17:00 SMS : We zijn nu in Ulan-Ude en zitten in de Irisch pub mét internet verbinding!

18:06 MAIL : We hebben vandaag een ganse familie boerjaatse kinderen blijgemaakt met een fietsje en wat speelgoed. Hun vader was gestorven en ze werden bij hun tante opgevangen.
Het was een prachtige dag aan het baikal meer en nu zitten we ondertussen in de boedistische stad Ulan-Ude.
Eindelijk internet gevonden, nu nog trachten te registeren.

We moeten dringend onze koelvloeistof van de bus vervangen. In Lituania hebben we, na de vervanging van de waterdarm, het koelvloeistof circuit opgevuld met zuiver water. Alhoewel het overdag nog zeer warm is in Oost-Siberië, flirt de thermometer 's nachts met het vriespunt. Het is niet evident om hier 30L koelvloeistof te kopen: de meeste winkeltjes hebben slechts een paar liter op stock.

Het zijn steeds korte nachten en lange dagen achter het stuur. We hotsen en bosten op en neer in onze wagens tot onze spieren er pijn van doen en soms heft Priscilla zelf een voetje van de grond. Het prachtige panorama om ons heen maakt echter alles goed en we schieten aardig op. Onze tachograaf noteert dagelijks lange rijtijden waarvoor je tegenwoordig in België levenslang zou krijgen. Onze visums vervallen binnen vier dagen en we hebben nog een duizendtal moeilijke kilometers voor de boeg tot de Mongoolse grens.

Om geen tijd te verliezen houden we even halt bij een sasjlik hokje onderweg voor een bord versterking. Ondertussen verzamelden we ook de nodige voorraad koelvloeistof. Langs de weg zien we voor het eerst boedistische bouwsels: we komen steeds dichter bij de stad Ulan Ude die bekend staat voor zijn boedistische tempels.

Tegen de avond staan we aan de voet van het gebergte dat het Baikal meer omringd. We vertrekken van 400 meter boven zeeniveau en belanden na een helse klim op een dikke 900 meter. Het word nog een zware etappe voor de bus, hier is ze eigenlijk niet voor gebouwd. Maar wonderbaar trekt ze haar logge gewicht in eerste versnelling en tegen zo'n 20 km/h toch steeds verder de hellingen op. Het lijk een eindeloze rit en berg en dal volgen elkaar snel op, met hellingen van 14% en grote hoogteverschillen. We besloten deze beproeving 's avonds aan te gaan, als de temperatuur al flink gezakt is. Met de verstralers aan, banen we ons een weg door het donkere bos, overal in de berm staan wagens die gestrand zijn door oververhitting en motorpech. Slechts wie in goede conditie verkeert overleeft deze extreme route. Onze Priscilla krijgt het zelf ook redelijk warm en we stoppen even om haar wat te laten koelen .Overdag zou dit zeker voor oververhitting zorgen.

Het is een opluchting als we de verlichting we het dorpje Kultuk in het dal zien opduiken. Je kan de magische uitstraling van het Baikal meer al van op afstand voelen maar we krijgen het deze avond nog niet te zien. Het verbergt zich in de donkere nacht. Ons geduld zal nog worden op de proef gesteld tot bij dageraad.

De wekker hoeft deze ochtend op niet veel sympathie te rekenen en krijgt dan ook eerst een paar klappen te verwerken voordat we eindelijk uit bed kruipen. De wodka en het bier van verleden nacht zorgen dat het een licht ontbijt wordt deze morgen.

Onze vrienden van gisteren lopen ook al puffend rond in de keuken en zetten ons een kopje thee met koekjes klaar. We moeten beloven volgend jaar terug te komen en te schrijven eens we terug thuis zijn. Er is geen ontkomen aan, we worden nogmaals bedolven onder verse melkproducten voor onderweg. We kunnen er al een gans leger mee voeden maar weigeren heeft geen zin. De vriendschap van deze mensen is grenzeloos en we hebben spijt dat we écht verder moeten want we hebben nog een lange reis voor de boeg.

