13:16 SMS : Na 10.000 km zijn we eindelijk in Ulaan Bathaar. Definitief binnen gereden. Priscilla is thuis!! Hoeraaaa!!! 

Reisverslag:

Deze voormiddag genieten we nog even van de Mongoolse natuurpracht en de kalmte. Daarna starten we de motoren en rijden de met stenen bezaaide heuvel op. De rotsen lijken vandaag nog mooier als gisteren en we trachten de omgeving nog even op foto vast te leggen. Het landschap is echter zo uitgestrekt dat dit slechts een fractie kan weergeven, en daarbij, dit land moet je ruiken, voelen en beleven. Deze stilte moet je horen, het zand tussen je tanden voelen knarsen en de arend boven je hoofd zien cirkelen.

We rijden traag terug richting Ulaan Baatar, niet enkel omdat de weg zo slecht is maar ook omdat we beseffen dat het dan afgelopen is met de reis. Onderweg zien we kinderen langs de weg met arenden en gieren. Voor enkele euro's mag je er mee op de foto. De vogels zitten vast met een touw rond de poot en zien er verwaarloosd uit. Dit is de prijs van het toerisme die ze betalen met hun vrijheid.

Het is zondag en het verkeer in de binnenstad is iets minder druk als gewoonlijk. Auto’s rijden kriskras door elkaar en iedereen doet zijn best om de diepe kuilen te ontwijken. Tegen de late namiddag parkeren we onze voertuigen op de parking voor het kantoorgebouw van GO HELP. We trekken nog even de stad in op zoek naar een restaurantje en gaan daarna voor een van de laatste keren slapen in onze zwerfbus.

Reisverslag:

Toen we gisteravond U.B. in de verte zagen liggen met haar duizenden fonkelende lichtjes leek het wel een sprookjesbeeld. Deze morgen zagen we opnieuw de verstikkende laag smog over de stad hangen en waren blij dat we nog een laatste dag in de natuur konden doorbrengen. Afgelopen nacht was barkoud en iedereen viste een extra deken op om toch nog wat slaap te vatten.

We raakten verzeild in een groot dorp onderweg en de zandwegen lagen er bitterslecht bij: diepe geulen waren door de regen uitgesleten en het was wikken en wegen welke kant van de straat het best te berijden was. Enkele keren kwamen we vast te zitten met onze bus en de ambulance had het soms ook zeer moeilijk om het ideale spoor te vinden. Bij het buitenrijden van het dorp kwam Priscilla uiteindelijk volledig vast te zitten in het zand. Met ze'n allen groeven we zo'n klein half uurtje om haar terug te bevrijden zodat we onze reis konden verder zetten. De rest van de wegen waren grotendeels onverhard en stofferig.

We reden richting nationaal park waar we onze eerste en meteen ook laatste vakantiedag zouden doorbrengen alvorens ons opnieuw in de hel van Ulaan Baatar te storten. Het park bleek verbluffend qua natuur waar miljoenen jaren oude rotsformaties hoog boven de plateaus uit prijkten. De eeuwenlange blootstelling aan de elementen resulteerde in allerlei grillige vormen en kleuren. We rijden door tot het einde van het pad om ons kamp voor de nacht op te slaan bij een idyllische rivier. De ondiepe stroom wordt geregeld doorwaad door herders met hun kudde of enkele vrachtwagens die karrenvrachten materiaal naar verder gelegen dorpen transporteren.

Zoals het elke goed Belg betaamt spenderen we onze rustdag met het opknappen van klusjes. We hertellen enkele mankementjes aan onze voertuigen, geven ze een laatste onderhoud alvorens we er afstand zullen van doen en stellen de hulppakketten voor de straatkinderen samen. De watertanks worden voor de laatste keer gevuld met zuiver rivierwater. Het naastgelegen dorpje stelt niet veel voor en buiten enkele ritjes met Mongoolse paarden is er niet veel toerisme te bespeuren. Maar net voor we op punt staan om slapen te gaan wipt er een man met wodka fles onder de arm binnen in onze bus. Hij spreekt enkel Mongools natuurlijk, maar maakt ons duidelijk dat zijn vrouw of dochter net bevallen is en dat hij dit met ons wil vieren. Enkele minuten later klopt er nog iemand aan en dat blijkt een politieagent te zijn. Hij neemt onze feestvierder mee naar buiten en gebied ons terug in de bus te gaan. Het gesprek tussen de twee Mongolen aard uit in een verhitte discutie en het laatste dat we zien is dat de man in de oude politiecombi meegenomen wordt. Wat de aanleiding was weten we tot nu toe zelf nog niet.

