virginierun diksmuide, gelegen aan de ijzer, midden in de westhoek; talrijke monumenten, begraafplaatsen en loopgraven herinneren ons hier aan de gruwel van de eerste wereldoorlog; maar charmante dorpen, eindeloze vergezichten en natuurgebieden nodigen hier ook uit tot een tochtje op de ijzer, een fietstocht, of... het lopen van een halve marathon; en voor dat laatste waren wij gekomen; we besloten met de trein naar diksmuide te reizen; bij een grondige studie vooraf van het traject bleek dat dit doenbaar moest zijn; het station van diksmuide ligt niet ver van de grote markt en van de vismarkt, de kleedkamers in het sint-aloysiuscollege waren ook dichtbij en zelfs de afstand tot de aankomst aan de voet van de PAX-poort en de ijzertoren was zeer goed overbrugbaar; dus waarom het er niet op wagen; temeer ik een sorry-pas had gekregen van een 'topper' van de nmbs voor al het leed dat mij dit jaar als trouwe pendelaar reeds was aangedaan; toch maar ruim op tijd vertrokken richting west-vlaanderen; met de trein is het immers altijd een beetje meer 'reizen' dan je eigenlijk zou willen; maar ik moet zeggen dat het dit keer enorm is meegevallen; velen zullen het waarschijnlijk niet geloven maar de treinen reden stipt; het liep zelfs zo vlot dat ik stilaan zou overwegen om op zondag te gaan werken; wat een verschil met de voortdurende chaos tijdens de spitsuren in de week -
rond een uur of elf waren we reeds in diksmuide; ik durf het bijna niet te zeggen maar het was voor mij een eerste kennismaking met dit stadje (hoe lopen cultuurverrijkend kan zijn!); en die kennismaking viel best mee; eerst even wat geslenterd op de grote markt waar de terrassen al goed bezet waren; dan even doorgestoken naar de vismarkt maar daar zagen we eigenlijk nog niks wat de start van een loopwedstrijd moest aankondigen; het was toch vandaag dat het belgisch kampioenschap halve marathon doorging? -
dan maar naar het sint-aloysiuscollege in de wilgendijk; maar ook daar waren we nog wat te vroeg; de inschrijvingen en het afhalen van de borstnummers begonnen immers maar om 12 uur; naar de aankomstplaats dan; zou daar iets te zien zijn; we zochten de ijzertoren en inderdaad, daar stond reeds een aankomstboog en een tentje; de voorbereidingen voor de barbecue waren ook reeds begonnen; er was blijkbaar een bedevaart in de tent want opeens hoorden wij 'zij zullen hem niet temmen...' luidkeels zingen; ik zong het warempel mee; niet uit volle borst, nee; maar stilletjes, om mezelf wat op te peppen voor wat komen zou; het afzien, het lijden,... wat hoe dan ook bij zo'n halve marathon komt kijken; en tegelijkertijd dacht ik terug aan de terrassen op de grote markt; waren we daar niet beter gebleven; maar na nog een keer het lied van vlaanderen mee te hebben geneuried was ik vastberaden; ik sprak met jolien af dat ze in de namiddag best eens een kijkje mocht nemen op de ijzertoren als ze maar rond kwart na drie, half vier aan de aankomst stond -
we aten een boterhammeke met choco en keerden terug naar het college om het startnummer af te halen; ik had nog meer dan een uur om me om te kleden; dus rustig aan; en in feite was ik al gans de dag tamelijk rustig; een zekere gespannenheid was er wel; maar dat heb ik hoe dan ook altijd, zelfs voor een wedstrijd als zeg maar het oostends loopcriterium; maar dit hier was een belgisch kampioenschap; ik realiseerde het me eigenlijk nu pas goed; hier mocht ik toch eigenlijk niet ontbreken, nu het nog kon; misschien dat ik later als ik oud ben, nóg ouder ben, dan kan zeggen: weet je nog die keer in diksmuide, in het jaar elf, toen het 'belgisch' kampioenschap nog georganiseerd werd... -
pas rond half twee kwam ik de kleedkamer buiten; een heerlijk zonnetje overviel me; ik voelde me goed; ik hou van de zon; en het was helemaal niet snikheet; perfect voor mij; het viel mij dadelijk op dat heel wat deelnemers twee nummers opgespeld hadden; het tweede nummer bestond maar uit twee cijfers: 35, 40, 45, enz.; ik zag verschillende mensen met eenzelfde 'tweede' nummer en had zelfs niet onmiddellijk door wat dit te betekenen had; tot de euro viel en bleek dat dit de leeftijdscategorie was; ik vond dit maar miserabel; ik mocht er niet aan denken dat ik met zo'n tweede nummer zou rondlopen; als je vijfentwintig of dertig bent, ja dan; maar die mochten dan weer niet met hun leeftijd pronken; ik moest dat gelukkig ook niet weigeren want ik had zo'n leeftijdsnummer niet gekregen; je kon dat ook nergens aanvragen; doe ik nu ook mee aan het belgisch kampioenschap of niet; het zou mij een zorg wezen -
