Als we opstaan zien we onze buren van vorige avond reeds in de weer met hun twee koeien: ze leiden de magere dieren na een drinkbeurt uit het meertje naar een nabijgelegen grasveld waar ze gestekt worden, even later worden hun twee geiten er bijgezet. Dit is waarschijnlijk hun belangrijkste dagtaak want verder beweegt er buiten de spelende honden niet veel op hun erf . Na het ontbijt schenken we de overschot van ons brood aan de twee boerkes en Bettina rijdt voor de gelegenheid onze bus door de smalle veldweg tot aan de hoofdbaan.

De weg naar Moskou is verschrikkelijk; buiten de diepe sporen lijkt het wel of een bommenwerper zijn volle lading op het asfalt heeft neergegooid. We moeten snelheid minderen want alles davert bijna uit elkaar en als we één van de grote hobbels in het asfalt niet tijdig opmerken wipt Piscilla even met de zes pootjes van de grond. Als ze met een doffe plof terug het aardoppervlak raakt wordt gans ons interieur door elkaar geschud en vrezen we het ergste. Na controle blijkt ze haar sprong echter zonder schade te hebben doorstaan, the good old girl !

De Russische truckers trekken zich van het erbarmelijke wegdek echter niets aan en razen ons aan hoge snelheid voorbij. We zijn dan ook niet verwonderd om geregeld een gekantelde of uitgebrande vrachtwagen aan te treffen in de berm. De lokals uit de achtergelegen dorpjes in de bossen riskeren dan hun leven door hun waren te slijten op de motorkap van hun Lada’s en Moskvitschen. Ze bieden emmers vers geplukte bessen en paddenstoelen aan en een kleurrijk assortiment aan fruit en groenten. Maar het zijn vooral de pelsen mutsen en beren vellen die onze aandacht trekken. We houden even halt om een kijkje te nemen. We voelen medelijden met de berenvellen die compleet met hoofd en poten verkocht worden als souvenirs. De enorme, aan een houten plankje genagelde everzwijn-koppen, zien er in onze ogen ronduit zielig uit. We maken de bedenking dat roebels meer waard zijn voor de Russen dan de bescherming van deze prachtige dieren, maar waarschijnlijk is het een vorm van overleven voor deze mensen.

De vele kruisbeelden langs de weg getuigen van de verkeersslachtoffers die hier reeds vielen. We zijn dan ook opgelucht als we de buitenste van de drie ringen die Moskou omcirkelen, oprijden. Hier is het asfalt van veel betere kwaliteit en onze dreamcatcher bengelt terug vrolijk heen en weer aan de achteruitkijkspiegel. We moeten ons dringend laten registreren bij de politie. Een vriendelijke Rus rijdt ons voor naar het politiekantoor in een levendige buitenwijk van Moskou. De schildwacht meldt ons echter dat de ambtenaren pas maandagmorgen terug aan de slag gaan en dat niemand ons hiermee kan verder helpen. Aaaai … dit zal later waarschijnlijk nog problemen geven want onze 72 uren zijn reeds overschreden.

Tegen 's avonds rijden we een groter dorp binnen en parkeren ons op het dorpsplein in de schaduw van een prachtige orthodoxe kerk. De ondergaande zon verlicht nog even de grote blauwe koepels alvorens de duisternis definitief intreed. Gunther bereidde ons onderweg al een avondmaal met streekproducten zodat we meteen aan tafel konden en wat later maakten we nog een avondwandeling door het dorp. Veel was er niet te beleven. We zagen wèl bij de drankkiosk net nog twee flink beschonken jongeren wegscheuren in een klassieke Lada sport.

Even later kropen we allen onder het dons tot we plots werden opgeschrikt door het geluid van gierend autobanden. Onze twee lokale helden waren rondjes aan het draaien met hun auto op het dorpsplein. Ze trakteerden ons op een spektakel dat gepaard ging met veel rook en lawaai. Toen de show er op zat konden we eindelijk allen indommelen.

21:35 SMS : Jooeeppiiee, de meisjes zijn er ook door geraakt. We zijn weer één team!! Rusia, here we come
De wegen zijn barslecht maar morgen willen kilometers kloppen.

Eens de laatste slagboom achter ons dicht gezwaaid komen we in een andere wereld. Er staan welgeteld zeven kilometer vrachtwagens aan te schuiven om Rusland buiten te rijden. Wij zijn blijkbaar de vreemde eend in de bijt want we worden met een verwonderde blik nagekeken door de wachtende truckers. We houden halt bij de eerste benzinepomp en gooien onze tank vol met goedkope Russische diesel en kopen een verzekering voor de bus. De weg loopt loodrecht door de woeste loofbossen. Het wegdek is van redelijke kwaliteit en we rijden na een twintig kilometer links een kleine zijweg in om even later neer te strijken in een klein, vergeten dorpje.

