Het stormt. De wind giert door het Honderd Bunderbos.
Poeh zit op een boomstam en luistert naar de wind.
WOEOEH! WOEOESJ!
Ineens steekt Govert zijn kop uit een molshoop.
"Hallo Poeh!" Govert is een mol en woont onder de grond.
"Brr! Wat waait het hard vandaag!" zegt Govert.
"Ik kruip gauw weer onder de grond. Wat ga jij doen?"
"Ik ga mijn vrienden opzoeken," zegt Poeh.
"En dan wens ik ze een fijne dag! Nee, een fijne WAAIDAG!
Dat klinkt leuk!"

Onderweg vliegt Knorretje voorbij.
"Fijne waaidag, Knorretje!" zegt Poeh. "Waar ga je heen?"
"Dat w-weet ik niet," piept Knorretje met een bibberstemmetje.
"Vraag het maar aan de wind. Die is vandaag de baas!"
"Ik houd je wel vast," zegt Poeh.
Hij pakt Knorretjes sjaal.
Maar de sjaal rafelt uit en verandert in een heel lange draad!
Poeh houdt het ene eind vast.
en aan het andere eind zweeft Knorretje.

De wind blaast Knorretje verder.
En Poeh wordt meegetrokken!
Daar glijdt hij langs het huis van Kanga en Roe.
"Wat een mooie vlieger heb jij!" zegt Roe.
"Mag ik ook even vliegeren?"
Poeh kan nog net 'Fijne waaidag'
roepen en dan is hij Kanga's huisje al voorbij.

Even verderop heeft Iejoor net een huis gebouwd.
 "Ziezo", zegt hij. "Mijn huisje staat!"
Maar daar komt Poeh!
Met een klap botst hij tegen Iejoors huisje. En weg is het huis.
"Fijne waaidag, Iejoor!" roept Poeh.
"Bedankt voor je bezoek!" roept Iejoor hem na. "Leuk dat je er was"!

Konijn is aan het werk in zijn tuintje.
Hij trekt wortels uit de grond.
Dat is veel werk, want er groeien veel wortels in zijn tuin.
"Fijne waaidag, Konijn!" klinkt het ineens.
Daar komen Poeh en Knorretje aan!
Poeh sleept met zijn poten dwars door Konijns tuin.
En kijk! De wortels vliegen uit de grond de lucht in!
Konijn vangt ze op in zijn kruiwagen.
"Dank je wel, Poeh!" roept hij.
"Dat scheelt me een heleboel werk!"

Dan blaast de wind ook Poeh de lucht in!
Poeh en Knorretje vliegen recht op Uils boomhuis af.
Uil doet net een dutje in zijn schommelstoel.
BONK! Uil schrikt wakker. Wat was dat voor geluid?
Dan ziet hij het.
"Nee maar!" roept Uil uit.
"Iemand heeft Poeh en Knorretje tegen mijn raam geplakt!"

Uil doet meteen het raam open.
"Kom erin," zegt hij.
De wind blaast Poeh en Knorretje naar binnen.
Ze vliegen door de kamer,
botsen tegen een muur en vallen allebei op een stoel.

"Hee! Kunnen jullie ook vliegen?"
vraagt Uil. "N-nee," zegt Knorretje.
"H-het waait!" Hij is nog steeds een beetje geschrokken.
"Fijne waaidag, Uil," zegt Poeh.

"Ah, waaien! Vroeger waaide het ook vaak,
wisten jullie dat?" zegt Uil.
"Ik herinner me nog goed
dat ik op een dag buitenkwam en dat het toen waaide.
Niet zo hard als nu, maar toch..."
Poeh luistert niet zo goed.
Hij kijkt naar de honingpot op tafel en vraagt:
"Mag ik een hapje honing?"
Op dat moment blaast de wind zo hard,
dat Uils boomhuis begint te wiebelen.
Alle spullen en Knorretje wiebelen mee!
De honingpot vliegt in Poehs armen.
"Mmm," zegt Poeh tevreden.

Hij wil net een hapje nemen,
als Knorretje tegen hem opvliegt.
Dan wordt het stil. De wind gaat liggen.
Poeh, Knorretje en Uil kijken nieuwsgierig naar buiten.
"Iemand heeft mijn boom omgeduwd," zegt Uil verbaasd.
"Heb jij dat gedaan, Poeh?"
"Ikke niet," zegt Poeh. "Was jij het, Knorretje?"
"Ik ook niet," zegt Knor.
"Ik denk dat de wind Uils huis omver heeft geblazen."

Na de waaidag komt een heel stille nacht.
Poeh ligt in bed. Maar hij slaapt niet.
Er klinkt een vreemd geluid. Tik. Tik. Tikketikketik.
"Ben jij dat, Knorretje?" roept Poeh.
Er komt geen antwoord.
Poeh gaat toch maar even kijken.
Er staat niemand voor de deur.
Tikketikketik! klinkt het weer.
Misschien doen woezels wel 'tikketik',
denkt Poeh. Misschien komen ze mijn honing stelen!
Poeh pakt gauw zijn proppenschieter.
Hij hoopt dat woezels daar bang voor zijn.
Wat woezels zijn, weet Poeh niet precies.
Maar hij denkt dat ze heel eng zijn.

Poeh wandelt langs zijn honingpotten.
Van lopen wordt hij moe, dus gaat hij even zitten.
Van het zitten wordt Poeh nog slaperiger.
En zo doezelt de beer toch in slaap.
Hij droomt over woezels en lolliefanten
en andere enge dieren die hij zelf verzint.
Ze eten al zijn honing op! En als ze alles hebben opgepeuzeld,
spuiten ze Poeh ook nog nat.

Dan wordt Poeh wakker. Er drijven twee honingpotten voorbij.
De woezels en lolliefanten zijn weg. Maar Poeh is wel echt nat!

Het heeft de hele nacht geregend. Tikketikketik! deed de regen.
Dat was het geluid dat Poeh hoorde.
Het heeft zo lang geregend, dat het hele Honderd Bunderbos onder water staat.

Ook Knorretjes huisje is overstroomd. En het regent nog steeds!
Knorretjes bed staat niet meer op de grond.
Het drijft! Knorretje wordt er wakker van.
Geschrokken kijkt hij om zich heen.
"Een overstroming!" roept hij.
"En ik ben een klein diertje dat gauw bang is...
Wat moet ik doen? Help!"

Knorretje klimt op een dobberende stoel. Ik moet hozen!
denkt hij. Met een grote lepel schept hij water in een pannetje.
Maar het helpt niet. Zijn huisje staat nog steeds onder water.

Dan peddelt Knorretje naar een vel papier en schrijft: '
Help! Knorretje (ik)'. Knorretje doet het briefje in een fles.
De fles drijft door het raam naar buiten.
Nu maar hopen dat iemand het briefje leest, denkt Knorretje.

Poeh zit hoog in een boom. Daar zit hij lekker droog.
Poeh heeft al zijn honingpotten meegenomen.

Wat nu? denkt Poeh. Hij weet het meteen.
Nu gaat hij zijn honing opeten! Poeh kijkt in een van de potten.
Mmm, daar zit lekker veel honing in!
Poeh tilt de pot naar zijn mond en begint te eten.
Maar het is niet makkelijk om honing te eten op een tak.
Poeh glijdt uit en plonst in het water! Daar dobbert hij weg,
met zijn hoofd in de honingpot.

Het huis van Janneman ligt hoger dan de andere huizen.
Het is het enige huis dat niet onder water staat!
Daarom komen de dieren naar Janneman toe:
Konijn, Teigetje, Iejoor, Uil, Kanga en Roe.

"Kijk eens wat ik gevonden heb!" roept Roe. "Een briefje in een fles!"
Janneman leest het briefje voor: "Help! Knorretje (ik)".
"We moeten Knorretje redden," zegt Janneman. "Uil, ga jij hem zoeken?"

Uil vliegt over het overstroomde bos. Hij ziet water en nog meer water.
En dan ziet hij Poeh en Knorretje. Knorretje dobbert rond op zijn stoel.
En Poeh likt net het laatste likje honing onder uit de honingpot.

"Dag, Knor," zegt Uil. "Ik kom je vertellen dat..."
Uil denkt na. Wat komt hij eigenlijk vertellen?
Dat heeft Janneman niet gezegd.
"Help!" piept Knorretje. Zijn stoel drijft op een waterval af.
Zo meteen storten hij en Poeh naar beneden!
Uil heeft niets in de gaten. Hij bedenkt iets om te zeggen.
"Ik kom je vertellen dat we je komen redden!" zegt hij dan.

Te laat! Knor en Poeh storten over de rand van de waterval naar beneden.
Woesj! Ze verdwijnen onder water en...
Konijn en de anderen kijken geschrokken toe.
Ze zien alles gebeuren, want de waterval is vlak bij Jannemans huis!
Daar komt Poeh weer boven water. Hij zit op Knorretjes stoel.

En daar drijft Poehs honingpot. Maar waar is Knorretje?
Knorretje steekt zijn hoofd uit de honingpot. "H-hallo!"
"Dappere Poeh!" roept Janneman. "Je hebt Knorretje gered!"
"Ik?" vraagt Poeh.
"Met je honingpot," zegt Janneman. "Dat moeten we vieren!"

Als het water is gezakt, houden de vrienden een feest.
Ze vieren dat Poeh Knorretje heeft gered.
"Eh... ik weet nog iets om te vieren," zegt Iejoor.
"Wat dan?" vragen de anderen.
"Uils huis was omgevallen, toch?" zegt Iejoor.
"Ik heb een nieuw huis voor hem gevonden!"
"Echt waar?" roept Uil. "Kom, laten we gaan kijken!"
"Volg mij maar," zegt Iejoor.

Iedereen loopt achter Iejoor aan.
Hij staat stil bij het huis van Knorretje.
"Dit is Uils nieuwe huis," zegt Iejoor.
"Wat?" roept Knorretje. "M-maar..."
"Kijk maar op het bord," zegt Iejoor.
"Ik heb het zelf geschreven."
En dat klopt.
"Maar dat is Knorretjes huis," fluistert Konijn tegen Poeh.
"Niet waar," zegt Knorretje. "Mijn huis is nu van Uil.
Dat staat op het bord."
"Maar waar ga jij dan wonen?" vraagt Kanga.
"Ik weet het wel," zegt Poeh. "Bij mij natuurlijk!"

Die middag trekken alle vrienden in een feeststoet door het Honderd Bunderbos.
Er is zoveel te vieren!
Ze vieren dat Knorretje zo aardig is en dat Uil een nieuw huis heeft.
Ze vieren dat Janneman een mooie trommel heeft
en dat Knorretje op Poehs hoofd zit en...
Zo vieren de vrienden het grootste feest
dat ooit in het Honderd Bunderbos is gehouden

03-05-2007 om 16:59 geschreven door Tina  

In het verre Arabië woonde eens,
heel lang geleden een jongen, die Alladin heette.
Zijn vader was al jaren dood
en de jongen woonde met zijn moeder in een klein huisje
aan de rand van de stad.
Ze hadden het erg arm en het kwam zelfs vaak voor,
dat er geen hap eten in huis was.
Alladin was nog te jong om ergens als knecht in dienst te gaan.
Maar lui was hij niet.
Want bij deed steeds zijn best hier of daar kleine karweitjes te verrichten
om op die manier wat geld te verdienen.
Op zekere morgen ging bij weer op stap,
in de hoop dat bij ergens in een winkel de vloer zou mogen aanvegen
of tapijten zou mogen kloppen.
Maar nauwelijks had hij twintig meter afgelegd,
of er kwam een onbekende man op hem toe.
De man pakte hem bij de arm,
omhelsde hem hartelijk en riep opgewonden uit:

"Alladin! Jij bent toch Alladin,
de zoon van mijn overleden broer?
Eindelijk dan toch heb ik mijn neef gevonden.
Mijn neef en mijn enige erfgenaam.
Want dat ben jij, Alladin.
Ik heb vrouw noch kinderen en je moeder
en jij zijn dus mijn enige familieleden.
0, wat ben ik dankbaar dat ik dit nog mag beleven!
" De jongen wist niet wat hij er van denken moest.
Hij had zijn moeder nog nooit over de broer
van zijn overleden vader horen spreken.
Maar de vreemdeling zag er zò betrouwbaar
en vriendelijk uit, dat bij niet aan zijn woorden twijfelde.
Het was wel een heerlijke gedachte zo ineens
maar een nieuw familielid erbij te hebben.
En toen de man vroeg of Alladin hem naar zijn moeder wilde brengen,
was de jongen meteen bereid dit te doen.
Thuis aangekomen,
vertelde de vreemdeling zoveel bijzonderheden uit de jeugd
van haar gestorven man,
dat de weduwe ten slotte wet moest aannemen
dat de onbekende de oom van Alladin was.
Ze wist dat haar man inderdaad een broer had gehad,
die vele jaren geleden op reis was gegaan.
Hij had nooit meer iets van zich laten horen
en iedereen had aangenomen,
dat hij gestorven was.
De weduwe kon het onbekende familielid niets te eten aanbieden,
want ze had niets eetbaars in huis.
Maar Alladins oom zei,
dat hij daarvoor ook niet was gekomen.
Hij was alleen gekomen om haar zoon te halen,
omdat zijn erfenis geregeld moest worden.
De man vertelde dat hij erg rijk was
en al zijn bezittingen aan zijn neef wilde vermaken.
Maar daarvoor moest de jongen met hem meegaan.
Niet voor goed, maar totdat alle formaliteiten in orde waren gemaakt.
Hij gaf de weduwe een goudstuk om wat kleren voor haar zoon te kopen.
Tegen de avond zou hij dan terugkomen om de jongen te halen.
De moeder vond het natuurlijk helemaal niet prettig
dat ze afscheid van haar zoon zou moeten nemen.
Ook al was dat maar voor tijdélijk.
De onbekende verzekerde haar echter
met zoveel nadruk, dat de jongen schatrijk zou worden
en dat hij goed voor hem zou zorgen, dat ze er maar vrede mee nam.
Dit armoedige bestaan in het kleine huisje
was ten slotte ook geen leven voor de jongen.
Op die manier zou ze haar zoon
geen goede toekomst kunnen bieden,
dacht de weduwe.
De vreemdeling vertrok en Alladins moeder
ging gauw wat kleren voor hem kopen.
Ze hield nog een behoorlijk bedrag over van het goudstuk.
Dat kwam net goed uit,
want nu was ze meteen even uit haar geldnood.
Zoals de onbekende had gezegd,
kwam hij tegen de avond terug.
Hij stond er op dat Alladin zou meegaan. 
En omdat zijn moeder ervan overtuigd was,
dat de onbekende oom het beste met haar zoon voor had,
namen de moeder en de jongen zonder tranen afscheid van elkaar.
Wel smeekte de weduwe Allah's zegen over hem af.
Want Allah is de God van de mohammedanen.
De nieuwe oom verliet met neef Alladin de stad.
Weldra liepen ze door prachtige tuinen met overal heerlijk
ruikende bloemen en honderden vruchtenbomen.
De jongen wilde wel even gaan zitten om
volop te kunnen genieten van al die ongekende heerlijkheden.
Maar zijn oom schudde lachend zijn hoofd.
Hij zei dat ze nog wat verder moesten lopen.
"Als je precies doet wat ik zeg,
zul je later eigenaar worden van nog veel mooiere tuinen
en parken dan deze hier," voegde hij er aan toe.
Er bleef Alladin niets anders over dan te doen wat zijn oom zei.
Toen ze nog een heel eind waren doorgelopen,
kwamen ze bij een kale berg.
Die moesten ze beklimmen, zei de man.
En toen ze bovenop de berg stonden,
moest Aladdin hout gaan sprokkelen en
daarvan een stapel maken. Toen dat was gebeurd,
stak de man het hout in brand.
Daarna strooide hij een paar korrels wierook in de vlammen,
terwijl hij de vreemdste gebaren maakte.
De jongen voelde zich niet erg op zijn gemak.
Maar hij zou waarschijnlijk van angst zijn gestorven
als hij had geweten, dat die onbekende oom niemand anders
 dan een Afrikaanse tovenaar was.
Een tovenaar die helemaal geen broer van zijn vader was.
Een man dus, die kwade bedoelingen had.
Hij was alleen maar naar een bepaalde stad
in het verre Arabië gereisd om naar een schat te zoeken.
Volgens de gegevens uit zijn toverhoek
kon een zekere Alladin hem daarbij helpen.
Daarom had hij vele maanden gezocht naar een jongen
die de naam Alladin droeg en in de bepaalde stad,
die in het toverboek werd vermeld woonde.
Toen was hij ook te weten gekomen dat de oom van die jongen
al tientallen jaren geleden op reis was gegaan
en nooit meer iets van zich had laten horen.
Daarop had hij zich voor die verdwenen oom uitgegeven.
Anders had de weduwe haar zoon nooit met hem mee laten gaan,
dat begreep hij maar al te goed.
Op een gegeven moment stak de tovenaar zijn handen omhoog.
Meteen begon het te bliksemen en te donderen.
Door een felle bliksemstraal ontstond er
een grote scheur in de grond, vlak voor de voeten van Alladin.
De jongen begon te beven als een rietje,
maar de man, die hij op dat ogenblik nog voor zijn oom hield,
schreeuwde hem toe:
"Doe niet zo kinderachtig!
Je hoeft nergens bang voor te zijn.
Het is allemaal voor je eigen bestwil.
Maar dan moet je wel precies doen wat ik zeg."
Na deze woorden pakte de man de jongen beet
en duwde hem zo dicht mogelijk naar de plaats toe,
waar de scheur in de grond was gekomen.
Hij wees naar beneden.
Daar zag Alladin een grote platte steen met een ijzeren ring er aan.
"Opgepast," zei de tovenaar bevelend.
"Laat je in dat gat zakken en til die steen op."
Alladin was ervan overtuigd geweest,
dat dit hem nooit zou lukken.
Maar nadat hij zich voorzichtig
en met angstig kloppend hart had laten zakken,
zoals de man hem had bevolen,
pakte bij de ring beet en trok er aan.
Ofschoon de jongen niet bijzonder sterk was
en de steen er erg zwaar uitzag,
bleek hij tot grote verbazing van Alladin zo licht als een veertje te zijn.
En toen hij hem had opgetild zag hij,
dat er onder de plek waar de steen had gelegen
een wenteltrap naar beneden liep.
"Let nu goed op wat ik je ga zeggen,
" zei de tovenaar kortaf. "Langs die trap ga je naar beneden.
Je komt in een gang en daarna in een kamer vol zilveren vazen.
Kom daar niet aan en loop door dat vertrek heen zonder op of om te kijken.
Dan kom je in een tweede kamer, waar gouden vazen staan.
Ook die loop je door, zonder ook maar iets aan te raken.
Daarna kom je in een derde kamer.
Voordat je die binnen gaat, moet je je ogen dichtdoen.
Want het vertrek staat vol gouden vazen,
die met diamanten zijn bezet. Kijk je ernaar,
dan word je blind. Met gesloten ogen loop je rechtdoor
de vierde kamer in. Daar moet je zijn.
Want daar hangt een lamp, die er helemaal niet kostbaar uitziet,
maar die jij voor mij moet halen.
Want ik wil hem hebben, begrepen?"
Daar was niet veel aan te begrijpen.
Maar Alladin vond het toch wel een griezelige gedachte
dat hij helemaal alleen die ondergrondse schatkamer binnen moest gaan.
Hij durfde echter niet tegen te spartelen.
Voordat hij naar beneden ging,
boog de tovenaar zich zover mogelijk in het gat.
Hij zei dat de jongen zijn wijsvinger moest uitsteken.
En aan die vinger schoof de man een grote ring.
"Die hoefje maar één keer rond te draaien
als je in gevaar mocht komen.
Dan komt de geest van de ring je terstond te hulp," zei hij.
Alladin knikte en daalde de wenteltrap af.
Zoals de man hem had voorspeld,
vond hij in de vierde kamer een olielamp.
Een gewoon koperen ding, dat aan een haak aan de zoldering hing.
Toen hij op zijn tenen ging staan,
kon hij het lampje zò pakken.
Daarna aanvaardde hij de terugtocht. In de derde kamer aangekomen,
deed hij zijn ogen weer stijf dicht.
Maar omdat hij zijn nieuwsgierigheid niet helemaal kon bedwingen,
liep hij naar een hoek van het vertrek toe,
deed een greep en pakte een gouden vaas beet,
die versierd was met diamanten zo groot als duiveneieren.
Terwijl hij, nog steeds met dichte ogen zijn hand over de vaas liet gaan,
voelde hij dat er een edelsteen losliet.
Hij stopte het waardevolle sieraad gauw onder zijn hemd,
waar hij ook de olielamp verborgen had
om beide handen vrij te hebben tijdens de terugtocht.
Hij besloot niet langer in die griezelige ondergrondse ruimte te blijven,
doorliep vlug de andere kamers
en stond even later weer onderaan de wenteltrap.
De tovenaar, die steeds ongeduldiger was geworden,
lag op zijn buik op de grond. Met zijn hoofd boven het gat.
Toen bij Alladin onderaan de wenteltrap zag verschijnen,
brulde hij hem woedend toe:
"Waar heb je zo lang gezeten?
Wat heb je daar beneden allemaal uitgevoerd?
Schiet op, geef hier die lamp!"
Toen de jongen het van kwaadheid vertrokken gezicht
en de gevaarlijk flikkerende ogen van de man zag,
kon hij geen voet meer verzetten.
Toen hij bleef staan, werd de tovenaar nòg woedender.
Hij slingerde Alladin de lelijkste verwensingen naar het hoofd
en dreigde hem met gevoelige straffen
als hij niet vliegensvlug naar boven zou komen.
Zelf kon hij niet naar de jongen toegaan.
Want in zijn toverboek had hij duidelijk gelezen,
dat hij de trap die naar de ondergrondse kamers leidde niet mocht aanraken.
Als hij de lamp zelf had kunnen halen,
zou bij Alladin ook niet nodig gehad hebben.
Toen de jongen geen aanstalten maakte
om de wenteltrap op te lopen,
begon de tovenaar met zijn vriendelijkste stem
 alles wat bij maar wilde hebben te beloven.
Toen dat ook niet hielp,
begon hij weer te dreigen,
te smeken en te scheiden.
Ten slotte verloor de man zijn geduid
en riep een verschikkelijke verwensing naar beneden.
Op dat zelfde ogenblik sloot de grond zich met een daverende klap
boven het hoofd van Alladin.
Die schrok daar zò erg van,
dat hij eerst in snikken uitbarstte
en daarna zijn oom begon te smeken
hem uit zijn onderaardse kerker te verlossen.
Maar de man hoorde hem niet eens meer.
Want hij was alweer op weg naar zijn vaderland,
het verre Afrika. Hij was er zeker van,
dat hij die lamp toch nooit te pakken zou krijgen.
Hij was ook bang dat de jongen aan de ring zou gaan draaien
omdat hij in gevaar verkeerde.
En dat wilde de tovenaar onder deze omstandigheden beslist vermijden.
Misschien kwam er nog wel eens een andere gelegenheid
om in het bezit van die olielamp te komen.
Het was natuurlijk geen gewone lamp,
maar een toverlamp. Wie hem in zijn bezit had,
was heer en meester over alle tovenaars.
Terwijl Alladin handenwringend vol wanhoop om genade
en medelijden stond te roepen, draaide hij zonder erg aan de ring,
die de man hem had gegeven.
En plotseling stond er een spookachtige gestalte
zo groot als een reus voor hem.
"Ik ben de slaaf van de eigenaar van die ring.
Zeg me wat ge van me wilt, edele heer.
Ik zal alles doen wat ge me beveelt."
Alladin was zo in de war,
dat hij zich nergens meer over verbaasde
en de spookachtige reus hem ook niet extra bang maakte.
Hij zei alleen maar zo gauw bij kon,
dat hij uit de onderaardse kerker bevrijd wilde worden.
En nauwelijks had hij die woorden geuit,
of hij zat alweer bovenop de berg.
Verbaasd keek hij om zich heen.
Zijn oom was in geen velden of wegen meer te zien
en ook kon hij nergens de plaats ontdekken,
waar de aarde was gescheurd na die felle bliksemstraal.
Zonder zich nog lang te bedenken, rende hij naar huis terug.
Toen hij aan zijn moeder had verteld wat er allemaal was gebeurd,
begreep zij wel, dat die onbekende een tovenaar geweest moest zijn.
Eerst had de vrouw nog even moeite alles te geloven wat haar zoon vertelde.
Maar toen Alladin haar de diamant zo groot als een duivenei
liet zien en ook de oude lamp onder zijn hemd vandaan haalde,
moest ze hem wel geloven. De diamant was zo waardevol,
dat ze er beslist geld genoeg voor zouden kunnen krijgen
om hun hele leven uit de zorgen te zijn.
De jongen gooide de lamp in een hoek van de schuur.
Maar zijn moeder raapte het onooglijke ding weer op.
Zij was te zuinig om iets weg te gooien.
Ze besloot de lamp op te poetsen; dan zou hij best nog te gebruiken zijn.
Maar nauwelijks had zij er driemaal overheen gestreken,
of daar stond plotseling een spookachtige gestalte
 zo groot als een reus voor haar.
De man moest gebukt staan,
anders had hij met zijn grote hoofd misschien wel een gat
 in het rieten dak gestoten.
'Ik ben de slaaf van de eigenaar van de lamp,
" zei hij met bulderende stem, maar toch niet onvriendelijk.
"Zeg maar wat ik voor u kan doen."
De weduwe kon van schrik geen woord uiten.
Maar Alladin was er al een beetje aan gewend met geesten om te gaan.
Hij pakte de lamp van zijn moeder af en zei tegen de geest:
"Misschien wilt u eerst een voedzame maaltijd voor ons maken.
We hebben honger."
Nauwelijks had hij deze woorden gesproken,
of de geest was al verdwenen.
In enkele seconden, vlugger dan je het kunt vertellen,
zette hij een tafel van echt zilver in de eenvoudige woonkamer,
maakte een bezwerend gebaar
en op dat zelfde ogenblik stonden er twaalf zilveren schalen op de tafel.
elke schaal was gevuld met een heerlijk gerecht.
Er hadden wel tien gasten kunnen mee eten,
zoveel spijzen waren er opgediend.
De weduwe en haar zoon waren het erover eens,
dat ze nog nooit zo heerlijk hadden gegeten.
Er was nog genoeg overgebleven voor de komende drie dagen.
Maar toen Alladin op de dag daarna de geest weer wilde oproepen,
was zijn moeder daar tegen.
"Ik houd niet van die toverkunsten," zei ze.
"Verkoop maar een van die mooie zilveren schalen.
Daar krijg je zoveel geld voor,
dat we voorlopig uit de zorgen zijn en zelf eten kunnen kopen."
Dat deed Alladin. Hij vond op de markt meteen een koper.
De schaal bracht een goudstuk op
en daar konden ze een poos van leven.
Een tijdje later verkocht de jongen de tweede schaal,
toen de derde en
op dezelfde manier kwamen niet alleen alle twaalf schalen,
maar ook de zilveren tafel op de markt terecht.
De weduwe en haar zoon konden nu echt onbezorgd leven.
Alladin droeg nu mooie kleren.
Hij kwam met veel andere mensen in contact
en kon al gauw overal over meepraten.
Op zekere dag liep hij langs het paleis van de koning,
toen hij een heraut, een hoge bediende
van Zijne Majesteit hoorde roepen,
dat iedereen moest maken dat hij weg kwam uit de buurt van het paleis.
De prinses zou zich naar de badinrichting begeven,
en wie ook maar één blik op haar zou werpen,
zou deze onbescheidenheid met de dood moeten bekopen.
Alladin had wel eens gehoord dat de prinses
het mooiste meisje van het hele land moest zijn
en hij wilde haar wet eens zien.
Zo vlug hij maar kon liep hij naar de badinrichting toe,
waar hij zich achter een deur verschoot.
Niet lang daarna kwam de prinses daar met haar gevolg aan.
Toen ze op de drempel haar sluier terugsloeg
en Alladin zag hoe ongelooflijk mooi dat meisje was,
kon hij maar nauwelijks een kreet van opwinding bedwingen.
En vanaf dat ogenblik was hij bezeten van de gedachte,
dat hij met de prinses wilde trouwen.
Toen hij dat aan zijn moeder vertelde,
schrok de goede vrouw daar niet weinig van.
Ze vreesde even dat haar zoon zijn verstand had verloren.
Maar toen Alladin dag in dag uit zijn grootste wens bleef herhalen,
ging ze op verzoek van haar zoon naar het paleis om te vragen
of de sultan het goed vond, dat de prinses met Alladin trouwde.
Als cadeau had haar zoon haar de diamant
zo groot als een duivenei voor de prinses meegegeven.
Nadat de weduwe heel lang in een van de zalen van het paleis had gewacht,
omdat er zoveel mensen waren die iets kwamen vragen,
was zij eindelijk aan de beurt.
Op de vraag wat ze kwam doen,
zei ze onomwonden dat haar zoon graag met de prinses wilde trouwen.
Gelukkig was de sultan geen bullebak.

