens of op Werchter? De Jeugd van Tegenwoordig hebben ze vorige week al op het podium van de Amsterdamse Paradiso gehaald. Er bleef dus weinig meer over dan de muziek voor zich te laten spreken in Vorst Nationaal. dEUS focuste volledig op de songs: een zeer sobere belichting, veel hard stroboscooplicht en geen franjes. Decor? Projecties? Allemaal overbodig, want die leiden de aandacht af van de muziek. Zelfs de fysieke speelruimte werd bewust klein gehouden. Weinig indrukwekkend misschien, maar zo wisten Tom Barman en de zijnen de bunker van Vorst te herleiden tot een intieme club.
Negen maanden intensief toeren hebben dEUS gekneed tot een geoliede machine die strakker en efficiënter dan ooit speelt. Barman leidt de boel nog altijd als een verlicht despoot, maar de andere bandleden weten ondertussen precies hoe groot hun vrijheid is. Zo kan Klaas Janszoons naar believen de gaten inkleuren die Mauro Pawlowski met zijn subtiele gitaarsppel creëert. En wat gezegd van Stéphane Misseghers? Een drummer als een metronoom, die ook nog eens net zoals Alan Gevaert - gezegend is met een uitstekende stem.
De zaal bereikt een eerste hoogtepunt met een snoeihard en funky as hell Fell Of The Floor, Man. Daarna speelde de groep wel op niveau, maar het was vooral de tweede helft van de show die echt indruk maakte. Het mag dan de vierde keer dit jaar geweest zijn dat de we de overgang van Nothing Really Ends naar Bad Timing meemaakten, maar het blijft een geniale vondst. If You Dont Get What You Want werd op onnavolgbare wijze neergezet: garagerock op het scherpst van de snee. Het orgelpunt van de set was verrassend genoeg niet Suds & Soda, maar Instant Street. De zinderende finale van dat nummer is sowieso altijd een publieklieveling, maar dEUS speelde het zo strak, snel en luid dat ze zelf al leken te beseffen dat ze dat moeilijk nog konden overtreffen.
De grote verrassing van het optreden in Vorst zat m dus in de setlist: Suds & Soda werd niet opgespaard tot allerlaatste song, maar sloot deze keer de reguliere eerste speeltijd af. Verder werd het bijna vijftien jaar oude Morticiachair nog eens van onder het stof gehaald. In de eerste bisronde gooide dEUS er nog de prachtige pop van Little Arithmetics bovenop, gevolgd door het grillige en complexe Oh Your God.
Morgen spelen ze in Vorst de allerlaatste show uit de Vantage Point toernee. We hoorden Barman gisteren nog verkondigen dat hij een detoxkuur in Italië wel zag zitten. Het is hem van harte gegund.
Modfather Paul Weller heeft schijnbaar nooit moeite moeten doen om het eeuwige vuur in hem brandende te houden. Na meer dan dertig jaar in het vak staat hij nog steeds hongerig op het podium. Met 22 Dreams bracht hij deze zomer een zeer gevarieerde cd uit. Zijn passage in Brussel stond vooral in het teken van die sterke plaat. We kregen maar liefst 10 sneden uit zijn laatste worp voorgeschoteld en die gaven een staalkaart van datgene waarmee de man doorheen zijn hele carrière mee bezig geweest is (denk aan Engelse folk, forse gitaarrock en soulvolle ballades). Ze werden gebracht door een steeds jonger lijkende Weller en een aantal piekfijn uitgedoste klasbakken (waaronder Steve Cradock van The Ocean Colour Scene in een smetteloos pak). Van The Style Council had geen enkel nummer de setlist gehaald maar gelukkig beschikken nieuwe nummers als Have you made up your mind of Empty Ring over dezelfde positieve vibe.
De vele genres vloeiden dankzij de onfeilbare Weller-touch naadloos in elkaar over. Schaamteloze liefdesboodschappen werden afgewisseld met feilloze beschrijvingen over de aloude pijn van het zijn. De branie, passie en honger zijn al die jaren intact gebleven. Moge hij eeuwig de kaars brandende houden!