Wij kruipen dan maar onder de veren want morgen steken we ons hoofd opnieuw in de muil van het beest.

9:32 SMS : We zijn bijna in Ulaan Bathaar maar we zouden nog graag naar een nationaal park gaan voor een dag of twee. Het is hier terug zeer warm. We gaan nu nog een beetje genieten van onze laatste dagen .

Reisverslag:

Alain is al vroeg uit de veren en helpt onze buur met het repareren van zijn Japanse landbouwtractor. Onze grote voorraad bouten en moeren komen goed van pas en in een mum van tijd staat de tractor weer klaar voor een zware dagtaak. De meisjes stoffen de bus en ambulance ondertussen nog eens uit en we zetten koers verder richting Ulaan Baatar.

We rijden door bergachtige landschappen met een buitenaards karakter, het lijkt wel een andere wereld waarin we ons bevinden. Langharige Yaks staan te grazen op de hellingen en achter het vele glas van de bus wordt het opnieuw snikheet overdag.

Tegen de middag stoppen we op een bergtop zo'n 1200 boven zeeniveau. Elke bergtop heeft wel een gebedsheuvel. We lopen er drie keer rond, gooien er een steen bovenop en knopen een blauw gebedssjaaltje aan de houten pijl. Dit is de enige procedure die garant staat om in gratie te vallen bij de goden. Gelovigen voor ons lieten o.a. halve flessen wodka en plastieken gebedsmolentjes met de inscriptie "made in China" achter op de heuvel.

Met een gerust gemoed rijden we door. Het betoverend landschap straalt een mysterieuze kracht uit en we absorbeerden Mongolië ondertussen in elke vezel van ons lichaam. De radio blijft de laatste dagen altijd uitgeschakeld, we laten niets het wonderbare gevoel doorbreken. De laatste kilometers lijken eindeloos tot we opeens over de laatste berg rijden en Ulaan Baatar in de vallei zien liggen. Het is een beest met vele gezichten. Wij zijn hier om mee te helpen in de strijd tegen de verschrikkelijkste kant van het beest, namelijk het straatkinderen probleem.

Zoals gewoonlijk hangt er een dikke laag smog boven de stad; het verstikkende verkeer en de smerige industrie tekenen hiervoor debet. We houden halt voor een vreugdedansje bij het naambord van de stad en storten ons daarna in de heksenketel. De wegen blinken uit als zijnde de slechtste in hun soort. In het wegdek zijn gaten waarin je makkelijk een doorsnee stadsauto kwijt kan en verkeersregels blijken hier nog niet van toepassing te zijn. Het wordt een helse rit doorheen het centrum tot bij s.o.s. kinderdorpen. We maken een afspraak voor maandag en bellen Migha -van Go Help- op. Komende maandag hebben we nog een boel werk voor de boeg om alle sponsoring rond te krijgen en de hulpgoederen te verdelen. Ook het invoeren van de voertuigen brengt de nodige administratie met zich mee.

We ontvluchten de smerige stad richting oosten zodat we de laatste vrije dag nog even in de natuur kunnen doorbrengen. Het is gekkenwerk om hier in 't donker rond te rijden en we zetten onze wagens aan de kant in een rustigere buitenwijk tot het opnieuw klaar wordt.

Reisverslag:

Bovenop een hoge heuvel staat een eenzaam tempeltje met Boeddhabeeld. Het is ook meteen de ontmoetingsplaats voor de lokale jeugd. Naast een paal met gebedssjaaltjes ligt het er ook vol lege wodka flessen maar het uitzicht is desalniettemin niet te versmaden: je hebt er zicht over gans het dorp en de omliggende bergen.

Het dorp komt stilaan tot leven, mannen galopperen op hun paarden door de straatjes, mensen zitten achterop oude tractorkarren en de viervoeters slenteren rustig richting open vlakte. De sheriff komt nog even gedag zeggen vooraleer hij aan zijn ronde voor vandaag begint. Zijn kepie staat al een beetje rechter op zijn hoofd en hij verdwijnt even later met zijn jeep in een grote stofwolk. En wij wuiven onze vrienden van gisteravond goodbey.