We parkeren ons naast het kruispuntje dat eigenlijk meteen het center van dit dorpje moet voorstellen. Er is een vervallen postkantoortje en een klein magazijn (kruidenierswinkel) maar verder valt er niet veel te beleven. Hier staan amper een tiental houten huisjes met scheefgezakte afsluitingen en vervallen stalletjes. De honden liggen aan de ketting en bekijken ons met trieste ogen van bovenop het dak van hun hok. Ze stralen dezelfde lusteloosheid uit als hun omgeving. Het verkeer is schaars maar bestaat grotendeels uit oude Lada's. Soms wordt het dorpje wakker geschud door voorhistorische mastodonten van landbouwvoertuigen. Er is hier de laatste vijftig jaar blijkbaar niets veranderd en het ziet er naar uit dat dit de komende jaren zo zal blijven. Het is het Rusland zoals we het altijd al kenden.

De baboeskas slenteren voorovergebogen door de straatjes met de boodschappentas in de hand. Ze bekijken ons verwonderd van onder hun kleurige hoofddoek en besteden verder geen aandacht aan de vreemde oranje bus die hier volledig uit de toon valt. De rust en stilte zijn hier bijna angstwekkend voor westerlingen die gewend zijn aan ons jachtige bestaan, maar hier komen we eindelijk even tot rust na de commotie van de voorbije dagen. GSM. ontvangst is er niet. We rijden geregeld met ons kinderfietsje naar een nabijgelegen heuvel vanwaar we soms een sms-je kunnen versturen naar Marie en Pasca die momenteel dezelfde strijd aan het leveren zijn die wij de laatste drie dagen moesten doorstaan. Na twee gezamenlijke pogingen besloten we om het individueel te proberen en voor het bus team was dit alvast gelukt. We wachten in spanning af en hopen dat ook zij vandaag zullen slagen de oversteek te maken.

Priscilla krijgt nog eens een poetsbeurt en de handwas wordt gedaan. Onze watervoorraad slaan we in aan de publieke waterput. In het winkeltje vinden we een kip die samen met worteltje en aardappelen zullen klaargestoomd worden tot avondmaal. Af en toe komt een vriendelijke dorpeling polsen naar ons verhaal. Hun adem stinkt steevast naar wodka en bier en opnieuw krijgen we groenten uit hun moestuintje aangeboden.

In de namiddag rijden we terug richting hoofdweg waar we opnieuw flauwe gsm ontvangst hebben en dan komt plots de verlossende sms:  HOERAAAAAAAA!!!!!!!! WE ZIJN ER DOORGERAAKT !!!!!!!!!!. We staan onze meisjes op te wachten langs de hoofdweg als we plots een gele ambulance in de verte zien opduiken. Eens ze ons hebben opgemerkt zetten ze hun sirenes aan en springen opgetogen uit hun wagen. Het is een blij weerzien, we zijn opnieuw één team. We rijden nog even verder tot de schemering intreedt en slaan dan opnieuw een zijweg in die ons naar een godvergeten dorpje leidt. Er staan hier ten midden van het groen slechts een handvol huisjes bij een klein meertje. De meeste houten huisjes zijn echter verlaten. Deze trend manifesteert zich hier al langere tijd: de jeugd trekt massaal naar de steden en de oudjes blijven alleen achter in de vergeten dorpjes.

Om de leden even los te gooien na de lange uren achter het stuur organiseren we een kleine fietswedstrijd tussen het bus en ambulance team. De winnaar houden we, om de vrede te bewaren, geheim . Met onze aanwezigheid trekken we natuurlijk de aandacht van onze buren. Zij komen even later op onze bus afgestapt en brabbelen eventjes wat Russisch met ons en schooien voor een sigaret. Ze hebben blijkbaar al flink wat wodka achterovergeslagen vandaag. De muggen laven zich gretig aan ons bloed; het is waarschijnlijk de enige niet alcoholische drank die ze in wijde omgeving kunnen vinden. Na een spelletje pitjesbak duiken we tevreden onder de wol.

11:16 SMS - Alle, voor de derde keer dezelfde grensovergang proberen. Hopelijk lukt het deze keer wel. Alle truckchauffeurs zeggen ons hier dat we ze moeten omkopen. We zullen de Roebels dan maar klaarleggen zeker?

