Reisverslag

Omdat we tot gistavond laat in de weer waren om alles netjes achter te laten in onze bus was het een korte nacht geworden. Het was een koude ochtend en we sprongen vlug in onze warmste kleren. Voor de laatste keer bouwen we ons bed om tot ontbijttafel.

We staan geparkeerd op een ommuurd fabrieksterrein. Hier beschikken de mensen van Go Help over een deel van een oude hanger. Het is een vervallen buurt maar hier zal Priscilla voortaan een veilige thuis krijgen.

De nachtwachter woont met zijn gezin in een yurt tussen de fabrieksgebouwen. Hij komt ons uitnodigen voor een ontbijt in hun tent. Zijn vrouw en twee zonen zijn super vriendelijk en we warmen ons aan de gezellige houtkachel. We krijgen melkthee en brood met zout en boter voorgeschoteld. Met gebarentaal weten ze ons te vertellen dat hun oudste zoon mijnwerker is en hun jongste studeert voor mijningenieur. We bekijken vergeelde foto's uit lang vervlogen tijden en zijn getuige hoe hun ouders leefden. Eerlijk gezegd is het op vele plaatsen in Mongolië nog niet veel veranderd ondertussen. We vragen of we een foto mogen nemen in hun woning en dat mag natuurlijk maar moeder staat er op dat haar oude naaimachine en diepvriezer, waar ze apetrots op is, samen met haar op de foto gaan. We schenken hun nog onze warme dekens alvorens we verder moeten en krijgen van hun kant een grote klomp zout mee als cadeau.

Ondertussen is Migha gearriveerd met de taxi die ons naar de vlieghaven zal brengen. We geven nog enkele richtlijnen over de bediening en onderhoud van onze bus Priscilla alvorens we de sleutels definitief afstaan aan haar nieuwe voogd. Maandenlang hebben we tot in de late uurtjes gesleuteld om haar klaar te stomen voor dit avontuur en tijdens de rit ontpopte ze zich tot een trouwe reisgezel en werd ze een deel van ons team. Het hoeft geen betoog dat we haar met diepe spijt in het hart moesten achterlaten. Maar de gedachte dat ze hier het tweede deel van haar leven zal inzetten binnen een organisatie met humanitair karakter kan de pijn gelukkig een beetje verzachten.

We nemen met de nodige emotie afscheid van Migha en onze Brusselse vriendinnen, Pasca en Marie. Zij zullen pas volgende week terugvliegen naar België. Ze zullen nog veder uitzoeken hoe we in de toekomst nog nauwer kunnen samenwerken met Go Help en het land verder trachten te ontdekken. Wanneer we de straat uitrijden lopen ze ons luid juichend achterna en met een krop in de keel rijden we de stad uit.

Na een hobbelige rit van meer dan 10.000km worden we tenslotte nog eens getrakteerd op een al even hobbelige terugvlucht naar België. Het kleine vliegtuigje van Turkisch Airlines zet ons na 17 slaaploze uren en een tussenstop in Kirgistan en Turkije veilig neer op Zaventemse bodem waar we met een hartelijk applaus door onze vrienden en familie onthaald worden als ware helden. Enkel plannen voor de toekomst kunnen ons helpen te vechten tegen het spreekwoordelijke zwarte gat dat ons opnieuw te wachten staat de komende weken.

Het Desertlions team.

Reisverslag

Onze laatste dag in Mongolië zou nog een drukke worden. Migha organiseerde een minibus om met ze’n allen naar het onlangs geopende bookhouse te rijden. De straatjes in dit stadje zijn namelijk zo klein en slecht dat we er met onze desertbus onmogelijk door raken.

Op de parking in Ulaan Baatar beginnen we met het overladen van de hulpgoederen. Hoe verder we graven in onze bus hoe meer dozen en speelgoed er tevoorschijn komen. Het minibusje wordt dan ook tot de nok volgestapeld alvorens we met ze’n allen richting Hananx Nalayh trekken.

Het is een mijnstadje en één van de armste regio’s in Mongolië. Er gebeuren hier veel ongelukken omdat mannen dikwijls 's nachts alleen in de mijnschachten afdalen om steenkool te gaan stelen zodat ze hun huisjes zouden kunnen verwarmen. De temperatuur daalt makkelijk tot –40 in de winter. Hierdoor staan vele vrouwen er alleen voor met hun kroost en hebben ze het zeer moeilijk de eindjes aan elkaar te knopen.

Het Desertlions-bookhouse werd onlangs opgestart met het geld dat wij twee jaar geleden inzamelden. We waren dan vandaag ook vanzelfsprekend eregasten. Miga nodigde de armste gezinnen uit de buurt uit en organiseerde een verdeling van de kinderkledij die we bij hadden. Enkele tientallen kinderen zaten met hun moeder al te wachten op onze komst.

