9 km; chrono 45'36; km.tijd 4'57; temperatuur 1°; gestart om 17 u.

Gelezen

In 1912 liep de Amerikaan Donald Lippincott de 100 m vlak in 10 sec 6/10e. Het was een ophefmakende prestatie en iedereen vroeg zich af waar de grens van de atletische prestaties lag.

Maar in 1921, negen jaar later dus, was er een grote sensatie in de sportwereld. De Amerikaan Charles Paddock stelde het record weer scherper 10 sec 4/10e.

Weer negen jaar later (1930) maakte de Canadees Percy Williams er 10 sec 3/10e van.

Zo bleef het tot in 1936. Toen liep de kleurling Jesse Owens op de Olympische Spelen in Berlijn de 100 m in 10 sec 2/10e. Owens was zo'n uitzonderlijk figuur dat niemand er aan twijfelde dat nu het hoogste was bereikt.

Maar 20 jaar later (1956) en weer in Berlijn, op de miltaire kampioenschappen noteert men 10 sec 1/10e voor Willie Williams, een 24 jarige kleurling uit Dakota. Williams was iemand die in de VS niet eens bij de topfiguren hoorde en wiens kandidatuur niet weerhouden werd voor de Olympische Spelen van Melbourne.

Lange tijd gold de loopstijl van Nurmi als model voor alle oefenmeesters die uit hun lopers het hoogste rendement wilden halen. Zij waren tot de vaststelling gekomen dat niet alleen de sobere leefwijze, de keiharde wil en de natuurlijke aanleg van belang waren, maar ook dat de manier waarop gelopen werd van grote betekenis was om steeds betere tijden te verwezenlijken.

Zo begon meteen een evolutie die niet meer tot stilstand kwam: steeds grondiger bestudeerde men de mogelijkheden van het meest efficiënte gebruik van alle spieren. 'Afzetten met de hiel en de dij van het andere been ver naar voor brengen; meewerken van armen en schouders om het lichaam een krachtige impuls te geven' zo luidden de eerste instructies, nu ruim 20 jaar geleden (1936).

Maar geleidelijk week men van deze simplistische slogan af. Men ondervond dat het beter was de dij niet te ver naar voren te brengen. Men stelde vast dat het bovenlichaam niet te veel mocht bewegen. Zo kwam men er stilaan toe een moderne loopstijl te scheppen die later misschien opnieuw ouderwets zal lijken, wanneer nog doeltreffender bewegingen zullen aangewend worden.