Er waren eens een koning een koningin en die wilden heel graag kinderen.
De koningin zat er heel vaak aan te denken. Op een winterdag was het zulk
lekker weer dat ze bij het raam had zitten borduren. Plotseling prikte ze met
de naald in haar vinger en er vielen drie druppels bloed in de sneeuw. de
koningin zuchtte: Oh, als ik toch een kindje kreeg met lippen zo rood als dit
bloed, een huid zo wit als de sneeuw en haar zo zwart als ebbenhout.
Enkele maanden later werd de geboorte gevierd van een klein meisje: ze
had lippen zo rood als bloed, een huid zo wit als sneeuw en haar zo zwart
als ebbenhout.
Ze werd Sneeuwwitje genoemd. Helaas stierf de koningin korte tijd later
en de koning hertrouwde met een vrouw die er alleen maar aan dacht dat
ze de allermooiste wilde zijn. Ze bezat een wonderbaarlijke spiegel waaraan
ze dikwijls vroeg: spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de schoonste in 't
hele land?
- O koningin, gij zijt de schoonste in het land.
Waar op een dag zei de spiegel: O koningin, de schoonste hier zult gij,
maar Sneeuwwitje is duizendmaal schoner dan gij!
De koningin schreeuwde van jaloezie en beval een jager Sneeuwwitje mee
naar het bos te nemen en haar te doden.
- Breng mij haar hart als bewijs dat je mijn bevelen inderdaad hebt
opgevolgd.
Toen de jager zijn mes te voorschijn haalde, smeekte Sneeuwwitje hem
haar in leven te laten. Hij was zo ontroerd door zoveel onschuld en
schoonheid dat hij medelijden met haar kreeg en de koningin het hart van
een jonge hinde bracht.
Sneeuwwitje vluchtte het bos in
Ze rende lange tijd voort en zag tenslotte een klein huisje. De tafel was
gedekt, er stonden zeven kleine bordjes en zeven bekertjes en ze at een
hapje van elk bordje en dronk een druppel uit elk van de zeven bekertjes.
Toen ging ze slapen in het grootste van de zeven bedjes.
In dit huisje woonden dwergen, en toen ze van het werk thuiskwamen,
merkten ze dat er iemand hun huisje binnen was gegaan.
- Iemand heeft op mijn stoeltje gezeten. Zei de eerste
- Iemand heeft van mijn bordje gegeten. Zei de tweede
- Bij mij heeft iemand uit mijn bekertje gedronken, zei een derde. Toen ze
Sneeuwwitje in een van de zeven bedjes ontdekten, vonden ze haar zo mooi
dat ze haar niet wakker durfden maken.
De volgende morgen vertelde Sneeuwwitje haar verhaal aan de zeven
dwergen, die haar zeiden dat ze bij hen mocht blijven.
De dwergen gingen naar hun werk en zeiden dat ze voor niemand open
moest doen.
In haar kasteel bleef de boze koningin haar toverspiegel vragen:
- Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste in dit land?
- O koningin, de schoonste hier zijt gij, maar Sneeuwwitje over de bergen,
bij de zeven dwergen, is nog duizend maal schoner dan gij.
Toen verkleedde koningin zich als een lelijke oude vrouw en vertrok naar
het bos, waar ze zonder moeite het huisje van de zeven dwergen vond.
Daar klopte ze op het luik en gaf Sneeuwwitje de mooiste appel uit haar
mand.
Sneeuwwitje nam een hap en viel als dood neer!
Bij hun terugkomst vonden de zeven dwergen Sneeuwwitje languit op de
grond. Ze probeerden haar weer tot leven te wekken, maar ze was echt
dood, omdat ze zo mooi maakten de dwergen een glazen kist voor haar
zodat ze haar altijd konden bewonderen en zetten deze in het bos, waar ze
elke dag om haar gingen huilen.
Er gingen dagen voorbij, en weken en maanden. Sneeuwwitte was nog
steeds even mooi. Een prins die daar langs kwam was zo ontroerd door
zoveel schoonheid dat hij de dwergen smeekte om haar te mogen
meenemen naar zijn kasteel. Zijn dienaren namen de kist op hun schouders,
totdat een van hen struikelde, schoot het stuk vergiftigde appel uit de keel
van Sneeuwwitje ze opende haar ogen en de prins vroeg haar ten huwelijk.
Hij nam haar mee naar zijn kasteel waar hij een schitterend feestmaal gaf
voor hun bruiloft.
En ze leefden nog lang en gelukkig.....
.
