18:24 SMS 2 :We gaan morgen naar de stad internet zoeken. We hebben nog 10 dagen om +/- 2200 km af te leggen. Morgen rijden we richting Irkoetsk (1700 km) aan het "Lake Baikal".

We worden gewekt door het rauwe gekraai van de haan op het erf naast ons. De zonsopgang laat nog even op zich wachten maar we springen al vanonder het dons want we zijn van plan om vandaag opnieuw wat verloren tijd in te halen.

Een herder is al op weg met zijn kudde en Andreo de buurjongen van gisteravond staat ons op te wachten met een pot zelfgemaakte confituur en opgelegde tomaten. Hij rijdt rond op een aftandse vouwfiets, maar kan zijn bewondering voor onze kleine mountainbike niet onder stoelen of banken steken. De buurman komt nog afscheid nemen en staat ons hoofdschuddend na te wuiven. Hij kan het nog steeds niet vatten hoe vijf Belgen in godsnaam hier terecht kwamen.

Bettina neemt Priscilla bij de teugels en navigeert haar via de kleine veldweg door het dorpje. Het is ongeveer vier kilometer tot bij de hoofdbaan. Alain en Andreo rijden voor op hun fietsen. Onderweg moet de karavaan halt houden bij de onbewaakte spoorweg en enkele minuten later dendert de befaamde “Trans Siberië Expres” razendsnel voorbij. Door het vroege ochtenduur zijn de meeste gordijnen van de slaapcouchettes nog stevig dichtgetrokken. Vol verwondering staren we het gevaarte na terwijl het verdwijnt in de Siberische bossen .

De jongens wisselen onderweg even van fiets en onze buurjongen maakt met veel gebaren duidelijk dat deze fiets zoo veel cooler is dan zijn hoopje ellende. Eens bij de hoofdweg aangekomen is er niet veel meer nodig om een deal te sluiten, de oude fiets wordt in de bus geladen en onze jeugdige vriend keert met een splinternieuwe mountainbike en een zak snoep terug naar huis. Hij is zo opgewonden en weet niet hoe hij ons zou bedanken. Hij neemt nog enkele foto’s met zijn gsm en we wensen hem het beste met zijn nieuwe aanwinst. Hij wuift ons uit en trapt dan als een bezetene terug richting dorpje om zijn nieuwe trots aan zijn familie te tonen.

Wij zijn op zijn minst even gelukkig dat we iemand zo gelukkig hebben kunnen maken. Alain plant om de oude fiets onderweg een groot onderhoud te geven zodat deze op zijn beurt een Mongoolse jongen gelukkig zal maken.

Het is zondag en de russen houden traditie hoog, vissen en paddenstoelen plukken staan bovenaan de lijst. Er staan lange rijen auto’s langs de bosrand geparkeerd en ganse families plukken er gretig op los. De voorraad voor de volgende week wordt weer flink aangedikt.

De vissers hebben hun bootjes op het dak van hun 4X4 bestelwagentjes gebonden en crossen tot bij de waterkant. Naast een vislijn en vangnet maakt een fles wodka ook steeds deel uit de standaard uitrusting.

In novisibirsk hebben we afspraak met Anathol. Onze makker Viktor uit Votkinsk regelde deze ontmoeting voor ons. Anathol runt een busbedrijf en had een oliefilter voor onze versnellingsbak op stock. Hij komt met een afgeleefde Mercedes het parkeerterrein opgereden en begroet ons. We monteren de filter terwijl Bettina met een voorbijganger naar de stad rijdt om onze gsm kaart te herladen.

Een uurtje later kunnen we terug op pad richting Tomsk. We rijden de daaropvolgende uren door een berkenbos dat groter is als Duitsland en Frankrijk samen.

De intredende herfst zorgt voor prachtige kleurschakeringen en af en toe zien we een arend in duikvlucht naar beneden schiet. Ze jagen op kleine knaagdieren en blijken zeer getraind in de discipline.