 Even dacht hij dat het vrouwtje niet goed bij haar verstand was.
En bij wilde haar al met een kluitje in het riet sturen,
toen de weduwe de diamant uit haar zakdoek haalde
die Alladin haar had meegegeven.
De edelsteen straalde zoveel licht uit,
dat alle aanwezigen met hun ogen knipperden.
Toch vertrouwde de sultan de zaak niet helemaal.
Wel nam hij het cadeau voor zijn dochter aan,
maar hij zei tegen de weduwe,
dat haar zoon binnen drie maanden antwoord zou krijgen.
Ze bedankte hem en nam afscheid met
een onderdanige buiging.
Maar thuis aangekomen ontdekte ze al gauw,
dat het antwoord van de sultan
een grote teleurstelling voor haar zoon was.
Er was echter niets aan te veranderen,
want de wil van de sultan werd in het hele land
door iedereen geëerbiedigd.
Dus Alladin moest er zich ook wel aan houden.
Precies op de dag dat de drie maanden voorbij waren,
ging de weduwe weer naar het paleis
om de beslissing van de sultan te vernemen.
De vorst was de hele zaak eigenlijk al vergeten.
Maar toen hij het vrouwtje zag,
herinnerde hij zich de belofte die hij had gedaan.
En hij was van mening dat je een belofte moest houden.
Hij liet haar dus naar voren komen en zei,
dat ze terstond antwoord van hem zou krijgen op haar vraag,
als ze hem veertig gouden schalen vol diamanten zou brengen.
Het mochten geen gewone diamanten zijn,
maar net zulke edelstenen
waarvan ze er de eerste keer één had meegebracht.
Ziezo, dat was mooi opgelost, dacht de sultan.
Hij meende nu wel van het vrouwtje
en haar dwaze zoon verlost te zijn.
Want wie zou een dergelijk vermogen te voorschijn kunnen toveren?
Ja, toveren.
Dat was de enige manier om aan de wens van de sultan te voldoen.
Toen Aladdin dan ook van zijn moeder hoorde
welke eis de vorst had gesteld,
haalde hij meteen de oude olielamp uit een kast te voorschijn.
Hij wreef er driemaal overheen en op dat zelfde
moment dook de slaaf voor hem op.

"Ik ben de slaaf van de eigenaar van de lamp,
" hoorde Aladdin hem zeggen.
"Vertel me maar wat ik voor u kan doen."
"Zorg voor veertig slavinnen,
die elk een gouden schaal bij zich hebben,
die tot de rand gevuld is met diamanten
nog groter en mooier dan ik in de ondergrondse schatkamer heb gevonden."
Nauwelijks had Alladin deze woorden gesproken,
of zijn wens was al vervuld.
Veertig kostbaar geklede slavinnen met ieder
 een gouden schaal vol diamanten op het hoofd,
verdrongen zich voor het huis van Alladin
om de wensen van hun meester te vervullen.
Hij liet hen, met zijn moeder aan het hoofd van de stoet,
naar het paleis gaan. En toen de sultan de edelstenen zag,
moest hij zijn ogen sluiten voor de schittering.
Zonder enige aarzeling zei hij tegen de moeder van Alladin:
"Ga naar huis en zeg tegen uw zoon dat hij de prinses tot vrouw kan krijgen.
Ik verzoek hem zo gauw mogelijk bij mij te komen."
De enige zorg van de sultan
was nog of de prinses met Alladin zou willen trouwen.
Zelf was hij van mening,
dat er in het hele land geen rijkere schoonzoon te vinden zou zijn.
Toen Alladin de goede tijding hoorde,
was hij buiten zichzelf van blijdschap.
Hij riep terstond de geest van de lamp weer op.
Hij beval hem voor kleren te zorgen,
mooier dan ooit een prins tevoren had gedragen.
Verder verlangde bij een paard,
veertig ruiters in gouden wapenrusting en 30 slavinnen voor zijn moeder.
Nauwelijks was de geest verdwenen,
of de paarden stonden al voor de deur te trappelen.
Ook voor al het andere dat Alladin had besteld, was gezorgd.
Hij beklom het mooiste en vurigste ros dat iemand ooit had gezien,
terwijl zijn moeder plaatsnam in een met juwelen bezette draagstoel.
Toen de stoet het paleis had bereikt,
kwam de sultan zelf naar buiten om zijn gasten te verwelkomen.
Hij liet meteen de prinses roepen en daar Alladin een knappe jongeman was,
werd het meisje op het eerste gezicht verliefd op hem.

 Een dag later
zou de bruiloft reeds plaatsvinden.
Toen de sultan voorstelde,
dat het jonge paar zijn intrek in het koninklijk paleis zou nemen,
zei Alladin dat zijn bruid een mooier paleis waard was
en dat hij haar morgen na de bruiloft zou meenemen
naar het mooiste paleis van de hele wereld.
Daarna nam hij afscheid.
Thuis aangekomen riep hij de geest van de lamp weer op.
Hij gaf hem bevel nog die zelfde nacht een paleis te laten bouwen
zoals er geen tweede op de wereld bestond.
En toen het de volgende morgen licht werd,
was niet alleen de hele bevolking van de stad in rep en roer,
maar was ook de sultan met stomheid geslagen.
Vlak tegenover zijn paleis stond op een heuvel een kasteel,
dat tienmaal mooier dan zijn eigen paleis.
Nog die zelfde dag werd de bruiloft gevierd.
Het was een huwelijksdag om nooit te vergeten.
Alladin had het gevoel dat hij volmaakt gelukkig was
en de prinses vond dat er voor haar ook niets meer te wensen overbleef.
Omdat de echtgenoot van de prinses zelf armoede had gekend,
was hij goed voor de arme mensen.
Met de rijken stond hij vanzelf al op goede voet,
omdat ze allemaal naar zijn gunst dongen.
Verder liet hij met hulp van de geest van de lamp
alle oude huizen en krotten afbreken en door moderne woningen vervangen.
Hij reisde het hele land door,
maakte een einde aan wantoestanden en verleende hulp waar hulp nodig was.
In korte tijd was hij dan ook zeer bemind bij het volk.
Vijanden had hij niet en omringd door vrienden,
met zijn knappe lieve vrouw aan zijn zijde,
was bij ervan overtuigd dat er geen gelukkiger mens op de wereld bestond dan hij.
Maar in Afrika was de tovenaar, 

die zich als oom van Alladin had uitgegeven ter ore gekomen,
wat er allemaal met zijn "neef" was gebeurd.
Hij was ook te weten gekomen dat de jongeman zijn voorspoed,
rijkdom en geluk te danken had aan de geest van de oude olielamp.
Na diep nagedacht te hebben,
besloot hij naar Arabië te reizen en een poging te doen
om de olielamp in handen te krijgen.
In de stad waar Alladin woonde aangekomen,
verkleedde hij zich als koopman en liet een twaalftal nieuwe olielampen maken.
Daarmee trok hij door de straten,
terwijl hij steeds maar riep dat bij oude lampen tegen nieuwe wilde inruilen.
De mensen lachten hem uit,
maar daar trok de man zich niets van aan.
Voor het paleis van Alladin aangekomen,
bleef hij staan, terwijl hij weer zo hard hij maar kon riep:
"Ik ruil oude lampen tegen nieuwe!
Ik ruil oude lampen tegen nieuwe!"
De prinses stond juist voor het raam
en lachte toen ze hoorde wat de koopman riep.
Ze zei tegen haar slavinnen dat de man de mensen voor de gek hield.
Maar een der slavinnen verklaarde daarop,
dat ze de koopman gemakkelijk op de proef zouden kunnen stellen.
In een hoekje van de kamer van hun heer,
Aladdin, stond een oude olielamp, zei ze.
Ze wilde best eens proberen of de koopman
die voor een nieuwe zou ruilen.
Dan wisten ze meteen of bij een bedrieger was of niet.
Dat vond de prinses goed.
De oude lamp werd gehaald en
de slavin ging ermee naar de koopman.

 Even later kwam ze met een prachtige nieuwe lamp terug.
Toen de prinses de koopman wilde vragen
hoe hij dat kon doen en waarom bij het deed,
was de man nergens meer te vinden.
Niemand wist dat de Afrikaanse tovenaar
als een dief de stad was uitgevlucht.
Hij had zelfs de paar nieuwe lampen die hij nog niet had omgeruild
zo maar ergens tussen de struiken gegooid.
Maar de volgende morgen haalde hij de lamp,
die bij van de slavin van de prinses had gekregen voor de dag.
Hij wreef er driemaal overheen
 en meteen stond de geest van de lamp al voor hem.
"Ik ben de slaaf van de eigenaar van de lamp,
" zei de spookverschijning.
"Vertel maar wat ik voor u kan doen."
"Verplaats terstond het nieuwe paleis
met alles wat het bevat naar Afrika,"
beval de tovenaar kortaf.
 En dat was een paar seconden later al gebeurd.
De volgende morgen werd de sultan wakker
door een akelig geschreeuw en gegil.
En toen bij naar buiten keek,
ontdekte hij dat het paleis van Aladdin was verdwenen.
Alladin was zelf die nacht op jacht geweest.
Hij werd door een ijlbode gewaarschuwd,
dat hij terstond terug moest komen,
omdat er verschrikkelijke dingen waren gebeurd.
Toen hij bij zijn thuiskomst zag, dat het paleis was verdwenen,
werd hij lijkbleek van schrik.
Want mèt het paleis waren ook de prinses en de wonderlamp weg.
De sultan liet zijn schoonzoon aanklagen wegens tovenarij.
Hij werd terstond in de kerker geworpen
en zou de volgende dag reeds onthoofd worden.
Maar dat nam het volk niet.
Alladin had zich zo geliefd gemaakt,
dat ze dreigden het paleis te bestormen
als hun grote vriend ook maar één haar zou worden gekrenkt.
Er bleef de sultan niets anders over dan Alladin
 maar weer vrij te laten. Als bedelaar verliet bij het paleis.
De kleren die hij droeg waren de enige bezittingen
die waren overgebleven van zijn grote rijkdom.
Hij wist niet wat hij beginnen moest.
Somber gestemd verliet hij de stad
want volgens hem bleef hem niets anders over
dan in de woestijn te gaan ronddwalen,
totdat honger en uitputting een einde aan zijn leven zouden maken.
Maar terwijl hij handenwringend voortstapte,
draaide hij heel toevallig aan de toverring,
die de Afrikaanse tovenaar hem had gegeven
voordat hij via de wenteltrap naar de ondergrondse schatkamers afdaalde.
Op hetzelfde ogenblik stond de spookachtige reus weer voor hem,
die zei:
"Ik ben de slaaf van de eigenaar van de ring.
Zeg me wat ge wilt, edele heer.
Ik zal alles doen wat ge me beveelt."
Even schrok Alladin van de geest.
Hij was helemaal vergeten dat die ring toverkracht bezat.
Maar nu herinnerde hij zich alles weer.
Meteen kreeg hij een goed plannetje.
Hij beval de geest het paleis met de prinses,
de olielamp en alles wat er zich verder nog in het paleis bevond
op de heuvel terug te toveren.
Maar tot zijn grote teleurstelling kreeg hij ten antwoord,
dat de geest van de ring zich niet mocht bemoeien
met dingen die de geest van de olielamp had geregeld.
Toen vroeg Alladin of de geest van de ring
hem dan naar zijn paleis in Afrika kon brengen.
Op dat zelfde moment was dat al gebeurd.
Hij bevond zich in de kamer waar de prinses was opgesloten.
Snikkend had ze haar hoofd in de kussens verborgen.
Ze was haast ziek van verlangen naar haar man.
Toen Alladin haar naam uitsprak,
durfde ze eerst niet te geloven dat hij werkelijk hier bij haar was.

 Ze meende dat het een nieuwe plagerij van de Afrikaanse tovenaar was.
Maar toen ze Alladin in levenden lijve voor zich zag staan,
vloog ze op hem toe en viel hem juichend om de hals.
Nu moest hij haar wel vertellen hoe alles in het werk was gegaan.
Hij legde haar precies uit hoe hij aan zijn rijkdommen was gekomen
en hoe de Afrikaanse tovenaar er in was geslaagd
de olielamp weer in zijn bezit te krijgen.
Samen bespraken ze nu de toestand,
totdat de prinses op een goede gedachte kwam.
Alladin was het helemaal met haar plannetje eens.
Hij draaide aan zijn ring
en vroeg de geest hem naar het kreupelhout te brengen,
dat langs de oever van de rivier groeide,
de rivier die langs het paleis stroomde.
De tovenaar was erg verbaasd
toen de prinses hem 's avonds zei,
dat ze graag samen met hem wilde eten.
Dat had ze tot nu toe nog niet gedaan,
omdat ze wist dat de tovenaar met haar wilde trouwen.
En zij wilde niets van hem weten.
Maar toen ze aan tafel zaten
en de heerlijkste spijzen werden opgediend,
nam de prinses er geen hapje van.
Toen de tovenaar vroeg waarom ze niet wilde eten,
zei ze, dat het haar niet zou smaken
voordat ze een paar hapjes had geproefd
van het gerecht dat haar vader op dit moment zat te eten.
"Dat komt in orde," zei de Afrikaanse tovenaar glimlachend.
Meteen haalde bij de wonderlamp onder zijn mantel vandaan.
Hij wreef er driemaal over en daar stond de geest van de lamp al voor ben.
De tovenaar gaf hem bevel het gerecht te halen
dat de sultan op dit ogenblik voor zich had.
Meteen lag er een perzik op het bord van de prinses.
Maar ze was nog niet tevreden.
Ze wist alleen nu heel zeker,
dat je met de wonderlamp kon toveren.
Ze wachtte even een moment af dat de tovenaar niet oplette.
Toen greep ze met een onverwachte, vlugge beweging de lamp beet.
En voordat de tovenaar wist wat er gebeurd was,
had ze al driemaal over de lamp gewreven.
Meteen stond de geest voor haar.

"Breng die bandiet naar een plaats waar bij nooit meer vandaan kan komen!
" riep de prinses dreigend,
terwijl ze op de tovenaar wees.
En hopsa, de man was verdwenen.
Voor de tweede keer wreef de jonge vrouw over de lamp.
Nu gaf ze de geest bevel Alladin bij haar te brengen.
Ook dit bevel werd terstond uitgevoerd,
en enkele seconden later lag het jonge paar dol gelukkig in elkaars armen.
Maar zoals wel duidelijk zal zijn werd de geest voor de derde keer opgeroepen.
Nu moest bij het paleis
en alles wat daar bijbehoorde weer op de heuvel,
tegenover het paleis van de sultan neerzetten.
De sultan liep juist naar het raam van de kamer toe
waarin hij zich bevond. Toen hij naar de heuvel keek,
wreef hij zijn ogen uit, omdat hij dacht dat hij droomde.
Want daar stond het prachtige paleis van zijn schoonzoon,
alsof het bouwwerk nooit weg was geweest.
Terwijl de sultan nog met verbaasde ogen stond te kijken,
zag hij dat Alladin en de prinses hun kasteel hadden verlaten.
Ze liepen hand in hand en straalden van geluk.
Het was duidelijk dat ze op weg waren naar het koninklijk paleis.
De sultan liep gauw naar buiten om het tweetal te verwelkomen.
Hij zag dat zijn schoonzoon zich niet helemaal op zijn gemak voelde.
En toen ze in een van de als woonvertrek ingerichte zalen
van het paleis bijeen zaten, bekende Alladin zijn schoonvader,
hoe bij aan zijn rijkdommen was gekomen.
Hij vertelde hem alles over de Afrikaanse tovenaar,
de wonderbare ring en de toverlamp.
Hij vroeg vergeving omdat hij de sultan niet eerder alles eerlijk had verteld.
Toen hij zweeg, sloeg de sultan zijn armen om zijn schoonzoon heen en zei :
"Ik moet jou om vergeving vragen,
omdat ik je in de kerker heb laten gooien.
Maar ik was ook helemaal in de war
omdat ik meende dat ik door jou mijn enig kind had verloren."
"Daar had ik begrip voor," zei Alladin.
"Ik had die narigheid allemaal kunnen voorkomen
door u bij onze eerste kennismaking meteen het grote geheim te verklappen.
Maar ik was bang dat u mij dan de prinses niet als vrouw zou hebben gegeven."
Met dat al heerste er nu weer geluk in de sultans familie.
En de bewoners van het land waren ook dol van vreugde,
omdat ze hun prinses weer veilig en wel terug hadden.
En omdat haar geliefde echtgenoot Alladin zich
weer zou gaan wijden aan het welzijn van de bevolking.
De sultan liet bekendmaken,
dat er tien dagen achtereen feest zou worden gevierd.
Tevens benoemde hij Alladin tot troonopvolger.
En toen bij een paar jaar later stierf,
was het volk verdrietig omdat het een goede sultan had verloren.
Maar de mensen waren tevens blij
omdat een nieuwe rechtvaardige vorst de hoge plaats had ingenomen.
Aladdin heerste met zijn lieve vrouw
nog vele jaren als geliefde sultan over een tevreden volk.
Van de Afrikaanse tovenaar hebben ze nooit meer iets gehoord.
Die was door de geest van de wonderlamp
voor goed uit de weg geruimd

En ze leefde nog lang en gelukkig.

03-05-2007 om 16:58 geschreven door Tina  

.

03-05-2007 om 16:57 geschreven door Tina  

Het was zomer en zó heerlijk buiten op het land!
Het graan was goudgeel, de haver groen,
het hooi stond in oppers op de groene weiden
en daar liep de ooievaar op zijn lange rode benen en klepperde Egyptisch,
want die taal had hij van zijn moeder geleerd.
Rondom de akkers en de weiden waren er grote bossen
en midden in die bossen diepe meren;
ja, het was werkelijk heerlijk daar buiten op het land!

Midden in de zonneschijn lag een oud landgoed met diepe grachten
er omheen en van de muren tot aan het water groeiden de bladeren
van het groot hoefblad, die zo hoog waren,
dat kleine kinderen er rechtop onder konden staan:
het was er net zo wild als in het dichtste bos.
Daar zat een eend op haar nest; zij moest haar kuikentjes uitbroeden,
maar nu had ze er heus genoeg van,
omdat het te lang duurde en ze maar zo zelden bezoek kreeg.
De andere eenden hielden er meer van rond te zwemmen in de grachten,
dan onder een zuringblad met haar te zitten snateren.

Eindelijk sprong het ene ei na het andere open:
"piep, piep," klonk het; alle eierdooiers waren levend geworden
en staken het kopje naar buiten.

"Vlug! Vlug!" zei ze en ze repten zich wat ze konden en keken naar alle kanten.
De moeder liet ze kijken zoveel ze maar wilden,
want groen is goed voor de ogen.

"Wat is de wereld toch groot!" zeiden de jonge eendjes,
want ze hadden nu heel wat meer plaats, dan toen ze in het ei zaten.

"Denken jullie, dat dit de hele wereld is?" zei de moedereend,
"die strekt zich nog heel ver uit aan de andere kant van de tuin,
tot op het erf van de dominee, maar daar ben ik nooit geweest.
Ik heb jullie hier toch wel allemaal bij elkaar?
" De moedereend stond op en zei: "Neen,
ik heb ze niet allemaal. Het grootste ei ligt er nog;
hoe lang zal dat nog duren? Nu heb ik er toch gauw genoeg van!"
En ze ging weer op het nest zitten.

"Wel, hoe gaat het, buurvrouw?" zei een oude eend, die op visite kwam.

"Het duurt zo lang met dat ene ei,
" zei de eend, die op het nest zat.
"Er wil maar geen gat in komen.
Maar nu moet je de anderen eens zien.
Zijn het niet de liefste eendjes van de wereld
" Ze lijken allemaal op hun vader, die booswicht!
 Die komt me niet eens feliciteren."
"Laat me dat ei eens zien, dat niet wil barsten,
" zei de oude eend. "Je kunt ervan op aan,
dat het een kalkoenei is. Ik ben ook eens zo voor de mal gehouden,
maar ik zal je vertellen, dat ik heel wat had uit te staan met de jongen,
want ze zijn bang voor het water. Ik kon ze er maar niet in krijgen;
ik kwaakte en snaterde, maar het hielp niet!
" Laat mij dat ei eens zien! Ja zeker, dat is een kalkoenei.
Laat hem liggen en leer de andere kinderen zwemmen!"

"Ik wil er toch nog een beetje op blijven zitten!" zei de moedereend.
"Ik heb er nu toch al zo lang op gezeten."

"Ga je gang!" sprak de oude eend en ging weg.

Eindelijk barstte het grote ei. "Piep! Piep!"
zei het jong en waggelde naar buiten,
want het was erg groot en lelijk.
De moedereend keek ernaar en zei:
"Je bent een vreselijk groot eendenjong.
Geen van de anderen ziet er zo uit.
Het zal toch geen kalkoenkuiken zijn?
Daar zullen we gauw achter komen. In het water moet hij,
al moet ik hem er zelf intrappen!"

De volgende dag was het heerlijk weer,
de zon scheen op alle groene zuringplanten.
De moedereend ging met haar hele gezin naar de gracht toe.
Plons! Zij sprong in het water en riep: "Vlug! Vlug!"
en het ene jonge eendje na het andere plompte er in;
het water sloeg hen over het hoofd,
maar ze kwamen dadelijk weer boven en dreven zo heerlijk,
de pootjes gingen vanzelf. Ze waren er allemaal in;
zelfs het lelijke grijze eendje zwom mee.

"Neen, dat is geen kalkoen!" zei ze. "Kijk eens,
hoe mooi hij zijn poten gebruikt en wat houdt hij zich recht.
Dat is mijn eigen jong. Hij is toch eigenlijk heel aardig,
als je hem goed bekijkt. Vlug! Vlug! Kom met me mee,
dan zal ik jullie in de wereld brengen en je voorstellen op het eendenveldje,
maar jullie moeten altijd vlak bij me blijven,
zodat niemand op je trapt, en pas op voor de kat!"
En zo kwamen ze op het eendenveldje. Daar heerste een vreselijk lawaai,
want er waren twee gezinnen, die om een palingkop vochten,
en tenslotte kreeg de kat hem nog.

"Kijk, zo gaat het nu in de wereld," zei de moedereend
en likte zich de snavel af, want zij wou ook de palingkop wel hebben.
"Gebruik nu je poten," zei ze.
"Zorg, dat je mooi kwaakt en buig met je hals voor die oude eend daar;
ze is de voornaamste van allen hier.
Ze is van adel, daarom is ze dik; en zie je wel,
dat ze een rood bandje om haar poot heeft?
Dat is iets heel moois en de hoogste onderscheiding,
die een eend kan krijgen.
Dat betekent zoveel als dat men haar niet kwijt wil raken
en dat alle mensen en dieren haar zullen herkennen.
Vooruit nu! Niet met je poten naar binnen.
Een welopgevoede jonge eend zet zijn poten ver uit elkaar,
net als vader en moeder. Kijk zo! Buig nu met je hals en zeg: Kwaak!"

En dat deden ze; de andere eenden
er om heen keken naar hen en zeiden heel luid:
"Het is wat moois! Nu krijgen we dat stel er nog bij,
alsof er nog niet genoeg zijn!
En foei, wat ziet dat ene jong er uit!
Dat laten we niet toe!"
En onmiddellijk vloog er een eend op hem af en beet hem in zijn nek.

"Laat hem met rust!" zei de moedereend,
"hij doet toch niemand kwaad!"

"Ja, maar hij is zo groot en zo raar,
" sprak de eend, die gebeten had,
"en daarom moeten we hem mores leren!"

"U hebt mooie kinderen, moeder!
" zei de oude eend met het bandje om haar poot.
"Ze zijn allemaal mooi, op één na, die is mislukt.
Ik wou, dat U hem over kon maken!"

"Dat gaat niet, Uw genade!" antwoordde de moedereend.
"Hij is niet mooi,
maar hij heeft een echt goed karakter en zwemt net zo goed als een van de anderen,
ja, ik durf zelfs zeggen een beetje beter.
Ik denk, dat hij er wel doorheen zal groeien
en mettertijd wat slanker zal worden.
Hij heeft te lang in het ei gezeten
en daarom heeft hij nog niet het goede figuur!
" En zij plukte hem in zijn nek en streek zijn veren glad.
"Bovendien is het een woerd," zei ze,
"en het doet er dus niet zo veel toe, ik geloof dat hij sterk zal worden;
hij zal zich er heus wel doorheen slaan!"

"De andere eendjes zijn aardig," zei de oude eend.
"Doe alsof je thuis bent en als je een palingkop vindt,
mag je me die brengen!" En zo was het net alsof ze thuis waren.

Maar het arme eendje, dat het laatst uit het ei was gekropen
en zo lelijk was, werd gebeten en geduwd en voor de gek gehouden.
"Hij is te groot!" zeiden ze allemaal, en de kalkoense haan,
die met sporen was geboren en zich daarom verbeeldde dat hij keizer was,
blies zich op als een schip met volle zeilen,
vloog op hem af en kakelde, dat hij er een rood hoofd van kreeg.

Het arme eendje wist zich niet te bergen,
het was erg bedroefd, omdat het er zo lelijk uitzag
en bespot werd door de hele eendenhof.
Zo ging het de eerste dag en het werd hoe langer hoe erger.
De arme jonge eend werd door alle andere opgejaagd,
zelfs zijn eigen broertjes en zusjes deden lelijk tegen hem.
en ze zeiden maar steeds:
"Nam de kat je maar mee, lelijk spektakel!
" De moeder zei: "Was je maar heel ver weg!"
en de eenden beten hem en de kippen pikten hem en het meisje,
dat de dieren kwam voeren, schopte hem.

Toen liep hij weg en vloog over de omheining;
de vogeltjes in de bosjes vlogen verschrikt op.
"Dat is omdat ik zo lelijk ben!" dacht het eendje en deed zijn ogen dicht;
maar hij liep toch maar weg.

Zo kwam hij in een grote plas,
waar de wilde eenden woonden.
Daar lag hij de hele nacht, want hij was toch zo moe en verdrietig.
Tegen de morgen vlogen de wilde eenden op
en zagen de nieuwe kameraad.

"Wat ben jij voor iemand?"
vroegen ze en het eendje draaide zich naar alle kanten
en groette zo goed hij kon.
"Je bent foeilelijk!" zeiden de wilde eenden.
"Maar dat is ons om het even, als je maar niet in onze familie trouwt.
" De stakker! Hij dacht in het geheel niet aan trouwen,
als hij maar in het riet mocht liggen
en wat water uit de plas mocht drinken.

Daar lag hij twee dagen lang; toen kwamen er twee wilde mannetjesganzen.
Ze waren nog niet heel lang uit het ei
en daarom waren ze zo kwiek.

"Hoor eens kameraad," zeiden ze,
"je bent zo lelijk, dat we je wel mogen.
Wil je meegaan en een trekvogel worden?
Dicht hierbij, in een andere plas, zijn aardige lieve wilde ganzen,
allemaal wijfjes. Je kunt daar je geluk beproeven,
hoe lelijk je ook bent." "Pief, paf!
" klonk het plotseling boven hen
en beide wilde ganzen vielen dood neer in het riet;
het water werd bloedrood. "Pief, paf!*" klonk het weer;
hele troepen wilde ganzen vlogen op uit het riet en toen knalde het weer.
Er werd een grote jacht gehouden; de jagers lagen om de plas heen,
sommigen zaten zelfs op de takken van de bomen,
die zich ver over het riet uitstrekten.
De blauwe damp dreef als een wolk tussen de donkere bomen
en bleef hangen boven het water;
de jachthonden kwamen door de modder gelopen,
plas, plas, zodat biezen en riet naar alle kanten uit elkaar bogen.
Tot grote schrik van het arme eendje;
hij draaide zijn kop om hem onder zijn vleugels te steken
en op hetzelfde ogenblik stond vlakbij een vreselijk grote hond;
zijn tong hing hem ver uit de bek en zijn ogen fonkelden.
Hij hapte naar het eendje, liet zijn scherpe tanden zien,
en plas, plas, ging hij verder, zonder de eend mee te nemen.
"De hemel zij dank!" zuchtte het eendje.
"Ik ben zo lelijk, dat zelfs de hond me niet wil bijten"

En hij bleef stil liggen, terwijl de hagelkorrels door het riet suisden
en het ene schot na het andere klonk.

De dag was al een heel eind verstreken voor het stil werd,
maar het arme eendje durfde nog niet op te staan;
hij wachtte nog enige uren voor hij rondkeek
en toen liep hij zo hard hij kon weg uit de plas.
En hij bleef maar lopen, door de wei en over stoppel veldjes.
Er stond zo'n wind, dat hij moeite had vooruit te komen.

Tegen de avond kwam hij aan een armoedig boerenhuis;
dit was zo bouwvallig, dat het zelf niet wist naar welke kant het zou vallen
en zodoende bleef het staan. De wind gierde zo om het eendje heen,
dat hij moest gaan zitten om niet weg te waaien.
Het werd hoe langer hoe erger, maar toen merkte hij,
dat de deur uit het hengsel hing, zo scheef,
dat 't eendje door de spleet naar binnen kon sluipen.

Hier woonde een oude vrouw met haar kat en haar kip;
de kat, die ze "Zoontje" noemde, kon een hoge rug opzetten en blazen;
hij kon ook vonken schieten,
maar dan moest men hem tegen de draad in over zijn haren strijken.
De kip had heel kleine, korte poten en daarom werd ze
"Kukeleku-kortbeen" genoemd; ze legde veel eieren
en de vrouw hield van haar als van haar eigen kind.
In de ochtend ontdekte men het vreemde eendje dadelijk,
de kat begon te blazen en de kip te kakelen.

"Wat is er aan de hand?" zei de vrouw en keek rond,
maar ze kon niet erg goed zien en daarom dacht ze,
dat het eendje een verdwaalde vette eend was.
"Dat is een zeldzame vangst!" zei ze.
"Nu kan ik eendeëieren krijgen, als het maar geen woerd is.
Dat moeten we eens onderzoeken."