Coldplay vindt zichzelf opnieuw uit. Dat was het eerste wat we te horen kregen over Viva La Vida Or Death And All His Friends, het nieuwe album van het Londense viertal. Dat doen 'grote bands' -waar Coldplay intussen bij hoort- nu éénmaal. Om dan enkele albums later terug te keren naar hun roots. Maar toen we Viva La Vida dan eindelijk te horen kregen vonden we het nogal meevallen met die metamorfose. Ja, Viva La Vida klinkt zonder twijfel een stuk gevarieerder en frisser (met dank aan producer Brian Eno en opnameuitstapjes naar onder meer Barcelona) dan voorganger X&Y maar aan hun handelsmerk, sterke songs met grootse melodiëen en een twist, raakte Coldplay gelukkig niet.
Coldplay sloot in Antwerpen het Europese luik van hun "Viva La Vida"-tournee af en dat was er aan te merken. En dat bedoelen we voor een keer positief. Want we zagen een perfect op elkaar ingespeelde groep aan het werk die er duidelijk zin in had. Colplay laat dan ook weinig aan toeval over, de setlist is -op een paar punten en comma's na- al maanden niet meer gewijzigd. Over de vocale prestaties van Chris Martin -en het geluid in het algemeen- liepen de meningen na afloop uiteen. Ons klonk het echter allemaal perfect in de oren. Over het Nederlands van Martin, die ons feliciteerde met het mooiste woord ter wereld - "ongeloofelijk", waren er al zeker geen klachten.
Met Violet Hill, Clocks en In My Place wist de groep het Sportpaleis meteen op de juiste temperatuur te brengen. Maar na Speed of Sound werd het pas echt interessant met geweldige versies van Cemeteries Of London, Chinese Sleep Chant en 42, allemaal uit het nieuwe album.
Vanop een klein podium midden in de zaal serveerde het viertal ons technoversies (nu, ja) van God Put A Smile Upon Your Face en Talk. Leuk, maar niet meer dan een tussendoortje. Net zoals het instrumentale pianoliedje Postcards From Far Away. Het was wel de perfecte intro voor hét hoogtepunt van de avond, Viva La Vida. Het uitzinnige publiek zong het woord voor woord mee, alsof het nummer al jaren meegaat.
Na Lost! verdween de groep in de catacomben van het Sportpaleis om even later terug op te duiken in de tribunes voor een akoestisch intermezzo. Na The Scientist mocht drummer Will Champion, het fijnste exportproduct van Southampton -dixit Martin, achter de microfoon plaatsnemen voor Death Will Never Conquer.
Met Politik zette de groep de eindspurt in. Tijdens een mooi Lovers in Japan werden duizenden fluorescerende vlindertjes over ons uit gestrooid. Over de aankleding van de show gesproken, die was hightech maar toch sober. Gigantische gloeilampen deden dienst als videoschermen, lasers schoten heen en weer in alle kleuren van de regenboog.
Tijdens de bisronde had Coldplay nog een verrassing voor ons in petto: Glass of Water, een nagelnieuw nummer ("We hebben het pas vandaag afgewerkt", aldus Martin) dat binnenkort op de EP Prospekt's March verschijnt. Ook voorprogramma Albert Hammond, Jr. (The Strokes) mocht mee op het podium. Yellow was de perfecte afsluiter van een al bijna even perfect concert.
Over de passage van de Sex Pistols in Lokeren zijn de meningen verdeeld. In 1996 kwamen ze voor de eerste keer opnieuw bijeen en deden tijdens de Filthy Lucre Tour ook Beach Rock aan. Toen zagen we een Johnny Rotten aan het werk die constant de confrontatie met het publiek aanging en wanneer het te heet werd (modder en bekers bier gingen zijn richting uit) tussentijds het podium verliet. Nu kwam hij in de gedaante van de Robbie Williams van de punk en zou hij zich de hele tijd voor zijn publiek blijven uitsloven. Gekleed in een bespottelijk camouflagepak, zong hij de songs met verve en strooide tussen ieder nummer wat onschuldige nonsens de wereld in (Wil je mijn tieten zien gevolgd door het tonen van zijn forse torso). De groep klonk zeer hecht en leek rechtstreeks van een zuiders strand geplukt. Hoe kan je anders de bermudas verklaren?
