de perfecte run; ik weet het; in principe kan het niet; altijd zal er wel iets aan of op te merken zijn; maar dit kwam er zondag toch heel dicht bij; quasi optimaal wat voorbereiding betreft; vorige week vrijdag nog wat gelopen; maar zaterdag helemaal niet; en dit tegen allerlei adviezen in; maar geen goesting en een licht vermoeid gevoel; dus mij rustig bezig gehouden met wat lichte activiteiten; ook weinig of geen spanning op voorhand; ook niet op zondagmorgen; vroeg opgestaan; niet te veel zorgen gemaakt om het ontbijt; boterhammeke, wat zoetigheid en wat koffie; ook niet overmatig veel meer gedronken voor aanvang van de wedstrijd; uit ervaring weet ik dat ik daar vaak meer nadeel dan voordeel mee haal; dus eigenlijk allemaal dingen gedaan waar geen enkele diëtist staat voor te applaudisseren; maar we kwamen dus 'vederlicht en leeg' aan de start; waar het koud was; een tiental graden veronderstel ik; toch wou ik lopen met enkel mijn loopshirt zonder mouwen die we van ons team hadden gekregen; om niet te 'bevriezen' voor het startsein werd gegeven dan maar een oude trui uit de kast gehaald; die kon zonder problemen weggegooid worden; de frisse temperatuur had wel een voordeel; in onze box van 6000 was nagenoeg iedereen rondjes aan het draaien om niet verkleumd te moeten starten; ook dit zal wel uniek geweest zijn in de geschiedenis van deze loopwedstrijd --
het was reeds van 9 februari (Velaines) geleden dat ik nog een wedstrijd had gelopen; een 10 km run; dat zorgde een klein beetje voor onzekerheid; had ik genoeg wedstrijdritme in de benen; maar van zodra we vertrokken waren voelde ik dat het goed zat; en dat stelde mij gerust; alhoewel ik direct een redelijk tempo had gevonden kwam mij na ongeveer een kilometer en nog in de Wetstraat al iemand voorbijgesneld; het bleek BERTEN DE VLEESCHAUWER te zijn, trainer van Jeroen; ik probeerde hem even te volgen maar dat bleek te hoog gegrepen; ik trapte op iets; het bleek mijn adem te zijn; dan maar, willens nillens, verstand gebruikt en terug mijn eigen tempo gezocht --
dra kwamen de tunnels eraan; als het goed zit loop ik ze graag; je kan dan immers versnellen bij het inlopen ervan en dan een zeker tempo proberen aan te houden bij het uitlopen; dat scenario een paar keer herhalen en zo kwamen we vrij vlug aan 'het bos'; daar was er opnieuw één van de SPA bevoorradingen; ik nam niks; de nog meer dan halfvolle flesjes werden weggegooid en dwarrelden voor mijn voeten; even uitkijken natuurlijk om geen slippertje te maken --
in het bos kan je wel enige parcourskennis gebruiken; het juiste (en kortste!) pad kiezen is hier aangewezen; bij het verlaten van deze groene long van Brussel ben je ongeveer halfweg; maar daar probeerde ik nu even niet aan te denken --
nu kwam er een iets gemakkelijkere strook van het parcours; dat herinnerde ik mij nog van mijn vorige deelnames; hier moest ik tempo zien te houden; rond km 13 passeerde ik collega AVLO loper MARC VERSCHUEREN; Marco had kennelijk niet zijn beste dag; maar die mindere conditie bleek reeds op onze laatste gezamenlijke woensdagtraining toen hij bij de 3 x 3000 moest afhaken; en dat is niet zijn gewoonte; maar dat kan dus gebeuren --
als je tussen de 13 en de 18 km nog goed zit is het hier aangenaam lopen; het tempo dat de meeste atleten hier lopen benadert dat van mij; je kan hier dus wat kiezen bij welke loper of lopers je hier aansluit; je merkt ook dat anderen hier op zoek zijn naar een 'looppartner' --
maar dan komt het natuurlijk; de Tervurenlaan of de Avenue de Tervueren; die mooie brede laan die uitmondt in het Jubelpark; aan km 18 had TV BRUSSEL zijn tenten opgeslagen om ons allemaal in beeld te brengen; kijk wanneer je hier voorbijkomt en dan kan je jezelf eens zien lopen had men gezegd; ik zag dat het ongeveer 11.12 u was; en nu begon ik wel te rekenen; voor het eerst; omdat ik rond 11.03 u de startmatten van het Jubelpark had overschreden wist ik dat ik ongeveer 1u10 aan het lopen was; een minus 1:20 en een PR moest dan kunnen; maar hier kan je dus wel sneuvelen; gelukkig meestal figuurlijk; maar zoals later bleek ook letterlijk; een 53-jarige man (RIK UMANS) uit Lier kreeg hier, vlakbij het rode kruis punt, een fatale hartstilstand; de man had geen hartproblemen en was een geoefende en fervente jogger; dramatisch; maar... hier moet je gewoon even het verstand op nul zetten; als je het niet doet stop je hier gewoon en hou je het voor bekeken; eigenlijk weet ik nog steeds niet waarom het hier eigenlijk zo 'n zwaar stuk is; echt steil is het niet; maar het kan je wel neermeppen --
mensen riepen ons toe; nog even, jullie zijn er bijna; daarmee bedoelt men dan het einde van de hellende strook; en dat geeft moed; je beseft het, nog een paar honderden meters en je bent er; maar het blijft verduiveld lastig --
de laatste kilometer is natuurlijk genieten; je weet dat je aankomt; je ziet de aankomstboog van het jubelpark; en als de chrono dan nog meevalt is het natuurlijk volledig top --
bedenkingen: met mijn tijd van 1:18:56 haal ik ongeveer 15.5 gemiddeld; indien ik 25 à 30 jaar jonger zou geweest zijn zou ik zeggen: dat beloofd voor de toekomst; nu weet ik echter; dit kan niet beter; deze omstandigheden waren echt optimaal; ik wil dan ook elkeen (en dat zijn er velen) bedanken die mij op de een of andere manier hierbij hebben geholpen; nu mag het wat mij betreft terug naar 1:20 à 1:25 gaan; en wat te zeggen van de Keniaanse winnaar PETER WANSHIRU die halfweg doorkwam in 28:08 en eindigde in 59:22 of een gemiddelde van 20.6; als je rekening houdt met die verrekte Tervurenlaan, waar elkeen toch snelheid verliest, loopt deze mijnheer op bepaalde stroken tussen de 21 en 22 km/uur; daar sta ik als eenvoudig joggerke toch met grote ogen naar te kijken; fenomenaal