We rijden zo'n vier uur alvorens we opnieuw het eerste teken van beschaving zien en springen binnen in een klein restaurantje voor een versnapering. De vliegenvanger hangt overvol boven de tafel en op het raam zitten enkele duizenden kleine vliegjes zenuwachtig rond te zoemen. Op het menu enkel traditionele gerechten. We bestellen een verassing en krijgen gevulde noedelballen voorgeschoteld. We leren onze eerste woordjes Mongools en worden achteraf vriendelijk nagewuifd door de eigenaars. De parking lijkt wel een slagveld vol diepe kuilen en bij het buiten rijden blijft Priscilla's achterbumper even haken achter een uitstekende steen, gelukkig zonder al te zware gevolgen.

We rijden verder richting Ulaan Baatar via verharde wegen maar de weg verslecht alsmaar en overal zitten grote kraters in het asfalt. Bij het doorkruisen van de stad Darkhan merken we dat sommige riooldeksels gewoon ontbreken. Niemand stoort zich er blijkbaar aan en ze rijden er gewoon omheen. Op een helling valt de wagen voor ons stil en bolt langzaam achteruit tot tegen onze bumper. Pasca kan achter ons net op tijd uitwijken zodat we de bus kunnen laten achteruitbollen en het ergste voorkomen.

Verder verloopt alles vlotjes en eens terug op de vlaktes zien we naast de paarden en koeien ook grote kuddes kamelen ronddwalen. Ze kruisen de rijweg en wandelen rustig de bergen in. Het landschap is uitgestrekt en de hoge bergen aan de horizon zijn buiten enkele dappere boompjes volledig kaal. Telkens denken we dat het niet mooier meer kan worden maar bij elke berg die we overrijden krijgen we een nieuw panorama voorgeschoteld en moeten we onze mening herzien.

Op een heuvelrug zien we een enkele yurt staan en rijden er heen. De bewoners zijn nog druk bezig met hooi binnen te halen voor de winter en maken er geen probleem van als we op hun berg komen overnachten.

De nacht valt vlug over Mongolië en een nieuwe maan siert de hemel. Echter voor niet lang want een uurtje later zijn we getuige van de maansondergang achter de bergen. We staren omhoog naar de ongelofelijke sterrenhemel tot onze nekspieren er pijn van doen. Het totale gebrek aan lichtpollutie maakt dat alle sterren overduidelijk te zien zijn aan het firmament en de milkiway is zo dichtbij dat je hem bijna kan aanraken.
Het is zo beangstigend mooi en het heelal lijkt elk moment op ons hoofd te kunnen vallen. Terug sweet dreams deze nacht ...

Reisverslag:

We ontwaken samen met het dorp en zijn bewoners. De varkens zijn er vandaag als eerste bij: ze lopen in een drafje rechtstreeks naar de centrale vuilnisbelt voor hun ontbijt. De straathonden komen hun spoedig achterna en trachten hun deel van de buit binnen te halen. Ondertussen komen er moeders uit alle windrichtingen aangewandeld met hun kroost richting dorpsschooltje. De mannen zeulen handkarretjes met jerrycans naar de gemeenschappelijke waterput. Het is een gezellige bedrijvigheid en ook wij schuiven aan om onze watervoorraad in te slaan.

We tanken aan een belachelijke prijs onze brandstoftanks vol en laten voor enkele cent de band van ons fietsje herstellen. We zijn er klaar voor: Mongolia, here we come!!.

Het landschap is verbluffend, zoals de natuur het schiep, ongerept en slechts hier en daar bevolkt door enkele monaden families. De weg richting Ulaan Baatar is onverhard en in zeer slechte staat we rijden gemiddeld 10KM/H en doen er vier uur over om 39 km af te leggen. De vergezichten zijn onmogelijk op foto vast te leggen. Grote kuddes wilde paarden en koeien te samen met grote groepen geiten en schapen grazen op de dorre vlaktes en bijna kale bergflanken. We volgen de rivier en passeren welgeteld vier tegenliggers deze namiddag die allen vrolijk wuiven als ze ons passeren.