En zo werd het eendje voor drie weken op proef genomen,
maar er kwam geen ei.
De kat was de heer des huizes
en de kip was de mevrouw en ze zeiden maar steeds:
"Wij en de wereld", want ze meenden,
dat ze de helft ervan waren en nog wel het allerbeste deel.
Het eendje vond, dat men van een andere mening kon zijn,
maar dat duldde de kip niet.

"Kun je eieren leggen?" vroeg ze.

"Nee!"

"Wil je dan je snavel wel eens houden!"

En de kat zei: "Kun je een hoge rug opzetten,
blazen en vonken schieten?"

"Nee!"

"Dan mag je geen mening hebben als anderen praten!"

En het eendje zat in een hoekje en had het land.
Toen ging hij denken aan de frisse lucht en de zonneschijn;
hij kreeg zo'n erge zin om op het water te drijven,
dat hij tenslotte niet kon laten om het tegen de kip te zeggen.

"Wat bezielt je?" vroeg deze.?Je hebt niets te doen,
daarom krijg je die nukken. Leg eieren of blaas,
dan gaat het over!"

"Maar het is zo heerlijk om op het water te drijven,"
zei het eendje.
"Het is heerlijk om het water over je kop te krijgen
en naar de bodem te duiken."

"Ja, dat is heel plezierig!" zei de kip.
"Je bent, geloof ik, gek geworden.
Vraag eens aan de kat, hij is de knapste die ik ken,
of hij er van houdt op het water te drijven of onder te duiken.
Over mezelf wil ik niet spreken.
Vraag het onze meesteres, de oude vrouw.
Er is niemand ter wereld zo verstandig als zij!
Denk je, dat ze er plezier in heeft te drijven
en water over haar hoofd te krijgen?"
"Jullie begrijpen het niet!" zei het eendje.

..Als wij je niet begrijpen, wie dan wel?
Je wilt toch niet verstandiger zijn dan de kat en de vrouw,
om van mezelf te zwijgen? Snij niet zo op, kind,
en dank je Schepper voor al het goede, dat
Hij voor je heeft gedaan.
Ben je niet in een warme kamer gekomen en heb je geen omgang,
waarvan je wat kunt leren?
Maar je praat onzin en het is niet leuk om met je om te gaan.
Mij kun je geloven,
ik meen het goed met je;
ik zeg je onaangename dingen en daardoor leert men zijn ware vrienden kennen!
Zorg nu maar,
dat je eieren legt en leer blazen of vonken schieten!
Dan ben je tenminste iemand."

"Ik geloof, dat ik de wijde wereld maar in ga," sprak het eendje.

"Ja, doe dat!" zei de kip.

En zo ging het eendje weg;
hij dreef op het water, hij dook onder,
maar omdat hij zo lelijk was,
lieten alle dieren hem links liggen.
Het najaar brak aan, de bladeren in de bossen werden geel en bruin,
de wind kreeg ze te pakken, zodat ze ronddansten,
en daarboven in de lucht zag het er koud uit;
de wolken voorspelden hagel en sneeuw en op een hek stond de raaf en riep:
"Au! Au!" van louter kou. Het was om te bevriezen;
het arme eendje had het werkelijk niet best.

Op een avond, toen de zon prachtig onderging,
kwam er een hele zwerm mooie grote vogels uit de bosjes.
Het eendje had nog nooit zulke mooie vogels gezien:
ze waren glanzend wit met lange buigzame halzen;
het waren zwanen. Ze maakten een heel vreemd geluid,
spreidden hun prachtige lange vleugels uit
en vlogen weg uit de koude streken naar warme landen,
naar meren, die niet bevroren waren.
Ze stegen zo hoog, zo hoog, dat het het eendje bijna teveel werd;
hij draaide als een rad in het rond op het water,
rekte zijn hals ver uit naar de zwanen en stiet een kreet uit,
zo hard en vreemd, dat hij er zelf bang van werd.
O, hij kon die mooie, gelukkige vogels niet vergeten.
Toen hij ze uit het gezicht verloren had,
dook hij heel tot op de bodem en weer boven gekomen,
was hij helemaal buiten zichzelf.
 Hij wist niet hoe de vogels heetten en waarheen ze vlogen,
maar toch hield hij van ze, zoals hij nog nooit van iemand had gehouden.
Hij was helemaal niet jaloers op die vogels:
het kwam niet bij het eendje op zich zoiets heerlijks te wensen;
hij zou al best blij zijn, dat arme lelijke dier,
als de eenden hem in hun midden hadden geduld.

En het werd toch zo'n koude winter;
het eendje moest in het water rondzwemmen om te maken,
dat dit niet helemaal dichtvroor, maar elke nacht werd het gat,
waarin hij rondzwom, kleiner; het vroor dat het kraakte,
het eendje moest aldoor zijn poten gebruiken om te maken,
dat het water niet helemaal dicht raakte; tenslotte werd hij moe,
lag heel stil en vroor zo vast in het ijs.

In de vroege morgen kwam er een boer,
die het eendje zag; hij sloeg met zijn klomp het ijs stuk
en droeg het beest naar huis, naar zijn vrouw. Daar kwam het weer bij.
De kinderen wilden ermee spelen,
maar het eendje dacht, dat ze hem kwaad wilden doen
en kwam in zijn angst in het melkvat terecht,
zodat de melk in de kamer rondspatte;
de vrouw gilde met haar handen in de hoogte,
en toen vloog het in het botervat en daarna in de meelton.
Wat zag hij er uit!

De vrouw gilde weer,
ze sloeg ernaar met de tang
en de kinderen liepen elkaar omver om het eendje te vangen,
ze lachten en schreeuwden!
Gelukkig maar, dat de deur openstond;
het eendje vloog naar buiten, tussen de bosjes door in de vers gevallen sneeuw,
en daar lag het als in een winterslaap.

Maar het zou al te droevig worden als ik vertelde over de nood
en de ontbering,
die de eend moest doorstaan in die harde winter.
Hij lag in de plas tussen het riet,
toen de zon weer warm begon te schijnen:
de leeuweriken zongen, het was heerlijk voorjaar.

Toen sloeg het eendje ineens zijn vleugels uit,
ze ruisten sterker dan vroeger en droegen hem met kracht voort,
en vóór hij het wist, bevond hij zich in een grote tuin,
waar de appelbomen in bloei stonden
en de seringen aan lange groene takken over de sloten hingen,
Hier was het toch zo heerlijk, zo fris, zo voorjaarsachtig!

Dichtbij kwamen drie mooie witte zwanen uit het kreupelhout;
zij ruisten met hun veren en dreven licht op het water.
Het eendje kende de prachtige dieren en werd door
 een vreemde droefheid bevangen.

"Ik wil naar die koninklijke vogels toevliegen
en ze zullen me doodbijten, omdat ik, die zo lelijk ben,
hen durf naderen. Maar dat doet er niet toe!
Beter door hen te worden gedood,
dan te worden gebeten door de eenden,
gepikt door de kippen en geschopt door het meisje,
dat op de hoenderhof past, en ‘s winters gebrek te lijden."

Het eendje vloog het water in en zwom naar de prachtige zwanen toe,
 die met ruisende vleugels op het eendje toeschoten.
"Dood me maar!" zei het arme dier,
boog de kop naar het wateroppervlak
en wachtte de dood af. Maar wat zag het in het heldere water?
Zijn spiegelbeeld! Maar hij was geen lompe, zwartgrijze,
lelijke vogel meer; hij was zelf een zwaan!

Het doet er niet toe of men in een eendenhof is geboren,
als men maar uit een zwanenei gekomen is.

Hij was blij om alle nood en wederwaardigheden,
die hij had beleefd; nu waardeerde hij juist het geluk dat hem ten deel viel.
De grote zwanen zwommen om hun nieuwe makker heen
en streelden hem met hun snavels.

Er kwamen kleine kinderen de tuin in,
ze gooiden brood en graan in het water en de kleinste riep:
"Er is een nieuwe!" En de andere kinderen jubelden mee:
"Ja, er is een nieuwe gekomen!" en ze klapten in de handen,
ze dansten in het rond en liepen naar hun vader en moeder.
Er werden brood en koekjes in het water gegooid en ze zeiden allemaal:
"De nieuwe is de mooiste! Zo jong en zo prachtig!
" En de oude zwanen bogen diep voor hem.

Toen voelde hij zich erg verlegen en stak z'n kop onder de vleugels;
hij wist niet hoe hij het had, hij was al te gelukkig,
maar helemaal niet trots, want een goed hart wordt nooit trots.
Hij dacht er aan hoe hij was vervolgd en gehoond en hoorde nu iedereen zeggen,
dat hij de prachtigste van alle prachtige vogels was.
En de seringen bogen met hun takken tot
in het water naar de jonge zwaan toe en de zon scheen zo warm en zo goed.
Toen ruisten zijn veren,
de slanke hals verhief zich en uit de grond van zijn hart jubelde hij:
"Van zoveel geluk heb ik niet gedroomd,
toen ik het lelijke jonge eendje was!"

03-05-2007 om 16:56 geschreven door Tina  

Vele jaren geleden was er eens een kleermaker,
die drie zoons had en verder alleen een geit.
Maar daar die geit hen allen tezamen met haar melk in leven hield,
moest ze goed voer hebben en elke dag naar de wei worden gebracht.
Dat deden de zoons dan ook om beurten.
Eens bracht de oudste haar naar het kerkhof waar de mooiste planten stonden,
hij liet haar daar weiden en rondspringen.
Toen het ‘s avonds tijd was om weer naar huis te gaan, vroeg hij:
"Geitje, zat gegeten?" En de geit antwoordde:

"Ik ben zo zat,
Ik wil geen blad, mè, mè!"
"Kom dan maar mee naar huis,
" zei de jongen, nam haar aan ‘t touw,
leidde haar naar de stal en bond haar vast.
"Nou," zei de oude kleermaker,
"heeft de geit goed voer gehad?"
"O," zei de zoon, "ze is zo zat,
ze wil geen blad."
 Maar de vader wilde zichzelf overtuigen;
hij ging naar de stal, streelde ‘t lieve dier en vroeg:
"En Geitje? Zat gegeten?"
De geit antwoordde:

"Waar had ik me kunnen laven?
Ik sprong maar over de graven
en blaadjes waren er geen: mè, mè!"
"Wat hoor ik daar?"
riep de kleermaker, en hij liep naar boven en zei tegen de jongen:
"Jij lelijke leugenaar, je zegt dat de geit volop gegeten heeft
en je hebt haar laten verhongeren!"
en in zijn woede nam hij de meetlat van de wand
en joeg hem met een pak slaag de deur uit.
De volgende dag was de tweede zoon aan de beurt;
hij zocht bij de tuinheg een goed plekje waar sappige planten stonden,
en de geit at alles helemaal op.
‘s Avonds toen hij weer naar huis wilde, vroeg hij:
"Geitje, had je genoeg?" En de geit zei:

"Ik ben zo zat,
Ik wil geen blad; mè, mè!"
"Ga dan maar mee naar huis,
" zei de jongen, trok haar aan ‘t touw naar huis
en bond haar in de stal vast.
"Wel," zei de oude kleermaker,
"heeft de geit een goede portie gehad?"
"O," antwoordde de zoon, "ze is zo zat,
ze wil geen blad." Maar de kleermaker wilde daar niet alleen op vertrouwen,
hij ging naar de stal toe en vroeg:
 "Wel geitje, heb je genoeg gehad?" De geit zei:

"Waar had ik mij kunnen laven?
Ik sprong maar over de graven
en blaadjes waren er geen: mè, mè!"
"Jij goddeloze deugniet!" schreeuwde de kleermaker,
"om zo’n arm dier te laten verhongeren!"
en hij nam de meetlat en joeg hem met een pak slaag de deur uit.
Nu was de beurt aan de derde zoon,
en die wilde het eens heel erg goed doen,
en hij zocht de heerlijkste struiken uit met heel jong blad,
en liet de geit daarvan smullen,
‘s Avonds toen het tijd werd om naar huis te gaan,
vroeg hij: "Geitje, heb je volop gehad?" En de geit antwoordde:

"Ik ben zo zat,
Ik wil geen blad, mè! mè!"
"Ga dan maar mee,"
zei de jongen, bracht haar naar de stal en bond haar vast.
"Nu," zei de oude kleermaker, "heeft de geit nu behoorlijk eten gehad?"
"O," antwoordde de jongen,
"die is zo zat, die wil geen blad."
Maar de kleermaker vertrouwde het niet,
ging naar de stal en vroeg:
"En geitje, heb je nu genoeg gehad?"
Maar het ondeugende beest zei:

"Waarvan kon ik me laven?
Ik sprong maar over de graven,
en blaadjes vond ik niet: mè, mè!"
"O, die leugenaars!" riep de kleermaker,
"de één is al net zo goddeloos
en plichtvergeten als de ander!
Jullie zullen me niet langer voor de gek houden!"
en buiten zichzelf van woede greep hij naar de meetlat,
en roste de arme jongen daarmee zo geweldig af,
dat hij het huis uitsprong.

De oude kleermaker was nu met zijn geit alleen.
De volgende morgen ging hij zelf naar de stal,
liefkoosde het dier en zei: "Kom, mijn lieve dier, i
k zal je zelf naar buiten brengen.
" Hij nam zijn touw en bracht het bij de heg
en bij sla en alles wat geiten verder heerlijk vinden,
"Nu kun je eens naar hartelust je buikje dik eten,
" en hij liet haar grazen tot de avond. Toen vroeg hij:
"Geitje, is het nu genoeg geweest?" En de geit antwoordde:

"Ik ben zo zat,
Ik wil geen blad, mè! mè!"
"Kom dan maar mee naar huis,
" zei de kleermaker, bracht haar naar de stal en bond haar daar vast.
 Toen hij wegging, keerde hij zich nog eens om en zei:
"Nu heb je toch genoeg kunnen eten!
" Maar de geit maakte het bij hem ook niet veel beter en zei:

"Hoe had ik me kunnen laven?
Ik sprong slechts over de graven
en blaadjes vond ik niet: mè! mè!"
Toen de kleermaker dat hoorde,
was hij verslagen, en hij begreep nu wel,
dat hij zijn drie zoons zonder reden weggejaagd had.
"Wacht eens!" riep hij, "jij ondankbaar schepsel;
je wegjagen is nog een te geringe straf;
ik zal je zo tekenen, dat je je onder fatsoenlijke kleermakers
niet meer kunt vertonen." Hij haalde vlug zijn scheermes,
zeepte de kop van de geit in, en schoor haar zo glad als de vlakke hand.
En omdat de meetlat te veel eer zou zijn geweest,
haalde hij de zweep en sloeg er zo op los,
dat ze met geweldige sprongen weg liep.
Nu zat de kleermaker helemaal alleen in huis,
verviel tot grote treurigheid en zou zijn zoons graag terug willen hebben,
maar niemand wist waar ze gebleven waren.

De oudste was bij een meubelmaker in de leer gegaan.
Hij leerde vlijtig en onverdroten, en toen zijn tijd om was,
en hij verder wilde, schonk zijn meester hem een tafeltje.
Daar was niets bijzonders aan te zien, het was van gewoon hout,
maar het had één goede eigenschap. Als je het neerzette en je zei:
"Tafeltje, dek je!" dan was dat tafeltje ineens bedekt met een helder laken;
er stonden een bord, een mes en een vork op,
en schotels met gekookt en gebraden eten zoveel plaats er maar was,
en zo’n groot glas rode wijn dat iemands hart er warm van werd.

De jonge gezel dacht: "Daar heb je voor je leven genoeg aan,
" en trok opgewekt de wijde wereld in; het kon hem niet schelen,
of een herberg goed of slecht was; en of er te eten was of niet.
Als het zo uit kwam, ging hij niet eens naar binnen, maar bleef buiten,
 in een bos of op een wei, waar hij maar prettig zat.
Hij haalde z’n tafeltje van zijn rug, zette het voor zich en zei:
"Tafeltje, dek je," dan was daar alles wat zijn hart begeerde.

Eindelijk bedacht hij zich, dat hij wel weer eens naar zijn vader kon gaan;
de woede zou wel gezakt zijn, en met dat tafeltje-dek-je
zou hij hem wel weer in huis willen hebben.
Nu gebeurde het, dat hij, op weg naar huis,
in een herberg kwam die helemaal vol was;
de mensen riepen hem een welkom toe en nodigden hem uit,
bij hen te komen zitten en met hen mee te eten;
anders kon hij moeilijk meer wat krijgen.

"Nee," zei de meubelmaker,
"die paar happen zal ik jullie niet afnemen,
wees liever mijn gasten."



Ze lachten en dachten dat hij hen voor de gek hield.
Maar hij zette z’n houten tafeltje midden in de kamer en zei:
"Tafeltje-dek-je!" Meteen was het vol etenswaren,
zo heerlijk als de waard het niet zou kunnen geven,
en ‘t rook zo lekker, dat het de gasten heerlijk in de neus kwam.

"Tast maar toe, vrienden," zei de meubelmaker.
De gasten zagen dat het werkelijk gemeend was,
ze lieten zich geen tweemaal noden, ze kwamen dichterbij,
pakten hun messen beet en vielen aan.
En wat hun het meest verbaasde: als een schotel leeg werd,
kwam er vanzelf een volle voor in de plaats.
De waard stond in de hoek en keek ernaar, hij wist niet wat hij zeggen moest,
maar hij dacht: zo’n kok kan ik in mijn bedrijf goed gebruiken!
De meubelmaker en zijn vrienden vierden vrolijk feest tot diep in de nacht,
en de jonge man ging ook naar bed
en zette zijn tafeltje tegen de muur.

Maar de gedachten lieten de waard niet los,
en hij bedacht dat hij in de rommelkamer op zolder
nog een oud tafeltje had staan dat er net zo uitzag,
dat haalde hij heel zacht van boven en verruilde het met het tafeltje-dek-je.
De volgende morgen betaalde de meubelmaker het overnachten,
pakte z’n tafeltje op z’n rug – zag helemaal niet dat het een ander was
– en ging op weg. ‘s Middags kwam hij bij zijn vader.
Die was zo blij dat hij er weer was!

"Nu, jongenlief, en heb je nog wat geleerd?" zei hij.

"Vader, ik ben meubelmaker geworden."

"Dat is een goed handwerk," zei de oude man,
"en heb je van je zwerftochten nog wat meegebracht?"

"Vader, het beste dat ik heb meegebracht, dat is het tafeltje."

De kleermaker bekeek het van alle kanten en zei:

"Dat vind ik nu geen meesterstuk; het is een oud, simpel tafeltje."

"Maar het is een tafeltje-dek-je," antwoordde de jongen,
"als ik het neerzet en ik zeg dat hij zich dekken moet,
dan staat er meteen het lekkerste eten op
en een wijntje erbij om je hart te warmen.
Nodigt u maar alle familie en vrienden uit,
ze zullen zich te goed doen,
want het tafeltje weet van geen ophouden."

Toen de familie bijeen was,
zette hij het tafeltje middenin de kamer en sprak:
"Tafeltje-dek-je!" Maar er gebeurde niets op het tafeltje,
en het bleef zo leeg als ieder ander tafeltje,
dat gewone taal niet verstaat.
Nu merkte de arme meubelmakersgezel,
dat het tafeltje verruild moest zijn,
en hij schaamde zich omdat hij daar stond als een leugenaar.
Maar de familie lachte hem uit
en ze moesten zonder eten en zonder drinken weer naar huis.
De vader haalde zijn lappen weer en ging kleren maken,
en de zoon ging weer bij een meubelmaker aan ‘t werk.

Intussen was de tweede zoon bij een molenaar in de leer gekomen.
Toen zijn leerjaren voorbij waren, zei de molenaar:

"Omdat je je zo goed gedragen hebt, krijg je een ezel van me.
Maar het is een bijzondere ezel. Hij trekt geen wagen;
hij draagt geen lasten."

"Waar is hij dan goed voor?" vroeg de jongeman.

"Hij maakt goud," zei de molenaar,
"als je hem op een doek zet, en je zegt "Ezeltje, strek je"
dan komt er goud uit, uit z’n bek en van achteren."

"Dat is mooi," zei de jongen, bedankte de molenaar en trok de wereld in.
Als hij geld nodig had, hoefde hij alleen maar tegen zijn ezel te zeggen:
"Ezeltje, strek je," dan regende het goudstukken,
 en het enige wat hij ervoor doen moest, was ze op te rapen.
Waar hij ook kwam, was ‘t beste voor hem net goed genoeg,
hoe duurder hoe liever, en hij had altijd een zak vol geld.

Toen hij zo een poos in de wereld geleefd had, dacht hij:
"Nu moest je eigenlijk weer eens naar je vader gaan;
als je met de ezel komt, zal hij zijn woede vergeten en je weer bij zich nemen."

En nu gebeurde het, dat hij in diezelfde herberg kwam,
waar zijn broeder z’n tafeltje was kwijt geraakt.
Hij leidde de ezel aan de teugel,
de waard wou hem ‘t beest afnemen én in de stal vast binden,
maar de jonge man sprak:

"Doe maar geen moeite, mijn grauwtje breng ik zelf in de stal,
en ik bind ‘m zelf vast, want ik moet weten waar hij staat."

Dat kwam de waard verdacht voor.
Hij meende dat iemand, die zijn ezel zelf naar stal bracht,
niet veel bijzonders zou zijn en er weinig aan hem te verdienen zou zijn;
maar toen de vreemdeling in zijn zak greep
en er twee goudstukken uithaalde en zei dat hij hem goed onthalen moest,
toen zette hij grote ogen op,
liep weg en liet ‘t beste halen wat hij krijgen kon.
 Na het eten vroeg de gast wat het gekost had,
de waard wilde met dubbel krijt schrijven
en zei dat er nog twee goudstukken bij moesten.
De man greep in z’n zak maar het goud was juist op.

"Wacht maar even, meneer de waard," zei hij, "ik zal even goud gaan halen."

En hij nam het tafellaken mee.
Daar begreep de waard niets van,
hij werd nieuwsgierig, sloop hem na
en toen zijn gast de grendel voor de staldeur schoof,
keek hij door een gat in’t dak.
De vreemdeling spreidde het tafellaken onder de ezel uit, zei:
"Ezeltje, strek je", en dadelijk kwam er goud, van voren en van achteren,
het regende op de grond.

"Alle duizend!" zei de waard, "die dukaten zijn gauw gemunt,
zo’n geldbuidel is nog zo kwaad niet!"

De gast betaalde de rekening en ging slapen.
Maar de waard sloop s nachts naar beneden naar de stal,
leidde de muntmeester weg en bond een andere ezel in zijn plaats.
De volgende morgen, heel vroeg,
trok de molenaarsgezel met zijn ezel weg
en hij meende dat het de goudezel was.
‘s Middags kwam hij bij zijn vader terug.
Die was blij, toen hij hem weer zag en nam hem met vreugde bij zich in huis.

"En wat ben je geworden, jongen?" vroeg de oude.

"Een molenaar, vader," antwoordde hij.

"En heb je nog wat van je zwerftocht meegebracht?"

"Anders niets dan een ezel."

"Ezels hebben we hier genoeg," zei de vader,
"ik had liever een goede geit gehad."

"Ja," zei de zoon, "maar een gewone ezel is het niet,
maar een goudezel; wanneer je tegen hem zegt:
"Ezeltje strek je" dan geeft ‘t goeie beest een doek vol goudstukken.
Laat de hele familie maar komen: ik maak hen allemaal rijk."

"Dat zou me best bevallen," zei de kleermaker,
"dan kan ik verder de naald wel laten rusten,
" en hij ging zelf op pad om de hele familie uit te nodigen.
Zodra ze allen bij elkaar waren, zei de molenaar,
dat ze plaats moesten maken, spreidde een doek uit, en hij zei:
"Ezeltje, strek je!" Maar wat er zo viel, waren geen goudstukken,
en het bleek dat het beest niets van de kunst verstond –
want niet elke ezel brengt het zo ver.
Toen trok de arme molenaar een lang gezicht,
zag in dat hij bedrogen was, vroeg de familie om vergiffenis –
ze gingen even arm weg, als ze gekomen waren. Het baatte niets,
de oude kleermaker moest weer naar de naald grijpen
en de jongen verhuurde zich weer bij een molenaar.



De derde broer was bij een draaier in de leer gegaan,
en omdat het draaien van stoelpoten
en zuilen een kunstig handwerk is,
moest hij de langste leertijd doormaken.
Maar zijn broers schreven hem een brief, hoe ze bedrogen waren,
en hoe de waard de laatste avond voor
hun thuiskomst hun mooie toverdingen gestolen had.
Toen de draaier uitgeleerd was
en weer de wereld in zou gaan,
schonk zijn leermeester hem, omdat hij zo tevreden over hem was, een zak en zei:

"Daar zit een knuppel in."

"Die zak kan ik omdoen en er van alles instoppen,
" zei de jongen, "maar wat moet ik met die knuppel?
Dat maakt de zak maar zwaar."

"Nu zal ik je nog dit zeggen," zei de meester,
"doet iemand je kwaad, zeg dan:
‘Knuppel, uit de zak’ en dan springt de knuppel eruit,
en danst zo vrolijk over de rug van je vijand,
dat hij zich acht dagen lang niet kan bewegen,
en hij houdt niet op voor je zegt, ‘Knuppel, in de zak!’ “

De gezel bedankte hem, hing de zak om,
en als iemand hem te na kwam of hem te lijf wilde,
dan zei hij: "Knuppel, uit de zak" en dan sprong de knuppel eruit
en veegde de een na de ander de mantel uit zonder te wachten
of hij hem eerst uittrok, en dat ging zo gauw,
dat eer men erop verdacht was, de knuppel al bij je was.

Tegen de avond kwam de jonge draaiersgezel
naar de welbekende herberg.
Hij legde de zak voor zich op tafel en begon te vertellen
wat voor merkwaardige dingen hij al in de wereld gezien had.

"Ja," zei hij, "de mensen praten nu van een tafeltje-dek-je,
en van een ezeltje-strek-je en meer zulke dingen,
maar dat is allemaal niets vergeleken met wat ik gekregen heb
en wat hier in deze zak zit."

De waard spitste de oren. "Wat ter wereld kan dat zijn?"
dacht hij, "misschien is die zak vol edelstenen;
dan zou ik daar heel makkelijk aan kunnen komen,
want alle goede dingen bestaan uit drie."

Toen het nu avond was geworden en slapenstijd,
ging de gast op de bank liggen en zijn zak nam hij als hoofdkussen.
 Toen de waard dacht, dat hij wel slapen zou,
kwam hij dichtbij,
trok en rukte voorzichtig aan de zak,
en hij wilde er een ander voor in de plaats leggen.
Maar daar had de draaier al lang op gewacht.

De waard deed juist een flinke ruk, toen hij riep:
"Knuppel, uit de zak!"
Meteen vloog de knuppel eruit,
op de rug van de waard
en hij klopte op zijn rug dat het een aard had.
De waard schreeuwde,
maar hoe harder hij schreeuwde,
hoe harder de knuppel er de maat bij sloeg,
tot de waard uitgeput neerviel.
Toen zei de jongen:

"Als je het tafeltje-dek-je en het ezeltje-strek-je
niet meteen hier haalt, begint de dans van voren af aan."

"Nee, nee!" riep de waard heel benepen,
"Ik zal alles teruggeven,
maar laat die booswicht weer in de zak kruipen!"

Toen zei de draaiersgezel:
"Ik zal genade voor recht laten gelden,
maar doe voortaan niet meer zulke gemene dingen!
" Toen riep hij: "Knuppel, in de zak!
" en hij liet hem verder met rust.

De volgende morgen ging de draaier al vroeg met het
 tafeltje-dek-je en ‘t ezeltje-strek-je naar zijn vader.
De kleermaker was heel blij toen hij hem terug zag;
en hij vroeg hem ook wat voor handwerk hij wel had geleerd.

"Vaderlief," zei hij, "ik ben draaiersgezel."

"Dat is knap handwerk," zei de kleermaker,
"en heb je soms van je reizen wat meegebracht?"

"Een kostbaar stuk, vader!" antwoordde de zoon,
"een knuppel in een zak."

"Nou!" zei de vader, een knuppel! Dat is ook wat moois!
Die kan je van elke boom afsnijden!"

"Maar zo één niet, vaderlief. Als ik zeg:
"Knuppel, uit de zak"
dan springt de knuppel eruit en rost de man die het me lastig maakt,
stevig af en hij houdt niet op tot de man op de grond is geslagen
en me smeekt op te houden. En met die knuppel heb ik
‘t tafeltje-dek-je en ‘t ezeltje-strek-je weer kunnen krijgen,
die de valse waard mijn broers afhandig had gemaakt.
Laat die twee nu maar komen en laat de hele familie maar komen,
dan zullen we ze eten en drinken geven
en hun zakken met gouden dukaten vullen."

Dat vertrouwde de oude kleermaker niet echt,
maar hij haalde de familie toch bij elkaar.
Toen spreidde de draaier een doek in de kamer uit op de grond,
leidde de ezel binnen en zei tegen zijn broer:

"Spreek jij nu maar tegen hem."

De molenaar zei: "Ezeltje, strek je!"
en meteen vielen de goudstukken omlaag,
als een regen, en de ezel hield niet op tot ieder zo veel had,
dat ze niets meer konden dragen.
(Ik zie wel dat je daar graag bij zou zijn geweest).
Toen haalde de draaier het tafeltje en zei tegen de oudste broer:

"Spreek jij nu maar tegen hem."