Migha stelde ons voor als zijnde de mensen uit België die het mogelijk hadden gemaakt dit bookhouse op te starten. Samen met haar medewerkers sorteerden we alle goederen en kreeg elk gezin een flinke stapel kledij mee naar huis. De kinderen mochten zelf uitkiezen welk speelgoed ze het leukst vonden. Het nieuws deed blijkbaar vlug de ronde in het dorp en de mensen bleven maar toestromen op onze mini markt. Gelukkig hadden we zoveel materiaal bij dat we iedereen konden verder helpen.

Het schoolmateriaal werd geschonken aan het bookhouse zelf. Elke zaterdag geven vrijwilligers van Go Help hier les en vanaf nu hebben ze genoeg materiaal om voor alle kinderen een volwaardig pakket samen te stellen.

's Middags werden we uitgenodigd bij de buurvrouw voor een traditioneel Mongools middagmaal: lam met stoofpot. Iedereen nam in een grote cirkel plaats in de yurt. Eerst worden er hete stenen doorgegeven: deze moeten volgens Mongoolse traditie van de ene hand in de anderen gelegd worden en zijn blijkbaar goed voor de gezondheid. Het voorgerecht is traditionele melkthee met broodkoekjes. Daarna graait iedereen een stuk schaap en groeten uit de grote pot. Het schaapvlees is nogal vet maar zeer lekker. Ook de raapachtige groenten en aardappelen hebben tijdens de stoofsessie de smaak mooi geabsorbeerd. Het wordt een gezellig samenzijn en met Migha als tolk kunnen we een gezellig babbeltje slaan met deze mensen. Na het eten moet iedereen natuurlijk nog even met de vrouw des yurts op de foto. We kunnen voor de rest van de dag verder op deze maaltijd en de hond staat al aan de deur te wachten als we buitenkomen.

Tijdens de terugreis naar Ulaan Baatar wippen we ook nog even binnen in een van de sloppenwijken rond de stad. Hier bezochten we verleden keer ook al de book ger, eveneens gerund door Go Help. We hadden nog wat schoolmateriaal opzij gehouden om hier af te geven. De lerares herkende ons meteen en haalde net als vorige keer haar gitaar boven om ons te begroeten met een lied.

Reisverslag:

Op deze ochtend hadden we al lang gewacht: eindelijk ontmoeten we opnieuw onze vrienden van Go Help!

Het was een blij weerzien, het voelde echt aan als thuiskomen. Al was het alweer twee jaar geleden, het leek net of het gisteren was dat we hier waren. We werden warm onthaald door Migha en haar crew. Ze was natuurlijk geïnteresseerd in ons reisverhaal maar het fantastische nieuws hield ze nog even geheim: het bleek namelijk dat met de 10.000€ sponsoringgeld van de 2010 Desertlions rally een volledig nieuw bookhouse werd opgestart in een van de armste dorpen rond Ulaan Baatar. Hiermee krijgen de kinderen in deze buurt ook de kans op onderwijs. De Mongoolse overheid doet nog steeds niets aan het gebrek hieraan en Go Help nam daarom zelf het initiatief. We waren al zo verrast door het wonderbare nieuws en toen we hoorden dat we er volgende woensdag als eregasten zouden ontvangen worden kon het geluk al helemaal niet meer op.

Vandaag staat er een bezoek aan het S.O.S. Kinderdorpen complex in een buitenwijk van de stad. Ook hier waren we twee jaar geleden te gast en steunden we de organisatie met een cheque en materiaal. Dus … met ze'n allen in de bus richting kinderdorp. Tijdens de rit was het ongelofelijk te zien in welk tempo de stad expandeert: overal rijzen er nieuwe blokken uit de grond en net buiten de stad worden volledig nieuwe ommuurde woonwijken gebouwd. Het was leuk te zien dat de weeskinderen er nog steeds op hoog niveau opgevoed worden door hun pleegmoeders. We werden hartelijk ontvangen door de directrice en Migha fungeerde als tolk. Go Help tracht namelijk banden te smeden met S.O.S. Kinderdorpen om samen nog krachtiger te kunnen optreden tegen de verwaarlozing van Mongoolse kinderen.

Na het formele papierwerk van de financiële steun bezochten we een pleegmoeder met een o.a. tweeling van een jaar oud. De twee schattige meisjes waren sinds kort na hun geboorte opgenomen in het kindertehuis. Hun namen zijn voor ons uitspreekbaar maar de twee kleine hartenbrekertjes deden de meisjes hun moedergevoelens meteen bovenkomen en al vlug zat iedereen in de dozen met knuffels te graaien om toch maar een lach op hun gezichtjes te toveren.

Samen met de overste bespraken we later wat er het meest bruikbaarst was voor hen en toen we tegen de avond buitenreden waren we opnieuw een pak hulpgoederen lichter. Het verkeer was opnieuw moordend op de terugweg en we spendeerden de rest van de avond met het sorteren van de rest van ons materiaal en het klaarmaken van onze rugzak voor de terugreis naar België.