Toen we deze morgen stapvoets door de modder baanden van de dorpsweg, wisten we nog niet welk onheil er boven ons hoofd hing.

De hemel was grauw en het regende onophoudelijk, was dit een voorteken?

Priscilla reed gezapig de hoofdweg op tot ze plots op een kruispunt niet vooruit wou. De versnellingsbak slipte door en we lieten ons uitbollen .

Met onze beperkte technische informatie van de automatische versnellingsbak, konstateerden we dat het elektrische stuuringsysteem nog werkte en dat het probleem binnenin moest zitten.

Dit soort reparaties kunnen enkel door gespecialiseerde bedrijven uitgevoerd worden. Met andere woorden, we zaten dus gestrand.

We riepen de hulp in van de penzinepomp-bedienden. Niet te verwonderen zeker dat dit een ware volkstoeloop had veroorzaakt en geloof het of niet, na een hondertal telefoontjes, kwam een oude Kamaztruck de parking opgereden die ons naar een nabijgelegen truckstop takelde.

Hier zullen we ons maandag ,samen met de mensen van de werkplaats ,over het probleem buigen. We houden de moed erin en hopen een oplossing te vinden voor onze visums verlopen.

De temperatuur zakte ondertussen tot een 12°C, de parking is één modderpoel en we maken er het beste van en verbroederen met de russische truckers.

19u59 SMS - Vandaag op 500 km gestrand van Ekaterinburg met defecte versnellingsbak. We zijn inmiddels reeds naar de parking getakeld, maandag gaat de garage pas open en kunnen we de diagnose stellen. We gaan morgen een taxi naar een stadje nemen en proberen internet te vinden.

Tijdens de nacht valt de regen met bakken uit de hemel en wanneer we 's morgens onze gordijnen opentrekken merken we dat de zandweg van gisteravond omgetoverd is in één grote modderpoel. Gelukkig slaagden we erin om al glijdend de hoofdweg opnieuw te bereiken.

Net als we de verharde weg terug oprijden zien we een politiekontrole staan en zetten vlug onze lichten aan. Maar het was al te laat, oom agent had gezien dat we zonder lichten reden en fluit ons opzij.

Het spelletje kon beginnen . De meeste politieagenten zijn gewoon uit op smeergeld en schrijven slechts zelden effectief een boete uit. Het was deze keer dan ook niet anders.

Na kontrole van de boorddocumenten dreigde hij met "sjtraf" omdat we zonder licht reden en ook omdat Sabine achteraan zonder gordel zat. We slaagden erin ons eruit te praten maar toen merkte hij op dat we geen busrijbewijs hadden ...alweer "sjtraf" (boete) dus.

Nadat we bij hoog en laag beweerden dat ons voertuig géén bus is maar een mobilhome, komen we er als bij wonder zonder betalen vanaf. De politie onze vriend. Duidelijk misnoegd trekt hij zijn "oversize" kepie over zijn oren en druipt af .

Vandaag trekt het landschap geleidelijk open en maken de bossen plaats voor grasvelden die uitstrekken zover het oog reikt. Op deze open vlaktes beukt de wind ongehinderd in op onze zijflank, waardoor het uiterste concentratie vereist is om onze Priscilla recht op de baan te houden .

Later die dag rijden we door uitgestrekte landbouwgebieden waar voornamelijk graan en zonnebloemen geteeld worden. De zonnebloemen staan er wat triest bij na de zware regenval van verleden nacht .

We worden voor de tweede keer vandaag opzij gezet door de sterke arm der wet en voeren nogmaals ons toneelstukje van de onwetende buitenlander op. Zo glippen we nogmaals door de mazen van het net.

Als we plots op brutale wijze de pas worden afgesneden door één van de roekeloze truckers, beslissen we de hoofdweg te verlaten en via een alternatieve weg onze etappe voor vandaag verder te zetten.

We beseffen goed genoeg dat dit onze gemiddelde snelheid sterk naar omlaag zal halen maar het is wel stukken veiliger dan de befaamde Transsiberian .

Vanaf hier rijden we door idyllische dorpjes met meer pluimvee op straat dan mensen.

Alhoewel de huizen een likje verf kunnen gebruiken, werden ze destijds blijkbaar in bonte kleuren geschilderd en verfraaid met houtsnijwerk en bloemmotieven.

Het is nog steeds een moslim regio en we zien dan ook overal kleine moskees i.p.v. kerken. De wegwijzers zijn allen tweetalig: in Russis cyrillisch en in een ander cyrillisch...