Bij het buiten rijden van de Siberische hoofdstad Novirsibirsk zien we de modale rus in file terug richting centrum rijden na een dagje in de natuur. Europese wagens worden ondertussen steeds zeldzamer en de Aziatische auto’s nemen het op tegen de binnenlandse merken. Vooral de vele Chinese auto’s vallen op doordat hun stuur langs de rechter kant staat. We zien de zon wegzakken in het westen en rijden bij donker de stad binnen waar ons kamp opslaan bij de oevers van de rivier Tom.

Bij 't krieken van de dag hangt de ochtendmist als een deken boven het dorre steppegras. De zon trekt zich achter de berkenbossen omhoog en gaat het gevecht aan met de hoge wolken. De wolken delven vandaag het onderspit en het blijkt een zonnige dag te worden.

Onze sabaka (hond) van gisteravond staat voor de deur te wachten op zijn ontbijt.Het is een vrolijke telg en we spelen nog even een apport spelletje alvorens afscheid te nemen van onze viervoetige vriend. Zijn volgende maaltijd zal terug afhangen van wat de truckers op de parking achterlaten.

Het is geen verassing dat de wegen deze voormiddag opnieuw buiten categorie zijn. Onzen Bart regelde gelukkig de stuurinrichting van onze bus nog even bij voor ons vertrek, maar desondanks is het hard werken om Priscilla op het rechte pad te houden in deze diepe sporen, onze wagens schrapen soms gewoonweg tegen het asfalt met hun bodemplaat.

De regio is zowel door orthodoxe christenen als moslims bevolkt en we zien splinternieuwe kerken en imposante islamitische kerkhoven, met graftombes groter dan het doorsnee Russisch huis. Rond Omsk leuren menige venters met watermeloenen langs de weg en we zien vrachtwagens die karrenvrachten meloenen vervoeren richting oosten. Eens we de drukte van Omsk achter ons laten zwakt het verkeer gelukkig opnieuw af en rijden we door de ongerepte natuur.

Vandaag loopt de weg loodrecht door steppes die besprenkeld zijn met kleine berkenbosjes. Hier en daar loodst een herder zijn kudde runderen door het hoge steppegras. De Transsiberian stelt vanaf hier niet veel meer voor dan een tweevaksweg, die naarmate we meer oostwaarts rijden steeds minderbereden blijkt. Het doel van deze weg is om zo snel mogelijk van A naar B te rijden en onze medeweggebruikers laten dit maar al te graag blijken.

De ongerepte natuurpracht maakt al lang geen indruk meer op ze, maar op ons destemeer. De koeien zijn echter onbevreesd en kruisen de weg zoals het hun het beste dunkt en laten het verkeer gewoon stilvallen tot gans de kudde de oversteek gemaakt heeft.

Het wordt een lange dag en we proberen onze zinnen te verzetten met de muziek op onze mp3, maar de Engelse popmuziek kan ons Siberië gevoel niet onderdrukken. Dit land laat niemand passeren zonder diepe indrukken na te laten.

De klassieke vierkante Lada is in Rusland nog altijd te koop in de showroom en blijkt nog steeds zeer populair. Hij is trouwens verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen. Er zijn modellen waarvan het linker achterlicht brand en ook ook modellen waarvan het rechter achterlicht brand. Er bestaan ook een uitvoering waarvan geen van beide achterlichten brand, maar dit is waarschijnlijk het duurdere topmodel want deze zijn eerder zeldzaam. Dezelfde opties zijn trouwens ook verkrijgbaar voor de koplanmpen :)

De nazomer zon staat hoog aan de hemel en zorgt voor een aangename 27° in de bestuurderscabine. De dames maken van de gelegenheid gebruik om hun haren in de buitenlucht te wassen....

Tegen de namiddag maakt het asfaltlint plaats voor een betonnen variant en deze blijkt beter bestendig tegen de extreme winters en is dan ook in betere staat. De kilometers rollen vlot onder de wielen door vandaag.

Wanneer de schaduwen langer worden, hebben we bijna 500KM op onze teller gezet voor vandaag en slaan we op goed geluk een zijweg in om in een godvergeten dorpje te belanden. De lokale jeugd snort er rond op opa's oude motorfiets en komt ons van op een afstand evalueren. We stappen op ze af voor een praatje en breken het ijs door hun een sleutelhanger voor hun motor te schenken.