En pas had de meubelmaker "Tafeltje, dek je"
gezegd, toen was het al gedekt
en met de heerlijkste schotels rijkelijk bezet.
Toen werd er een maaltijd gehouden,
zoals de goede kleermaker het in zijn eigen huis nog nooit beleefd had,
en de hele familie vierde feest tot laat in de nacht
en ze waren allen vrolijk en blij.
De kleermaker borg naald en draad,
meetlat en strijkijzer in een kast op en
leefde met zijn drie zoons in vreugde en vrolijkheid.



Maar wat is er van de geit geworden,
die er de schuld van was,
dat de drie zoons werden weggejaagd?
Dat zal ik je zegen.
Ze schaamde zich over haar kale kop en kroop in een vossenhol.
De vos kwam thuis,
maar er fonkelden hem een paar donkere ogen uit z’n hol tegen,
hij schrok en liep weg.
En toen kwam hij een beer tegen en die zei:

"Wat is er, broeder vos, waarom zie je er boos uit?"

"Och," zei de vos,
"daar zit een grimmig dier in mijn hol en kijkt me met vurige ogen aan."

"Die zullen we wel verdrijven,
" zei de beer, ging ook naar ‘t vossenhol en keek erin,
maar toen hij die vurige ogen zag, moest hij er ook niet veel van hebben:
het beest leek gevaarlijk en hij nam de benen.
Toen kwam hij een bij tegen en toen die merkte,
dat hij niet in zijn gewone doen was, zei de bij:

"Beer, wat zet je een verdrietig gezicht,
waar is je vrolijkheid gebleven?"

"Lach jij maar," zei de beer,
"d’r zit een grimmig dier met gloeiende ogen in het hol van de rode
en we kunnen hem er niet uit krijgen."

De bij sprak: "Het spijt me wel, beer, ik ben maar een arm,
zwak schepsel, dat jullie niet ‘t aankijken waard vinden,
maar ik geloof toch, dat ik er raad op weet."

Ze vloog naar het vossenhol, zette zich op de gladgeschoren geitenkop
en stak haar zo vinnig dat ze opsprong,
"me, me!" riep en als een dolle de wereld inliep,
en niemand weet waar ze op ‘t ogenblik naar toe is.

03-05-2007 om 16:55 geschreven door Tina  

Er was eens een jong meisje,
ze was heel mooi,
maar haar moeder was vroeg gestorven
en haar stiefmoeder deed haar alle verdriet aan wat maar mogelijk was.
Als ze haar werk opgaf, al was ‘t nog zo zwaar,
dan begon ze er ijverig aan,
en deed wat haar maar mogelijk was.
Maar nooit kon ze ‘t hart van de slechte vrouw treffen,
ze was altijd ontevreden en het was nooit genoeg.
Hoe harder ze werkte, des te meer werd haar op de schouders gelegd,
en het enige waar aan ze dacht,
was, haar altijd meer op te dragen
en haar het leven zo zuur te maken als maar mogelijk was.

Eens op een dag zei ze tegen haar:
"Daar heb je twaalf pond veren.
Daar moet je de schachten afhalen,
en als je er vanavond niet mee klaar bent,
dan krijg je een pak slaag.
Dacht je dat je de hele dag kon luieren?"
Het arme meisje ging aan het werk,
maar tranen liepen over haar wangen,
want ze zag wel, dat het onmogelijk was,
met dit werk in één dag klaar te komen.
Als ze een hoopje veren voor zich had liggen en ze zuchtte,
of ze sloeg in haar angst haar handen ineen,
dan stoven de veren uit elkaar,
en ze moest ze weer uitzoeken om opnieuw te beginnen.
Opeens zette ze haar beide ellebogen met een plof op tafel,
borg haar gezicht in haar handen en riep:
"Is er iemand op Gods aardbodem die medelijden heeft?
" Toen hoorde ze een zachte stem, die zei:
"Troost je, kindlief, ik ben gekomen om je te helpen.
" Het meisje keek op: een oude vrouw stond naast haar.
Ze nam haar vriendelijk bij de hand en zei:
"Vertel me maar wat je zo bedroeft.
" En toen ze dat zo hartelijk zei,
vertelde het meisje haar van haar treurig leven,
dat haar de ene last na de andere te dragen werd gegeven
en dat ze met ‘t opgegeven werk niet meer klaar kon komen.
"Als ik vanavond met die veren niet klaar ben, slaat mij stiefmoeder me,
dat heeft ze gedreigd, en wat ze zegt, dat doet ze.
" Weer begonnen haar tranen te stromen,
maar de goede oude vrouw zei: "Tob maar niet,
rust nu eerst eens uit, dan zal ik het werk wel doen.
" Het meisje ging in bed liggen en viel al gauw in slaap.
De oude vrouw ging aan tafel bij de veren zitten, roets,
roets vlogen de schachten van de pennen af,
en ze hoefde ze nauwelijks aan te raken met haar dorre hand.
In korte tijd waren alle twaalf pond gedaan.
Toen ‘t meisje weer wakker werd,
lagen er grote witte hopen veren opgetorend,
maar de oude vrouw was weg. Het meisje dankte God,
en bleef rustig liggen, tot de avond kwam.
Daar trad de stiefmoeder binnen
en verbaasde zich over het werk dat af was. "Zie je nu wel,
jij trol, wat een mens kan doen, als hij maar ijverig is?
Had je niet wat meer kunnen doen? Jij zit er maar bij, hè,
met je handen in je schoot." En toen ze wegging zei ze:
"Dat stuk vee kan meer dan brood eten,
ik moet haar een zwaardere taak opgeven."

De volgende morgen liet ze het meisje weer bij zich komen en zei:
"Daar heb je een lepel; schep daar de grote vijver mee uit,
die bij de tuin ligt.
En wanneer je hem ‘s avonds niet helemaal leeg hebt, dan weetje,
wat er opzit." Ze nam de lepel aan
en zag dat het een schuimspaan was,
en al was het een goede lepel geweest,
ze had er die hele vijver nooit leeg mee gekregen.
Ze begon meteen aan het werk, knielde bij het water –
haar tranen vielen erin – en schepte.
Maar de goede oude vrouw kwam er weer bij,
en toen ze de oorzaak van haar verdriet hoorde, zei ze:
"Kindlief, tob maar niet,
ga jij maar in de struiken liggen en een beetje slapen,
ik zal je werk wel doen.
" Toen de oude alleen was,
deed ze niets anders,
dan de vijver even aanraken;
als een nevel steeg het water omhoog en ging op in de wolken.
Langzamerhand werd de vijver leeg,
en toen het meisje voor zonsondergang wakker werd
en erbij kwam staan,
zag ze niets meer dan dat de vissen in de modder lagen te spartelen.
Ze ging toen naar haar stiefmoeder
en liet haar zien dat het klaar was.
"Je had er al lang klaar mee moeten zijn,
" zei ze en werd bleek van woede.
Maar toen dacht ze weer wat anders uit.

De derde morgen zei ze tegen ‘t meisje:
"Daar in de vlakte moest je me een mooi slot bouwen
, en ‘s avonds moet het af zijn." Nu schrok ‘t meisje en zei:
"Hoe kan ik nu zo’n groot werk afkrijgen?
" "Tegenspraak duld ik niet," schreeuwde de stiefmoeder.
"Als jij met een schuimspaan een vijver kunt leegscheppen,
dan kan je ook een slot bouwen. Ik wil er nog vandaag intrekken,
en als er ook maar zoveel aan mankeert,
al is het maar de kleinste kleinigheid in keuken of kelder, dan weet je,
wat er op zit." Ze joeg haar weg,
en toen ‘t meisje naar de aangeduide plek kwam,
lagen daar rotsblokken door en over elkaar;
met al haar kracht kon ze zelfs de kleinste niet bewegen.
Toen ging ze weer zitten huilen,
maar ze hoopte op de hulp van de goede oude vrouw.
Niet lang liet die op zich wachten; ze kwam en troostte haar.
"Ga jij maar in de schaduw liggen slapen,
dat slot zal ik wel voor je maken.
Als je het mooi vindt, mag je er zelf in wonen!
" Het meisje ging weg, en dan raakte de oude de rotsen aan.
Ze richtten zich op, kwamen naast elkaar te staan
en verrezen of reuzen hen tot een muur hadden gebouwd;
daarop verhief zich een gebouw,
en ‘t was of talloze handen onzichtbaar bezig waren
en steen op steen legden.
De bodem dreunde.
Grote zuilen stegen vanzelf omhoog
en gingen naast elkaar in de rij staan.
Op ‘t dak gingen de dakpannen naast elkaar liggen,
en toen het middag was geworden,
draaide de grote windvaan al als een jonge vrouw
met waaiend gewaad op de torenspits,
‘s Avonds was alles klaar.
Hoe de oude vrouw het klaar speelde,
weet ik zelf niet,
maar de wanden van de kamers waren behangen
met zijde en fluweel, bont bewerkte stoelen
stonden er en rijkversierde leunstoelen
om marmeren tafels geschikt;
kristallen luchters hingen aan de zolderingen
en spiegelden zich in de gladde vloeren,
groene papegaaien zaten in gouden kooien
en ook vreemde vogels die prachtig zongen;
overal was een pracht of er een koning moest wonen.
Juist zou de zon ondergaan toen het meisje wakker werd;
de glans van duizenden lichten straalde haar tegemoet.
Met snelle passen liep ze erheen,
en kwam door de geopende poort het slot binnen.
De trap was met een rode loper belegd,
en naast de gouden leuning stonden bloeiende struiken.
Toen ze de prachtige kamers ontdekte, bleef ze als verstard staan.
Wie weet hoe lang ze zo beduusd zou zijn blijven staan,
als haar niet opeens de gedachte aan haar stiefmoeder te binnen was geschoten.
"Ach," dacht ze, "als die nu eindelijk eens tevreden was
en me het leven niet langer tot een kwelling zou maken.
" Ze ging naar haar toe om haar te zeggen dat het slot klaar was.
"Ik wil er meteen in!" zei ze en stond van haar stoel op.
Toen ze het slot binnenkwam, moest ze haar hand voor haar ogen houden,
zo verblindde haar de glans. "Zie je nou wel,
" zei ze tegen het meisje, "hoe gemakkelijk dit voor je was;
ik had je beter iets moeilijkers kunnen laten doen.
" Ze ging alle kamers door, snuffelde in alle hoeken,
of er ook iets verkeerd was of ontbrak, maar vinden kon ze niets.
"Nu zullen we eens beneden gaan kijken,
" zei ze en keek het meisje met boosaardige blik aan,
"ik moet nog keuken en kelder nagaan, en als je wat vergeten hebt,
zul je je straf niet ontgaan." Maar het vuur brandde op de plaat,
in de pannen kookte het eten, tang en asschop stonden erbij
en langs de wanden glom het koperen vaatwerk.
"Waar is de ingang van de kelder?" riep ze,
"als die niet rijk van wijn in ‘t vat is voorzien
dan zal het slecht met je aflopen.
" Zelf hief ze de valdeur op en ging de trap af,
 maar nauwelijks was ze twee treden gedaald,
of de zware valdeur die maar open stond, plofte neer.
Het meisje hoorde een gil, hief de deur snel omhoog,
om haar te hulp te komen, maar ze was naar beneden gevallen
en ze vond haar dood op de grond.
Nu was het prachtige slot helemaal alleen van het meisje.
In het begin kon ze haar geluk nog niet op;
prachtige kleren hingen in de kasten, de kisten waren met goud en zilver,
of met parels en edelstenen gevuld,
en er was geen enkele wens, die ze niet kon vervullen.
Weldra ging er het gerucht door de hele wereld,
hoe mooi en hoe rijk dat meisje wel was.
elke dag kwamen er vrijers aan, maar ze vond niemand aardig genoeg
Eindelijk kwam een koningszoon die haar hart wist te treffen,
en ze verloofde zich met hem.
In de tuin van het slot stond een groene linde,
daar zaten ze op een dag vertrouwelijk bij elkaar,
en toen zei hij tegen haar:
"Nu ga ik naar huis om de toestemming voor ons trouwen te vragen
aan mijn vader; nu vraag ik je om onder deze linde te wachten;
het duurt maar weinige uren en dan ben ik terug.
" Het meisje gaf hem een kus op zijn linkerwang, en zei:
"Blijf mij trouw, laat je door niemand anders op deze wang kussen.
Ik zal onder deze linde wachten, tot je weer terugkomt."

Het meisje bleef onder de linde zitten,
tot de zon was ondergegaan.
Maar hij kwam niet terug.
Ze zat er drie dagen, van de morgen tot de avond,
en wachtte op hem, maar hij kwam niet meer terug.
Toen hij er de vierde dag nog niet was, zei ze:
"Hij heeft zeker een ongeluk gekregen;
ik zal hem gaan zoeken en niet terugkomen,
voor ik hem gevonden heb.
" Ze pakte drie van haar mooiste kleren bijeen;
een met glanzende sterren geborduurd, het tweede met zilveren manen,
het derde met gulden zonnen;
dan bond ze een handvol edelstenen in een doekje en vertrok.
 Overal vroeg ze naar haar bruidegom, maar niemand had hem gezien,
niemand wist iets van hem af.
In wijde verten zwierf ze de wereld door, maar ze vond hem niet.
Eindelijk verhuurde ze zich bij een boer als herderin,
en verborg de kleren en edelstenen onder een steen.

Nu leefde ze als een herderin; ze hoedde haar kudde,
was bedroefd en verlangde naar hem, die ze liefhad. –
Nu had ze een kalfje dat ze aan zich had gewend,
het at uit haar hand, en als ze zei:

"Kalfje, kalfje, kniel maar neer,
vergeet de herderin niet meer,
zoals de prins zijn bruid vergat,
die onder de groene linde zat."

dan knielde het kalfje neer en ze streelde het.

Toen ze zo een paar jaar in eenzaamheid een armoedig bestaan had geleid,
verbreidde zich het gerucht, dat de dochter van de koning zou gaan trouwen.
De weg naar de stad ging langs het dorp, waar ‘t meisje nu woonde,
en ‘t gebeurde eens, toen ze juist haar kudde naar de weg dreef,
dat de bruidegom langs trok. Hij zat trots op zijn paard,
keek haar niet aan, maar toen zij hem zag, herkende ze haar liefste.
Het was of er een scherp mes door haar hart sneed.
"Ach," zei ze, "en ik dacht nog, dat hij mij trouw was gebleven:
maar hij heeft me vergeten."

De volgende dag kwam hij weer langs.
Toen hij in haar nabijheid was, zei zij tegen het kalfje:

"Kalfje, kalfje, kniel maar neer,
vergeet de herderin niet meer,
zoals de prins zijn bruid vergat,
die onder de groene linde zat."

Toen hij die stem hoorde, keek hij naar beneden
en hield zijn paard in. Hij keek in ‘t gezicht,
hield dan zijn hand voor zijn ogen, alsof hij zich iets te binnen wilde brengen,
maar dan reed hij snel verder en was spoedig uit het oog verdwenen.
"Ach," zuchtte zij, "hij kent me niet eens meer,
" en haar droefheid werd telkens groter.

Spoedig daarna zou er aan het hof van de koning een groot feest worden gegeven,
dat drie dagen zou duren.
Het hele land werd ervoor uitgenodigd.
"Nu zal ik het laatste middel proberen,
" dacht het meisje en toen het avond werd,
ging ze naar de steen waaronder ze haar schatten had verborgen.
Ze haalde het gewaad met de gouden zonnen te voorschijn,
ze deed het aan en versierde zich met edelstenen.
Haar haar, dat ze onder een doek verborgen had, maakte ze los,
en ‘t viel in lange krullen langs haar schouders.
Zo liep ze naar de stad; in de duisternis werd ze door niemand opgemerkt.
Toen ze in de hel verlichte zaal kwam,
weken allen vol bewondering uiteen,
maar niemand wist, wie ze was.
De prins trad haar tegemoet, maar hij herkende haar niet.
Hij voerde haar ten dans en was zo opgetogen over haar schoonheid,
dat hij aan zijn bruid, – de andere bruid – niet eens meer dacht.
Toen het feest ten einde liep, verdween ze in de mensenmenigte,
en snelde voor ‘t aanbreken van de dag naar het dorp,
waar ze haar herdersgewaad weer aandeed.

De volgende avond haalde ze het kleed met de zilveren manen te voorschijn,
en stak een halve maan van diamanten in het haar.
Toen ze zich op het feest vertoonde, wendden alle ogen zich naar haar.
Maar de prins ging haar zelf tegemoet,
en vol liefde voor haar vervuld, danste hij met haar alleen,
en keek niemand anders meer aan. Voor ze wegging,
moest ze hem beloven, de laatste avond nog eens op het feest te komen.

Toen ze voor de derde maal verscheen,
had ze het sterrengewaad aan, dat bij elke beweging fonkelde,
en haar haarband en gordel waren van edelstenen.
De prins had al lang op haar gewacht en snelde naar haar toe.
"Zeg mij, wie u bent," sprak hij,
"het is me alsof ik u al sinds lang kende."
"Weetje niet meer," antwoordde zij, "wat ik deed,
toen je afscheid van me nam?"
En ze trad naar hem toe en kuste hem op de linkerwang:
op dat ogenblik vielen hem de schellen van de ogen,
en hij herkende zijn ware bruid. "Kom," zei hij tot haar,
"hier kan ik niet langer blijven," en hij reikte haar de hand
en bracht haar het rijtuig. Als was de wind er voorgespannen,
zo ijlden de paarden naar het wonderkasteel.
De verlichte vensters blonken al van ver.
Toen ze langs de linde reden,
danste daar een ongelooflijke menigte glimwormen;
en ze schudden aan de takken en golven geur omgaven hen.
Op de trap bloeiden de bloemen,
uit de zalen weerklonk het lied van de uitheemse vogels,
maar in de grote zaal stond het hele hof bijeen,
de priester stond al te wachten
en hij trouwde de bruidegom met de ware bruid.

03-05-2007 om 16:54 geschreven door Tina  

. Er was eens een vrouw, en die had drie dochters.
De oudste heette Eenoogje, omdat ze maar één oog had,
midden op haar voorhoofd; en de tweede heette Tweeoogje,
omdat ze twee ogen had als gewone mensen,
en de derde heette Drieoogje,
want ze had drie ogen, en het derde stond bij haar ook midden op haar voorhoofd.
Maar omdat Tweeoogje er net zo uitzag als andere mensen,
konden haar zusters en haar moeder haar niet uitstaan.
Ze zeiden tegen haar: "
Jij met je twee ogen bent niets beter dan ‘t gewone volk,
je hoort helemaal niet bij ons."
 Ze duwden haar opzij en gooiden haar lelijke kleren toe,
en ze kreeg alles te eten wat de anderen overlieten,
en ze deden haar pijn waar ze maar konden.
Nu gebeurde het eens, dat
Tweeoogje naar ‘t land moest om de geiten te hoeden,
maar dat ze nog honger had,
omdat haar zusters haar te weinig eten hadden gegeven.
Toen ging ze op een heuvel zitten en ze begon te huilen
en zo te huilen dat er twee beekjes uit haar ogen stroomden.
En toen ze in haar verdriet eens opkeek,
stond er een vrouw naast haar en die vroeg:
"Tweeoogje, waarom huil je zo?" en Tweeoogje antwoordde:
"Moet ik niet huilen?
Omdat ik twee ogen heb, net als andere mensen,
kunnen m’n zusters en m’n moeder mij niet uitstaan,
en ze stoten me in de hoek
en gooien me alleen oude vodden toe,
en ik krijg alleen te eten wat er overblijft.
Vandaag hebben ze me zo weinig gegeven dat ik nog honger heb.
" Toen zei de wijze vrouw:
"Tweeoogje, droog je tranen maar, ik zal je eens wat zeggen,
zodat je geen honger meer hebben zult. Zeg maar tegen de geiten:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek.

dan zal er een keurig gedekt tafeltje voor je staan
met ‘t heerlijkste eten erop,
dat je maar eten kunt en zoveel als je trek hebt.
En als je genoeg hebt en ‘t tafeltje niet meer nodig hebt,
dan zeg je maar:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

en dan verdwijnt het voor je ogen!"
 En toen ging die vrouw weg.
Maar Tweeoogje dacht: "
Dan moet ik meteen maar eens proberen,
of het waar is, wat ze gezegd heeft, want ik heb toch zo’n honger."
 En ze zei:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek.

en pas had ze die woorden gesproken,
of daar stond een tafeltje,
en een wit kleedje erover,
en daarop een bord met een mes en een vork
en een zilveren lepel, en het mooiste eten eromheen,
het dampte en was warm,
alsof het juist uit de keuken kwam.
Tweeoogje deed het allerkortste gebedje dat ze wist:
"Here God, wees Gij onze Gast, Amen,"
 en ze tastte* toe en liet het zich heerlijk smaken.
En toen ze klaar was, zei ze, zoals de wijze vrouw haar had geleerd:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

En meteen was het tafeltje en alles wat er opstond,
weer verdwenen.
"Dat is een goede huishouding," dacht
Tweeoogje en ze was heel opgewekt.
Toen ze ‘s avonds met de geiten thuiskwam,
stond er een aardewerken schoteltje met eten,
dat de zusters hadden neergezet,
maar ze keek er niet naar om.
De volgende dag trok ze er met haar geiten weer op uit
en ze liet de restjes die haar gegund werden,
liggen. De eerste keer en de tweede keer merkten de zusters het niet,
maar toen het steeds gebeurde, zagen ze het en zeiden:
"Het is niet in orde met Tweeoogje,
ze laat ‘t eten maar steeds staan
en anders at ze alles op wat we haar gaven:
ze moet andere middelen hebben gevonden."
 Om nu achter de waarheid te komen,
moest Eenoogje meegaan, als Tweeoogje de geiten naar de weide dreef,
en ze moest opletten,
wat ze daar uitvoerde en of iemand haar eten of drinken bracht.
Toen nu Tweeoogje weer weg wilde gaan, kwam Eenoogje bij haar en zei: "
Ik wil mee naar buiten en zien of je de geiten wel goed hoedt,
en naar de goede wei worden gebracht." Maar Tweeoogje merkte wel,
wat Eenoogje in de zin had,
en ze dreef de geiten naar een plek waar heel hoog gras groeide en ze zei:
"Kom, Eenoogje,
laten we ergens gaan zitten, en dan zal ik voor je gaan zingen."
 Eenoogje ging zitten en was door ‘t ongewone lopen
en de hitte van de zon moe geworden,
en Tweeoogje zong steeds maar:

Eenoogje, waak je?
Eenoogje, slaap je?

en toen deed Eenoogje haar ene oog dicht en sliep in.
En toen Tweeoogje zag,
dat Eenoogje vast in slaap was, en niets zou verraden, zei ze:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek!

en ze ging voor haar tafeltje zitten en at en dronk,
tot ze genoeg had en toen zei ze weer:

Geitje, mek,
Tafeltje, weg!

en meteen was alles verdwenen. Tweeoogje maakte Eenoogje nu wakker,
en zei:
"Eenoogje, jij wou kijken of het met de geiten wel goed ging
en ondertussen val je in slaap:
de geiten hadden overal heen kunnen gaan en weglopen; kom,
zullen we weer naar huis gaan?"
 En ze gingen weer naar huis, en weer liet Tweeoogje haar
aardewerken schotel onaangeroerd staan,
maar Eenoogje kon aan haar moeder niet uitleggen, waarom ze nipt at,
en ze zei als een verontschuldiging: "Ik was buiten in slaap gevallen."
De volgende morgen zei de moeder tegen Drieoogje:
"Nu moet jij eens meegaan
en goed opletten of Tweeoogje buiten te eten krijgt,
of dat iemand haar wat brengt, want ze moet ‘t in ‘t geheim doen."
 Nu ging Drieoogje naar Tweeoogje en zei: "Ik ga met je mee,
ik wil eens zien of de geiten goed gehoed worden
en naar de goede weiden worden gebracht.
" Maar Tweeoogje merkte wel, wat Drieoogje van plan was,
en ze dreef de geiten naar een plek met hoog gras en zei:
"We zullen daar gaan zitten,
Drieoogje, en dan zal ik een liedje voor je zingen.
" Drieoogje ging zitten,
ze was moe van de lange wandeling en van de zon,
en Tweeoogje begon weer het vorige liedje en zong:

Drieoogje, waak je?

Maar in plaats van wat ze nu zingen moest:

Drieoogje, slaap je?

zong ze zonder er bij te denken:

Tweeoogje, slaap je?

en zo zong ze aldoor:

Drieoogje, waak je?
Tweeoogje, slaap je?

Toen vielen Drieoogjes twee ogen toe en ze sliep in,
maar het derde oog,
dat door het versje niet toegesproken was,
sliep ook niet in.
Wel deed Drieoogje het dicht, maar dat was een list:
alsof ze daar mee sliep,
maar nu en dan blonk het en kon ze er alles best mee zien.
En toen Tweeoogje meende, dat Drieoogje vast in slaap was,
zei ze haar versje:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek!

en ze at en dronk naar hartelust,
en liet dan het tafeltje weer gaan:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

en Drieoogje had het allemaal gezien. Nu kwam Tweeoogje bij haar,
schudde haar wakker en zei:
"Maar Drieoogje, was je in slaap gevallen?
Wat kan jij mooi geiten hoeden!
Laten we nu naar huis gaan.
" En toen ze thuis kwamen, at Tweeoogje weer niet,
en Drieoogje zei tegen haar moeder: "
Nu weet ik, waarom dat trotse ding niets eten wil!
Als ze, daarbuiten, tegen de geit zegt:

Geitje, mek,
Tafeltje, dek!

dan staat er een tafeltje voor haar, met heerlijk eten volgeladen,
veel beter nog dan wij het hier hebben,
en als ze genoeg heeft, zegt ze:

Geitje, mek:
Tafeltje, weg!

en meteen is alles verdwenen, ‘k Heb het allemaal precies gezien.
Ze had me met een versje in slaap gemaakt,
maar ze deed ‘t voor twee ogen,
en mijn derde oog, dat op mijn voorhoofd,
was gelukkig wakker gebleven."
 Toen riep de moeder: "Wou jij het beter hebben dan wij?
Dat zal je berouwen!"
 en ze haalde een slagersmes en stootte dat de geit in ‘t hart,
zodat ze dood neerviel.
Tweeoogje had het gezien en sloop bedroefd ‘t huis uit,
ging op de helling zitten en huilde bittere tranen.
Maar opeens stond daar weer de wijze vrouw naast haar en zei:
"Tweeoogje,
waarom huil je zo?" "Zou ik niet huilen?" antwoordde ze,
"de geit, die me elke dag,
als ik uw spreuk opzei,
zo goed verzorgde met een lekker tafeltje,
die is door mijn moeder gedood;
en nu moet ik weer honger lijden en verdriet.
" De wijze vrouw sprak: "Tweeoogje,
nu zal ik je een goede raad geven.
Vraag aan je zusters om de ingewanden van ‘t gedode geitje,
en begraaf dat voor de huisdeur in de grond.
Dat zal je geluk zijn.
" En tegelijk was ze weer verdwenen.
Tweeoogje ging weer naar huis
en ze zei tegen haar zusters:
 "Lieve zusjes, wil je me wat van mijn geit geven;
ik vraag niets bijzonders,
maar geef me alleen maar de ingewanden."
 Ze lachten en zeiden: "Nu dat kan je krijgen,
als je er verder niets van neemt.
" En Tweeoogje nam de ingewanden
en begroef die ‘s avonds in alle stilte,
op raad van de wijze vrouw, in de grond voor de huisdeur.
De volgende morgen, toen ze wakker waren geworden
en allen buiten kwamen,
stond daar een wondermooie boom.
De bladeren waren van zilver,
gouden vruchten hingen tussen de takken,
en er was niets mooiers
en kostelijkers op de hele wijde wereld.
Maar ze begrepen niet,
hoe die boom daar in de nacht was komen te staan;
alleen Tweeoogje begreep,
dat hij uit de ingewanden van het geitje afkomstig was;
want hij stond precies daar waar ze die begraven had.
Nu zei de moeder tegen Eenoogje:
"Klim jij er eens in, kindlief,
en pluk de vruchten uit die boom.
" Eenoogje kom erin,
maar toen ze één van de gouden appels vast wou grijpen,
brak de twijg haar in de hand; en dat gebeurde aldoor,
zodat ze er geen enkele appel af kon plukken,
hoe ze zich ook wendde of keerde.
Toen zei de moeder: "Drieoogje, ga jij dan de boom eens in,
want jij kan nietje drie ogen beter om je heen kijken dan Eenoogje.
" Eenoogje gleed naar beneden, en Drieoogje klom erin.
Maar Drieoogje was niet handiger,
al kon ze het van nog zoveel kanten bekijken:
de gouden appels weken steeds terug.
Eindelijk werd de moeder ongeduldig en klom er zelf in,
maar ze kon net zo min als Eenoogje en Drieoogje houvast krijgen,
de vrucht week terug en ze greep in de lucht. Nu zei Tweeoogje:
"Zal ik er eens in klimmen, misschien lukt het mij.
" De zusters riepen: "
Och, jij met je twee ogen, wat denk je wel."
 Maar Tweeoogje klom de boom in,
en de gouden appels weken voor haar niet opzij;
ze vielen haar vanzelf in de hand,
zodat ze de één na de ander af kon plukken en haar hele schort vol
naar beneden bracht.
De moeder nam ze allemaal. Maar in plaats dat zij zelf,
Eenoogje en Drieoogje het arme Tweeoogje nu beter behandelden,
waren ze alleen maar jaloers op haar,
omdat zij alleen aan de vruchten komen kon,
en ze gingen nog onaangenamer met haar om dan eerst.
Nu gebeurde het eens,
toen ze allemaal om de boom stonden,
dat er een jonge ridder aan kwam rijden.
"Gauw, Tweeoogje!" riepen de zusters, "
kruip weg, zodat we ons niet over jou hoeven te schamen!
" en ze zetten gauw een lege ton over het arme Tweeoogje –
die stond net bij de boom –
en ze schoven er de gouden appels die ze juist geplukt had, ook onder.
De ridder was nu bij hen gekomen en het was een knappe man.
Hij hield zijn paard in, bewonderde de prachtige boom van goud en zilver
en zei tegen de beide zusters:
"Van wie is die boom? Als iemand mij een tak van deze boom geeft,
dan kan hij ervoor wensen, wat hij maar wil." Toen antwoordden
Eenoogje en Drieoogje, dat het hun eigen boom was,
en ze zouden graag een tak voor hem plukken. Beide deden ze er grote moeite voor,
maar het lukte hun niet, want de twijgen
en de vruchten bogen zich aldoor af voor hun aanraking.
Toen zei de ridder: "Wat vreemd is dat,
de boom is uw eigendom en u hebt toch niet de macht,
er iets van te nemen." Maar ze verzekerden nogmaals, dat de boom van hen was.
Terwijl ze evenwel zo praatten,
liet Tweeoogje van onder haar ton uit een paar gouden appels rollen,
naar de voeten van de ridder toe, want Tweeoogje was boos,
omdat Eenoogje en Drieoogje er zo om jokten. De ridder zag de appels,
en vroeg verbaasd waar die vandaan kwamen. Eenoogje en Drieoogje zeiden,
dat ze nog een zuster hadden, maar die moest zich maar liever verscholen houden,
want ze had maar twee ogen als andere, gewone mensen.
Maar de ridder wilde haar zien en zei: "Tweeoogje,
laat je eens zien." Toen kwam Tweeoogje onder de ton uit,
en de ridder verbaasde zich over zo grote schoonheid, en zei:
"Wel, Tweeoogje, jij kunt voor me toch zeker wel een tak van die boom afplukken?" "
Jawel," antwoordde Tweeoogje, "dat wil ik wel doen, want het is mijn eigen boom.
" En ze klom erin, haalde met gemak een tak naar zich toe, brak er één af met fijne,
zilveren bladeren en gouden vruchten, en gaf die aan de ridder. Deze zei: "Tweeoogje,
wat zal ik je daarvoor geven?" "Ach," zei Tweeoogje, ik heb honger en dorst,
verdriet en ellende van de vroege morgen tot de late avond;
als u me wilt meenemen en verlossen,
dan zou ik heel gelukkig zijn."
 Toen nam de ridder Tweeoogje voor zich op het paard
en reed haar naar zijn vaders slot: hij gaf haar prachtige kleren,
eten en drinken naar hartelust,
en daar hij haar heel erg liefhad, trouwde hij met haar,
en de bruiloft werd met grote vreugde gevierd.
Toen nu Tweeoogje zo was weggevoerd door de knappe ridder,
benijdden de beide zusters haar geluk bijzonder.
"Maar we houden toch de boom," dachten ze, "
al kunnen we de vruchten niet afplukken,
iedereen zal er toch naar kijken, naar ons toekomen en er ons om prijzen;
wie weet hoe onze tarwe nog eens bloeien zal!"
 Maar de volgende morgen was de boom weg en hun hoop vervlogen.
En toen Tweeoogje uit het raam van haar slaapkamer keek,
zag ze tot haar grote vreugde haar eigen boom daar staan.
Tweeoogje leefde nog jaren lang gelukkig.
Eens kwamen er twee arme vrouwen bij haar op het slot,
en vroegen haar een aalmoes.
Tweeoogje keek hen aan en ze herkende haar zusters,
Eenoogje en Drieoogje, die zo arm waren geworden,
dat ze waren gaan zwerven en hun brood aan de deur moesten bedelen.
Maar Tweeoogje heette ze welkom,
liet ze goed eten en drinken en zorgde voor hen,
zodat ze beiden tenslotte berouw hadden,
omdat ze hun zuster in haar jeugd zoveel verdriet hadden aangedaan.