Ze begonnen hun set met een strak gespeelde Pretty Vacant. Johnny veranderde halverwege het nummer we dont care in we do care en sprak na het eerste nummer zijn appreciatie voor het Belgische publiek uit. Hij was gekomen om ons te entertainen en hield woord. Geen agressie maar enkel sussende woorden ten opzichte van zijn fans (Zijn jullie al naar huis? 'Wees niet verlegen of Johnny is je vriend en de politici zijn de vijand). Naast de gekende krakers passeerden ook enkele opmerkelijke covers (No Fun, (Im not your) Steppin Stone en Roadrunner). Tijdens Baghdad was a blast (een herwerking van Belsen was a gas) liet hij het publiek luidkeels Allah be praised scanderen. Je zag een groot deel van het publiek vertwijfeld om zich heen kijken. Hiermee gaf Lydon aan dat hij ook met schijnbaar onschuldig entertainment in staat is om controverse te zaaien. Even later vroeg hij of we eventjes met de jongens wilden meezingen en liet hij ons luidkeels meebrullen met God Save the Queen, EMI of Anarchy in the U.K. (tijdens de bissen, een concept dat ze vroeger altijd afzworen). Enkele dagen nadien verschijnt op hun officiële website: What makes Belgium great? The people. Great gig, great crowd. Thank you for your active participation. RESPECT RESPECT RESPECT. Punk is officieel dood.
Voor mij één van de beste festivals dit jaar rock Zottegem, Joe Jackson Groot,Blondie kippevel !!!!!!!!!!!! plus nieuw grote videoschermen aan beide kanten Foto's en filmpjes soon on line Kurtje bedankt voor de toffe ontvangst !!!!!!!!!
Voila de data's staan vast beide organisators van zowel rock Zottegem als de Lokerse feesten komen op 6 juli naar format c op topradio tussen 20 en 22uur.Wij hebben al onze backstage kaart ,Jij niet ?????? Bye the way topradio is vanaf 1 juli te beluisteren via digitale tv van telenet. Greetzzzzzzzzzzzzzzz Danny
Jeugdsentiment TW Classic drijft erop, Werchter Boutique en The Proms gaan nog een stapje verder. Waarom zouden wij er dan onze neus voor ophalen en de aftap van het Europese luik van Duran Durans Red Carpet Massacre World Tour aan ons laten voorbijgaan? Jeugdsentiment bood immers de echte meerwaarde van dit concert. In een haast originele bezetting scoorde Duran Duran vooral met de oude hits, naar de songs van Red Carpet Massacre keek blijkbaar niemand echt uit. Timabaland en Timberlake ten spijt.
organisator's rock zottegem en lokerse feesten soon live in format c
Oef veel moeite gekost,maar heel binnenkort komen beide organisator's van zowel rock zottegem als de lokerse feesten naar format c voor een babbel .op rock zottegem staan op de affiche ondermeer flogging molly,motorhead,arsenal,zita swoon,gabriel rios,Joe jackson,blondie.op de lokerse feesten oa the sex pistols,sinead o'connor,Status Quo,Sonic Youth,Buffalo Tom,Alanis Morissette. Van alanis hebben we sfeerbeelden gemaakt vanop pinkpop in landgraaf zie onderaan. voor meer info www.rock-zottegem.be en www.lokersefeesten.be
De datums komen soon op deze site of luisteren naar FORMAT C
Neubauten verwacht je geen bedachtzame, gemoedelijk kabbelende set. Het sextet verdiende immers zijn sporen door op stalen buizen te slaan en die met slijpschijven duchtig aan te pakken. Blixa Bargeld, 'main man' van het ensemble, ontpopte zich trouwens tot een uiterst aimabel gastheer en ceremoniemeester, met de juiste toets hier en de correcte kwinkslag daar. We hebben de man nog anders meegemaakt. Maar goed, the times, they are a-changing en dat zag je ook aan de zaal. Veel oudere jongeren, zich al dan niet vastklampend aan hun zwarte garderobe, stonden op Einstürzende Neubauten te kijken zonder er op te reageren. Het decor van de Neubauten zo weggelopen uit een film van Fritz Lang gaf meer respons op de muziek dan het publiek.