Al vlug komt vader er bijstaan en vraagt of wij iets nodig hebben. De Russische gastvrijheid kent geen grenzen en we krijgen opgelegde paddenstoelen cadeau en kunnen onze watertanks aan de waterput vullen.

Marie verwerkt de paddenstoelen tot een avondmaal terwijl Pasca de lokale voetbalhelden uitdaagt voor een vriendschappelijke match. De sportievelingen krijgen er maar niet genoeg van en we moeten onze verlichting aansteken om de bal toch nog in de geïmproviseerde goals getrapt te krijgen. Hun zaterdagavond kan alvast niet meer stuk en wij beleefden de tijd van ons leven. Dit dorpje staat niet eens op de kaart en zelfs president Putin weet beslist niet van hun bestaan af, maar voor ons is het een plaatsje op de wereld dat we niet snel zullen vergeten.

Opstaan, vlug ontbijt en" back on the road " Prioriteit voor vandaag, kilometers vreten.

Gisteravond kreeg onze ambulance nog een vlugge check-up van Alain en werden enkele kleine kwaaltjes verholpen zodat hij er vandaag weer stevig kan invliegen.

Hoe verder we Siberië intrekken hoe desolater het landschap wordt. We rijden door eindeloze steppes en op sommige plaatsen is de weg afgezoomd door uitgestrekte landbouwgebieden. De oogst is al lang binnen voor dit jaar en hier en daar zien we uit de kluiten gewassen machines de donkere aarde omploegen met voorhistorische ploegen. In de schaarse dorpjes langs de weg zijn mannen naarstig bezig met hun voorraad brandhout te klieven voor de snel aankomende winter. De zomers zijn kort in deze streek en alles moet in gereedheid gebracht worden voor de eerste sneeuw begint te vallen.

De wegen zijn meestal erbarmelijk. Enkel de hoofdweg is geasfalteerd en zijwegen zijn niet meer als modderige veldwegen. In de dorpjes zijn enkel Russische 4X4’s te bekennen, waarvan we naar de originele kleur enkel kunnen gissen. Onze bus wiebelt als een schip op een stormachtige zee en we vechten constant tegen zeeziekte en slaap.

De lange dagen achter het stuur zijn fysiek zwaar en de transsiberian eist zijn tol van iedereen. Maar de zuivere Siberische lucht waarmee we onze longen vullen geeft ons een mysterieuze kracht die ons helpt om door te bijten. Het landschap is eentonig maar onze mede-weggebruikers houden ons alert door hun onverwachte inhaalmanoeuvres en spannende nek aan nek races.

Bij het binnenrijden en verlaten van elke Russische stad staat er steevast een politie controle. We worden vandaag opnieuw tot twee maal toe opzijgefloten, maar als we de agenten verassen, door ze in het Engels aan te spreken slaan ze meestal direct in paniek en laten ons meteen weer verder rijden. De Russische chauffeurs achter ons komen er meestal niet zo eenvoudig vanaf.

We steken rivieren over waarvan de bruggen er zo slecht bijliggen dat we er slalommend en slechts stapvoets overkomen. De oliesporen van stukgeslagen oliekarters wijzen er op dat de chauffeurs voor ons er net iets te enthousiast zijn overgereden.

Tegen de avond fleurt een prachtige zonsondergang onze uitputtende dag nog even op voordat we onze desermobielen parkeren op een verlaten parking tussen de berkenbossen. Eigenlijk lijkt het er meer op een vuilnisbelt en is de stank niet te negeren maar niemand ziet het nog zitten om nog verder te rijden vandaag. Een zwerfhond komt ons, bedelend achter wat eten, verwelkomen. De stank kan echter niemand uit zijn slaap houden vandaag en spoedig overheerst opnieuw de ijzige stilte van de Siberische nacht.