03-05-2007 om 16:48 geschreven door Tina  

Er leefden eens een koning en een koningin, ze waren heel rijk
en ze hadden alles wat ze zich maar wensten, alleen geen kinderen.
Ze klaagde daar dag en nacht over en zei: "Ik ben als een akker waar niets op groeit."

Maar eindelijk vervulde God haar wensen; maar toen het kind ter wereld kwam,
zag het er niet uit als een mensenkind, maar als een jong ezeltje.
En toen de moeder dat zag, begon haar jammeren en huilen pas goed,
want ze had liever helemaal geen kind gehad dan een ezel. En ze zei,
ze moesten het maar in het water gooien als voer voor de vissen.
Maar de koning zei: "Nee. Als God hem gegeven heeft,
zal hij ook mijn zoon en erfgenaam zijn,
na mijn dood op de koninklijke troon zitten en mijn koninklijke kroon dragen."

Dus werd het ezeltje opgevoed, groeide, alleen z'n oren groeiden ook, mooi hoog,
en recht overeind. Verder was het een vrolijk diertje, het sprong rond, speelde,
en hield vooral van muziek, zodat hij naar een beroemde speelman ging en zei: "
Leer mij de kunst om net zo goed op de luit te spelen als u." - "
Wel, mannetje," zei de speelman, "dat zal je moeilijk vallen,
daar zijn je vingers niet bepaald geschikt voor en ook te groot;
ik ben bang dat de snaren het niet uithouden." Maar er was geen praten tegen;
het ezeltje wou en zou luit spelen, was ijverig en studeerde vlijtig en leerde het net zo goed als zijn meester zelf.

Op een keer ging ons manneke in gedachten verzonken wandelen,
en hij kwam bij een bron, en daar keek hij in en zag in het spiegelende water zijn ezelsgedaante.
Nu werd hij zo bedroefd, dat hij de wijde wereld in ging, en maar één trouwe metgezel meenam.

Ze trokken voort, lange tijd, en tenslotte kwamen ze in een rijk, waarover een oude koning heerste,
en die had maar één dochter en die was wondermooi. Het ezeltje zei:
"Hier zullen we blijven," klopte aan de poort en zei:
"Er is hier buiten een gast, doe open, zodat hij naar binnen kan gaan."

Maar er werd niet opengedaan en hij ging zitten,
nam zijn luit en sloeg met z'n twee voorpoten een lieflijk liedje.
Toen sperde de portier zijn ogen open, liep naar de koning en zei:
"Buiten aan de poort zit een jong ezeltje
en dat bespeelt de luit als een volleerd speler." - "
Laat de speelman dan maar binnenkomen," sprak de koning.

Maar toen het ezeltje binnenkwam,
begon iedereen om de luitspeler te lachen.
Het ezeltje moest beneden bij de knechts zitten om te eten,
maar hij was tegen de draad in en zei:
"Ik ben geen gewoon stalezeltje, ik ben van voorname afkomst."
 Toen zeiden ze:
"Als je dat bent, ga dan bij de soldaten zitten." - "
Nee," zei hij, "ik wil bij de koning zitten."
 De koning begon te lachen en zei goed gehumeurd:
"Wel ja, dat kan wel als je wilt,
ezeltje kom jij maar hier." Toen vroeg hij:
"Ezeltje, hoe vind je m’n dochter?
" Het ezeltje draaide z’n kop naar haar toe, keek haar aan,
knikte en sprak:
"Bovenmate goed; ze is zo mooi, als ik er nog geen gezien heb." -
"Nu, dan mag je ook eens naast haar zitten," zei de koning.
"Dat vind ik heel plezierig," zei het ezeltje
en ging naast haar zitten,
at en dronk en wist zich heel goed te gedragen.

Toen het edel diertje een poos aan 't hof
van de koning was geweest, dacht het: "
Het geeft toch allemaal niets, je moet weer naar huis.
" En het liet z'n kop treurig hangen, ging voor de koning staan
en vroeg toestemming,
om weg te gaan. Maar de koning was van hem gaan houden en zei: "
Ezeltje, wat scheelt eraan?
Je kijkt zo zuur als een kruik azijn; blijf toch hier:
ik zal je alles geven wat je hebben wilt. Wil je goud?" -
"Nee," zei het ezeltje en schudde zijn kop. "
Wil je kostbaarheden en sieraden hebben?" -
"Nee." - "Wil je soms het halve koninkrijk?" - "Och nee."

Toen sprak de koning: "Als ik maar wist, wat je plezier zou kunnen doen:
wil je mijn mooie dochter tot vrouw?" - "O ja," zei het ezeltje, "
dat zou ik heel graag willen!" En het was ineens vrolijk en hoopvol,
want dat was juist zijn geheimste en liefste wens. Dus werd een prachtig,
groot bruiloftsfeest gehouden.

's Avonds toen bruid en bruidegom naar hun slaapkamertje werden gebracht,
wou de koning weten of het ezeltje wel vriendelijk en goed zou zijn,
en hij beval een lakei om zich daar te verstoppen.
Toen het paar in de kamer was,
schoof de bruidegom de grendel voor de deur, keek rond,
en omdat hij geloofde dat ze samen alleen waren, wierp hij opeens zijn ezelsvel af,
en stond daar als een jonge prins.
"Nu zie je," zei hij, "wie ik ben,
en dat ik je wel waard was." Nu werd de bruid blij,
kuste hem en kreeg hem van harte lief.

Maar toen de morgen aanbrak, sprong hij op, trok zijn dierenhuid weer aan,
en niemand zou gedacht hebben wie daarachter stak.
Weldra kwam daar ook de oude koning aan.
"Wel!" riep hij, "is het ezeltje vrolijk?" - "En je bent zeker wel bedroefd,"
 zei hij tegen zijn dochter, "dat je geen fatsoenlijk mens tot man hebt gekregen?
" - "Ach nee, vaderlief, ik houd zoveel van hem,
alsof het de mooiste man van de wereld was,
en ik wil hem mijn hele leven hier houden." Daar was de koning verbaasd over,
maar de lakei die zich verstopt had, kwam hem alles vertellen.

De koning zei: "Dat kan nooit waar zijn." -
"Waakt u dan zelf, de volgende nacht,
u zult het met eigen ogen zien; en weet u wat,
o koning: neem het ezelsvel van hem weg en gooi het in het vuur,
dan moet hij wel in zijn mensengedaante blijven." -
"Dat is een goede raad!" sprak de koning.

En 's avonds, toen ze sliepen, sloop hij naar binnen,
en toen hij bij het bed kwam,
zag hij bij het maanlicht een zeldzaam mooie jonkman slapen
en het ezelsvel lag afgestroopt op de grond.
Dat nam hij weg, en hij liet buiten een geweldig vuur aanleggen,
de huid erop gooien en hij bleef er zelf bij, t
ot het helemaal tot as was verbrand.
En omdat hij zien wou, hoe de beroofde zich houden zou,
bleef hij die nacht verder wakker en keek.

Toen de jongeman was uitgeslapen bij 't eerste morgenlicht,
stond hij op en wilde zijn ezelsvel aantrekken, maar dat was niet te vinden.
Nu schrok hij en zei angstig: "Ik moet maken, dat ik vlucht.
" Hij ging naar buiten,
maar daar stond de koning en zei: "Mijn zoon, waar ga je zo snel heen,
wat heb je in de zin?
Blijf toch hier, je bent nu zo'n mooi mens, je mag niet weer hier vandaan.
Ik draag nu mijn rijk voor de helft aan jou over,
en na mijn dood ben je de erfgenaam." -
"Dan wens ik u toe, dat dit goede begin ook een goed einde krijgt,
" zei de jonge prins:
"en ik zal bij u blijven." En de oude koning gaf het halve rijk,
en toen hij na een jaar stierf,
kreeg hij het hele rijk,
en toen zijn vader stierf nog een koninkrijk erbij,
en hij leefde in pracht en heerlijkheid tot aan zijn dood.

03-05-2007 om 16:42 geschreven door Tina  

Oostindië werd belegerd door de vijand en hij wou niet wegtrekken van de stad,
eerst moest de vijand zeshonderd daalders hebben!
Toen lieten ze het omroepen: wie dat kon betalen, die zou burgemeester worden.
Nu was er arme visser, en die was op zee aan ‘t vissen met zijn zoon,
en daar kwam de vijand en nam z’n zoon gevangen en gaf hem daar zeshonderd daalders voor.
Toen ging de vader erheen en gaf het aan de heren in de stad, en de vijand trok weg,
en de visser werd burgemeester.
En toen liet hij omroepen, wie niet "meneer de burgemeester" zei, die moest aan de galg.
Nu kwam de zoon weer uit handen van de vijand, en kwam in een heel groot bos op een hoge berg.
Hij klom de berg op, en toen was daar een heel groot betoverd slot,
en stoelen en tafels en banken en die waren allemaal met zwart floers overtrokken.
En toen kwamen er drie prinsessen, allemaal in ‘t zwart gekleed,
alleen hadden ze een klein beetje wit in hun gezicht, en die zeiden tegen hem,
hij moest maar niet bang wezen, ze zouden hem niets doen, maar hij kon hen verlossen.
Toen zei-ie, ja, dat wou hij graag doen, als hij maar wist hoe. Toen zeiden zij:
hij moest een heel jaar niet met hen praten, en hen ook niet aankijken,
en wat hij graag wilde hebben, dat moest hij maar gerust zeggen,
als ze er op antwoorden mochten, zouden ze ‘t doen.
Toen hij daar nu een tijd geweest was, zei hij, dat hij zo graag nog naar z’n vader wou gaan,
en ze zeiden, dat moest hij maar doen en deze buidel met geld moest hij meenemen,
en deze kleren moest hij aantrekken, maar hij moest in acht dagen terug zijn.
Daar opeens werd hij opgetild, en meteen was hij in Oostindië.
Maar daar kon hij zijn vader – in de vissershut – niet meer vinden, en hij vroeg de mensen,
waar die arme visser toch gebleven was, maar toen zeiden ze,
dat mocht hij helemaal niet zeggen, dan kwam hij aan de galg.
Nu kwam hij bij zijn vader, en hij zei: "Maar visser, hoe ben je daar zo toe gekomen?
" en toen zei die: "Dat moet je niet zeggen, want als de heren van de stad dat merken,
dan kom je aan de galg!" Maar hij wilde het niet laten, en hij werd naar de galg gebracht.
Toen hij daar was, zei hij: "Acht mijne heren,
geef me toch verlof om nog eens naar de oude vissershut te gaan.
" Dan doet hij z’n oude kiel aan; en komt dan weer voor de heren en zegt:
"Zien jullie het nu wel? Ben ik niet de zoon van de arme visser?
In deze kleren heb ik voor mijn vader en mijn moeder het brood verdiend."
Toen herkenden ze hem
en vroegen hem om vergiffenis en één neemt hem mee naar huis,
en hij vertelde alles hoe het hem gegaan was,
dat hij in een bos gekomen was op een hoge berg,
en dat hij die berg had beklommen,

en dat hij toen in een betoverd slot was gekomen,
waar alles zwart was geweest, en daar waren drie prinsessen gekomen,
en die waren ook zwart geweest, maar met een witte vlek in hun gezicht.
En die hadden hem gezegd, dat hij niet bang moest wezen,

maar dat hij hen kon verlossen.
Toen zei z’n moeder, dat kon wel eens niet pluis wezen,
en hij moest maar een gewijde waskaars meenemen

en hun wat gloeiende was in ‘t gezicht druppelen.
Hij gaat er weer naar toe, en hij had een gruwel van hen,
en toen druppelde hij hen alle drie was op ‘t gezicht, toen ze sliepen;
en toen werden ze alle drie half wit. Daar sprongen alle prinsessen op,
en riepen: "Jij vervloekte hond, ons bloed zal ons wreken;
en nu is er geen mens ter wereld en er komt er ook geen meer,
die ons verlossen kan; we hebben nog drie broers,
en die zijn in zeven kettingen gesloten, en die zullen je verscheuren.
" Toen kwam er een gekrijs in ‘t hele slot,

en hij sprong het venster nog uit en brak zijn been,
en ‘t hele slot zonk in de grond, de berg was weer dicht,

en niemand weet, waar het geweest is.

03-05-2007 om 16:40 geschreven door Tina  

03-05-2007 om 16:39 geschreven door Tina  

Vele, vele jaren geleden was er eens een land, waar de nacht altijd pikdonker was,
en de hemel er als een zwarte doek overheen lag, want er ging nooit een maan op,
en geen ster blonk er in de zwarte duisternis.
Toen de wereld geschapen werd, was het nachtelijk licht er niet meer geweest.
Uit dit land gingen er eens vier jonge mensen op een zwerftocht,
en zo kwamen ze in een ander rijk, en daar stond ‘s avonds,
als de zon achter de bergen gezonken was, een lichtende kogel bovenop een eik,
die overal een kring van helder, zacht licht uitstraalde.
Men kon daar alles bij zien en goed onderscheiden al was het dan niet zó helder,
als bij zonneschijn. De zwervers stonden stil, en vroegen aan een boer, wat dat voor een licht was.
"Dat is de maan," antwoordde de boer,
"onze schout heeft hem voor drie daalders gekocht en vastgemaakt op de eik.
Hij moet er elke dag olie opgieten en hem schoon houden, zodat hij altijd helder brandt.
Daarvoor krijgt hij van ons elke week een daalder."

Toen de boer met zijn kar was weggereden, zei de één tegen de ander:
"Die lamp zouden wij ook best kunnen gebruiken, want we hebben thuis een eik,
die net zo groot is, en daar kunnen we haar aan hangen.
Wat een heerlijkheid om ‘s nachts niet meer in ‘t duister rond te hoeven tasten!" "
Weet je wat?" zei de tweede, "we zullen kar en paard halen en die maan weghalen.
Dan kunnen ze hier een nieuwe kopen." "Ik kan best klimmen," zei de derde, "
ik zal haar wel naar beneden halen." De vierde kwam met paard en wagen aan,
de derde klom de boom in, boorde een gat in de "maan" trok er een touw door en liet haar naar beneden.
Toen de glanzende bol op de kar lag, legden ze er een doek over heen,
zodat niemand de roof zou merken.
Ze brachten haar met succes naar hun eigen land en zetten haar vast op een hoge eik.
Iedereen was blij, dat de nieuwe lamp licht uitstraalde over alle velden,
en kamers en hokjes zelfs verlichtte. De dwergen kwamen uit de rotsspleten te voorschijn,
en de kleine kaboutertjes dansten in hun rode pakjes een reidans op de weiden.
Het viertal goot olie in de maan, hield de pit schoon en kreeg elke week hun daalder.

Maar langzamerhand werden ze oude grijsaards,
en toen de één ziek werd en zijn dood voelde naderen,
gelastte hij dat een kwart van de maan als zijn eigendom mee zou gaan in zijn graf.
Toen hij dan ook gestorven was, klom de schout de boom in,
sneed met de heggeschaar er een kwart stuk af, en dat werd in de kist bij hem gelegd.
Het licht van de maan werd minder, maar toch nog niet hinderlijk.
Toen de tweede stierf, werd hem het tweede kwart meegegeven in het graf en weer werd het licht minder.
Nog zwakker werd het na de dood van de derde man, die ook zijn eigen aandeel meenam,
en toen de vierde in ‘t graf kwam, kwam de oude duisternis weer terug.
Als de mensen ‘s avonds zonder lantaarn uitgingen, stootten ze hun hoofden tegen elkaar.

Maar nu waren alle delen van de maan in de onderwereld weer bij elkaar.
En daar waar tot nu toe altijd duisternis had geheerst,
werden de doden onrustig en ontwaakten uit hun slaap.
Ze waren versteld, dat ze weer konden zien, het maanlicht was net voldoende voor hen,
want hun ogen waren zo zwak geworden, dat ze de zonneglans niet konden verdragen.
Ze stonden op, werden weer vrolijk en namen hun oude leefwijze weer op.
Sommigen hielden zich bezig met spel en dans, anderen liepen naar de herbergen,
waar ze om wijn vroegen, dronken werden,
ruzie maakten en gingen razen en eindelijk hun knuppels omhoog hieven
en elkaar stokslagen toedienden. Het lawaai werd steeds erger en drong eindelijk tot in de hemel door.
Sint Pieter, die de poort van de hemel bewaakt, dacht dat er in de onderwereld een oproer was losgebroken,
en hij riep de hemelse legers bijeen,
die de boze vijand wanneer hij met z’n trawanten inderdaad het verblijf van de zaligen wou bestormen,
moesten verdrijven. Maar toen er niets kwam, ging Sint Pieter op zijn paard zitten
en reed door de hemelpoort naar beneden, naar de onderwereld.
Daar bracht hij de doden weer tot rust,
beval hun, weer in hun graven te gaan liggen en hij nam de maan mee,
en die hing hij boven aan de hemel op.

03-05-2007 om 16:37 geschreven door Tina  

Er was zoveel speelgoed in de kinderkamer; boven op de kast
stond de spaarpot die van aardewerk was in de gedaante van een varken,
hij had van nature een spleet in de rug en die spleet was met een mes groter gemaakt,
zodat er ook rijksdaalders in konden, en er lagen er werkelijk twee in,
behalve een heleboel andere muntstukken.
Het spaarvarken was zo propvol dat het niet meer kon rammelen,
en dat is het verste waartoe een spaarvarken het kan brengen.
Daar stond het nu boven op de kast en keek neer op alles in de kamer,
het wist heel goed dat het met wat het in zijn buik had de hele verzameling kon kopen,
en dat pleegt men een goed geweten te noemen.
Daar dachten de anderen ook aan, al zeiden zij het niet,
want ze hadden andere dingen om over te praten.
De la van de kast stond op een kier. Een grote pop kwam overeind,
zij was wel wat oud en had een kram in haar hals. Zij keek naar buiten en zei:
"Zullen wij eens mensje spelen, dat is altijd leuk!" En toen ontstond er een spektakel,
zelfs de schilderijen aan de muur draaiden zich om,
zij wilden laten kijken dat ze ook nog een achterkant hadden,
maar dat deden zij niet om tegen te spreken.
Het was midden in de nacht, de maan scheen door het venster naar binnen
en zorgde voor gratis verlichting. Nu zou het spel beginnen;
iedereen was uitgenodigd, zelfs de kinderwagen die toch tot het grovere speelgoed hoorde.
"Ieder heeft zijn waarde!" zei hij, "je kan niet allemaal van adel zijn.
Iemand moet toch het grove werk doen."
Het spaarvarken was de enige die de uitnodiging schriftelijk kreeg.
Het stond zo hoog dat zij niet dachten dat het de invitatie kon verstaan.
En het antwoordde ook helemaal niet; want het kwam niet: wilde het meedoen,
dan moest het het schouwspel maar genieten vanuit zijn hoge standplaats.
Daar moesten zij zich maar in schikken, en dat deden ze ook.
Het kleine poppentheater werd zó opgesteld dat het varken er recht in kon kijken;
zij zouden met een voorstelling beginnen. En dan zou er thee worden geschonken
en werden er wetenschappelijke voordrachten gehouden —
en daarmee begonnen ze onmiddellijk. Het stokpaard sprak over training en ras;
de kinderwagen over spoor-wegen en stoom;
dat waren allemaal dingen die tot hun vak behoorden en waar ze over konden praten.
De kamerklok sprak over politiek-tiek-tiek! Zij wist hoe laat het was,
maar ze beweerden dat zij niet goed ging. De wandelstok stond rechtop e
n was trots op zijn dop en zijn zilveren knop, hij was immers van boven
en van onderen beslagen; op de sofa lagen twee geborduurde kussens,
zij waren lief en dom — en toen kon de voorstelling beginnen.
Zij zaten allemaal te kijken en er werd verzocht of men wilde klappen,
knallen en rommelen als bijvalsuitingen, ieder naar zijn aard.
Maar de rijzweep zei dat hij nooit voor de ouderen klapte maar alleen voor de nog niet verloofden.
"Ik knal voor alles," zei de voetzoeker. "Ergens moet je toch zijn," vond de kwispedoor.
Dat dachten er een
paar zo onder de voorstelling. Het stuk deugde niet maar het werd goed gespeeld;
alle spelers keerden hun geverfde kant naar het publiek toe, en niet de achterkant.
Zij speelden allemaal voortreffelijk,
helemaal op de voorgrond, hun ijzerdraadjes waren te lang
maar des te beter waren de poppen te zien.
De pop met de kram in haar hals werd zo ontroerd dat de kram losliet
en het spaarvarken werd op zijn manier zo ontroerd
dat het besloot voor een van de spelers iets te doen, hem in zijn testament te zetten,
te bepalen dat hij bij zijn opening tegenwoordig zou zijn,
wanneer de tijd daarvoor gekomen was.
Het was inderdaad een groot genot, men besloot nu geen thee te drinken
maar met de voordrachten door te gaan, mensje spelen noemden ze dat,
en er was geen kwaad bij, het was maar spel. Ieder dacht aan zichzelf
en aan wat het spaarvarken dacht, en het spaarvarken dacht het verst,
het dacht immers aan testament en begrafenis, en wanneer heeft die plaats,
altijd vóór men het verwacht. Krak! Daar viel het van de kast en lag in scherven op de grond,
terwijl de geldstukken dansten en sprongen; de kleinste draaiden, de grote rolden,
in het bijzonder die ene rijksdaalder: hij wilde zo graag de wijde wereld in.
En dit gebeurde ook, met hem en met allen.
De scherven van het spaarvarken kwamen in het vuilnisvat,
maar op de kast stond er de volgende dag een nieuw spaarvarken van aardewerk.
Er was nog geen enkel muntstuk in, daarom kon het ook niet rammelen.
In dit opzicht leek het op het andere, dat was tenminste een begin

en daarmee willen wij eindigen.

03-05-2007 om 16:37 geschreven door Tina  

Hans had zeven jaar bij zijn heer gediend en toen zei hij tegen hem:
"Heer, mijn tijd is om, ik wil nu graag weer naar huis naar mijn moeder,
geef mij mijn loon." De heer antwoordde:
"je hebt mij eerlijk en trouw gediend; ik zal je naar verdienste belonen,
" en hij gaf hem een klomp goud die zo groot was als Hans zijn hoofd.
Hans haalde zijn zakdoek uit zijn zak, wikkelde daar de klomp goud in,
nam hem op zijn schouder en ging op weg naar huis.
Terwijl hij daar zo voortliep en steeds het ene been voor het andere zette,
kreeg hij een ruiter in het oog die vrolijk en blij op een monter paard voorbij kwam draven.
"Ach," zei Hans hardop, "rijden, dat is nog eens wat!
Alsof je op een stoel zit en geen stenen waar je je aan stoot;
je spaart je schoenen en je komt vooruit zonder dat je het merkt.
" De ruiter, die dit hoorde, hield in en riep: "Zeg Hans, waarom ga je dan ook te voet?" -
"Ik moet wel," antwoordde hij, "want ik moet een klomp naar huis dragen;
het is weliswaar goud maar ik kan mijn hoofd er niet rechtop bij houden,
daarbij drukt hij op mijn schouder." - "Weetje wat," zei de ruiter, "laten we ruilen -
ik geef jou mijn paard en jij geeft mij.je klomp." - "Heel graag," sprak Hans, "
maar ik zeg u er direct bij dat u er heel wat aan te sjouwen zult hebben."
 De ruiter steeg af, nam het goud en hielp Hans in het zadel,
gaf hem de teugels stevig in de hand en sprak: "als je wilt dat het goed hard gaat,
dan moetje met je tong klakken en hop, hop roepen."