We kunnen de verwonderde blikken al lang niet meer tellen wanneer we met onze oranje bus voorbijrijden. De ruitenwissers draaien op volle toeren, tot ze plots rare kuren krijgen en er uiteindelijk volledig de brui aan geven . De jongens herstellen ze voorlopig zodat we onze rit kunnen verderzetten tot we 's avonds stoppen bij een klein "magazin" voor wat inkopen.

Als we de bazin vragen of we naast haar winkeltje mogen kamperen, vertelt ze trots dat het stukje grond haar eigendom is en dat we daar gerust mogen parkeren.

De straten van het dorpje zijn onverhard en vol kuilen die meer weg hebben van kleine vijvers. Rechtover ons staat een huis dat zo scheefgezakt is dat we niet begrijpen hoe het overeind kan blijven staan.

De lokale jeugd raapt hun moed bij elkaar en komt ons verwelkomen in dun dorpje. Alhoewel ze geen woord engels spreken verstaan we toch dat ze als soldaat gekazerneerd zijn in Siberie maar nu op verlof zijn en dus alle dagen vodka mogen drinken.

Ze bieden aan om samen iets te gaan drinken maar we bedanken hun voor het voorstel en vertellen dat we hier met een missie zijn. We moeten deze bus veilig in Mongolie afleveren zeggen we, ze hebben er begrip voor en wensen ons verder nog een prettige avond.

19:08 SMS - Door een navigatiefout lopen we achter op schema. Opnieuw een dagje adrenaline tussen de russische kamikazepiloten. Morgen richting Perm

Zoals gepland springen we deze morgen eerst nog even in het lokale Kremlin binnen voor enkele foto's .

Kazan is de regio van de Tataren en daardoor staat er naast een orthodoxe kerk ook een immense moskee binnen de muren van dit bolwerk. Het is met name de moskee die er letterlijk boven uitsteekt.

Het blijkt niet eenvoudig om de stad in de juiste richting te verlaten zonder gedetailleerde kaart. We vragen dan maar hulp van een voorbijganger. Hij biedt aan om met ons mee te rijden en ons op het juiste spoor te zetten. Alhoewel hij al van s'morgens ruikt naar een wodka brouwerij, is hij toch zeer behulpzaam en wenst ons nog een goede reis oostwaarts.

Een tijdje later zijn we het spoor opnieuw bijster. We nemen een lifter onder onze hoede die ons, achteraf gebleken, waarschijnlijk heeft misbegrepen. Het resultaat was dat we volledig de verkeerde kant uitgingen . Gelukkig oriënteren we ons meestal op de zonnestand, zagen we onze blunder tijdig in en maakten rechtsomkeer .

Wegwijzers zijn in deze streek eerder schaars en vaak onduidelijk, de meeste mensen aan wie we de weg vragen, kunnen dan ook helemaal geen kaartlezen.

Hierdoor schieten we vandaag niet echt goed op, Murphy heeft blijkbaar vele troeven voor ons in petto.

Eens terug op de goede baan beleven we opnieuw een stevige adrenalime rush tussen de Russische kamikaze piloten. We zijn dan ook niet verwonderd weer een resem verkeersongevallen te zien. Vooral het ongeval met twee trucks en een totaal vernielde bestelwagen maakt diepe indruk.

Echt veel opgeschoten zijn we niet op het einde van de dag. Toch met Priscilla loopt alles immers weer vlotjes en we zetten dan ook ons kamp op in een zandweg tussen de velden.

Als we nog even zitten na te praten, worden we ineens opgeschrikt door geklop op de ruit van onze bus. We stappen naar buiten op inspectie maar zien niemand in de buurt. Waarschijnlijk enkele kwajongens uit de omtrek die ons even wilden laten schrikken.

Iedereen is doodmoe na een dag intensief rijden onder een hete zomerzon en we vallen dus zonder probleem allen in slaap als een blok. We schieten nog even wakker als onze plaaggeestjes met kluiten aarde tegen onze bus gooien. Door er niet op te reageren druipen ze het even later vanzelf af en kunnen we rustig verder slapen .

21:45 SMS : Na een dag rijden en sleutelen, met Murphie als reisgezel, toch tot in Kazan geraakt. Nu Kazan by Night

Om zeven uur deze morgen is de kok al druk in de weer met het hakken van hout voor zijn bbq. Dat word weer een druk dagje koteletten bakken.