Bij dagenraad worden we gewekt door Natasja. Ze heeft slechts vier uur geslapen verleden nacht. Ze is full time lerares Frans en zit bovendien ook nog eens in het dorpscomité en enkele lokale organisaties. 'S avonds werkt ze in de moestuin van haar ouders en ontfermt zich over haar oude moeder.

Ze was zo opgewonden door ons onverwacht bezoek en kon maar niet begrijpen dat we nu welgeteld net voor haar deur stopten tijdens onze lange reis naar Mongolië . Dit kon toch geen toeval zijn ,een hogere kracht moest dit zo gewild hebben. Lang nadat wij gisteren avond lagen te slapen stond zij dus nog te strijken en tomaten te wassen . Maar het was geen probleem voor haar, ze had de hele nacht aan ons zitten denken en kon toch niet slapen vertelde ze.

Even later hadden we afgesproken met Marina, de vrouw die onlangs dakloos werd door een woningbrand en haar volledige hebben en houden zo verloor. Natasja had reeds een omhaling georganiseerd voor dit gezin en dit had 100€ opgebracht vertelde ze trots. Wij deden ook onze bijdrage waardoor het totaalbedrag zowat werd verdubbeld.

We zetten ons marktkraam met hulpgoederen op en selecteerde een heleboel kinderkledij en wat speelgoed voor haar twee jongens. Voor haar man vonden we enkele mooie hemden en warme dekens.

Als kers op de slagroomtaart visten we twee kinderfietsjes uit ons assortiment speelgoed. De jongens wisten met hun geluk geen blijf en Natasja vertelde dat zij nu de enige kinderen van het dorp waren die een fiets hebben. Pasca gaf hun een snelcursus fietsen en na een half uurtje trapten ze beiden vrolijk door de hobbelige straatjes van hun dorpje. Het was een waar genoegen om deze kleine ventjes zo vrolijk te zien in deze moeilijke tijden.

Onze gastvrouw en gids /vertaalster voor vandaag nam ons daarna mee naar het plaatselijke weeshuis waar we als eregasten werden ontvangen en meteen op koffie en gebak werden getrakteerd.

We overlegden samen met de directrice wat ze zoal kon gebruiken en schonken opnieuw een berg kledij en speelgoed. Vooral de gezelschapsspelen en puzzels waren welgekomen om de kinderen 's avonds te entertainen.

Na enkele minuten zagen we een meisje met haar nieuwe prinsessenschoentjes rond huppelen en een jongetje met zijn ‘bob de bouwer helm’ en speelgoed autootjes rondscheuren door de recreatie ruimte.

De oudere kinderen zochten gepaste kledij uit en bleken superblij met hun coole zonnenbrillen. We moesten de krop in onze keel doorslikken en afscheid nemen want er was ook nog een bezoek aan de universiteit waar Natasja doceert gepland.

Opnieuw waren we het middelpunt van de belangstelling en werden uitvoerig voorgesteld aan de overige leerkrachten. Na de rondleiding kwam een professionele fotografe langs die trots vertelde dat zij de vergunningen bezat om hoge Russische functionarissen en zelfs president Putin te fotograferen.

Er werden ontelbare foto's genomen, samen met de leerlingen en ook onze Priscilla en ambulance moesten mee op de foto. We zouden later in de fotogalerie van de school worden toegevoegd werd ons verteld. We voelden ons hier op deze korte tijd al zo geborgen dat we wel zeker langer bij deze lieve mensen wilden blijven maar de tijdsdruk verplichte ons afscheid te nemen. We beloofden contact te houden en hen nooit meer te vergeten. Een belofte die we onmogelijk kunnen verbreken.

Nagewuifd door onze nieuwe vrienden reden we tegen de avond het stadje uit en reden opnieuw de Siberische bossen in. We raakten maar niet uitgepraat over onze ervaring van vandaag en stonden nog steeds versteld van de openheid en vriendschap op het Russische platteland . Deze avond zoeken we echter een rustig plaatsje op voor de nacht want morgen moeten we nodig een beetje verloren tijd inwinnen ,en vroeg uit de veren springen.