Wij nemen dan ook aan dat er dit keer géén live-album in de AB werd opgenomen (zie 9-15-2000, Brussels) voor deze Alles Wieder Offen-toer. Uit die recentste plaat hoorden we zo goed als alles: Nagorny Karabach, Let's Do It a Dada, Weil Weil Weil, Susej, Ich Warte, Nummers die, zoals al aangehaald, nergens echt bij de keel grepen, zelfs al bouwden ze zoals in Lets Do It a Dada voort op een op een buis gemept primair ritme.
Bargeld en co speelden evenmin veel ouder werk, laat staan klassiekers à la Tanz Debil, Yü-Gung, We vingen wel Dead Friends, Heaven Is of Honey of Sabrina op, maar ook daar werd de zaal niet wild van. De beperkte stem van Bargeld sleepte je niet mee, laat staan dat de band ons tot een gooi dan je armen in de lucht credo kon verleiden.
Ondanks de lauwe reacties kon er toch nog een bis vanaf, waarin de band een aardig experimentje opvoerde. Met lukraak gekozen steekkaartjes kreeg elke Neubaut een paar opdrachten in een song. Met een maf soort improvisatie als resultaat en met een woordje uitleg achteraf over wat ieders opdracht nu precies inhield. De tweede bis hield dixit Bargeld een Duite schlager in een parallel universum in. Het bleek Ich Hatte Ein Wort. Met Youme & Meyou konden we dan naar huis, of beter gezegd: naar de verlengingen van Chelsea vs Man U ! Waar we dan toch nog wat opwinding beleefden
Nick Cave & The Bad Seeds â 01/05/08 - Vorst Nationaal
Toen we tijdens de verschroeiende openingsbom Night of the Lotus Eaters zagen dat er op het podium drie slagwerkhoekjes - maar geen vleugelpiano - te bespeuren viel, wisten we al hoe laat het was. Nick Cave en zijn zes gezanten van de hel sprongen hongerig op de nieuwe songs en lasten slechts zeer zelden een adempauze in. Wanneer sporadisch de akoestische gitaar omgord werd, was zelfs dat geen aanduiding dat er een ballade zou volgen.
Aanvankelijk leek Cave het echt te menen. Oudere strijdliederen als Tupelo en Red Right Hand klonken even doorleefd als We call upon the author. Ouderwetse donderpreken meermaals laten overgaan in heerlijke, ongeforceerde dronkemansfunk: het is niet iedereen gegeven. Helaas passeerden nadien een groot aantal nummers (te) geroutineerd de revue. Deanna en The Ship song waren slechts schimmen van wat ze ooit waren. De man was veel minder op dreef dan bij zijn vorige passages. Het leek alsof een soapacteur ingehuurd was ter vervanging van de gepassioneerde artiest.
Tijdens de bissen wisselde hij zijn eeuwig pak in voor een Grinderman T-shirt. Hij liet nog even zijn tanden zien, maar echt bang werden we niet. Een middelmatige Cave mag dan nog meer dan de moeite zijn, op deze historische dag (1 mei viel voor één keer samen met Rerum Novarum) hadden we stiekem op meer gehoopt. Het feit dat we ons de volgende dag vooral Into my arms herinnerden, bewijst dat de man zijn zachte ik nooit (meer) mag verloochenen.