Als dank voor zijn gastvrijheid schenken we hem twee grote parasollen voor zijn terrasje, een cadeau waarmee hij blijkaar zeer tevreden is. Hij geeft ons aanwijzingen naar het dichtsbijzijnde magazijn voor onderdelen van vrachtwagens.

Op de weg daarheen geeft Priscilla er opnieuw de brui aan, maar met wat prutsen komen we gelukkig toch nog tot bestemming. We kopen er o.a wat koperen dichtingen en bouten voor de stabilisatiestang. Met wat inventiviteit en een ijzerzaag toveren we een olieleiding van een russische Kamaztruck om in een mazoutleiding voor onze bus .

Op een gegeven moment komt een onvoorzichtige trucker eveneens de parking opgereden, hij draait wat te kort af en onze achteruitkijkspiegel moet er aan geloven . We vrezen dat er hier nog even over gediscussieerd zal worden, want russische truckers genieten nu eenmaal niet de beste reputatie . Maar verwonderlijk genoeg, biedt de vriendelijke man zijn excuses aan en koopt ons ter plaatse een splinterniewe spiegel. Het kost hem waarschijnlijk een klein weekloon en we voelen ons eigenlijk een beetje schuldig tegenover de arme ziel. we beslisten samen, hem nog iets ter compensatie te schenken, maar ondertussen was hij er alweer vandoor. Het leven op" the Transsiberia" moet nu eenmaal vooruit gaan .

Murphy was blijkbaar goed uitgeslapen want op de weg naar Kazan stonden we ongeveer nog een viertal keer in de berm te sleutelen.

Zo begon het elektroventiel van het stopsysteem opeens een eigen leven te leiden, met alle gevolgen vandien. Dus alles maar afgekoppeld en een noodstopsysteem gemonteerd met een stukje ijzerdraad .

Tijdens de werkzaamheden in het krappe motorkompartiment had de gaskabel ondertussen ook schade opgelopen en stonden we hierdoor ook alweer een uurtje stil op een parking.

De meisjes braken de verveling met wat lezen en Pasca daagde een russische jongen uit voor een vriendschappelijk voetbalmatchje. Gelukkig kon de jongeman na afloop ook lachen met de uitslag Russia-Belgium 1-6. Hadden we het ooit al over girlpower gehad?

De stroomomvormer staakt uiteindelijk ook nog dienst voor vandaag maar gelukkig kan de positieve "vibe " in de groep niet stuk en kunnen we er nog met lachen ook. Het probleem word vlug verholpen met een nieuwe zekering.

Bettina neemt het stuur van de ambulance in handen en we trachten, na alle tegenslagen van vandaag toch nog voor donker Kazan te bereiken.

Tegen zonsondergang rijden we de rivierdelta van Kazan binnen. Het is een prachtige streek met veel water en ontelbare eilandjes .

Met de bus raken we spijtig genoeg niet door de kleine zandwegjes tot bij het water .

We besluiten de stad binnen te rijden en zien op onze rechterkant de witgekalkte wallen van het kremlin. De hoge minaretten van de moskee steken hoog boven de muren uit en zijn prachtig verlicht, waardoor het geheel een sprookjesachtige uitstraling krijgt. Deze kans kunnen we niet links laten liggen, we plannen morgenvroeg een bezoek aan het indrukwekkend komplex.

Uiteindelijk vinden we een stelplaats op een parking van een verlaten fabrieksgebouw, aan de rand van de stad. We vragen toestemming aan de omwonenden om hier te overnachten en dat mag als we morgen op tijd vertrekken. Ze bellen zelfs een nachtwachter op om onze voertuigen gade te slaan terwijl we nog even de stad intrekken. De man weigert achteraf elke beloming en zegt dit graag uit vriendschap voor ons te hebben gedaan.

21:47 SMS : We zijn op 200Km van Kazan. Deze avond met de bus een beetje panne . De diagnose is al gesteld, morgen wordt ze hersteld.

Reisverslag

De ochtendmist hangt beweegloos over het land wanneer we onze etappe van vandaag starten. De eerste kilometers is het dan ook oppassen geblazen .