17:35 SMS - We zijn door !!! ... met al ons gerief !!! We zijn daarvoor wel tot de hoogste chef geroepen en we hebben hulp gekregen van de ambassade, waarvoor dank! Nu kan de reis écht beginnen

Het oversteken van de Russische grens was een mijlpaal in onze trip. Dat het zó een miserie ging worden hadden we eigenlijk wel verwacht maar niet gehoopt. Zo vertrokken we de eerste keer met volle moed; na een drietal grenshokjes en een drievoud daarvan aan papieren en stempels stonden we voor het eerste Russische hok waar we meteen zonder reden in het Russisch worden afgeblaft door de opgeblazen douanier achter het kleine raampje, en het spel was vertrokken!

We boden ons aan bij de personen wagens met nothing to declair maar werden vlug doorverwezen naar de lijn met zwaar transport. Er volgden talloze documenten en stempels tot op een gegeven ogenblik één van de douaniers opmerkte dat het inschrijvingsbewijs niet op Alain zijn naam stond maar op naam van onze sponsor, zakenkantoor Walraevens. Dit kwam destijds eenmaal beter uit qua sponsoring maar dat zorgde hier voor een torenhoog probleem. We werden uiteindelijk de toegang tot de Russische federatie geweigerd en konden gelukkig onze visum laten annuleren en na acht uur onderhandelen stonden we terug op Lets grondgebied waar we deze morgen vertrokken waren.

Via e-mail stuurden de mensen van de verzekering een toestemming door en de volgende morgen konden we opnieuw proberen.
We kampeerden op een truckers parking en verbroederden met onze Russische lotgenoten. Zij staan hier gemiddeld drie dagen voor ze de grens overkomen. Na 's anderendaags het volledige circus nogmaals te hebben doorstaan kwam er opnieuw een norse douanier op de proppen met de opmerking dat we te veel hulpgoederen aan boord hadden. We onderhandelden een paar uur met de azijnpisser maar tegen de avond kwamen er enkel meer problemen in plaats van oplossingen en vlogen we er terug uit. Het was duidelijk, we waren hier niet welkom, dus maar opnieuw terug naar Letland. Voor de 2de maal werd onze visa geannuleerd. Ondertussen waren we al de talk of de town op de truckers parking en iedereen vertelde ons dat we zonder smeergeld nooit zouden over de grens komen. .

De derde dag dus opnieuw op pad, ondertussen werden we natuurlijk onmiddellijk herkend door het legertje groene jongens. Deze keer wel met 5000 roebel tussen het paspoort en alles leek vlot te lopen tot er plots opnieuw een kerel zonder lachspieren op de proppen kwam met een waslijst overtredingen waar we niet meer over zagen. Zo werd de aard van ons voertuig niet geaccepteerd, mochten we niet met zoveel materiaal binnen en mochten we zelfs geen aardappelen bij hebben. We smeekten en bedelden, trachten een oplossing te vinden maar mister azijnmuil bleef voet bij stuk houden: we kwamen er niet in. Marie en Pasca hadden besloten vandaag af te wachten wat er met de bus zou gebeuren alvorens ook de oversteek te wagen en zij zetten uiteindelijk telefonisch hun joker in. Ze belden hun contacten op de Belgische ambassade in Moskou op en plots was onze makker zonder lachspieren verdwenen. De dame aan de andere kant van de lijn vroeg ons de naam van de douanier door te geven aan de consul en een uurtje later werden we allen naar boven geroepen voor een kruisverhoor bij het opperhoofd van de Russische douane. Als een bende schoolkinderen die op appel bij de schooldirecteur geroepen zijn, zaten we aan een grote tafel voor de grote baas. Mister Azijnface was ook aanwezig en bleef maar doordrammen tegen zijn overste. Maar uiteindelijk werd het verdict toch in ons voordeel uitgesproken en kregen we de toestemming De Russische grens over te steken. Het duurde uiteindelijk een eeuwigheid om gans de papierwinkel te doorlopen alvorens de finale slagboom openzwaaide en we op brutale wijze werden weggestuurd door de slagboom bediener.

Onze stemming was de laatste drie dagen zo vaak omgegooid, ons geduld tot over de limiet op de proef gesteld maar opgeven was voor ons geen optie en uiteindelijk reden we de eerste meter op Russische bodem. We worstelden met gemengde gevoelens, gefrustreerd door de beproeving van de voorbije dagen, uitgeput door de eindeloze wachttijden, verward door de vele tegenstellingen en onbeantwoorde vragen maar dolgelukkig dat we het gehaald hadden. Om het met de woorden van de fab four te zeggen: BACK IN THE USSR, YOU DON'T KNOW HOW LUCKY WE ARE !!!!!

Nu kruisen we de vingers tot ze kraken dat Pasca en Marie ons morgen zo vlug mogelijk zullen vervoegen zodat ons Russische avontuur eindelijk kan beginnen.

Reisverslag

De Russische grensovergang blijkt, zoals gevreesd, een harde noot om te kraken. Na twee dagen papiertjes in te vullen en stempeltjes verzamelen worden we terug de toegang tot de Russische federatie geweigerd.