Na wat livesets gedaan te hebben in format c ,is het binnenkort de beurt aan Tristand, Zie onderaan voor clip.ook voor een babbel de organisator van rock Zottegem en Lokerse feesten. Voor datums ??? Binnenkort op deze site Greetzzzz !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Voorlopig staan we in de halve finale van de Champions League, stelde Barman onlangs nog. En dat lokt natuurlijk volk. Veel volk. Tijdens het voorprogramma door onze jonge helden van The Black Box Revelation hadden we al het gevoel dat de Melkweg (ongeveer half zo groot als de AB) boven zijn maximumcapaciteit zat. Wanneer dEUS klokslag halftien op het podium verscheen, was de zaal letterlijk tot de nok gevuld. Nu, de Nederlanders zijn zo groot uitgevallen dat ons zicht het eerste kwartier beperkt bleef tot Mauro Pavlowskis baard. Niet erg, want wij waren vooral benieuwd naar hoe het nieuwe album Vantage Point live zou klinken. Met liefst vier van de eerste zes nummers werden we op onze wenken bediend. When She Goes Down bleek live een even sterke opener als op plaat, en Favorite Game klonk als een instant klassieker. Over The Architect (een ode aan Richard Buckminster Fuller, Amerikaans architect én uitvinder van de mobilhome!) hebben we onze mening moeten herzien: het is nog steeds niet onze favoriete eerste single, maar live is het een funky brok. Stephane Misseghers is dan weer een waardig vervanger voor Karin Dreijer Andersson van The Knife als tweede stem in Slow, een van de toppers op de nieuwe plaat. Nog voor die officieel uit is, zijn de nieuwe nummers al geëvolueerd. dEUS heeft in deze bezetting meer dan 150 optredens gespeeld, en dat voel je. Het trio Pavlowski-Gevaert-Misseghers voegde, nog meer dan op de vorige tour, een 'je ne sais pas quoi' toe aan de set. Dat gaf het oudere materiaal een frisse vitaliteit mee en het nieuwe een doorleefd gevoel.
Verder weinig verrassingen in de set; de groep groeide gestaag naar een verschroeiend Bad Timing en een zinderend Instant Street. Dat was pas de opwarming, luidde de laconieke commentaar van Barman. Smokers Reflect, de perfecte synthese van de nieuwe sound, paste netjes tussen What We Talk About en Roses in. Le nouveau dEUS est arrivé: geen onderhuidse spanningen meer op het podium, en zelfs de typische dubbele microfoon is verdwenen. In plaats daarvan een relaxte podiumprésence en bakken spelplezier. De halve finale van de Champions League? Als dEUS zich niet meer op de transfertmarkt waagt, neemt de groep binnenkort de beker met de grote oren mee naar huis.
Het vijftal gebruikte de podiumruimte alsof ze voor een weide van 60.000 mensen stonden, met alle grote bewegingen van dien: een gigantisch drumstel, een felle lichtshow, gitaarsolos op de monitoren en heel veel pose. Dat alles zorgde voor een potsierlijke vertoning, maar tegelijk werkte het bijzonder aanstekelijk. Slash moest maar even op een monitor gaan staan of de hele zaal stak zijn rock-n-roll hand in de lucht. Op McKagan en übergitarist Slash viel dan ook weinig af te dingen. Beiden waren op hun best tijdens stevigere nummers zoals Big Machine, Fall To Pieces en American Man, maar ze slaagden er zelfs in om het akoestische Patience (mét Slash op een double neck gitaar) niet helemaal cheesy te laten klinken. Alleen Weiland maakte geen sterke beurt. Hij waagde het om aan te treden in een débardeur die je normaal vooral in discotheek Kokoriko te Zomergem kan bewonderen en duwde bij momenten ook zo hard op zijn stem dat hij vocaal door het ijs dreigde te zakken.
organisatoren van Werchter Boutique op 13 juli in Werchter hebben de Nederlandse rockdiva Anouk toegevoegd aan de affiche. De Haagse krijgt een plaats op het hoofdpodium naast Doe Maar, Santana, Crowded House en Tokio Hotel. In de pyramid marquee staan tot dusver al James Blunt en Mick Hucknall (ex-Simply Red) geprogrammeerd.