Hans was zielsgelukkig toen hij op het paard zat en daar zo frank en vrij voortreed.
Na een tijdje bedacht hij dat het nog wel wat sneller zou kunnen
en begon met zijn tong te klakken en hop hop te roepen.
Het paard zette zich in gestrekte draf en voordat Hans wist wat er gebeurde was hij uit het zadel geworpen
en lag hij in een sloot die de akker van de straatweg scheidde.
Het paard zou er zeker vandoor gegaan zijn als een boer die langs kwam
en een koe voor zich uitdreef, het niet had opgevangen.
Hans raapte zijn armen en benen bij elkaar en krabbelde weer overeind,
maar hij was uit zijn humeur en zei tegen de boer: "rijden is geen grapje,
zeker niet als je op een merrie als deze terechtkomt, die bokt
en je uit het zadel werpt; je zou je nek wel kunnen breken; ik ga er nooit en te nimmer meer op.
Neen, dan staat je koe mij beter aan, daar kan je op je gemak achteraan lopen
en je hebt er bovendien iedere dag, zonder mankeren, melk, boter en kaas van.
Wat zou ik er niet voor geven zo"n koe te hebben!" - "Welnu," sprak de boer, "
als je dat zo"n plezier zou doen dan wil ik de koe wel met je ruilen voor het paard.
" Hans, helemaal in de wolken, stemde met dit voorstel in; de boer sprong te paard en reed snel weg.
Hans dreef zijn koe rustig voor zich uit en dacht na over de voordelige ruil.
"Als ik nu nog een stuk brood heb, en daaraan zal het mij toch niet ontbreken, dan kan ik.
Zo vaak ik zin heb, daar boter en kaas bij eten; en als ik dorst heb dan melk ik mijn koe en drink de melk.
Mijn hartje, wat wil je nog meer?" Toen hij bij een herberg kwam hield hij stil,
at in zijn uitbundige vreugde alles wat hij bij zich had, zijn middag- en zijn avondboterham,
schoon op en liet zich voor de laatste centen die hij nog bezat een half glas bier inschenken.
Daarna dreef hij zijn koe weer voort, almaar in de richting van het dorp waar zijn moeder woonde.
Naarmate het middaguur naderde, werd de hitte steeds drukkender en
Hans bevond zich op een heide die nog wel een uur gaans was.
Toen kreeg hij het zo warm dat zijn tong aan zijn gehemelte kleefde van de dorst.
Daar is wel wat aan te doen, dacht Hans, nu ga ik mijn koe melken en mij aan de melk tegoed doen.
Hij bond haar aan een dode boom vast en omdat hij geen emmer had, zette hij zijn leren muts onder de koe,
maar hoe hij zich ook inspande, er kwam geen druppeltje melk te voorschijn.
En omdat hij onhandig te werk ging,
gaf het ongeduldige dier hem tenslotte met een van haar achterpoten zo"n trap tegen zijn hoofd
dat hij op de grond tuimelde en een hele tijd niet wist waar hij was.
Gelukkig kwam er net een slager aan met een kruiwagen waar een jong varken in lag. "
Wat is hier aan de hand?" riep hij en hielp de brave Hans weer overeind.
Hans vertelde wat er was gebeurd. De slager reikte hem zijn fles en zei:
"Hier, neem maar een slok om van de schrik te bekomen.
Die koe zal wel geen melk meer geven, het is een oud beest dat op zijn best nog geschikt is als trekdier
of voor de slacht." - "Zo, zo," zei Hans en streek met zijn handen door zijn haar,
"wie had dat gedacht? Het is mooi als je zo"n dier thuis kunt slachten;
wat krijg je daar niet een boel vlees van! Maar ik heb het niet erg op rundvlees begrepen:
het is mij niet mals genoeg. Ja, als je zo"n jong varken hebt!
Dat smaakt wel anders en dan heb je ook nog worst!" - "Hoor eens, Hans," zei de slager,
"om jou een plezier te doen wil ik wel ruilen en je het varken laten voor de koe." -
"God belone u voor uw vriendschap," zei Hans, gaf hem de koe,
liet de slager het varkentje voor hem uit de kruiwagen losmaken
en hem het touw waaraan het vastzat, in de hand geven.

Hans trok verder en bedacht hoe voor hem alles toch naar wens verliep;
en als hem dan al iets onaangenaams overkwam dan kwam het toch meteen weer goed.
Na een tijdje liep een jongen met hem mee, die een mooie witte gans onder zijn arm droeg.
Zij praatten wat en Hans begon over zijn geluk te vertellen en hoe hij telkens weer zo voordelig geruild had.
De jongeman vertelde hem dat hij de gans naar een feestmaaltijd ter ere van een kinder-doop bracht.
"Til haar maar eens op," vervolgde hij en pakte de gans bij de vleugels, "
voel maar hoe zwaar zij is; zij is dan ook acht weken lang vetgemest.
Wie in haar bijt als zij gebraden is, moet zich het vet aan weerskanten van zijn mond vegen." -
"Ja," sprak Hans, terwijl hij met één hand de gans woog, "
die is goed aan haar gewicht, maar mijn varken is ook niet mis.
" Onderwijl keek de jongeman erg bezorgd naar alle kanten om zich heen en schudde bovendien met zijn hoofd.
"Hoor eens," begon hij, "het zou wel eens niet helemaal in orde kunnen zijn met dat varken van jou.
In het dorp waar ik pas door ben gekomen, is er bij de burgemeester net een uit de stal gestolen.
Ik vrees... ik vrees, dat dat het varken is dat jij daar hebt.
Zij hebben mensen erop uitgestuurd en het zou niet zo best zijn als zij je met het varken betrappen;
je zou op z'n minst in de bak gestopt worden." De brave Hans werd bang. "Lieve Hemel,"
 sprak hij, "red me uit de nood, jij weet in deze streek beter de weg dan ik, hier,
neem mijn varken en geef mij je gans." -"Ik moet er wel iets voor op het spel zetten,"
 antwoordde de jongen, "maar ik wil het toch ook niet op mijn geweten hebben,
dat jij je ongeluk tegemoet gaat." Dus nam hij het touw in de hand en dreef het varken snel een zijpad op;
de brave Hans echter ging, verlost van zijn zorgen, met de gans onder zijn arm op weg naar zijn geboorteplaats. "
Al met al," zei hij tegen zichzelf, "ben ik nog voordelig uit ook met de ruil: eerst heerlijk gebraden vlees,
dan een heleboel vet dat eruit druipt; dat betekent brood met ganzenvet voor drie maanden;
en tenslotte de mooie witte veren; die laat ik in mijn hoofdkussen stoppen
en daarop zal ik dan wel in slaap vallen zonder dat iemand mij hoeft te wiegen.
Wat zal mijn moeder blij zijn."

Toen hij het laatste dorp door was, stond daar een scharensliep met zijn kar;
het wiel snorde en hij zong erbij:

"Ik slijp scharen en draai gezwind En hang mijn jasje naar de wind."

Hans bleef naar hem staan kijken; eindelijk sprak hij hem aan en zei: "
Het gaat u zeker goed, dat u zo vrolijk bent onder het scharensliepen?" - "
Ja," antwoordde de scharensliep, "met mijn handwerk kun je goud verdienen.
Een goede scharensliep is een man die, iedere keer als hij in zijn zak grijpt,
daar ook geld in vindt. Maar waar heb jij die mooie gans gekocht?" - "
Die heb ik niet gekocht, maar die heb ik geruild voor mijn varken." - "En het varken?" -
"Dat heb ik gekregen in ruil voor een koe." - "En de koe?" - "Die heb ik tegen een paard geruild." -
"En het paard?" - "Daar heb ik een klomp goud voor gegeven zo groot als mijn hoofd." - "
En het goud?" - "Nou, dat was mijn loon voor zeven jaren dienst." - "
Je hebt je iedere keer weten te redden." sprak de scharensliep,
"als je het nu nog eens zover kon brengen dat je het geld in je zak hoort rinkelen,
iedere keer dat je opstaat, dan is je geluk verzekerd." - "Hoe moet ik dat aanpakken?"
 sprak Hans. "Je moet scharensliep worden net als ik; het enige wat je daar eigenlijk voor nodig hebt
is een wetsteen, de rest komt vanzelf. Ik heb er nog een; die is wel een beetje beschadigd,
maar je hoeft mij er ook niet meer voor te geven dan je gans. Wil je dat?" -
"Hoe kunt u dat nog vragen?" antwoordde Hans, "ik word immers de gelukkigste mens op aarde;
Als ik geld heb zo vaak als ik in mijn zak tast, waar hoef ik mij dan nog langer zorgen over te maken?
" Hij overhandigde hem de gans en nam de wetsteen in ontvangst.
"Nou," sprak de scharensliep, terwijl hij een doodgewone, zware veldkei tilde die naast hem lag, "
hier heb je nog flinke steen op de koop toe waar je goed op kunt slaan en je oude spijkers recht kloppen.
Pak aan en berg hem netjes op." Hans pakte de steen op en ging vrolijk verder;
zijn ogen straalden van vreugde. "Ik ben toch een gelukskind," riep hij uit, "
allen, wat ik wens valt mij ten deel alsof ik op zondag geboren was.
" Intussen begon hij, daar hij vanaf het aanbreken van de dag op ét:
been was geweest, moe te worden; ook hij door honger geplaagd,
daar hij in vreugde over de koehandel zijn hele voorraad in énen had opgemaakt.
Ten slotte kon hij nog maar met moeite vooruitkomen en moest telkens stil houden;
Bovendien kreeg hij verschrikkelijke last van de stenen.
En hij kon de gedachte maar niet van zich afzetten,
hoe prettig het zou zijn als hij ze net nu niet zou hoeven te dragen.
Met een slakkengang kwam hij bij een put in een wei,
daar wilde hij uitrusten en zich met een frisse dronk verkwikken;
maar om de stenen niet te beschadigen terwijl hij ging zitten,
legde hij ze voorzichtig naast zich neer, op de rand van de put.
Toen ging hij zitten en wilde zich bukken om te drinken:
daarbij maakte hij een verkeerde beweging, raakte net even de beide stenen
en deze plonsden naar beneden. Toen Hans ze met eigen ogen in de diepte had zien verdwijnen,
sprong hij op van blijdschap, knielde neer en dankte God met tranen in de ogen,
dat Hij hem ook deze genade nog had betoond en hem op zo schone wijze
en zonder dat hij zichzelf iets hoefde te verwijten, van de zware stenen had bevrijd
die hem alleen nog maar tot last waren geweest. "Zo gelukkig als ik ben," riep hij uit,
"bestaat er geen mens onder de zon."
 Opgelucht en bevrijd van alle lasten snelde hij nu weg tot hij thuis was bij zijn moeder.

03-05-2007 om 16:35 geschreven door Tina  

Op een mooie zomermorgen zat een snijdertje op zijn tafel voor het venster;
hij was opgewekt en naaide dat het een aard had.

Toen kwam een boerenvrouw de straat af en riep:
"Moes te koop! Moes te koop!" Dat klonk het snijdertje heerlijk in de oren:
hij stak zijn kleine hoofd uit het raam en riep:

"Kom maar boven vrouwtjelief, hier kun je je moes kwijt."

De vrouw klom de drie steile trappen op naar het snijdertje,
en ze moest al haar manden met vruchtenmoes voor hem uitpakken.
Hij bekeek alles, nam van iedere soort in de hand, rook eraan, en zei tenslotte: "
Dat is lekkere jam, weeg me vier lood af, en als ‘t een kwart pond wordt, is het ook niet erg."
 De vrouw die gehoopt had een flinke bestelling te krijgen, gaf hem de vier lood,
maar ze ging knorrend en brommend weg. "Nu, God zegen de maaltijd," zei het snijdertje,
"dit zal mij kracht en moed geven," en hij haalde een brood uit de kast,

sneed overdwars een hele snee af,
en streek er de jam overheen als beleg. "Dat zal niet kwaad smaken,"
 zei hij, "maar eerst moet dat buis nog klaar, voor ik mijn tanden in het eten zet.
" Hij legde het brood naast zich, naaide verder en maakte steeds grotere steken van puur plezier.

Intussen steeg de geur van de moes langs de wanden omhoog, waar een massa vliegen zat.
Ze werden er door gelokt, en streken in zwermen op het brood neer.
"Nou, wie heeft jullie uitgenodigd?" sprak het snijdertje, en hij joeg de ongenode gasten weg.
Maar de vliegen die geen Hollands verstonden, lieten zich niet wegjagen,
maar kwamen terug in steeds groter getale. Toen liep het snijdertje de gal over,
hij haalde uit zijn voorraad een grote lap, "wacht, ik zal jullie!" en hij sloeg er zonder genade op los.
Toen hij de lap eraf trok en telde hoeveel er waren,
lagen daar niet minder dan zeven vliegen dood met uitgestrekte poten. "Ben je zó'n held?"
 vroeg hij en bewonderde zijn grote dapperheid, "dat mag de hele stad wel eens weten."
 Haastig knipte de snijder een gordel, naaide hem dicht en stikte er met grote letters op: zeven in één klap! "
Wat, de hele stad?" zei hij toen, "de hele wereld zal het weten!
" en zijn hart hamerde van blijdschap als een lammestaartje.
Het snijdertje bond zich de gordel om en wilde de wijde wereld in, want hij meende,
dat zijn werkplaats te klein was voor zoveel dapperheid. Voor hij weg trok,
zocht hij in 't huis na, of er niet nog iets was, wat hij mee kon nemen;
maar hij vond niets anders dan een oud stuk kaas, en dat stak hij bij zich.
Voor de poort zag hij een vogel, die verward was in de struiken; die moest bij de kaas in z'n zak.

Dapper ging hij nu op weg, en daar hij licht en vlug was, voelde hij geen moeheid.
De weg voerde hem naar een berg, en toen hij de hoogste top had bereikt,
zat daar een geweldige reus, die rustig op alles neerkeek.
Het snijdertje ging heel trouwhartig op hem toe, en sprak hem aan:
"Goedenmorgen, kameraad, zeg, kijk je de wereld eens aan?
Ik ben juist op weg naar de wijde wereld en ik wil er mijn geluk proberen.
Heb je zin om mee te gaan?" De reus keek het snijdertje verachtelijk aan en zei: "
Lomperd! armzalig kereltje!" - "Dat zou je denken," zei het snijdertje, knoopte de mantel los en liet de gordel zien,
"daar kan je lezen, hoe ik ben." De reus las: "zeven in één klap!
" Hij dacht dat 't mensen waren, die het snijdertje had neergeslagen,
en hij kreeg een beetje respect voor hem.

Toch wilde hij hem eerst op de proef stellen; hij nam een steen in zijn hand en drukte die in elkaar,
zodat het water eruit droop. "Doe me dat eens na," zei de reus, "als je zo sterk bent." -
"Is dat alles?" zei het snijdertje, "dat vinden wij kinderachtig," greep in zijn zak, pakte de kaas
en drukte hem samen, zodat het vocht eruit liep. "Zeg," zei hij, "is dat nog niet een beetje beter?
" De reus wist niet wat hij zeggen moest, en hij kon het van dat manneke niet geloven.
Toen hief de reus een steen op en wierp die zo hoog, dat men hem met het blote oog nauwelijks meer zien kon:
"Nou jij, kleine aardappel, doe me dat eens na." - "Een goede worp," zei het snijdertje, "
maar jouw steen moest weer op de aarde terug vallen, ik zal er een opgooien, zo hoog,
dat hij helemaal niet meer valt." Hij greep in zijn zak, pakte de vogel en gooide hem omhoog.
De vogel, blij met zijn vrijheid, steeg omhoog, vloog weg en kwam niet meer terug.
"Hoe bevalt je dat stukje, kameraad?" vroeg het snijdertje. "Gooien kan je wel," zei de reus,
"maar nu zullen we nog eens zien, of je iets kunt dragen."

Hij bracht het snijdertje naar een geweldige eik, die geveld ter aarde lag, en zei:
"Als je sterk genoeg bent, help me dan de boom het bos uit te dragen." - "
Graag," antwoordde het mannetje, "neem jij dan de stam, dan neem ik de takken en de twijgen,
dat is het grootste en het zwaarste deel." De reus nam de stam op zijn schouder,
maar het snijdertje ging op een tak zitten, en de reus, die niet kon omkijken, droeg de boom alleen
en het snijdertje erbij. Deze was, achteraan, heel vrolijk en floot het liedje "
Daar reden drie snijdertjes uit de poort," alsof het sjouwen een kleinigheid was.
De reus sleepte zijn zware last een eind mee, toen kon hij niet verder en riep: "
Pas op! ik moet de boom laten vallen." De snijder sprong er vlug af, pakte de boom met beide armen beet,
alsof hij hem zo aldoor had getorst, en zei tegen de reus:
"Nou ben je zo'n grote kerel en je kunt niet eens een boom dragen." Samen gingen ze verder.
Toen kwamen ze langs een kersenboom, en de reus pakte de kroon waar de sappigste vruchten hingen,
boog hem naar beneden, gaf die aan het snijdertje om vast te houden en zei hem dat hij moest eten.
Maar het snijdertje was veel te zwak om die boom te houden, en toen de reus losliet,
ging de boom omhoog, en het snijdertje mee de lucht in.
Toen hij weer zonder letsel op de grond stond, ze de reus: "Wat nu?
Kan je zo'n zwak boompje niet eens neer houden?" - "Kracht genoeg," zei het snijdertje,
"denk je dat dat voor mij iets was – ik, die er zeven in één klap sla? Ik ben over de boom gesprongen,
omdat er jagers aan het schieten zijn in de struiken. Spring ook maar zo, als je kunt.
" De reus probeerde het, en kon niet over de boom heen, maar hij bleef in de takken hangen
en het snijdertje was hem weer de baas geweest.

De reus zei nu: "Als je zo'n dappere kerel bent, kom dan bij ons in 't hol en slaap bij ons."
 Het snijdertje wilde wel en ging mee. Ze kwamen in 't hol, waar meer reuzen zaten,
bij 't vuur elk met een gebraden schaap in de hand. Ze aten. Het snijdertje keek om zich heen en dacht:
"Het is hier toch heel wat ruimer dan in mijn werkplaats." De reus wees hem een bed,
daar moest hij maar in gaan liggen en eens uitslapen. Maar 't snijdertje vond 't bed te groot,
ging er niet in, maar kroop in een hoekje. Toen het middernacht was,
en de reus dacht dat het snijdertje al lang sliep, stond hij op,
nam een grote ijzeren stang en sloeg het bed met één slag in tweeën en
hij dacht dat hij die sprinkhaan nu wel kwijt was.
Vroeg in de morgen gingen de reuzen het bos in, ze hadden 't hele snijdertje vergeten,
daar kwam 't ineens heel vrolijk en zelfbewust aan.
De reuzen schrokken, waren bang dat hij hen allen dood zou slaan en liepen haastig weg.

Maar het snijdertje trok verder, steeds z'n spitse neus achterna.
Toen hij een eind gelopen had, kwam hij in de tuin van een paleis en omdat hij moe was,
ging hij in 't gras liggen en sliep in. Terwijl hij lag te slapen, kwamen de mensen,
bekeken hem en lazen op zijn gordel: "Zeven in één klap". "Och," zeiden ze, "
wat wil die grote krijgsheld hier midden in de vrede? Dat zal wel een groot heer zijn."
 Zij gingen zijn komst aan de koning vertellen: als er oorlog kwam,
zou dat wel een bruikbaar en belangrijk man zijn, die ze zeker niet moesten laten vertrekken.
Dat vond de koning een goede raad, hij zond een paar mensen van de hofhouding naar de man toe,
om, als hij wakker was geworden, hem een aanbod te doen voor het leger.
De afgezanten bleven bij de slapende staan, wachtten geduldig tot hij zich uit ging rekken
en zijn ogen uitwreef, en brachten toen het aanbod over. "Daarom ben ik juist gekomen,"
 zei hij, "en ik ben bereid, in dienst van de koning te treden."

Dus werd hij ontvangen, en hem werd een afzonderlijke woning aangeboden.
Maar de soldaten moesten niets van het snijdertje hebben en wensten hem duizend mijlen ver.
"Wat moet daarvan komen?" zeiden ze onder elkaar, "als wij ruzie met hem krijgen en hij slaat er op,
dan slaat hij er in één slag zeven dood. Dan kunnen wij niet meer bestaan."
 Zo namen ze een besluit, togen allemaal samen naar de koning en vroegen hun ontslag.
"Wij zijn er niet," zeiden ze, "om te werken met iemand die er zeven in één klap kan doodslaan."
 De koning werd bedroefd, dat hij om die ene held al zijn trouwe soldaten moest verliezen;
hij wilde dat hij nooit van zijn bestaan had gehoord, en hij wilde wel dat hij hem kwijt kon.
Toch durfde hij hem niet te ontslaan, uit vrees dat de man hem
en zijn volk allemaal samen dood zou slaan, en zich tenslotte op de troon zou nestelen.
Hij dacht er lang over na en eindelijk wist hij raad. Hij zond een boodschap naar het snijdertje.

Omdat hij zo'n krijgsheld was, wilde hij hem iets aanbieden.
In een groot bos in zijn land woonden twee reuzen, die met roof,
moord, brand en plundering veel kwaad stichtten. Niemand durfde hen te naderen.
Als het snijdertje die twee reuzen kon doden, zou de koning hem zijn dochter tot vrouw geven
en het halve koninkrijk als bruidsschat, honderd ruiters mochten meegaan als hulp.
"Dat zou nog eens wat zijn voor een man als ik," zei het snijdertje bij zichzelf, "
een mooie prinses en een half koninkrijk, zo iets krijg je niet elke dag." - "
Wel ja," was zijn antwoord, "die reuzen zal ik wel aan kunnen
en die honderd ruiters heb ik er niet bij nodig, wie zeven in één klap slaat,
hoeft zich om twee niet te bekommeren."

Het snijdertje trok er op uit, en de honderd ruiters reden achter hem aan.
Toen hij aan de rand van het bos kwam, sprak hij tot zijn geleide:
"Blijf hier maar wachten, de reuzen neem ik wel alleen." Toen sprong hij het bos in,
en keek links en rechts. Na korte tijd kreeg hij de twee reuzen in 't oog:
ze lagen onder een boom te slapen en snurkten dat de takken op en neer woeien.
Het snijdertje, vastberaden, deed zijn beide zakken vol stenen en klom in de boom.
Middenin liet hij zich op een grote tak glijden, tot hij vlak boven de slapers zat.
Toen liet hij de ene reus een steen op de borst vallen en nog één en nog één.
Eerst merkte de reus niets, toen opeens werd hij wakker, stootte zijn gezel aan en zei:
"Waarom sla je mij?" - "Je droomt," zei de ander, "ik sla je niet.
" Ze gingen weer slapen, toen gooide het snijdertje een steen op de andere reus.
"Wat," zei de ander, "waarom gooi je naar mij?" - "Ik gooi niet," zei de eerste brommend.
Ze kibbelden een poos, werden weer moe en hun ogen gingen weer dicht.
Weer begon het snijdertje zijn spel, hij zocht de dikste steen, en gooide die de eerste reus op z'n borst.
"Dat is te kras!" riep die, sprong woedend op en gooide zijn makker tegen de boom, zodat die trilde.
De ander betaalde hem echter met gelijke munt, en ze werden zo driftig, dat ze bomen uittrokken,
op elkaar lossloegen, tot ze beiden ter aarde vielen. Nu sprong het snijdertje omlaag.
"Gelukkig maar," zei hij, "dat ze de boom waarin ik zat, niet hebben uitgerukt,
anders had ik als een eekhoorntje van de ene boom in de andere moeten wippen!"
 Hij trok toen zijn zwaard en gaf elk van de reuzen een paar zware slagen in de borst,
toen ging hij weg, liep naar zijn ruiters en sprak: "Het is gebeurd. Ik heb ze allebei gedood;
maar het is er hard toegegaan: ze hebben in hun angst bomen uitgetrokken
en zich daarmee verweerd, maar het hielp allemaal niets, wanneer er iemand bij is als ik,
die er zeven slaat in één klap." - "Bent u dan niet gewond?" vroegen de ruiters.
"Dat gaat best," antwoordde het snijdertje, "geen haar hebben ze me gekrenkt."
 Dat wilden de ruiters niet geloven en ze reden het bos is, waar ze weldra de reuzen vonden,
badend in hun bloed en overal in het rond uitgerukte boomstammen!

Het snijdertje kwam nu bij de koning om de beloofde prijs, maar die had spijt van zijn belofte
en zon weer op een middel om zich de held van de hals te schuiven.
"Voor je mijn dochter krijgt en het halve koninkrijk," zei hij, "
moet je nog eenmaal een heldendaad verrichten. In het bos loopt een eenhoorn rond.
Hij richt overal schade aan. Hem moet je eerst nog vangen." -
"Voor een eenhoorn ben ik nog minder bang dan voor twee reuzen. Zeven in één klap,
dat is mijn kracht." Hij voorzag zich van een touw en een bijl, ging het bos weer in,
en liet zijn geleide weer wachten. Lang hoefde hij niet te zoeken,
de eenhoorn kwam er weldra aan en sprong recht op het snijdertje af,
alsof hij hem zonder uitstel op de hoorn wilde nemen. "Rustig, rustig," zei hij,
"zo gauw gaat het niet!" Hij bleef staan en wachtte, tot het dier vlakbij was;
dan sprong hij heel vlug achter een boom.
Maar de eenhoorn was met een aanloop tegen de boom opgevlogen
en spietste zijn hoorn zo stijf in de stam, dat hij hem niet weer weg kon trekken.
En zo was hij gevangen. "Daar heb ik hem in de knip," zei het snijdertje,
kwam achter de boom vandaan, legde z'n touw om de hals van de eenhoorn,
hakte met zijn bijl de hoorn uit de boom, en toen alles klaar was,
leidde hij hem aan het touw naar de koning.

Maar de koning wilde hem het beloofde nog niet geven en stelde een derde eis.
Het snijdertje moest voor de bruiloft nog een wild zwijn vangen,
dat grote last in ‘t bos veroorzaakte, en daarbij moesten de jagers hem helpen.
"Best," zei het snijdertje, "dat is kinderwerk.
" De jagers nam hij niet eens mee tot hun groot genoegen
want ze kenden dat wilde zwijn en ze hadden geen zin het nog eens te ontmoeten.
Toen het wild zwijn de snijder zag, kwam het schuimbekkend
en met dreigende slagtanden op hem afgerend en wilde hem omverwerpen,
maar de snelle held sprong in een boskapelletje dat daar stond, en met één sprong weer het venster uit.
Het wild zwijn was achter hem aan naar binnen gedraafd,
maar 't snijdertje liep vlug om en sloeg de deur van 't kapelletje dicht.
Nu was 't woedende dier opgesloten, en 't was veel te dom en te dik om uit het raam te springen.
Het snijdertje ging de jagers halen: ze moesten de gevangene zelf zien,
maar de held stapte naar de koning, die nu, goedschiks of kwaadschiks, zijn belofte moest houden,
en hem zijn dochter gaf en 't halve koninkrijk toe. Had hij geweten dat het geen held was,
maar een snijdertje, dat voor hem stond, dan had hij het nog erger gevonden.
De bruiloft werd dus met veel pracht en weinig plezier gehouden en 't snijdertje werd koning.
Na een poos hoorde de koningin 's nachts, hoe haar man in de droom sprak.
"Jongen, eerst 't buis en dan gauw de broek naaien, anders sla ik je met de maatstok om je oren.
" Nu wist ze in welke steeg de jonge koning geboren was,
en de volgende morgen klaagde ze bij haar vader haar nood,
hij moest haar toch afhelpen van een man die een geboren snijdertje was.
De koning troostte haar en zei: "Laat vannacht de deur van de slaapkamer open.
Mijn lakeien zullen buiten staan en als hij in slaap is, komen ze binnen,
slaan hem in boeien en dragen hem naar een schip, dat hem de wijde wereld in zal varen.
" De vrouw vond het best, maar 's konings wapendrager die de jonge koning aardig vond,
had alles gehoord en bracht alles over. "Daar zullen we een stokje voor steken," zei het snijdertje.
's Avonds ging hij gewoon met zijn vrouw naar bed; toen zij geloofde dat hij sliep, stond ze op,
deed de deur open en ging weer liggen. Het snijdertje dat maar deed alsof hij sliep,
begon met luide stem te roepen: "Jongen! eerst 't buis en dan gauw de broek naaien,
anders sla ik je met de maatstok om je oren. Zeven sloeg ik in één klap,
twee reuzen heb ik gedood, een eenhoorn gevangen en een wild zwijn
en zou ik dan nog bang zijn voor die lakeien buiten de kamerdeur?
" Toen ze het snijdertje zo hoorden, joeg hij hun de schrik op 't lijf.
Ze liepen of de wilde jacht hun op de hielen zat, en niemand wilde zich meer met hem meten.
Zo was en bleef het snijdertje al z'n levensdagen een koning!

03-05-2007 om 15:09 geschreven door Tina  

Een Spaans sprookje over een gemene kabouter en een heldin

Er was eens een student. Hij hield van een mooi meisje,
maar haar ouders verboden haar om met hem om te gaan,
omdat hij zo arm was. Toen besloot het meisje het huis van haar ouders te verlaten
en zij sprak met haar vriend af, dat hij haar 's nachts zou komen halen om samen met haar te vluchten.
Dan zou ze met hem trouwen in een kleine kapel boven op de berg.

Op de afgesproken tijd ging het meisje naar het balkon en zij zag buiten in de duisternis
een jongeman aankomen, die een paard aan de teugels hield.
Ze dacht dat het haar geliefde was en ze zei: "Kom eens dichterbij en pak mijn koffer aan."

De jongeman nam zwijgend de koffer aan en het meisje liet zich langs een touw naar beneden glijden,
steeg op het paard en reed samen met de jongeling weg.
Het verwonderde haar wel, dat haar vriend geen woord tegen haar zei.
Toen het licht werd, zag ze dat de jongeman haar vriend helemaal niet was,
maar een onbekende jongen. Hij was toevallig voorbijgekomen toen zij op het balkon stond.
Toen zei ze tegen hem: "Breng mij in godsnaam niet verder, laat mij maar hier!"
 De jongen hield stil en het meisje steeg van het paard en ging op haar koffer zitten
en de onbekende jongen reed verder.

Spoedig daarna kwamen er herders langs. "Wat een wondermooi meisje!
Zo mooi als jonkvrouw Maria!" zeiden ze, en zij namen haar met zich mee.

In het dorp waar de herders woonden, leefden een man en een vrouw, die geen kinderen hadden.
Zij namen het meisje bij zich in huis en zorgden goed voor haar.
Zij zeiden dat zij niet eens hoefde te werken.
Maar zij stond erop om samen met de herderinnen uit de buurt de schapen te hoeden
en liet zich daar niet vanaf brengen. Zo bracht zij de dagen bij de schaapskudde door.