Veel asfalt komen we vandaag niet meer tegen. We rijden urenlang op zandpistes en Pricilla’s lijf en leden worden door elkaar geschud op de wasbordjes. De topsnelheid ligt vaak niet hoger dan 25 KM/H en stilaan klimmen we voorbij de 600 meter. Onze longen doen pijn van het stof en het is dikwijls moeilijk uit te vissen welke richting de weg nu juist uit gaat. Gelukkig is er weinig verkeer op deze wegen, want telkens als er een groepje vrachtwagens onze weg kruist komen we in een ondoordringbare stofwolk terecht. De starter van onze ambulance weigert geregeld dienst en zal spoedig eens nagekeken moeten worden maar vandaag rijden we tot 's avonds door om toch nog een driehonderdtal km's binnen te halen.

We doorkruisen een smerig industriestadje die nog een onvervalste communistische sfeer uitstraalt, vervallen woonkazernes en scheve houten huizen vormen het centrum. De omliggende industrie lijkt al jaren verlaten maar blijkt achteraf, van dichterbij bekeken, nog steeds op volle toeren te draaien. In deze contreien is nog geen enkele westerse invloed te bespeuren en wanen we ons nog in het Rusland uit de U.S.S.R periode. Hier zo ver van Moskou zijn glasnost en perestrojka blijkbaar nog niet doorgedrongen.

We vinden een standplaatsje voor de nacht voor een olieopslag plaats net buiten de stad. De nachtwaakster zit in een houten barak achter de verroeste poort en alhoewel ze de uitstraling van cipier in een Siberisch strafkamp heeft blijkt ze zeer vriendelijk. Als we deze nacht enige problemen mochten ondervinden mogen we altijd komen kloppen zegt ze terwijl ze lachend met haar matrak zwaait. We voelen ons alvast veilig onder haar hoede.

Reisverslag:

De Trans-Siberia wordt meer en meer een zanderige grindweg met stenen, diepe kuilen en vooral veel stof. We klimmen steeds hoger de bergen in en komen op een hoogte van 400 meter boven zeeniveau. De weg loopt door een zeer bergachtig landschap en een lange serie bergen en dalen volgen elkaar op. Van op elke top krijgen we een prachtig uitzicht over de bossen die tot voorbij de horizon reiken. Intussen zitten we 6 uur voor op Belgische tijd.

Gunter smst dat hij ons mist en spijt heeft zijn verstand boven zijn hart te hebben moeten volgen. Wij vinden het al even spijtig en het ganse team mist ons klein kobojken. Priscilla is ondertussen een trouwe reisgezel geworden en bedwingt met gemak de steilste hellingen. We kennen ondertussen al haar karaktertrekjes en weten hoe ze het liefst behandeld wordt. Een stadsbus wil blijkbaar ook wel eens iets anders in haar leven en ze lijkt best te genieten van haar avontuur.

Veel tekenen van beschaving zien we onderweg niet meer en tegen de avond is het zoeken om toch nog een dorpje in de bossen te ontdekken. Het blijkt ook een dorpje te zijn dat leeft van de landbouw. Nadat we halt houden komen een bende teenagers ons verwelkomen. We koken een portie rijst mee voor hen en wat later zitten we allen samen aan tafel. Ze laten zich de Belgische keuken lekker smaken. Ze brengen ons cadeautjes in de vorm van schoolschriften, zodat we onderweg zelf ons Russisch wat kunnen bijschaven.

Plots stopt er een auto naast de bus en springen er twee koppels van zo'n jaar of veertig uit. Ze stormen met veel enthousiasme binnen en ploffen een bord met sjaslik en grote fles bier op tafel. Het is een vrolijke bende én ze dulden geen tegenspraak: we moèten mee eten en mee drinken: het is één van de vrouwen haar verjaardag vandaag en dat wordt gevierd ... natuurlijk!!!!