Werchter Boutique is een nieuw festival naast Rock Werchter en TW Classic. Het richt zich tot "levensgenietende popliefhebbers die hun hobby willen delen met hun kroost en jonge melomanen die hun ouders willen verrassen". Een kaartje in voorverkoop kost 65 euro. Kinderen tussen de 3 en 12 jaar betalen 20 euro.hieronder een beeldfragment van het concert in het sportpaleis.enjoy
Zichzelf had The Cure meer dan een halfuurtje toebedeeld. In een 35 (!) songs lange marathonshow werd zowel de occasionele concertganger als de rabiate Cure-fan netjes bediend: van de obligate hits tot obscure albumtracks en zelfs een drietal nieuwe nummers (waarvan we vooral het ingetogen A Boy I Never Knew onthouden). Meer dan die muziek en dat beetje weemoed in de stem (Lovesong!), had Robert Smith niet nodig om het Sportpaleis een avond lang te boeien. Een sober maar mooi aangekleed podium en een groep in beperkte en tamelijk originele bezetting (inclusief gitarist van het allereerste uur - en in het gewone leven ook Smiths schoonbroer - Porl"Hellraiser"Thompson) gaf het optreden een just like the old days cachet. Aan het speelplezier dat van de bandleden afdroop, zag je dat ze het zelf ook zo aanvoelden. Vandaar ook dat Smith en co. na de absolute parel Disintegration nog drie dwarse bisrondes ten beste gaven. De eerste werd volledig geplukt uit Seventeen Seconds, voor veel fans het ultieme album van The Cure, de tweede greep terug naar de naiëve punkwave waarmee ze eind jaren zeventig hun carrière startten om te eindigen met de bijna-pop van Close To Me en Why Can't I Be You?. Net toen de vaart een beetje uit het optreden dreigde te verdwijnen, slofte Robert Smith voorgoed het podium af. We hadden heimelijk nog gehoopt dat de band nog één keertje zou terugkeren om zoals twee dagen eerder in Parijs af te sluiten met Faith, sinds 1989 niet meer gespeeld in België. Helaas! Maar zo gulzig hadden we misschien niet mogen zijn na een fantastisch concert, waarmee The Cure bewees dat ze de tand des tijds nog steeds doorstaan. Zelfs al lokt de band eerder een publiek van dertigers op zoek naar het ultieme avondje jeugdsentiment.
Dan toch! Boften wij even dat Lenny Kravitz toch nog een gaatje vond in zijn ongetwijfeld drukke agenda. Volledig hersteld van zijn appelflauwte in de Verenigde Staten stond onze ladies man in de knusse gezelligheid van de AB te rocken. Playing in your living room noemde hij het zelf.
En of het gezellig was in die ruime woonkamer! Len had er van meet af aan zin in. Met een grote grijns plugde hij zijn retrogitaar in een vintage versterker en trapte hij zijn feestje en dat van zijn jarige stergitarist Craig Ross op gang. Opener en nieuw nummer Bring It On liet al meteen de eerste metalsolo horen. Hoewel nog een beetje aarzelend, bleek het de aanzet tot heel wat lekkers.
De Queens plukten gretig uit hun vijf studio-albums, maar de nadruk lag vooral op Songs for the Deaf en Era Vulgaris. Feel Good Hit of the Summer trapte het feestje echt in gang, en de stottertruuk met c-c-c-c-c-cocaine werkte nog even goed als in The Whos My Generation. Het publiek kreeg nog verschroeiende versies voorgeschoteld van Misfit Love, Little Sister (die koebel!), Sick, Sick, Sick en No One Knows, en reageerde steeds uitzinniger op al dat lekkers. Een crowdsurfer ontsnapte aan het alziend oog van de security en raakte tot op het podium. Hij liep in een boog om de band heen en dook meteen terug de massa in, maar het was voldoende om de welgemeende felicitaties van de queen mother in ontvangst te mogen nemen. Homme heeft gelijk: rock-n-roll draait niet om veiligheid, maar om attitude en spelplezier, zelfs met een erbarmelijk geluid. Voorwaar de woorden van een groot filosoof.