Toch beviel het haar niet in het dorp,
want alle mensen leefden in grote angst om wat er zich op het nabijgelegen paleis afspeelde.
Iedere dag werd er namelijk iemand uit het volk door het lot aangewezen,
die dan ‘s nachts bij de zieke prinses in de kamer moest gaan slapen.
Maar nooit was iemand levend uit het koninklijk paleis vandaan gekomen.
Op een dag viel het lot op de familie bij wie het meisje woonde, en toen zij dat vernam zei zij:
"Ik wil niet dat er iemand uit dit huis in de kamer van de prinses gaat slapen.
Ik zal er zelf naar toe gaan." En zij ging naar het paleis.

Toen de koning haar zag, zei hij: "Ik kan niet toestaan, dat zo’n mooi meisje zal sterven!
Degene die door het lot was aangewezen, moet in de kamer van de prinses gaan slapen.
" Het meisje smeekte er echter zo dringend om, dat de koning tenslotte toegaf.

‘s Avonds ging zij in de kamer van de zieke prinses op een bed liggen.
Hoewel ze al spoedig heel moe werd, lukte het haar toch om wakker te blijven.
Kort na middernacht kwam er een kabouter de kamer binnen en stak een naald in het hoofd van de prinses,
achter haar oor. De prinses begon te jammeren: "O wee, ze verschroeien me; o wee, ze verbranden me!"

Toen zweeg zij een ogenblik en daarna zei zij tegen de kabouter:
"Ik smeek je in godsnaam om het meisje dat daar ligt niet te doden." -
"Er blijft me niets anders over dan haar te doden," zei het boze wezen. "
In godsnaam, dood haar niet, want zij is zo mooi!
" De boze kabouter keek naar het meisje, dat deed alsof zij sliep, en hij zei: "Ja, zij is inderdaad heel mooi.
Daarom zal ik haar pas doden als het dag wordt!" Daarop verliet hij de kamer.

Het meisje was nog steeds wakker gebleven en stond nu op en liep stilletjes achter de kabouter aan.
Hij ging een andere kamer binnen en begon te schrijven.
Steeds las hij wat hij had opgeschreven en gooide het velletje papier daarna in een ketel die boven het vuur hing.
En iedere keer als hij het papiertje in de ketel wierp, sloegen er blauwe vlammen omhoog,
en dan riep de arme prinses: "O wee, ze verschroeien me! O wee, ze verbranden me!"
Tenslotte hield de dwerg op met schrijven en sliep in.

Toen pakte het meisje de ketel en goot de inhoud over hem heen, zodat hij verbrandde.
Daarna ging ze naar de prinses, trok de naald uit haar hoofd en meteen was de prinses helemaal gezond.
De volgende morgen kwamen de dienaren van de koning om het dode lichaam van het jonge meisje te halen.
Tot hun verbazing zagen zij, dat zij leefde.

Het duurde niet lang, of iedereen in het hele koninkrijk wist, dat het meisje de boze kabouter had gedood,
en dat de prinses weer gezond was geworden.

Intussen had de student in het hele land naar het meisje gezocht.
Nu kwam hem het bericht ter ore dat zijn meisje de prinses had gered.
Spoorslags reed hij naar haar toe en na een paar dagen trouwden zij met elkaar.
Op de dag van de bruiloft schonk de koning het meisje vele rijkdommen en hij bewees haar grote eer.
En samen met haar man leefde zij haar leven lang heel gelukkig.

03-05-2007 om 15:08 geschreven door Tina  

Daar komt Eduard Beer aan; boem boem boem,
komt hij op zijn kop de trap af, achter Christoffer Robin aan.
Voor zo ver hij weet is dat de enige manier om naar beneden te komen,
ook al heeft hij af en toe het gevoel dat het vast ook wel anders kan.
Maar ja, dan zou hij even met dat geboem-boem moeten ophouden en er over na denken.
Maar dan denkt hij toch weer dat het niet anders kan.
In elk geval is hij nu beneden en kan ik hem aan je voorstellen: Winnie-de-Poeh.
Toen ik die naam voor het eerst hoorde,

zei ik precies hetzelfde als jullie nu zullen zeggen:
'Maar ik dacht dat het een "hij" was!'
'Ja, ik ook,' zei Christoffer Robin.
'Maar dan kan je hem toch geen Winnie noemen?'
'Zo noem ik hem ook niet.'
'En je zei dat...'
'Hij heet Winnie-der-Poeh. Weet je niet wat der betekend?'
'Ach,  ja... Nu begrijp ik het,' zei ik vlug;

en ik hoop maar dat jullie het ook begrijpen,
want meer krijg je er niet over uitgelegd.
Soms heeft Winnie-de-Poeh zin in een spelletje als hij beneden komt,
maar een andere keer blijft hij liever stilletjes voor de haard zitten

om een verhaaltje te horen. En vanavond...
'Als je eens een verhaal vertelde,' zei Christoffer Robin.
'En als ik het doe?' vroeg ik.
'Zou je dan zo lief willen zijn om het aan Winnie-de-Poeh te vertellen?'
'Ja, waarom niet?' zei ik. 'wat voor soort verhalen vindt hij leuk?'
'Over hemzelf, want zo'n soort Beer is ie, snap je?'
'Ja, ik snap het.'
'Doe je het dan alsjeblieft?'
'Ik zal het proberen,' zei ik.
En dat deed ik dus.

Eens, heel héél lang geleden, vorige week vrijdag ongeveer,
woonde Winnie-de-Poeh helemaal alleen in een bos onder de naam van Sanders.
('Wat betekent dat: onder de naam van?' vroeg Christoffer Robin.
'Dat betekent dat die naam in gouden letters boven zijn deur stond

en dat hij eronder woonde.'
'Ja, Winnie-de-Poeh begreep het niet helemaal, zie je,'
'Ja, maar nu wel,' zei een bromstem.
'Goed. Dan vertel ik verder,' zei ik.)

Op een dag toen hij aan het wandelen was,

kwam hij op een open plek midden in het bos,
en midden op die open plek stond een grote eikeboom en uit het topje
van die boom kwam een zoem-geluid.
Winnie-de-Poeh ging aan de voet van de boom zitten
en begon met zijn kop tussen zijn voorpoten na te denken.
Eerst zei hij tegen zichzelf: 'Dat zoem-geluid betekent iets.
Zo'n zoem-geluid is er niet zó maar opeens,

zo van zoem zoem zoem, zonder dat het iets betekent.
Als er een zoem-geluid is, dan máákt iets of iemand dat geluid en voor zo ver ik weet
is de enige reden om een zoemgeluid te maken, dat je een bij bent.'
Toen dacht hij nog een hele tijd na en zei:
'En de enige reden om een bij te zijn, is dat je honing maakt, voor zo ver ik weet.'
En toen stond hij op en zei: 'En de enige reden om honing te maken,
is dat ik die honing kan opeten.' En daarom klom hij in de boom.
 Hij klom en hij klom en hij klom en terwijl hij klom zong hij een liedje voor zichzelf. Het ging zo:
Waar een beer het meest van houdt?

 Van honing uit het Woud
 Honing! Er is niets zo fijn!
Waarom zou dat zo zijn?'

Toen klom hij nog een stukje hoger... en nog een stukje...
en toen nog een heel klein stukje.
En ondertussen had hij alweer een nieuw liedje bedacht.
    't zou handig zijn als beren nou eens bijen waren,
dan bouwden ze hun nest niet boven in de groene blaren,
    want waren bijen beren en de beren waren bijen,
dan hoefde 'k niet zo hoog te klimmen en omlaag te glijen.

Hij was langzamerhand aardig moe geworden en daarom zong hij een klagelijk lied.
Maar nu was hij er bijna en als hij op die tak daar zou gaan staan...
Krak...!
'Help! Help!' riep hij toen hij omlaag viel naar een andere tak toe.
                             
'Als ik maar niet...' zei hij, terwijl hij al weer op weg was naar de volgende tak.
'Weet je, ik wou alleen maar...' legde hij uit, terwijl hij over de kop duikelde en nog lager,
op weer een andere tak terecht kwam, 'ik wou alleen...'
'Tja, het was misschien niet...'
gaf hij toe, terwijl hij hals over kop door de volgende zes takken heen brak.
'Het komt allemaal, denk ik, omdat...' verklaarde hij, toen hij de laatste tak gedag zei,
drie salto's maakte en daarna in een keurig boogje neerdaalde in een bremstruik met stekels.
'Het komt allemaal omdat ik zo gek op honing ben. O, help!'
Hij kroop uit de bremstruik, plukt de stekels uit zijn neus en dacht nog eens na.
En de eerste aan wie hij dacht, was Christoffer Robin.

('Was ik dat?' vroeg Christoffer Robin, stomverbaasd omdat hij het haast niet kon geloven.
'Ja, dat was jij.' christoffer Robin zei niets, maar zijn ogen werden steeds groter
en zijn wangen werden al maar roder.)

En daarom gin Winnie-de-Poeh op weg naar zijn vriend Christoffer Robin,
die ergens anders in het Woud achter een groene deur woonde.
'Goeiemorgen, Christoffer Robin,' zei hij.
'Goeiemorgen, Winnie-der-Poeh,' zei hij.
'Ik wou weten of je misschien ook een ballonnetje of zoiets hebt.'
'Een ballon?'
'Ja. Ik dacht onderweg hier naar toe ineens:
zou Christoffer Robin misschien een ballon of zoiets in huis hebben?
Ja, dat dacht ik zo bij mezelf, modat ik over ballonnetjes liep te denken. Daarom.'
'Wat moet jij nou met een ballon?' zei jij
Winnie-de-Poeh keek eerst goed om zich heen of niemand hem kon horen,
toen legde hij zijn pootje op zijn lippen en fluisterde zacht: 'Honing!'
'Honing zoeken met een ballon? Dat kan niet.'
'Ik wel,' zei Poeh.
Toevallig was jij de dag daarvoor op een partijtje geweest bij je vriend Knorretje thuis,
en daar had iedereen een ballonnetje gekregen.
Jij had een heel grote groene ballon en voor één van Konijns vrienden-en-kennissen
was er een heel grote blauwe.
Maar die liet hem liggen, want hij was eigenlijk nog veel te klein om naar een partijtje te gaan;
en toen had jij die groene en blauwe maar mee naar huis genomen.
'Welke vind je het mooist?' vroeg e aan Winnie-de-Poeh.
Met zijn kop tussen zijn pootjes dacht hij heel goed na.
'Nou kijk,' zei hij,  'als je op honing uit bent,
dan gaat het er natuurlijk om dt de bijen niet weten dat je er aan komt.
Als je nou een groene ballon hebt,
dan zouden ze best eens kunnen denken dat je gewoon een stukje van de boom bent
en dan letten ze verder niet op je, maar als je met een blauwe ballon komt,
zouden ze best kunnen denken dat je een stukje lucht bent en dan letten ze verder ook niet op je.
De vraag is welke ballon je nemen moet.'
En toen vroeg jij: 'Maar zouden ze jou niet zien, onder die ballon.'
'Misschien wel, maar misschien ook niet,' zei Winnie-de-Poeh, 'je weet het nooit met bijen.'
Toen dacht hij even na en zei: 'Als ik nou eens doe of ik een klein zwart wolkje ben.
Daar lopen ze in.'
'Dan kun je dus het best de blauwe ballon nemen,' zei jij toen.
En die werd het dus.
Nou, en toen gingen jullie samen op weg met de blauwe ballon
en jij nam net als altijd je geweer mee, omdat je nooit kon weten.
Winnie-de-Poeh wist ergens een heel modderig plekje en daar ging hij naar toe
en rollebolde erin tot hij helemaal zwart was;
en toen, toen de ballon heel héél groot was opgeblazen,,
en Poeh en jij hem samen bij het touwtje vasthielden,
toen liet jij opeens los en Poeh steeg statig omhoog in de lucht.
En hij bleef in de lucht, precies op de goeie hoogte, bij de top van de boom,
maar er wel een metertje of wat bij vandaan.
'Hoi!' riep jij.'
'Goed, hè!' riep Winnie-de-Poeh naar beneden. 'Waar lijk ik op?'
'Op een beer die een ballon vasthoudt,' zei jij.
'Maar niet,' vroeg Poeh ongerust, 'niet op een klein zwart wolkje in de blauwe lucht?'
'Nee, niet zo erg.'
'Nou ja, maar misschien ziet het er van bovenaf toch heel anders uit.
En ik zei toch al, dat je het nooit weet met bijen.'
Er was helemaal geen wind om hem dichter bij de boom te brengen,
zodat hij op dezelfde plek bleef zweven.
Hij kon de honing zien, hij kon de honing ruiken, maar erbij komen kon hij niet.
Na een poosje riep hij naar beneden, naar jou: 'Christoffer Robin!'
Hij probeerde zo'n beetje te fluisteren.
'Ja! Hallo!'
'Ik geloof dat de bijen iets in de gaten hebben.'
'Wat hebben ze?'
'Ik weet niet, maar iets in m'n kop zegt met dat ze wat in de gaten hebben.'
'Misschien denken ze dat je achter hun honing aan zit.'  
'Ja. Wie weet. Je weet het nooit met bijen.'
Daarop was het weer een poosje stil, maar toen riep hij opnieuw naar beneden:
'Christoffer Robin!'
'Ja?'
'Heb je een paraplu, thuis?'
'Ik geloof van wel.'
'Zou je die dan willen halen en er dan hier mee heen en weer gaan lopen
en dan af en toe naar mij omhoog kijken en zeggen: tsjonge,
ik geloof dat we regen krijgen. Als je dat zou willen doen,
lukt het ons vast om de bijen erin te laten lopen.'
Nou, moest jij natuurlijk om lachen. 'Malle ouwe beer!'
zei je, ja, niet hardop natuurlijk, want daarvoor ben je veel te gek op hem.
Je ging naar huis om je paraplu te halen.
'Ah. Gelukkig!' riep Winnie-de-Poeh naar beneden, toen je weer bij de boom terugkwam.
'Ik werd al ongerust, zie je. Ik heb ontdekt dat de bijen nou beslist iets in de gaten hebben.'
'Zal ik de paraplu opsteken?' vroeg jij.
'Ja, maar wacht nog even. We moeten heel slim zijn.
Het gaat vooral om één bij die we er moeten laten inlopen: de Bijenkoningin.
Kun jij van beneden af zien wie de Bijenkoningin is?'
'Nee.'
'Jammer. nou ja...
Als jij nou heen en weer gaat lopen met je paraplu en telkens zegt: tsjonge,
we krijgen vast regen, probeer ik ondertussen een wolkenliedje te zingen,
iets wat een wolk zou kunnen zingen...Ja! Nu!'
En terwijl jij daar heen en weer liep en telkens keek of het regenen ging,
zong Winnie-de-Poeh zijn liedje:                         
'Ik ben zo blij, ik ben zo blij,
dat ik een wolkje ben.
Ik zweef als alle wolkjes
en zing net zoals zij.
Ik ben zo blij, ik ben zo blij,
dat ik een wolkje ben.
Ik zou niets anders willen zijn,
want wolkje zijn is fijn.'

                                                  
Maar de bijen zoemden gewoon door en vertrouwden de zaak helemaal niet.
Een paar lieten hun nest in de steek en begonnen om het wolkje in de rondte te vliegen
toen hij aan het tweede coupletje van zijn lied begon,
en één bij ging een ongeblik op de neus van de wolk zitten en vloog toen weer op.
'Christoffer...ooo... Robin,' schreeuwde het wolkje.
'Ja?'
'Ik heb nog eens nagedacht en opeens weet ik het heel zeker:Dit is niet het goeie soort bijen.'
'O, nee?'
'Nee, het verkeerde soort. Beslist. En ze maken vast ook het verkeerde soort honing,
denk je ook niet?'
'Zou het?'
'Ja. En ik geloof dat ik maar naar beneden kom.'
'Hoe?' vroeg jij.
Daar had Winnie-de-Poeh nog niet over nagedacht.
Als hij het touwtje losliet, zou hij zó - boem- naar beneden vallen
en daar voelde hij niet veel voor.
Daarom dacht hij lang na en zei toen:
'Christoffer Robin, jij moet met je geweer de ballon neerschieten.
Je hebt geweer toch je, hè?'
'Natuurlijk,' zei jij. 'Maar als ik dat doe, gaat de ballon eraan.'
'Maar als je het niet doet,' zei Poeh, 'moet ik het touw loslaten en dan ga ik eraan'
En daar zat wat in, dat moest je toegeven. Je mikte heel secuur op de ballon en schoot.
'Au!' zei poeh.
'Mis?' vroeg jij.
'Nou nee,' zei Poeh, 'raak was het wel. Alleen was het de ballon niet.'
'Neem me niet kwalijk,'
zei jij en toen schoot je nog eens en deze keer raakte je de ballon.
Langzaam ontsnapte de lucht eruit en Winnie-de-Poeh zweefde naar de grond.
Maar zijn pootjes waren zo stijf van het zó lang vasthouden van het touwtje,
dat ze wel een week lang rechtop in de lucht bleven staan
en elke keer als er een vlieg op zijn neus ging zitten, moest hij die eraf blazen.
En als je het mij vraagt - maar zeker weet ik het niet -
wordt hij dáárom altijd Poeh genoemd.

'Is het uit?' vroeg Christoffer Robin.
'Ja, dit verhaal wel. Maar er zijn er nog veel meer.'
'Ook over Poeh en mij?'
'En over Knorretje en Konijn en jullie allemaal. Herinner je je dat niet?'
'Ja, ik herinner het me, maar als ik probeer om me te herinneren hoe het was,
weet ik het niet meer.'
'Nou, van Poeh en Knorretje die de Klontemiggel probeerden te vangen,
weet je dat nog?
'Maar ze vingen hem niet, hè?'
'Nee.'
'Dat is ook niks voor Poeh, want die heeft geen hersens.
Heb ik hem toen gevangen?'
'Dat hoor je nog wel als ik het vertel.'
Christoffer Robin knikte. 'Ik weet het nog best,' zei hij,
'maar Poeh herinnert het zich niet precies meer en daarom wil hij het graag nog eens horen.
Want dan is het een echt verhaal en niet zo maar een herinnering.'
'Zo denk ik er ook over,' zei ik.
Christeoffer Robin zuchtte diep, pakte zijn Beer bij z'n pootje beet en liep naar de deur,
Poeh achter zich aan slepend.
Bij de deur draaide hij zich even om en zei: 'Kom je kijken hoe ik in 't bad ga?'
'J, waarom niet,' zei ik.
'Toen ik schoot, hè... Heb ik hem toen pijn gedaan?'
'Welnee. Helemaal niet.'
Hij knikte en ging de kamer uit en even later hoorde ik Winnie-de-Poeh  -
boem boem boem - acher hem de trap  opgaan.

03-05-2007 om 15:07 geschreven door Tina  

Winnie de Pooh werd midden in de nacht opeens wakker. Hij luisterde.
En toen klom hij uit zijn bed, en stak zijn kaars op, en stommelde door zijn kamer,
om te zien, of er iemand bezig was, om in zijn honingkast te kruipen,
en er was niemand, en daarom stommelde hij weer terug,
blies zijn kaars weer uit en ging weer in zijn bed.
Toen hoorde hij het geluid opnieuw.

,,Ben jij dat, Knorrie?" zei hij. Maar die was het niet.
,,Kom maar binnen, Janneman Robinson," zei hij.
Maar dat deed Janneman Robinson niet.
,,Vertel het me morgen maar, Iejoor," zei Pooh slaperig.
Maar het geluid ging door. ,,Borreborreborreborre,"
zei Wie-ter-wereld-het was en Pooh merkte, dat hij toch niet sliep.

Wat zou dat toch zijn? Dacht hij.
Er zijn een heleboel geluiden in het Woud.
Maar dit is iets anders.
Dit is geen grommen en het is geen spinnen en het is niet het
geluid-dat-je-maakt-voor-je-aan-een-dichtwerk-begint,
maar het is een of ander geluid, dat gemaakt wordt door een vreemd dier.
En dat geluid maakt hij voor mijn deur.
Dan zal ik maar weer opstaan, en dan zal ik hem vragen, of hij wil ophouden.

Hij stond op en deed zijn voordeur open.
,,Hallo," zei Pooh, voor het geval er iemand buiten zou staan.
,,Hallo," zei Wie-ter-wereld-het-was.
,,O," zei Pooh. ,,Hallo!"
,,Hallo!"
,,O, ben jij daar!" zei Pooh. ,,Hallo!"
,,Hallo," zei het vreemde dier, dat zich begon af te vragen,
hoe lang dat nog duren zou.
Juist toen Pooh weer Hallo wou zeggen, bedacht hij,
dat hij het toch maar niet zeggen wou.
In plaats van Hallo, zei hij toen maar: ,,Wie is daar?"
,,Ik ben het," zei een stem.
,,O," zei Pooh. ,, Wel, kom hier!"

En toen kwam Wie-ter-wereld-het-was hier en toen bekeken ze elkaar bij het licht va ,Ik ben Pooh," zei Pooh. ,,Ik ben Teigetje," zei Teigetje.

,,O," zei Pooh, want zo'n soort van dier had hij nog nooit van zijn leven gezien. ,,
Weet Janneman Robinson er iets vanaf?"
,,Ja natuurlijk," zei Teigetje.
,,Nou," zei Pooh, ,,'t is midden in de nacht en dat is een mooie tijd, om te gaan slapen.
En morgenochtend nemen we aan het ontbijt een beetje honing.
Houden Teigetjes van honing?" 
,,Die houden overal van," zei Teigetje vrolijk.
,,Als ze 't ook leuk vinden, om op de grond te gaan slapen,
dan ga ik maar weer naar bed, he?
En dan doen we de rest morgenochtend. Welterusten."
En toen ging hij naar bed en viel vast in slaap.
Toen hij 's morgens wakker werd, was het eerste, wat hij zag,
Teigetje. Die zat op de grond, voor de spiegel, naar zichzelf te kijken.
,,Hallo," zei Pooh.
,,Hallo," zei Teigetje. ,,Er is hier iemand net zoals ik.
Ik dacht, dat ik de enige was."
Pooh kwam uit zijn bed en begon uit te leggen, wat een spiegel voor een ding was.
Maar juist, toen hij bij het beste stuk van zijn verhaal was gekomen, zei Teigetje:
,,Een ogenblik alsjeblieft, maar er klimt iemand op je tafel,
" en met een luid borreborreborreborre sprong hij tegen het ene eind van het tafellaken op,
wikkelde er zichzelf drie keer in, rolde naar het andere eind van de kamer
en na een ontzettende strijd, kreeg hij eindelijk zijn hoofd weer in de open lucht en zei vrolijk:
 ,,Heb ik gewonnen?"
,,Dat is mijn tafellaken," zei Pooh, toen hij Teigetje begon los te wikkelen.
,,Ik was al nieuwsgierig, wat het was," zei Teigetje.
,,Het gaat over tafel en je zet er van alles op."
,,Waarom wou het me dan bijten, toen ik niet keek?"
,,Ik geloof niet, dat het je wou bijten," zei Pooh.
,,Jawel, maar ik was het te vlug af."

Pooh legde het laken weer op tafel en hij zette een grote honingpot op het laken en toen gingen ze ontbijten. Zodra ze gingen ontbijten, nam Teigetje een grote mond vol honing... en toen keek hij met zijn hoofd opzij naar de zolder en maakte onderzoekende geluiden met zijn tong, en geluiden -van-wat-zullen-we-nu-hebben en toen zei hij heel beslist:  ,,Teigetjes lusten geen honing!"

,,O," zei Pooh, en hij probeerde om het een beetje verdrietig te zeggen,
zo alsof hij het erg jammer vond. ,,Ik dacht, dat ze alles lustten."
,,Alles! behalve honing," zei Teigetje.
Eigenlijk vond Pooh dat erg prettig, en hij zei,
dat hij Teigetje straks, als hij klaar was met zijn eigen ontbijt, mee naar Knorrie zal nemen,
dan kon Teigetje Knorries eikels eens proberen.
,,He, ja! Pooh ," zei Teigetje, ,,want eikels daar houden Teigetjes juist het allermeest van."
Na het ontbijt gingen ze er op uit, om Knorrie op te zoeken.
Onderweg vertelde Pooh, dat Knorretje maar een erg klein beestje was,
en dat hij er niet zo van hield als je zo om hem hen dansten en sprong.
Hij vroeg, of Teigetje in het begin maar liever niet al te springerig wou zijn.
Al die tijd had Teigetje zich achter een boom verstopt
en dan was hij er opeens achter vandaan gesprongen boven op Pooh's schaduw,
telkens, als hij niet keek en nu zei hij,
dat Teigetjes alleen maar springerig waren als ze nog niet ontbeten hadden,
maar zodra ze maar een paar eikels gehad hadden, dan werden ze Kalm en Welopgevoed.

Eventjes later klopten ze aan bij Knorrie.
,,Hallo, Pooh," zei Knorretje.
,,Hallo, Knorrie! Dit is Teigetje."
,,Oh, ja?" vroeg Knorretje. Hij liep vlug naar de andere kant, achter de tafel.
,,Ik dacht, dat Teigetjes kleiner waren."
,,De grote niet," zei Teigetje.
,,Ze lusten eikels," zei Pooh. ,,Daarom zijn we gekomen, zie je.
Want die arme Teigetje die heeft nog niet ontbeten."
Knorretje schoof de schaal met eikels naar Teigetje toe. ,,
Neem er maar een paar, " zei hij.
Toen ging hij vlak bij Pooh staan en werd dadelijk veel moediger.
,,Ben jij Teigetje!" zei hij op een onverschillige manier. ,,Zo, zo!"
Maar Teigetje zei niets omdat hij z'n mond vol eikels had.
Eerst hoorde je hem alleen maar kauwen, toen zei hij: ,,Ocheroch-ucherup."
En toen Pooh en Knorretje allebei ,,Wat?", zeiden, zei hij:
,,Aaaaop," en toen ging hij eventjes naar buiten.
Toen hij weer terug kwam, zei hij flink: ,,Teigetje lusten geen eikels."
,,Maar je zei, dat je alles lusten, behalve honing," zei Pooh.
,,Alles, behalve honing en eikels," legde Teigetje uit.
Toen hij dat hoorde zei Pooh: ,,O-o-o-o-o-oh!"
en Knorretje, die eigenlijk maar blij was, dat Teigetjes geen eikels lusten, zei:
,,Als we eens distels probeerden!"
,,Ja, distel," zei Teigetje, ,,Daar houden Teigetjes het allermeest van."
,,Laten we dan naar Iejoor gaan," zei Knorretje.

En zo gingen ze met zijn drietjes onderweg.
Ze liepen, ze liepen, en ze liepen, en toen kwamen ze bij dat gedeelte van het Woud,
waar Iejoor woonde.

,,Hallo, Iejoor!" zei Pooh. ,,Dit is Teigetje."
,,Wie?" vroeg Iejoor.
,,Dit, " verklaarden Pooh en Knorretje tegelijk en Teigetje glimlachten
met zijn liefste lachje en zijn niets.
Iejoor liep helemaal om Teigetje heen en toen keerde hij zich om,
en liep de andere kant op, weer om Teigetje heen.
,,Wat, zei je, dat het was?" vroeg hij. ,,Teigetje." ,,Mm," zei Iejoor.
,,Hij is er pas," legde Knorretje uit.
,,Mm," zei Iejoor weer. Hij dacht een hele poos na, toen zei hij:
,,En wanneer gaat hij weer weg?"
Pooh vertelde Iejoor, dat Teigetje een grote vriend was van Janneman Robinson
en dat hij in het bos was komen wonen. En Knorretje vertelde aan Teigetje,
dat hij het maar niet erg moest vinden, want Iejoor was altijd zo somber
en Iejoor vertelde aan Knorretje, nee in tegendeel, hij was helemaal niet somber,
 maar juist erg opgewekt vanmorgen.
En Teigetje vertelde aan iedereen, die maar wilden luisteren,
dat hij vanmorgen nog niet ontbeten had..
,,Ik wist wel, dat er iets was," zei Pooh.
,,Teigetjes eten altijd distels, zie je, Iejoor.
Daarom kwamen we bij jou."
,,Laat maar. Praat er maar niet meer over, Pooh."
,,O maar, Iejoor, ik bedoelde helemaal niet, dat we je niet wilden opzoeken."
,,Juist, juist!
Maar je nieuwe gestreepte vriend zal graag willen ontbijten, natuurlijk.
Hoe, zei je, dat hij heete?"
,,Teigetje."
,,Ga dan maar mee, Teigetje."
Iejoor ging hem voor, naar de distelachtigste bos distels,
die je ooit gezien hebt, en wuifde ernaar met zijn hoef.
,,Een klein bosje, dat ik bewaard had voor mijn verjaardag," zei hij.
,,Maar wat is een verjaardag, per slot van rekening!
Vandaag gezond, morgen dood. Neem er maar een paar, Teigetje."
Teigetje bedankte hem beleefd, en keek een beetje angstig naar Pooh.
,,Zijn dit heus distels?" fluisterde hij.
,,Ja," zei Pooh. ,,Die Teigetjes het allerliefst lusten?"
,,Zo is het," zei Pooh.
,,O juist," zei Teigetje. Hij nam een flinke mondvol en kauwde er eens flink op.
,,Au !" zei Teigetje.
Hij ging zitten en stak zijn poot in zijn mond.
,,Wat is er?" vroeg Pooh.
,,Heet !" mompelde Teigetje.
,,Je vriend," zei Iejoor, ,,schijnt op een bij gebeten te hebben."
Poohs vriend zat zijn kop te schudden, om de stekels kwijt te raken,
maar nu hield hij daarmee op, om te verklaren, dat Teigetjes niet van distels houden.
,,Maar waarom breek je dan een absoluut goede distel doormidden?"
vroeg Iejoor.
,,Maar je zei-" begon Pooh.
,,Je zei toch, dat Teigetjes van alles houden, behalve van honing en eikels."
,,En distels!" zei Teigetje. Hij draafde nu met zijn tong uit zijn mond
in een kringetje rond.