Na een tijdje moeten we mee naar hun huis om verder te vieren. Ze wonen in een traditioneel huis met grote moestuin, blaffende honden aan de ketting en oude motorfietsen in de schuur. De keukentafel wordt naar goede Russische gewoonte propvol eten en drank gezet. Het wordt een dolle avond en we worden tot charasjo droek (beste vriend) gedoopt en zitten samen rond de feesttafel tot laat in de nacht ...

De mannen tonen ons foto's van hun weekends die ze met hun vrienden in de taiga doorbrengen: ze jagen op beren, gaan er vissen en plukken bessen en paddestoelen. Hun openhartigheid doet het lijken of we al jaren vrienden zijn. We worden constant gekust en omhelsd de vreugde kan niet op! Ze danken god dat wij nu welgeteld vandaag in hun leven verschenen.

Deze nacht zal niemand van ons beslist nooit meer vergeten. Happy biirthday tooo you hebben we gezongen, wel 100 keer .

Reisverslag

De kleine Vlad staat ons deze morgen al op te wachten; van zijn ouders is er geen spoor. De meisjes entertainen hem nog een beetje en vragen aan de buurman waar zijn ouders zijn. Waarschijnlijk nog dronken in bed antwoordde hij. De vriendelijke buurman geeft ons tenslotte nog verse koeienmelk en gerookt spek mee voor onderweg. Na een tijdje komt moeder terug ten tonele en geven wij haar een hoop kledij en speelgoed voor haar zoontje. Ze bedankt ons en verdwijnt opnieuw.

We starten onze motoren en nemen afscheid van Vlad. Hij staat ons met tranen in de ogen na te wuiven en we horen een klein hartje breken als we wegrijden. Het wordt plots heel stil in onze wagens …

We rijden door de stoffige straatjes tot aan de dorpsschool. Bij het binnenkomen van Rusland kregen we grote problemen omdat we zoveel hulpgoederen bij hadden en we moeten dus een deel van onze lading wegschenken voordat we het land verlaten. We kloppen aan bij het schoolhoofd en leggen onze bedoelingen uit. Eens ze begrepen hebben wat we bedoelen worden we hartelijk ontvangen door het voltallige leraren korps van zo'n vijf man groot. We lopen samen met de kinderen naar de eetzaal waar we eten en koffie voorgeschoteld krijgen.
De kinderen krijgen een korte speech waarna we allen buiten naar onze voertuigen gaan kijken. We laden een berg schoolmateriaal en kledij uit voor iedereen. De hoofdlerares vertelt ons dat het dorp er op achteruitgaat is gegaan: er is geen werk en de meeste ouders zoeken troost in de fles. Ook de leraren hebben een zeer klein loon. Voor de kinderen is het vandaag echter feest! We moeten natuurlijk terug honderd keer op de foto en iedereen bewondert vol verbazing onze bus. Tegen de middag worden we door het kleine legertje kinderen uitbundig uitgewuifd en rijden we terug de hoofdweg op.

Alhoewel "hoofdweg"? Dit is vanaf hier slechts een hobbelige kiezelweg. We laten dan ook een meterslange stofwolk achter ons. Onze -weliswaar schaarse- tegenliggers spijtig genoeg ook waardoor we alle ramen potdicht moeten houden en zowat bakken achter het glas. Na een lange tijd komen we terug op asfalt en wordt de loodrechte Trans-Siberian van enkele dagen terug een bochtige slingerweg door loofbossen. We beginnen vanaf hier onze klim in het wonderbare Altay gebergte. De aankomende herfst zorgt voor een prachtig kleurenpalet van verschillende tinten rood, groen, geel en bruin. We klimmen door naar 300 meter en de natuurpracht van Oost-Siberië beschrijven is onbegonnen werk. Zelfs de Oeral mountains verbleken bij dit schouwspel van geuren en kleuren. De wegen variëren van staat en wanneer we er de brui aan geven voor vandaag stoppen we aan de rand van een dorpje.