Eens in het dorp aangekomen komen de kinderen met mondjesmaat rond onze wagens staan en houden ons van op afstand in 't oog. Een paar zakjes snoep breken het ijs en even later houden we reeds een kleine fietswedstrijd in de stoffige straatjes. De kinderen zijn met weinig tevreden en met een simpele ballon weten we ze eindeloos te entertainen. Zowat alle kinderen van het dorp rijden enkele toertjes met onze fiets tot de avond valt. Het vee slentert langzaan naar huis en de varkens liggen te slapen in het mulle zand. Dit is het echte Mongolië zoals we het ons herinnerden.

Nadat we gegeten hadden in onze bus werd er plotseling op onze deur geklopt. Het bleek de lokale sheriff te zijn: hij stelt zich voor en neemt Alain mee naar zijn jeep. Hij was bezorgd over ons en tracht ons aanwijzingen te geven richting Ulaan Baatar. Maar de brave man was zo dronken dat hij met moeite nog één centimeter voor de ogen zag, laat staan dat hij nog kaart kon lezen. Hij wist toch nog duidelijk te maken bevoegd te zijn over drie regio’s die zo'n acht uur rijden uit elkaar liggen en wenst ons vriendelijk een veilige reis naar Ulaan Baatar en verdwijnt daarna opnieuw in de donkere nacht.

13:56 SMS : Joepieeee!!! Na zes uur is het ons gelukt om Rusland te verlaten en Mongolië binnen te rijden . Geen problemen gehad maar wél Mongoolse computerpanne .

Reisverslag:

Als de zon op komt zien we pas dat we vlak naast een groot meer staan. Het nabijgelegen dorp ontwaakt stilaan en wij zetten onze reis verder. We kunnen het niet weerstaan om nog even halt te houden aan de waterkant om de schoonheid van het meer vast te leggen op de gevoelige plaat.

Opnieuw zien we grote kuddes wilde paarden op de bijna boomloze vlaktes. Het kadaver van een doodgereden paard doet ons even huiveren maar we moeten de ogen vooral goed op de baan houden want de weg blijft alsmaar versmallen. Op een gegeven moment is de rijweg zo smal dat onze wielen aan beide zijden over de witte lijnen komen !!! Dit zou een perfect argument kunnen zijn voor de politie om ons een boete aan te smeren Maar politie wagens en zelfs andere auto’s zijn zeldzaam op deze weg. Het is duidelijk dat beide buurlanden niet veel met elkaar te maken hebben.

Aan de grensovergang treffen we dan ook slechts enkele voertuigen die aanschuiven voor ons. We nemen een diepe teug adem en rijden tot voor de eerste slagboom. Let the games begin, welcome to Papieristan!!!!!!! We worden van de hak naar de tak gestuurd en moeten enkele keren ommekeer maken op het douaneplein. We zijn deze circusact ondertussen al gewend en maken ons nog niet te veel zorgen. Onze wagens moeten door de X-ray scanner en daarna worden we op appel geroepen en ondervraagd over het doel van onze reis. We zitten met onze administratie en beetje in de grijze zone en trachten ons er doorheen te liegen. Gelukkig werk ons plan en staan we een paar uurtjes later voor de Mongoolse slagboom. We komen met onze bus even vast te zitten in het verplichte ontsmettingsbad, eigenlijk is een poel een beter benaming. De Mongoolse douanebeambten mogen blijkbaar wel lachen achter hun bureau en dit in fel contrast met hun Russische collega’s aan de overkant. Dit wil echter nog niet zeggen dat het daarom sneller verloopt.
Na inspectie van de voertuigen en paspoortcontrole staan we enkele uren geduldig te wachten aan de balie van de invoerdienst. Na een lange tijd en duizend papiertjes en stempels verteld de dame ons doodleuk dat hun computer is uitgevallen en dat we nog wat langer zullen moeten wachten. Laat dat nu geen verassing zijn én wachten is ondertussen al een hobby geworden. De douaniersters hebben blijkbaar wel internetverbinding want we kijken stiekem mee naar hun scherm en merken dat ze o.a. op Facebook zitten surfen en muziek beluisteren op hun i-phones. We leggen ons neer bij ons lot en installeren ons in afwachting in de bus.