Pooh keek treurig toe. ,,Wat gaan we nou doen?"
vroeg hij aan Knorretje.
Gelukkig wist Knorretje daar een antwoord op en hij zei,
dat ze maar dadelijk naar Janneman Robinson moesten gaan.
,,Je zult hem bij Kanga vinden," zei Iejoor.
Hij kwam vlak bij Pooh staan, en fluisterde hard en heel verstaanbaar:
,,Zou je je vriend misschien willen vragen,
of hij zijn oefeningen ergens anders zou willen gaan doen?
Ik ga dadelijk koffiedrinken en ik wou liever niet,
dat er op mijn eten gesprongen werd, vlak voor ik begin.
Een kleinigheid! Flauw van me! Maar we hebben allen onze eigenaardigheden."
Pooh knikte ernstig en riep Teigetje. ,,Ga mee! We gaan naar Kanga.
Die heeft vast en zeker een massa voor je te eten."
Teigetje maakte zijn laatste kringetje af en kwam naar Pooh en Knorrie toe.
,,Heet!" legde hij uit met een brede beminnelijke glimlach.
,,Ga mee!" en hij draafde weg. Pooh en Knorretje wandelden hem langzaam achterna.
Onderweg zei Knorrie niets, omdat hij niets kon bedenken, en Pooh zei niets,
omdat hij over een vers dacht. En toen hij er een bedacht had begon hij:

Wat moeten we nu met Teigetje beginnen,
Wie kan er voor hem eens wat eetbaars verzinnen?
Hij houdt niet van eikels,
Hij houdt niet van honing.
Wie is er kieskeuriger,
Hij of de Koning?
Het is hem om 't even, wat hij ook eet.
'T Een is te zoet en 't ander te heet.
En als hij niets krijgt, dan blijft hij zo klein.
Zou daar nu niets op te vinden zijn?

,,Hij is groot genoeg, hoor!" zei Knorrie.
,,Hij is niet echt groot!"
,,Nou, hij ziet er groot uit."
Pooh werd er een beetje stil van, toen Knorretje dat zo zei, en toen fluisterde hij in zichzelf:

Maar hoeveel hij in ponden en shillings ook weegt,
Toch lijkt hij groter, doordat hij altijd beweegt.
,,En dat is het hele gedicht," zei hij. ,,Vind je 't mooi, Knorrie?"
,,Helemaal, behalve van die shillings. Ik vind, dat dat er niet in hoort."
,,Maar 't wou er zelf in," zei Pooh, ,,en daarom liet ik 't maar zo.
Dat is de beste manier, om gedichten te schrijven.
Je moet de dingen zelf laten komen."
,,O, dat wist ik niet," zei Knorretje.

Al die tijd had Teigetje voor ze uitgesprongen,
en hij was telkens even teruggekomen, om te vragen:
,,Gaan we zo goed?"
en nu kregen ze eindelijk Kanga's huis in 't oog en daar had je Janneman Robinson.
Teigetje holde naar hem toe.

,,O, ben je daar, Teigetje!" zei Janneman Robinson.
,,Ik wist ook wel, dat je ergens moest zijn."
,,Ik heb van alles gevonden in het bos," zei Teigetje gewichtig.
,,Ik heb een Pooh gevonden en een Knorretje en een Iejoor, maar ik kan maar geen eten vinden."
Pooh en Knorretje kwamen erbij en legden Janneman Robinson uit, wat er gebeurd was.
,,Weet jij niet, waar Teigetjes van houden?"
vroeg Pooh. ,,Ik denk, dat ik 't wel zou weten, als ik er verschrikkelijk goed over dacht.
Maar ik dacht, dat Teigetje 't zelf wel wist."
,,Dat weet ik ook wel," zei Teigetje.
,,Ik houd van alles, wat er in de wereld is, behalve van honing en eikels en...
hoe noem je die hete dingen ook weer?"
,,Distels."
,,O ja, en behalve die."
,,O, nou, dan kan Kanga je wel iets te eten geven, voor ontbijt."

Ze gingen Kanga's huisje binnen en toen Roe een keer
 ,,Hallo Pooh" en ,,Hallo Korrie" had gezegd en twee keer
,,Hallo Teigetje" (omdat hij dat nooit gezegd had, en omdat het zo raar klonk)
toen vertelde ze Kanga waarom ze gekomen waren en Kanga zei heel vriendelijk:
,,Wel, mijn beste Teigetje, kijk maar eens in mijn kast en zoek maar uit, wat je graag lust."
Want ze had dadelijk gezien, dat Teigetje,
hoe groot hij er ook uitzag, toch evenveel vriendelijkheid nodig had als Roe.
,,Zal ik ook maar eens kijken?"
vroeg Pooh, die behoefte begon te voelen aan een hapje van het een of ander.
Hij vond een blikje gecondenseerde melk en iets in zijn binnenste scheen toe te fluisteren,
dat Teigetjes dat niet lustten en daarom kroop hij er alleen mee
in een hoekje en zorgde ervoor, dat niemand hem stoorde.
Maar hoe langer Teigetje in de weer was en zijn neus in dit en zijn pootjes in dat potje stak,
 hoe meer dingen hij vond die Teigetjes niet lekker vonden.
En toen hij alles had gevonden,
wat er in de kast was en hij er niets van eten kon, zei hij tegen Kanga:
,,Wat nu?"
Kanga en Janneman Robinson en Knorretje stonden allemaal om Roe
heen, want ze wilden zien, hoe hij zijn Ovomaltine dronk.
En Roe zei juist: ,,Moet het?" en Kanga zei juist:
,,Kom Roe, liefste, je weet, wat je beloofd hebt."
,,Wat is dat?" fluisterde Teigetje tegen Knorrie.
,,Zijn Versterkende Middelen," zei Knorrie. ,,Hij vindt het naar."
Teigetje kwam dichterbij, en leunde over de rug van Roe's stoel
en opeens stak hij zijn pootje uit,
nam een grote slok en met een luchtsprongetje van schrik zei Kanga:
,,O!" En toen pakte ze het bekertje vast. Maar de Ovomaltine was op.
,,Maar mijn beste Teigetje!" zei Kanga.
,,Hij heeft mijn Versterkende Middelen afgenomen.
Hij heeft mijn Versterkende Middelen genomen!"
zong Roe blij. Hij vond het een leuk grapje.
Toen keek Teigetje naar het plafond,
en deed zijn ogen dicht en zijn tong likte en likte en likte zijn lippen af,
voor het geval, dat er misschien iets aan was blijven zitten
en een vredige glimlach verspreidde zich over zijn gelaat, toen hij zei:
,,Dat is dus iets, waar Teigetjes van houden."

Dit verklaart, waarom Teigetje van nu af aan bij Kanga bleef wonen.
Hij gebruikte Ovomaltine als ontbijt, als middagmaal, en als avondeten.
En soms vond Kanga dat hij iets versterkends nodig had
en dan kreeg hij nog een paar lepels Roe's-ontbijt na iedere maaltijd.

,,Maar ik vind," zei Knorretje tegen Pooh, ,,dat hij genoeg versterkt is!!"

03-05-2007 om 15:04 geschreven door Tina  

Eens op een dag ging Winnie de Pooh uit wandelen;
toen kwam hij op een open plek in 't bos,
en midden op die open plek stond een grote eikenboom,
en uit de kroon kwam een zoemend geluid.
Winnie de Pooh ging zitten aan de voet van de boom,
ondersteunde zijn kop met zijn beide voorpoten en begon diep na te denken.
Eerst zei hij bij zichzelf: ,,Dat gezoem heeft een betekenis.
Niemand zou zo'n zoemend geluid maken, aldoor: zoem, zoem,
zonder dat hij er iets mee bedoeld. Als er een zoemend geluid is,
dan maakt de een of ander dat zoemende geluid, en de enige reden,
waarom je zo'n zoemend geluid zou maken, is, dat je een bij moet zijn.
Toen zat hij er nog eens weer een hele tijd over te denken, en na een poosje zei hij:
,, En de enige reden, waarom je een bij bent, is, dat je honing maakt.
" Dit zeggende stond hij op. En hij zei:
,,En de enige reden, waarom een bij honing maakt is, dat ik die honing zal opeten.

En hij begon de boom te beklimmen.
Hij klom en hij klom en hij klom en terwijl hij klom, zong hij een klein versje in zichzelf.
Het was dit versje:

Iedereen ter wereld weet, Dat een beer graag honing eet. Brom-Brom-Brom, Maar niemand weet, waarom. Toen klom hij een beetje hoger... en nog een beetje hoger... en toen nog een heel klein beetje hoger. En toen had hij alweer een nieuw versje gemaakt. Als beren bijen waren, nou dan zouen, ze wis hun nesten niet in hoge bomen bouwen. Als bijen beren waren- jô, wat fijn! Dan zou hun lekkere honing makkelijker te krijgen zijn.

Hij begon nu heus een beetje moe te worden en zo kwam het,
dat hij nu dit klagende lied zong. Maar nu was hij er bijna!
Kijk, als hij nu op die tak stond... Krak! ,,O, help mij!"
riep Pooh, toen hij op een lagere tak terechtkwam.
,,Als ik maar niet-" zuchtte hij, juist toen hij alweer op een lagere tak neerplofte.
,,Ziet u, ik was van plan-" begon hij uit te leggen,
maar toen duikelde hij over zijn kop, en kwam terecht op een tak, een paar meter lager.
Krak, krak, zei de tak en Pooh zei: ,,Wat ik van plan was-."
,,Ja, 't was natuurlijk-" gaf hij toe,
terwijl hij in snelle vaart door de zes volgende takken heen brak.
,,'t Komt alleen daarvan, zou ik zeggen, dat -
" verklaarde hij op het ogenblik, dat hij de laatste tak vaarwel zei,
driemaal ronddraaide en daarna heel bevallig neerdaalde in een bosje stekelbrem.
,,'t Komt alleen daarvan - dat ik al te dol ben op honing. -O, help! Help!"
Maar er kwam niemand en dus kroop hij alleen uit de stekelbrem, t
rok vlug de prikkels uit zijn neus en begon alweer na te denken.
 En de eerste, aan wie hij dacht, was Christopher Robin.

En toen ging Winnie de Pooh dus op weg naar zijn vriend Christopher Robin
en die woonde in een ander gedeelte van datzelfde woud, achter een groene deur.

,,Goedemorgen, Christopher Robin," zei hij.
,,Goedemorgen, Winnie de Pooh," zei Christopher Robin.
,,Ik kwam je vragen, of je misschien ook zo'n soort ding hebt,
dat ze een ballonnetje noemen."
,,Een ballonnetje?"
,,Ja, toen ik hier naartoe kwam, dacht ik bij mezelf:
't Zal me benieuwen of Christopher Robin misschien zo'n ding heeft,
dat ze ballonnetje noemen. Dat zei ik zo bij mezelf, weet je?
Ik dacht juist aan zo'n ballonding; want ik had er heel graag één gehad."
,,Waar heb jij een ballonnetje voor nodig, zeg?"
Winnie de Pooh keek eens om zich heen of niemand hem kon horen;
toen legde hij zijn poot tegen de lippen en fluisterde: ,,Honing !"
,,Maar je kunt toch geen honing vinden met een ballonnetje!"
,,Ja, dat kan ik !" zei Winnie de Pooh.

Nu was Christopher Robin heel toevallig de vorige dag op een partijtje geweest
bij zijn vriend Knorretje en daar had iedereen een ballonnetje gekregen -
hij een grote groene, en één van Konijns vriendjes een grote blauwe,
maar dat vriendje had zijn hele ballon vergeten, en toen had
Christopher Robin die groene en die blauwe allebei mee naar huis genomen.

,,Welke vind jij 't mooist?" vroeg Christopher Robin aan Winnie de Pooh.
,, Deze," zei Pooh, ,,want als je honing gaat zoeken met een ballon,
dan moet je je best doen, dat de bijen niet merken, dat je er aankomt.
En als je nu zo'n groene ballon hebt, dan denken ze natuurlijk,

dat je een stuk van de boom bent en zullen ze niet op je letten;
maar nu blijft 't nog altijd de vraag, welke ballon de beste is.
Wat denk jij ervan?"
,,Zouden ze jou niet zien onder de ballon?" vroeg Christopher Robin.
,,Misschien wel en misschien ook niet," zei Pooh. ,
,Daar kun je nooit zeker van zijn met bijen."

Hij dacht een poosje diep na, en zei toen: ,,Ik zal net doen of ik een klein blauw wolkje ben, dan ontdekken ze me zeker niet!" ,,Dan is 't maar 't beste, dat je de blauwe ballon neemt," zei Christopher Robin toen. En zo gebeurde 't ook.

Toen gingen ze er samen op uit met het blauwe ballonnetje en Christopher Robin
nam voor de zekerheid zijn geweer mee, zoals hij altijd gewend was,
Winnie de Pooh liep naar het modderigste plekje,
dat hij maar kon vinden en rolde zich daarin net zolang om en om, tot hij helemaal zwart zag.
Toen blies Christopher Robin de ballon voor Pooh op
en ze moesten allebei zolang het touwtje vasthouden.
Christopher Robin liet los en Winnie de Pooh steeg bevallig omhoog in de lucht
en bleef zweven op dezelfde hoogte als de bovenste top van de boom,
maar wel drie meter er vandaan!

,,Hoera!" gilde Christopher Robin.
,,Jan, is 't niet fijn?" riep Pooh naar beneden. ,,Waar lijk ik nu op?"
,,Je lijkt op een beer, die een ballon vasthoudt," zei Christopher Robin toen.
,,Lijk ik dan niet-niet," riep Pooh angstig,
,,op een klein zwart wolkje in de blauwe lucht?"
,,Nee, niet heel veel."
,,Nu zeg, misschien zie ik er vanuit de lucht toch wel heel anders uit dan van beneden af en,
zoals ik straks al zei: je kunt nooit vooruit weten, wat bijen zullen doen."

Er waaide geen windje, dat hem naar de boom kon drijven
en hij bleef aldoor op dezelfde plek zweven. Hij zag de honing, hij rook de honing,
maar hij kon er niet bij komen!

Na een poosje riep hij Christopher Robin, zo zacht als hij kon, vanuit de lucht toe:
,, Zeg, Christopher Robin !".... ,,Hallo !"....
,,Ik geloof, dat de bijen achterdochtig beginnen te worden !"
,,Wat beginnen ze te worden?"
,,Ik weet 't niet, maar 't is net, of een stem mij influistert,
dat ze achterdochtig zijn !"
,,Bedoel je, dat ze zich gaan verbeelden,
dat je hun honing wilt stelen?"
,,Misschien wel, maar je kunt nooit weten, wat bijen willen."
Nu bleef 't een poosje stil, maar opeens riep hij weer vanuit de lucht:
,,Zeg, Christopher Robin!"
,,Jaa??"
,,Heb je thuis ook een paraplu?"
,,Ik geloof het wel."
,,'k Wou graag, dat je die ging halen en dan moet je hier onder de boom
aldoor heen en weer lopen en dan moet je zeggen: ,,Tjonge, tjonge,
ik geloof, dat we regen krijgen!
Ik geloof, dat je me dan echt zou helpen om de bijen te foppen."

Toen zei Christopher Robin bij zichzelf: ,,O, o, die malle ouwe Beer toch!"
, maar hij zei 't niet hardop,
omdat hij veel te veel van hem hield en hij ging dadelijk zijn paraplu halen.

,,Gelukkig, dat je er bent!" riep Winnie de Pooh naar beneden, zodra hij Christopher Robin zag., ,Ik begon al een beetje bang te worden, want ik heb ontdekt dat de bijen nu heus achterdochtig worden." ,,Wat denkt je, zal ik de paraplu maar opsteken?" vroeg Christopher Robin toen.

,,Ja, maar wacht nog heel eventjes! We moeten 't verstandig aanleggen.
De voornaamste bij, die we moeten foppen, is de Bijenkoningin.
 Kun jij van beneden af misschien ook onderscheiden, waar de Bijenkoningin is?"
,,Nee."
,,Da's jammer. Nu, dan moet je maar aldoor heen en weer lopen met je paraplu
en dan moet je zeggen: ,,Tjonge, tjonge, ik geloof, dat we regen krijgen!"
Dan zal ik ondertussen doen wat ik kan, door een klein wolkenliedje te zingen...
Vooruit maar!"

Terwijl Christopher Robin daar nu heen en weer liep met zijn paraplu en telkens zei,
dat er wel regen zou komen, zong Winnie de Pooh dit liedje:

Wat is het toch fijn,
Een wolkje te zijn!
Het wolkje zingt zacht,En lacht.
Wat is het toch fijn,
Een wolkje te zijn,
Een wolkje dat leeft
En zweeft.

De bijen zoemden achterdochtiger dan ooit!
Enkele kwamen zelfs uit hun nest en fladderden om het wolkje,
toen dit juist het tweede coupletje van zijn versje zong.
Een bij ging zelfs een ogenblik op de neus van het wolkje zitten,
maar vloog toen weer op.
,,Janneman -oo !- Robinson!" gilde nu het wolkje.
,,Jaaa?"
,,Ik heb er nog eens over nagedacht, zie je,
en nu ben ik tot een belangrijke ontdekking gekomen.
Dit zijn bijen van een verkeerde soort."
,,Zo? Denk je dat?"
,,Ja, van een heel verkeerde soort, en daarom zou ik wel denken,
dat ze ook een verkeerde soort van honing maken, he?"
,,Zouden ze heus?"
,Ja zeker, en ik geloof dat ik maar naar beneden zal komen."
,,Hoe?" vroeg Christopher Robin toen.
Ja, daar had Winnie de Pooh nog niet over nagedacht.
Als hij het touwtje losliet, dan zou hij vallen -boem!-
en daar had hij helemaal geen zin in.
Toen dacht hij er een hele poos over na en eindelijk zei hij:
,,Zeg, Christopher Robin, jij moet op de ballon schieten met je geweer.
Heb je je geweer bij je?"
,,Ja natuurlijk," zei Christopher Robin,
,,maar als ik dat doe, dan verniel ik de ballon."
,,Maar als je 't niet doet," zei Pooh, ,,
dan zal ik het touwtje moeten loslaten en dan val ik dood."
Toen Pooh Christopher Robin dit zo duidelijk uitlegde,
zag hij dadelijk in, dat Pooh gelijk had.
Toen mikte hij heel nauwkeurig op de ballon -en het schot ging af...
,,Oooo !" zei Pooh.
,,Heb ik mis geschoten?" vroeg Christopher Robin.
,,Niet helemaal mis," zei Pooh, ,,maar je miste de ballon."
,,O, wat spijt me dat!" zei Christopher Robin
en hij schoot nog eens en deze keer trof hij de ballon,
en terwijl de lucht eruit ontsnapte, daalde Pooh langzaam naar beneden.

03-05-2007 om 15:03 geschreven door Tina  

Op een dag gaat Poeh picknicken met Knorretje en Janneman.
Janneman draagt de picknickmand.
In die mand zit een pot honing, voor Poeh.
Daarom zegt Poeh steeds: "Zo! We zijn er!"
Maar Janneman zegt: "Nog even doorlopen, Poeh.
We gaan naar een bijzondere plek."

Eindelijk zegt Janneman: "We zijn er! Dit is de bijzondere plek!"
"Hoera!" roept Poeh. "Ik pak de honing!"
"Waarom is deze plek zo bijzonder?" vraagt Knorretje.
"Gewoon," zegt Janneman. "Omdat hier van alles te zien is."

"Van alles?" zegt Knorretje. "Ook enge dieren, zoals woezels?"
"Wie weet," zegt Janneman.
Hij weet niet wat een woezel is,
maar hij wil best met Knorretje meespelen.
"Ik heb hier wel eens een woezel gezien,
" zegt Knorretje. "Maar misschien ook niet."
Poeh zegt niks, want hij neemt net een hapje honing.

Ze eten de picknickmand leeg, en doen nog een spelletje.
Dan zegt Janneman: "Is het al zo laat? Dan moet ik naar huis.
Dat heb ik beloofd. Dag hoor!
" Hij zwaait nog even en dan is hij weg.

Poeh en Knorretje zwaaien Janneman na.
"Kom," zegt Poeh. "Laten wij dan ook maar eens gaan."

Dat vindt Knorretje een goed idee,
want hij denkt nog steeds aan de woezel.
Stel je voor dat die echt bestaat.
Misschien springt hij dan wel opeens te voorschijn!
Knorretje en Poeh stoppen het tafelkleed en de borden in de mand.
En daar gaan ze.

Terwijl ze door het bos stappen, zegt Knorretje:
"Het was gezellig, hè? En gelukkig waren er geen woezels."
"Ik zou er anders best eens een willen zien," zegt Poeh.
"Weet je wat? Laten we proberen...

...om een woezel te vangen!"
Knorretje is er stil van. Een woezel vangen!
Dat had hij ook wel willen bedenken, als hij gedurfd had.

"Ik ga hem vangen met een val," gaat Poeh verder.
"Een heel slimme val!
Help jij me om een val te bedenken, Knorretje?"
 Dat wil Knorretje wel. Samen met Poeh gaat hij zitten denken.
Ze denken en denken...

"Ik weet wat," zegt Poeh. "We graven een heel diepe kuil,
bij een boom. En dan valt de woezel erin! Kijk!
" Poeh pakt een takje.
In het zand tekent hij een boom en een heel diepe kuil.

"Waaróm valt hij daarin?" vraagt Knorretje.
"Omdat hij naar de lucht kijkt of het gaat regenen,
" legt Poeh uit. "En daarom ziet hij de heel diepe kuil niet.
En dan valt hij erin."
"Ja maar," zegt Knorretje, "En als het nou al regent?"
"Dan kijkt hij omhoog om te zien of het droog wordt,
" zegt Poeh. "En dan valt hij ook in de kuil."
"Dat is een heel knap plan, Poeh!" zegt Knorretje.

"Echt waar?" vraagt Poeh.
Knorretje zegt nog eens dat het een knap plan is,
en een slimme val bovendien.
Poeh wil juist vragen hoe slim de val precies is,
als hij iets bedenkt. "Maar Knorretje," zegt Poeh.
"Wáár moeten we de heel diepe kuil graven?"
"Dat zal ik je laten zien!" zegt Knorretje blij,
want hij wil ook graag iets tekenen. "Kijk,
" zegt Knorretje, terwijl hij op de grond tekent.
"Hier loopt de woezel.
De heel diepe kuil moet op de plek waar hij is wanneer hij erin valt!"

Dat is heel slim van Knorretje, maar toch blijft Poeh nog piekeren.
"Knorretje," zegt hij, "Als je MIJ zou willen vangen,
hoe zou je dat dan doen?"
"Dan zou ik een pot honing in de kuil zetten,
" zegt Knorretje. "En dan zou jij die honing ruiken..."
"...en dan zou ik in de kuil klimmen,
" gaat Poeh dromerig verder.
"Ik zou een hapje honing proeven. En nog een hapje.
En daarna een grote hap. En daarna..."

"Zou zou ik je vangen!" roept Knorretje.
"Oh ja," zegt Poeh. "Dat is waar ook."
"We moeten in ieder geval een pot honing in de kuil zetten,
" zegt Knorretje. "Als we jou ermee vangen,
vangen we de woezel er vast ook mee!"

Het slimme plan is af!
Nu hoeven ze het slimme plan alleen nog uit te voeren.
Poeh haalt een pot honing om in de kuil te zetten.
Knorretje haalt een schep om de heel diepe kuil te graven.

Thuis klimt Poeh op een krukje bij de kast.
Van de bovenste plank pakt hij een grote pot.
Er staat 'honing' op. De pot ruikt ook naar honing.

"Maar misschien zit er toch iets anders in,
" zegt Poeh bij zichzelf.
"Ik kan maar beter even proeven.
" Poeh neemt een hapje. En nog een hapje...

Onderweg neemt Poeh nóg een paar hapjes.
Net zolang tot hij zeker weet dat er écht honing in de pot zit.
De pot wordt steeds lichter, en dat komt goed uit,
want Poeh moet de pot helemaal naar Knorretje dragen.

Knorretje graaft. Zijn kuil is al heel diep.
Poeh geeft hem de pot aan.
"Is dat alle honing die over is?" vraagt Knorretje.
"Ja," zegt Poeh, want zo is het.
Knorretje zet de pot op de bodem.
Daarna leggen ze takken over de kuil.
Omdat de slimme val dan af is, gaan Poeh en Knorretje naar huis.

Bij het huisje van Poeh nemen ze afscheid.
"Tot morgenvroeg bij de kuil!" zegt Knorretje.
"Vergeet niet een touw mee te nemen," zegt Poeh.
"Touw?" vraagt Knorretje.
"Waar hebben we touw voor nodig?"
"Om de woezel vast te binden als we hem gevangen hebben,
" zegt Poeh.
"Wordt een woezel dan niet woest?" vraagt Knorretje.
"Sommige wel, en andere niet," zegt Poeh.
"Dat weet je nooit met woezels. Tot morgen!"

's Nachts wordt Poeh wakker.
Hij heeft een raar gevoel in zijn buik.
Poeh weet wat voor gevoel dat is: hij heeft honger!
Poeh staat op, klimt op een stoel en kijkt op de bovenste plank van de kast...
maar daar staat alleen de suikerpot!

"Dat is vreemd!" mompelt Poeh.
"Ik weet zeker dat daar een pot honing stond.
Er stond 'honing' op, zodat ik wist dat er honing inzat!
Waar kan die pot nou gebleven zijn?"

Poeh loopt te piekeren. Dan kruipt hij weer in bed,
maar slapen kan hij niet,
want hij heeft nog steeds een raar gevoel in zijn buik.
En waar is die pot honing nou toch?

Ineens weet Poeh het weer:
hij had zijn honingpot in de heel diepe kuil gezet om de woezel te vangen!
Nu kan Poeh helemaal niet meer slapen,
want hij moet aldoor aan woezels denken.
Alle woezels rennen op zijn honing af!

Poeh houdt het niet meer uit.
Hij stapt uit bed en gaat op weg naar de slimme val.
Het is nog een beetje donker en de heel diepe kuil lijkt nog dieper dan hij al is.
De honingpot op de bodem ziet er geheimzinnig uit.
Maar wanneer Poeh over de rand van de kuil hangt,
zegt zijn neus hem dat het echt zijn pot met honing is.
Als Poeh nog wat verder over de rand hangt...

... valt hij in de kuil.

"Dat is ook wat!" zegt Poeh, terwijl hij in de honingpot kijkt.
"Die woezel heeft bijna alles opgegeten!"
Maar dan zegt hij: "Oh nee, dat was ik.
" En hij steekt zijn kop in de pot om het laatste restje honing op te likken.

Even later wordt Knorretje wakker.
Het eerste wat hij denkt is: zou de woezel varkentjes lusten?
Daarna denkt hij: kan ik niet beter in bed blijven,
in plaats van bij de woezel te gaan kijken?

Weet je wat? denkt Knorretje. Ik ga bij de slimme val kijken.
Als er een woezel inzit, dan hol ik terug naar huis
en kruip weer in bed!

Knorretje sluipt naar de val. Zou er een woezel inzitten?
"Vast niet," zegt Knorretje, maar eigenlijk denkt hij van wel.
En als hij vlakbij de kuil is,
weet hij zéker dat er echt een woezel inzit.
Hij kan hem duidelijk horen!

Poeh heeft zijn kop in de honingpot gestoken
om het laatste beetje honing op te likken.
Nu probeert hij al een tijdje de pot los te trekken,
maar hij zit muurvast! Knorretje gluurt over de rand.
"Help!" piept hij. "Een woezel! Een afschuwelijke woezel!"

Knorretje holt er vandoor, terwijl hij blijft roepen en gillen.
"Help!" en "Een woe... woe...!"
Knorretje gilt en piept nog steeds als hij bij Janneman komt.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Janneman.
"Er is een woe... woe... woezel!" stamelt Knorretje.
"Hoe ziet hij eruit?" vraagt Janneman.
Groot! Geweldig groot!" zegt Knorretje.
"Met een kop... als een honingpot!"
"Dat moet ik zien," zegt Janneman. "Kom mee, Knorretje."

Met Janneman erbij is Knorretje niet meer zo bang.
Samen lopen ze naar de slimme val. "Ik hoor hem al,
" fluistert Knorretje.
Voor de zekerheid verstopt hij zich achter Jannemans been.

Janneman kijkt over de rand van de kuil.
En dan begint hij te lachen... te lachen...
hij kan niet meer ophouden met lachen.

De woezel bonkt met zijn kop tegen de wand van de kuil.
Dan breekt de honingpot en komt het hoofd van Poeh te voorschijn!
 "Hallo!" roept Poeh.

Dan begrijpt Knorretje wat een dom Knorretje hij was.
Hij schaamt zich zó, dat hij het liefst in bed wil kruipen.
Maar Janneman en Poeh zeggen
dat hij beter met hen kan gaan picknicken,
en dat doet Knorretje dan maar.

"Weet je wat ik denk?" zegt Janneman Robinson.
"Ik denk dat woezels niet bestaan.
Maar dat geeft niet, want ik ben dol op jullie!"
"Ik ben ook dol op jullie," zegt Poeh.
Hij denkt even na. "En op honing," zegt hij dan.
En hij neemt nog een hap.

03-05-2007 om 15:03 geschreven door Tina