We staan op ongeveer 2oo km van Ekatarineburg. Dit is de laatste kans voor Gunther om een snelle vlucht naar huis te nemen. Voor de laatste keer neemt hij plaats achter het stuur van onze desertbus en stuurt ons richting vlieghaven. Het wordt een emotioneel afscheid. Onder luid getoeter van Priscilla en de loeiende sirenes van de ambulance stapt hij het tarmak op en we missen hem al alvorens zijn vliegtuig is opgestegen.

Vanaf hier moeten we verder zonder onze sterke man. Alain is nu de enige bestuurder van de bus en zal het Siberische deel van Rusland samen met de dames moeten overwinnen. De wegen worden steeds kleiner en minder bereden, sommige stukken zijn voorzien van een nieuwe asfaltlaag waardoor het even genieten is van de rust en ongereptheid van deze streek. We verlaten de hoofdweg in de namiddag voor een alternatieve route doormidden de uitgestrekte berkenbossen. Slechts sporadisch komen we enige vorm van beschaving tegen om tegen de avond in Irbit neer te strijken.

De stad blijkt minder welvarend als wat we tot nu toe gezien hebben en de overgebleven sovjet industrie is vervallen en uitgebloemd.

We worden nagestaard alsof we van mars komen en kunnen onze Europese afkomst blijkbaar niet verbergen. We zoeken de rust van een nabijgelegen dorpje op om ons kamp voor de nacht op te slaan. Wanneer we de modderige wegen van het dorpje inslaan komen een bende uitgelaten kinderen ons tegemoet gelopen, ze springen achteraan op onze bumper en lopen ons achterna. De dorpelingen komen uit hun huisjes en kijken ons verwonderd aan.

Eén vrouw benadert ons en vraagt waar we vandaan komen, België antwoorden we in koor. We staan als aan de grond genageld als ze ons in 't Frans aanspreekt en vraagt of ze ons kan helpen.

Ze blijkt een lerares Frans te zijn en verwelkomt ons met de welbekende Russische gastvrijheid. We vullen onze watertanks met zuiver bronwater uit haar waterput en in een mum van tijd zijn alle buren er komen bijstaan en worden we overstelpt met verse groenten en fruit.

We nodigen iedereen uit voor een kop koffie in onze bus. Met Natascha als gids komen we snel te weten dat er een weeshuis is in de stad en ook dat er onlangs een huis met een gezin van drie kinderen volledig is afgebrand.

Dit kan geen toeval zijn zegt ze dat een bende Belgische mensen net voor haar deurtje stoppen. Dit moest op een of andere manier voorbestemd zijn .

We voelen aan dat we op de juiste plaats zijn gearriveerd en plannen om morgen een deel van onze hulpgoederen te schenken aan de minderbedeelden in het dorp. Het is geweldig om met deze lieve dame vlot te kunnen communiceren en gaan met een goed gevoel slapen, zelfs van koude tenen blijkt niemand te klagen deze avond.

We springen deze morgen vlug uit bed ,want we hebben dit weekend veel kostbare tijd verloren. Na afscheid te hebben genomen van Viktor en zijn crew ,zetten we de boeg terug richting oosten.

Met een doffe klik schakelt Priscilla in haar eerste versnelling en alhoewel we gisteravond reeds een geslaagde testrit deden houden we nog steeds ons hart vast elke keer de automaat een versnelling omschakelt. Maar onze angst bleek ongegrond en Priscilla doet het beter dan ooit.

Tegen de middag beginnen we de klim naar de hoogste regionen van het beruchte Oeral gebergte. De natuurpracht van deze bergketen is oogverblindend en ondanks de hellingshoek van meer dan 12 % trekt Priscilla haar lome gewicht zonder tegensputteren naar boven.

De Oeral staat bekend om zijn wilde natuur en de bewoners ervan. Naast klein wild leven er ook heuse elanden,wolven en beren. Ondanks dat we deze niet te zien krijgen voelen we sterk hun aanwezigheid, honderden mysterieuze ogen lijken ons na te staren van uit de donkere bossen.