Setlist:
You Think I Ain't Worth A Dollar, But I Feel Like A Millionaire
Air Traffic zette er meteen daarop de beuk in met Take Your hands Of Me en liet ons kennismaken met hun typische handelsmerk: een dominante piano, de wel heel herkenbare falsettostem van Chris Wall en de potente rocksound die Jim Maddock (bass) en David Jordan (drums) uit hun respectievelijke instrumenten puren. Ze speelden snel, jachtig, soms ietwat rommelig (zeker tot single Just Abuse Me) maar gelukkig counterden ze deze nonchalance met een onverdroten enthousiasme.
Air Traffic zette er meteen daarop de beuk in met Take Your hands Of Me en liet ons kennismaken met hun typische handelsmerk: een dominante piano, de wel heel herkenbare falsettostem van Chris Wall en de potente rocksound die Jim Maddock (bass) en David Jordan (drums) uit hun respectievelijke instrumenten puren. Ze speelden snel, jachtig, soms ietwat rommelig (zeker tot single Just Abuse Me) maar gelukkig counterden ze deze nonchalance met een onverdroten enthousiasme.
Op zich verschilde deze set niet zozeer van hun doortocht in oktober vorig jaar; kan ook moeilijk met maar één plaat onder de arm. Zoals al vaker aangehaald, kon je ook deze keer niet onderuit aan de hoorbare invloeden van Air Traffics grote voorbeelden. Keane, als vergelijkbare groep die zowat in elk nummer een piano gebruikt en een hoog zingende zanger in zn rangen telt. Zelf hoorden we echter ook The Beatles in het eerste intiemere nummer van de avond, I Cant Understand. Gloednieuwe song Cut My Heart In Two zweemde dan weer wat naar Muse, de My Space-weggever Come On refereerde aan Coldplay.
De zaal lustte er pap van en Chris Wall vond ons alleen al daarom amazing. Tijdens het slotnummer Charlotte sprong hij de zaal in en een oorverdovend gekrijs om meer was zijn deel. Hij nestelde zich helemaal alleen aan zijn piano voor bisnummer annex aansteker-moment Empty Space. De volledige band werd erbij gehaald voor hun grootste succes tot nu toe, Shooting Star en leverde daarmee de gedroomde afsluiter voor het perfecte popconcert!
Samen met leden van de originele Mink DeVille Band en enkele jongere muzikanten kwam hij officieel zijn nieuwe CD Pistola voorstellen. We kregen er uiteindelijk maar twee (mindere !) nummers uit te horen; opnieuw het bewijs dat een artiest niet altijd de beste beoordelaar van zijn eigen werk is.
Voor de rest hoor je ons helemaal niet klagen. Willy was opnieuw helemaal bij de pinken. Hij bestrijdt zijn diabetes al enkele jaren door middel van het overmatig consumeren van een - niet nader genoemd - energiedrankje en dat gaf de man inderdaad vleugels. Hij zong dit maal zeer krachtig, blies als een tornado door zijn mondharmonica en martelde zijn gitaren alsof het nog steeds 1982 was. Spanish stroll, Chieva, Heart and soul, Savoir faire, Caddilac walk of Demasiado Corazon klonken even fris als toen ze voor de eerste keer FM-band teisterden. De terugkeer van parels als Venus of avenue D, Italian Shoes of White Trash Girl in de set, was een verademing voor de vele aanwezige ouwere jongeren. Hij had geen zin om in te gaan op de vele verzoeknummers: een vraag naar I must be Dreaming werd gecounterd met dit optreden lijkt me anders wel realistisch genoeg en liet ons uiteindelijk achter met een bloedstollende versie van Let it be me. Eén pianist, Willy en zijn eeuwige sigaret: meer heb je niet nodig om een uitverkochte AB muisstil te krijgen. Vernieuwend is hij al lang niet meer, maar zolang hij koppig zijn zin blijft doen, zullen we hem ongetwijfeld blijven volgen.