Het is allemaal niet meer duidelijk wat er nu juist het probleem is met onze bus. Ze blijven maar steeds nieuwe argumenten uitvinden om ons buiten te houden maar we hebben besloten ons geluk bij de volgende grensovergang te gaan beproeven. Hier hebben we al tot twee maal toe een visa annulatie moeten aanvragen om terug naar Letland te mogen terugkeren en we denken dat het een derde keer niet meer zal lukken.

We zijn ondertussen al bevriend met de truckers die hier al dagen staan te wachten om over te raken en zij vertellen dat het geen abnormale situatie is dat het verderop mogelijks wel zal lukken. We kruisen onze vingers tot ze kraken en houden de moed er in.

Reisverslag

We startten de dag met een duik in ons privé meertje en zijn weer klaarwakker voor een dag "on the road". We trachten er een behoorlijk tempo in te houden maar de kleine slingerwegen door de bossen en lange stukken met hobbelig wegdek zorgen er voor dat ons gemiddelde flink onder het peil blijft. Toch bereiken we tegen de middag zonder problemen de Letse grens waar we de verlaten douanegebouwen aantreffen en even later navraag doen i.v.m. het wegenvignet voor Letland en blijkbaar hebben we dat -gelukkig- hier niet nodig.

We hergroeperen met de motorrijders die vandaag hun laatste dag met ons meerijden. De rit naar de Russische grens verloopt over kleine wegen waar slecht sporadisch een vervallen dorpje in de verder ongerepte natuur opduikt. Hier en daar stoten we ook op wat vervallen industrie gebouwen die nog overgebleven zijn uit de Sovjet periode. Veel zwaar transport komen we op deze wegen niet meer tegen maar toch zien we geregeld platgereden vossen en dassen en een straathond langs de weg liggen. Hoe verder we vorderen, hoe meer we ons reeds in Rusland wanen. We zien de typisch kleine, scheefgezakte houten huisjes met moestuin en afgeladen fruitbomen. Mensen die te voet door de velden slenteren of het land bewerken met aftandse tractoren.

Reisverslag

De reparatie van het koelvloeistof lek staat bovenaan onze takenlijst van vandaag. Gelukkig zit Darius in de auto-business en weet hij zijn weg in dit circuit, maar niettemin blijkt de juiste diameter koeldarm vinden in Vilkaviškis. We moeten dus improviseren en met een stuk waterdarm van een of andere Russische truck weten we toch een geschikt vervangonderdeel te maken. De mannen ontfermen zich over het probleem terwijl de meisjes in de ambulance reeds doorrijden naar Vilnius om er te gaan shoppen.

Tegen de middag staat Priscilla terug klaar voor de volgende etappe, maar de familie Dunliskate dringt er op aan dat we eerst nog lunchen. Zodoende werd er hout gekapt en het vuur aangestoken en even later zaten we terug samen aan tafel in de bus. Voor ons vertrek doken de vrouwen nog even in hun moestuin en overstelpten ons met zelf gekweekte groenten, kruiden en aardappelen; genoeg om een gans leger te voederen én ... er werd geen tegenspraak geduld. Onze provisiekast barst dus opnieuw uit haar voegen. Het afscheid werd, zoals elke keer weer, emotioneel en we werden verplicht te beloven nogmaals terug te komen.

Vanuit het dorp van de wolf trekken we noordoost richting Rusland. We rijden via kleine wegen waarvan het wegdek varieert van goed tot redelijk. Gelukkig zijn tegenliggers eerder schaars want Prescilla palmt vaak de volledige breedte van de smalle kronkelwegen in. Gunther bood aan om vandaag kok te spelen en duikt onderweg in de keuken om soep klaar te maken met onze verse groenten. De weg loopt verder dwars door een prachtig natuurgebied met uitgestrekte bossen en af en toe kruisen we een idyllisch dorpje met afgebladerde huisjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. We moeten tot twee maal toe stoppen om water bij te gieten op de radiator en hopen dat dit komt doordat er nog ergens lucht op het koelcircuit zit.

Verder is Priscilla in haar nopjes op deze schilderachtige route en tegen de avond arriveren we in het pittoreske Paluse, net op tijd om nog te kunnen genieten van een prachtige zonsondergang boven één van de vele meren dat deze streek rijk is. We parkeren ons met zicht op het water en stellen ons kamp op voor de nacht.

De meisjes arriveren als eerst maar de motorrijders vervoegen ons slechts na een uur of drie. We waren reeds bezorgd om hen maar bij aankomst bleek dat ze verloren gereden waren in de donkere bossen en uiteindelijk de weg hadden moeten vragen aan de locals.