Sinds mensen heugenis vreesden rondzwervende stammen deze mythische bergen en slechts zelden waagde iemand de oversteek naar het onbekende achterliggend land. Vele sagen en legendes verwittigden dan ook voor de gevaren van het gevreesde land aan de overkant. Oude Russische geschriften bestempelden het als de voorgeborchte van de hel.

WEE JE GEBEENTE, VERMETELE REIZIGER! WAAG JE NIET VOORBIJ DE OERAL. DAAR LEVEN EENBENIGE WEZENS DIE ZOWEL MENSEN ALS HUN EIGEN SOORTGENOTE VERSLINDEN.

Maar wij negeren alle waarschuwingen en glijden langs de overkant langzaamaan in een verborgen wereld, Aziatisch Rusland.330 keer groter als België en meer dan 18 keer Frankrijk. Groter dan het Romeinse rijk en toch weten we er bijna niets van. Siberië, de grootste blinde vlek op onze planeet.

Het landschap verschilt sterk met de Europese kant en we zien steeds meer truckers uit de zuidelijke ex USSR staten. De meeste zijn duidelijk herkenbaar aan de kleurige gordijntjes waarmee ze hun wagens aankleden, zo kruisen vandaag ook de eerste Chinese vrachtwagens onze weg. Truckstops dragen namen als café Azerbeidjaan en brengen herinneringen boven aan onze vorige trip door centaal Azië. Het verkeer wordt steeds rustiger naarmate we vorderen en Rusland kruipt per meter dieper onder onze huid.

Gunther zal morgen spijtig genoeg afscheid moeten nemen van de rest van het team, we trachten er niet te veel aan te denken en maken er samen nog een gezellige avond van. De temperatuur zakt 's avonds steeds verder richting vriespunt naarmate we verder oostwaarts rijden en iedereen duikt met koude tenen in bed. We zijn vandaag dan ook nog twee tijdzones vooruitgeschoven en zitten ondertussen al vier uur voor op Belgische tijd.

Het waren bange dagen voor het desertlionsteam verleden weekend . Vrijdag gaf de versnellingsbak van onze trouwe Priscilla er plots, zonder waarschuwing, de brui aan. We moesten beroep doen op de hulp van enkele russische truckers om ons naar een truckstop, in the middle of nowhere, te slepen.

Er was een atelier op de parking, gerund door Viktor een gedreven jongeman die tijdens zijn studies economie in Amerika perfect engels leerde spreken. En geluk bij een ongeluk bleek dus.

Helaas was de garage pas maandag terug open. Het was dus een sombere episode. Er hingen letterlijk en figuurlijk donkere wolken boven ons hoofd.

We braken deze voorbije dagen dan ook ditzelfde hoofd over het probleem en verbroederden met de Truckers die hier kwamen overnachten. Het was er koud en de regen viel onophoudelijk naar beneden. We konden onmogelijk beginnen aan de werken, in deze modderige omstandigheden .

Het evalueren en repareren van een automatische versnellingsbak is geen sinicure en we zagen het met momenten dan ook somber in.

Gelukkig mochten we van Viktor onbeperkt gebruik maken van de internetverbinding. Zo konden we de mensen van Nostalbus kontakteren.

Olivier van Nostalbus mailde ons alle schema's en werkdrukken door en zo konden we volgens zijn aanwijzingen, stap voor stap, het probleem opsporen.  Er zat één van de magneetkleppen binnenin de bak vast. Alhoewel we reeds een plan B hadden uitgewerkt en enkele rampscenario's hadden klaarliggen, gaven we de hoop nooit op en konden niet geloven dat onze trouwe bus ons hier, aan de voet van de oeral, in de steek zou laten.

De vreugde binnen het team is niet te beschrijven. We kunnen morgen terug de baan op maar we zullen moeten voortmaken want we hebben reeds veel kostbare tijd verloren.

Bovendien moet het zwaarste deel van de rit nog komen en moet Gunther binnenkort terugvliegen naar Belgie. Zijn professionele verplichtingen beginnen echter teveel druk op hem uit te oefenen.

Er staan ons beslist nog grote uitdagingen te wachten maar we zijn er opnieuw klaar voor.