terug naar de vismarkt dan maar; atleten waren er nu reeds voldoende; maar voor de rest was er weinig of niks te zien; ik besloot eventjes een hoekje om te lopen en mij wat op te warmen; en nog maar eens een toilethoekje op te zoeken om nog wat ballast kwijt te geraken; hoe lichter hoe beter; en dan naar de start; er was een lijntje getrokken en daar moest iedereen gaan achter staan; het valt me altijd op hoe moeilijk het is om iedereen achter zo'n witte lijn te krijgen; sommigen willen echt reeds een halve meter voorsprong op de rest; voor een korte run kan ik dat nog verstaan; maar toch niet voor een halve marathon; en als je dan ziet wat er van veel van die snelle starters nog rest na enkele kilometer dan frons je toch nog meer de wenkbrauwen; zelfs op een belgisch kampioenschap waar je mag aannemen dat het merendeel van de atleten toch wel wat ervaring heeft met wegwedstrijden -
ik liep van in den beginne tamelijk vlot; ik voelde me goed en zoals steeds valt na de start ook die spanning weg; tempo zoeken is in het begin steeds de boodschap; en kijken wat er voor je loopt; en dat was nog heel wat; zo heb ik het ook graag; zeker in zo'n wedstrijd als vandaag; ik tracht dan steeds de atleet of het groepje atleten dat voor me loopt bij te benen; op een bepaald ogenblik kwam ik alzo bij een groepje van zes dat mijn tempo leek te hebben; even gevolgd; we hadden wind tegen dus wat kunnen schuilen deed goed; maar ik voelde al vrij vlug dat dit ook iets te traag ging en richtte mijn vizier naar een voor ons lopende grote groep; zeker een tiental atleten liepen daar samen; dus ik ging het er op wagen om de kloof te dichten; maar... het lukte niet; het duurde lang vooraleer ik aansluiting kreeg en ik zag die groep uit elkaar vallen -
ik had ondertussen ook gezelschap gekregen; iemand was me blijkbaar gevolgd; iemand die duidelijk meer supporters had dan ik want ik hoorde maar roepen 'virginie, virginie'; blijkbaar was mijn tempo nu toch iets aan het verzwakken en virginie liep mij tamelijk gezwind voorbij; ik klampte aan; het deed nu echt deugd om in iemands spoor te kunnen lopen; het ging terug vlugger én ik moest minder inspanningen doen; ik genoot bovendien van haar loopstijl; zeer mooi; nog maar zelden gezien; dit moest een klassedame zijn; dus volgen maar dacht ik; de kilometers vlogen nu letterlijk voorbij en virginie bleef maar atleten voorbij snellen; ik schaamde mij een beetje omdat ik steeds maar in haar spoor bleef maar ik kon echt niet beter; en als ik al eens naast haar kwam te lopen versnelde ze precies terug en werd ik weer op mijn plaats gezet; op een bepaald moment tikte ik haar linkerhiel aan; ik weet best hoe vervelend dit kan zijn en verontschuldigde mij; ik vervloekte mijzelf en besloot wat beter op te letten en een tikkeltje meer afstand te houden; we kwamen terug tot bij een tweetal atleten; net voor een bocht van 180°; zo rond kilometer twaalf vermoed ik; virginie nam die bocht met een verbluffend gemak; bijna zonder tempo te minderen; ik moest op de tanden bijten; het tweetal klampte ook aan; maar voor één van hen ging het blijkbaar te snel; we waren nu met drie; met twee in het spoor van virginie; ik kreeg het lastig, maar wou bij haar blijven; als dat lukte zou ik zeker een goede wedstrijd lopen; daar was ik van overtuigd; maar het was net alsof ze steeds vlugger liep en steeds meer aangetrokken werd door die toren aan de ijzer in de verte; ik moest stilaan een tweetal meter prijsgeven; mijn collega-volger trachtte over te nemen; maar ook hij kon het tij niet keren; virginie verdween stilaan; we moesten haar laten gaan; 'daar gaat ze' zong clouseau; 'daar loopt ze' zong ik; nu ja, zingen... veel stem had ik op dat moment niet; dan maar wat beschutting gezocht achter de brede rug van mijn metgezel; minder aangenaam dan daarnet maar ook best wel efficiënt; in de verte zag ik hoe virginie een nieuw slachtoffer zocht en vond; ik was best wel onder de indruk; ondertussen waren we aan kilometer 19 gekomen en mijn collega en ik deden om beurt wat kopwerk; virginie zouden we niet meer inhalen maar we probeerden de schade toch te beperken; hoe dan ook zouden we niet met haar op de aankomstfoto staan; aan kilometer 20 voelde ik dat ik alleen liep; ik had het ook lastig maar zette toch nog even door; nog een klein spurtje naar de aankomst toe en dan even uithijgen; water dacht ik; dat heb ik dringend nodig; een tiental meter verder zei men mij; dat zou nog net lukken; en na een paar teugen van dit hemels vocht voelde ik mij vrij vlug terug beter; ik eindigde op een 41° plaats in een tijd van 1:20:30 en was tweede in de categorie +55; een zilveren medaille dus; maar virginie was ik uit het oog verloren; ik wil haar bij deze alsnog bedanken want deze prestatie heb ik voor een groot deel aan haar te danken 'merci, virginie'
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