Een klein onweertje met regen buien en bliksemschichten brengen wat verstrooiing. De omgeving is wondermooi en de donderwolken geven het allemaal een speciale uitstraling.
Het oude en vervallen Russische grenscomplex op de achtergrond lijkt zo uit de tijd van de Tsaren geplukt met zijn imposante zuilen en artistieke bogen boven de grote vensters.
De grens sluit om zeven uur en het is ondertussen reeds half zeven! We gaan even poolshoogte nemen op het tweede verdiep bij de douanedienst. We wijzen er op dat we nog vandaag de grens willen oversteken.

Zowat het ganse douane korps zit gezellig rond één bureau te kletsen en niemand stoort zich aan onze aanwezigheid. Gelukkig neemt uiteindelijk een mevrouw het initiatief en alweer een half uur en honderd stempels later staan we voor de verlossende slagboom. Eens deze opengezwaaid rijden we met luid getoeter en loeiende sirenes Mongolië binnen. De omstaanders weten niet wat er gebeurd maar wij trekken ons er niets van aan. We hebben nogmaals gehaald tot het land van Jengis Khan.

In het grensdorpje zo'n twintig kilometer verder parkeren we in het centrum en gaan opgelucht slapen. We kunnen Ulaan Baatar bijna ruiken maar zijn er nog niet helemaal ...

08:07 MAIL : De registratie is niet gelukt . We zullen ons er (opnieuw) moeten uitpraten aan de grens want wij moeten normaal elke 7 werkdagen een immigratie-stempel halen ... Deze kan je bekomen als je een hotelkamer boekt maar aangezien wij in onze wagens slapen kunnen we ons niet laten registreren want in de hotels willen/kunnen ze ons niet registreren zonder overnachting ... Dus, we zullen zien wat er gebeurt aan de granietsa (grens).
De grote hoeveelheid hulpgoederen was ook een probleem bij het binnenkomen van Rusland. Alhoewel we al flink wat uitgedeeld hebben onderweg hebben we nog een massa speelgoed en kledij bij. Dat wordt opnieuw onderhandelen .

Reisverslag:

Het eerste wat we vandaag trachten rond te krijgen is onze administratieve papierwinkel in orde brengen. We slagen er uiteindelijk in om in het postkantoor onze formulieren voor de grensovergang af te printen. Na zowat alle hotels en gastverblijven te hebben afgelopen, zijn we nog steeds niet geregistreerd. Nergens doen ze nog registraties van buitenlanders op doorreis omdat dit ook voor hen te veel problemen met zich meebrengt. Rusland draait spijtig genoeg nog steeds op een grote papiermolen. We vonden wel een vriendelijke juffrouw die vlot Engels sprak en ons wegwijs maakte in de troebele Russische wetgeving, ze gaf ook haar businesskaart mee zodat we haar bij eventuele problemen kunnen contacteren.

Na voldoende proviand te hebben ingeslagen om de grensoversteek te overleven verlaten we de stad in zuidelijke richting. We hebben nog zo'n 200KM voor de boeg tot de Mongoolse grens. Onderweg stoppen we even bij een boedistisch tempelcomplex voor een fotootje. De tempels zijn echter zo mooi dat we er wat langer blijven hangen en pas een honderdtal foto's later terug verder rijden.

Het landschap aan de zuidkant van Ulan-Ude is totaal verschillend van de westkant. We rijden door kale vlaktes met wilde paarden en vrij rondlopend vee, aan de horizon zakt de zon langzaamaan weg achter de bergen. De zonsondergang kleurt de lage wolken fel rood en geen duizend foto's kunnen ooit de betoverende sfeer weergeven die hier hangt. Het begint hier steeds meer te lijken op Mongolië en hier en daar duiken reeds de eerste yurts op langs de weg. Het asfalt was de eerste honderd kilometers nog relatief goed, maar plots was de rust opnieuw verstoord en botsten we terug op en neer over de weg.

Het was te gevaarlijk om in het donker nog verder te rijden en we besloten om de resterende honderd kilometer er morgenvroeg na zonsopgang door te draaien. Op een stoffige parking naast een bandenreparateur mogen we onze kleine karavaan parkeren. We plannen en korte nacht want morgen staat ons opnieuw een grote uitdaging te wachten.