Enkele jongemannen van het dorp zijn echter een beetje té vriendelijk tegen de dames en om problemen te voorkomen rijden we vlug nog een eindje verder tot waar we rustig kunnen slapen gaan. De meisjes worden door een lokale baboesjka uitgenodigd op de koffie en worden volgepropt met koekjes. Als vanzelfsprekend kregen ze ook nog een voorraad zelfgebakken lekkernijen mee voor onderweg.

Omdat we dringend een bank en internetverbinding nodig hebben trekken we met zijn allen in de ambulance richting centrum. Priscilla wacht op ons in de bewaakte parking van een wegrestaurantje, gerund door twee Azerbeidzjaanse broers.

Tomsk is een kleine maar levendige stad die in zekere zin een Europees karakter heeft. Je vindt er hippe cafés en restaurantjes. De mensen kopen er vogelzaad in de kiosken en voederen de duiven die rondscharrelen op het plein voor het imposante theater. De minibusjes, volgepropt met reizigers, vormen één lange file in de hoofdstraat. Op de boulevard flaneren elegante meisjes en heren in maatpak. De dames draven voorbij op hoge naaldhakken en jongelui gooien met stenen om 't verst in de rivier. De sfeer is uitgelaten en rustgevend.

Maar wanneer je de hoofdstraat verlaat en de zijstraatjes intrekt zie je het andere gezicht van Tomsk: vervallen houten huizen staan scheefgezakt in verloederde achterbuurten en kleine ommuurde fabriekjes zijn nog geen snars veranderd sinds de Sovjet periode. Een oude baboesjka zit op de stoep te bedelen voor wat kleingeld; we proppen een biljetje in haar bekertje en krijgen een zielige spasiba als dank.

We zien een soldaat met verrekijker in een wachttoren, die hoog boven de stad uitreikt. Kijkt hij nu in onze richting of is dit slechts onze verbeelding? Het is in alle geval tijd voor ons om verder te trekken.

De twee Azerbeidzjaanse broers komen ons uitwuiven en vertellen ons nog dat zij afkomstig zijn uit Baku. Als we vertellen welke avonturen wij daar beleefden twee jaar geleden schieten ze spontaan in een schaterlach. Ons verhaal klinkt hun blijkbaar bekend in de oren.

Via de grote brug steken we de rivier over en krijgen een mooi zicht op de haven waar grote binnenschepen geankerd liggen. We rijden verder door moerassige gebieden waar sommige poelen gewoon droog staan door de wekenlange droogte die voorafging. Het wordt opnieuw een hete dag vandaag. De bewegwijzering laat zoals gewoonlijk te wensen over en als we de weg vragen aan een beschonken man in een nabijgelegen dorpje stuurt hij ons onbewust de verkeerde kant uit.

Het duurt even voor we opnieuw op het juiste spoor zitten en we rijden door tot na zonsondergang. De weg is verlaten en nergens is een spoor van leven te bekennen. Slecht sporadisch moeten we onze verstralers dimmen voor een tegenligger.

Laat deze avond parkeren we in het eerste dorpje dat we vinden op onze weg. De buren springen spontaan binnen in onze bus en stellen zicht vriendelijk voor. Hun zoontje is een schattig blond ventje van vijf jaar en ziet er een beetje ondervoed uit. De aardappelen met appelmoes die we hem voorschotelen gaan er vlot in en de speculoos koekjes vallen ook net in een bodemloos vat(je). Hij zit samen met ons tot ‘s avonds te ravotten met de speelgoedtractor die we hem gegeven hebben. Vader biedt aan om in een nabijgelegen winkel wodka te gaan kopen en samen te drinken maar we bedanken voor het aanbod want we moeten morgen opnieuw vroeg opstaan. Ze drinken nog een kop koffie in onze mobiele koffieshop en gaan dan ook maar slapen .