Opnieuw zijn we getuigen van enkele vreselijke verkeersongevallen met een motorfiets en enkele auto's. Wijzelf voelen ons wel lekker veilig in onze bus .Vanuit de hoge bestuurderskabine hebben we een goed uitzicht over het verkeer

Gelukkig lost de mist vlug op en komt de zon opnieuw tevoorschijn. Moskou, de tweede mijlpaal in onze reis, ligt nu al een eind achter ons We rijden vanaf nu voor het eerst op de échte Trans Siberain Highway.

 

Deze autosnelweg gaat er prat op de langste weg ter wereld te zijn, maar van snelweg is er hier echter niet veel te bespeuren, we rijden meestal over hobbelige asfalt en slechts sporadisch komen we op een vierwegsbaan van betere kwaliteit.

Ons kompas staat steeds pal Oost en we vorderen langzaam maar zeker richting Siberië.

Het zijn lange opeenvolgende uren achter het stuur, in zeven uur legden we slechts een driehonderdtal kilometers af. We besluiten er nog een paar uurtjes bij te doen voor vandaag.

Terwijl Sabine achteraan aan het kokerellen slaat, studeert Bettina het cyrillische schrift en speelt copiloot voor Gunther en Alain, die om beurten Priscilla bij de teugels nemen.

Het is een land van grote contrasten, in sommige steden zien we moderne gebouwen en immense hypermarkten en enkele honderden kilometers verder kruisen we steden die hoofdzakelijk uit communistische woonkazernes en kleine houten woningen, niet veel groter als het doorsnee belgische tuinhuisje, bestaan.

Het zware verkeer bestaat dan ook uit een mengeling van ouderwetse sovjet vrachtwagens en oversize amerikaanse Peterbuild trucks.

 

In een motel langs de baan trachten we ons migratieformulier te laten afstempelen, in dit land van stempels en papiertjes gaat dit echter niet zonder een ticket van een betaalparking. Dit hebben we natuurlijk niet op zak en dus vragen we aan een parkingwachter hoeveel een overnachtse parkeerbeurt bij hem kost, honderd roebel is het antwoord (2,5€) We kopen een ticket en laten ons hiermee registreren.

De vriendlijke parkingwachter geeft ons nadien het geld terug en we rijden verder richting Kazan. Het landschap wordt glooiender en vanop een heuvelrug hebben we een prachtig panorama over de uitgestrekte bossen en rivier. De wolken hangen als grote proppen dons, hoog tegen de blauwe hemel, we zijn geïmpressoineerd door de uitgesterktheid.

Op wonderbare wijze raken we elke keer door de politie checkpoints zonder opzij geroepen te worden. We wijten het aan het feit dat onze bus precies dezelfde kleur heeft als de voertuigen van de russische staatsdiensten. Hierdoor valt het blijkbaar niet op dat we buitenlanders zijn, en worden we tot nu toe met rust gelaten door de, op roebels verzotte, agenten.

Overal staan er mensen met autopech en stukgereden banden, de meeste mannen zijn hier gelukkig technisch aangelegd en duiken meteen zelf onder de motorkap om hun wagen terug aan de praat te krijgen.

Aan de rechterkant merken we plots een raffinaderij op die de grootte blijkt te hebben van een middelgrote stad, het is een wirwar van schoorstenen, pijpleidingen en gebouwen. De indringende geur en de grote vlammen uit de schoorstenen verraden de aard van het beest.

Alles loopt perfect tot Priscilla ineens vermogen begint te verliezen, ze raakt nog met moeite de volgende heuvel op en dan slaat de motor plots af en bollen we uit in de berm. Hier blijven staan is levensgevaarlijk.

Gelukkig krijgen we haar nog even aan de praat en sukkelen tot bij een klein eethuisje langs de weg. Het is een krammikkig houten hokje met buitenkeuken, op de menu kan je kiezen tussen koteletten en koteletten, we laten de bus even afkoelen en bestellen de specialitiet van het huis, koteletten, enkel te verkrijgen op plastieken bord, met brood.

Er blijkt een luchtlek in de mazoutleidingen ontstaan te zijn, hierdoor kwam er lucht in de pomp en strandden we hier in het bos. Bij de reparatie werkzaamheden merkten de mannen ook op dat er twee dikke bouten van de stabilisatorstang,losgekomen en beschadigd waren. De Transsiberie laat blijkbaar niemand passeren zonder zijn tol te eisen.

De vriendelijke kotelettenbakker nodigde ons uit op zijn kleine truckstop parking te overnachten, en wij boden hem een belgisch pintje aan die nog overgebleven was in onze frigo. Iedereen blij en we gaan tevreden slapen.